Spannend en frustrerend, zo kan je onze dag omschrijven. Wij
(ik) wilden toch nog eens naar het Alahan klooster. Ik had in de documentatie
gelezen van adembenemend, prachtig, unieke vergezichten, Werelderfgoed,
We zijn terug vroeg (10u) op weg naar Mut (± 100 km). Ik had
uitgevlooid dat we , enkele kilometer over Mut een weg naar rechts moesten
nemen die loopt naar een kasteel in een dorpje Dağpazari. Ergens moesten we dan
een weg naar links vinden naar het klooster.
We verlaten de hoofdweg en rijden een snel stijgende
geasfalteerde weg (met veel putten) in. We moesten naar schatting een 10-tal km
rijden vooraleer de weg naar links te vinden. We geraken boven de boomgrens en
zien dat de regen die wij gisteren aan de kust kregen hier neergekomen is als
sneeuw. De weg die wij in moesten voor het klooster(dat denken wij toch want,
geen wegwijzer te bespeuren) blijkt een onverharde weg te zijn die bovendien
besneeuwd is en spekglad.
Dus, bye, bye Alahan klooster
Wij zijn nu zo ver en zo hoog, wij besluiten om langs een
andere weg, via Dağpazari terug te rijden naar Mut. Het landschap is zeer ruw
en totaal anders dan de bergen die we reeds bezochten in Frankrijk en
Oostenrijk. We komen op een plateau terecht en zien het dorpje liggen. Wanneer
we er even stoppen komt er onmiddellijk iemand dichterbij om te helpen. Hij
wijst ons de weg naar Mut maar maakt ons ook duidelijk dat we traag gaan moeten
rijden (of zoiets). Dat voorspelt niet veel goeds maar wij rijden door in de
richting die hij aanwijst.
Na 5 à 6 km voelen we
dat er toch iets niet klopt, wij rijden steeds verder in de tegenovergestelde
richting van Mut. En zie, daar verschijnt de reddende engel in de persoon van
een tegenligger. Hij kent 2 woorden Engels en zegt ons rechtsomkeer te maken en
hem te volgen. We rijden de hele weg terug van waar we gekomen waren maar
moeten hem toch laten rijden omdat hij alle putten in het wegdek weet liggen en
er een rotvaart op na houdt.
Terug in Mut willen we nog een heel mooie waterval zoeken
(paradijselijke plaats, prachtig, ). Wij vinden een wegwijzer: Yerköprü çağlayan 7 km, rijden de aangewezen
weg in en na 10 km besluiten we terug te rijden geen waterval en geen volgende
wegwijzer gezien.
Voor de rest van ons verblijf zullen we de bergen laten waar
ze zijn.
Terug veel wind en grijze hemel. Dus, ik wat koken, lezen en
aan het scherm (mij in stilte bezighouden)en Christiane opruimen, strijken en
sudoku.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat te vertellen over
de streek.
We verblijven in de appartementen Larissa 1 in het dorp Ayaş,
provincie Mersin in het zuiden van Turkije.
De provincie Mersin
is 15.737 km² groot en heeft 1.647.899 inwoners (2010). De
hoofdstad is het gelijknamige Mersin. Tot 2002 heette de provincie Ïçel.
De kust waar Mersin aan ligt heet de Cylicische Kust. Omdat
er hier relatief weinig westerse toeristen komen kun je wat meer van het echte
leven zien. Urenlang rondwandelen zonder aangesproken te worden door iemand die
beter wil worden van de aanwezigheid van toeristen kan hier nog, in
tegenstelling tot de populaire Turkse badplaatsen waar je tot vervelens toe
aangesproken wordt door verkopers, kelners, bedelaars, time-sharingverkopers en
andere mensen die iets van je willen.
De economie van Mersin, gelegen op de Çukurova vlakte, is
vooral gericht op de (internationale) handel. De stad Mersin huisvest de
grootste haven van Turkije en herbergt daarnaast ook enkele Free Trade Zones,
hetgeen beide onmisbare factoren zijn in het economisch succes van Mersin.
De haven van Mersin is het zwaartepunt van de economie van de provincie. Het is
de grootste haven van Turkije en in 2008 werd er voor meer dan 18 miljoen ton
aan containers verwerkt.
De economie van Mersin drijft dus op internationale handel. De belangrijkste
exportlanden zijn China en Turks Cyprus, waarbij voornamelijk landbouw
goederen, metalen en textiel verhandeld worden.
Deze regio is de fruitschuur van Turkije, overheerlijke
kersen, watermeloen, appelsienen , citroenen, appels en zoveel meer. Het aanbad van groenten is navenant en best te zien op de vele marktjes waar de plaatselijke bevolking hun verse producten verkopen.
