Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
02-05-2009
Aan de lijn lopen...
Aan de lijn lopen
Het baasje krijgt er kop nog staart aan. Als wij ieder afzonderlijk met hem gaan wandelen dan zijn wij haast voorbeelden.
Als wij met zijn drieën samen gaan wandelen zijn we ook een voorbeeld maar één van hoe het NIET moet. Wij bundelen dan onze krachten om het baasje naar het bos te slepen. Niet eenvoudig als je weet dat het negentig kilo te verplaatsen is, maar sterk als we zijn krijgen we hem telkens mee.
Toch blijkt het voor het baasje niet plezierig te zijn en hij heeft er al mee gedreigd van een wandeling minder te maken. Dat betekent dat we ook een keer minder in het bos mogen loslopen !
Daar gaan we dan toch de voor- en nadelen eens van tegen elkaar afwegen, eens goed over slapen zullen we maar zeggen
Belle, Hera & Heros (of de verenigde Drenten trekdieren)
Jos heeft een paar dure nieuwe schoenen gekocht . Voor hij naar bed gaat, past hij zijn aankoop nog eens. Hij staat voor de spiegel in zijnen bloten, en met de nieuwe schoenen aan.
'Kijk eens wat een prachtige schoenen', zegt hij tegen zijn vrouw. 'Zelfs mijn piemel kijkt er vol bewondering naar!'. 'Awel,' zegt zijn vrouw, 'dan hadde beter een nief klak gekocht!
Het is voor Hera en Heros nog maar de tweede maal dat het zich voordoet maar gisteren was het nog eens zover.
Het plaatselijk hoofdbestuur, zeg maar de regering hier ten huize, moest nog eens naar een feestje. Het zal ver weg geweest zijn want we moesten buiten blijven spelen. Gewoonlijk komt het baasje dan nog wel eens langs tegen donker worden maar gisteren niet dus. Het zal hééél ver weg geweest zijn denken wij dan
t Was nu wel heel mooi weer gisteren en kwaad zijn we er niet om maar het was toch wel heel laat (vroeg) dat de directie terug de oprit opdraaide. Wij hadden toen al enkele uren slaap in de ogen.
De baasjes zijn naar Gent gaan feesten hoorden we ze onder elkaar vertellen en ze hebben daar weer een hele boel mensen tegen gekomen die ze zo maar enkele malen per jaar ontmoeten, het was heel fijn en voor herhaling vatbaar.
Het baasje vertelde ons ook dat hij ginds in Gent de buurman van onze broer Harry was tegengekomen. Harry was al goed bekend in de buurt van Bobbejaanland in Lichtaart zo bleek.
Deze morgen hebben we dan een uur langer mogen/moeten slapen en t baasje heeft nog steeds kleine oogjes vinden wij zo .
Door gebruik te maken van alle nieuwe technologieën met betrekking tot de vruchtbaarheid lukte het een 75 -jarige vrouw zwanger te maken en een gezonde baby te laten baren.
Toen ze thuiskwam uit het ziekenhuis kwamen natuurlijk haar vriendinnen supernieuwsgierig op bezoek.
'Mag ik de baby zien'? vroeg één van hen.
Nog niet', antwoordde de 75-jarige moeder, 'straks'.
Na een half uur vroeg de andere vriendin : 'mogen we nu de baby zien? Nog niet', zei de moeder.
Nadat opnieuw een paar minuten waren verstreken vroegen ze weer 'mogen we nu de baby zien ? '
'Nee', antwoordde de moeder.
De vriendinnen werden erg ongeduldig en ze zeiden: "Zeg, wij zijn moe van het wachten, wanneer kunnen we nu eindelijk de baby eens zien? '
"ZODRA HIJ HUILT" was het antwoord.
"ZODRA HIJ HUILT ????? ' vroegen de vriendinnen, 'waarom moeten we wachten tot da manneke begint te huilen? Zegt de moeder: "Omdat ik vergeten ben waar ik hem gelegd heb"
Vorige week, nog in Frankrijk, heeft Belle nog maar eens een egel gevonden in de tuin. In tegenstelling tot vorige die ze in de velden, dood en zwaar gehavend, heeft gevonden is deze springlevend. Hoe ze er in slaagt deze egels uit de tuin naar de koer te verplaatsen is ongezien. Met enkele stekels neemt ze die vast met haar voorste tanden en zo draagt ze die egel de ganse tuin rond.
