België is morsdood op vrijdag 19 september in Hasselt.
Jules Gheude : belgië is dood, morsdood !
Jules Gheude
Vlaanderen wierp zich, in de loop der decennia, op tot een echte Natie
6 mei 2005. De krant Le Soir publiceert in de rubriek "carte blanche" mijn open brief, getiteld België ligt op sterven. Ik schreef toen met name:
Er is (in het noorden van het land) een groot potentieel aan stemmen die de splitsing van B-H-V eisen en meer algemeen de overheveling van nieuwe belangrijke bevoegdheden naar de gewesten willen. Als dit werkelijkheid wordt, zal het Belgische koninkrijk zich letterlijk in verregaande staat van ontbinding bevinden. Requiem voor België. (...) Bij gebrek aan een overeenkomst met de Franstaligen omtrent de gewenste institutionele hervormingen, zouden de Vlaamse politici evengoed geneigd kunnen zijn de krachttoer via hun eigen parlement te bewerkstelligen. Zij beschikken daartoe over de democratische legitimiteit en op het eerste gezicht zou niets kunnen beletten dat een meerderheidsstemming tot de afkondiging van een soevereine Vlaamse Staat leidt. Daarin zou het francofone front van de weigering kunnen uitmonden.
De verantwoordelijke Franstalige politici dragen de verpletterende verantwoordelijkheid van niet te hebben gezien of niet te hebben willen zien dat Vlaanderen zich, in de loop der decennia, opwierp tot een echte Natie.
In 1947, stelde Jean Rey vast dat het nergens, wanneer een eenheidsstaat wordt opgeruid door een nationalistische beweging, mogelijk is dat hij eindigt zonder te scheuren. (...) de wijsheid bestaat erin dit tijdig in te zien. (2)
François Perin had de wijsheid dit tijdig in te zien. Op 26 maart 1980, nam hij op spectaculaire wijze ontslag als senator en verklaarde: Ik slaag er niet meer in, om in geweten, verder te geloven in de toekomst van ons Land. (...) België lijdt aan drie, ongeneeslijke en onomkeerbare ziekten.
De eerste ziekte is, zoals ik vroeger al zei, het Vlaamse nationalisme. Hij koos vervolgens, eenzaam en als een echte staatsman van een "non-"staat, opnieuw voor deze onverdraagbare waarheden waarvan de verantwoordelijke Franstalige politici, vastgeroest in de politico-electorale passies, het niet opportuun achtten om er de nodige aandacht aan te besteden.
Vandaag zijn de feiten duidelijk: de ziekte overwint de patiënt. België is dood, morsdood!
Men zou een grove fout maken te denken dat sommigen, in Vlaanderen, minder natio nalistisch zijn dan anderen en dat, enkel Bart De Wever, een probleem stelt. Het geval Karel De Gucht is, in dat opzicht, verhelderend. De liberale tenor heeft verstand van het Vlaamse opbod. Heeft hij immers, op 6 november 2002, op de set van VTM niet verklaard: België is op termijn veroordeeld om te verdwijnen, in rook op te gaan, en dit, zonder intussen nog enige meerwaarde aan Vlaanderen bij te brengen.
Hij is het ook die, tijdens de onderhandelingen op Hertoginnendal, ermee dreigde, samen met zijn handlanger Patrick Dewael, om de financiële kraan voor de Franstaligen dicht te draaien. Het is nog steeds De Gucht die het telkens had over de Staatsgrens terwijl hij naar de taalgrens verwees. En vandaag verklaart hij dat op termijn, de wet van het aantal het steeds zal halen.
Het fenomeen is trouwens niet nieuw. In zijn persoonlijke nota's legt François Perin uit dat, na het mislukken van het Egmontpact, zijn inspanningen om tot een institutioneel akkoord te komen, in de schoot van de liberale familie hebben gestuit op de onverzettelijkheid van de PVV-tenoren: Noch De Clercq noch Vanderpoorten gaven het minste teken van enige toegeeflijkheid. Ze dachten enkel aan het dwarsbomen van de CVP en de Volksunie.
Vandaag is er opnieuw sprake van een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap om het Belgische institutionele landschap te herstructureren, zonder er zich rekenschap van te geven dat de zaak onmogelijk is geworden in de mate dat Vlaanderen is overgegaan van het stadium van federale eenheid op een nationale staat.
Sommigen, zoals Philippe Moureaux, spreken over confederalisme alsof het een simpele vorm zou zijn van een meer doorgedreven federalisme, terwijl de deskundigen in internationaal recht eraan herinneren dat de formule enkel kan slaan op onafhankelijke Staten die, op een gegeven moment, ernaar verlangen om na te denken over een samenwerking op bepaalde domeinen.
Een ding is zeker, en Yves Leterme heeft eraan gehouden dit te onderstrepen toen hij onlangs zijn ontslag aan de Koning heeft gegeven: het federaal model heeft zijn grenzen bereikt.
