Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
24-07-2014
De Cognacboer van Villeret…
De Cognacboer van Villeret…
Aan ons baasje hadden de dames en heren van Grosbout gevraagd van een afspraak te maken bij de Cognacboer waar ons baasje steeds zijn voorraad Cognac en Pinneau des Charentes opslaat.
Het gezelschap Drentenbaasjes werd nog uitgebreid met onze eigen nonkel Luc en zijn dochte, schoonbroer en kleindochter. Tante Rita, beter bekend als de koekjestante had huiswacht bij de kleinste van de familie en de Chihuawa-pruts van de familie aldaar.
De stamvader van de Cognacboerenfamilie Roger zou ons rondleiden en ons baasje die de rondleiding al enkele malen heeft meegemaakt zou dan één en ander vertalen en toelichten.
We begonnen de rondleiding in de chai, en dat moest al even toegelicht worden als zijnde de rijpingsruimte/kelder van de cognac. Hier vond het gezelschap ook reuzengrote vaten Pineau des Charentes met inhouden van 350 liter en meer.
Na de “chai” verplaatsten we naar een fonkelnieuw gebouw anno 2013 waar de alambic ofte distillatie installatie staat opgesteld. Dit is het eigenlijke “hart” van het productieproces van Cognac.
Hier wordt de alcohol/eau de vie uit de wijn gedistilleerd en opgeslagen in eiken vaten waarvan de eik afkomstig is uit de immense bossen van centraal Frankrijk.
In de nieuwe bottelarij konden we kennismaken met een nieuw merk van Cognac dat de familie kortelings op de markt gaat brengen. Voorlopig is het nog even afwachten maar de verschillende palletten VS, VSOP en XO Cognac stond al netjes verpakt om verzonden te worden naar de warenhuizen.
Achteraf passeerden we uiteraard nog even aan het kleine winkeltje waar de Drentenbaasjes hun voorraad voor de komende maanden aankochten.
Het baasje kocht nog een parelend druivensap dat men moet mixen met Cognac, maar zoals alyijd met het baasje het geval is… hij houdt van druivensap en van Cognac, maar elk afzonderlijk en zeker niet gemengd !
Na de jacht op de muizen in de tuin en de rondomliggende velden, kwam het opzoeken en aanbrengen van de egels. Hera vond al een jong uiltje dat ze voortreffelijk kwam brengen en in de tuin is ook altijd wel iets te vinden waar jacht op gemaakt kan worden.
Sinds enkele dagen heeft Lucy de aanwezigheid van hagedissen in de openingen en kieren tussen de stenen van de schuur en stal ontdekt. Uren kan ze op de loer liggen wanneer de hagedissen zich komen koesteren in de warme zon .
Zo lang ze maar blijven liggen is er geen probleem voor Lucy, en ook Heros helpt zijn nichtje bij het opjagen van de snelle beestjes.
Tot nu toe heeft het hoofdbestuur er nog geen weet van of de jacht al succes heeft gehad. Er zijn in elk geval nog geen platte snoeten opgemerkt bij ons. De boxer Indhy bij ons baasjes broer “ozze Dré” moet niet bang zijn dat hij een Drent-“platsmoel” er bij krijgt.
Wat al wel gebeurd is , en ’t vrouwtje was daar echt niet vrolijk om, was het moment dat Lucy en Heros rechtop tegen de muur stonden te springen en dansen om die hagedis te pakken te krijgen die juist buiten hun bereik aan de muur hing te zonnen. Hoe de gladiolen en andere bloemen er nadien bij lagen is voor de Drentjes “pure bijzaak” !
Wat wel prettig is merken we ’s ochtends als de zon opkomt en tegen de muur van de schuur schijnt waar ook de lavendel en thym struiken staan. Ook ’s avonds als de zon weg is, dan is het daar goed toeven voor Heros. Die ligt dan gerekt en gestrekt in die struiken en de keuken waar zijn bench staat, ruikt dan de volgende ochtend hoofdzakelijk naar lavendel- of thymhond…
Maar wel een verhaal zonder actuele foto’s van vogels…
Het eerste verhaal heeft z’n oorsprong vannacht tussen vier en half vijf. Ons baasje heeft wel een half uur op het gekrijs van een moeder uil liggen luisteren en dat was net hetzelfde geroep als goed een week geleden toen Hera ‘s morgens dat jonge uiltje naar ons kwam brengen.
