Bedankt dat ik dit wonder mocht meemaken! De stagiaire is geëmotioneerd. Al had er honderd man de kamer met mij gedeeld, ik zou het niet gemerkt hebben. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Verwonderd, vertederd, confuus kijk ik naar de piepkleine vingertjes, de diepe frons boven het neusje en het schattige mondje. Om te zoenen, zo fijn getekend, zo broos. Eigenlijk weet ik niet goed wat ik voel, ik ben verward, overdonderd. In mijn armen hou ik mijn pasgeboren zoon. En het daagt: ik ben moeder, niemand kan me dit moment ontnemen en luttele ogenblikken later knaagt het gemis van mijn eigenste mams
De kersverse papa wil het overal uitbazuinen en voor ik het besef is hij weg om de daad bij het woord te voegen, dol van geluk, met iedereen wil hij dit gevoel delen, zijn kroonprins, zijn petit lion indomptable
De peter, met wie ik de vorige namiddag nog op stap was om vasttapijt voor de kinderkamer aan te schaffen, had me nog op het hart gedrukt om niet te bevallen op 7 november. Maar de boreling dacht er anders over, die wou die voetbalwedstrijd van Club Brugge niet missen. Sla me niet dood, wie de tegenstrever was, is me ontgaan, een Engelse club, geloof ik.
Terwijl ik me in de materniteit aan het bekwamen ben in het moederschap, legt mijn echtgenoot de laatste hand aan de kinderkamer. Het naaldvilt spijkert hij honkvast op de plankenvloer en midden op de door mij in elkaar getimmerde kasten vijst hij deurknoppen. Zijn Afrikaanse metgezel kan zijn ongeloof niet op: deze immense kamer voor slechts één baby?
De volgende dag krijg ik een reuzenboeket in de kleuren van Kameroen: groen, rood, geel
Sedert die dag is mijn liefde voor mijn zoon gestaag gegroeid, al nam ze diverse vormen aan. Koesteren. Aanmoedigen. Aandacht. Warmte. Steun, zoals een jonge boom die nodig heeft om recht te groeien. Een proces van geleidelijk loslaten, wat niet altijd gemakkelijk was.
We hebben al een hele weg afgelegd, dat zie je al op het zicht als hij naast zijn papa staat. Zeker tien centimeter torent hij boven hem uit. En ikzelf? Ook niet van de kleinste, voel me naast hem een dwerg
Reacties op bericht (6)
14-11-2006
aan de apetrotse peter
Excuseer mij voor deze heiligschennis een Italiaanse voor een Engelse te houden! Ik zal het nooit meer doen! Zolang Alz Heimer niet bij mij intrekt, dan mag je erger verwachten.... Val maar rustig binnen, waai maar aan, altijd welkom, dat weet ge, hé!
14-11-2006 om 00:51
geschreven door Lieve
13-11-2006
Neen, een Italiaanse
De peter herinnert zich deze dag nog als gisteren. Apetrots was ik, en ben ik nog steeds. Alleen jammer dat we een eindje van mekaar wonen en niet meer zo eens kunnen binnen vallen. Maar ik blijf nog steeds mijn petekind met heel veel liefde volgen. En wat die 7de november 1990 betrof. Club Brugge speelde die avond in de 1/16de finale van de, toen nog, beker der Landskampioenen tegen het machtige AC.Milan van Marco Van Basten, Ruud Gullit en Frank Rijkaard. We verloren met 0-1. En ik weet nog dat Marcop Van Basten (zeer terecht) een rode kaart kreeg. Waarmee ook deze kleine geschiedkundige blunder is rechtgezet
13-11-2006 om 16:07
geschreven door rein
09-11-2006
eindelijk
je blog terug gevonden was de snelkoppeling kwijt en omdat ik maar een leek ben..... groetjes Ria.Miekemuis.
kom eens zien op mijn website en laat een berichtje in mijn gastenboek na dank je
09-11-2006 om 19:35
geschreven door muizemie
08-11-2006
mooi
Heel mooi geschreven , omdat ik je blog nog niet zolang ken veronderstel ik dat het over een van je pleegkinderen gaat die nu vader geworden is , liefs Nicole
08-11-2006 om 20:10
geschreven door nida1952
..
Dat zijn de momenten die je moet koesteren. Om nooit te vergeten. Geniet er van, het gaat zo snel voorbij.
08-11-2006 om 17:27
geschreven door Ludovikus
*
En je vergeet nog bewondering, trotsheid enz. Allemaal gevoelens die een moeder met zich meedraagt voor haar kinderen, een gans leven lang. Liefs van
08-11-2006 om 03:11
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
