Bloody Ridgexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Salmchateau,

België 16 januari 1945

Vertaling Naert Roger November 2011-11-08

Private Daniel R. "Bob" Shine keek in ongeloof omhoog naar de met sneeuw bedekte bergkam. Dit zou zeker het einde voor hem worden. De luitenants woorden klonken in zijn oren: "Als we de richel bestormen lopen jullie drie recht naar dat grote fox-hole en knock it out. " Beschut door het hoge schuttersputje waren drie Duitse soldaten aan het schieten met Schmeisser machinepistolen op de Amerikanen. Als de eerste golf die heuvelrug zou bestormen, zou het van deze drie jonge G.I ‟s afhangen om die specifieke dreiging te elimineren. De drie Duitsers leken elk voordeel te hebben, ze zaten in de hoogte, ze hadden voldoendebesutting, en ze hadden allemaal snelle vuurwapens. Shine hoorde de Schmeissers nu duidelijk.  Ze schoten zo snel dat het klonk als doek scheuren. Direct in de richting van dat schuttersputje chargeren leek bijna suïcidaal. Shine dacht aan zijn ouders thuis en aan zijn meisje Muriel. Hij wilde dat hij hun allemaal nog een keer kon zien. Nou ja, alles zou thuis moeten gaan zonder hem, dacht hij. Shine nam een moment om een gebed te zeggen hopend om zijn overleving in deze aanval. Als hij zou worden geraakt, hoopte hij dat de wond diep genoeg zou zijn om hem naar huis te sturen. Als het zijn lot was om te sterven op deze dag, hoopte hij dat het einde snel zou zijn en schoon, en niet een langzame dood zoals van zovelen dat hij had zien lijden. Hij kon het niet helpen, maar hij vroeg zich af of God aan het luisteren was naar de Amerikaanse of Duitse gebeden deze dag. Voordat ze het dorp Salmchateau hadden aangevallen, hadden de soldaten in Shine's ploeg hun M-1 geweren voor de M-3 "vetspuit" submachineguns verwisseld, die waren nuttig voor huis-aan-huis gevechten. De Grease gun was in staat om heel veel lood af te vuren, dit was ook goed in tijden als deze. Shine haatte de vetspuit want ze hadden een dodelijke ontwerpfout.

Grease gun is de bijnaam voor het Amerikaans machinepistool M3. De Verenigde Staten startten de productie in 1942, maar beëindigden deze in 1944 vanwege de hoge productiekosten. In totaal zijn er 680.000 exemplaren van de Grease gun gemaakt, wat minder was dan van tevoren gepland.

Deze pistoolmitrailleur was bedoeld als een goedkoper te maken en minder wegende (1,2 kg minder) vervanger van de M1 Thompson. De M3 Grease gun heeft het kaliber .45 ACP en een magazijn voor 30 patronen. Het is een volautomatisch vuurwapen dat zeer geschikt is voor close combat gevechtssituaties. De vuursnelheid is (theoretisch) ongeveer 350/450 schoten per minuut en het is nauwkeurig tot op 50/55 meter. Doordat het wapen zo klein was, werd het vaak gebruikt door parachutisten en de bemanning van tanks.

Het magazijn ontgrendelmechanisme stak op een slechte plaats : waar de soldaat vaak tegen stootte met zijn lichaam, daardoor viel het magazijn met munitie op de grond aan zijn voeten. Dit liet de G.I. met een leeg geweer, meestal op het slechtst mogelijke moment. Net als nu.

Op het signaal, renden de drie schutters op hoogste snelheid, samen met de rest van de eerste golf, springend van links naar rechts om het vijandelijk vuur te ontwijken, naar boven. Slechts zes voet afstand van elkaar, waren ze een uitstekend doel voor de Duitsers boven hen. Op de nok van de steile hellingen liepen de drie ze werden opgeslorpt door het lawaai en woede van de oorlog en het afvuren van hun wapens in korte uitbarstingen. Dat allemaal terwijl ze liepen. Naar links en rechts liepen soldaten die plotseling vielen, de sneeuw kleurde helder rood onder hen. Op elk moment, dacht Shine dat een kogel hem zou raken . Tegen de tijd dat de Amerikanen het schuttersputje hadden bereikt, waren de drie Duitsers geraakt. Ze lagen in de sneeuw, kronkelend en bloedend uit lelijke wonden, “en ze maakten van die vreemde geluiden die stervende mannen te maken”.