Ons baasje is dan deze morgen maar mee op inspectie gegaan in de tuin om te zien of er niet opnieuw een uiltje zat dat nog te klein was om op te vliegen. Maar hij was er vrij gerust in omdat het uilengeroep ook plots was gestopt, wat voor het baasje het teken was dat het uiltje was opgevlogen om zijn/haar moeder te volgen op de eerste vliegles.
Het tweede onderwerp gaat over de vogels die momenteel in grote getale op de rijweg zitten. De oorzaak zijn de vele honderden kilo’s graan die uit de aanhangwagens van de landbouwers is gelekt of over de sponningen van de te vol geladen aanhangers is gelopen, onderweg naar de silo’s van de landbouwcoöperatieven.
Het meeste graan is te vinden op de kruispunten waar de tractoren moesten stoppen voor de voorrangsregeling. Daar ligt het graan soms echt op hoopjes tot het overige verkeer het uit elkaar rijd of de vogels de bergen voedsel verorbert hebben .
De vogels krijgen daar zonder dat ze enige moeite moeten doen om zelf eten te zoeken een copieuze maaltijd aangeboden die vele van hen het leven kost. Alles wat bij de zadeneters mag geteld worden is als het ware een vogel voor de kat. De vogels vreten zich zo propvol aan de graankorrels dat ze amper nog op kunnen vliegen en dan nog dikwijls de verkeerde kant opvluchten.
Aan eten geen gebrek op dit moment voor die duiven, maar daar gaan de duivenmelkers die hun duiven op die dag vanuit Fontenay hebben ingezet, weinig boodschap aan hebben…
Al enkele dagen krijgen we regelmatig een onweer over ons. Tot nu toe zijn we gespaard gebleven van schade door regen , wind of blikseminslag, maar dat is in het verleden wel eens anders geweest.
Dat de onweders plaatselijk wel grote schade kunnen aanrichten hebben we gisteren ondervonden toen we onze vriendin Annemie na een blitsbezoek terug naar het station van Poitiers brachten. De TGV die haar terug tot Parijs richting België zou brengen had een uur vertraging, een ander TGV-stel dat rechtstreeks naar Lille zou rijden had zelfs twee en een half uur vertraging. De verklaring van de man aan het loket waar de biljetten moesten gevalideerd worden vertelde ons dat er takken van bomen (waar kennen we dat nu weer van ?) de elektrische draden langs de spoorbaan beschadigd hadden tijdens het onweer.
Nu dachten wij daar het onze van… we waren in de mening dat de SNCF daar hun voorzorgen toch wel hadden voor genomen, maar toen we deze ochtend de krant inkeken bleek het nog te kloppen ook. De Charente Libre had er een ganse pagina voor over om melding te maken van de onweerschade en dit met foto en al.
Voor de onweders hebben wij Drentjes geen schrik, hooguit geeft Belle eens een blaf om het slechte weer te verdrijven of te stimuleren om “op een ander onnozel te gaan doen”.
Soms gebeurt het al eens dat we alleen thuis zijn wanneer het onweer begint maar dan zorgen onze baasjes er wel voor dat ze zo snel mogelijk terug naar huis komen. Maar bij thuiskomst vinden ze dan vier slapende honden in hun benches. ’t Baasje heet al eens uitgelegd dat de veiligste plaats tijdens een onweer de bench is. Officieel heeft een bench ook de naam “draadkooi” maar ons baasje heeft daar een nog mooiere naam voor. Voor hem is dat een “kooi van Faraday” en die zou alles wat zich binnen de kooi bevindt beschermen en de bliksem afleiden. Net als bij een auto (als het tenminste nog een metalen is).