De kust waar Mersin aan ligt heet de Cylicische Kust. Omdat
er hier relatief weinig westerse toeristen komen kun je wat meer van het echte
leven zien. Urenlang rondwandelen zonder aangesproken te worden door iemand die
beter wil worden van de aanwezigheid van toeristen kan hier nog, in
tegenstelling tot de populaire Turkse badplaatsen waar je tot vervelens toe
aangesproken wordt door verkopers, kelners, bedelaars, time-sharingverkopers en
andere mensen die iets van je willen.
De zon is wat gesluierd deze morgen maar de plaatselijke
weermannen(vrouwen) voorspellen een mooie dag. We rijden richting Silifke waar
Christiane haar schoenen eens laat opblinken.
Even buiten Silifke ligt het heiligdom van de Heilige Thecla
(Ayatheckla). Thecla was een van de eerste predikers van het Christendom. Ze
werd bekeerd en geïnspireerd door Paulus. Ze trok zich tijdens de vervolgingen
terug in een grot dicht bij Silifke. Reeds in 480 na Christus werd er een
Byzantijnse kerk gebouwd boven de grot.
We rijden naar Taşucu, de haven van Silifke waar we de
plaatselijke vissers steunen in een visrestaurant. Op het menu: zeebaars.
Na het middagmaal rijden we, aan een bordje dat we toevallig
opmerken, naar de delta van de Göksu rivier en we ontdekken het grote
natuurgebied en vogelreservaat. Het is een zeer groot schorrengebied met een meer dat in verbinding staat met de zee. Hier leven zon 330 zeldzame en/of bedreigde
vogelsoorten. Naast de vogels leven hier ook de Caretta carreta schildpadden en
biedt het strand een broedplaats aan de zeldzame monniksrob.
Wij zien, buiten
wat kleinere vogels, geen andere dieren wel enkele (ook zeldzame) mensen.
Het is 10 u, we zitten in een klein restaurant in de buurt van Narlikyu. Stralend weer en we hebben ons geïnstalleerd op het terras, gedeeltelijk in de zon.
Bij zeer veel eetgelegenheden hier in de streek zie je borden met in grote letters Khavalti. Dit blijkt een zeer uitgebreid ontbijt te zijn dat wij dus ook eens moeten uittesten.
Onze tafel wordt gevuld met een 15-tal schoteltjes en 2 pannen, er is geen plaats meer om de broodmand te plaatsen zodat deze naast Christiane op de bank terecht komt. Er zijn groenten, olijven, kazen, eieren, gebakken worst, frieten!, börek, honing, confituren en uiteraard thee, koffie, water en vers geperst fruitsap.
Wanneer we rond 12 u het etablissement verlaten hebben we ons buikje vol, niet alles opgekregen en hebben we 33 TL (14,3 euro) besteed.
We doen nog een wandeling aan het strand van Kizkalesi (waar de wekelijkse markt gehouden wordt).
Wanneer we thuiskomen horen we op de radio dat Kuurne-Brussel-Kuurne afgelast is wegens sneeuw en ijsel; van hieruit klinkt dit echt hallucinant.
Namiddag: Christiane doet een babbeltje met onze buurvrouw (je weet wel, vrouwen ondereen); dan met de dolmus tot Kizkalesi voor een bezoek aan de ruïnes van het kasteel Korikos.
Het zullen onze laatste ruïnes zijn want ik ken er eentje die stenen genoeg gezien heeft.
Vandaag om 8u ontbeten op het terras... ongelooflijk.
Zo'n zomerdag vraagt naar wat natuur en wij gaan nogmaals naar het natuurgebied van de Göksu-delta. We gaan nu via een andere weg en rijden langs een groot meer, broed- en overwinteringsgebied voor veel vogelsoorten, naar de Middelandse Zee.
De gelukwensen komen uit België, Zwitserland en Malta; via e-mail, telefoon, facebook en skype. Vooral skype is toch wel heel aangenaam, we zien en horen Bert, Saskia, Saartje en Stan "Happy Bithday" zingen.
Op onze dagelijkse gezondheidswandeling komen we veel dierlijk gezelschap tegen.
Christiane wil eens poseren op een praatbank die je hier overal, in alle maten en gewichten, vóór ieder huis vindt.
De laatste dag van de maand februari 2013 en de laatste dag van ons verblijf in Turkije.
We kijken terug op een maand die volledig voldeed aan onze wensen: een maand overwinteren in een warmer klimaat. Het verschil tussen het weer in België en in Turkije was dit jaar toch wel uitzonderlijk groot. Thuis bleef het maar winteren en hier was het, volgens Patrick, warmer en zeker droger dan normaal.
Vandaag dus valiezen vullen en nog eens gaan uit eten om geen afwas meer te maken .
