Frozen Hell xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De buurt van Salmchateau,

België 1500 uur 14 januari 1945

Vertaling Naert Roger November 2011-11-08

Als ‟s middags de hemel begon te verduisteren benaderde een jonge soldaat voorzichtig de Compagnielijn van besneeuwde foxholes. Voor de nabij gelegen mannen zag hij eruit als een rookie, hij was duidelijk beschaamd over zijn intrede op deze plaats van dood en vernietiging. Zijn uniform was nog bijna vlekkeloos.

Zonder twijfel had hij warme "C" rantsoenen gegeten en tot nu toe onder dekking geslapen. Ze namen hem terloops waar. Een veteraan kon in de regel vertellen of een nieuwe zou panikeren onder vuur, alleen maar door te kijken naar hem.  Je wilt niet dat hij kraakt terwijl je met hem je schuttersputje deelt. Deze bijzondere man had een baby gezicht, en had zich waarschijnlijk nog nooit geschoren. Hij kon niet meer dan achttien zijn. Een Duitse mortiergranaat ,die af en toe in de buurt viel, zorgde ervoor dat hij sprong.

Vanuit zijn schuttersputje, sprak sergeant Gilbert met de nieuwe en wees hem op een open plek in de lijn van schuttersputjes. De vervanging draaide zich om en maakte zijn weg naar de aangewezen plek. Hij leunde met zijn M-1 tegen een boom, en haalde zijn verankering tool. In momenten gleed hij over het bevroren oppervlak van de Belgische bodem. Gedurende de volgende twintig minuten, vulde het geluid van hakken en graven de lucht. Twee keer terwijl de vervanger aan het delven was gleed de hij uit en viel in zijn onvoltooid schuttersputje.  De mannen waren stil als hij rond keek, hij  probeerde zijn waardigheid terug te winnen. Tot slot, was zij gat ( put ) voltooid, de vervanger greep zijn geweer, stapte erin en nam zijn positie op de lijn. Geen twijfel bestond erover dat hij probeerde te achterhalen wat er zou gebeuren. Hij had waarschijnlijk nog nooit gehoord van het wapperende geluid van de naderende mortiergranaat, maar de mannen om hem heen wel, en ze doken dieper in hun schuttersputjes. Een abrupte explosie schudde de grond en gooide stukjes van iets door de lucht, er waren de plotselinge geur van verbrand cordiet en geschroeid vlees. De soldaten keken in afschuw over de schuttersputje van de nieuwe vervanger. Rook kolkte eruit, en stukken van bloederige vlees waren overal. Gescheurde stukjes van zijn uniform en een stuk van een darm opgehangen aan afgebroken takken boven het verbrande schuttersputje, en naast de boom lag een laars met een deel van een been er nog in. Dat was het, dacht Private Daniel R. "Bob" Shine en hij zat in zijn schuttersputje te kijken naar de dag die zich omdraaide in de nacht. Het ene moment ben je levend en in een stuk, de volgende minuut ben je weg en ben je niets meer, niemand heeft zelfs de tijd gehad om uit te vinden wie je was. Hoewel hij en de andere mannen deze dingen al hadden gezien was niemand er ooit echt aan gewend geraakt. De nacht viel en het ving aan te sneeuwen, de witte vlokken begonnen met het maskeren van de bevroren delen van wat was ooit een man was.  

In de vroege ochtend uren verzamelde de Compagnie bijeen voor hun aanval van Salmchateau. Vandaag zouden worden geconfronteerd met elementen van de 326^e  Volksgrenadiers en de restanten van de 62^e  Volksgrenadiers. Shine was de bodyguard van luitenant Rocco Durante. Hij en de luitenant leidden hun peloton door de besneeuwde duisternis en de vroege dageraad. Zodra het volledig licht werd, verlieten ze het bos en volgden een onverharde weg in het dorp. Dit was meestal het moment waarop dingen begonnen te gebeuren, en als de tweede man in de oprukkende kolom, werd Shine bang. Zoals vaak gezegd, "Iedere man die niet bang was op deze momenten zou krankzinnig moeten zijn.” Ze waren bijna bij een brug die naar de stad leidde, toen was er een scherpe krak aan het rechtse front, en de luitenant zeeg neer. Shine, drie passen na hem , rolde Durante over en zag een kogelgat in de riem van zijn gordel. Juist tegen de gesp. Toen hij de luitenants broek naar beneden trok, zag hij dat de punt van de kogel juist het scheuren van de huid in de buurt van de luitenants lies had veroorzaakt. Blijkbaar was de kogel afgeketst op een bot. Om in een plek als deze stil te blijven staan, was een ramp uitnodigen.