Het paleis weigerde het ontslag en gaf aan het trio de Donnea - Langendries - Lambertz de opdracht om na te gaan op welke manier garanties kunnen geboden worden om op een geloofwaardige manier een institutionele dialoog aan te vatten. Daarmee heeft het Paleis de viering van de Nationale Feestdag kunnen redden. Maar het Koninkrijk, dat definitief is ondermijnd door het Vlaamse nationalisme, is niet gered.
De ondertitel in Le Soir vatte het zeer goed samen: De terugkeer van Leterme lost niets op. De uitstap uit de crisis verdeelt Vlamingen en Franstaligen. De N-VA dringt een ultimatum op voor 31 juli.
Niemand maakt zich nog illusies. Om te beginnen al zeker Karl-Heinz Lambertz niet. Hij is een van de drie "wijzen" die de koning aanduidde en hij verklaarde al meteen voor de VRT dat het doorvoeren van een echte Staatshervorming voor de regionale verkiezingen van 2009 zeer moeilijk zou worden... Zo negeert hij dat Vlaanderen uitzonderlijk is gehaast. Vlaanderen wil zo spoedig mogelijk maximaal beschikken over de nodige socio-economische hefbomen. Zo moet het het hoofd kunnen bieden aan aankomende uitdagingen - zoals de vergrijzing - en moet de regio opnieuw de top-5 van de meest welvarende regio's van Europa halen.
In werkelijkheid, zal de enige denkbare onderhandeling nog kunnen slaan op de verdeling van de erfenis van de overleden Staat. In afwachting is het belangrijk dat het productieve deel van Wallonië zich dringend verzamelt in een Staten Generaal, om de toekomstige weg uit te stippelen, hetzij:
1. een onafhankelijke Staat Wallonië;
2. een Staat Wallonië-Brussel;
3. de hereniging met Frankrijk;
4. de vereniging met een andere Europese component dan Frankrijk. Dit staat in het Manifest dat door Didier Melin, Thierry Ollevier, Claude Thayse en mijzelf verspreid werd op 15 februari dit jaar. (3)
Het zou betreurenswaardig en onverantwoord zijn mochten de politieke formaties neerkijken op dit initiatief. Het is niet langer tijd voor bekrompen vijandigheid, maar voor sereen overleg met het oog op het ontwikkelen van een waardige, redelijke en ordentelijke oplossing om te overleven.
(1) Laatst verschenen werken: "De ongeneeslijke Belgische ziekte onder het ontleedmes van François Perin", voorwoord door Xavier Mabille, Uitgeverij Mols, 2007, en " De keuze van Wallonië", voorwoord door Jean Beaufays en Pascal Delwit, Uitgeverij Mols, 2008.
(2) In "Pourquoi Pas?" van 25 april 1947.
(3) www.etatsgenerauxdewallonie.net
http://www.vvb-kempenenmaasland.eu/
Vrijdag 19 september 2008 in het OC Heilig Kruis, Kruisherenlaan 29, 3500 Runkst (Hasselt)
Aanvang: 20u00
Le clasch finale de la Belgique
Een avond met Jules Gheude.
Directeur van het Commissariaat Generaal van de internationale relaties van de Franstalige Gemeenschap en journalist.
Een niet te missen avond over de toekomst van België.
Ik hoop u op deze avond te kunnen ontmoeten.
Wil dit bericht verder sturen naar mogelijk geïnteresseerden want iedereen is welkom!
Pas op voor Sheffield
De boze droom van elke politieker.
Het is een verwijzing naar de beruchte Sheffield Rally op 1 april 1992. Een week voor de Britse verkiezingen laat Labour-leider Neil Kinnock - de gedoodverfde winnaar van de verkiezingen - de ogenschijnlijk zekere winst te elfder ure door eigen fouten uit handen glippen. John Major wist hierdoor zijn herverkiezing alsnog veilig te stellen.
Kinnock, speciaal voor deze gelegenheid per helikopter ingevlogen, (zoals een beste Flahaut dat ook kon, en blijkbaar een eigenschap van linkse rakkers) had zich in Sheffield gepresenteerd als de toekomstige nieuwe minister-president. Hij schreed de conferentiezaal in, met in zijn kielzog zijn adjudanten uit het schaduwkabinet, zichtbaar opgetogen dat ze de duisternis van de oppositie konden inwisselen voor het fonkelende licht van de televisiecameras. Zelfgenoegzaam, arrogant, hooghartig. Een dikke opgestoken vinger naar de kiezer, zo zag het - helaas voor links uit op de tv.
De kiezer trok zijn conclusies. Exit Kinnock, verder met Major. Dát is Sheffield.
