De Britse zangeres en enfant terrible Amy Winehouse is gisterenavond
opgenomen op de spoedafdeling van een Londens hospitaal. Een ambulance
werd om 20.40 uur Britse tijd opgeroepen naar een adres in de wijk NW1.
Het bericht wordt bevestigd door Chris Goodman, een woordvoerder van
Winehouse.
"Amy Winehouse werd onwel na de inname van
geneesmiddelen en is naar het ziekenhuis overgebracht", zegt Goodman.
"Dokters houden haar nu in observatie. Mogelijk mag ze morgen al het
ziekenhuis verlaten."
De 24-jarige Winehouse kampt al een hele
tijd met een zware drugs- en alcoholverslaving. Vorige maand werd ze al
eens in allerijl in het ziekenhuis opgenomen, nadat ze thuis was
flauwgevallen. Haar vader deelde nadien mee dat ze een longemfyseem had
opgelopen.
Luther Vandross werd geboren in New York. Hij begon zijn carrière in de jaren '70 als achtergrondzanger van onder meer David Bowie, Roberta Flack, Carly Simon, Donna Summer, Bette Midler en Barbra Streisand. Hij nam in het midden van diezelfde jaren '70 twee lp's op met de band Luther, waar ook het origineel van "A brand new Day" uit The Wiz-musical op staat. In het begin van de jaren '80 was hij te horen op de eerste elpee van de groep Change ("Searching" en "Glow of love"). Zijn eerste grote hit kwam van zijn eerste soloalbum, en heette "Never too much". Hij kreeg acht Grammy's. Zijn grootste hit in Nederland en Vlaanderen was Endless Love, een duet met Mariah Carey.
Luther Vandross leed aan diabetes. Op 16 april2003 kreeg hij een hersenbloeding, waarvan hij nooit meer volledig herstelde. Uiteindelijk overleed hij op amper 54-jarige leeftijd in een ziekenhuis.
David Beckham is dol op de burlesque danseres Dita Von Teese. Een bron
vertelt: "Hij vindt haar aangebrande dansjes geweldig en denkt dat ze
erg getalenteerd is." Von Teese kan de aandacht van de beroemde ster
moeiteloos appreciëren: ze was vereerd met zijn sms.
Maar
verder speelt er niets tussen de twee, zegt dezelfde bron. "Ze is
eerder een vriendin van Victoria. David heeft haar pas één keer
ontmoet." Jaja...
Pamela Anderson weigerde rol van Scully in 'The X Files'
Pamela Anderson weigerde rol van Scully in 'The X Files'
Pamela Anderson kreeg de rol van Scully in de tv-serie 'The X Files'
aangeboden, maar weigerde. Dat onthult Gillian Anderson, die de rol van
FBI-onderzoekster uiteindelijk kreeg.
"De studiobazen kenden
Pamela. Ze zochten ook iemand die groter en voluptueuzer was dan ik. Ze
konden zich niet voorstellen dat David (Duchovny, die agent Mulder
speelt in de reeks) voor een succesvolle reeks zouden kunnen zorgen. In
het begin had niemand vertrouwen in mij. Ik had nog geen reputatie in
tv-series opgebouwd en bij Fox dachten ze aanvankelijk dat ik de job
niet zou aankunnen", aldus Gillian Anderson.
Inmiddels beseft
Gillian Anderson dat ze, na de tv-reeks en twee films, voor altijd zal
geassocieerd worden met het personage van Scully. "Mensen hebben het
moeilijk om me als iemand anders dan Scully te zien. Zelfs al hebben ze
me met een Iers accent bezig gezien in 'The Mighty Celt' of in 'Bleak
House' op de BBC, voor de meeste mensen is het moeilijk om me in een
andere rol te aanvaarden".
Keira Knightley heeft filmbazen verboden haar decolleté op te blazen
voor de posters voor de film 'The Duchess' waarin ze een hoofdrol
speelt. Knightley is trots op haar bescheiden boezem en wil niet dat
haar borsten groter worden voorgesteld dan ze in werkelijkheid zijn.
"Ze
heeft er op aangedrongen dat haar figuur niet aangepast wordt. Ze is
trots op haar lichaam en ziet geen reden om het anders voor te stellen
dan het is", aldus een bron in de Britse pers. "Maar in de hele film
ziet ze eruit alsof ze geen borsten heeft", voegt die er aan toe.