Een gewonde Duitser, kon echter nog steeds in je rug schieten als je voorbij hem kwam. Dus de drie Amerikanen, op wonderbaarlijke wijze niet gekwetst, maakten de Duitsers af en zetten hun stormloop verder. Aan weerszijden van hen, liepen andere overlevenden van de eerste golf , sommige vallend of vurend …… het objectief werd ingesloten. De Duitsers waren die dag verdreven uit de richel boven Salmchateau. Maar de kosten waren duur. Veel van Shine vrienden in de compagnie werden gedood en nog veel meer gewond.     

Ze waren allemaal hulpeloos als ze hun sergeant zagen. Roberts was doodgebloed na de inslag van een granaatscherf, een wond in de rug. De medische CLS-ers en de schutters in de ploeg Roberts hadden geprobeerd hem te bereiken, maar werden vastgepind onder zwaar vuur. Dus Roberts was overleden, alleen in de bloedige sneeuw.

Ze groeven zich in op de richel : nog een bevroren nacht in het veld.

“ Salmchateau en "Bloody Ridge"

zoals het bekend zou worden, was nu in Amerikaanse handen.

Shine kroop in zijn schuttersputje en keek door de duisternis in de richting van waar de vijand moest zijn. Op een of andere manier was zijn nummer vandaag niet gekomen. De drie Duitsers in het schuttersputje waren erg jong en onervaren "Volkssturm" Troopers, en niet strijdbare geharde veteranen.

Deze gelukslag had de drie Amerikanen gered, en had het leven gekost aan de drie jonge Duitsers. Maar wat morgen, en de volgende dag? Vandaag had hij zijn sergeant verloren . Gisteren werd zijn luitenant, Durante, geëvacueerd naar een naar achtergelegen ziekenhuis nadat hij werd neergeschoten door een sluipschutter, hij was geraakt in de heup. Hoe lang zou Shine zijn eigen geluk blijven houden? Er waren - en er zouden geen medailles zijn voor de drie Amerikanen die dat schuttersputje bestormden, vandaag was het simpelweg een gewone job geweest. Ook was er geen opgetogenheid, noch wroeging, maar het vermoeide besef dat ze nog een dag overleefd hadden, en ze waren een dag dichter bij het einde van de oorlog. Terwijl de duisternis van de slaap de duisternis van de Belgische winterse nachten elkaar ontmoeten  bad Shine, smerig, hongerig, uitgeput en bevroren, voor zijn geluk om het net een beetje langer vasthouden - en om de oorlog te beëindigen voordat het geluk verliep.

 ... Decennia verstreken sinds die verschrikkelijke maanden toen we de modder van Lotharingen doorstonden, de bittere kou van de Ardennen, de vochtige kelders van Saarlutern. . . We waren ellendig hadden het koud en waren de meeste tijd uitgeput, we waren allemaal doodsbang. . . Maar we waren jong en sterk en in het bezit van de prachtige veerkracht van de jeugd, en voor alle ellende en angst en de haat van elk moment ervan, was de oorlog groot altijd een … angstaanjagend avontuur. Niet een man onder ons zou willen om er weer te gaan, maar we zijn er allemaal trots op , zo zwaar getest te zijn en geschikt bevonden. De enige spijt is voor onze vrienden die we nooit meer terug zullen zien.

Bronze Star

Appenwihr, Frankrijk

1 februari 1945

Terwijl de schreeuwende artilleriegranaten vielen en ontploften om hen heen, sprintten een tiental GI's naar de veiligheid van de verre bossen en hun eigen lijnen. De diepe sneeuw zoog op hun voeten en zorgde er voor dat ze gleden als de ontploffende granaten een douche bezorgden met kluiten bevroren vuil. De Duitse artillerie leek zeker om hen te kunnen vernietigen op elk gewenst moment. Private Daniel R. "Bob" Shine voelde alsof zijn longen zou barsten. Als radioman voor de verkenning selectie, droeg hij al zijn normale gevechtsuitrusting , plus hun SCR-300 korte golf radio, dat was gepakt in een grote rugzak. In totaal was hij actief met meer dan zeventig pond van apparatuur vastgebonden aan zijn lichaam. Shine voelde zich alsof hij niet een stap kon rennen, maar lopen deed hij. Lopen of aan stukken worden gereten op dit open veld buiten het dorp Appenwihr. BOOM! Een shell viel veel dichterbij dan de rest, de landing op minder dan veertig voet (voet ong 30.5 cm ) afstand. Een lopende GI struikelde en viel. Toen hij weer op zijn voeten stond, was het duidelijk dat de kracht van de explosie met zijn hoofd had gerammeld. De bossen kwamen dichter, maar zo kwamen ook de explosies. Zouden ze het op tijd maken? De geallieerden hadden gevochten en wonnen de Slag om de Ardennen.