Vanaf vandaag tot woensdag namiddag is er terug goed weer voorspeld in zuid-west Frankrijk. Na de regenbuien hebben we wel een heerlijke frisse en vooral stofvrije lucht. En dat laatste moesten we wel missen nadat de grote dorsmachines hun “stoebber” de lucht hadden ingejaagd…
Gisteren was het “stap avond” voor de Belgen en Nederlanders uit onze hondenfamiliekring. Niet dat wij zelf op stap zijn geweest maar het zijn de baasjes die de beentjes onder tafel zijn gaan steken.
Nu zou je kunnen vermoeden dat ze inderdaad “gaan stappen” waren maar er is geen meter wandelen aan te pas gekomen. Onze bazen zijn naar Tusson geweest om daar in één van de betere restaurants van de streek eens lekker te gaan eten.
Ons baasje had er enkele dagen geleden een tafel voor zeven gereserveerd want anders maak je geen kans om binnen te komen . Dat bleek echt wel nodig want alle tafels waren bezet. Het restaurant is dan ook erg bekend in de streek om de verfijnde gerechten en de als schilderijen gepresenteerde borden. Ons baasje zegt “de chef kent zijne stiel verdraaid goed”.
Het gezelschap koos voor het menu all-in met aangepaste wijnen, van aperitief tot de koffie achteraf inbegrepen voor 50 €. Voor de streek is dat best een serieuze prijs maar voor wat je op je bord krijgt is het dubbel en dik zijn prijs waard. Ieder was tevreden en had vriê lekker gegeten .
Voor sommigen was het op een bepaald moment allemaal een beetje veel en daar hebben wij dan ook nog eens van kunnen meeprofiteren. Bij thuiskomst toverde het vrouwtje een voor ons bekend plastic zakje tevoorschijn met daarin nog enkele stukjes van het fijnste rundvlees. Ons baasje heeft dat netjes verdeeld over vier kleine porties waar we dan ook lekker van gesmuld hebben.
Zo was het voor de Drenten met huiswacht onverwacht ook nog een avond met een lekker einde…
Het was eergisteren al begonnen, toen de eerste meldingen van op komst zijnde regenbuien op France Météo en de speciale meldingen voor de agrarische sector werden aangekondigd.
Plots verschenen weer de immens grote dorsmachines op de velden begeleid door al even immense tractoren met reuzengrote aanhangers.
De oogst van de graangewassen was weer gestart. Om 8 uur ’s morgens als de dauw van de gewassen verdwenen is worden de machines startklaar gemaakt voor een dag die duurt tot 02u00 in de nacht.
Toen we eergisteren rond half twaalf na de “Nuits Romanes” huistoe reden , telden we over die vijftien kilometer makkelijk een twintigtal zwaailampen midden in de velden. Aaan die zwaailampen zijn dan gewoonlijk een viertal verstralers gekoppeld die een klaar zicht geven op de te maaien velden.
Gisteren in de vooravond waaide er dan plots een massa stof over de koer waar het hoofdbestuur en Annemie zaten te keuvelen. Buurman Serge en zoon Sylvain “le gamin” waren met hun zwaarste materiaal op het veld vlak bij ons gehucht aanbeland. En het moest “avanceren” want in het westen kondigden donkere wolken niet veel goeds aan.
Ons baasje heeft dan de gelegenhei te baat genomen en is met het “Kodakske” het blokje rond gelopen waar “John Deere” (de dorsmachine) met aan boord, hoog boven het veld , Sylvain aan het stuur. Vader Serge reed met de tractor met aanhanger op enkele meters van de immense pikdorser om het graan op te vangen dat met een flinke straal in de aanhanger werd gepompt.
Het blijft een indrukwekkend zicht dat machtsvertoon van die geweldige machines. En wat het belangrijkste is… het graan van Serge en Sylvain stak in de silo’s, veilig opgeslagen vooraleer de regen een uur later met bakken uit de hemel viel…
En toen kwam het onweer zegt ons baasje ons deze ochtend, maar daar hebben wij als brave Drenten niks van gemerkt of toch minstens geen reactie op gegeven. En het heeft er nochtans “grellig” geknalt en geflitst volgens het baasje die blij is dat ‘m gisteren geen tomaten heeft gesproeid.
