Gek zijn doet geen pijn
Deze ochtend kreeg ik van de dokter een nieuwe gips ter vervanging van die oude open gips. Normaal diende dat ding 4(!) weken aan mijn arm te blijven zitten.
Gelukkig slaagde ik er in de dokter te overtuigen om van die weken iets af te doen.
1 week gips en 3 weken brace was de deal die ik met de dokter sloot in ruil voor een beetje voorzichtigheid en een goeie prestatie de 25ste juli.
Ik zal mijn best wel doen, die dag, maar over voorzichtigheid biedt ik nimmer of nooit garanties!
Ik trok totaal onvoorbereid naar de piste in Elewijt, want daar was vandaag weer een meeting geprogrameerd. Eerst diende ik nog te vragen of ik überhout wel mocht starten want ik weet dat de koersrechters niet scheutig zijn op gips-dragende renners. Kwestie van duw en trek ongelukken te vermijden. Het mocht.
Vol goede moed, zonder druk of oncontroleerbaar verlangen om de koers te winnen vatte ik de meeting aan. Mijn 500m lange tijdrit draaide veel beter als vorige keer en ik noteerde daar mee de tweede beste tijd.
De puntenkoers rolde ook goed. De doelstelling was om Nele te laten wegrijden of iets in die aard, gezien zij aasde op de titel van de provinciale kampioene op de piste. Mij goed, ze heeft mij tenslotte vorige week ook goed geholpen!
Het draaide anders uit. Nele reed niet weg, en telkens werd er door het pelotonnetje gespurt voor de punten. Nele pakte 1 sprint voor haar rekening, ik ongeveer al de anderen.
De laaste koers was de scratch. Ik moest zien dat ik voor Laura Donders was om de omnium op mijn naam te schrijven, Nele moest de brabantse meisjes voor zijn.
Daar is 1 spimpele oplossing voor, samen weg rijden. Op voorhand niet echt gepland, of eerder gewoon al lachende gezegd waarbij Dré wel zij dat Nele dan eerst moet gaan, daar Ik explosiever ben om het gat te overbruggen. We wilden beiden wel rijden maar het hangt af van zo veel factoren, dus moesten we de omstandigheden van de koers nog afwachten.
De omstandigheden kwamen blijkbaar redelijk uit en op zeven ronden van de finish verkoos Nele het ruime sop. Ik zat op dat moment ingesloten, maar toen even later Evelien Deltombe de deur open deed om de achtervolging aan een ander over te laten vertrok ik richting Nele. Ik glipte binnendoor en zorgde er voor dat er zeker niemand in mijn wiel meeschoof.
Na een halve ronde kwam ik bij Nele en konden we zo onze kleine ploegentijdrit beginnen. 7 ronden vol doorrijden, vlotte aflossingsbeurten en een goede verstandhouding vanaf de eerste ronde zorgde er voor dat we goed weg bleven en onze demarrage mooi afronden. Echt sprinten deden we niet. We kwamen mooi samen over de lijn, samen blij, handen in de lucht. Blijkbaar niet volgens het boekje, want een scratch is geen ploegen tijdrit. We kregen een kleine opmerking van de immer muggenziftende scheidsrechters waar verder geen aandacht aan geschonken werd.
Ik blij, Nele blij, anderen minder blij.
Een opsteker, zeker voor Nele die na pech op het provinciaal kampioenschap op de weg toch bevestigd dat ze in goede vorm is. Eveline
Ik zou vandaag ontzettend creatief kunnen zijn betreffende het vinden van een titel voor mijn artikel.De leads zoefden deze nacht door mijn hoofd op zoek naar een gepaste kop voor de gebeurtenissen van gisteren. Ik laat de keuze aan u: "one-handed", "crash tester" of gewoon "koers in Steenokkerzeel met een alles ontsierende crash in de voorlaatste ronde".
Waar ik vorig jaar mijn eerste koers reed bij de nieuwelingen jongens, startte ik vandaag bij de meisjes op dat zelfde parcours. De koers telde mee voor het pk van Vlaams Brabant hoewel er amper twee deelneemsters aan de start verschenen.
