Cursiefjes onder de kerktoren. Humoristisch, kritisch en soms cynisch.
21-08-2005
Toren roept haan 112 : licht
Twee kogels doorboorden onze haan toen hij nog trots op onze toren stond. Eindelijk is de kogel door de kerk, na zoveel maanden. Van de 997.840 die de restauratie van de St.-Martinuskerk zal kosten, neemt Monumenten en Landschappen 60 % voor haar rekening. Het Provinciebestuur komt voor 20 % tussen en de gemeente en de kerkfabriek elk voor 10%. We kunnen dus van een splinterbom spreken, in de plaats van een simpele kogel. Want zoveel Euros vallen in onze schoot, om onze kerk opnieuw haar rechten te geven, met de nieuwe haan op het kruis, als orgelpunt. Hoe lang zal het nu nog duren voor de uitvoering ? Want bij de nieuwe regeringsvorming van Verhofstadt II (paars I volgens deze verlichte geest), werden veel intenties opgenomen. Vooruitschuiven heet dat, maar wanneer voert men uit. De nieuwe CD&V voorzitter noemde het praatkracht, maar geen daadkracht. En rode Stef stunt(te) elders, dat dit het groenste regeerprogramma ooit is. Maar ter zake! Op het laatste beiaardconcert in juni, dat druk bijgewoond werd en niet over de beloofde zitjes beschikte, stelden geïnteresseerden terecht de vraag of de toren nu scheef staat of niet. De pastoor werd erbij gehaald. Deze beweert dat daar niets van in het restauratiedossier staat. De bezoekers bleven bij hun standpunt en op hun honger. Als de haan er terug zal staan, zou hij toch tenminste recht moeten staan!
Onze haan tooide zich zondag in groen wit, zoals de burgerwachten van onze baron dHoogvorst. La Louvière, in groen- wit, versloeg Sint - Truiden, in blauw geel, in de bekerfinale. Het was hoog tijd dat blauw geel het moest afleggen voor groen wit. Meise, groen- wit tegen Wolvertem, blauw geel, zijn ook aan een revanche toe. s Avonds was er echter een minpunt. In de Pappenheimers werd een grove fout aan het publiek en de deelnemers voorgeschoteld. Zij vroegen welke Wolvertemse baron fietsen verkoopt. Tot nader orde is de man een Brusselaar die in Rode kwam wonen. Merckx is Meisenaar geworden en woont niet in Wolvertem, maar in Rode. Deze fout duikt om de haverklap op in de pers, o.a. bij de gouden fietsfinale. Het vertrek van deze koers is voor de fabriek van onze wielervedette in Rode, en niet in Wolvertem. Deze kwakkel werd waarschijnlijk door een rabiate Meisehater de wereld ingestuurd. Hij (of zij) moet een verplichte inburgeringscursus gaan volgen over de gemeente Meise. Ik ben bereid die gratis te doceren. Tijdens een Cultuurbeurs in Wolvertem in de gemeente Meise, nam ik eens een multiple choicetest af over onze gemeente. De toenmalige politieke voormannen kwamen daar nogal bekaaid uit. Er namen 55 bezoekers deel aan de test van 30 vragen. Ze behaalden een gemiddelde van 18. Voor je een gemeente zou willen besturen, is het maar normaal dat je ze tenminste kent. Onze haan zijn devies luidt : kijk eerst eens in eigen verenkleed, voor je een papegaai gaat vlooien.
De verkiezingen van 18 mei 2003 werden gewonnen door een rood haantje, stamëneebaas en dorpsfilosoof met eigen rekenkunde : Steve. Hij werd door het rode huis van wantrouwen, onze V.R.T., op onze kosten en met een aantal van zijn volgelingen geteletubbied. Bertje den blêter werd in zijn zog meegesleurd en geraakte zo, na afbraak van zijn vorige partijen (Volksunie, Idee en Spirit) bij het heir van de linksen. Maar wees gerust : hij zal ook deze vesting op termijn slopen. Ik zag zelfs priester Staf Nimmegeers mee juichen in het hol van de anticlerikalen, het Cultuurstamënee van de V.U.B. Die heeft op een handige manier voor een dik pensioen geöpteerd. Waar gaan we toch naartoe ???!!!! Agalev werd van de kaart geveegd. Ik heb als echte groene denktank altijd gezegd dat deze partij sympathie opwekt als zweeppartij in de oppositie. Deelname aan de macht werd haar fataal. Over het al dan niet opgeven van een aantal terechte groene principes door haar ministers, gaan we nooit het fijne weten. Zij zijn geringeloord door de blauwe garde en het rode front. Zij hadden beter meer vertrouwen betoond in de Christen Democraten. Dat is hun grootste misrekening. Voor mij is de echte overwinnaar van deze verkiezingen het dochtertje van Malcorps van Agalev, dat erin slaagde haar vader te doen kiezen voor het belangrijkste in het leven : het gezin. Het Vlaams Blok won ook : de tiende keer op rij. De grote verdedigers van de vrije meningsuiting volharden ondertussen in de boosheid en houden het cordon in stand en leveren ons zo opnieuw over aan de machtswellustelingen van de andere kant van de taalgrens. Daar zullen ze in hun vuistje lachen, want verdere staatshervorming wordt zeker begraven. Ik vernam dat zelfs Leo Peeters daarvoor voor de bijl ging bij de socialisten om wille van zijn omzendbrieven van destijds. Dat de NVA gereduceerd werd tot 1 man in de senaat, die wordt afgeschaft, hebben ze zelf gezocht. Ze waren beter tot inkeer gekomen en teruggekeerd naar de ware schaapstal. Want de haan zal weer op zijn vroegere plaats komen, : op de kerktoren.