Al enkele jaren bestaat er in de regio Poitou - Charentes een circuit van gratis optredens doorheen de ganse regio.
Het zijn gemeentes die het organiseren met steun van de regio’s. Zo waren we gisterenavond voor de eerste maal aanwezig bij zo’n optreden in Limalonges, een piepkleine gemeente die vlak bij het drie departementenpunt Vienne, Deux-Sèvres en Charente ligt.
Het is een vijftiental kilometer van bij ons en dus op een goei tien minuutjes waren wij ter plaatse. Die “wij” waren, Jan, Simonne, Annemie, Chris & Jeanny en Steven en Eva. De honden hadden gisteren avond huiswacht.
Vermits het voor ons de eerste maal was dat we een optreden in het kader van de Nuits Romanes meemaakten wisten we ook niet wat ons allemaal te wachten stond.
Uit de promotie blaadjes hadden we geleerd dat er een concert van Celtische muziek (Ierse, Bretoense) zou gegeven worden in de kerk van de Heilige Johannes de Doper (St Jean – Baptiste) in Limalonges. Maar het was gisterenavond nog zo ’n mooi weer dat het optreden buiten op de plaats achter de kerk plaatsvond.
De groep “Doolin” , vijf muzikanten sterk, bracht ons een heel mooi repertoire typisch Ierse muziek, voor ons was het net alsof we bij een optreden van de jongere versie van The Dubliners aanwezig waren. Ons baasje vertelt dan dat het rare kwasten zijn die Ieren want “als ze dronken zijn zingen ze prachtig, en als ze nuchter zijn….dan winnen ze het songfestival”
Deze muzikanten van Doolin waren niet dronken en zongen en speelden prachtig en ook hun naam prijkt ook niet in de lijst van het Eurosongfestival… Het zal er waarschijnlijk aan liggen dat ze niet uit Ierland kwamen maar uit het Franse Toulouse… Maar dat kon je enkel horen aan de bindteksten die in accentloos Frans werden gepresenteerd.
De aansluitende circus act van twee jonge mannen met een klimpaal kon ons minder bekoren maar de hapjes en de aangeboden drankjes waren meer dan lekker en ook nog eens volledig gratis daarbovenop .
We waren alle zeven even enthousiast over de fijne zomerse avond met fijne toffe muziek…
Nu het verlof “hout en bouw” vorige week vrijdagavond begonnen is zijn er weer flink wat bekenden bij ons en in de buurt neergestreken.
Het is begonnen met Steven en Eva en Drentje Lana, die zaterdagnamiddag hier arriveerden. Zij hebben samen met Chris, Jeanny en de Drenten Cartouche en Lennaert een vakantiehuis gehuurd op een vijftal kilometer van Ferret.
Maandag kwam ons baasje zijn zus Rita (beter bekend als “dekoekjestante”) en schoonbroer Luc in St Fraigne aan. Dat is ook op een boogscheut van hier.
En ons baasje is gisteren namiddag Annemie, zijn vroeger directrice op school , gaan afhalen van de TGV in Poitiers. Zij is een “vriendin voor het leven” van ons hoofdbestuur en komt ook nog even genieten van de rust van het Charentaise platteland. Annemie logeert “onder ons dak”, wij hebben op dit moment drie baasjes en dat valt best mee voor ons. Gans de roedel kent Annemie dan ook al vanaf hun puppytijd en dat schept ook een band.
Ondertussen hebben we dan ook het normale vakantieleven opgestart. Wij mogen geregeld met Cartouche, Lennaert en Lana spelen. Ondertussen zorgt het baasje voor drank en zorgt het vrouwtje dat er iets lekker op tafel komt om te eten.