Knightley
wilde niet dat haar hetzelfde zou overkomen als in 2004. Toen werden de
publiciteitsfoto's voor de film 'King Arthur' digitaal bijgewerkt,
vooral de zone van haar melkklieren. Dat is immers een pijnpunt voor
Keira. Toen verzuchtte ze immers: "Die dingen zijn zeker niet van mij.
Ik zou dolgraag borsten hebben, maar ik zal er nooit krijgen. Ik ben
wie ik ben, en daar horen blijkbaar geen borsten bij".
Naomi Campbell had heel wat bekijks toen ze in Saint Tropez met haar
miljardairsvriendje Vladislav Doroning op restaurant ging eten. Het
38-jarige topmodel droeg een zwarte doorkijkjurk zonder BH. An sich
niet zo opmerkelijk, ware het niet dat het jurkje wel bijzonder weinig
om het lijf had...
Van Handenhoven nam in 2004 deel aan het Belgische televisieprogramma de talentenjachtshow Idool.
Ze werd door velen beschouwd als de winnares maar uiteindelijk werd ze
derde. Aanvankelijk zou platenfirma Sony-BMG maar één contract
uitreiken, aan de winnaar maar besloot Van Handenhoven ook een contract
aan te bieden.
In juli 2005 kwam haar eerste single uit, Goosebumps. De single, geschreven door de Britse zangeres Beverly Knight, behaalde de tiende plaats in de Belgische hitlijst. Hierna kreeg zij een een TMF-award en een Zamu-award. Haar single uit 2007 "Story of Us" was de soundtrack van de film "Windkracht 10- Koksijde Rescue". In het najaar van 2007
verscheen haar eerste CD, "That's Me". In 2007 vormde Van Handenhoven
een eigen band, met muzikanten als Patrick Dorcean (Zap Mama), Nina
Babet (Ozark Henry), Daniel Romeo (Axelle Red) en Hans Francken (Clouseau).
Van Handenhoven nam in 2007 deel aan het tweede seizoen van de televisiedanswedstrijd Sterren op de Dansvloer op VTM waarin zij als eerste werd weggestemd. In februari en maart 2008
nam Van Handenhoven deel aan de Vlaamse voorrondes van Eurosong. Ze won
de vierde voorronde en werd uiteindelijk tweede in de finale met het
funky soul liedje nummer I Feel The Same Way. Vanaf mei 2008 zal Sandrine ook te zien zijn als omroepster bij één. Van Handenhoven is de zus van de voetballer Gunter Van Handenhoven.
Mary Jane Blige (artiestennaam Mary J. Blige) (New York, 11 januari1971) is een Amerikaanse soulzangeres. In 1992 brak zij door met het nummer You Remind Me van haar debuutalbum What's the 411?. Grote hits waren As, met George Michael (1999), Family Affair (2001) en No More Drama (2001). In 2003 is Mary getrouwd met Kendu Isaacs.
Ze wordt ook wel de "Queen of Hip-Hop Soul" genoemd.
Michael Philip Jagger, beter bekend als Mick Jagger, had al bij Keith
Richards op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar eind jaren '50
weer tegenkwamen op een treinperron in Dartford, Kent. Mick en Keith werden goede vrienden en begonnen een bandje - Little Boy Blue and the Blue Boys - samen met Dick Taylor, die er al snel uitstapte, en Brian Jones.
Ze hadden eerst geen platencontract, maar kregen dat wel toen Dick
Taylor werd vervangen door Charlie Watts, een jazzdrummer. Als bassist
kozen de mannen Bill Wyman.
Ze traden eerst op in de club van Alexis Corner. De band ging een
beetje rondtoeren in clubs en steden, en in 1963 kwam hun eerste single
uit: Come on, een cover van Chuck Berry. Ook kreeg de band een manager: Andrew Oldham.
