Dit weederop treden had ik mij gans anders voorgesteld! Eindelijk een beter gevoel om terug te gaan koersen, ondanks het snakken naar het seizoenseinde, toch met veel moed en overtuiging aan de wedstrijd begonnen. Nu bleek dit uiteindelijk nogal flink mee te vallen de benen waren duidelijk terug in orde dus was de boodschap niet te gek doen en mij nog eens uitleven in de sprint. Doch het lot besliste er anders over, net over half koers, op het ogenblik dat ik aan't drinken was verloor er plots 2 plaatsen voor mij een collega de controle over haar stuur en jawel de helft van het al kleine peloton was uitgeschakeld. Daar mijn stuur volledig vervrongen was kon ik nog amper over de meet rijden om nog een klassement te hebben en de koers was over! Dit is duidelijk een seizoen met "UP & Downs"
Gisteren trok ik na een koers vrije week terug de fiets op. Ik stond met 23 andere meisjes aan de start van de 60km lange koers in Lebbeke. De wind waaide hard, en de staat van het parcours bestond voornamelijk uit kloven en putten. Ergens in the middle of no where is dat niet echt verwonderlijk natuurlijk. Papa was niet te spreken over de afwezigheid van een café... De koers werd aangevat en het begin tempo lag naar mijn gevoel onder de 30 km/u. De wind zal daar wel voor gezorgd hebben. Na enkele ronden werden de debatten dan eindelijk geopend en kon ik aan mijn job beginnen. "Rijd je zot".
Ik reed vijf van de 10 ronden aandachtig mee en sprong zo ongeveer op alles wat bewoog. Na vijf ronden kreeg ik eindelijk de kans even te drinken toen ze voor mij hard tegen de grond kletterden. Ik zou -indien ik mijn twee handen aan het stuur had gehad- wel over gesprongen zijn, maar gezien dat niet het geval was, vloog ik er gewoon los op. Geen ontkomen meer aan. Shauni Corthout die na haar bekken breuk in Steenokkerzeel (zie archief) eindelijk voor het eerst terug aan de start stond had de pech er ook weer bij te liggen. Gelukkig zonder veel erg (n.v.d.r). Ik vermoed dat de vijf meisjes die vielen ook weer terug op de fiets konden, maar tegen dan waren de vogels natuurlijk al gevlogen en zat de koers er op...
11 meisjes stormden door en vochten voor de overwinning die in de sprint beslist werd. Het pleit werd beslecht in het voordeel van Lisa Bogaert voor Shana Van Glabbeke en Morgane Van Lierde. Proficiat daarvoor.
Na een nachtje slapen meet ik nu de schade van gisteren op. Blauwe plekke, paar kleine schrammetjes en stijve spieren, maar mijn fiets kreeg er harder van langs. Het stuur staat helemaal krom, en vol met krassen. Dat geeft mij de gelegenheid maandag nog eens te gaan shoppen bij Van Eyck. :D (En zo heeft elk nadeel z'n voordeel).
Vandaag tracht ik de stijve spieren los te krijgen en zal ik weer op de koers te vinden zijn, aan de kant weliswaar....
Jammer maar helaas moet ik voor de zoveelste keer dit seizoen de supporters voor dit weekend teleur stellen. Het wisselvallige weer van de voorbije dagen en weken zorgde andermaal voor een stevige verkoudheid. Keelpijn, hoesten, en snotteren, beetje spierpijn...en bovenal GEEN STEM MEER!! Mijn lichaam geeft rood licht als het aankomt op koersen dit weekend. Hierbij dus de melding dat ik dit weekend niet zal koersen, en eens goed ga uitrusten. Hopelijk sta ik dan volgende week weer fris aan de start van een nieuwe koers. Meer nieuws later.
Gezien ik niet het recht heb om op mijn blog groffe dingen te vermelden over -de weinige- personen die ik niet kan uitstaan, hou ik voor mezelf over elke koers en elk akkefietje een ongecensureerde versie van het verslag bij. Vaak dingen die me erg storen vermeld ik dan, en die dingen herinneren me in de toekomst dat ik nog iets recht te zetten heb. Ik ben niet revanche gezind, dus u hoeft geen extreme dingen te verwachten in volgend verslag. Gezien ik te lui ben om een tweede verslag te schrijven vandaag, en de tekst "er wel mee door kan", hier een ongecensureerde versie van mezelf.
