Ik ben YESSIE
Ik ben een vrouw en woon in TURNHOUT (BELGIE) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/01/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen-wandelen-sudoku-lezen-eten.
Ik heb een vriend, Guido; hij is 51 jaar en woont in Brecht. We hebben een lat relatie. Ik was een keertje aan het fietsen langs het kanaal, en daar heb ik hem leren kennen Het klikte onmiddellijk, en het gaat goed met ons
Tekstgrootte aanpassen? Klik op + of -
BLOG ZOOM
tijdens wandelingen wordt er druk gefotografeerd
Met de GOLDWING van Medard
Met mijn vriend Guido op een wandeling
een vreemde poes die met mijn koersschoenen komt "vrijen"
natuurfoto's
GUIDO IN BENIDORM
GUIDO IN DINTELOORD (HOLLAND)
MINOU LIKT MIJN IJSJE HELEMAAL OP
dit is TEX, de border collie van onze vriend Medard
Nog even de gang van zaken laten weten over de revalidatie waarmee ik nu bezig ben.
Maandag ben ik voor de eerste keer naar de kinesist geweest. Ik ging er heen in de hoop dat hij mij vlug zou af helpen van de pijn en de stijfheid in mijn pols (waar ik drie polsbreuken in heb gehad door een val met de koersfiets).
Maar wat ik daar te horen kreeg stemde mij tot nadenken want de naam SUDECK viel en daar was ik al bang voor.
Mijn rechter hand is als een klauw van een dier, zo verkrampt staan de vingers, en ik kan er niks aan doen, het is van de stress naar het schijnt, en ook opgekropte woede en verdriet, omdat ik alles WIL doen in het huishouden maar niks KAN doen. Echte frustratie. Ik die altijd zoveel mogelijk zelf deed (wat je zelf doet, doe je beter)!!!
Ik moet mij nu eerst ontspannen om te kunnen genezen, en zelfs dat woord kende ik niet (de kinesist zegde dat alles gespannen stond, en dat hij op die manier niet aan mijn hand kon komen, want bij Südeck is het heel belangrijk dat je de persoon geen pijn doet, Sudeck is ook de angst om nog meer pijn te hebben die de ledematen stijf maakt zodat je niks kan doen).Hier valt dus niks te beginnen met forceren van de pols of de hand, dat werkt tegendraads, heel zachte revalidatie dus...
Deze week ga ik vier keer naar de kinesist, ik heb vertrouwen in hem, dus zal het wel goed komen, maar het zal lang duren, ik zal zeker veel GEDULD moeten oefenen.
Mijn koersfiets staat ondertussen op de zolder onder een deken, of ik nog ooit zal rijden weet ik niet, de angst zal me ervan weerhouden denk ik.
We hebben weer twee zonnige, leuke wandeldagen achter de rug ( ik kan mijn armen niet allebei gebruiken, maar mijn benen daarom wel). Gisteren zijn Guido en ik naar het park hier in Turnhout geweest : wat gaan wandelen, terrasje gaan doen onderweg, kortweg "genieten". Het lekker zomerweer is gedaan zonder dat je er erg in hebt, dus proberen we maar mee te pakken wat we kunnen. In het park waren veel mensen aan het wandelen, dat deed me denken aan de tijd toen mijn dochter nog heel klein was, we reden dan eerst naar het bos in de herfst, daar gingen we dan een hele grote doos vol kastanjes en eikels rapen, om er daarna mee naar de bambi's , de geiten, de eenden,enz... te gaan in het park. Zij genoot ervan de dieren te voederen, en ik niet minder...
En dat doe ik nog steeds, maar ik geef ze nu in de zomer lekkere plukjes vers gras, dat hebben ze liever dan al dat brood dat mensen er bij gooien.
En vandaag zijn we met mijn zus Rit en schoonbroer Jef gaan wandelen in het natuurgebied " De Liereman" in Oud-Turnhout, een wandeling van 11 km, het was genoeg om terug te beginnen een beetje conditie op te bouwen.