Bas destijds trok zich dat niet aan en liet haar maar begaan, de pups echter maken een hels kabaal als moeder met haar prooi aankomt. Uiteraard is dat steeds zeer laat op de avond of putteke nacht. Al een geluk dat er geen kleine kinderen meer zijn in de onmiddellijke omgeving, of bij de naaste buren.
Voor Hera en Heros zijn die prik en steekgevallen niets plezierig, ze tikken er wel eens tegen met een poot maar trekken dan onder luid geblaf snel terug. De egel zal wel gehoorschade hebben tegen de tijd dat het baasje zijn lederen las handschoenen genomen heeft om de egel buitende omheining te zetten.
Een vraag die zich telkens weer stelt, is dat nu die egel van gisteren of is dat weer een andere ? Het baasje zou ze eens een teken moeten geven zodat we er een boekhouding van kunnen houden.
En we zijn het eigenhandig gaan inspecteren. We konden in t begin onze ogen wel niet geloven, zo was het bos verandert tegenover twee weken geleden.
Alle loofbomen hebben nieuwe frisgroene blaadjes en door het blad aan de struiken zien we de baasjes niet meer lopen in t bos.
De kuil met het stinkwater stond leeg, daar konden we al niet gaan drinken en plassen waren er ook al niet. Omdat ik al vanaf het begin dat ik los mocht het bos ben ingelopen heb ik me maar tweemaal laten zien aan de baasjes. Hera en Heros die blijven wel bij de bazen, ik ben voor t eten gaan zorgen. De konijnen doken echter telkens ik ze bijna had ingehaald hun pijp in, en van al dat graven krijg je verschrikkelijke dorst
Ik ben dan ook direct naar t baasje gegaan toen hij riep om naar huis te gaan. En voor ik het vergeet onze Heros is door de meiklokjes gaan lopen in het bos. Nochtans was hij nergens in geweest of in gaan rollen dat stonk. Om stank weg te krijgen moest m et voor één keer niet doen.
Wij hebben voor de eerste maal in jaren een fris ruikend Drentje in huis !
Daar zal aan moeten gewerkt worden om te beginnen zeker en vast, aan de lijn leren lopen zonder de bazen door de straat te sleuren !
Twee weken hebben ze enkel hun halsband gedragen bij het wandelen, uit voorzorg dat ze moesten aangelijnd worden bij verkeer of wanneer ze met machines op de velden bezig zijn. Twee weken zijn ze los de poort uitgestormd om katten te verrassen terwijl de baasjes volgden met de leibanden rond de nek gehangen.
Dat kan hier in België niet meer, zij worden binnen de vijftig meter uit model gereden ! Gisterenavond moest onze veestapel toch nog eens gelucht worden en zijn we er mee naar het bos geweest.
Nu Hera en Heros haast een half jaar oud zijn, hanteren die niet meer zoals kleine muisjes waar je als baas mee doet wat JIJ wil. Als die twee samen beginnen trekken is er geen houden aan. Het is geen pretje op die wijze te gaan wandelen en daar zal vanaf vandaag aan gewerkt worden.
Dadelijk trekken we naar de bakker en de krantenwinkel. Dat gaan we dan driemaal moeten doen want als ze samen zijn lukt het niet. De baas kan er maar beter mee worden, voor lichaamsbeweging, daar hebben we ons Belle destijds in huis gehaald .
Zevenhonderd kilometer zonder één probleem, over de ring van een wereldstad, van Orly tot Charles de Gaulle in 30 minuten. Geen enkel probleem of moeilijkheid
En dan kom je langs de hoofdstad van Europa (???) en dan sta je een uur stil. Nu heeft ons baasje gezegd, NOOIT NIET MEER ! ! ! Dan mogen ze in Antwerpen de tunnel nog opblazen zodat we moeten over roeien, in Brussel op de ring zien ze ons niet meer, tenzij we er echt niet naast kunnen, of er moeten zijn en geen uitwijk mogelijkheid hebben.
