Hij had een klein zwart snorretje...

Hij droeg een tweekleurig uniform, zoiets dat hier ook wel eens een “battle dress” genoemd wordt, versierd met veel latten en strepen. Hij stond met een bedenkelijk gezicht naar een kaart te kijken, een stafkaart, vastgemaakt op een plankje.

Toen hij me zag, keek hij hoopvol op...

Het voorval speelde zich af ergens in de Provençe, ondertussen ook weeral vele jaren geleden.

Ik was daar als een soort “chef fourier” voor verscheidene jeugdgroepen die er op kamp kwamen. Daarvoor moest ik zelf niet veel doen maar één ding was mijn vaste taak: ’s morgens brood gaan halen voor het ganse kamp.

Daarom was ik ook steeds als eerste wakker. Vroeger noemde ik dit uur van opstaan “in het holst van de nacht” maar achteraf beschouwd is kwart na zeven toch een deftig uur om er uit te komen....

Snel even naar het toilet, in zoverre dat een kamptoilet, een HUDO, zo kan genoemd worden. De tanden even afschrobben om de slechte smaak van de goedkope wijn van de avond voordien weg te schrobben. De rest van het toilet maken komt later wel, soms toch...

Dan op zoek naar een auto, kwestie van naar de bakker te kunnen rijden.

Naast de knalgele Volkswagen bus stond hij, de chef van het Franse leger, met de stafkaart !
 

Of ik Frans sprak? Ja, ja zo een beetje, loog ik.

Ik verstond hem perfect maar je weet maar nooit.

Of ik de streek een beetje kende ?

Zoals mijn broekzak maar dat vertelde ik ook niet. Oui, oui, moest maar volstaan.

Of ik hem naar een bepaald punt dat hij aanwees op de kaart wou brengen ?

Het was een omweg van enkele kilometer maar het was nog vroeg, de jeugdgroepen zouden wel even kunnen wachten.

Hij grommelde nog wat tussen zijn tanden, van verloren, weg kwijt en zo nog wat...ook iets over “mes camerades”...

Goed wij weg....!

Of ik zeker weet waar we naar toe moeten?   Tuurlijk...!

Na een scherpe bocht in de weg vraagt  hij of ik even wil stoppen.

Ik dacht dat hij pipi wou doen...

Maar plotseling komen daar uit het struikgewas een tiental tot de tanden gewapende militairen als duivels uit een doosje te voorschijn. ( Ik weet echt niet hoeveel het er waren.)

Radiozenders, kalasjnikov’s , duizend bommen en granaten, waren hun bagage.

De zijdeur van de bus vloog open en tien seconden later was er van de groep militairen niets meer te bespeuren. En nochtans, ze waren in de bus...

Zeer goed gecamoufleerd door opblaasbare rubberbootjes, strandmatjes en allerlei andere varia. Dat soort rommel lag steeds in de auto. Geen militair meer te bespeuren....

De grote chef ging terug naast mij zitten en begon commando’s te geven.

Zijn toon veranderde compleet! Hij was nu de chef en ik had te gehoorzamen. Zoniet ?

Dood met de kogel? Wie weet ?

Eerst hoorde ik hem nog zeggen tegen zijn compagnons dat ze nu zeer goed gecamoufleerd zaten in een knalgele Belgische bus met Belgische nummerplaat...

Hij bekeek mij nog eens goed en gaf toen het bevel: “donne ta chemise !”...

Ik begreep echt  niet wat er gebeurde en hoorde het in het  Provençaalse Keulen donderen maar was zodanig in de war dat ik maar gehoorzaamde. Even halt gehouden en mijn hemd uitgetrokken. Hij drapeerde dat netjes over zijn uniform....

Gelukkig voor hem was het een proper hemd.

Achter de zetel van de voorbank vond hij nog een Lierse tits, een strohoed, en zette die op zijn hoofd. Ikzelf zat daar in mijn “onderlijfke”....

Ik begon er wel wat met mee te leven....Wat zijn die mannen hier toch zinnens....?

Gevaar liep ik niet. Dat was honderd procent zeker. Het waren reguliere Franse militairen, maar zijzelf hadden iets uitgehaald dat niet helemaal kosjer was. Daar was ik nu het slachtoffer van en kon alleen maar raden wat er verder zou gebeuren.

Daarna gaf de commandant de opdracht om naar het dorpje Montagnac te rijden. Of ik de weg kende?

Zeker, die kende ik blindelings....ja maar niet over de grote weg, hier tussen de lavendelplantages door...commandeerde de grote chef.

Ik was nu geheel overgeleverd aan zijn commando’s...

Goed. Dan zal ik het spelletje maar meespelen!

Toen we in Montagnac aankwamen stond er een zwaar legervoertuig, van het Franse leger,  dwars over de invalsweg geparkeerd. De reactie van chef snor: “reculez, reculez ", achteruit, achteruit, weg van hier....!!!

Of ik een ander invalsweg kende ?

Die ook geprobeerd. Daar stond ook een legervoertuig dat de baan afsneed....

Weer van reculez, reculez , enz...

Toen begon mijne frank te vallen. Euro’s bestonden toen nog niet!

De kerels die ik bij had waren waarschijnlijk, “ de slechten”  en mochten niet door hun collega’s gezien worden....of zo iets...’t Is mijn fantasie maar...

Wij zijn ongezien door Montagnac gekomen en de verdere tocht ging vlot. Geen problemen.

Maar de rit ging door zo een holle weg en om de honderd meter stond er een militair, machinegeweer in aanslag, en die keken neer op dat Belgisch busje dat daar toevallig passeerde....

Chauffeur in zijn onderlijfke en de begeleider met een blauw geruit hemd aan en een tits op zijne kop...!

Op een zeker ogenblik vraagt chef militair of ik weet of we ergens door een stukje bos zouden rijden?

Ja, ja !!!

Daar dan stoppen, beveelt hij!

Ikke, gestopt, in t‘ bos...

Vous avez, trente secondes pour debarquer....! Dat was dus tegen de compagnons…..

Dat is het laatste wat ik gehoord heb!

Dertig seconden later was de auto leeg !

Ik ben nog eens gaan kijken of ze per toeval zo geen kalasjnikov vergeten zouden zijn, maar ’t was noppes...

Ik hoop dat alles voor hun goed verlopen is. Tout va bien, maintenant ?

Later....De scoutjes stonden allemaal wat te wachten....waar blijft die nu...????

Ze hebben allemaal hun brood gekregen....Pain militaire !

Grappig detail is ook nog dat er even later, in de voormiddag , verscheidene legervliegtuigen, straaljagers, mirages, over het kampement gevlogen kwamen.

Goede vrienden hebben mij dan de raad gegeven om me te verstoppen want dat “ze” mij aan het zoeken waren.