De blunders van de koers en een zootje ongeregelde délégués.
Ik startte vandaag in Rumst. Organisatie van onze eigen dijlespurters dus afwezig zijn was vandaag geen optie. Ik voelde mij voor de koers al niet goed. Allicht door de koers in de regen die ik dinsdag reed bij de elites. Hoewel ik weinig renners verwachtte door het BK TR stonden er toch zo'n 70 rensters aan het vertrek. Tot daar het "so far so good" gedeelte. De délégués, ze zijn zo goed meneer. HAHA. "Iedereen achteraan aansluiten, niet voordringen, Dames". Ja allemaal normaal. Bk wordt naar voren geroepen, neemt haar attentie in ontvangst, "en ga nu maar vanachter staan". Zonder pretentieus te willen zijn maar sinds wanneer mag ik hier niet meer vooraan starten? De Nederlandse meisjes op de eerste rij keken ook eens vreemd naar meneer de délégué. "Huh?"
Maar ik laat me niet zot maken, ik kies achteraan een plekje in het pak, en kijk lachend toe hoe de -ondertussen meer zat als nuchtere- man zich verder belachelijk maakt en de blunders blijft opstapelen. Het was nota bene toch wind op, dus wat kan mij die start plaats uitmaken?
Uiteindelijk starten we dan toch, en besef ik al snel -hoe pijnlijk ook- dat ik zelf ook geblunderd heb. Puffer vergeten. "Wat de kop vergeet, moeten de benen uitzweten" zeggen ze hier bij ons. Dus moest ik maar wat harder afzien als gewoonlijk. Moest daar ook nog moeders' natuur maandelijkse cadeautje bij komen en nog een hoop buikpijn. Het was in het kopje al snel dik tegen de goesting. 7 Ronden zag ik af, maar ik kon al die supporters toch niet teleur stellen? Ik beet door, en de laatste 500m kwam ik er door. De streep was immers in zicht. Ik voelde me beteren en beteren. De eerste 5 plaatsen waren al weg, maar de peloton sprint winnen zou ook al wel mooi geweest zijn. Op 200m trok ik me in gang, op 150m van de meet brak m'n ketting, en mijn koers zat erop. Ik zat perfect in positie en zonder blozen, of pretentieus te zijn, ik zou het wel gehaald hebben- denk ik-. Als renner vloek je dan eens maar dat is koers.
De technologie die er anders voor zorgt dat ik mooie prestaties aflever, liet het vandaag afweten. Dat is koers. Het had misschien vermeden kunnen worden, maar dat zijn vijgen na Pasen. Het kan zeker de beste mekaniekers overkomen. En hoewel Dré dat zelf misschien zal ontkennen, zie ik dit niet als een blunder. Hij vloekte minstens 10x zo hard als dat ik dat deed. Maar hé, volgende week terug koers hoor! Koers in zijn essentie terug gebracht. 5 minuten balen, en dan terug een lach. Gelukkig is het MAAR koers, en kan het nu alleen maar beter gaan. Een les die we geleerd hebben, een fout die we niet meer zullen maken.
Vandaag startte ik bij de Elites in Brasschaat. Toevallig het pk, maar geen stress, daar had ik me nu eens niet op toegelegd.
De 97 dames vertrokken op een droog parcours voor een koers van 80km. Ik vertrok op de laatste rij maar zocht al in de eerste ronde een plekje in de voorste gelederen van het peloton. Het tempo lag doorgaans -naar mijn mening- redelijk hoog. Daar zal de snerige demarrage van Belgisch kampioene Liesbet De Vocht en Zweeds kampioene Emma Johannson wel voor iets tussen gezeten hebben. De twee vertrokken toen er nog zo'n zeven ronden te rijden waren. Er werd hard achter het duo gereden, maar niets scheen te werken. De vogels waren gaan vliegen. De rest van de vluchters die nog een tevergeefse poging deden waren vogels voor de kat. Uiteindelijk sprintte het peloton (n.v.d.r) voor de 10e plaats, i.p.v voor de 3de plaats zoals ik eerder al zei.
