|
Enkele weken geleden zat ik per toeval vele malen aan tafel met een groepje Duitsers.
Nu is mijn Duits niet meer wat het geweest is en buiten planckskes sagen en der, die, das, kom ik niet veel verder...
Gelukkig voor mij zat er in het gezelschap een vriendelijk dame die Engels sprak.
Zodoende zaten we daarna elke avond naast mekaar wat keuvelend over koetjes en kalfjes.
( Cows and calfs, in dit geval...)
Waarover praat je dan zoal, van alles en nog wat, tot ze vertelde dat ze tien jaar lang air hostess geweest was bij een of andere mij totaal onbekende Duitse luchtvaartmaatschappij.
Daardoor was ze ook meertalig, ze sprak eveneens een behoorlijk mondje vol Frans en ze kon in perfect Nederlands zeggen; de passagiers met een ticket voor Amsterdam, Schiphol, gelieve het vliegtuig te verlaten langs de deur achteraan.
Later begin je wilde verhalen te vertellen over grote jets die bijna kantelden tijdens de vlucht of over die captain die het hele verslag deed van een baseballmatch tijdens een trans-Atlantische vlucht naar de US...
Maar nee, zij had steeds gevlogen in een Fokker. Nu bestaan er vele types van Fokker vliegtuigen maar ik vermoed dat het over de Fokker Friendschip ging... Een vliegtuig(je) dat nog steeds gebruikt wordt om passagiers te vervoeren. Ik zie er hier in Antwerpen steeds één rond elf uur dertig richting Deurne vliegen en s avonds rond zes uur komt er weer één....
Toevallig heb ik er ook enkele keren met kunnen meevliegen. Het is een aangenaam klein vliegtuigje, ten opzichte van een Boeing 747 toch, het geluid van de propellers en de hobbelende vlucht, het is eens een ander ervaring dan in die logge reuzenvliegtuigen...
Er kunnen zo ongeveer tachtig passagiers in dacht ik....
Enfin gans deze uitleg om er toe te komen dat ik op één van de vluchten met een Fokker iets meegemaakt heb dat weinig anderen ooit zullen meegemaakt hebben of nog kunnen navertellen.
Vermits ik dit nu schrijf heb ik het overleefd...!
We zouden naar Luanda vliegen, dat is de hoofdstad van Angola...in Afrika.
We dat zijn: Roger, een leraar van de hotelschool van Koksijde, ikzelf en twee Antwerpse artiesten die destijds een beetje bekendheid genoten ; Serge en Rita.
De vlucht ging van Brussel naar Kinshasa met een vliegtuig van Sabena (zaliger)
Van die vlucht herinner ik mij niets meer, alleen dat ik gans de nacht geslapen heb...
Vanuit Kinshasa ging er dan een vlucht naar Luanda, inderdaad met zo een kleine Fokker...
Stel je dus het vliegtuig voor: de achterdeur geopend. Twee dikke zwarte matrones die als hostess fungeren. De passagiers stappen in via een laddertje en zoeken hun zitje op...
Het vliegtuig was geparfumeerd met de geur van gezouten en gedroogde kabeljauw, dat s morgens op je nuchtere maag.
Achteraan in het vliegtuig ontstaat er grote herrie... Helemaal duidelijk was het niet maar ik begreep dat het vliegtuig te zwaar geladen was en dat er bagage uit moest want dat zij anders niet zouden kunnen vertrekken... Nu, een deel van die bagage zat geladen achteraan in de staart van het vliegtuig...
De deur van de stuurcabine vliegt open, de captain, grote chef, komt er uit en begint zich te bemoeien in het krakeel en beveelt dat er bagage uit het vliegtuig moet gegooid worden... Gegooid zeg ik wel... ze begonnen inderdaad allerlei pakken en zakken vanuit de staart van het vliegtuig gewoon naar beneden te gooien, misschien wel vier, vijf meter dieper, de tarmac op...
Tot daar geen probleem tot er plotseling ook een gitaar uit het vliegtuig gegooid wordt....boiink, op het asfalt...
Serge, de zanger herkent zijn gitaar, vliegt recht uit zijn stoel en begint daar een kabaal te maken, dat, dat zijn gitaar is en dat hij die moet hebben, uiteraard, en er ontstaat een nog grotere herrie, trouwens hoeveel weegt een gitaar...???
De chef piloot, trekt zijn schouders op en gaat doodgemoederd terug naar de besturingscabine, zet zich naast de tweede, we kunnen ze zien want de deur van de stuurhut staat wagenwijd open.... Hij start de turboprops en begint te taxiën.... Serge in alle staten vliegt naar voor naar de piloten, mijn gitaar moet mee, mijn gitaar moet mee en een hele scheldtirade volgt nog, het vliegtuig taxiet gewoon door....
We horen de motoren luider grommen, teken dat ie zal opstijgen, het vliegtuig versnelt, en versnelt...
Serge wordt woest en grijpt de piloot bij zijn strot.... Mijn gitaar !!!!
Het vliegtuig stijgt op, bestuurd door een piloot die bezig aan de wurgingsdood te ontsnappen....
Fokkers zijn blijkbaar goede machines, het vliegtuig is verder gewoon opgestegen, met een versufte piloot, verder hebben we een aangename vlucht gehad boven de reusachtige tropische wouden van Zaïre en Angola... de term luchtzakken hebben we toen wel opnieuw geleerd...
Eens in Luanda was de anderen hun bagage, ook de mijne, er ook niet bij... de klassieke historie. Is ze er ook in Kinshasa uitgegooid, wie weet.
Volgende week komt er weer een vliegtuig en die brengt de bagage mee... ! Dat was de troost. Ondertussen is het een kwestie van zich behelpen, roeien met de riemen die men heeft.
Het hotel zorgde er wel voor dat we elke avond twee flessen whisky kregen om het leed te verzachten....
Koppijn dat ik daar gehad heb....!
Over de poging tot wurgen van een piloot in actie is er verder nooit niets meer gehoord!
|
