De reis.

We vertrekken vroeg vanuit onze lodge: auto in gang duwen en dan in de open jeep naar Mahedranagar. We zijn ruim op tijd en we kunnen dus goede plaatsen vragen: stoelen één en twee, vlak bij de deuropening.

Onze gids reist mee tot aan Bardia, daar stapt hij uit en wij reizen door naar Butwal. De reis duurt lang en is eentonig, maar we zitten niet slecht, de bagage ligt veilig in de koffer van de bus, we hebben ons voorzien van koekjes en water en we zitten de rit (negen uur) uit.

Doodmoe bereiken we onze bestemming. We kennen daar een redelijk hotel en na wat afdingen en onderhandelen, krijgen we ook een goede kamer. We eten in het restaurant van het hotel en gaan vroeg slapen.

Weerzien met Lumbini.

De volgende morgen niet al te vroeg opstaan, ontbijt in het hotel en rustig naar de bus. Vanuit Butwal zijn er heel veel bussen naar Lumbini. Het enige nadeel is dat je halverwege moet overstappen op een andere bus. Het eerste deel van de rit (een uurtje) verloopt vlot. Goede plaatsen, niet al te veel stoppen. Dan overstappen. Onze tweede bus zit vol. Er zijn enkel nog plaatsen op de laatste bank.

Die laatste bank is berucht: ze ligt voorbij de achterwielen van de bus en werkt dus als een hefboom. Elke keer de bus over een oneffenheid in de weg rijdt, wordt je omhoog gekatapulteerd, tot bijna tegen het dak. Als je een beetje pech hebt, wordt die eerste oneffenheid gevolgd door een tweede, zodat je, terwijl je van je eerste vlucht naar beneden komt, plots een enorme schop onder je achterste krijgt van de bus die terug omhoog komt. Enfin, we overleven het en komen gekraakt maar heelhuids aan in Lumbini. We schrijven ons in in het hotel waar we tien dagen geleden ook logeerden en waar men heel blij is dat we terug zijn.

Het backpackers gedeelte van Lumbini bestaat uit één straat met een aantal guesthouses en één fatsoenllijk restaurant. Daar komen uiteraard alle vreemdelingen eten en het is een uitgelezen plaats om met andere mensen te praten. Voor het eerst in meer dan twee maanden spreken we terug Nederlands; we hebben namelijk een Vlaming (uit Gent) en twee Nederlanders ontmoet en we eten regelmatig samen.

We doen hier onze dagelijkse vogelwandelingen: naar het tempelgebied, naar de countryside van Lumbini, naar de Peace-pagode... We proberen nog een uitstap te organiseren (samen met onze Nederlandstalige vrienden) naar een gierenrestaurant, maar vanwege de warmte zijn de gieren al verder getrokken naar een hoger gelegen en dus koelere plaats.

De aanslagen.

Terwijl we hier zijn, lezen we op de online-versie van de Gazet van Antwerpen het verschrikkelijke nieuws van de aanslagen in Brussel. Dit is blijkbaar wereldnieuws, want iedereen die weet dat wij uit België komen, komt ons zijn medeleven betuigen. In de tempel is er een grote internationale bijeenkomst van Boeddhistische monniken, en onze 'huisbaas' (tussen haakjes een Brahmaan, de hoogste kaste) vertelt dat er door heel de Boedddhistische gemeenschap gebeden is voor de slachtoffers en voor vrede in België.

Gebeten.

En dan word ik gebeten. Niet door een tijger, een luipaard of zelfs maar door een aap, maar stomweg door een teek. Het ondier heeft zich in mijn baard gevestigd en is dapper bezig zich vol te zuigen met mijn bloed. Vlug het beest er uit gerukt, maar er blijft een harde zwelling over van zo'n twee centimeter doormeter. Gelukkig worden we medisch ondersteund door Mark Docx, onze huisarts. Vlug een mailtje naar hem en nog geen vijf minuten later krijgen we al een antwoord: we moeten de antibiotika gebruiken die we voor gevallen als dit meegenomen hebben. Toch fijn als je zo vlug deskundige hulp kan krijgen van het thuisfront!

Holifestival.

Ondertussen barst hier het 'Holifestival' los. Het is een Hindoefeest dat gevierd wordt op de eerste volle maan van de Hindoemaand Phaalguna. Het is tevens het nieuwjaar van de Hindoes. Het feest bestaat uit verschillende delen: de avond ervoor wordt een groot vuur gestookt. De mensen hebben hiervoor gedurende heel de voorbije maand hout verzameld. Ze vertrekken onder veel gezang, beladen met stukken hout, naar de plaats waar het vuur gemaakt wordt. Symbolisch worden op deze wijze alle foute en slechte dingen van het voorbije jaar verbrand.

De volgende dag begint met gebeden in de tempels. Daar merken wij weinig van, maar daarna barst het feest los: de mensen kopen zakjes gekleurd poeder en iedereen die maar in de buurt is wordt ingewreven, overgoten, bestrooid ... met poeder in felle kleuren, terwijl 'Happy Holi' gewenst wordt.

De symboliek hierachter is heel mooi. Op deze wijze willen de mensen je een nieuw en kleurrijk jaar toewensen. Ook wij ontsnappen niet aan de kleurwoede van de mensen: de kelners van het restaurant wensen ons een Happy Holy en brengen een diskreet streepje rood aan op ons gezicht (wij doen hetzelfde bij hen), maar onze Nederlandstalige kompanen kunnen zich niet inhouden en we krijgen handenvol kleur over ons uitgestort. Ik denk dat wij dus wel een héél kleurrijk jaar tegemoet gaan!

Als daarna de kinderen, gewapend met waterpistolen, gekleurd water in het rond beginnen te spuiten, is het voor ons voorlopig genoeg en bekijken we de feestelijkheden verder van op ons balkon. Het hoogtepunt van de dag is de optocht: een platte wagen met enorme luidsprekers wordt gevolgd door een menigte dansende en vooral gekleurde mensen.

Om voorlopig te besluiten: voor jullie allemaal een 'Happy Holy' van ons beiden.
Foto's : zie hieronder.
Dierenfoto's: http://observado.org/user/photos/50424

25-03-2016 om 13:02 geschreven door Jos