o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
31-03-2011
pascale platel
gisteren nog een aardig tussendoortje gesmaakt: een performance-lezing van
"In het derde studiejaar was ik
verliefd op juffrouw Anita. Op het examen zang - ik kon eigenlijk
helemaal niet zo goed zingen - keek ik naar haar en ik zong alsof er een
engelke in mijn keel zat met een heel klokkenspel erbij. Juffrouw
Anita was mijn eerste muze." Na haar volgden er nog vele andere...
Diva's, tragédiennes, kunstenaressen, superpoezen en moeilijke tantes.
haha, pascale* kwam het toneel op met een zilveren boodschappentas van... chanel! zij toonde ons uitdrukkelijk, als inleidend grapje, de naam chanel en even later had zij het over yves-saint-laurent.
daarna vertelde zij ons, met getuite pruillippen, over diva's waar zij al een levenslange bewondering voor heeft.
maria callas, marilyn monroe, mathilde willink, dalida, louise bourgois, sissi en wat zij noemde de 'huisvrouwdramaqueens'...
zij toonde in de openingsscène hoe zij inspiratie kreeg van de muze melpomene*, de muze van zang en dans en -volgens pascale- van de lingerie. daarom moesten alle dames in de zaal op zeker ogenblik hun bh tonen (= hun shirt naar omhoog strollen). niemand durfde dit natuurlijk, maar pascale liet een knappe knalrode soutien zien, hilarisch was dat.
pascale wordt vijftig, maar is een superelegante en sexy verschijning. zij stond op het toneel in zwarte nauwsluitende korte jurk, zwarte kousen, roodgelakte nagels en idem dito knalrode kniehoge laarzen, een peroxide marilyn-kapsel en bloedrood geverfde lippen, waw!
de voorstelling was flitsend, subtiel, vrouwvriendelijk, geraffineerd tot in de puntjes en bij momenten hilarisch, bijvoorbeeld toen zij vijf- tv bij wijze van opzettelijke verspreking wijf- tv noemde, haha!
ik amuseerde mij kostelijk, en dacht aan andere diva's als marlène dietrich, garbo, liz taylor, grace jones, withney houston, tina turmer, lady gaga..
vrouwen die zo goed kunnen vertolken wat wij allemaal willen:
bedwelmd en overwelmd worden door weltschmertzen die ons hart doen bloeden, onze ogen laten vollopen en onze schmink helemaal doen uitlopen...
---) we tonen onze ogen en lippen (werkwoord): dior..
* http://www.pascaleplatel.be/hallo.html
* Melpomene (Grieks Μελπομένη) was één van de negen Muzen uit de Griekse mythologie.
Haar naam betekent 'koor' of 'zingende', en ze was de muze van de zang
en dans samen. Zang en dans kwamen bij de Oud-Grieken zeer vaak voor,
vooral bij godsdienstige plechtigheden. Uit die godsdienstige koorzangen
en reisdansenontstond langzamerhand de tragedie of treurspel waarvan
Melpomene ook muze is. Haar attributen zijn het tragedie-masker, een
knots, zwaard of dolk en kothurnen (toneelsandalen). Ze werd ook voorgesteld met een druivenkrans op haar hoofd.
Reacties op bericht (1)
27-05-2011
poëzie
dag mevrouw van overstraeten,
ik kwam toevallig op uw blog terecht en vertoefde er een lange tijd. ik ontmoette er ook christina guirlande, een dichteres die ik persoonlijk goed ken en waardeer. zij schrijft schitterende poëzie. ik heb over haar ooit geschreven in okra-magazine, een tijdschrijft voor senioren. ik stuur het je hieronder mee. Ik dacht nog wat bedenkkingen of een praatje met u neer te pennen, maar ik zie dat je dat eigenlijk niet kunt op uw blog, behalve als reactie op een bijdrage van u.
ik kom hier zeker nog langs
Herman De Leeuw
dagboekzoektocht
DE RUIMTE TUSSEN DE REGELS
Christina Guirlande schrijft:
En ingetogen ligt het lied
tussen de regels
volgt bewust
het voorgeschreven partituur.
Ik ben gerust
er staat goddank
niet altijd wat er staat.
De schaduw van de taal
wordt uitgewist.
De woorden draaien om hun as
en vatten vuur
tussen de regels
in dit enig uur.
Misschien moeten we op een andere manier leren poëzie lezen. Er staat inderdaad dikwijls meer tussen de regels. Onuitgesproken gedachten verpakt in letters die de weg wijzen naar de binnenkant van de schrijfster. Christina Guirlande, dichteres en jeugdschrijfster woont in Dendermonde en groeide op in het prachtig landelijke Moezeke. Zij ondervraagt zichzelf en haar omgeving en beleeft de antwoorden bijna letterlijk in haar teksten.
Ik draag mijn verleden mee, zegt Christina, ik beleef het vandaag intenser dan toen en het wordt dieper gekleurd met met de mensen en de dingen die ik vanddag ontmoet.
Geboren in 1938 groeide ik op temidden het dorpsleven van Moerzeke en studeerde aan de normaalschool van Sint-Niklaas voor ondewijzeres. Op mijn twaalfde trachtte ik de dingen rondom mij al gestalte te geven in gedichten. Als ik ze nu lees valt het mij op dat het geen kinderverzen waren maar een vrij volwassen interpretatie van de dingen die mij raakten.
