Naar jaarlijkse traditie staat ook dit jaar de Stormtocht op ons wandelprogramma. Dit jaar heeft de tocht als thema : "een stad in beweging". Na een uurtje bollen komen we aan in Blankenberge waar we de auto achterlaten op "ons" plekje. We schrijven in en werken nog gauw een stuk oiljsterse vlaaien naar binnen en we gaan van start voor de maximum afstand. Via de Kerkstraat wandelen we naar de dijk. Er is flink wat wind maar ik heb een medicijn mee tegen de koude (hihi). Innerlijk verwarmd wandelen we over de zeedijk en vervolgens over de Pier waar we aan het einde rond het restaurant gaan en dan zo terugkeren naar de dijk. naar de Pier toe. Sedert augustus 1894 kan er over de Pier gewandeld worden maar tijdens WO I werd door de Duitse bezetters het Blankenbergse pronkstuk in brand gestoken. Jaren later werd alles gelukkig heropgebouwd en later regelmatig gerestaureerd. Het ronde gebouw achteraan heeft al heel wat bestemmingen gehad : pretpark - tentoonstellingsruimte enz De zee is heel woelig. Ideaal weer voor surfers en deze zijn dan ook talrijk aanwezig. We houden ze een tijdje in de gaten en zetten dan onze weg verder. We verlaten de dijk, dwarsen de tramsporen en gaan hoog naast de drukke rijbaan via een wandelpad naar Wenduine. In Wenduine gaan we even een stukje vande stad door om dan het Duinenpad op te gaan. Eerst klimmen we omhoog naar de spionkop, hoog op een duin en daar maken we een foto, precies op dezelfde plaats als waar we hem ieder jaar maken. We dalen terug af en volgen verder het Duinenpad doorheen een mooi natuurgebied. Dan komen we terug op de drukke kustweg. Gelukkig kunnen we even later het strand op. Ondertussen is het flink beginnen sneeuwen. Na een tijdje komen we aan een strandtaverne waar het controle is. Hier nuttigen we ons middagmaal bij een heerlijk vissoepje. We eindigen met mijn geheim opwarmrecept. Zo we kunnen er weer tegen en over het strand met de wind in het aangezicht vatten we de laatste lus aan. Het weer is ondertussen barslecht geworden. De wind en de sneeuw striemen in ons gezicht en kleuren onze wangen rood. Hier is in de zomer normaal een mooi wandelpad. Dit is nu verdwenen door opgehoopt zand. Het is best lastig om ons daarin een weg te banen. We wandelen daarom zo dicht mogelijk tegen de waterlijn omdat daar het zand makkelijker te begaan is. Een dik uur later verlaten we het strand dat ondertussen stilaan witter en witter kleurt. We gaan de dijk op en speuren naar de taverne waar we vorig jaar verpoosden maar vinden die niet onmiddellijk terug. Hoe was de naam ook alweer! Verkleumd en nat gaan we dan maar een koffiehuis binnen. Trees trakteert met pannenkoeken en wafels. De uitbaatster is wel wat vergeetachtig want driemaal komt ze haar bestelling verifiëren om dan uiteindelijk toch nog het verkeerde op te dienen. Ons humeur wordt er echter niet door verpest. Van hieruit is het nog slechts een paar honderd meter en de Stormtocht zit erop. Ik koop nog enkele plaatselijke lekkernijen en omstreeks kwart na vier vatten we de terugreis aan De wegen zijn herschapen in ijspistes waardoor het verkeer uiterst traag vordert Voor sommigen te traag : ze gaan dan ook deels over de middenberm om zo een rij vrachtwagens te kunnen inhalen. Onverantwoord! 70 km verderop en bijna vier en half uur later ben ik thuis. Ik zal deze Stormtocht niet te vlug vergeten
Het is alweer de derde woensdag van de maand. Traditiegetrouw organiseert den Egmont steevast een midweektocht. Deze maand met start in Velzeke.
Na de koffie gaan we van start. We dwarsen de drukke steenweg en komen alras op een kasseiweg, bij de wielrenners goed gekend : de Paddestraat
Onder een dreigend wolkendek wandelen we tussen velden ; meestal kaal maar hier en daar ook met Koolzaad bedekt. Dit is een energiegewas waaruit koolzaadolie wordt gewonnen, de nieuwe brandstof.
Even voorbij een waterzuiveringsstation dwarsen we de Zwalm en aan de Bruggenhoek draaien we links een veldweg op. Nu wandelen we vlak naast de Zwalm. Het is uitkijken geblazen want het is hier erg modderig
We gaan over een veldweg en komen zo aan een mooie witte hoeve : restaurant De Moriaan en meteen zijn we terug op de Paddestraat. We gaan over op de Egmontroute (what in a name) . Op het gehucht Knutsegem wandelen we voorbij de Sint Antoniuskapel en de Sint Antoniuskluis. Langs de Vollander en de bloemenrijke Strijpense begraafplaats komen we aan op de kontrole in het parochiecentrum van Strijpen.
Na de controle volgen we even de St-Andriessteenweg en draaien dan links een aardeweg in of zeg maar modderweg. Het is echt opletten en toch ga ik onderuit. Beetje bemodderd maar verder zonder erg.
De route die we volgen noemt trouwens het Roverspad, wellicht genoemd naar Jan De Lichte, een bandiet die eeuwen geleden de streek hier onveilig maakte. Later werd hij door Louis Paul Boon verheven als een volksheld, zelfs een soort van Robin Hood. Ondertussen is het fiks beginnen regenen. Via het gehucht Beiselhoven komen we terug in het veld voorbij een wachtbekken met debietregelaar. Aan de monding van de Bettelhovebeek zorgt deze voor dat de Molenbeek niet buiten haar oever treedt en dat er geen wateroverlast is in het Zwalmbekken. Het is hier dan ook moerassig . We komen terug in de bewoonde wereld en via enkele wegeltjes komen we op het Romeins Plein, het centrum van Velzeke. We draaien rechtsop. De her en der geparkeerde wagens zeggen ons dat we nabij het einde zijn.
Het parcours was mooi. Alleen jammer dat we dit omtrent deze tijd van het jaar voorgeschoteld krijgen. Misschien iets minder beton in de zomer maar een tocht zoals deze???
Ik ben annemie sterck, en gebruik soms ook wel de schuilnaam daisy walker.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 28/08/1960 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, reizen, computeren,.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