Het had ze over een maand gekost om de grond te hernemen van de Duitsers; verloren in die paar dagen voor Kerstmis, 1944.

Voor de frontlinie infanteristen, was het een maand van de grimmige terreur. Elke soldaat heeft levendige herinneringen van kameraden die waren omgekomen in de inspanning.

Herinneringen aan hen die stoïcijns waren overleden, en degenen die hadden hun leven opgegeven , terwijl ze riepen om hun moeders en hun God om hen te redden. Het maakte niet uit wat hun rang of hoe ze gestorven waren, de dood bracht hen samen alles is nu gelijk aan, stil  en gevoelloos onder de velden van België liggen.

 Aan het einde van “ de Bulge “, werden de overlevenden van de 75^e  divisie op goederenwagons geladen.

Dit waren zogenaamde "40 en 8s" - Franse Boxcars ( treinwagons ) overschotten van WWI. Aan de zijkanten van de wagens waren borden in het Frans, "40 mannen, acht paarden." De 40 en de 8-en waren niet geventileerd, onverwarmd en zij hadden geen sanitaire accommodaties. Maar dat kon de GI's niet schelen, want er was een gerucht dat ze van het strijdperk moesten worden genomen en naar achteren gebracht worden voor een broodnodige rust.  Dit mocht niet zijn. De stoomlocomotieven hadden de lange troep wagons gedurende twee ellendige lange dagen naar het zuiden getrokken, en de infanteristen waren toen uitgestapt in het oosten van Frankrijk, waar de uitlopers van de Alpen samenkomen met de Vogezen.

Daar hadden de Duitsers ervoor gekozen om stil te staan en te vechten in een hoek van Frankrijk dat bekend staat als de “Colmar Pocket.” In de laatste maanden van de oorlog, had Hitler zijn krimpende legers versterkt door het gebruik van 15 jaar oude jongens en 45 jaar oude mannen als zijn Volkssturm troopers. Ze waren over het algemeen niet zo effectief als doorgewinterde soldaten en vaak gaven ze zich over of werden ze onnodig gedood. Maar de Duitsers in de Colmar Pocket waren het gewone leger, de mannen van de 305^e  Volksgrenadiers en de Wermacht de 198^e  Division. Ze waren geharde veteranen en goed uitgerust.

En ze waren nog steeds in staat om de Amerikanen duur te laten betalen voor elke stad die ze inpalmden. Op het moment dat de Amerikanen waren ontscheept uit de treinen , begon het besef te komen dat ze het ene in een met sneeuw bedekt slagveld voor een ander verwisseld hadden.  De eerder hoopvolle stemming van de troepen werd al snel somber en angstig. Toch hadden ze meteen de getroffen steden Holzwihr en Bishwihr, en op een gecoördineerde aanval, veroverden ze de zwaar verdedigde stad Andolsheim.

Toch waren er nog meer steden die genomen moesten worden, en nog steeds vochten de Amerikaanse infanteristen met natte en bevroren voeten. En door de lange nachten, bleven ze slapen in schuttersputjes gehakt uit de besneeuwde grond. Bijna was de hongersnood zo levensbedreigend als het vijandelijk vuur. Onlangs waren de GI‟s gedwongen geweest om hun voedsel te stelen om te kunnen eten. Het was een echte uitdaging om in het gezicht van deze tegenspoed te blijven vechten, en om eervol te vechten en niet te worden zoals een dier. Voor zonsopgang de volgende ochtend, kregen de Amerikanen het bevel om Appenwihr aan te vallen. Gelukkig was hun opmars voorafgegaan door een artillerie bombardement. Dan reden de tanks voorop. De soldaten liepen zorgvuldig in het spoor van de tanks om zo de wachtende landmijnen te ontwijken . Shine‟s ploeg was een van degenen gekozen om de aanval te leiden en Shine, die was de luitenants lijfwacht . Hij was dicht bij het front en bij de actie als de infanteristen over het open veld uitrukten. "Infanterie," dacht hij bij zichzelf. Letterlijk: "de kinderen." Dat was precies wat Shine voelde als ze naar voren leken te komen. Kleine, schijnbaar weerloos, maar hurling (sport om zoveel mogelijk punten te maken Ierland ) zelf meedogenloos tegen een krachtige, ingegraven vijand. Hij kon hun opmars zien, vanaf een afstand, kleine soldaten overschaduwd door de bossen en de omliggende bergen. Het vijandelijk vuur was aan het intensiveren. Ze waren er bijna nu. . . CLANG! Shine's hoofd werd ineens gewrongen naar één kant en hij viel, niet wetend of hij leefde, dood of stervend was. Een intense beltoon was te horen in zijn oren en plotseling deed zijn hoofd en nek deed pijn.