Mijn grootmoeder werkte bij de baron op het kasteel, zij zong veel, vooral oude ballades en de levenswijsheden die daarin verscholen lagen, waren dikwijls de onderwerpen van mijn schuchtere eerste stappen in de literatuur. Als kind hield ik van de poëzie van Alice Nahon en Guido Gezelle. Als jonge onderwijzeres vertelde ik in de klas zelf geschreven verhalen die dan gepubliceerd werden in Zonneland en de grote Kerstboeken. Een tijd vol charme en romantiek dikwijlsbroos samengaand met de kwetsuren van een snelgroeiende maatschappij die voorbijging aan pijn en innerlijke groei. Wij dweepten toen met de literauur van Yvonne Waegemans, Frans Boschvogel, André Demedts, Martin Nijhoff en Albe.
Later leerde ik Anton Van Wilderode kennen, een uitzonderlijk dichter, een begenadig kunstenaar en een rechtlijnige Vlaming. Wij werden goede vrienden.
Meestal schrijf ik in mijn poëzie over mijn geboortestreek, over de natuur en haar seizoenen, en vooral over de emoties die diep in mij leven . Ik leef sterk met de natuur mee en de herfst haalt mij dikwijls het meest overhoop. Ik kan niet tegen het vergaan, het verdwijnen van alles. Mensen die mij ontvallen, maken een blijvende leegte, een wonde die nooit geneest. Het leven is broos en erg breekbaar en mijn zoektocht daarin poog ik steeds met een uiterst sobere zegging in taal om te zetten.
Dat is een van de redenen waarom ik graag voor kinderen schrijf. Hun fantasiewereld is nog onaangetast. Ik schrijf voor eerste lezertjes tot adolescenten. Ik schrijf over dingen die ze kunnen herkennen. Over dapperheid uit angst geboren. Elk boek kent een positief, hoopgevend einde omdat ik kinderen niet met onrust verder wil laten gaan.
Mijn 50ste boek komt in september 2007 uit. Het werd een jeugdboek: Het fenomeen. Het vertelt over een uitzonderlijk begaafde jonge violist die de problematiek van zijn gebroken thuis niet kan verwerken.
Bron van inspiratie
Ik ben een religieus zoekende mens. Ik zoek naar antwoorden op vragen. Soms vind ik die in de kunst. Beeldhouwen, schilderen, schrijven componeren ontstaan dikwijls uit een religieus beleven. De grote vragen over het leven vinden hierin dikwijls een aanzet tot antwoord. Ik vind het pijnlijk dat godsdienst vandaag geen plaats meer krijgt in dit leven. Daardoor verdwijnt ook het misterie en de hunker naar het onmeetbare goddelijke, van waaruit alles ontstaat, waarin alles vorm krijgt.
Ik voel me verantwoordelijk voor het mee maken van deze wereld. Mijn poëzie en mijn boeken vinden hier hun oorsprong.
De christelijke waarden hebben ons avondland opgebouwd en inhoud gegeven. Ik heb het onbehaaglijke gevoel dat zij vandaag niet meer thuishoren in het moderne Europa en dikwijls leiden tot zinloze kunstinvulling. Wij stapten vroeger door het leven met een duidelijke boodschap, met waarden die ons inspireerden en onze tocht inhoud gaven.
Oud worden
Mijn poëzie grijpt met ouder worden dieper in in mijn leven. Ik ga dieper in op de essentie van het zegbare. Woorden raken mij sterker dan vroeger. Ik wordt veel sneller ontroerd. De toonaard van mijn poëzie wordt weemoediger en in mijn jeugdromans ga ik diper op de problematiek in. Misschien omdat ik nu al een tijdje oma ben. Ik ben bang van ontsporing en chaos en tracht in mijn jeugdboeken mijn lezers hiertegen te wapenen. En toch betekent ouder worden ook een rijkdom: alles krijgt een intense kleur en schoonheid wordt langer bewaard: het vluchtige uit de jeugdjaren wordt opgelost in de rijpheid van blijvende betrokkenheid. Wij hebben deze wereld gemaakt. Het is in die wereld dat onze kinderen vandaag leven. We zijn te vlug geneigd hen en niet ons dat te verwijten. Zij worden opgezadeld met onze erfenis. Misschien dat mijn poëzie en boeken ergens een rustpunt kunnen betekenen, een moment van nadenken en eventjes bezinnen. Een aanzet tot verandering die gelukkig maakt.
Overbrengen
Ik geef heel wat lezingen in scholen, voor alle leeftijden. Het verwondert me telkens hoe ver zij in mijn tocht naar schoonheid willen meegaan. Dat stemt mij wel hoopgevend. Misschien dat het huidige negatieve jeugdbeeld zich maar beperkt tot de 5% die het nieuws halen. En wat haalt het nieuws: negatief gedrag. Als ik daar kan uit afleiden 95% toffe jonge mensen zijn ziet de toekomst er nog zo slecht niet.
Met oudere mensen kom ik vaak in contact in jullie seniorenacademies. Ik wordt vrij regelmatig gevraag om poëziecursussen of voordrachten te geven. Ik vind dat een schitterend initiatief: een centrum van verder leven, niet stoppen, van verdieping levenslang leren. Schoonheid wordt er in al vormen doorgegeven. Ik speel zelf heel graag piano, vooral Chopinet met zijn verdriet, woede en tederheid ik elke pianotoets. Soms om tot rust te komen begin ik te schilderen, vooral aquarellen,(misschien heeft dat ook iets te maken met de tederheid van Chopin).
En soms kom de dood even loeren. Ik ben er niet bang van. (misschien wel van doodgaan) Ik wil in de hemel geloven, in al het goede en het schone, misschien ook het verdriet dat uiteindelijk uitmondt in eeuwigdurende goddelijkheid, waarin iedereen en alles zijn weg heeft gevonden.
Herman De Leeuw
27-05-2011 om 08:58
geschreven door herman de leeuw
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