Bij de bakker deze ochtend vroeg de echtgenote van de bakker aan ’t baasje “of de jaarlijkse gasten waren aangekomen” toen het baasje om een dubbele portie baguette vroeg…
We worden in elk geval goed opgevolgd door de plaatselijke middenstand en ook in de supermarkt moest het baasje even denken op de naam van de kassierster aan de kassa. Het baasje had het goed gezien… het was inderdaad Grace de dochter van onze voormalige overburen, die ons baasje na de scheiding en verhuis van haar ouders, niet meer had teruggezien. En dat was ook alweer goed vijf jaar (of meer) geleden. Grace’je was een flinke, mooie, mademoiselle geworden …
Met een zachte, verleidelijke stem vraagt een vrouw aan haar man:
"Heb jij wel eens een heel erg gekreukeld briefje van 20 euro gezien?". "Nee", zegt de man, enigszins verbaasd.
Met haar meest sexy glimlach maakt ze langzaam de bovenste vier knoopjes van haar blouse los en laat haar hand langzaam in haar zijden push-up bh glijden en haalt er een gekreukeld briefje van 20 uit. Hij pakt het aan en lacht hoopvol.
Dan vraagt ze: "Heb je wel eens een erg gekreukeld briefje van 50 euro gezien?".
"Nee", zegt de man weer en begint nu een beetje opgewonden te raken.
Zij geeft hem weer haar verleidelijkste glimlach, tilt langzaam haar rok op en laat haar hand langzaam in haar doorzichtige mini-string glijden en haalt er een verkreukeld briefje van 50 uit. Hij pakt het aan en begint nu wat sneller en hoopvoller te ademen.
Dan vraagt ze: "Heb je wel eens 60.000 euro verkreukeld gezien?".
"Nee", zegt hij, ditmaal flink opgewonden.
Ze glimlacht weer naar hem en zegt: "Ga dan maar eens in de garage kijken".
Het speelgoed dat bij ons favoriet is moet stevig zijn, weerstand hebben tegen Drenten kracht en vooral goedkoop zijn. Stokken zijn favoriet, defecte lederen voetballen die plat zijn maar vooral lege petflessen !
Volle petflessen kunnen ons maar matig interesseren maar en zelfs de dop mag er af zijn. Het mogen grote of kleine zijn, ons maakt het niet veel uit, als we ze maar kunnen plat bijten.
Er waren tijden dat onze baasjes nog geen dopjes van drankflessen verzamelden en toen bleven de dopjes stevig op de flessen vastgeschroefd omdat er nogal eens enkele druppels cola of frisdrank kon in gebleven zijn. Dat zorgde dus voor plakkerige vloeren en soms ook op de kleding van de baasjes. Het was toen een prestatie van Belle om die dopjes in recordtijden van de fles te krijgen. Het baasje heeft het ooit met de chronometer gecontroleerd en kwam toen uit op zes seconden ! En dat alleen met haar tanden !
Het moet dus echt geen duur speelgoed zijn waar we mee tevreden zijn. Ook de deksels van emmers van confituur en andere bakkersbenodigdheden , die we krijgen uit de bakkerij van nichtje Anke zijn toppers. Die deksels kan ons baasje tientallen meters laten zweven zoals een frisbee en vooral Hera maakt er een spelletje van om ze als een volleerde frisbee kampioen uit de lucht te plukken.
En dan nog een topper van formaat… zijn de versleten sokken van de baas… We durven het haast niet zeggen maar we hopen telkens dat er zoveel mogelijk tenen en hielen zichtbaar worden wanneer het baasje ’s morgens propere sokken aantrekt. Die worden dan gelijk opzij gelegd en even later krijgen we die met twee stevige knopen er in. We kunnen met vier Drenten in huis allicht een speelkameraad vinden om trekspelletjes te doen.
En die sokken… die hadden bij ’t baasje een langer leven dan bij ons Drenten !
Nu de wereldbeker voetbal in Brazilië zijn ontknoping eergisteren avond heeft gehad, valt ons wel één en ander op.
Zo valt ons op dat Jan Mulder, zijn commentaren , analyses van de matches, zijn humoristische aanpak op de Vlaamschen TV , in Vlaanderen de hemel wordt in geprezen, unaniem bejubeld en vooral gesmaakt door de kijkers.
