Lees even mee hoe dè vertegenwoordiger van het proletariaat,
De eerste burger van A.
Een socialist tot in zijn gouden kist.
Zijn zakken vult en eerlijk verdeelt onder de armen van zijn eigen lijf
Patrick Janssens, SP.a burgemeester van Antwerpen is lid van de Raad van Bestuur van Dexia. De bezoldiging voor een lid van de Raad van Bestuur is een jaarlijks bruto bedrag van 20.000 Euro aangevuld met een presentiegeld per vergadering van 2.000 Euro. Mooi meegenomen.
(ex-burgemeeester Frank Beke uit Gent, en u raadt het al, een socialist, haalde zo 38.000 Euro extra op in 2005).
O ja, voor dat ik het vergeet. Het Dexia-mandaat van Janssens is eigenlijk zijn job niet.
Janssens is Vlaams volksvertegenwoordiger en krijgt daarvoor bruto 74.923 Euro per jaar (plus een forfaitaire onkostenvergoeding van bruto 20.978 Euro). Janssens combineertdeze twee "jobkes" met het burgemeesterschap van Antwerpen.
Als burgemeester krijgt hij bruto 50.899 Euro. Dus in totaal verdient deze socialist met zijn drie jobkes bruto 184.800 Euro.
De benaming: salon- of kaviaarsocialist is natuurlijk over de streep getrokken? Daar past alleen een t-shirt bij.
Efin, voor dat geld wil ik me zelfs elke dag excuseren voor wat ANDEREN gedaan hebben in de vorige eeuw.
Aan de Antwerpenaren en Vlamingen excuses aanbieden voor het leed dat onschuldigen NA de oorlog is aangedaan hoeft helemaal niet, dat zijn toch maar armoedezaaiers, nietwaar?
Het regeerakkoord van de vijf formaties van Verhofstadt III
(CD&V, Open Vld, MR, PS en cdH)
1. De interim-regering moet de begroting 2008 uitwerken.
2. De koopkracht van de burgers beschermen, uitkeringen optrekken en de lasten te verlagen.
3. Ondernemingen krijgen meer lastenverlagingen.
4. Arbeidsmarkt verbeteren door o.a. activering van de werkzoekenden.
5. Kwaliteit van de gezondheidszorg waarborgen.
6. Meer concurrentie op de energiemarkt en het naleven van het Kyoto-akkoord.
7. Mobiliteit verhogen met een nieuw beheersovereenkomst met de NMBS.
8. Modernisering overheidsdiensten en bijzondere aandacht voor een permanente dienstverlening.
9. Uitwerken van een nationaal veiligheidsplan.
10. Snelle ratificatie van het Verdrag van Lissabon
De vijanden van gisteren zijn de bondgenoten van vandaag, en de vijanden van morgen, en de bondgenoten van overmorgen, en vijand, bongenoot, vijand, bondgenoot, enz. Enz. Enz.
Alleen in de politiek is dit mogelijk.
De dames en heren politici, 95 procent universitaire nerds, die onnozele, belachelijke, kinderachtige, infantiele spelletjes spelen.
Geld, geld en politieke macht.
Daar verloochenen ze alles voor.
VB en LDD kunnen zich geen betere verkiezingscampagne wensen in aanloop naar 2009.
190 Dagen boycot van leterme door oranje/rode barones Jolle Milquet, met dank aan de PS.
En dan nog verklaart Yves Leterme, de man van 800.000 stemmen, zijn steun aan het cdH in functie van een twee/derde meerderheid, die ze nu gewoon niet nodig hebben.
Na Pasen, als de regering er ten minste komt, en als zij erin slaagt een communautair akkoord te bereiken, is een twee/derde meerderheid van belang..
Nu ging het niet over de staatshervorming, niet over sociaal-economische programma's, niet over discussies rond "de echte problemen van de mensen", de hoge voedsel- en energieprijzen.
Maar wel om de macht, om de postjes, om de centen.
Het valt te vrezen dat er na Pasen geen nieuwe regering aantreedt die de staatshervorming zal doorvoeren, BHV zal splitsen en duidelijk maakt dat België eigenlijk overbodig is.
Drie maanden pesten en op Pasen eieren leggen in de korf van de staatshervorming?
De wonderen zijn de wereld niet uit, maar in dit apenland is zelfs een groot mirakel nodig
In 1830 bewerkten door Frankrijk gesteunde opstandelingen een nieuwe secessie waaruit het Koninkrijk België ontstond, dat zij in handen legden van Leopold van Saksen-Coburg.
Na 177 jaar heeft dit Koninkrijk uitgediend.
Vandaag delen de Vlamingen, leden en sympathisanten van Pro Flandria tegenover de staat België, die wordt verpersoonlijkt door Albert II van Saksen-Coburg, gelijkaardige gevoelens als hun voorouders in 1581 en 1789.
1. België biedt enkel meerwaarde voor een kleine bevoorrechte klasse.
Uit de aanslepende pogingen tot regeringsvorming blijkt dat zelfs diegenen die het meeste heil van België verwachten, nog geen minieme geste willen doen om het land te redden.
Zelfs voor de toepassing van de grondwet en de wetten van het Belgische volk wil men een prijs doen betalen.
