Een haan voelt zich misschien als een ereburger op zijn toren.
De ereburgers van onze gemeente staan echter voor 8 torens. De eerste echter slechts voor 2. Want toen Eugène Hemeleers de eerste ereburger werd van de gemeente Meise, bestond onze gemeente nog uit St.-Martinus Meise en St.-Brixius Rode. De toekenning van het ereburgerschap gebeurde omwille van zijn inzet als directeur-generaal van de Kleine Landeigendom (later Nationale Landmaatschappij), voor de sociale woningbouw in onze gemeente. Samen met wijlen burgemeester Jules Van Campenhout en secretais Frans Van den Boeynants, realiseerde hij de Tuinwijk (omgedoopt tot Kasteelveld) en later de wijken van Eversem.
De tweede, Eddy Merckx, werd bekroond omwille van zijn sportieve carrière, als beste wielrenner van de vorige eeuw. Hij is in feite een Brusselaar. Hij vestigde zich onder de kerktoren van Sint - Brixius Rode.
Op 25 september 2004 was het de beurt aan Jef Burm. Culturele verdienste wordt zo vertegenwoordigd, door een inwijkeling in Eversem. Hij kreeg naast de oorkonde een schilderij van Pol Mara. Door zijn rol als Rietje Rans in de Paradijsvogels, symboliseert hij tevens de volksfiguren, zoals wij die rond de tweede wereldoorlog onder de kerktoren kenden.
Het lijkt mij een goed idee van op termijn, een ereburger te kiezen, van onder de zes resterende torens.
Een vraag die mij onwillekeurig bekruipt luidt echter : welke criteria worden in aanmerking genomen om iemand ereburger(es) te maken? Want zo een selectie lijkt mij een delicate aangelegenheid. Ik vind persoonlijk, dat de keuze zou moeten gelegitimeerd worden door een referendum bij alle ingezetenen van de gemeente.
Als men er vroeger aan zou begonnen zijn konden wij mijns inziens niet voorbij baron d’ Hoogvorst, keizerin Charlotte en Jan Van Gijsel. Bij de kunstenaars zouden Henri Lenaerts en Jan Beekman kunnen overwogen worden. Bij de industriëlen belanden wij ongetwijfeld bij Jan Vits.
Voor een haan is het echter allemaal overbodig. Het feit haan te zijn, verheft hem op de torenspits, tot spijt van wie het benijdt.

01-10-2005 om 09:52 geschreven door Jef De Cuyper

Op “Man bijt hond” lieten zij deze week (2.11.2004)een beiaardier naar mijn hart aan het woord.
In de rubriek “ Een jaar later”, werd Pieter Van Ingelgem opgevoerd. Een jaar geleden begon hij met het beiaardspel. Nu toonde hij dat hij ondertussen een volwaardig beiaardier geworden is. Hij beleed zijn voorliefde voor de Si-(be)mol. Deze zwaardere klok laat een intensieve warmte luiden, die de beiaard volledig maakt. Zij klinkt volgens de kersverse beiaardier warmer en je voelt dat in je buik.
Het gemis aan deze klok was in het keizerlijke Meise de aanleiding om een nieuwe beiaard te installeren. De “true story” staat in de annalen van de geschiedenis van onze beiaarden gegrift. De aanwezigheid van de klok van de KMGSBL 1903, is er de stille en soms luide getuige van. Want sedert het eerste klokkenspel op onze nieuwe beiaard, klinken de tonen van onze klok warm, vol en intens over het prachtige groen van onze keizerlijke Meisese plantentuin.
In Grimbergen ontbrak de bes-klok ook. Hier opteerde men voor een aanvulling van het instrument. Een fiere Rien en Jean Pol glunderden dan ook toen de klok in hun toren gehesen werd.
De eerste sessie van onze beiaardschool in de Muziekacademie, werd een flop. Er waren geen kandidaten en volgens de afscheid nemende directeur was er geen plaats voor het oefenklavier. Onze beiaardier beweert echter dat er een kandidaat is uit de streek. De cursus zou nog starten in januari 2005. Misschien kan Pieter V.I. zich komen vervolmaken, want het was niet duidelijk of hij de cursus in Mechelen volgde.
Ik sta al klaar om de nieuwe beiaardier, als een fiere haan, te fotograferen als hij zijn eerste concert tokkelt op onze nieuwe beiaard.

