Terug naar Chitwan via Pokhara.

Na de feestelijkheden van het 'Holly-gebeuren' wordt het weer tijd om door te trekken. Onze volgende bestemming is terug Chitwan. Daar willen we even bekomen en een paar activiteiten doen die er vorige keer zijn overgeschoten.

Het probleem is dat je van Lumbini heel moeilijk rechtstreeks naar Chitwan kan reizen. De meest logische weg is eerst naar Pokhara te reizen en vandaar een rechtstreekse bus naar Chitwan te nemen. Dat gaan we dus doen. In Lumbini nemen we een 'touristbus' die ons rechtstreeks naar het busstation in Pokhara brengt. Hier blijven we een paar dagen om Pasen te vieren.

De rit verloopt vlot (maar duurt lang) en we vinden een schitterend hotel aan de 'Lake-side' in het centrum.

Het hotel is nieuw, ongeloofelijk netjes en we hebben via een groot raam een schitterend uitzicht op het Fewameer en de bergen erachter. Na afdingen wordt de prijs bepaald op € 7,5 per nacht.

Het 'New Elite Guesthouse' wordt gerund door een familie die afkomstig is uit Opper Mustang, een klein (ex)koninkrijk dat vroeger een deel van Tibet was, maar na een van de ontelbare grensoorlogen als schadevergoeding aan Nepal werd geschonken. De mensen in Opper Mustang verzamelen elk jaar als het winter wordt al hun bezittingen en zakken met alles (school incluis) af naar Pokhara. Daar overwinteren ze en leven van de verkoop van graan, yakproducten en kruiden. De yaks en de meeste paarden blijven achter en worden in de lente, als de bevolking terugkeert, gevangen. Zo'n twintig jaar geleden is deze familie niet meer teruggekeerd en twee jaar geleden hebben ze dit hotel gebouwd. Het zijn heel vriendelijke en behulpzame mensen. Het zijn boedhisten, in tegenstelling tot de meeste Nepalezen die Hindoe zijn.

Na het uitbundige Holly is Pasen hier maar heel armzalig. In deze streek wonen er bijna geen Christenen en Pasen is hier volledig onbekend. An en ik gaan dus voor een uitgebreid paasontbijt onder ons twee aan de oever van het Fewameer. Als we terugkomen vraagt de man van ons hotel (een jonge kerel van vooraan in de dertig) wat we gaan doen zijn en we vertellen hem over pasen en paaseieren. Na de middag komt hij ons roepen: hij heeft een aantal eieren hard gekookt en we moeten met hem pasen vieren. Zo hebben we toch nog een beetje een Paasfeest met paaseieren!

Na een dag of drie (en even zoveel vogelwandelingen) trekken we verder. De reden dat we hier zo vlug weg zijn, is dat de temperatuur begint te stijgen in Chitwan. Dus terug de bus op en na een rit van zes uur zijn we weer in Sauraha.

Hier doen we onze gewone dingen: elke dag een (lange) vogelwandeling, vogels determineren, lekker gaan eten en elke avond met een biertje genieten van de zonsondergang. Op een avond als we nog wat aan het napraten zijn met een Engels en een Spaans meisje, horen we hondengeblaf en gegrom. Het is ondertussen donker, dus we kunnen niet goed zien wat er aan de hand is, maar een van de kelners haalt een zaklamp en we gaan er op af. Wat zien we? Op tien meter van ons tafeltje staat een neushoorn rustig te grazen. Als we er aan komen draait hij zich om en loopt verder, richting het dorp.

Hier doen we ook een kleine trekking. Met onze gids Surrendra (gespecialiseerd birdwatcher) trekken we de heuvels in. Eerst anderhalf uur Jeep en vandaar te voet. We trekken door een van de armste streken van Nepal. Hier is veel verwoest door de aardbeving en de mensen die hun huis kwijt zijn, werden door de regering hierheen gedeporteerd en ondergebracht in kampen. Allemaal heel vuil en primitief en een jaar na de aardbeving zit er blijkbaar nog niet veel schot in de wederopbouw!

Wij volgen een rivier op zoek naar speciale vogels. De grond is hier heel droog en onvruchtbaar en de mensen kunnen zich hier amper in leven houden met de opbrengst van de grond. De akkers zijn bovendien heel klein (soms maar een paar vierkante meter), vol stenen en gelegen tegen een steile berghelling. Zeer veel werk dus om te bewinnen. De oplossing om aan arbeidskrachten te komen is dan ook simpel: de eigenaar van de grond huwt met verschillende vrouwen tegelijk, die samen met hun kinderen de grond kunnen bewerken. We komen zo voorbij een boerenbedrijf dat bestaat uit tientallen minuskule akkertjes. De eigenaar is getrouwd met zeven vrouwen en heeft vijfentwintig kinderen!
De trek is heel zwaar: moeilijk terrein, verschillende keren de rivier oversteken, veel klimmen en dalen ....

Tussen haakjes: van onze hotelmanager in Pokhara hoorden we dat in Opper Mustang een ander probleem oprijst: daar is ook niet zo veel beschikbare akkergrond en om verdeling tegen te gaan, huwen alle broers samen met één en dezelfde vrouw. Dit verschijnsel (polyandrie) zorgt ervoor dat de grond binnen de familie blijft en niet opgedeeld wordt bij het overlijden van de eigenaar.

Tijdens onze tochten zien we weer een heel pak (nieuwe) vogels en het is een heel ontspannende plaats om een tiental dagen te verblijven. Als we op een morgen opstaan en uit het raam kijken, zien we dat er op ons terras een geweldige neushoorn zit. Dat is misschien een teken dat we nu best verder trekken! Het wordt hier nu trouwens toch echt warm: gedurende de dag halen we vlot zesendertig graden en 's nachts koelt het niet erg af. Dus tickets boeken voor de bus en terug naar Pokhara, dat hoger gelegen is en waar het een stuk koeler is.

Hoe het ons daar verder vergaat lees je in de volgende aflevering.

Foto's : zie hieronder.
Dierenfoto's: http://observado.org/user/photos/50424