Ondertussen was het na enkele ronden ook hevig beginnen regenen. Eerst wat miezer, maar dat leidde al snel tot een klets natte baan en gladde kasseien. Bij mijn weten is er niemand gecrasht *-ahnee, ik ben niet gevallen-* gelukkig. Wat mij opviel aan deze grote koers is de fobie voor witte lijnen. Als het aankomst is kunnen ze allemaal niet snel genoeg aan de lijn zijn, maar owee als er een witte streep op het parcours ligt! REMMEN! Tegen 5 per uur door de bocht rijden of tegen 25, onderuit gaan kan altijd hoor! Mijn jeudig enthousiasme en waaghalzerij zorgden er vaak voor dat ik in één bocht 20(!) plaatsen kon opschuiven. Gek? Ik? Nee, kleine kader en ongeloofelijk wendbaar...
Ik strande uiteindelijk ergens rond de 32ste plaats. Mijn "sprint" die eigenlijk geen sprint was, omdat ik dacht dat de meet nog verder lag *kuch kuch* kon weer niet op tegen de zwaardere verzetten. Ik ga hier uiteraard niet beweren dat ik mits een groter verzet top 20 had gerden, -verre van-. Maar dichter bij had zeker mogelijk geweest.
Soit, als puntje bij paaltje komt, ben ik toch tevreden over mijn koers. Wetende dat zeker 30 rensters de rol moesten lossen hoef ik toch niet te klagen he? Wie nu uiteindelijk de koers won weet ik niet zeker maar de Belgische kampioene is ook provinciaal kampioene geworden. Congrats ;)
NB: we legden onze 80km af in 2h 02 min. Net geen 40km/u gemiddeld.
Gisteren ben ik gaan koersen in Izegem. Een koers waar ik ongelooflijk naar uitgekeken had gezien mijn goede prestatie van vorig jaar.
Voor 34(!) ronden gingen we met 25 junioren van start. De koers werd van in het begin hard gemaakt door verscheidene aanvallen. Ik opende zelf de debatten door in de eerste ronde het tempo er in te brengen, met het oog op de tussensprint. Elke ronde was er een premie sprint waar prijzen in natura werden uitgedeeld. Ik heb me daar voornamelijk op geconcentreerd. Met een hoop t-shirts, lichtjes, potjes, bekertjes en nog een hoop prulletjes kon ik huiswaarts keren.
De koers zag er uit zoals gewoonlijk. Aanvallen, terug toe rijden, massasprint. Ik liet me in de aanloop naar de sprint een beetje achteruit dringen, waardoor ik niet meer de kans kreeg me helemaal voorin te plaatsen. Ik moest nog eens in de remmen in de laatste bocht, 200m voor het einde, omdat een meisje bijna uit de bocht vloog. Tijd voor een remonte was er niet meer en ik strandde uiteindelijk op de 6de plaats. Een evenaring van mijn prestatie vorig jaar.
Eveline
(ps, bedankt aan de supporters van de "concurrenten" die ook supporterden voor mij als in "hup kampioen"... Zeer sportief toch! :D)
Vandaag reed ik mijn eerste koers van het jaar bij de Elites, in Kortrijk. Op voorhand had ik redelijk wat schrik voor wat komen zou. Je weet maar nooit hoe snel ze daar wel rijden he. Tot slot hoorde ik nog dat er een bergje op het parcours lag waardoor de schrik er nog meer in zat.
Voor 63km km vertrokken zo'n 68 dames voor een mooie koers. Onder de deelnemers ook een hoop junioren die in de elite koers wat snelheid kwamen op doen. Ik voelde mij vanaf ronde een direct redelijk goed. Ik had op voorhand dat bergje nog niet gezien. Bij de eerste passage viel ik bijna van mijn fiets van het verschieten. Plots doemde er een monster op in de verte. Een kleine paniekaanval deed mij zelfs twijfelen aan het feit of ik überhout wel boven zou geraken. Als bij wonder kwam ik bij de eersten boven op de 200m lange kuitenbijter. Doorheen de koers hield ik me goed in het peloton, aanvankelijk was het moeilijk me voorin te handhaven gezien het hevige gewring maar naar het einde van de koers toe vond ik mijn plaatsje in de groep en kon ook ik me meer vooraan houden.