Een werkloze universitair probeerde van zijn werkloosheidsvergoeding een aantal kosten af te trekken via de rubriek "beroepskosten". "Ik heb studiedagen gevolgd , gespecialiseerde boeken gekocht, mijn lidgeld van een wetenschappelijke vereniging betaald en verder moet ik mijn studiekamer verwarmen, verlichten en onderhouden, zo kan ik mij handhaven op de arbeidsmarkt" aldus de man. De fiscus aanvaardde dit niet, maar de rechtbank floot de belastingen terug. De man mocht deze "beroepskosten" wel aftrekken van zijn werkloosheidsvergoeding. Hij moet dus minder belastingen betalen. Ook kosten die een werkloze maakt om te solliciteren, zoals de kosten voor het transport naar een sollicitatiegesprek, zijn aftrekbaar.
Een beroepsofficier uit Malle werkte op zes jaar tijd op zes verschillende plaatsen en dikwijls op verre afstand van thuis. Niet op al die plaatsen kon hij op hotel. Hij kocht daarom een mobilhome om tijdens de week in te verblijven en bracht de kosten in bij de belastingen. De fiscus aanvaardde dat niet. Maar de rechter oordeelde dat hij die kosten voor zijn "tweede verblijf" wel mocht aftrekken.
Een notaris had klanten van hem aangezet om in een nieuwe kunstgallerij te investeren. De galerij ging jammerlijk failliet. De notaris betaalde vrijwillig een schadevergoeding aan deze klanten om zo het vertrouwen van zijn klanten te behouden. Hij mocht deze vergoeding aftrekken van de belastingen.
Een vrouw bracht elke ochtend haar man met de auto naar het station, zij had de auto 's middags nodig om naar haar werk te rijden, ze werkte halftijds. Toen ze de kilometers die ze van en naar het station reed, wou inbrengen als kosten, mocht ze dat niet van de fiscus. De rechter gaf haar wel gelijk omdat ze de auto nodig had voor het werk.
Vanaf zaterdag ben ik begonnen met oefeningen in warm water en afwisselend in ijswater, om de spieren in mijn pols wat terug op gang te krijgen. Dat valt verdorie wel tegen, ik die dacht dat het onmiddellijk vollen bak zou gaan, amaai mijn botten (letterlijk en figuurlijk). Ik mag dus oefenen(2 maal per dag een 20 minuten), maar ik mag nog geen draaibewegingen doen want de derde breuk is nog niet aaneen gegroeid, dus ik moet heel geconcentreerd oefenen ; want als ik een draaibeweging maak, zit ik nog langer in de puree. De kantelbeweging naar voor gaat wel maar naar achter verroert die pols geen mm ! En die naad op mijn pols maakt het mij niet makkelijk om te oefenen, ik durf er amper naar kijken,dan word ik "dizzy", wat ben ik toch een bang schepsel, maar ja, ik heb nog nooit iets gebroken, ik ben dus nog niet gehard in die dingen. En ik die ooit met de gedachte heb gespeeld om verpleegster te worden, het had me wat geweest, als er wat bloed bij te pas kwam of een naad van een operatie, lag dat verpleegsterke tegen de grond haha. Ik zal maar elke dag blijven oefenen, dat is toch ook 40 minuten per dag dat ik uit mijn kurken goot mag, natuurlijk onder controle van onze Guido !(hij blijft maar geduld met mij hebben, de schat). En nu zet ik mijn pc even uit want hier breekt momenteel een kletterend onweer uit, licht moet ik niet gebruiken, de bliksem doet dit wel...kan gevaarljk zijn zegt mijn Guyke Hopelijk gaat het jullie bloggers allemaal goed..tot schrijvens
Weer enkele dagen niet aan mijn blog gewerkt maar met een goede reden. Vrijdag kon ik de pijn niet meer harden die nog steeds teweeggebracht werd door mijn gebroken pols.