De band tekende een contract bij Decca Records. In die jaren was na
Mick Jagger, Brian Jones eigenlijk het muzikale talent, niet Keith
Richards.
n 1964 werd de single Not Fade Away uitgebracht, die een vrij grote hit werd. Daarna volgde hun debuut album, in hetzelfde jaar: The Rolling Stones. Ook openden The Rolling Stones in dat jaar de eerste uitzending van Top of the Pops, met de single I wanna Be Your Man. Vervolgens werd het album 12 X 5 uitgebracht, met de hits Time is on my Side, It's all over now en Chuck Berry's Around & Around. De opvolger van 12 X 5 was The Rolling Stones, Now!. Een succesvol album met de hitsingle Heart of Stone.
In 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. Het album bevatte de superhit (I can't get no) Satisfaction.
Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. Keith
Richards heeft het bekende riffje gedaan. Ook werd er in 1965 een tour
door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones voor het eerst in Nederland kwamen.
Het volgende album, December´s Children (and everybody´s) werd een klein succes. Het bevatte de hits Get of my Cloud en I'm Free. Ook hadden de Stones voor Marianne Faithfull (destijds Mick Jagger's vriendin) het nummer As Tears Go By geschreven, waar Faithfull een grote hit mee had. De Stones namen dat nummer op dit album ook zelf op.
Toen kwam in 1966 een album dat een van de Rolling Stones' meest succesvolle albums ooit zou worden uit: Aftermath. Het album bevatte de hits Under My Thumb, Lady Jane, Mother's Little Helper, Out Of Time (nog datzelfde jaar een nummer-1 hit van Chris Farlowe) en Stupid Girl. Under my Thumb is een van de Rolling Stones' grootste hits geweest.
Het nieuwe album Between The Buttons (1967) bevatte de hits Ruby Tuesday en Let's Spend the Night Together. Het werden grote hits die alle twee in de top 250 aller tijden staan.
De opvolger van Between the Buttons werd Their Satanic Majesties Request. Uit dit album zijn geen noemenswaardige hits voorgekomen, ook al is tegenwoordig het nummer 2000 Light Years from Home
wel bekend. In die tijd raakten Keith Richards en Brian Jones ernstig
aan de drugs verslaafd. Met Brian Jones ging het toen steeds slechter.
Bovendien stal Richards Jones' vriendin, Anita Pallenberg.
Aan het nummer Sympathy for the devil werd heel erg lang gewerkt, en het kwam uit op de plaat Beggars Banquet. Het nummer is een van hun grootste hits. Ook stond hier nog de hit No Expectations
op. Met Beggars Banquet sloegen de Stones een andere weg in. Wel ging
het steeds slechter met Brian Jones, die op het album niet veel meer
deed. Hij speelde op vrijwel geen enkel nummer nog gitaar.
Na de tour van Beggars Benquet werd Brian Jones door de andere
Stones ontslagen. Hij zou een aantal weken daarna dood werden gevonden
op de bodem van zijn zwembad. In 2006 werd over zijn dood en de weken daarvoor een film gemaakt: Stoned.
Eerst kwam Ry Cooder in de aanmerking als vervanger van Brian Jones, en hij speelde dan ook op een aantal nummers mee, zoals Sister Morphine en Memo From Turner
(later uitgegeven als solosingle van Mick Jagger). Hij kon het echter
niet vinden met Keith, en Keith weigerde nog langer bij de Rolling
Stones te blijven als Ry Cooder meedeed. Dus werd hij, na nooit
officieel lid geweest te zijn, uit de band gezet.
Als vervanger werd Mick Taylor aangetrokken, een gitarist met veel talent. Eerst speelden de Stones in concert in Hyde Park (Londen), dat gratis was. Toen werd Let It Bleed(1969) uitgebracht. Op dit album staan onder andere de hits You can´t always get what you want en Let it bleed.
Met Mick Taylor erbij brak er voor de Stones een andere tijd aan: de
muziek veranderde van Rock & Roll naar echte Rock en Pop.
Het tweede album met de nieuwe gitarist Mick Taylor was Sticky Fingers, uit 1971. Het werd een groot succes met als grote hit Brown Sugar. Andere hits waren Dead Flowers, Wild Horses en Bitch. Ondertussen kreeg Keith Richards een relatie met Brian Jones' ex-vriendin Anita Pallenberg.