De koers bleef niet gesloten, Zeven meisjes bleven op de streep uit de greep van het peloton. Voor de rest werd het een lange peloton sprint. De aankomst zone was licht aflopend waardoor iedereen diende te sprinten op een groot verzet. Als junior is dat geen sinecure met dat mini verzetje dat voor ons is toegelaten. Ik eindigde uiteindelijk ergens in het peloton. De uitslag zal ik vanavond ergens op internet moeten zoeken maar volgens papa zou ik rond de 25ste plaats gezeten hebben.
Een resultaat waar ik toch al bij al best tevreden mee ben. (zeker gezien het bergje, dat me blijkbaar beter lag dan verhoopt!)
Vandaag reed ik dus, zoals gezegd, mijn eerste koers na het BK in Wielsbeke vorige week. Ik had er oorspronkelijk veel zin in, gezien ik al wist hoe het parcours er uit zag. Mijn redelijk goede prestatie van vorig jaar (10e) deed alvast het beste verhopen.Vandaag zou de koers er voor mij echter anders uitzien. Het andere truitje zou er zowiso voor zorgen dat ik een van de meest bekeken rensters in het peloton zou worden.Ik merkte het al voor de start, dat de mensen langs het parcours opmerkingen maakten als "hé, kijk daar, de Belgische kampioene". "En is dat dan zo speciaal, dat die ook koerst?" vroeg ik me af.
In de koers voelde ik mij vanaf de eerste ronde redelijk slecht. Het bochtige parcours en het vele optrekken zijn duidelijk niets voor mij. De eerste ronden hield ik me afzijdig, hoewel de trainer me op voorhand had opgedragen goed mee koers te maken en zeker zelf ook iets te proberen. Mijn benen deden pijn, en ik had het gevoel vandaag helemaal geen conditie te hebben.
Na enkele ronden kwam ik er door en begon ook ik me te moeien in de debatten. Hier en daar een gat toe rijden en zelf iets proberen. De trui tonen, zoals Dré dat noemt. Toen het nog drie ronden was raakte ik -op miraculeuze wijze- voorop met Sofie Leemans. De sprong naar de solist had me veel krachten gekost en ik was al ontzettend tevreden even te kunnen uitpuffen in het wiel van Sofie. 1 ronde heeft ons avontuur geduurd. Toen kwam het peloton als een stoomtrein opzetten.
Het koers verhaal leek weer naar de klassieke massasprint te gaan. Tot een Nederlands meisje daar anders over besliste. Zij schreef alleen het einde van het verhaal en kon alleen vieren op de streep. De rest moest dan maar vechten voor de tweede plaats. Een oorlog die al woede van in de eerste ronde werd beslecht in de sprint. Ik eindigde als 8ste junior. Ingesloten tussen de andere strijdsters vocht ik mijn eigen strijd uit richting de streep. Meer kon ik er blijkbaar niet uithalen.
Al bij al ben ik toch tevreden. Ondanks het zware afzien reed ik mijn koers goed uit. Ik koerste en reed voor wat ik waard was ondanks dat ik op voorhand eigenlijk al wel bloemen gekregen had bij de start. Aan de supporters die weer talrijk opgekomen waren, een dikke merci!
Gisteren avond werd er in Elewijt de tweede manche van de supercup gereden. Voor mij de eerste, want ik was dinsdag niet aanwezig op de openings koers in Oostende. Gezien ik geen klassements ambities heb voor deze cup neem ik enkel deel aan de koersen in de buurt nl Elewijt, Wilrijk en Hulshout.
Gisteren stond er een 500m gepland, een scratch, puntenkoers en achtervolging. Ik zag het allemaal goed zitten, tot ik zag aan welke kant van de piste ik moest starten voor mijn 500m. Ik had de wind 2 stroken vol op de kop, de meisjes die aan de andere kant mochten starten, hadden twee stroken wind mee en 1 stroken wind op kop. Serieus in mijn nadeel dus. Dit was ook duidelijk te zien aan de tijden. Meisjes die de wind mee hadden stonden duidelijk vooraan in het klassement. De meisjes aan mijn kant, stonden verder naar achteren geklasseerd. Maar ach, dat is koers zeker? De vorige keer heb ik mijn koers ook nog kunnen redden ondanks een slechte 500m.
