Het beloofd een mooie dag te worden, enkel de zon staat aan
de hemel en ondanks een strakke wind is de temperatuur al s morgens aangenaam.
We zijn al van 10u op weg voor een tocht door het Taurus gebergte. Ons doel is
Uzuncaburç, gelegen op zon 30 km van de kust. Van zodra we de hoofdweg
verlaten wanen we ons in een andere wereld. De appartementsgebouwen hebben
plaatsgemaakt voor een ruw landschap met veel rotsblokken en laag struikgewas.
Hier en daar vinden we een bouwsel, soms volledig van hout, takken en plastiek,
soms ook gedeeltelijk van steen. Het zijn de woningen van de schapen- en
geitenherders, half nomaden die afkomstig zijn uit Oost-Anatolië.
Ook hier zijn er overal resten van oude bouwwerken te
vinden. We zoeken de Roman reliefs in Adamkayalar maar moeten terugkeren
omdat het pad niet te bewandelen (eerder te beklimmen) is met ons schoeisel.
Tegen de middag komen we aan in Uzuncaburç waar we de resten
van de Romeinse stad Dioceasarea bezoeken. Aan de ingang (niets is afgesloten)
komt een vriendelijke man naar ons toe met tickets (3 Turkse Lira per persoon =
1.30 euro) We worden tegelijk uitgenodigd om eerst een cay (thee) te drinken in
een plastieken kamertje dat tegen een muur aangebouwd is. We zijn hier op 1200
m. hoogte en het is maar 12° en door de wind voelt het nog wat kouder aan, dus
nemen we de uitnodiging graag aan. Binnenin zit een vrouw börek te maken en
worden wij ook gevraagd om aan te schuiven om te eten. Wij zijn hier terug de
enige buitenlanders tussen een groep Turkse bezoekers maar, het is er gezellig
en lekker.
Op de terugweg bezoeken we nog Cennet-Cehennem (Hemel en
Hel). Dit zijn 2 natuurlijke kraters in de bodem; de grootste heet put van de Hemel
en de andere put van de Hel.
In de Hemel kan je afdalen (450 treden - 70 m diep), daar staat een kapel uit de
5de eeuw en kom je in een grote open grot aan de achterwand is er
terug een grot die nog eens 150 treden lager toegang geeft op een onderaardse
rivier (de Hel). In vroegere tijden was het geheel een heiligdom ter ere van Hades,
de god van de onderwereld.
Christiane ziet al die trappen niet zitten maar ik moet het toch eens proberen.
Wanneer ik echter de 450 treden afgehotst heb en aan de kapel gekomen ben heb
ik de indruk dat dit meer hel dan hemel is. In de grot drupt er overal water naar
beneden zodat de treden zeer glad zijn en ik maar de weg terug neem.
Aan zee is het nog steeds stormachtig maar wel aangenaam
warm(uit de wind).
Ik ben opgestaan met een dubbele kin. De bijensteek heeft een serieus gezwel gecreëerd, gelukkig enkel uiterlijk, anders mochten we nog een dokter opzoeken.
Vandaag terug een rustige dag, we gaan eens met de dolmus naar Erdemli voor de noodzakelijke inkopen en een wandelingetje. Het is aangenaam wandelen tussen al die kleine winkeltjes. Het valt ons op dat hier nog heel veel hersteld wordt. We vinden schoenlappers, metaalbewerkers die bezig zijn met potten en pannen, TV herstellers, kleermakers ... De winkeltjes of ateliers zijn soms enkel een gangetje en liggen volgestouwd met allerhande materiaal, en middenin, vaak op de grond of op een laag stoeltje , zit de vakman.
Een prachtige dag, geen wolkje aan de lucht. We maken een wandeling, een paar kilometer ver tot bij de resten van een Romeinse aquaduct. Terwijl we wat staan kijken bij een imker die bezig is rond zijn korven komt hij plots op ons toegelopen. Hij werd blijkbaar verschillende malen gestoken. Terwijl hij de bijen van zich afschud worden wij ook aangevallen en ik krijg een prik in mijn kin. Christiane kan een eindje verder de angel verwijderen. Op de terugweg drinken we onze thee aan de rand van de zee (het wordt stilaan een gewoonte).
"Naast de deur" zijn ze al van deze morgen vroeg begonnen met de citroenpluk. Er komen een busje en een lichte vrachtwagen toe met een hele hoop lege kratten. Er worden enkele korte ladders uitgeladen en wat manden en de arbeid kan beginnen. En... dat is gene zever... Enkele van de jongste kerels lopen de hele dag (ze zijn rond 16u gestopt) de helling op en af om manden vol citroenen naar beneden te brengen. Het is zeer zwaar werk!!
De hemel lijkt half uitgewassen na het onweer. Het oosten is nog zwaar bewolkt en in het westen is de hemel stralend blauw. We rijden vandaag naar Mersin, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad telt 600.000 inwoners en ligt ongeveer 40 km vanaf Ayas (waar wij verblijven)
De stad heeft 2 opvallende gebouwen, de grote moskee en de Radison-tower van 177m hoog.