Met Exile on Mainstreet1972 werd weer een succesvol album uitgegeven. Het album bevatte de hits Tumbling Dice en Happy
(gezongen door Keith Richards). Het album staat 7e in de top 500 albums
aller tijden en er staan naast de hits ook klassiekers op als Rocks Off en Shine a Light. De officiële naam van het album is Exile On Mainst. Op het live album Stripped(1995) stonden vooral nummers van dit album.
De opvolger van Exile on Mainst. werd het album Goats Head Soup, die de grote hit Angie
bevatte. Het nummer werd een van de grootste successen. Er wordt
aangenomen dat het is geschreven voor een vriendin van Mick Jagger, die
ook lange tijd een relatie had met David Bowie (een goede vriend van
Jagger). Een andere kleine hit van het album was Star Star.
In 1980 kickte Richards definitief af van de drugs, en kon hij zich weer op de muziek gaan richten. Met Emotional Rescue werd een goed album uitgegeven. Het bevatte de hits She´s so Cold en Emotional Rescue. Ook begonnen de Stones nu echte videoclips te maken, in plaats van de gebruikelijke live-opnames.
In 1981 kwam het succesvolle Tattoo You uit. Het bevatte de hits Start Me Up en Waiting on a Friend. De opname voor de nummers Tops, Waiting on a Friend en Start Me Up
waren gemaakt voor het Goats Head Soup album, maar werden toen niet
goed genoeg gevonden. Hier begonnen de ruzies tussen Jagger en
Richards, want Jagger had het album deze naam gegeven zonder Keith te
informeren. Het zou eigenlijk gewoon Tattoo heten. In 1983 kwam Undercover uit, met de kleine hit Undercover of the Night
Met Darryl Jones werd een nieuw album opgenomen, genaamd Voodoo Lounge. Het werd een succes, met de hits Love is Strong en You got me Rocking. Ook de opvolger Bridges too Babylon(1997) werd een succes. Anybody seen my Baby werd eindelijk weer eens echt een grote hit. Ook Flip The Switch, Saint of Me en Out of Control waren succesvol.
In 2002 werd er een compilatiealbum uitgebracht genaamd 40 Licks. Het bevatte alle hits van de Stones, en er stonden ook nog een aantal nieuwe nummers op. Don't Stop werd een hit. Ook hierop volgde een tour, de LICKS TOUR 2002, een groot succes die de Stones onder andere door Nederland voerde In 2006 werd er een nieuw studioalbum uitgebracht: A Bigger Bang.
De bijbehorende tour was de langste (2005-2006-2007) en meest
lucratieve tour van de Stones ooit. Ze reisden door Europa, Azië en de
Verenigde Staten. In 2006 werd er ook nog een gratis concert op Copacabana Beach in Rio de Janeiro gegeven, waarbij naar schatting tussen de anderhalf en twee miljoen toeschouwers aanwezig waren.
Of de Stones nog albums zullen maken en of ze nog gaan touren is
onbekend. Enkele geruchten spreken wel over een kleinere tour naar
aanleiding van de lancering van de Shine a Light documentaire over de Stones van Martin Scorsese.
The Shadows was een instrumentale muziekgroep, actief vanaf de
jaren '50 tot begin deze eeuw. Als band legden ze de basis voor de
klassieke line-up, bestaande uit een sologitaar, een slaggitaar, een basgitaar en drums. The Shadows was jarenlang de vaste begeleidingsgroep van Cliff Richard en het voorbeeld voor talloze gitaristen, waaronder Tony Iommi, Mark Knopfler, Pete Townshend, Frank Zappa en Brian May.
De manager van Cliff Richard ontdekte hen in de Two I's Coffee Bar, toen het mekka van de Londense muziekscène, en bood hen een contract aan om Cliff, die intussen met de hit Move it in Engeland bekendheid kreeg, te begeleiden. Later sloten Jet Harris (basgitarist) en Tony Meehan (drummer) zich bij hen aan. The Drifters was de naam waarmee deze line-up startte.
Ze brachten snel een single uit, met daarop twee vocale nummers: Feelin' Fine en Don't be a Fool with Love.
Toen de Amerikaanse groep The Drifters zich verzette tegen het gebruik van hun naam in de Verenigde Staten, veranderden zij die in The Shadows.