Vol goede moed begon ik aan de scratch van 21 ronden. Een gesloten koers, waar elke aanval snel geparreerd werd. Ik zette mijn sprint van heel ver in, (300m) maar kon gelukkig stand houden tot op de streep.
Voor de puntenkoers zag het er dan ook wel redelijk goed uit. Ik moest enkel mijn naaste concurrenten duidelijk in het oog houden. Evelien Deltombe zette de aanval in, en nam een ronde op het kleine pelotonnetje. Ploegmaat Nele zette de tegenaanval in en pakte daardoor nog een hoop punten mee. Ik heb geen idee waar ik zelf uiteindeiljk gestrand ben. Ik vermoed op de derde plaats omdat ik toch nog een hoop van de resterende puntjes wist weg te kapen.
Na deze puntenkoers stond ik eerste in het klassement met één punt voor op Lotte Kopecky en Steffie Van Den Haute. Ik wist op voorhand dat het heel moeilijk zou zijn, de koers alsnog te winnen gezien ik helemaal geen tijdrit in de benen heb. Ondanks dat ik de laatste tijd een hoop geinvesteerd heb in tijdrit trainingen weet ik dat ik allicht nooit hoge toppen zal scheren in het rijden tegen de klok. De goede conditie van de laatste dagen deed echter verhopen dat ik dit maal wel een tijd zou kunne rijden, die me toch tussen de mensen zou kunnen brengen.
Ik moest tot het laatste wachten om te kunnen starten. De spieren waren ondertussen al helemaal afgekoeld, maar hetzelfde gold ook voor Steffie die tegen mij zou rijden. Ze had aanvankelijk wel het voordeel van de wind, maar op een koers van 2 km maakt dat niet meer zo veel uit. Na anderhalve ronde voelde ik de verzuring optreden. De derde ronde verzwakte ik redelijk fel waarna ik in de laatste twee ronden toch terug op snelheid kwam. Ik plaatste me op de vierde plaats. Een goede klassering dus voor een niet tijd-rijder. Ik klokte 3:17:.. daarmee doe ik 54 seconden beter als vorige keer in Hulshout. Zeker een hoopgevend gegeven.
Algemeen werd ik in de stand derde, met gelijke punten als Lotte Kopecky die tweede werd geplaatst gezien zij de snelste achtervolgig reed. Steffie Van Den Haute won de koers en is nu ook de nieuwe leidster in het klassement.
3weken terug een serieuze smak met als gevolg een barst in de pols, ai en dit voor het BK. Maar André zei " rustig dit zullen we wel oplossen" of hij dit werkelijk meende weet ik niet, maar in ieder geval werkte hij een ander schema uit zodat ik dit met deze lichamelijk beperking kon blijven afwerken. Hij drukte er steeds op conditioneel zit je goed, we moeten alleen de benen goed houden. Op een kassei koers nam hij me zelfs uit wedstrijd, waarna hij me als laatste test (denk ik) een week voor het BK bij de nieuwelingen dropte met de opdracht uit te rijden, wat ik ook deed met het gekende resultaat (18de op 65 jongens).
En dan "D-day" volgens Dré was een top 5 goed na die 3 weken arbeid met steeds pijn in de pols, maar hij zegt altijd "STRAFFE MADAM" dus moest het er nu maar uitkomen en zo geschiede met de Tittel als gevolg.
