Als jullie nu denken dat ik het hier even ga hebben over mijn carrière en de moeizame klim naar de top, sorry, maar dat is het niet.

Ik bedoel hier letterlijk, de klim naar de top van de “An Phu”....een berg in Vietnam.

Zoals reeds vermeld in een ander blog ben ik even naar Vietnam geweest, zo maar op reis, gewoon als toerist.

Nochtans was het geen zomaar gewone toeristenreis, we gingen met enkele leden van Acam tevens  Aced , dat is de “Academie voor Mineralogie en Edelsteenkunde” naar Vietnam om er onder andere een edelsteenmijn te bezoeken. Een mijn, van robijnen, saffieren en spinellen.

 Zoals reed vermeld gaat dit blog niet altijd over eten en drinken, zuipen en vreten maar ook wel eens over wat anders. Edelstenen zijn een onderdeel van mijn andere interesses.

Begin nu niet te mailen met vragen over de “werking” van edelstenen , daar krijg ik dus het vliegend “ heen en weer” van : dat is de larie , apekool en de grootste flauwe kul die er bestaat !!! Zeg maar dat ik het gezegd heb.

Alleen de verkopers van edelstenen worden daar beter van ...

 Dus we zouden een edelsteenmijn gaan bezoeken in Vietnam!

 Ene mijnheer “Long” , wat draak betekent, wetenschapper, bij een erg officiële dienst die zich bezig houdt met het exploiteren van edelsteenmijnen in Vietnam, nam de leiding. Hij zou de gids worden...

De reis werd afgeleid van de gewone toeristische paden en de trek ging naar : Luc yen...da’s een stadje in het hinterland van Vietnam.

Probeer het niet uit te spreken, want je zal er zo je bek over breken...

Toeristen bleken er onbekend te zijn, we werden er nog aangekeken als een soort buitenaardse wezens. Toch had er niemand van ons een slurfke of flaporen.

We waren met eenentwintig, met de gidsen en andere begeleiders er bij ; vierentwintig dat is een hoopje volk natuurlijk

We werden zelfs verdeeld over drie hotelletjes , zoveel toeristen tegelijkertijd waren er nog nooit geweest voordien.

 ’s Morgens, was er in het stadje een edelsteenmarkt , gewoon op de marktplaats, waar we uiteraard naartoe zijn gegaan en het was weer zoals overal in Azië: bieden en palaberen....!

De stenen die verkocht werden waren uiteraard robijnen, saffieren en spinellen !

Ook nog enkele andere edelstenen die in dezelfde omgeving gevonden werden ...

 Voor hetzelfde steentje kon betaald worden tussen de 10 en de 200 dollar. Dit hing waarschijnlijk af van je smoelwerk..

De prijzen stegen en daalden volgens het koopgedrag van de Belgen...

Er werden zelfs nepstenen aangeboden en het werd al snel duidelijk dat de meeste verkopers – meestal verkoopsters- zelf niets kenden van hetgeen ze aan het verkopen waren..

 
Toch was het zeer interessant om dat alles mee te maken.

Ik heb een tiental robijntjes kunnen kopen voor 60 $, hier zijn ze evenveel waard per stuk, dus dat is goed....

Nog een viertal, ongeslepen robijnen, gekocht voor 10 $ samen, de Felix, is ze nu aan het slijpen het worden mooie steentjes, elk zo een 90 $ waard per stuk, ook niet slecht, hé !

Dit is wel wishful thinking...!

 In een winkel , later, heb ik een geslepen spinel gekocht voor 140 $, die er maar 60 waard is, maar ja dat is commercie , hé...’k Kan hem moeilijk terugdragen !

Heel dat systeem van loven en bieden is ons (mij) niet echt aangeboren....

Toch zijn er Belgen die daar verdomd sterk in zijn, ik dus niet....( Maar Rita....!)

 Maar we moeten nog naar de top van de berg, de moeizame klim !!!

 Een mijn wordt verondersteld, ergens diep in de aarde te zijn...

Deze mijn niet, zij lag op de top van een berg. Een marmeren berg...

Heel het geneseproces van robijnen, saffieren en spinellen ga ik hier niet uitleggen want dat is

zeer ingewikkeld, maar ze komen in Vietnam voor in “Karstgebergte” en dat zijn bergen uit zuiver gekristalliseerd calciet, zeg maar marmer.

 Om de mijn te bereiken moesten we vanuit de kleine hotelletjes , waar de air-conditioning, weeral eens weer niet werkte, nog een vijftiental kilometer noordwaarts rijden. Over een baan die alleen geschikt was voor muilezels, voetgangers en brommers...

Onze Vietnamese gidsen hadden er voor gezorgd dat er 25 of zelfs 26 brommers klaarstonden. Met bestuurder!

In Vietnam is een auto iets dat zeer duur is en dus zeldzaam . Daartegenover rijden er miljoenen brommers en moto’s rond.

Zelfs in het stadje Luc-yen, probeer het niet uit te spreken, stonden er op een mooie namiddag om twee uur, 28 moto’s te wachten, met bestuurder...! 26 Personen, dus dat is 26 moto’s en twee in reserve, tegen eventuele pech...da’s 28 !

 Iedereen kreeg tijdens de briefing op het hart gedrukt om zich te beschermen tegen de zon en tegen muggen.

Ik had natuurlijk, noch zonnecrème of muggenmelk bij....  Mijn “roommate” de Guido, heeft mij dan een en ander gegeven! ( Die stomme toeristen, toch...eigenlijk blijven ze beter thuis als ze niet beter de lijst lezen van de “mee te nemen voorwerpen”...)