Toen Jerry Lordan hen een melodie aanbood kwam hun carrière pas echt van de grond. Apache
stond in Engeland gedurende zes weken op de eerste plaats en werd een
wereldhit, behalve in de Verenigde Staten, waar men de groep te saai
vond maar een coverversie wel scoorde. Kon-Tiki, Wonderful Land, Dance On en Foot Tapper
waren de vier volgende nummer één-hits in Engeland. Behalve de vier
Shadows, moet ook zeker Norrie Paramor genoemd worden. Deze
orkestleider/arrangeur wordt ook wel de vijfde Shadow genoemd.
"Wonderful Land" is een klassiek voorbeeld van zijn invloed. Veel later
trok de band Cliff Hall aan, die op synthesizer de orkestpartijen voor
zijn rekening nam.
In september 1961 werd Tony Meehan aan de drums vervangen door Brian Bennett, terwijl The Shadows in niet geringe mate bijdroegen tot het succes van de film Summer Holiday. In april 1962 verliet Jet Harris de groep voor Brian Locking. Toen Locking in april 1963 voorrang gaf aan zijn religieuze werk voegde een zeer getalenteerde basgitarist zich bij de groep: John Rostill. Deze zou tot 1973 deel uitmaken van The Shadows.
Jet Harris en Tony Meehan zouden nog zo'n tien jaar als duo optreden
en zelfs twee Britse Nummer-Eén hits in Shadows-stijl scoren. Op 27
november 2005 kwam Meehan op tragische wijze om het leven vanwege een
val in huis. Tony Meehan is 62 jaar geworden en zal altijd herinnerd
blijven als een Shadow van het eerste uur.
Rostill schreef enkele zeer succesvolle composities. Tragisch genoeg
kon hij het succes ervan niet meer meemaken. Toen Bruce hem in zijn
studio opzocht trof hij John daar dood aan als gevolg van elektrocutie. Alan Jones (en later Mark Griffiths) is zijn meest geziene vervanger aan de bas.
De jaren die volgden werden gekenmerkt door incidentele optredens als groep (1975: Eurovisiesongfestival met Let me be the one) en het vocale experiment Marvin, Welch & Farrar (1971). Door dit laatste experiment kwam men de Australische countryster Olivia Newton-John tegen, hetgeen jaren later leidde tot enkele songs voor Grease en het Xanadu-project. In 1979 werden de Shadows opnieuw erg populair dankzij hun cover van de John Williams-instrumental Cavatina, beter bekend als Theme from 'The deerhunter' , hun enige Nederlandse Nummer-Eén hit. Na hun Engelse hit Ghost riders in the sky
(1980) werd het allengs stiller op het hitsingle front. Wel verscheen
elk jaar een album, dat steeds zeer hoog in de hitlijsten terecht kwam.
De groep bewerkte in die tijd bekende hits. Hank Marvin vertolkte die
op zijn zo karakteristieke wijze. Alan Jones is op veel van die opnamen
te horen op bas en voornoemde Ciff Hall op toetsen. Eind 1990/begin
1991 viel het doek definitief. Hank Marvin ging solo toeren en bracht
solo-cd's uit. Bekend zijn zijn "tribute"albums, gewijd aan Cliff
Richard, Buddy Holly, Lloyd/Webber en filmmuziek. Zijn CD The Guitar Player, waarop hij en akoestische Favino-gitaar bespeelt, stond in 2002 nog in de toptien in Engeland. Samen met zijn zoon Ben en Warren Bennett (de zoon van Brian) gaf hij in 2001 een concert in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel.
Waarschijnlijk onder druk van de talloze fans en het naderend 45-jarig
jubileum besloten de heren nog eenmaal als Shadows een "Final tour" te
maken.
In 2004
gingen ze op tournee door het Verenigd Koninkrijk met een reeks van 37
concerten (The Final Tour) om op die manier een 45-jaar durende
carrière af te sluiten. Door het grote succes krijgt de concertreeks
een vervolg in 2005 met in totaal 27 optredens in Denemarken, Zweden,
Noorwegen, Finland, IJsland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, België en
het Verenigd Koninkrijk. Hank Marvin woont sinds november 1986 in het
Australische Perth en heeft daar een eigen studio, genaamd "Nivram
Studios". 'Nivram' is 'Marvin' teruggespeld.