Langs de kust ligt een promenade van 12 km lang. Mersin is echter vooral een inkoopstad met heel veel winkels en een groot shoppingcenter "Mersin Forum".
Het is terug rond 17° maar er waait een frisse zeebries waardoor de gevoelstemperatuur wat lager uitvalt.
We starten de dag nevelig. Het wordt vrij snel warm (een beetje drukkend). Ons plan om vandaag eens met de dolmus naar Mersin te reizen mislukt omdat er waarschijnlijk weinig of geen dolmussen rijden op zondag. Dan maar een wandeling gemaakt en de rest van de dag doorgebracht op het terras.
Rond 10u 's avonds krijgen we een fantastische, gratis show; een reusachtig klank en lichtspel dat nog tot de volgende morgen blijft nazinderen.
Vandaag terug wakker geworden onder een bewolkte hemel. Maar... tegen 10u was ze er terug, de zon. We gaan onze eerste uitstapje doen met de dolmus. Dolmussen zijn kleine busjes die de dag door een bepaalt traject afleggen en die je, gewoon door je hand op te steken, kan doen stoppen. We willen naar Erdemli (15 km.) en betalen 3 TL(1.3 euro) per persoon.
We wandelen het stadje rond, grotendeels in ons hemd (19° in de schaduw); we zijn weer te zwaar gekleed. In een patisserie proeven we wat lokale specialiteiten en komen (per toeval) op de overdekte markt terecht. Hier kopen we terug wat groenten en appels. Op de terugweg valt ons nog eens op hoeveel grote serres (in plastiek) er overal op de hellingen staan. De ruimtes tussen de serres zijn opgevuld met sinaasappel-, citroen- en bananenplantages.
Terug wolken en wind. De hoofdactiviteit wordt: preisoep maken. Na de middag gaan we toch op wandel en ontdekken een visrestaurantje dat er gezellig en goed uitziet. We zullen dit zeker één van de volgende dagen eens proberen. Vandaag beperken we ons tot het nuttigen van de nationale drank: cay (thee).
Een stralende zon verwelkomt de morgen, de wind en de wolken zijn verdwenen. Wij besluiten eens tot Silifke te rijden. Silifke ligt op ongeveer 30 km en heeft 48.000 inwoners. Ik denk dat wij er de enige toeristen zijn en het valt ons terug op hoe vriendelijk de mensen zijn (zonder dat ze iets van je verlangen). Vooral de kinderen roepen van ver "hello" en dat is dan ook het enige niet-Turks woord dat ze kennen. Ze lopen een heel eind met ons mee en vertellen hele verhalen waarvan wij dan geen woord begrijpen. We verlaten ook eens het centrum en lopen wat rond in de zijstraatjes waar we het echte Turkse "leven van alledag" zien.
We rijden nog even verder naar de haven van Taçusu. Van hieruit vertrekken de ferry's naar Cyprus.
Op de terugweg willen we nog wat boodschappen doen maar de Carrefour en Migros langs de weg blijken gesloten. Het is hier duidelijk laagseizoen. Wij rijden dan maar door naar Erdemli (13 km verder) waar wij ook de vorige keer inkopen deden.
De wind giert rond het gebouw en hier en daar rammelt er wat; wanneer we de gordijnen opentrekken zien we grote schuimkoppen op de Middelandse Zee... het wordt een stormachtige dag. De lucht ziet er helemaal Belgisch uit: volledig bedekt met grijze wolken. Tegen de middag begint het ook te regenen maar het blijft zacht met 16°-17°.
We komen niet buiten, tenzij om brood te bestellen aan de onderhoudsmensen die ook schuilen voor regen en wind. Wat lezen, wat TV kijken en wat bezig zijn op de laptop, meer moet dat niet zijn.
Zoals iedere dag is ook vandaag de muezzin om 5u45 reeds klaar wakker en roept alle gelovigen op voor het gebed. Dit gebeurt van op de minaret van de moskee die hier zo'n 200 meter vandaan is. Er hangen nogal wat luidsprekers zodat we de oproepen niet kunnen missen, maar we voelen ons niet aangesproken en blijven liggen tot een meer christelijk uur. (De oproep tot het gebed of azaan is te horen in een bijlage)
We staan vandaag op met veel wind (buiten) en licht bewolkte lucht. Op het terras is het echter terug heerlijk en we brengen hier dan ook praktisch de hele dag door. Op radio2 horen we dat er een zware storm over West- en Oost-Vlaanderen geraasd is. Hopelijk niet in Gullegem?
Op het domein zijn er grote graafwerken aan de gang, men is bezig met het vervangen van de verlichting maar blijkbaar zitten ze met een serieus probleem.
Rond 14u besluiten we toch tot een wandeling, omdat we waarschijnlijk nog wat brood zullen tekort komen (een mens moet toch een doel hebben) De wind is wat geluwd en de thermometer klimt naar 21°.
Het is nu 16u30 en de zon is onder; het wordt snel frisser.
Stralende zon, de warmte straalt al 's morgens door de ramen.