Vandaag maakte ik mijn "comeback" in het peloton na een weekje afwezigheid. Door de afwezigheid van de grote kanonnen die op het EK in Ankara zitten zou dit wel eens een koers kunnen zijn met een niet te hoge snelheid. -Hoopte ik- In Brugge stond een afwachtingskoers gepland voor dames jeugd. Junioren en nieuwelingen gescheiden, dus veel rensters verwachte ik geenszins. Een hoop van mijn verwachtingen bleek redelijk goed te kloppen. De junioren stonden maar met zo'n 30 rensters aan de start. De organisatie zag er redelijk goed uit, maar de staat van het parcours had meer voeten in de aarde. Wielrenners zijn veel gewoon, maar dit parcours sloeg toch wel alles. Parijs-Roubaix voor dames. Gezien mijn niet aflatende haat jegens kasseien was dit zeker de hel. De hel van Brugge. Een kleine vermelding op de kalender van het kassei-gebeuren, had zeker niet misstaan. Vier volle km's kasseien, zonder enig moment van verpozen. 500m op een grint wegje, extreem smal en in behoorlijk slechte staat. én dat 14(!) keer! 14 hé! Schande!
Ik vertrok -zoals gewoonlijk- rustig in het peloton. Ik reed vier ronden mee, daverend over de kasseien, verloor mijn drinkbus, en kwam "the evil girl" weer tegen. Vandaag was het hard tegen onzacht. Ik hield het iets beschaafder als Renshaw, zei gewoon dat haar gedrag niet kon. Niemand zou het anders gezien hebben moest ik een ferme kopstoot gegeven hebben. Maar dat is dan niet meer koers in zijn essentie. En verder is ze gewaarschuwd, want geen drie keer hoor.
Vier ronden, en toen ben ik afgestapt. Ik had geen zere benen, was niet moe (voor zover dat mogelijk is) en had eigenlijk geen problemen in de koers. Behalve dan een pijnlijke pols. Het daveren van de kasseien is zeker niet bevorderlijk voor het regeneratie proces van mijn pols, hierbij kreeg ik van de zijkant de opdracht om de remmen dicht te knijpen. Verder rijden zou onherroepelijk al mijn kansen op een goed seizoen hypothekeren. Dus naar mijn mening een wijze beslissing "van de mensen in mijn omgeving" om op zeker te spelen.
Onder een mooi zonnetje daagde vandaag een hoop volk op om naar de nieuwelingen koers in Boortmeerbeek te komen kijken. Niet te warm, niet te koud, ideaal voor een dagje koers. Zelfs voor de renners zeer draaglijke temperaturen.
Ik had na mijn kasseien-avontuur van gisteren een nieuwe koers nodig om toch aan voldoende koers kilometers te komen voor dit weekend. Boortmeerbeek ligt dicht in de buurt, dus ideaal om te gaan koersen.
Met 65 renners vertrokken we voor 70 km. Hop, hop, hop, twijfelen is voor mietjes, koersen ja! En er werd gekoerst. De ene aanval na de andere -zoals gebruikelijk bij de nieuwelingen-. Drie renners reden lang voorop, maar werden -ook zoals gebruikelijk- in de laatste ronde weer bij gehaald. Ik sloeg erin voor de eerste keer een drinkbus aan te nemen. Nota bene tegen 42km/u! In de laatste ronde raakten nog twee renners weg, die de koers zouden beslechten. Ik "sprinte" mezelf naar een 18e plaats. Nuja, sprinten... Tussen de andere renners door zigzaggen in de hoop nog zo ver mogelijk vooraan te geraken. Met al dat gekronkel werd ik toch nog 1ste van de 4 meisjes die gestart waren ^^:D Over mijn koers ben ik in het algemeen wel tevreden. Heb afgezien zoals altijd. (Ondanks dat niet iedereen dat wil geloven).
Het algemeen koers gemiddelde was iets meer dan 39 km/u !!
Ondertussen ben ik ook terug gips-loos. Het koersen had het ding dusdanig nat gemaakt en beschadigd dat ik me genoodzaakt voelde hem gewoon af te knippen. ;) Een mooie witte lijn decoreert nu mijn arm in afwachting van de brace...
En om af te sluiten... bedankt aan alle supporters die weer massaal aanwezig waren! ; Eveline
Gek zijn doet geen pijn
Deze ochtend kreeg ik van de dokter een nieuwe gips ter vervanging van die oude open gips. Normaal diende dat ding 4(!) weken aan mijn arm te blijven zitten.
Gelukkig slaagde ik er in de dokter te overtuigen om van die weken iets af te doen.