De elementaire regels van goed bestuur worden voortdurend met voeten getreden, terwijl enerzijds Vlaanderen het recht wordt ontzegd zijn lot grotendeels in eigen hand te nemen en anderzijds
Wallonië terugschrikt voor het opnemen van zijn verantwoordelijkheid voor eigen lot.
2. Aan de Vlamingen zal het niet gelegen hebben.
Zij werden anderhalve eeuw in het unitaire België misdeeld, misbruikt en steeds weer bedrogen. In 1840 dienden ze een eerste wensenprogramma bij de Kamer in, maar dit Petitionnement werd er niet eens besproken.
Elke latere beschermingsmaatregel moest duur worden bevochten, dikwijls tegen de wil van de Vorst.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog richtten de Vlaamse frontsoldaten tot Koning Albert I tevergeefs hun smeekbede: hier ons bloed, wanneer ons recht?
Een halve eeuw geleden mochten de Vlamingen de monarchie en dus het Koninkrijk redden; maar de Koning liet hen systematisch in de steek en koos steevast de kant van de tegenpartij, tot op de dag van vandaag.
3. Het sinds 1970 ingevoerde federalisme draaide uit op oogverblinding.
Toen de vlijt van generaties Vlamingen zich eindelijk ging vertalen in politieke macht, werd het Belgische roer geleidelijk in federalistische richting omgegooid.
Maar zij die in het unitaire België hun zin konden doen, bleven het federale België naar hun hand zetten.
De Vlamingen brachten steeds opnieuw de nodige federale loyauteit op en eerbiedigden gewetensvol de bevoegdheidsverdeling tussen de diverse bestuurslagen alsook het grondgebied van de anderen.
De andere kant was en is daar nooit toe bereid.
Zelfs de vele miljarden EURO die de Vlamingen elk jaar opnieuw voor hun landgenoten veil hebben, volstaan niet om dezen tot loyaal gedrag te bewegen, laat staan tot enig respect voor de donoren.
BESLUIT
Verdere pogingen tot vorming van een federale regering kunnen de doodstrijd van België alleen maar rekken, onnodige tegenstellingen aanwakkeren, grote schade toebrengen aan de inwoners en ondernemingen van het land en de toekomst hypothekeren.
Vlaanderen en Wallonië kunnen best als zelfstandige staten verder door het leven gaan, zoals Tsjechië, Slowakije, de landen van het vroegere Joegoslavië en vroeger Oostenrijk en Hongarije, Noorwegen en Zweden. Ze moeten de boedelscheiding rationeel, in vriendschap en binnen een redelijke tijdspanne, waar nodig met internationale arbitrage kunnen regelen. Vlamingen en Walen moeten beseffen dat ze altijd elkaars buren zullen blijven met een gemeenschappelijk verleden en gedeelde belangen, waardoor ze elkaar binnen de Europese Unie als bevoorrechte partners zullen behandelen.
Voor Brussel, dat integraal in Vlaanderen ligt, is een gedurfd statuut aangewezen van Europese, nationale en internationale hoofdstad met ruim zelfbestuur, met medebeheer van en co-financiering door de instellingen die er zijn gevestigd.
Op 26 juli 1581 zwoeren onze moegetergde voorouders
in de Staten-Generaal van de Verenigde Nederlanden
in Den Haag Koning Philips II af.
Zij riepen meteen hun onafhankelijkheid uit.
Ze waren ten einde raad door de politiek van uitbuiting en vervolging, bedreven in naam van de Koning van Spanje.
Ze wilden het de zoon van de in Gent geboren Keizer Karel niet vergeven dat hij hen in de steek liet en onderdrukte, terwijl het toch de plicht van een Vorst moet zijn, zijn onderdanen te behoeden voor ongeluk, overlast en geweld.
Hij die zijn onderdanen verdrukt en als slaven behandelt, hun eeuwenoude rechten en vrijheden ontneemt en hun bezittingen in vreemde handen doet overgaan, noemden zij een tiran.
De Koning heeft door zijn wanbeleid voldoende wettige redenen gegeven om hem te verlaten en het recht te ontzeggen nog als legitieme heerser op te treden.
Om gelijkaardige redenen hebben onze voorouders Keizer Jozef II als wettige vorst afgezet.
Op 22 november 1789 riepen de Staten van Vlaanderen in het Stadhuis van Gent de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit.
Zij onderbouwden die met een Manifest dat op 4 januari 1790 door de griffier van de Staten van Vlaanderen op de Vrijdagmarkt werd voorgelezen.
Op 11 januari 1790 sloten de overige Zuidelijke Nederlanden zich bij deze afscheiding aan in het Tractaet van Vereeniging of van de Vereenigde Nederlandsche Staeten.
Deze afscheidingsbeslissing was geen lang leven beschoren want onze gewesten werden door het revolutionaire Frankrijk geannexeerd, tot ze in 1814 na het Congres van Wenen met de Noordelijke Nederlanden werden herenigd.
In 1830 bewerkten door Frankrijk gesteunde opstandelingen een nieuwe secessie waaruit het Koninkrijk België ontstond, dat zij in handen legden van Leopold van Saksen-Coburg.
Na 177 jaar heeft dit Koninkrijk uitgediend.
Vandaag delen de Vlamingen, leden en sympathisanten van Pro Flandria tegenover de staat België, die wordt verpersoonlijkt door Albert II van Saksen-Coburg, gelijkaardige gevoelens als hun voorouders in 1581 en 1789.