In de commentaren op de “sociale” media daarentegen zijn het hoofdzakelijk de Hollandse landgenoten van Jan Mulder die hem niet kunnen pruimen, het een arrogante “Greuninger” (Groninger) vinden, en hem zelfs een grootsprakerige windbuil vinden…
Geen sant in eigen land dus…
Ons baasje heeft in elk geval genoten van de onbevangen kritieken en analyses van Jan Mulder. Ook van zijn opinie tegenover zijn tafelgenoten voor de kamera’s was het snoepen van zijn taalgebruik en heldere visie.
Als je dan de vaak onbenullige commentaren op de Nederlandse TV hoorde tijdens en na de matches dan mogen wij Belgen blij zijn dat Jan Mulder uitwijkt naar het Brussel dat hij zo goed kent vanuit zijn Anderlecht tijd.
Dus conclusie van gans het verhaal, de analyse over de TV commentaar… Laat de Hollanders maar commentaar geven op Jan Mulder, van ons mogen ze hem Belg maken en een levenslang contract als voetbal commentator/analyst geven. Met dank aan onze Noorderburen…
Een advocaat sterft en komt aan bij de hemelpoort.
Tot zijn ergernis staan er duizenden mensen te wachten tot zij langs Petrus naar binnen kunnen.
Tot zijn grote verbazing staat Petrus op, loopt van achter de balie langs de rij met wachtende mensen naar de advocaat en groet hem warm en vriendelijk.
Dan pakt Petrus de hand van de advocaat en leid hem naar voor in de rij en wijst hem een gemakkelijke stoel bij de balie.
De advocaat zegt: "Ik vind al die aandacht niet erg hoor, maar wat maakt mij zo speciaal?" Petrus antwoordt: "Ik heb al je uren die je in rekening hebt gebracht bij je cliënten bij elkaar opgeteld, en volgens mijn berekeningen moet je 193 jaar oud zijn."
Zondag 13-07-2014 was een regendag die hier voorbij gegaan is met hoofdzakelijk “flodderen” met het hoofdbestuur en rusten rondom het baasje in de zetel.
We hebben er het beste van gemaakt dat haalbaar was gisteren. Het baasje heeft gisteren zijn rechter knie gekwetst waar hij naar eigen zeggen “van joenkelde”. Hij sukkelt er al enkele weken mee en vorige week kreeg hij nog een serieuze “pikuur” bij de dokter tussen de gewrichten. Maar gisteren bij de aankomst van Steven, Eva en Lana heeft hij een verkeerd beweging gemaakt en zal het nog lang duren voor hij nog eens een 400 meter horden loopt (heeft ‘m nooit gedaan, dus het is wel zeker dat het nu ook nooit zal gebeuren). Bij het baasje was het dus gisteren de eerste rustdag van ? ? ? aantal rustdagen. We zien wel wanneer hij terug “goed te poot is”. Als wij Drentjes zoiets aan de hand (poot) hebben dan manken we eens even en krijgen twee tot drie dagen, afhankelijk van de noodzaak, elke dag een dosis Metacam en binnen de kortste tijd spurten we weer door bas en veld . Dat is misschien een goeie raad voor ’t baasje want al die cortisonen spuiten is ook maar niks.
We hebben dan maar naar een groots exploot gekeken op TV van ene Tony Martin die de rit in de tour gisteren won. Die man heeft duidelijk geen last van een gekwetste meniscus . Ons baasje zegt “chapeau” tegen een prestatie van meer dan 150 kilometer koers-les te geven aan het peloton. 150km voorop rijden, uit de greep van het peloton blijven en in de finale de voorsprong nog uitbreiden in plaats van ingelopen te worden. Dat kunnen alleen de groten die in bloedvorm zijn. Wij zagen een mooie koers (eigenlijk ons baasje want wij hebben enkel maar dicht tegen hem liggen snurken).
Voor het baasje was deze Vogezen rit weer een prettig weerzien met veel plaatsen waar hij ooit doorheen stoomde in de jaren toen hij tijdens de schoolvakanties nog gestrande vakantiegangers en hun auto’s ophaalde voor VAB. De aankomstplaats Mulhouse is bij het baasje goed gekend als de laatste plaats in Frankrijk vooraleer hij via Basel Zwitserland in reed.
