Pas op voor Sheffield
De boze droom van elke politieker.
Het is een verwijzing naar de beruchte Sheffield Rally op 1 april 1992. Een week voor de Britse verkiezingen laat Labour-leider Neil Kinnock - de gedoodverfde winnaar van de verkiezingen - de ogenschijnlijk zekere winst te elfder ure door eigen fouten uit handen glippen. John Major wist hierdoor zijn herverkiezing alsnog veilig te stellen.
Kinnock, speciaal voor deze gelegenheid per helikopter ingevlogen, (zoals een beste Flahaut dat ook kon, en blijkbaar een eigenschap van linkse rakkers) had zich in Sheffield gepresenteerd als de toekomstige nieuwe minister-president. Hij schreed de conferentiezaal in, met in zijn kielzog zijn adjudanten uit het schaduwkabinet, zichtbaar opgetogen dat ze de duisternis van de oppositie konden inwisselen voor het fonkelende licht van de televisiecameras. Zelfgenoegzaam, arrogant, hooghartig. Een dikke opgestoken vinger naar de kiezer, zo zag het - helaas voor links uit op de tv.
De kiezer trok zijn conclusies. Exit Kinnock, verder met Major. Dát is Sheffield.
Barack Obama, de democratische kandidaat
van Europa in de Amerikaanse presidentscampagne, heeft alsnog geen boodschap aan Sheffield. Obamas triomfantelijke rondreis door het Midden-Oosten en Europa maken hem de ideale president voor al wat links is in Europa. Maakt Sheffield de reputatie waar? Wie zal het zeggen.
Obama lukte een fotosessie voor de deur van de ambtswoning van de Britse premier op 10 Downing Street, en sloot hiermee zijn wereldtournee foutloos af. Een menigte van 200.000 mensen in Berlijn, geholpen door de Europese aversie voor Bush junior, was een topmoment. De senator uit Chicago beweegt zich zoals zijn grote voorbeeld JFK. Je moet maar eens goed opletten, lichtjes voorovergebogen, knoopje van de jas dicht, soms zonder en dan weer met das. Zoals je JFK zag spreken, zo doet Obama hem dat haast perfect na. Dezelfde bewegingen, fijne glimlach en piekfijn gekleed.
Hij probeert ook zo wereldver te kijken. Altijd in voor verandering. Wat er moet veranderen en hoe hij het gaat veranderen weet niemand, ook zijn entourage niet vrees ik.
Het wereldtoneel schreef ooit een criticus over de Internationale Politiek. Gelijk had hij. Kandidaten voor het presidentschap in de VS die met zittende presidenten en premiers komen overleggen. Over wat eigenlijk? Ze hebben totaal geen macht, want nog steeds geen president. Het is gewoon een toneelopvoering, een show.
De electorale beloning in eigen land is voor Obama grotendeels uitgebleven. Hij geraakt niet over de politiek belangrijke grens van 50 procent. Het verschil tussen Obama en McCain bedraagt n kleine 2 à 3 punten. En dat terwijl de Amerikanen liever vandaag dan morgen van Bush af willen en vragen verandering. Alleen weet Obama nog steeds niet wat hij moet veranderen. Steeds meer Amerikanen vrezen dat de Change van Obama een lege linkse doos is die Amerika zal verzwakken op het internationale toneel. Zijn onervarenheid en zijn extreem linkse opvattingen betekenen een groot gevaar voor Amerika en de vrije wereld. De vrijheid van abortus en zijn pro-homo standpunten liggen velen, zoniet alle gelovigen van welke rite dan ook, zwaar op de maag. Dit kan hem zuur opbreken.
Democratische kandidaat Jimmy Carter lag in 1976 (33 procent) voor op Michael Dukakis (17 procent), Dat is voor Obama niet het geval. Ook Al Gore en John Kerry lagen rond deze tijd voor op hun rivaal George W. Bush en verloren alsnog het presidentschap aan Bush.
De glorieuze tour van Obama tegenover de sukkelende campagne van McCain levert hem haast niets op. Normen en waarden laten zich niet gemakkelijk verschalken, zeker in de VS niet.
Obamas status van celebrity, zorgt in het kamp van John McCain wel voor slapeloze nachten. McCain zit 25 jaar lang 20 uur per dag in Washington te werken voor een sterk Amerika. Heeft een heldenstatus uit zijn militaire carrière en diende zijn land in uiterst moeilijke omstandigheden en in ondankbare tijden. Komt daar een jonge zwarte senator langs die binnen twee jaar achteloos de Amerikaanse sterretjes van de vlag speelt zonder ooit één wezenlijke bijdrage voor de natie verleend te hebben. Racisme bestrijden, ja kleurlingen en links progressieve rakkers hebben daar een patent op blijkbaar - dure olie, hoge belastingen en verandering zijn de steeds terugkerende themas van Obama.
Obama is voor velen ook een elitaire betweter die out of touch is en vooral bezorgd is over de prijs van salade. Obama zegt A, maar doet B, volgens Rick Davis, de campagnemanager van McCain. Obama heeft nu al een paar ererondjes kunnen lopen door zich als de toekomstige president van Amerika uit te geven.
In Europa is hij al geslaagd, maar zal hij ook de nieuwe president van Amerika worden? Sheffield ligt op de loer.
McCain moet alleen zijn toekomstige vice-president(e) met zorg kiezen, liefst een vrouw met donkere huidskleur
zoals daar is, ene Condoleezza Rice, huidig minister van buitenlandse zaken, professor buitenlandse politiek, en voormalig veiligheidsadviseur in het Witte Huis. Ze is nog relatief jong (1954), komt uit het diepe zuiden van de VS, waar de vader (decaan universiteit) van Condoleezza de racistische democraten zo beu was dat hij republikein werd.
Meer heb je niet nodig om te winnen mijnheer de toekomstige president van Amerika... John McCain.
Over Barack Obama wordt dan na december 2008 anders gesproken. Hij kwam, zag en verdween. Een streep door de rekening van de linkse horde.
Bronnen: Rick Davis, Hub Jongen, David Freddoso: The case against Barack Obama.
|