Shine en de anderen verplaatsten zich naar voren, en lieten de luitenant  over aan de zorgen van de medics, die zouden volgen. Voor de infanterist van de Tweede Wereldoorlog, was er niets meer geruststellender dan het gevoel van een M-1 geweer in zijn handen. Het beloofde kracht en nauwkeurigheid bij het trekken van de haan. Het beloofde ook om een zware last te zijn op een lange mars. Het M-1 geweer woog bijna tien kilo - ongeveer twee keer het gewicht van een M-1 karabijn. In de infanterie, droegen de mannen geweren en officieren droegen karabijnen. Achter Shine keek Private Krizan naar het M-1 karabijn dat de Luit. had laten vallen. Net als de meeste schutters, deden zijn armen pijn van het dragen van de zware geweer, hier was iets aantrekkelijkers. Hij pakte de karabijn en hervatte zijn weg. Dat was de laatste fout die hij ooit gemaakt had. Er was nog een scherp kraken vanop de hoge grond op hun rechter kant, Krizan viel neer en rolde op zijn rug. Shine keek weer naar Krizan, hij lag daar met een keurig kogelgat recht tussen zijn glazige ogen. Onder zijn hoofd begon zich een karmijn rode vlek te verspreiden in de witte sneeuw. De sluipschutter had bij het zien van een karabijn in de handen van Krizan hem verward met een officier, en doodde hem.

Rond deze tijd dacht Shine dat zijn nummer was komen. Hij rende en haalde de ploeg in, net als ze gereed waren om het eerste huis aan hun kant van de straat te zuiveren!!!!. Private(soldaat) "Snuffy" Toth ging naar binnen langs de voordeur, in de hand een fragmentatie granaat met uitgetrokken pin, hij gooide de granaat en draaide zich om buiten te komen. Toen hij zich omdraaide, gleed hij uit over de keramische tegelvloer en viel. Voordat hij kon opstaan ontplofte de granaat. Snuffy wankelde de deur uit en viel opnieuw. Hij was zwaar geschokt en de ploeg liet hem achter voor de medici. Ze trokken verder door de stad , van het huis tot huis  en zuiverden het zo, een na een . Het merendeel van de Duitsers was gevlucht. Er was geen snipervuur meer (sniper = scherpschutter) , maar  wel nog enkele inkomende artillerie inslagen en in enkele van de huizen werd er nog  weerstand geboden. Laat in de avond, vonden ze aan andere kant van stad drie of vier Duitsers in een keldergat. Een van hen maakte een dreigende beweging en de drie Amerikanen tegenover hen vuurden in een keer. Het resultaat was verwoestend. De Compagnie richtte de aanval op Salmchateau en won de stad, dus ze voldeed aan de doelstelling. De gelederen waren die dag uitgedund door de dood, door verwondingen en bevriezing.

Snuffy Toth lot eindigde als een front soldaat, de explosie van zijn granaat had hem een shell-schok bezorgd. Hij werd uiteindelijk geëvacueerd. Luitenant Durante was ook geëvacueerd, en zij zagen hem niet meer terug. Shine en de ploeg brachten de nacht door ingekwartierd in de stucco en stenen huizen van Salmchateau, en dat terwijl daar buiten, de doden van beide legers bevroren in groteske posities.

En als de doden en de levenden sliepen ,

wederom het begon te sneeuwen ...