Bescherming tegen de zon, daarvoor had ik zo een base-ball petje gekocht. Er een hele dollar voor betaald: het logo : Vietnam...

Nog wat vettig smeersel op de neus en ok , here we go..!

Guido heeft dan nog wat muggenmelk op mijn body gespoten, maar ik heb nadien geen mug gezien of gehoord, misschien dank zij die melk...Muggen lusten mijn bloed trouwens niet, te sterke alcoholsmaak vermoed ik.

De moto’s waren van divers pluimage, enkele Honda’s en Suzuki’s maar de meeste waren van het onbekende en goedkope merk ; MINSK. Een Russisch maschien...

 
Wij allemaal; zo wat onwennig achterop de moto gaan zitten, voor mij was dit de eerste keer in mijn leven, alstublieft. Een Vietnamese chauffeur voorop waar je zelfs geen woord kon mee spreken, want die verstond geen ‘Vloms”, noch Engels, noch Frans of welke taal dan ook maar....Ja, Vietnamees, maar mijn Vietnamees is niet meer wat het geweest is!

 
Zij, de chauffeurs, hadden duidelijk instructies gehad. Ze wisten waar ze naartoe moesten en de karavaan vertrok, 28 moto’s in grote wolk van stof en uitlaatgassen.

Ze hadden de instructie gekregen om er geen race van maken maar mijn “chauffeur” had dat duidelijk niet gehoord.... Na een kilometer rijden was ik mijn petje reeds kwijt, afgewaaid, een hele dollar zo maar weggevlogen...

Na nog een kilometer begon het begrijpelijk te worden waarom we niet met een auto of bus naar de mijn konden gaan.

De weg veranderde regelmatig in een rivierbedding, daar waar het een beetje effen was lag het vol buffeldrek, zo van die platte vlaaien. Rotsblokken staken overal uit het wegdek en de moto’s dokkerden daar over aan een rotvaart, die indruk had ik toch. Mijn armen zijn enkele centimeter langer geworden alleen maar door mij krampachtig vast te klampen aan de bagagedrager van de moto.

Natuurlijk had ik mij ook kunnen vasthouden aan de bestuurder, maar wie weet zou die daardoor geen andere ideeën krijgen ?

Na , weet ik hoelang, dokkeren en sjokkelen en racen stopten we in een dorpje. Eindpunt dacht ik.

Nee, het was maar een tijdelijke stop om even te drinken, stof van de kleren te blazen en een nieuwe pet te kopen.

Het bleek dat we twee derde van de rit achter de rug hadden en dat het moeilijkste stuk nu nog zou komen....Eventueel konden degenen die het niet meer zagen zitten hier blijven.

We zijn allemaal verder gegaan!

De twee reserve moto’s waren terwijl reeds ingeschakeld.

Nog enkele kilometer verder gereden door rivierbeddingen, door het water, door de koeiendrek en over de keien en toen stopten we op een open plek waar enkele huizen stonden en een boom die wat schaduw gaf...Het was buiten rond de 38 graden Celsius en de luchtvochtigheid zat in de buurt van honderd.

Mijn motorbestuurder  wou weten hoeveel ik woog. Wat een vraag...?

’t Was om te gaan “stoefen” tegen de andere motorrijders hoeveel gewicht zijne MINSK wel gedragen had...

Mister “Long” , de draak, wist mede te delen dat er nu nog een klim volgde van ongeveer een half uur...

’t Zal wel een Vietnamees half uur geweest zijn en dat er geen weg was, of is, heeft hij er ook niet bijgezegd!

In het begin ging het redelijk, niet te steil maar later werd het letterlijk klimmen, weer over rotsen, over watertjes waar een boomstam als brug fungeerde, over glibberige paadjes, scherpe rotsranden en nergens een leuning om zich aan vast te houden....

De natuur rondom ons was wel geweldig, allerlei planten die bij mij thuis in de woonkamer staan te verpieteren tierden daar welig, zo maar...

Door de hoogte, de warmte en de luchtvochtigheid begon de vermoeidheid zich snel te manifesteren...

Iedereen hijgde als amechtige paarden, zweet vloeide bij beken tot in onze schoenen maar : wij zullen doorgaan zong Ramses Shaffy destijds...

Mijn lichtblauw hemd veranderde tot donkerblauw van het zweet en de anderen zagen er ook niet erg fris uit.

Maar iedereen heeft de top gehaald....

 
Nu moeten jullie weten dat de zwaarste lichamelijke inspanning die ik normaal presteer, bestaat uit het heffen van glazen tot net onder mijn neus....

 
De mijn zelf was niet zo spectaculair, dat is natuurlijk een persoonlijke mening, een rots die regelmatig met lichte ladingen dynamiet opgeblazen wordt en de brokken marmer rollen dan naar beneden. Daartussen word dan gezocht naar de robijn of spinelkristallen....

We hebben enkele kleine stukken marmer met kristallen kunnen vinden, dat was de beloning voor de helse klim...

Naar beneden ging natuurlijk veel vlotter.

De rit terug op de moto, ging al heel wat soepeler, we waren het nu gewoon....Ondertussen zijn de striemen op mijn billen ook reeds verdwenen. De duozitting van zo een Russische moto is niet zo comfortabel .

Het ontvangstcomité in het hotelletje applaudisseerde elke keer er een “overwinnaar” terug binnen gestrompeld kwam...

Een douche, droge kleren en wat afkoelen...( Hoe heette dat bier daar ook al weer ?)