Er is daar ook het mooiste automuseum dat hij kent gevestigd. De “collectie Schlumph” is het nationale automuseum van Frankrijk met de grootset collectie Bugatti oldtimers ter wereld. Telkenmale ons baasje hier in de buurt kwam en er restte nog wat tijd bezocht hij dit prachtige museum in de oude kousenfabriek van de twee (gekke, zegt men) broers Schlumph. http://citedelautomobile.com/fr/galerie-photos.
Maar ook de Vogezenrit van de Tour zelf kwam langs veel herkenbare plaatsen voor hem. De Ballon ‘d Alsace onder andere was een vaste plaats om richting Mulhouse te rijden in de jaren voor de snelweg Metz – Straatsburg een feit was.
Zo maken wij van een regendag in de Charente toch nog een best genietbaar tijdverdrijf …
En de “sjotters” van gisterenavond zal je zeggen… ja da’s nog een ander verhaal…
In tegenstelling van de weersberichten uit het thuisland door Frankske en Sabientje van de “televies”. Van de berichten op mail en op facebook van ondergelopen kelders, hoge waterstand in beken en rivieren, en van kletsnatte honden tijdens en na de wandelingen, mogen wij helemaal niet klagen van slecht of nat weer.
Sinds we vorige zondag hier zijn aangekomen heeft het hooguit enkele druppels geregend. Wel genoeg om paniek bij ’t vrouwtje te veroorzaken samen met de kreet “Jaaaan , ’t regent en mijne was hangt op”. Tegen dat “Jaaaan” zijn gerief had laten vallen waar ‘m mee bezig was bleek ook de “bui” al over te zijn. ’t Bleek dan ook nog eens om “duveltjes kermis” te gaan, dwz regenen bij zonneschijn.
Maar vannacht heeft het hier een bui gedaan die sporen heeft nagelaten. Op de buitentafel staat water en wanneer Belle & co terug binnenkomen zijn ze nat van onder de struiken door te lopen. Af en toe valt er ook nog wat “smos”. Van die regen waarvan je niet weet of het wel echt regen is, ’t baasje zou het indelen onder “vallende mist”.
Het zal er wel aan liggen dat hier een dorp verder twee bekende families zijn neergestreken. Chris en Jeanny Wessels met Cartouche en Lennaert en Steven en Eva Van Laecken met Lana hebben hier op 3 kilometer vandaan een tweewoonst vakantiewoning gehuurd voor twee weken.
Gisteren in de namiddag zijn ze hier aangekomen en na samen hier ten huize uitgebreid de aperitief te hebben “genuttigd, hebben we samen gegeten en hebben nadien de match Brazilië – Nederland gekeken via de TV-Vlaanderen satelliet. En dan kon ons baasje Jeanny nog eens plagen met “Robben” die steeds acute vallende ziekte krijgt wanneer ‘m in de zestien meter komt… Maar ze hebben er wel weer een doelpunt aan overgehouden aan Robbens’ acute epilepsie… (lol)
Wij hebben een sterk vermoeden dat die regen van vannacht iets te maken heeft met hun komst. Zoiets in het genre van “we hebben nu al zoveel regen in ’t Belgikske en Holland gehad dat we een overgang naar het goede weer nodig hebben. Een te bruuske overgang is nooit goed, maar moeten ze nu perse die rotzooi mee op vakantie nemen is ons gedacht…? Dat gaat ons Drentsche Patrijshonden verstand toch echt te boven ….