Rond 10u vertrekken we voor een wandeling naar een historische site Kanlidivane, gelegen op 4 km, tegen de helling van de achterliggende heuvelrug. Onderweg komen we langs een plaats waar vrouwen bezig zijn met het sorteren van citroenen. Het valt ons op dat de mensen hier zeer vriendelijk zijn, iedereen groet ons, steekt de hand op of claxonneert eens. We stellen echter ook vast dat de kilometers hier toch wat langer zijn dan bij ons maar, we zetten door en bereiken ons doel. Ondertussen is het zomer geworden (20°)
Op de terugweg stoppen we in een restaurantje (of wat ervoor moet doorgaan). De vrouw des huizes stelt ons voor om börek te eten met çay (thee), wij stemmen toe, ook omdat wij geen woord Turks kennen en zij enkel Turks. De börek blijkt een soort pannenkoek te zijn gevuld met geitenkaas en wordt geserveerd met een groente (waar wij niet durven van eten). Het is wel lekker.
Voor de rest van de dag: rust op het terras waar het nu 29° is in de schaduw.
Bijna 11 u geslapen en 't heeft deugd gedaan. De zon is deze morgen niet van de partij, de lucht zit vol met wolken en het is wel een paar graden frisser. We gaan toch eens een wandeling maken tot aan de zee. We dachten langs de kust te kunnen wandelen maar dit blijkt niet zo simpel. Tegen de middag komt de zon er door en stijgt de temperatuur tot 19°. Na de lunch proberen we nog eens aan de andere kant weg te wandelen maar ook dat lukt niet goed. Voor de rest van de dag wat lezen en relaxen.
Na een korte en koude nacht staan we op met een stralende zon. Het is nog steeds koud in het appartement en dus draaien de verwarmingselementen op volle toeren. Tegen 8u wordt een brood geleverd (dit zal iedere morgen gebeuren) en na het ontbijt is het reeds warmer op het terras dan in huis. Tijd om het appartement eens volledig te ontdekken. Het is ruim, met 3 slaapkamers en 2 badkamers en een zeer ruime living/keuken, en alles compleet uitgerust. De site bestaat uit 2 blokken met tussenin een tuin, een heel mooi zwembad en 2 kleine baden. Het ligt een eindje van de grote weg af. Van uit het appartement zien we uit op de zee.
Patrick zorgde voor een auto die we kunnen gebruiken wanneer we willen; we moeten enkel de dagen dat we de wagen gebruiken opgeven en dan betalen.
In de voormiddag rijden we naar de wekelijkse markt in Erdemli. We kopen er groenten en fruit, te veel om in een keer te dragen. Het aanbod is zeer groot en alles ziet er zeer vers en lekker uit. Een bezoekje aan de supermarkt maakt de rit compleet. Het is ondertussen 17° en we lunchen op het terras.
In de namiddag rijden we richting Silifke waar we een natuurgebied rond de monding van de Görksu rivier willen bezoeken. We rijden er kilometers door boomgaarden met citroenen en sinaasappels en velden met aardbeien en groenten. Maar, het natuurreservaat vinden we niet...
Wij stoppen nog even in Kizkalesi waar een groot kasteel ligt met er recht tegenover nog een kasteel, een paar honderd meter in de zee.
Terug in het appartement genieten we van een mooie zonsondergang en na het avondmaal gaan we vroeg onder de wol (met nog een extra deken)
Om 10u30 was de chauffeur van airport-service bij ons en konden we vertrekken naar Zaventem. Alles is vlot verlopen en met een half uur vertraging vertrokken we richting Istanbul. Daar moesten we 2 uur wachten op de vlucht naar Adana en ook deze vertrok met een half uur vertraging. In Adana stond de Patrick Ditzel, conciërge van ons appartement, ons op te wachten. Het was dan rond 22u00 (plaatselijke tijd) en een temperatuur van 8°. De afstand van de luchthaven in Adana en Ayas bedraagt 140 km.
Patrick en zijn echtgenote Seyma hadden het appartement volledig klaar gemaakt en gezorgd voor toespijs voor de eerste morgen. Het was koud in het appartement en de verwarming met airco en nog een extra straler was nauwelijks voldoende om ons wat te warmen. De eerste nacht was niet aangenaam te noemen en de stemming navenant.
Maar... tegen 10u was ze er terug, de zon. We gaan onze eerste uitstapje doen met de dolmus. Dolmussen zijn kleine busjes die de dag door een bepaalt traject afleggen en die je, gewoon door je hand op te steken, kan doen stoppen. We willen naar Erdemli (15 km.) en betalen 3 TL(1.3 euro) per persoon.
(19° in de schaduw); we zijn weer te zwaar gekleed. In een patisserie proeven we wat lokale specialiteiten en komen (per toeval) op de overdekte markt terecht. Hier kopen we terug wat groenten en appels. Op de terugweg valt ons nog eens op hoeveel grote serres (in plastiek) er overal op de hellingen staan. De ruimtes tussen de serres zijn opgevuld met sinaasappel-, citroen- en bananenplantages.