Dan maar naar de dokter bellen die de operatie gedaan heeft. Die zegde dat ik onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen,te oordelen naar de symptonen (ik had een voos gevoel in twee vingers van de hand, een beetje zoals je van de tandarts komt, maar dan met veel pijn)
Er zijn terug rx genomen van de pols en hand, alles zat op de goede plaats, behalve de pin die door het plaatje zit die ze in mijn pols hebben gemonteerd Die blokkeerde heel waarschijnlijk een zenuw en heeft deze beschadigd. Het uiteinde van deze pin zat buiten mijn arm,dus die kon de dokter er zo uit trekken. Nu maar hopen dat het wat beter wordt. Het genezingsproces zal nu wel veel langer duren, het kon twee maanden worden zegde de dokter!!!
En Guido heeft er nog maar eens een taak bij gekregen, hij moet mij nu elke avond een inspuiting geven om die gekwetste zenuw terug leven in te blazen.
Ondertussen is Guido 50 jaar geworden, we zijn wel gaan uit eten maar zijn cadeautje zal ik later nog moeten bezorgen
Enkele foto's van die avond, dit was aan de jachthaven, daar konden we te voet naartoe.
En poesie probeert zoveel mogelijk mijn strandstoel in te palmen, die heb ik binnen gezet om toch wat van de natuur te kunnen zien als het slecht weer is. Zo kan ik de vogeltjes in de tuin zien als ze komen eten.
Vandaag heb ik voor het eerst na mijn operatie geprobeerd een beetje te wandelen, met gunstig resultaat overigens. Je kan je niet voorstellen wat een deugd dat wandelingetje deed na een volledige week geen frisse buitenlucht te hebben ingeademd ! We gingen eigenlijk alleen naar de glascontainer, 1 straat verder, maar omdat het goed ging, besloten we een eindje langs de vaart te wandelen. Ik heb mijn longen nogal open gezet hoor. Toen we aan het kanaal voorbij de plaats wandelden waar eerst de welgekende "ANCO" zich bevond (waar de spaghetti werd gemaakt!), hebben we enkele foto's gemaakt. Ze zijn namelijk dit gebouw volledig aan het slopen om er, alweer,appartementen op te zetten, of lofts (want die zijn tegenwoordig "in", de naam toont wat meer zeker...de gas-en electriciteitsrekening waarschijnlijk ook haha). De kraan heeft een soort "mond" waardoor het lijkt of zij het gebouw "op eet" (zie foto 3).
En nadien nog een terrasje aan de jachthaven van Turnhout met een lekker glaasje cola light, want dat mag er ook niet aan ontbreken. De foto's zijn wat donker omdat de zon vooraan was, maar dit was waarschijnlijk de laatste dag voordat het gebouw helemaal tegen de grond gaat. Voor onze familie was dit gebouw toch wel belangrijk, mijn grootvader heeft er lang gewerkt en mijn schoonbroer Jef ook.
Ik voelde me echt super na deze wandeling, wat buitenlucht toch kan doen met je...ondanks de handicap die ik nu heb...
Spijtig dat ik nog steeds niet goed of lang kan typen, het gips dat ik nu draag aan mijn arm is loodzwaar en reikt tot aan mijn schouder(rechts!!), het valt niet mee om na de operatie plezier te hebben int leven. Ik troost me met de gedachte dat heel veel mensen er erger aan toe zijn dan ikzelf maar het is zo verdomd ambetant, die constante pijn , niet alleen in mijn arm, maar vooral ook in mijn nek en hoofd (misschien door het gewicht van de gips, of is dit ook een blijvend letsel van de zware val die ik maakte.....) Mensen, profiteer ervan want voor je het weet zit je thuis, te wachten tot er een maand "voorbij KRUIPT". Binnen een maand mag ik uit het gips en dan stilaan proberen weer vanalles te doen. Ondertussen heeft mijn vriend Guido ook zijn handen vol want nu komt het hele huishouden op zijn nek terecht.Ik ben hem natuurlijk heeeeeeeeeeel dankbaar.Wat hij al voor mij heeft gedaan, getuigt van een grote liefde en verbondenheid. Dit berichtje op mijn blog zetten is zowat het meeste wat ik kan doen, met 1 vinger van mijn linker hand dan.Na dit berichtje is het weer terug gaan liggen want anders zijn de pijnen niet te harden. Tot bloggens allemaal enne..... wees voorzichtig in het verkeer!!! YESSIE
Ik ben YESSIE