1 week gips en 3 weken brace was de deal die ik met de dokter sloot in ruil voor een beetje voorzichtigheid en een goeie prestatie de 25ste juli.
Ik zal mijn best wel doen, die dag, maar over voorzichtigheid biedt ik nimmer of nooit garanties!
Ik trok totaal onvoorbereid naar de piste in Elewijt, want daar was vandaag weer een meeting geprogrameerd. Eerst diende ik nog te vragen of ik überhout wel mocht starten want ik weet dat de koersrechters niet scheutig zijn op gips-dragende renners. Kwestie van duw en trek ongelukken te vermijden. Het mocht.
Vol goede moed, zonder druk of oncontroleerbaar verlangen om de koers te winnen vatte ik de meeting aan. Mijn 500m lange tijdrit draaide veel beter als vorige keer en ik noteerde daar mee de tweede beste tijd.
De puntenkoers rolde ook goed. De doelstelling was om Nele te laten wegrijden of iets in die aard, gezien zij aasde op de titel van de provinciale kampioene op de piste. Mij goed, ze heeft mij tenslotte vorige week ook goed geholpen!
Het draaide anders uit. Nele reed niet weg, en telkens werd er door het pelotonnetje gespurt voor de punten. Nele pakte 1 sprint voor haar rekening, ik ongeveer al de anderen.
De laaste koers was de scratch. Ik moest zien dat ik voor Laura Donders was om de omnium op mijn naam te schrijven, Nele moest de brabantse meisjes voor zijn.
Daar is 1 spimpele oplossing voor, samen weg rijden. Op voorhand niet echt gepland, of eerder gewoon al lachende gezegd waarbij Dré wel zij dat Nele dan eerst moet gaan, daar Ik explosiever ben om het gat te overbruggen. We wilden beiden wel rijden maar het hangt af van zo veel factoren, dus moesten we de omstandigheden van de koers nog afwachten.
De omstandigheden kwamen blijkbaar redelijk uit en op zeven ronden van de finish verkoos Nele het ruime sop. Ik zat op dat moment ingesloten, maar toen even later Evelien Deltombe de deur open deed om de achtervolging aan een ander over te laten vertrok ik richting Nele. Ik glipte binnendoor en zorgde er voor dat er zeker niemand in mijn wiel meeschoof.
Na een halve ronde kwam ik bij Nele en konden we zo onze kleine ploegentijdrit beginnen. 7 ronden vol doorrijden, vlotte aflossingsbeurten en een goede verstandhouding vanaf de eerste ronde zorgde er voor dat we goed weg bleven en onze demarrage mooi afronden. Echt sprinten deden we niet. We kwamen mooi samen over de lijn, samen blij, handen in de lucht. Blijkbaar niet volgens het boekje, want een scratch is geen ploegen tijdrit. We kregen een kleine opmerking van de immer muggenziftende scheidsrechters waar verder geen aandacht aan geschonken werd.
Ik blij, Nele blij, anderen minder blij.
Een opsteker, zeker voor Nele die na pech op het provinciaal kampioenschap op de weg toch bevestigd dat ze in goede vorm is. Eveline
Ik zou vandaag ontzettend creatief kunnen zijn betreffende het vinden van een titel voor mijn artikel.De leads zoefden deze nacht door mijn hoofd op zoek naar een gepaste kop voor de gebeurtenissen van gisteren. Ik laat de keuze aan u: "one-handed", "crash tester" of gewoon "koers in Steenokkerzeel met een alles ontsierende crash in de voorlaatste ronde".
Waar ik vorig jaar mijn eerste koers reed bij de nieuwelingen jongens, startte ik vandaag bij de meisjes op dat zelfde parcours. De koers telde mee voor het pk van Vlaams Brabant hoewel er amper twee deelneemsters aan de start verschenen.
Voor negen ronden gingen we van start op een mooi parcours. Elke ronde premie spurt. Shauni Corthout haalde in de eerste rondes alle premies vlot binnen. Op een onbewaakt moment na een reeks aanvalletjes waagde ik op zo'n 500m van de tussensprint mijn kans en pikte zodoende ook mijn primmetje mee. Een blik in de richting van papa en de supporters, een goedkeurend knikje... Het zette me aan om verder te rijden alleen, maar zes ronden alleen op kop, leek me toch van het goede iets te veel. Ik wachtte.