Zelf noemt hij zichzelf ook tekstdichter, filosoof en clown.
Zijn teksten zijn soms vrolijk, dan weer droevig, joviaal of
filosofisch. Hij is zowel in België als in Nederland bekend van grote
hits als Meisjes en Liefde voor muziek
De vader van Raymond van het Groenewoud vluchtte in 1947 naar Brussel om aan de dienstplicht en de politionele acties in Nederlands-Indië, het huidige Indonesië, te ontsnappen. Aanvankelijk woonde het gezin in de Hoogstraat, later verhuisde het naar Schaarbeek. Hij debuteerde in het begin van de jaren '70 als gitarist bij Johan Verminnen. In 1972 vormde hij de groep "Louisette" met Erik Van Neygen en Johnny Dierick. Later volgde een aantal soloalbums en albums met zijn begeleidingsgroep "De Centimeters".
Het grootste deel van zijn nummers werden in 1990 opnieuw opgenomen om een verzamel-cd uit te brengen. Als uitsmijter werd het gospelachtigeLiefde voor muziek opgenomen. Dit nummer werd een nummer 1-hit in België en Nederland.
De afgelopen tien jaar was hij de vaste afsluiter op de Gentse Feesten.
Raymond van het Groenewoud werd in 2005 genomineerd voor de titel De Grootste Belg. Hij belandde op nummer 44 buiten de officiële nominatielijst.
Alicia is de dochter van een Italiaans-Ierse moeder, Terri Augello, en een Jamaicaanse
vader, Craig Cook. Ze is in New York geboren en opgegroeid. Op haar
zevende kwam ze voor het eerst in aanraking met een piano. Ze leerde
klassieke muziek van Beethoven, Mozart en Chopin (haar favoriet). Zij schreef haar eerste lied Butterflyz
toen ze veertien was. Dat nummer staat ook op haar debuutalbum Songs in
A minor. Voor een groot deel was het haar moeder die haar ondersteunde
bij het ontwikkelen van haar talenten.
In 2001 brak ze wereldwijd door met haar debuutalbum Songs In A Minor, en de bijbehorende singles Fallin' en A Woman's Worth. Voor dit album kreeg ze een VMA,
twee Billboard Awards, twee American Music Awards, twee NAACP Image
Awards, drie Soul Train awards, twee World Music Awards, een ECCHO
Award en het belangrijkste van allemaal: vijf Grammy Awards.
Haar doorbraak was voor een deel te danken aan een optreden dat ze gaf bij Oprah Winfrey, dit had haar platenbaas Clive Davis voor haar kunnen regelen.
In 2003 kwam haar tweede album The Diary of Alicia Keys uit. Op het album staan onder meer de nummers You Don't Know My Name (eerste single van het album), If I Ain't Got You en Diary. In 2005 zal er een nieuwe versie van het album uitkomen met onder meer de single My Boo, die in samenwerking met Usher is gemaakt.
In 2004 heeft ze haar gedichtenbundel uitgebracht, genoemd Tears For Water. Hierin zijn zowel gedichten als de teksten van eerder uitgebrachte liedjes te lezen.
Rond 2005 wilde zij meer gaan doen dan zingen alleen. Zo zal ze spelen in een door Halle Berry gecoproduceerde film spelen, over een begin 20e eeuw levende pianiste, getiteld 'Compositions in Black & White'.
In oktober 2005 is haar derde album uitgekomen, een live-album,
opgenomen op 14 juli 2005 in New York. Het is "MTV Unplugged", een
eenmalig vervolg op de successerie van MTV, waarbij artiesten hun
liedjes 'stripped-down' presenteren. De eerste single Unbreakable deed het goed op radio en tv.
In november 2005 begon ze met de opnames van de speelfilm 'Smokin' Aces'. Hierin spelen onder andere Ben Affleck, Ryan Reynolds, Jeremy Piven en Andy García. Alicia Keys speelt een vrouwelijke huurmoordenaar. De film kwam uit in januari 2007.