Voor negen ronden gingen we van start op een mooi parcours. Elke ronde premie spurt. Shauni Corthout haalde in de eerste rondes alle premies vlot binnen. Op een onbewaakt moment na een reeks aanvalletjes waagde ik op zo'n 500m van de tussensprint mijn kans en pikte zodoende ook mijn primmetje mee. Een blik in de richting van papa en de supporters, een goedkeurend knikje... Het zette me aan om verder te rijden alleen, maar zes ronden alleen op kop, leek me toch van het goede iets te veel. Ik wachtte.
Twee ronden later nam ik nog een premie voor mijn rekening. De Zuid-Afrikaanse werkte in eerste instantie goed mee, maar veel speling gaf het peloton ons niet. Lisa Bogaert en Shauni Corthout brachten het peloton weer terug.
Het ging goed in de koers en begon me te concentreren op de eindsprint. Tot daar de dramatiek van het wielrennen plots uit een duister hoekje kwam gekropen. De fietsen vlogen door de lucht, hun eigenaars smakten hard op het asfalt. Ik kon niet meer ontwijken en crashte in de goot. Er kraakte iets, en ik wist redelijk onmiddellijk dat ik verkeerd was neergekomen. 5 meisjes schreeuwden het uit van de pijn. De decibel grens in het fel besproken gebied van lawaai hinder van vliegtuigen ruim overschreden hoor. Te weinig verplegers voor dergelijke situaties hopten uit de ambulance zoals de speciale eenheden van de politie uit hun veilige gepantserde wagen duiken. Ze voelden zich even helden, en dachten het wel even te gaan oplossen.
>"Oei, allemaal breuken, blijf stil liggen meisjes we gaan een échte ambulance bellen."
>"waaaaat? kunnen jullie niet eens aan arm of een been stabiliseren?"
>"ahja, dat kunnen we doen"
"And for the South-African girl the same"
>"... Auw"
Een half uur lang, lagen vier meisjes te kermen op de grond. Pijn... Eindelijk kwam er een echte ziekenwagen om ons veilig naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis te brengen. Het Zuid-Afrikaanse meisje bij mij in de ambulance zag er niet zo goed uit. We zouden elkaar wel terug zien op radiologie, voor een fijne foto shoot.
Op spoed wisten ze niet wat er gebeurde. Stress en paniek alom. Met gemiddeld 1 patiënt per uur ging de verzorging met een slakken gangetje vooruit.
Het Nederlandse meisje bleek een zwaar verstuikte elleboog te hebben en mocht als eerste opstappen. Ik kom er vanaf met een gebroken of gebarsten(?) pols.
We weten het nog niet echt, kom volgende week maar eens terug want de foto's brengen niet echt uitsluitsel. Djeezes waarom noemt deze instelling ziekenhuis? Dit had ik zelf ook wel kunnen zien hoor!
Shauni had een bekkenbreuk, of er nog andere dingen geraakt waren moest nog onderzocht worden... Ik wens haar veel beterschap!!
Het Zuid-Afrikaanse meisje had een scafoïet fractuur en zal er na een paar weken gips ook wel weer vanaf zijn.
Lisa Bogaert won de koers, proficiat daar voor.
Hopelijk moet ik het bk toch niet zomaar laten passeren.
Nota: Het was weeral dezelfde van altijd die de aanstoker was van de valpartij. Elke renster weet nu allicht over wie ik het heb... Ze heeft nog iets te goed.
Eveline
Het voelde goed aan en het zag er echt goed uit vandaag en ideaal kwam er ook nog een plensbui aan te pas, dus goed voor de ademhaling. Na de aanloop van een ronde en goed benen zag ik de kans schoon om eens echt mee te doen in de wedstrijd m.a.w. hier en daar eens meestrijden voor de premies. Dit lukte mee vrij goed en van de 8 te rijden ronde kon ik toch 2x de premie wegkapen en telkens met een redelijke voorsprong zoals op de laatste trainingen uitgeprobeerd op een grotere versnelling. Hierna kreeg ik van naast het parcours de opdracht om het nu wat rustiger aan te doen voor de finale. MAAR DAN, met nog één ronde te gaan met een 5 tal meisjes tegen de vlakte dus in de plaats van spurten voor de zege, was het met alle 5 richting hospitaal waar bij mij een lichte breuk in de pols werd vastgesteld, maar erger voor Shani Corthout die waarschijnlijk een bekkenbreuk heeft. Dit is natuurlijk het negatieve van de sport, maar het hoort er nu eenmaal bij.
