|
De laatste treinstakingen deden mij terug denken aan een voorval uit mijn jeugdjaren.
Het moet ergens in het begin van de jaren zestig geweest zijn. Er was toen een algemene en zeer grimmige treinstaking. Waarom dat weet ik niet meer en de herinnering aan het voorval is nogal vaag maar het past wel perfect in dit blog over straffe kost!
Dus er was een treinstaking.
Maandag gingen we naar school, de hotelschool in Koksijde en namen
daarvoor de trein van Brussel naar Adinkerke. Een spoorlijn die nog
steeds bestaat.
Het was al zeer rommelig geweest met treinen die wel en niet reden en de trein die we moesten nemen reed niet, maar de volgende dan weer wel...
Tijdens die staking stopte die trein in Gent, dat deed hij altijd wel maar nu bleef hij er ook staan. Hij reed niet verder. Staking !
Nu, als student vind je dat niet erg, staking is overmacht en we namen het er goed van en gingen in een frituur op tien uur s morgens biefstuk met frieten eten in Gent... Met veel pinten daarbij natuurlijk. Al ons zakgeld voor de rest van de week er reeds doordraaiend...
Laat in de namiddag zijn we in Koksijde gearriveerd. Ja, meneer den directeur t is treinstaking ....alsof hij dat ook niet wist en hij wist ook dat er ondertussen reeds twee andere treinen toegekomen waren...
De week gaat voorbij en de volgende zaterdag zouden we ook terug naar huis keren. Maar, t was nog steeds staking en de staking was heel wat grimmiger geworden. Er reden bijna geen treinen meer.
Toch hadden we vernomen dat er op zaterdagvoormiddag een trein van Adinkerke naar Brussel zou rijden. Dus allen daarheen.
Inderdaad, er komt zo een losse wagon aan , één rijtuig, wij noemden dat toen een losse geit....
Ik geloof dat zoiets officieel een motorrijtuig heet. Op de koop toe stond dat rijtuig volgepropt met reizigers. Ik zeg wel, stond, want zitten was er niet bij.... Zeker het dubbele van de toegelaten capaciteit van het voertuig was bezet. Niemand is ooit komen vragen naar onze kaartjes, dat deed er ook niet toe, we reden naar Brussel....
Wij stonden, we waren met een groepje van een zestal studentjes, vooraan tegen het tussenvenster geplakt van de bestuurderscabine. Zoals alle jongeren van die leeftijd, achttien ongeveer, waren wij zeer geïnteresseerd hoe of zo een trein nu wel werkte.
Heel simpel ; zoals een auto...
Versnellingen, ontkoppelingpedaal, enz... Dat zouden we zelf ook wel kunnen, zo een trein besturen....
Let wel, het was één wagen.... met dieselmotor....
De trein stopte op zijn gewone haltes: Veurne, Roeselare, Lichtervelde....
In Lichtervelde stapte de bestuurder uit, ging het station binnen .....en kwam niet meer terug....
Na een kwartier is er dan iemand gaan vragen wat er nu eigenlijk gebeurde of zou gebeuren.... De deuren van het treinstel konden geopend worden. Dat is belangrijk, seffens toch...
De treinbestuurder was het beu en wilde niet meer verder rijden....
Ja, maar, zo gaat dat niet hé, wij wilden naar Brussel ! In Lichtervelde was er geen vreugde te rapen !
Toen kwam het duivels idee: we gaan de trein kapen !
We hadden gezien hoe hij kon starten en stoppen, het rijden konden we onderweg wel leren...
Wie zich in de bestuurderszetel gezet heeft ga ik hier niet vertellen, ik weet zeer goed wie het was, de man is ondertussen reeds gestorven, veel te vroeg... Toen was hij nog een jonge snaak ...
Hij zette zich achter het soort stuur, startte de wagen, en die ging zelfs aan het grommen... Ontkoppelingspedaal ingetrapt.... Een stang in eerste versnelling gewrikt, pedaal lossen wat gas geven..... en daar gingen we, tot groot jolijt van alle passagiers die nog overgebleven waren....
Toen sloeg de paniek bij onze nieuwbakken "machinist" waarschijnlijk toe... Een spoorweg is geen autosnelweg, hoe gaat dat daar.....paniek....!
Op hetzelfde ogenblik kwam de echte bestuurder terug uit het station gelopen om zijn trein te pakken.... Bij onze student bestuurder sloeg waarschijnlijk ook de schrik om het hart, stopte de trein en is weggevlucht.... de deuren konden open, weet je nog ?
Wat er daarna verder gebeurde ? Niets.... We hebben nooit verklapt wie die kaper was, we kenden hem zelfs niet...!!!
Volgende maandag zijn we gewoon terug naar school gegaan, wel met moeilijkheden, want die staking heeft ongeveer drie weken geduurd dacht ik....
Er zijn mensen van de NMBS op bezoek geweest, we hebben ze een goede maaltijd voorgezet, ze hebben lekker gegeten, en .....mij naam is haas....!
|
