Houdt U van sport? Zoveel zelfs dat U daarvoor uit uw zetel
komt en LIVE gaat kijken, naar wielrennen bv, of houdt U meer
van voetbal of tennis?
In ieder geval U loopt er warm voor enU gaat er voor. U staat tussen die massa, een heerlijk gevoel! U hebt een goede plaats kunnen bemachtigen, was wel niet simpel. Iedereen kijkt in dezelfde richting, hoofden gaan van links naar rechts, U weet wat er gebeurt, U kent de regels van het spel. U gaat er zo in op dat U mee roept, zingt en danst.
En als uw favoriete spelers dan ook nog punten scoren is het
hek helemaal van de dam. U mag zich gelukkig prijzen en U
gaat dan ook vol vertrouwen en gesterkt naar uw dagelijkse bezigheden. De sleur even doorbroken.

Ik hou ook van sport, vooral van wielrennen en als mijn klein-
zoon in de goal staat en mijn kleindochter een flinke goal
maakt ( niet in dat doel van haar broer ) ga ik er ook mee in op.

WEL, U zult het misschien niet geloven. Maar zo voel ik mij
ook een beetje als ik deelneem aan de zondagmis. Ik ken de
regels. Ik ga er mee in op. We zijn er samen met vele mensen
die er ook zo over denken. Onze hoofden staan in dezelfde
richting. We bidden samen, zingen samen en soms wordt er
geaplaudisseerd.
Deze morgen bv. om 11u in onze parochiekerk, zat de kerk af-
geladen vol. Meer dan 60 aanstaande vormelingen, nog enkele
weken verwijderd van dat grote moment in hun leven.
Zij gaan vrijwillig (tegenwoordig dwingen ouders hun kinderen
niet meer) hun ja-woord geven op de vraag van de Vormheer,
om te behoren tot die groep van jonge christen-katholieken,
die de toekomst van de Kerk zullen uitmaken.
Ik zei, de kerk zat afgeladen vol en inderdaad dat was zo,
alle plaatsen bezet - ongeveer 300 - met jonge mensen, maar
ook met ouderen en gezinnen met kleine kinderen.

Hier voel ik mij thuis. Dit is al veertig jaar mijn parochiekerk.
Ik zie er dikwijls dezelfde mensen, maar er komen ook regel-matig jonge gezinnen bij.
En vooral, daar kan ik God, Jezus ontmoeten, samen met die
andere gelovige zusters en broeders. Ik voel me ermee ver-
bonden. Ik kan er luisteren naar Zijn Woord. Regelmatig word
ik getroffen door een tekst, een lied ,of zo maar door de innig-
heid die Jezus in mijn hart legt, vooral tijdens de Consecratie
en de Communie, waarin Hij zichzelf schenkt aan ons in de
vorm van Brood en Wijn.
Ik voel mij dan heel klein en onwaardig, maar o zo dankbaar, omdat Hij zijn Liefde zo maar gratis aan ons ( aan mij )geeft.

" Verbeelding " denkt U. Absoluut niet. Maar het heeft vele jaren geduurd, ik heb hard moeten "trainen", maar vooral; "ik heb me moeten openstellen" om God " tenvolle " toe te laten in mijn leven.

Als men jong is, is men zo vol van zichzelf, heeft men zoveel
aan zijn hoofd. Als men ouder wordt moet men wel leren dingen
los te laten. Zo komt er meer ruimte vrij in een mensenhart.
Ruimte die God kan vullen met zijn Liefde en Barmhartigheid,
als wij er ons voor openstellen. Sommigen leren dit al heel
jong. Anderen doen er een heel leven over.

De parochiekerken lopen leeg, zegt men, en dat is voor een
deel ook waar. Maar anderzijds blijven de vieringen en dan
vooral de Eucharistie een bron van vreugde voor vele mensen.
Wij hebben ook een Mariakapel, waarin mensen een kaarsje
kunnen branden en een intentie opschrijven.
Als je moest horen, waarvoor er allemaal gebeden wordt,
zou je beseffen dat heel de wereld daar vertegenwoordigd is.
Bij sommige vieringen gebeurt het dat er niet genoeg
zitplaatsen zijn en dat er stoelen moeten bijgeplaatst worden.
Dan voel ik de warmte (letterlijk en figuurlijk) die daar aanwezig is en met elkaar wordt gedeeld.
Zoals die sportfanaat na die sportmatch, mag ik dan vertrouwvol en gesterkt huiswaarts keren. De sleur van alle wereldse dingen werd hier doorbroken. Met Jezus in mijn hart kan ik er weer tegen. Louise