In april 2007 verscheen de film The Nanny Diaries, gebaseerd op het
populaire gelijknamige boek, waarin Alicia Keys naast Scarlett
Johansson een rol speelde. Inmiddels zijn de opnames voor haar nieuwste
album afgerond. Op 13 november ligt As I Am in de winkels. No One is de eerste single. Deze wordt opgevolgd door Like you'll never see me again.
Het album bevat gastbijdragen van o.a. John Mayer (Lesson Learned) ,
Marsha Ambrosius en Linda Perry (Sure Looks Good To Me, The Thing About
Love).
Angie Stone is tegenwoordig een van de meest bekende artiesten van de neo soul, naast onder meer Macy Gray en Erykah Badu. Voor haar grote doorbraak heeft ze ook nog in een paar verschillende groepen gespeeld. Met The Sequence had ze een klein hitje met "Funk You Up". Hierna probeerde ze het opnieuw met de groep Vertical Hold, die een zomerhit had met het nummer "Seems Your Much To Busy". In 1999 kwam haar grote doorbraak met haar soloalbum "Black Diamond ".
Stone heeft o.a. samengewerkt met Prince, Lenny Kravitz, Mary J. Blige, Mantronix en D'Angelo.
Ze heeft een aantal nummers voor D'Angelo geschreven en heeft een zoon,
Michael, met hem gekregen. Later kregen zij samen ook nog een dochter,
genaamd Imani.
Donna Summer (pseudoniem van LaDonna Adrian Gaines), (Boston, Massachusetts, 31 december1948) is een Amerikaansezangeres, songwriter en artiest. Ze is het bekendst van haar discohits uit de jaren '70, die haar de bijnaam "Koningin van de disco" opleverden. Als één van de weinige disco-sterren is ze er ook in geslaagd om later met andere genres, zoals de R&B, hits te blijven scoren. Als kind treedt ze al op in een kerkkoor.
Tijdens haar schooltijd doet ze modellenwerk en zingt ze veel. Gaines
verlaat de school enkele maanden voor het afstuderen om in Duitsland te gaan zingen in de musicalHair. Later vestigt ze zich in Europa, waar ze in verschillende musicals meezingt en zich aansluit bij de Weense Volksopera Wiener Volksopfer.
Nadat ze in München is gaan wonen, trouwt Gaines met de Oostenrijke acteur Helmuth Sommer. In deze periode neemt ze haar artiestennaam Donna Summer (een verengelsing van het Duitse woord Sommer (zomer)) aan. In 1971
komt ze in Nederland met haar eerste solosingle "Sally Go Round the
Roses", maar haar eerste grote internationale hit scoort ze in 1974 met The Hostage. Summer tekende daarvoor een albumcontract in Nederland, Lady of the Night
heette het album uit 1974, met daarop de internationale hit "The
Hostage" en de vooral in Nederland succesvolle single "Lady of the
Night" (eigenlijk een Engelstalige smartlap over een hoer/escort meisje). Met deze laatste single breekt ze in Nederland
in 1974 door. Het is haar eerste doorbraak als solo-artieste, dankzij
optredens met de singles "Lady of the Night" en "The Hostage" in de in
die jaren satirische en vaak controversiële tv-show van Dolf Brouwers alias Sjef van Oekel. Bovendien werd Nederland in die tijd als belangrijk trendsettend land gezien voor de popmuziek. Nederland is min of meer de bakermat van haar succes. Haar eerste album wordt echter al met al een matig succes.
Summer brengt de volgende jaren veel singles uit. In 1975
wordt "I Love to Love You Baby" uitgebracht in veel landen. Het nummer
slaat in als een bom, mede wegens de orgasmische hoogtepunten welke
Summer in dit nummer ten gehore brengt. Het is een tijd lang het
gesprek van de dag. Het nummer schiet in veel landen naar de eerste
plaats in de hitlijsten. In de VS wordt het nummer eerst niet
uitgebracht, maar wel door een paar radiozenders gedraaid als import
uit Europa. Uiteindelijk wordt hij ook in de Verenigde Staten
uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycot
de single wegens het gehijg en gekreun. Haar naam is dan echter wel
gevestigd.