Vandaag zeer onverwacht en ongepland een koers gaan rijden bij de nieuwelingen.
Oorspronkelijk hadden we wel gepland om dit weekend een koers bij de jongens te rijden om mijn snelheid een beetje omhoog te krijgen, maar gezien ik gisteren wel zwaar had gekoerst en 's avonds nog moest werken dacht ik dat het beter was toch maar te rusten vandaag. Het was nog geen 12u 's middags en ik verveelde me al dood. Wat moest ik nu een hele dag doen? Koersen natuurlijk! Mama en papa moesten wel nog overtuigd worden, maar deze discussie zou ik wel kunnen winnen.
Papa ging mee naar de koers, een koers in Londerzeel waar ik vorig jaar ook gereden heb. Vorig jaar reed ik maar drie ronden mee dit jaar moest en zou ik beter doen.
Voor 70km vertrokken we om 15 uur onder een drukkende hitte. Het beloofde voornamelijk door de gegeven omstandigheden een zware koers te worden, maar ik had er zin in. Ik moest tenslotte bewijzen dat mama en papa hun zondag niet voor niets hadden opgeofferd.
De jongens gingen zoals gewoonlijk snel van start, de ene aanval na de andere...
Ik reed heel lang tegen mijn overslag. Door het hoge tempo vergat ik de warmte. Alles zo z'n voordelen hé. Het drinken ging er goed door. Twee drinkbussen voor 70km koers blijkt toch een beetje weinig te zijn. Ik had papa op voorhand goed wijsgemaakt hoe en waar hij mijn bussen moest aangeven. Hij stond niet op de juiste plaats en gaf ze ook totaal fout aan. Geen oren hé! Er is dus nog werk aan het leren van drinkbussen aan nemen. Aangezien het bussen aannemen niet ging, ben ik er maar één gaan halen bij mijn ploegmaten. Merci @ Niels :)
Ik reed mijn koers uiteindelijk uit. Ik zat om te sprinten wel iets te veel en te lang in de wind en raakte zo niet meer vooraan. Ik werd 20ste van de 46 renners.
Wat op zich ook al niet slecht is, want de doelstelling was: koers uitrijden.
Doel geslaagd.
Nota: Koersen bij de jongens is een stuk veiliger en minder stresserend dan bij de meisjes. Hoewel ze het zelf niet geloven, is er bij de jongens altijd plaats om door het peloton naar voren te rijden. Bij de meisjes is die mogelijkheid zeker uitgesloten!!
Eveline
Verschroeiende temperaturen, die allicht nog niet in de buurt komen van het maximum dat we deze zomer nog zullen bereiken. Na de lange koude winter, beginnen we de opwarming van de aarde dan toch te voelen. Voor wielrenners wordt er geen uitzondering gemaakt. De koersen gaan nog steeds door op het warmste uur van de dag. Net na de middag.
Net na de middag ging een groot peloton meisjes van start op het 4.7 km lange parcours van Snellegem. In de landelijkge gemeente ergens richting de kust reden we op smalle wegen, door de velden. Fantastische omstandigheden voor hooikoorts patiënten uiteraard!
Er werd vaart achter gezet, iedereen wou blijkbaar snel terug binnen zijn. Ik had het gevoel, dat het peloton niet echt vaak stil viel en dat de gebruikelijke uitvallen vandaag ontzettend talrijk waren. De koers werd vandaag eens niet beslecht door een verwachte massasprint. Drie meisjes raakten voorop en vechtte het onder elkaar uit.
Ik reed vandaag mijn eigen stille koers. Ik vond het ontzettend gevaarlijk op de smalle wegen. Er werd geduwd en getrokken, wat nogal normaal is, aangezien iedereen vooraan wil zitten. Maar mag dit echt ten koste gaan van je eigen veiligheid? Bende gekken!
Ondanks het gewriemel kon ik me heel de koers redelijk voorin handhaven. Tot de laatste 500 m natuurlijk. Ik werd de kant in geduwd en had alle moeite om nog te corrigeren.
Ik bleef wel op de weg, maar had onmiddellijk een hoop achterstand op de eerste meisjes.
De sprint zelf werd van heel ver ingezet, en naar voor schuiven in de laatste 500m bleek niet echt meer mogelijk. Iedereen kwam van overal en ik zat totaal ingesloten.