Bij het opstaan liet hij zijn vingers over zijn stalen helm tasten, op zoek naar de oorzaak van zijn pijn. Aan de linkerkant, net boven zijn oor, was het zachte entree gat gemaakt door een kogel. Net boven zijn andere oor was het grillige gat waar de kogel de helm verliet.. Door de pijn en de verdwaasdheid heen besefte Shine dat hij eens te meer ongelooflijk geluk had gehad. De kogel had tussen zijn helm en voering gevlogen en de helm verlaten zonder hem ooit te raken. Voor de aanval van de GI's 'op Appenwihr, was de artillerie ter ondersteuning van de Duitse troepen verwoest geworden door Amerikaanse houwitsers, ze konden doelgericht vuren door de dappere artillerie spotters vliegend in een eenzitter Piper cup (verkenningsvliegtuig).

Zonder artillerie ondersteuning, werden de Duitsers gedwongen zich terug te trekken. Maar het was een langzaam, met tegenzin, georganiseerde terugtocht, en op geen enkele wijze een nederlaag. De Amerikanen zouden een te hoge prijs blijven betalen voor hun winsten. Tegen de avondschemering had Shine‟s peloton een lijn van schuttersputjes gegraven net buiten Appenwihr. De Duitsers waren teruggedrongen naar het volgende dorp, Hettenschlag. Middernacht. Nog een nacht, een andere stad, een ander bevroren schuttersputje. In het hart van de nacht, kon een man zo verschrikkelijk alleen zijn. Alleen met de geesten van de mensen die hij had gedood alsof ze hem wilden doden. Alleen met herinneringen aan zijn huis, zijn familie, en bovenal, zijn meisje. Hij glimlachte toen hij dacht aan Muriel in haar witte verpleegster uniform, en vergeleek het met zijn eigen uniform, dat stonk naar zweet en modder en erger.

Hij glimlachte weer als hij dacht aan zijn laatste douche, dat was weken geleden. Warm water. En zeep. Hoe goed het had gevoeld! Hun uniformen waren tot ver buiten de tijd om te reinigen, dus ze werden nieuwe wollen broeken en tunieken gegeven. Nu die kleren ook de vlekken droegen van voedsel en modder en pistoololie. Shine kon niet slapen. Zijn maag draaide, hij had ook de diarree die de meeste van de mannen teisterde. Hij dacht aan het nemen van Andolsheim een paar dagen voordien. Tijdens de gevechten ,had zijn vriend Joe Feeney naar hem geschreeuwd, "Uw jas is in brand!" Daar direct boven zijn hart, was een grote granaatscherf komen te liggen. Nog warm van de explosie die het had bevrijd, hoe kwam het dat een stalen scherf een smeulend gat had veroorzaakt in zijn overjas voordat Shine het zelf had gemerkt.

Hoe kwam het dat hij was gespaard gebleven van de dood of van verschrikkelijks letsels, zo vaak en op zoveel manieren? In de duisternis zette hij zijn laarzen en natte sokken opzij en begon zijn voeten wrijven zoals de GI’s het waren opgelegd te doen om bevriezing te voorkomen. Zoals elke frontlinie soldaat, had Shine zijn tweede paar sokken opgeknoopt rond zijn nek , om te drogen. Hij verwijderde hen van zijn nek en trok hen en zijn natte schoenen weer aan. De natte sokken werden vervolgens opgehangen om zijn nek, en het proces werd voortgezet. Door hun lekkende lederen laarzen hadden ze  voortdurend natte voeten, dat was zo voor iedereen, en Shine's voeten waren al sedert weken fel rood.