01-10-2005 om 09:49 geschreven door Jef De Cuyper

Canvas zond een documentaire uit over deze Londerzeelse schrijver.
          Foto : 148 Standbeeld in Londerzeel St.-Jozef
Hij is het zoveelste voorbeeld van wat zij zelf Jezuiëtenslachtoffers noemen. Ik vind dit een flauw excuus om een maatschappijvisie te verantwoorden. Laat staan dat men die moet verantwoorden! Als men de medaille omdraait, zoals het hoort in de binaire filosofie, dan zoekt men de oorzaak eerst liever bij zichzelf. Dat garandeert vooruitgang in de goede richting. Wat nederigheid mag ook. “Van alle fouten van de opvoedelingen , is de opvoeder de oorzaak” lezen wij dan wel in het Mierenboekje van Salzman, maar deze pedagoog heeft niet gezegd, dat het nawerkt gedurende het verdere leven.
Als ik in Meise sommigen hoor verklaren, dat zij zonder hun meesters niet zouden geworden zijn wat ze nu zijn, dan vind ik dat toch een negatief zelfbeeld. Met alle bewondering en dankbaarheid voor hen, durf ik toch wel stellen, dat een individu zich dank zij en ondanks zijn meesters zelf voltooit. De leerkrachten zijn de bevoorrechte getuigen en de begeleid(st)ers van de ontwikkeling van de mens, meer niet.
Momenteel ben ik de werken van Walschap aan het herlezen. Het eerste boek heet Houtekiet. Zou de schrijver zich niet vergist hebben in de titel. “Hetekloot” karakteriseert het hoofdpersonnage volledig en beter. Want hij wordt opgevoerd als wat wij in Meise “ në parochieraar” noemen. In de biodiversiteit hoort dat bij de spreiding van genetisch materiaal om het ras te verbeteren.
Wat mij opviel is dat het karakter van Houtekiet een blauwdruk blijft, een vage schim. In het hele boek worden wel de effecten van het personage op het ingebeelde dorp Deps geschetst, maar niet zijn eigen psychologie. In “Het nieuwe Deps” wordt het hoofdpersonnage beter ontleed.
Bovendien vielen de 3 toetsstenen voor deugdelijkheid op :
                                Een goede grond
                                goed in ’t vat gestoken zijn
                                gezond verstand.
Of Jan op zijn kerktoren een kruis en haan plaatste ontging mij. In Westrode zette Sjoeter er alleszins geen op.

In Londerzeel , deelgemeente Sint Jozef , is de oude gemeenteschool ( Sint Jozefstraat ) omgevormd tot het Gemeenschaps-en Cultuurcentrum Gerard Walschap . Het plein aan de kerk van Sint Jozef & pastorie draagt nu de naam van Gerard Walschapplein omdat het geboortehuis ( café) van Gerard Walschap er ook gelegen is op de hoek met de Sint Jozefstraat . Het staat op dit moment leeg en vraagt om dringend onderhoud. Het staat te koop en de poging om het huis te doen kopen door de gemeente Londerzeel is niet geslaagd.

01-10-2005 om 09:45 geschreven door Jef De Cuyper

Onze bevolking lijdt onder dit syndroom : not in my back yard.
Hierover bestaan vele voorbeelden. Het duidelijkste is de houding tegen verkeersremmers. Er moeten veel asverschuivingen, verkeersplateaus, zone 30, komen …maar niet voor mijn deur. In het centrum veel parkings, maar niet voor mijn deur of in mijn buurt. Vliegtuigen ja, maar het lawaai niet boven mijn hoofd. Blikvangers ja, maar niet daar! En ga zo maar door …
Het struisvogelsyndroom geeft hierop een ander zicht. Toen pater Versteylen de slogan : “anders gaan leven” lanceerde en de nieuwe partij de slogan : “inspraak en informatie” hanteerde, voelde ik aan dat dit tot Nimby zou leiden. Ik werkte toen een managementtheorie uit, na mijn ontmoeting met Tom Peters en zijn ideeën rond kwaliteitsrevolutie : het struisvogelsyndroom.    Foto : Struisvogel

01-10-2005 om 09:41 geschreven door Jef De Cuyper

Heel lang geleden, toen het haantje nog op onze toren stond, zat ik in de kleuterschool van Sinte – Maarten.

Toen waren er de zusters van Braine l’ Alleud.  Ik was de lieveling van zuster Mechtilde, want ik mocht altijd de weefmatjes onder haar hoge lessenaar aan haar voeten leggen.  Dat was een voorrecht en ik was daar heel fier over.

Soms mocht ik eens langs het koertje, waar nu het bureau van de directrice is, tot aan de privé vertrekken van de zusters.  Daar hing steeds een geur van wat ik dacht dat heiligheid was.  Ik kwam er steeds ingetogen van terug.

Foto : M86,3 enT146

Na het begin van mijn carrière in de jongensschool, vanaf september 1963, waren het zusters Annunciaten van Heverlee in de meisjesschool.  Het was vooral zuster Veerle die mij imponeerde.  Ik heb mijn jongste dochter naar haar genoemd.  Waarom was zij trouwens niet aanwezig op de viering van de zusters ?  Ze zit toch niet opnieuw in Kikwit, waar ik mijn beste vrienden verloor, toen ze met Jef Moens op bezoek gingen in de missie.

In Wolvertem leerde ik een andere orde kennen : de dochters van Maria van Breendonk.  Die hebben jaren gewerkt in onze deelgemeente Wolvertem.  Dank zij zuster Jeanne heb ik ons avCVO kunnen onderbrengen in het internaat Kindje Jezus.  Ik heb daar het Jezusbeeldje nogal oneerbiedig vervangen door het logo van onze school.  Maar de zusters hebben mij altijd gemogen.  Ik was de enige die een gehandicapte langs de lift, die in hun verblijf was, naar de hoogste verdieping voor de informaticalessen mocht begeleiden.

Zuster Dominica heeft mijn twee dochters in hun kleutertijd excellent begeleid.  Ik kon in die periode trouwens op hun hulp rekenen toen we jeugdfilmen draaiden in de parochiezaal.

Zuster Lydia is de zus van een van mijn klasgenoten uit de Normaalschool St.-Thomas.  Bij haar deden Katleen en Veerle het 6^de leerjaar.

Zuster Marita is er later bijgekomen.  De contacten met haar waren eerder op verdere afstand.

De zusters zullen altijd een deel zijn van de geschiedenis van onze parochie.

Zonder hen zou Meise er helemaal anders, en zeker niet beter, uitzien.  Dank u.

01-10-2005 om 09:32 geschreven door Jef De Cuyper