In de jaren daarna brengt Summer meerdere singles uit. Al die
singles worden grote hits. Er wordt in die periode gezegd dat "alles
wat Donna Summer aanraakt verandert in goud". Ze krijgt in 1975-1976 de
officiële titel Queen Of Disco en de officieuze titel Queen Of Love; de laatste mede vanwege de vele min of meer erotisch getinte love songs van haar in die periode. Ze is één van de weinige disco-artiesten die ook veel aandacht aan LP's besteedt.
"No More Tears (Enough is Enough)" is een duet samen met Barbra Streisand.
Het werd een wereldhit. Echter, de beide diva's kregen het tijdens de
opnames met elkaar aan de stok, zelfs lichamelijk naar wordt beweerd.
Het was zo ernstig dat de diva's
allebei in een aparte ruimte het nummer moesten inzingen. Summer heeft
in 1978-1979 vier nummer één hits op rij weten te scoren in de US Billboard Hot Top 100. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.
Daarna volgt nog eind 1979 de grote hit "On the Radio", waarna
Summer compleet instort. De enorme druk van haar grote successen wordt
ondragelijk en ze krijgt psychische klachten en gezondheidsklachten. Ze bekeert zich vervolgens tot het geloof (christendom) en krabbelt weer uit haar diepe dal omhoog begin jaren '80.
Ze is dan een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als
artistiek. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er
staan vanaf dan regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de gospel. Regelmatig benadrukt ze dat ze haar inspiratie put uit haar geloof en God.
Haar carrière leeft vervolgens weer wat op, maar valt weer in midden
jaren '80. Na die inzinking is haar carrière nooit meer geworden wat
het ooit was.
Het nieuwe album "The Wanderer" in 1980 is een matig succes, het volgende album, "I'm a Rainbow", wordt niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat er voor 1982
een superalbum op stapel staat, waar grote namen aan meewerken. Het is
de bedoeling van de producers dat dat haar hoogtepunt gaat worden in
haar carrière. Het krijgt dus voorrang op het andere album. Het is het
album dat is genoemd "Donna Summer". Met het nummer State of Independence (oorspronkelijk van Vangelis en Jon Anderson) scoort ze in 1982 een nummer 1-hit vanaf dat album. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten zijn o.a. Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Quincy Jones, Stevie Wonder, Christopher Cross en Brenda Russell. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar is niet het best verkochte album van haar geworden. In 1983
scoort ze nog een hit met "She Works Hard for the Money". De overige
singles uit 1982 en 1983 scoren nog redelijk. Het album uit 1984, met o.a. de matig scorende hit "Supernatural Love" scoort ook als album redelijk, het volgende album uit 1987 ("All Systems Go") scoort zelfs matig, evenals de twee singles daarvan ("All Systems Go" en "Dinner with Gershwin"). Steeds meer neemt het succes af, tot ze eind jaren '80 gaat samenwerken met Stock, Aitken & Waterman. Van dit album komen de grote hits "I Don't Wanna Get Hurt" en "This Time (I Know It's For Real)".
Halverwege de jaren '90 scoort ze een grote hit met een remix van I Feel Love, de rest van de in de jaren '90 uitgebrachte singles flopt. Een aantal namen daarvan zijn "Work that Magic" (1991), "Melody of Love (Wanna be Loved)" (1994), clubremixes van "The State of Independence (1996), "Carry On" en "I Will Go With You" (1999) en voor de film "Pokémon" het nummer "The Power of One" (2001). Ook zong ze voor de disneyfilm de klokkenluider van de notredame, uit 1996, de soundtrack genaamd 'someday'
De meeste van deze nummers scoren echter wel hoog in de dance charts
wereldwijd. In de jaren '90 lijkt haar muziek daarom zelfs underground te zijn geraakt; slechts nog populair bij een select gezelschap van mensen uit de dance scene en een schare trouwe fans (vaak nog zelfs van het eerste uur).
Begin 21e eeuw brengt ze een cd/dvd uit van een concertregistratie in New York,
waarop ze ook een paar nieuwe nummers ten gehore brengt. Verder
schilderde ze al vanaf de jaren '80 (na haar inzinking, als rustgevende
hobby), maar de laatste jaren treedt ze hier meer mee naar buiten. Ook
schrijft ze begin 21e eeuw nog een boek over haar eigen leven en een
daarop gebaseerde musical, genaamd "Ordinary Girl"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