Op de een of andere manier werd ik toch nog 12de, niet schitterend, maar onder de gegeven weersomstandigheden hoef ik echt niet te klagen.
Aan de mensen die weer trouw op post waren, merci! ;) Eveline
Elewijt 24/02/2010 U had het nog te goed; een verslagje van de koers gisteren.
Eergisteren was het een beetje paniek toen ik hoorde dat ik om vijf uur op school verwacht werd om mijn uitslag te gaan halen. Gelukkig was mama er om de school te verwittigen en te kunnen regelen dat ik naar de koers kon. De klastitularis zou bellen met het verdict, maar het telefoontje bleef uit. Natuurlijk slaat de paniek dan een beetje toe wat zeker ook te zien was aan mijn eerste wedstrijd.
Een 500m tijdrit, die mij normaal goed ligt, draaide vandaag voor geen meter. Er zijn al te veel woorden aan vuil gemaakt, dus ga ik er verder mijn -grote- mond over houden. Tijdens het losrijden kreeg ik dan het verslossen de berichtje: "Eveline, ge hebt een A-attest!!" Van dan af, was het alle remmen los, en rijden voor wat ik waart was. Blijkbaar loonde dat wel.
In de puntenkoers en scratch werd ik twee maal nipt tweede. Vooral kleine inschattingsfoutjes, maar dat is allemaal goed om uit te leren natuurlijk.
Algemeen won ik de koers -eerder onverwacht-.
Shauni Corthout stond met gelijke punten eerste maar de tijd van de 500m gaf de doorslag. Die 500m was dus eigenlijk nog niet zo slecht blijkbaar.
Evelien Deltombe maakte het podium compleet.
Met dank en een super eervolle vermelding voor Nele Segers, die een super mooie koers liet zien, en die de rol van super ploegmaat op zich nam!
Eveline
Vandaag ben ik -ter ontspanning- gaan koersen in Deurne(Antwerpen).
Ik had in eerste instantie niet veel renners aan de start verwacht gezien de examens, maar daar wordt in het wielerpeloton duidelijk niet veel aandacht aan besteed. Zo'n 30 junioren dames stonden aan de start van het kleine (1.6km (!)) parcours. Een kleine overschouwing van het parcours is snel gegeven; bochten, bochten, bochten en putten.
Als provinciaal kampioen mocht ik, samen met de Vlaamse kampioene Evelien Deltombe op de eerste rij gaan staan om te starten. Tevens kregen we nog een mooie bos bloemen. Als ik die bloemen al voor de koers krijg, mag het voor mij altijd zo koers zijn hoor.
Dat terzijde gelaten, gingen we van start voor 28 rondjes. De ene aanval volgde de andere snel op. Er waren meer aanvallen dan bochten in het parcours en dat wil toch al wel wat zeggen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me er serieus aan mispakt heb. Ik reed wel mee attent voorin, dichte hier en daar ook wel eens een gat, maar moest nadien wel zware klappen incaseren. Ik kwam er niet echt door, wat allicht ook wel aan het parcours gelegen zal hebben. Ik was al lang blij, dat ik de koers zonder kleerscheuren zou kunnen uitrijden...
Nuja, zonder kleerscheuren is veel gezegd. Koers zou niet koers heten als er niet het ene incident na het andere zou zijn. Ik zal voor u 1 ronde mooi uitschrijven: -Een gat toe rijden, dat ontstaan was na de tussensprint.
-Half onderuit schuiven in een 180° bocht die alles behalve goed was aangelegd.
-In de bocht blijven trappen en mezelf een voetje gellicht door met m'n pedaal op de grond te knetsen
-een vallende drinkbus met veel chance ontweken.
-De laatste bocht van het toertje gemist...
Het mag dan ook geen wonder heten dat mama altijd haar hart vast houdt als het koers is.
Na het acrobaten werk was er een sprint. Weeral. Na de laatste bocht dus gemist te hebben toch een beetje een tegenvaller.
Ik werd 9de, wat op zich niet slecht is na zo veel afzien.
Steffi Lodewijks won de koers voor Eline De Rover en Sarah Ingelbrecht.
Een mooi podium met de drie sterkste rensters uit koers.
Eveline