In de Boechtstraat 28 (nu Dexia) ; (vroeger Kuiperstraat) stond het laatste lemen huisje van Meise, met op het erf een volbloed haan met dito kippen. De bewoners waren vrijgezellen : Louise (Wis) en Laurent (Rang) Criau (va kriaal). Hier groeiden ook Jozef en Elisabeth Criau op, maar deze twee huwden en verhuisden. Wis overleed onlangs als laatste op 23.4.2003 op de gezegende leeftijd van 96. Foto : Huisje Wis Naast het beter bekende lemen huisje van bezembinder en klokkenluider Jan Leemans (poempër va Polienus) op de Krogstraat 17 werden de huizen toen allemaal zo opgetrokken. Tegenwoordig is het in de mode bij de ecologisten deze draad weer op te nemen. Het zou gezonder leven zijn tussen muren van stro, klei en paardenpis. In mijn boek Meise, onder de toren van Sint - Martinusstaat deze foto met nog enkele woningen uit die buurt (zie pagina 26). Het boek is helaas uitverkocht maar ik heb een CD-rom en bijhorende tekst ter beschikking. Het voordeel van deze modernere versie is, dat er verbeteringen en aanvullingen bij zijn. Want een werk als dit is nooit af en kwaliteitsverbetering hoort doorlopend te gebeuren. Het is zoals een versleten haan, die men af en toe moet oppoetsen met paardenmelk of vervangen door een betere.
Henri Lenaerts is terug in Meise. Op zaterdag 5 april werd, in samenwerking tussen het Cultureel Web en de Plantentuin van Meise, een retrospectieve tentoonstelling geopend Henri Lenaerts 80. Deze bekende kunstenaar maakte het beeld De vruchtbaarheid (volgens Herman Boon pr.) en Zittende boerin (volgens de bollebozen van Cultuur) aan de kleine ingang van de plantentuin. Aan het standbeeld van baron dHoogvorst staat ook nog een bronzen Mariabeeld van zijn hand. De eerste Maria van het kapelletje van het Kasteelveld op de Van Doorslaerlaan, maakte hij ook, maar het werd helaas gestolen. Foto : Lenaerts bij zijn kapelletje Ik leerde Henri kennen in 1948 toen hij als jong kunstenaar introk in een klein huisje achter de schoenmakerij in de Boechtstraat (nu nr.26, ondertussen afgebroken) Achter het poortje was vroeger een kleine weg en bevond zich zijn atelier. Daar tekende de kunstenaar mij als kleine jongen van 7 jaar in houtskool. Mijn moeder was toen kwaad, omdat ik mij vooraf niet gewassen had. Maar een ravotter zoals ik, met vuile knieën en wilde haardos, was een goed model. Later verhuisde hij naar de Vilvoordsesteenweg. Wij woonden toen wat verder in de Mechelsebaan. Ik heb daar dikwijls staan te gluren in de Oude Vilvoordsebaan, waar zijn atelier op uitgaf. Later was ik zijn spoor bijster, maar bij het lezen van de verzorgde biografie die door Guido De Henau uit het Frans vertaald werd, begreep ik waarom. Samen met meester Rosiers en schilder Rondia stichtte hij een kunstkring in Meise. De tentoonstelling in de ontmoetingsruimte van de bib werd een succes. De prachtige bronzen beelden in de Plantentuin waren een wandeling waard. En Henri zag er als een haantje op zijn best uit op zijn 80ste.