Op een dag hoort Sint-Pieter de bel van de hemelpoort. Wanneer hij deze opent, ziet hij nog juist een man weglopen, Hij schudt verwonderd het hoofd en sluit de poort terug. Hij is nog maar tien stappen verder als hij de bel terug hoort. Hij opent de poort, en ziet nog net dezelfde kerel opnieuw weglopen. Hij sluit de poort op een kiertje en wacht af achter de hoek, Na een paar tellen gaat de bel terug, Sint-Pieter trekt de poort open en kan nog net dezelfde kerel bij de arm grijpen. Op de vraag van Sint-Pieter of hij met zijn voeten aan het spelen is, antwoordt de man verward : 'Ik kan er ook niet aan doen, Sint-Pieter ! . ze zijn mij aan het reanimeren'
Nadat we hier enkele dagen geleden berichtten over de onverwachte huisdieren bij ons op het erf, zoals de egels, uilen, vleermuizen, padden, kunnen we vandaag nog een andere, zeldzame gast, verwelkomen of bijschrijven op onze gastenlijst.
Bij het openen van de poort om boodschappen te gaan doen merkte ons vrouwtje “iets raars” wat ze omschreef als een wandelende tak. Dat laat ons baasje zich geen tweemaal zeggen en dadelijk stond hij al met het “kodakske” gereed om de gast te fotograferen en bewijzen van aanwezigheid te verzamelen.
Ditmaal bleek onze zeldzame gast eentje van een bruine soort te zijn. De wandelende takken die we in het verleden hier opmerkten bleken allemaal groen van kleur te zijn. Of zijn ze in de mogelijkheid om zoals een kameleon van kleur te veranderen naar gelang de omgeving. Daar twijfelt het hoofdbestuur aan want anders was het een blauwe geweest tegen de achtergrond van de blauwe poort bij ons …
Zo vroeg Fons Nicolay (van het blog “keukenweetjes” http://blog.seniorennet.be/keukenweetjes/) zich af of we nog geen padden op het erf hadden gehad. Ook daar moesten we positief op antwoorden. We hadden al meermaals padden hier op de koer en in het putje waar de hoofdkraan van de waterleiding in geplaatst is. Voor zover wij ons kunnen herinneren is er één maal een foto van zo’n viezigaard gemaakt, het probleem is “waar vinden we die foto terug tussen die tienduizenden foto’s op ’t baasje zijn laptopke…” Maar ook dat komt wel in orde…
De eerste pad die we hier hadden kreeg de naam “Walter” omdat de franse benaming voor pad “crapaud” ons deed denken aan Walter Capiau. Daarom heette onze pad Walter. Wijzelf Drenten zijn niet zo gek van die vieze bobbelbeesten. Als we ze willen vastpakken met onze bek, om ze naar ’t baasje te brengen moeten we daar van kwijlen dat het niet mooi meer is. Die vieze beesten scheiden een giftige stof af via hun huid waar wij eigenlijk niet goed van zijn. We gaan er niet van dood maar wanneer het speeksel je uit je bek loopt is er toch wel iets goed mis !
Verder zouden we die dik gevreten rat nog vergeten die Hera ons vorig jaar nog kwam brengen. Die had ze dan wel vakkundig naar de rattenhemel geholpen. Daar waar ze het uiltje deze week erg voorzichtig en levend bij ’t baasje in zijn handen kwam leggen. ‘t Zijn verdraaid slimme honden die Drenten .
Neen dan hebben we liever egels en uiltjes in de hof die we telkens aan het hoofdbestuur brengen als cadeautje , ratten en muizen zijn niet onze favoriete huisgenoten zeggen Belle & co!
Een echtpaar van middelbare leeftijd had twee betoverend mooie teenager dochters. Een zoon was evenwel hun hartenwens en na vele maanden proberen, raakte de vrouw eindelijk in verwachting. Na negen maanden werd een zoon geboren. De vader holde naar de kinderafdeling in het ziekenhuis om zijn zoon te bewonderen. Hij keek in het wiegje en schrok van het lelijkste kind, dat hij ooit gezien had.. Hij spoedde zich naar zijn vrouw en zei dat hij nooit de vader van zo'n lelijk kind kon zijn. 'Kijk naar onze prachtige dochters', zei hij waarbij hij haar strak aankeek en vervolgens opmerkte: 'je hebt me toch niet bedonderd, hè?' Zijn vrouw lachte slechts en zei: 'Nee, deze keer niet'.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