Barack Obama, de democratische kandidaat van Europa in de Amerikaanse presidentscampagne, heeft alsnog geen boodschap aan Sheffield. Obamas triomfantelijke rondreis door het Midden-Oosten en Europa maken hem de ideale president voor al wat links is in Europa. Maakt Sheffield de reputatie waar? Wie zal het zeggen.
Obama lukte een fotosessie voor de deur van de ambtswoning van de Britse premier op 10 Downing Street, en sloot hiermee zijn wereldtournee foutloos af. Een menigte van 200.000 mensen in Berlijn, geholpen door de Europese aversie voor Bush junior, was een topmoment. De senator uit Chicago beweegt zich zoals zijn grote voorbeeld JFK. Je moet maar eens goed opletten, lichtjes voorovergebogen, knoopje van de jas dicht, soms zonder en dan weer met das. Zoals je JFK zag spreken, zo doet Obama hem dat haast perfect na. Dezelfde bewegingen, fijne glimlach en piekfijn gekleed.
Hij probeert ook zo wereldver te kijken. Altijd in voor verandering. Wat er moet veranderen en hoe hij het gaat veranderen weet niemand, ook zijn entourage niet vrees ik.
Het wereldtoneel schreef ooit een criticus over de Internationale Politiek. Gelijk had hij. Kandidaten voor het presidentschap in de VS die met zittende presidenten en premiers komen overleggen. Over wat eigenlijk? Ze hebben totaal geen macht, want nog steeds geen president. Het is gewoon een toneelopvoering, een show.
De electorale beloning in eigen land is voor Obama grotendeels uitgebleven. Hij geraakt niet over de politiek belangrijke grens van 50 procent. Het verschil tussen Obama en McCain bedraagt n kleine 2 à 3 punten. En dat terwijl de Amerikanen liever vandaag dan morgen van Bush af willen en vragen verandering. Alleen weet Obama nog steeds niet wat hij moet veranderen. Steeds meer Amerikanen vrezen dat de Change van Obama een lege linkse doos is die Amerika zal verzwakken op het internationale toneel. Zijn onervarenheid en zijn extreem linkse opvattingen betekenen een groot gevaar voor Amerika en de vrije wereld. De vrijheid van abortus en zijn pro-homo standpunten liggen velen, zoniet alle gelovigen van welke rite dan ook, zwaar op de maag. Dit kan hem zuur opbreken.
Democratische kandidaat Jimmy Carter lag in 1976 (33 procent) voor op Michael Dukakis (17 procent), Dat is voor Obama niet het geval. Ook Al Gore en John Kerry lagen rond deze tijd voor op hun rivaal George W. Bush en verloren alsnog het presidentschap aan Bush.
De glorieuze tour van Obama tegenover de sukkelende campagne van McCain levert hem haast niets op. Normen en waarden laten zich niet gemakkelijk verschalken, zeker in de VS niet.
Obamas status van celebrity, zorgt in het kamp van John McCain wel voor slapeloze nachten. McCain zit 25 jaar lang 20 uur per dag in Washington te werken voor een sterk Amerika. Heeft een heldenstatus uit zijn militaire carrière en diende zijn land in uiterst moeilijke omstandigheden en in ondankbare tijden. Komt daar een jonge zwarte senator langs die binnen twee jaar achteloos de Amerikaanse sterretjes van de vlag speelt zonder ooit één wezenlijke bijdrage voor de natie verleend te hebben. Racisme bestrijden, ja kleurlingen en links progressieve rakkers hebben daar een patent op blijkbaar - dure olie, hoge belastingen en verandering zijn de steeds terugkerende themas van Obama.
Obama is voor velen ook een elitaire betweter die out of touch is en vooral bezorgd is over de prijs van salade. Obama zegt A, maar doet B, volgens Rick Davis, de campagnemanager van McCain. Obama heeft nu al een paar ererondjes kunnen lopen door zich als de toekomstige president van Amerika uit te geven.
In Europa is hij al geslaagd, maar zal hij ook de nieuwe president van Amerika worden? Sheffield ligt op de loer.
McCain moet alleen zijn toekomstige vice-president(e) met zorg kiezen, liefst een vrouw met donkere huidskleur zoals daar is, ene Condoleezza Rice, huidig minister van buitenlandse zaken, professor buitenlandse politiek, en voormalig veiligheidsadviseur in het Witte Huis. Ze is nog relatief jong (1954), komt uit het diepe zuiden van de VS, waar de vader (decaan universiteit) van Condoleezza de racistische democraten zo beu was dat hij republikein werd.
Meer heb je niet nodig om te winnen mijnheer de toekomstige president van Amerika... John McCain.
Over Barack Obama wordt dan na december 2008 anders gesproken. Hij kwam, zag en verdween. Een streep door de rekening van de linkse horde.
Bronnen: Rick Davis, Hub Jongen, David Freddoso: The case against Barack Obama.