Bijna dagelijks doen we ons rondje in de wondermooie Plantentuin van Meise, onder de desolate haanloze toren van Sint Martinus. Zon wandelingen brengen een mens op ideeën. Hier zou de natuur opnieuw de poëzie moeten omarmen. Want tijdens de Vlaamse poëziedagen van 1965 tot 1970 beleefden wij hier literaire hoogdagen. Ik herinner mij nog duidelijk een evenement in dit kader, aan de oranjerie, op het terras. Wij zijn toen moeten vluchten voor een windhoos, die roet in het literaire voer kwam blazen. Als ze in Watou een literaire zomer kunnen uitroepen, kan dat ook in Meise in de plantentuin. Wat dacht u van een selectie uit de Jules Van Campenhoutprijs van gedichten uit de jaarlijkse poëzieoogst van 1981 tot 1998. Daar zitten passende gedichten tussen. We zouden ze kunnen laten voordragen van op de beeldloze voetstukken van de gestolen beelden her en der in de plantentuin.Foto : Laura Gilles Adriaan op sokkels Na de voorstelling kunnen de gedichten op of voor de voetstukken geplaatst worden, zodat de wandelaars daarna ook nog kunnen genieten van de teksten in verband met de natuur. Een greep uit de voorraad : In mijn handen bloeit een appelboom van Fernand Florizoone, Buddingh beweert dat mieren ons niet zien... van Monique Veyt, Tuin der aarde van Koen Foubert, februari van Anne Van Herreweghen, Dat alles is voortdurend van laureaat 1982 Gery Florizoone (+), Wat is het heerlijk de rug tegen een boomstam van C.Vandervelde, De vlucht van de vleermuis van Dirk Verbrugghen, Een boom... van laureaat 1984 Jules Van Meenen, Sloot van Fernand Florizoone, oktober van J. Van de Weghe, Zomerkamp van Frans Deschoenmaeker, Het jaartij van de jacht van Paul Demets, Pastorietuin van Ina Stabergh, Kastanjes van Marc Tritsmans, Gedicht 12 van Geert Verbeke, Knotwilg van Renaat Van Leuven, en Jij de eik van Jan Nies. Op 11 juli 2003, in het teken van de poëzie, heb ik 7 gedichten van de beste laureaten van de JVC-prijs in het uitstalraam van Carpet 2000 en Boeken en Platen De Cuyper gehangen. Onze haan was hiermee blij en kraait het zeker uit, als de voetstukken terug ingenomen worden, bijvoorbeeld in 2006, als de prijs 25 jaar bestaat.
Toren roept haan 108 : Kinderbeiaardconcert Op 25 mei 2003, 20 jaar na dit eerste initiatief, houden wij een beiaard-kinder-concert en dit naar aanleiding van de eerste kommunie van de kinderen in Sint Martinus en de tweede internationale dag van de vermiste kinderen van Child Focus. Foto :Logo 25.5 Op 28 mei 1983, helaas om 20 uur, hield beiaardier Marc Knops een eerste speciaal kinderprogramma op onze oude beiaard. Eddy Mariën zal met deze traditie aanknopen op onze nieuwe beiaard. Hij zal hiervoor de liedjes die onze kinderen sedert die dag leerden zingen, aanpassen voor onze nieuwe beiaard. Child Focus zal van de partij zijn, want Kaat deelt zoals vorig jaar Vergeet hen nietjes uit. Het kinderconcert bestaat uit 2 delen : om 9.30 uur speelt Eddy de klassiekers uit de jaren 60. Ik leerde die nog zelf aan, aan de huidige grootouders : Jan mijne man zou ruiter worden, Zagen, zagen, Ikkeltje Kramikkeltje, Vingertjes spel, Hoe zaait de boer zijn graan, Allemansverdriet, Slaap kindje slaap, De klepperman, Een hoedje van papier, Twee emmertjes water halen, Bim bam beieren,Klein klein kleutertje, Laat liederen horen, De poppenstoet, De boer had maar ene schoen, Verhaaltje vertellen, Handjes draaien, Sa kindje opgepast, Suske en Wiske en Patliedje. Na de mis volgt dan het tweede deel met hedendaagse kinderliedjes, alhoewel wij er een aantal terugvonden bij de klassiekers : Old Mac Donald, Si si toenata, If youre happy, Il a tout dit, Donna, Een Nederlandse Amerikaan, Drunken sailor, My bonnie, Please listen to me, De zevensprong, Roodkapje, waar gaat gij heen ?, Vader Abraham, k Zag twee beren, In de maneschijn, In een klein stationnetje, Hinky, Pinky, De boom staat op de bergen, Van Noord naar Zuid, Geef me de vijf en Kom leg je hand. Als orgelpunt kraaide onze haan drie maal vanuit zijn hoekje rechtover de kerk.