Iedereen wist dat waterproof, geïsoleerde shoepacks overvloedig werden gegeven in de achterste gelederen. Op een dag misschien worden ze geleverd aan de jongens die ze het meest nodig hadden. Het aantal evacuaties en amputaties door bevriezing was een epidemie geworden.

In de bevroren duisternis, wervelde zijn geest. Hij dacht terug aan de nacht dat ze ingekwartierd waren in een Belgische schuur. Die nacht sliepen ze op een bed van hooi, de schuur werd opgewarmd door de lichaamswarmte van de binnen gehouden koeien . Een van de dogfaces ( zelf gegeven lapnaam ) had zich gedurende de nacht in zijn slaap gerold en gedraaid en had daardoor een van zijn fragmentatie granaten ontstoken, gelukkig was hij de enige die gedood was. In zijn geest ging, het gezicht van de kapitein Applegate aan hem voorbij. Goede oude kapitein Applegate, commandant van Shine‟s K Compagnie. Ik keek naar hem op en respecteerde Applegate, net als alle soldaten die hem kenden. Net die dag had Shine Applegate's jeep en chauffeur gezien geparkeerd in de achterste gelederen. "Hoe is het met Applegate” ? vroeg hij. De bestuurder gaf hem een grappige smile en wees met een duim op het kleine GI deken opgevouwen op de achterbank van de jeep. Gewikkeld in die deken zat, was  alles wat overbleef van de kapitein, hij werd die dag geraakt door een ver  staand Duits kanon. En Shine aan het denken aan die radiorugzak. Die verdomde SCR-300, dat de aandacht trok van de sluipschutters overal. Sluipschutters. Hij dacht aan het team van sluipschutters dat die dag kort hun aanval had gestopt in Appenwihr, totdat een bazooka team de kerktoren had opgeblazen waarin ze beschut werden. Shine had herhaalde uitnodigingen verworpen om een noncom ( onderofficier ) te worden, dus ze plaatsten hem naast de luitenant, aan het hoofd van elke aanval. En hij zag, met het verlies van een luitenant per maand dat dit geen gezonde plek was om te wezen. Een keuze doel, dat is wat hij geworden was. Eindelijk viel Shine in slaap, achtervolgd door het gekwelde beeld van zichzelf in het vizier van een sluipschutter zijn telescoop. Naarmate de 75^e  de bevrijding van de dorpen rond Colmar voltooide, nam het Franse 1^e  Leger Colmar zelf in.   

Vervolgens voegden de gecombineerde Amerikaanse en Franse troepen zich tezamen en deden de Duitsers terugtrekken over de Rijn en verder in Duitsland .  

Vanaf dat moment, zou de Duits niet langer  vechten op vreemde bodem, maar nu zou hij vechten voor huis en vaderland. Geen twijfel dat het zijn vechtlust zou versterken, en dat van hem en zijn kameraden kon worden verwacht om te vechten, zoals demonen uit de hel. De mannen van de 75^e  bereiden zich voor om aan boord van trucks te stappen en zo verder naar een aantal verre en onbekende slagvelden te gaan. Alle wegen leken naar Berlijn te leidden, en een van die wegen zou de hune zijn. De vrachtwagens zouden ze naar een spooraansluiting brengen waar ze zouden aan boord gaan van troeptreinen richting het noorden van Nederland. 09 februari zou voor de 75^e  de laatste dag in de Colmar Pocket worden. Het was bij toeval het begin van de warmte waarvoor de GI‟s hadden gebeden. Eindelijk, zou hun natte voeten veilig zijn voor de gevreesde bevriezing. Terwijl ze bezig waren te vertrekken voor hun volgende gevecht, kwamen verscheidene vrachtwagens plotseling brullend toe en deze werden gelost. De GI's staarden, met stomheid geslagen. Eindelijk hadden ze wat ze niet meer nodig hadden, de geïsoleerde, waterdichte shoepacks! Voor zijn maanden van dienst als de bodyguard van zijn peloton leider, en voor zijn trouw en plicht en voor de extreme risico's genomen in de strijd, verdiende Shine een citaat en later de Bronze Star voor moed. In alle, diende hij onder vier luitenants. In die tijd werden drie van hen gedood of gewond.

Testimonials uit “ The war office “

Vertaling Naert Roger November 2011-11-08