Als er nu meer mensen dat zeggen, dan zijn er misschien toch nog mensen die daar kunnen rijden ipv stil te staan. Nu was er nog alleen maar druk verkeer, je kan je voorstellen wat dat geeft als er nog een ongeval bijkomt
Die ring rond Brussel is gewoon verouderd, er zijn te veel in- en uitvoeg mogelijkheden en telkens vertraagt het verkeer tot het stilstaat.
Hoe meer t baasje terug tot hier moet komen hoe liever hij zijn kar draait en terugkeert, haast geen verkeer, of toch geen files, geen over huntoeren gedraaide zotten die meer met hun middenvinger omhoog rijden dan dat ze in hun spiegels kijken, geen Pipos die rijden alsof ze den duivel op de achterbank hebben zitten.
Dan moeten die gasten thuis komen en vriendelijk zijn tegen vrouw en kinderen Hoe ze dat doen moeten ze eens komen voordoen want dat gaat er bij ons niet meer in
Ga je bij de andere bloggersje lectuur moeten halen. Wij zijn namelijk on the road again naar België. Poitiers, Tours, Blois, Orleans, Paris, Compiegne, Arras, Lille, moeten wij in Frankrijk passeren, om terug in Vosselaar te geraken.
Waarom komen we terug in de regen zitten ? Feestjes, en nog eens feestjes, van eenSara feest naar communiefeest. Tussendoor nog wat rekeningen komen betalen, bruin envelopkes met vensterkes open doen en dan vloeken. Voor zulke dingen moet mens en hond ne keer over en weer komen.
Tegen half mei zijn we weeral terug want dan is het tomatenplant tijd, dan moeten de patatjes worden aangeaard en de aardbeien zijn dan rijp. Die gaan we eten tot ze langs onze oren uitkomen en van de rest maken we de bekende confituur uit Simonnes specialiteitenkeuken.
Dat is het lot van een emigrant op jaren (?) werken niet wanneer hijzelf wil maar met de natuur mee
Mooie opklaringen, de honden hun halsbanden aan en gaan wandelen, iets over halfweg je zelf verwensen dat je geen regenjas bij hebt, of loopschoenen, of een paraplu.
Het vervelende is dat je midden in de velden zit en er is nergens iets om te schuilen,en de regendruppels zijn verdomd groot, van vijf ben je al doornat !
Niet dat mijn drie metgezellen er last van hebben, die rennen door het graan en de colza of er niets aan de hand is.
Tweemaal hebben ze ons zo zitten gehad gisteren, een kletsnatte baas en drie nog kletsnattere honden. Even later schijnt de zon terug zoals bij het vertrek van de wandeling. Vijf minuten later kijk je buiten en is het duveltjes kermis
Dan komt Belle aandragen met een kletsnatte tennisbal spelen baas !Dat de baas er dan niet op reageert daar kan ze enkel maar een diepe zucht voor laten. Voor de baas is het wel een ruzie met het vrouwtje gespaard, die is er ook niet dol op van een natte hond achter een natte tennisbal te zien lopen in de living
We hebben dan de kachel maar terug aangestoken, dat was een schot in de roos voor Belle en co, op een vloek en een zucht lagen ze gerekt en gestrekt voor de kachel te drogen. We hebben er van de ganse avond geen last meer mee gehad
Dierenasielen in Engeland puilen uit door de economische crisis, maar in België is precies het omgekeerde aan de hand. "De kooien blijven leeg door de crisis. Mensen denken veel bewuster na over de aankoop van een hond", zeggen asielhouders.
Vlaamse asielen vangen dezer dagen 10 tot 50 procent minder gedumpte dieren op. In 2007 werden nog 35.000 honden en 34.000 katten achtergelaten bij de opvangcentra, wat resulteerde in een euthanasiespuit voor ruim 6.000 honden en bijna 12.000 katten.
