Ook ik wil hier niet bij achterblijven....

Nochtans was ik een braaf manneke tijdens mijn studententijd, maar stille waters, diepe gronden, zegt het spreekwoord.

Ik studeerde , (studeren ?) aan de hotelschool in Koksijde, maar scheikunde en ook  elektronica waren mijn favoriete bezigheden. Niet mijn favoriete vakken, dat is weer wat anders...

Ooit ben ik er in gelukt om mijn kamer in brand te steken met zelf gemaakt “buskruit”.

Radiootjes bouwen , die meestal niet wilden spelen, was een van mijn andere geliefkoosde hobby’s.

Honderden zilverkleurige muntstukjes van een halve frank hebben Koksijde gecirculeerd omdat ik ze “verkwikt” had. Dat kwik per toeval een beetje giftig is wist ik toen nog niet (?).

Glas graveren met fluorwaterstof was ook plezant... Nog plezanter was om bommen te maken en die te doen ontploffen in de duinen ....Meestal mislukte dat wel maar ooit is er een boom in een orbit om de aarde vertrokken...

Een dichtbij wonende apotheker was mijn bondgenoot hij bezorgde mij alle grondstoffen die ik ook maar vroeg...hij had waarschijnlijk iets tegen de school en hoopte op die manier om “De Mijn”, want zo heette het gebouw,  ooit eens in de lucht te zien vliegen...

Op het einde van mijn schooltijd heb ik voor mijn technologie toepassingen een speciale prijs gekregen; ....een boek over wijn !

Wat dat met techniek te maken heeft weet ik nog steeds niet ...

Als ik goed zoek denk ik dat ik nog wel ergens kan terug vinden.

Dit was de inleiding !

In  1996 vierde de Hotelschool van Koksijde haar vijftigjarig bestaan.

Er werd een boek uitgegeven over het 50 jarig bestaan van de school en wat is er te lezen bij de promotie ’62 ?     De bom.
 

De hele verdere verhaal is te lezen op onderstaand ingescand stukje uit het boek.

Toch een beetje uitleg want dit boek is opgesteld voor mensen die de school goed kennen.
 

Berten, ( zaliger) die hier aangehaald wordt is de leraar die “zaal” gaf. Dus hij leerde ons serveren!  ....Hij deed dat meesterlijk goed , ten andere !!!
 

Het systeem in de school, toen, ging als volgt: er waren drie groepen:

Eén groep werkte, letterlijk, in de keuken en zij kookten toen voor al de rest...

Een andere groep, serveerde, volgens de regels van de kunst.

De derde groep kwam aan tafel zitten en zij mochten alles opeten en zij werden bediend !!!

Nu had de “maitre d’hotel” , dat was de zaalleraar, "den Berten", de slechte gewoonte om ons te “pousseren” om wijn te drinken aan tafel....

Wat is er hiermee fout zou je nu denken ?

Wel, dat kostte geld. Een fles wijn , de aller-goedkoopste, een “pélure d’Oignon”, koste toen 20 oude Belgische franken....

Wij voelden dat aan als “zakkenklopperij” , misschien verdiende hij er wel een procentje aan ???

Op een middag stond hij weer zo aan te dringen om toch maar “en een flasseltje wien” , dit is Brugs dialect, te kopen...en wij wilden niet ... na !

We zouden hem zelfs eens mores leren...met zijn gezaag ...!
 

We zouden hem een poets bakken die hij zich nog lang zou herinneren!

En dat is inderdaad gelukt !

Het verhaal stond en staat nog steeds te lezen in het jubileumboek van de school uitgegeven in 1996.