Twee ronden later nam ik nog een premie voor mijn rekening. De Zuid-Afrikaanse werkte in eerste instantie goed mee, maar veel speling gaf het peloton ons niet. Lisa Bogaert en Shauni Corthout brachten het peloton weer terug.
Het ging goed in de koers en begon me te concentreren op de eindsprint. Tot daar de dramatiek van het wielrennen plots uit een duister hoekje kwam gekropen. De fietsen vlogen door de lucht, hun eigenaars smakten hard op het asfalt. Ik kon niet meer ontwijken en crashte in de goot. Er kraakte iets, en ik wist redelijk onmiddellijk dat ik verkeerd was neergekomen. 5 meisjes schreeuwden het uit van de pijn. De decibel grens in het fel besproken gebied van lawaai hinder van vliegtuigen ruim overschreden hoor. Te weinig verplegers voor dergelijke situaties hopten uit de ambulance zoals de speciale eenheden van de politie uit hun veilige gepantserde wagen duiken. Ze voelden zich even helden, en dachten het wel even te gaan oplossen.
>"Oei, allemaal breuken, blijf stil liggen meisjes we gaan een échte ambulance bellen."
>"waaaaat? kunnen jullie niet eens aan arm of een been stabiliseren?"
>"ahja, dat kunnen we doen"
"And for the South-African girl the same"
>"... Auw"
Een half uur lang, lagen vier meisjes te kermen op de grond. Pijn... Eindelijk kwam er een echte ziekenwagen om ons veilig naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis te brengen. Het Zuid-Afrikaanse meisje bij mij in de ambulance zag er niet zo goed uit. We zouden elkaar wel terug zien op radiologie, voor een fijne foto shoot.
Op spoed wisten ze niet wat er gebeurde. Stress en paniek alom. Met gemiddeld 1 patiënt per uur ging de verzorging met een slakken gangetje vooruit.
Het Nederlandse meisje bleek een zwaar verstuikte elleboog te hebben en mocht als eerste opstappen. Ik kom er vanaf met een gebroken of gebarsten(?) pols.
We weten het nog niet echt, kom volgende week maar eens terug want de foto's brengen niet echt uitsluitsel. Djeezes waarom noemt deze instelling ziekenhuis? Dit had ik zelf ook wel kunnen zien hoor!
Shauni had een bekkenbreuk, of er nog andere dingen geraakt waren moest nog onderzocht worden... Ik wens haar veel beterschap!!
Het Zuid-Afrikaanse meisje had een scafoïet fractuur en zal er na een paar weken gips ook wel weer vanaf zijn.
Lisa Bogaert won de koers, proficiat daar voor.
Hopelijk moet ik het bk toch niet zomaar laten passeren.
Nota: Het was weeral dezelfde van altijd die de aanstoker was van de valpartij. Elke renster weet nu allicht over wie ik het heb... Ze heeft nog iets te goed.
Eveline
Het voelde goed aan en het zag er echt goed uit vandaag en ideaal kwam er ook nog een plensbui aan te pas, dus goed voor de ademhaling. Na de aanloop van een ronde en goed benen zag ik de kans schoon om eens echt mee te doen in de wedstrijd m.a.w. hier en daar eens meestrijden voor de premies. Dit lukte mee vrij goed en van de 8 te rijden ronde kon ik toch 2x de premie wegkapen en telkens met een redelijke voorsprong zoals op de laatste trainingen uitgeprobeerd op een grotere versnelling. Hierna kreeg ik van naast het parcours de opdracht om het nu wat rustiger aan te doen voor de finale. MAAR DAN, met nog één ronde te gaan met een 5 tal meisjes tegen de vlakte dus in de plaats van spurten voor de zege, was het met alle 5 richting hospitaal waar bij mij een lichte breuk in de pols werd vastgesteld, maar erger voor Shani Corthout die waarschijnlijk een bekkenbreuk heeft. Dit is natuurlijk het negatieve van de sport, maar het hoort er nu eenmaal bij.