In 2009 beloven het er een stuk minder te worden. Dat is het gevolg van de crisis, die ervoor zorgt dat mensen minder reizen en ook beter nadenken voor ze een huisdier kopen. (belga/adv
Alle dagen weer nieuwe verrassingen met die Belle, in feite is ze niet te schatten en heeft ze constant toezicht nodig.
Vannacht rond half één, toen ze met zn drieën nog werden buitengelaten voor hun plas voor het slapen, bleef Belle buiten luid blaffend tegen iets. Op dat moment regende het blaasjes en t baasje was er niet erg op verlekkerd om te gaan helpen egels buiten de omheining zetten.
Even later was het stil en het bleef stil Dan heeft t baasje de paraplu maar genomen en is Belle gaan helpen. Ze was nergens te zien of te horen en t baasje is tot achteraan in de tuin geweest om haar te zoeken.
Uiteindelijk heeft m ze gevonden, twee meter hoog, bovenop de betonnen water vergaarbak in de hoek van de hangar. Wat ze daar te zoeken heeft mag Joost weten maar vermoedelijk is ze achter een kat aan gegaan en is ze de kat gevolgd over het gestapelde hout voor de kachel.
Bij het buiten laten deze morgen konden we ze weer gaan zoeken, uiteraard stond ze terug op dezelfde plaats.
Zonder twijfelen ging ze er naartoe, de plaats waar t baasje gisteren de egel in de braamstruiken heeft gemikt.
Ook de plaatsen waar die stinkegel de voorbije dagen heeft gelegen zijn zonder fout aangedaan. Om niets van het educatief programma (?) te laten verloren gaan heeft ze ons van plaats naar plaats meegenomen om te snuffelen en de geur te leren herkennen.
Dat het een goede leermeester is blijkt want ik (Hera) heb de plaats waar de egel zijn (voorlopige) laatste rustplaats heeft gekregen het eersteteruggevonden.
Achter het muurtje in de doornen, daar rook het het hardst naar de bekende geur van dooie egel. Met zon neuzen in huis denkt het baasje er toch weer aan van te gaan truffels zoeken hier in de Charente.
Straks nog eens het adres opzoeken zegt t baasje waar je het namaak extract kan kopen om de geur van truffels te laten opzoeken zonder er de dure truffels aan te moeten verspillen.
Al drie dagen komt Belle aandragen met een dode egel. De egel heeft iets meegemaakt met een landbouwmachine want hij is nogal gehavend.
Elke dag schopt het baasje de egel terug het veld in, in de (ijdele) hoop dat ze hem de dag nadien vergeten is als we er terug langskomen. Het baasje is nog zo naïef dat hij er niet aan denkt dat de neus van een Drent beter de weg kan vinden dan de duurste TomTom, toch zeker als die neus vooraan op Belle staat en het doel al enkele dagen dood is !
Tot voor een half jaar was dat geen probleem maar nu geeft ze het voorbeeld aan de pups hoe je vetlapperij mee naar huis brengt. Voor haar is die egel een gevonden schat, voor t baasje een bron van ergernis, omdat zij hem telkens te slim af is.
Daarstraks, toen ons moe de egel even liet liggen, heeft het baasje de egel met één welgemikte trap de kant van de weg ingetrapt, recht de hoge braamstruiken in. Hij hoopt nu dat Belle morgen de braamstruik niet zal induiken om dat rotkreng (letterlijk) terug uit de doornenstruik te halen.
Blijkbaar is m vergeten dat een Drent daar niet voor omgaat. Als ze morgen tijdens de wandeling terug aankomt met die egel komt er onmiddellijk melding met extra foto op t blog
Een jager komt in een kroeg die bekend staat binnen het jagerswereldje en waar de nodige trofeeën aan de muur hangen. Hij raakt in gesprek met wat collega jagers en durft op een zeker moment de gedurfde bewering te doen, dat hij geblinddoekt aan een huid kan voelen wat voor een dier het is geweest en hoe het dier de dood heeft gevonden.
"Onmogelijk," beweren de andere jagers en zij dagen hem uit het te bewijzen. Als de man het goed heeft, krijgt hij van iedereen een rondje; Heeft ie het fout, dan moet hij aan iedereen een rondje geven. Zo gezegd, zo gedaan. De man wordt geblinddoekt en krijgt een huid in zijn handen gedrukt.
Na enig voelen, zegt hij: "Grizzly beer," en na het betasten van de schotwond: "Winchester, Kaliber .375 H&H Magnum.- 285 grain Grand Slam kogel."
De jagers zijn stomverbaasd en vervolgens drinkt de man alle drankjes gretig op. Maar.., er bestaat toch enige twijfel en men daagt hem nog een keer uit.
Een van de jagers haalt een huid uit zijn auto en geeft die aan de geblinddoekte man, die weer begint de huid en de wond te betasten. "Bengaalse tijger, gedood door een schot met een Mauser Model 2000 Kaliber 9,3 X 64,- 270 grain Naturalis kogel." Met dit antwoord krijgt hij de handen op elkaar en vervolgens kan hij zich een compleet delirium zuipen. Zwaar bezopen gaat hij naar huis en kruipt stilletjes naast zijn vrouw het bed in.
De volgende ochtend wordt ie wakker met de nodige koppijn en in de spiegel ziet hij, dat ie een gigantisch blauw oog heeft. "Ik weet dat ik gisteren knap gezopen heb, maar ik weet absoluut zeker, dat ik niet gevochten heb of me ergens tegen gestoten heb en toch heb ik een blauw oog?!" zegt hij tegen zijn vrouw.
"Dat klopt," zegt zijn vrouw "dat heb ik gedaan." "Waarom?" vraagt hij. "Nou, toen je eenmaal in bed lag, begon je mij een beetje te betasten en te strelen en toen zei je ineens: "Stinkdier; gedood met een bijl."
Niet de stad van de gelijknamige provincie maar gewoon namen met een kleine n. Het is soms een beetje moeilijk met de namen op het blog. Door een foutieve instelling kan t baasje niet direct terug antwoorden door op de naam van de afzender te klikken.
Sinds een paar dagen zijn er bij de vaste lezers, twee Myriams,eentje uit Hannuit en eentje uit Auradou in Frankrijk. Nu kan je wel merken aan de schrijfstijl met welke Myriam je te maken hebt. De ene Myriam hebben we al ontmoet in Scherpenheuvel met de Drentenwandeling. We keken er naar uit naar de ontmoeting, we mailden al gedurende maanden en vonden haar mails telkens schitterend naar inhoud en toon.
De andere Myriam kennen we via via langs een andere lezeres. Die is dan begin deze maand naar Frankrijk verhuisd om een B&B en chambre dhôtes te beginnenau cercle des chènes in Auradou http://www.aucercledeschenes.com/ . Haar kennen we dus via Karine, ook een lezeres met een B&B in Frankrijk.
Nu met die Karine begint de naamsverwarring echt goed. Dat is Karine uit Antist in de Haut Pyrenees Frankrijk http://antistlesfaitsdivers.web-log.nl/ . Dan hebben we ons Carine soms ook ons kleintje genoemd en dat is baasjes jongste zus, ondertussen ook al 46 maar ons kleintje blijvend. Carine die we gewoonlijk Gertje noemen is de dochter van oud collega Jef van t baasje, zij heeft het blog http://www.gertje.web-log.nl/en is ook hondjesgek maar dan wel naar buikschuivers ofte Teckels toe. Nog een Carine heeft een krantenwinkel t Bolkske in Vosselaar, bij haar ouders woont onze Harry, voorlaatst geboren pup van mij. En dan de meest actief schrijvende Carine is het vrouwtje van onze Harko uit Oostkamp. Aan deze Carine hebben we ook al aangeraden van een blog te beginnen wegens haar plezante schrijfstijl, Carine zegt echter dat ze nog te bezig is en waarschijnlijk zal ze haar handen en voeten wel vol hebben met Harko. Harko was al bij ons, als héél klein pupje, al haantje de voorste in alles wat in de werpkist stond te gebeuren !
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
