15) gelijk Mij de Vader kent en Ik de Vader ken, en Ik zet mijn leven in voor de schapen.
16) Nog andere schapen heb Ik die niet van deze stal zijn; ook die moet Ik leiden en zij zullen naar mijn stem luisteren en het zal worden één kudde, één herder.
17) Hierom heeft Mij de Vader lief, omdat Ik mijn leven afleg, om het weder te nemen.
18) Niemand ontneemt het Mij, maar Ik leg het uit Mijzelf af.
Ik heb macht het af te leggen en macht het weder te nemen;
"Lieve kinderen, ik nodig je uit missionarissen te worden van mijn boodschappen, die ik hier via deze plaats - die mij lief is - geef.
God heeft mij toegestaan zolang bij jullie te blijven.
Daarom, mijn lieve kinderen, nodig ik je uit de boodschappen die ik je geef, met liefde te beleven en ze door te geven aan de hele wereld, zodat een stroom van liefde vloeit naar de mensen, die vol haat en onvrede zijn.
Mijn lieve kinderen,
ik nodig je uit vrede te worden waar onvrede is, licht waar duisternis is, zodat ieder hart het licht en de weg van het heil aanneemt.
Dank dat je aan mijn oproep gehoor hebt gegeven. "
Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen, zoals Zij zich kenbaar maakte aan Bernadette te Lourdes
O Maria zonder zonden ontvangen, bid voor ons die onze toevlucht tot U nemen.
Zoeken in blog
abc_van_louise
Je kunt op twee manieren tegen het leven aankijken; ofwel geloof je niet in wonderen, ofwel geloof je dat alles een wonder is. Albert Einstein Mijn Heer en mijn God, mijn Jezus Barmhartigheid.
'En, terwijl ik de slaap niet kon vatten, wist ik, ineengedoken tegen een ijskoude muur: iemand denkt op dit moment aan mij en pleit voor me bij de Heer.'
Irina Ratoesjinskaja (zeven jaar in Russisch werkkamp)
Terwijl ik deze tekst las op internet, vroeg ik mezelf af, bid ik genoeg voor mensen die vervolgd worden voor hun geloof? Tot mijn schande moest ik erkennen dat ik bijna nooit aan hen denk, laat staan voor hen bid. Ik heb me voorgenomen hen regelmatig in mijn gebeden te gedenken.
Wat een kleine tekst, ergens gepubliceerd, kan bewerkstelligen. Misschien ook voor U een appel?
De kring is rond, vier weken van Advent, die ons hebben voorbereid op de komst van de Heiland, het kindje in de kribbe.
Als we nu, ruim 2000 jaar later nog steeds dit feit gedenken zal het toch wel van betekenis zijn voor de mensheid.
Ook al hebben velen dit feest herleid tot een louter profaan gebeuren. Gezellig samenzijn, lekker eten, elkaar verwennen met cadeautjes.
Ik vond op internet een mooi gedichtje, dat de geest van de tijd weergeeft.
Mag ik hopen en wensen dat voor U KERSTMIS iets meer mag zijn. Dat de Heer Jezus, een plaats heeft in uw leven en in uw hart.
ZALIG KERSTFEEST
Louise
De kribbe leeg
Als kind stopte zij Jezus in haar zak. Ze hield hem daarin met haar handje warm. Waar ze alleen was, praatte zij met hem en vroeg: Wat ga jij als je groot bent doen?
Haar vader had hem liever vastgeplakt, maar moeder vond dat niet zo'n goed idee.
Het meisje raakte hem lang geleden kwijt. En sinds die tijd dus blijft het kribje leeg, vertelt ze lachend, het kind is mij ontgroeid. Het trok zijn plan en is zijn weg gegaan.
Maar stel dat ik hem ergens terugvond, zegt zij, zou ik hem en hij mij dan nog herkennen?
Vele mensen denken dat de zondagmis een 'ver van hun bed show' is. Dat zou ik toch willen tegenspreken. Als men regelmatig naar de zondag- viering gaat is er altijd wel een of andere tekst die aanspreekt. Het evangelie van vorige zondag is één van die teksten. Hij verwijst naar Johannes de doper, de voorloper van Jezus. Meer dan twee duizend jaar geleden, maar wel brandend actueel. ... Daarom heb ik de inleiding en het evangelie zelf hier neergeplaatst. Een klein stukje bezinning voor de moderne mens van vandaag. Louise
In kleine woorden van aandacht getuigen wij van ons vertrouwen. Als kringen in het stille water, deinen ze uit. Daar wordt uw Rijk, onzichtbaar nog, door ons bewoond.
Telkens als ons hart zich moeizaam omkeert en een ander kosteloos bemint, komt U er als een derde bijzitten en kunnen wij U herkennen.
Zo kan het vertrouwen en de hoop in ons hart groeien en werken we mee aan een wereld van liefde, voor U God en voor elkaar.
Deze week bidden we heel speciaal voor de christenen die waar ook ter wereld, in Afrika, in het midden en het verre Oosten, maar vooral in Irak, vervolgd worden voor hun geloof. Heel dikwijls wordt dit doodgezwegen in pers en media. Enkele gruwelijke feiten:
" Priesters, misdienaars, gelovigen, vrouwen en kinderen worden tijdens de zondagvieringen uit de kerken gehaald, of gewoon maar van straat geplukt.
Ze worden mishandeld, verkracht, verminkt en als ze hun geloof niet afzweren worden ze ter dood gebracht.
Sommigen worden gekruisigd, na eerst gemarteld en gehoond te zijn, door een massa hysterische mensen."
Herkennen wij hierin niet de Lijdende en Stervende Jezus, Jezus die opnieuw gekruisigd wordt in ieder van die martelaren
LATEN WIJ IN DEZE DAGEN BIDDEN VOOR AL DEZE MARTELAREN DIE STERVEN VOOR HUN GELOOF.
LATEN WIJ OOK ONS EIGEN GELOOF VERSTEVINGEN EN MOEDIG GETUIGEN DAAR WAAR WIJ KUNNEN.
GOD VAN LIEFDE, onze Vader, Vader van Jezus, wiens komst wij weer verwachten,
Roep Satan, die mensen er toe aanzet om hun broeders zo bloedig en vreselijk te haten, een halte toe, ontneem hem die macht.
En leer ons, uw kinderen wat het betekent om in vrede en liefde te leven met elkaar.
God verhoor ons gebed, door bemiddeling van uw Zoon, Jezus, die we weldra verwachten.
Advent beleven is eigenlijk niets anders dan 'groeien naar het licht' Het is uitzien naar de komst van Jezus, die het Licht van de wereld wordt genoemd. Vier weken lang mogen wij open komen voor het Licht dat ons op zoek laat gaan naar het mooiste in onszelf, naar onze eigenlijke bestemming, naar het antwoord op onze diepste levensvragen.
Nik.Devynck osb.
*************
Op zondag 3 mei werd de eerste adventskaars aangestoken
Met dit kaarsje bidden we voor alle mensen die gedwongen zijn om in armoede en soms in mensonterende omstandigheden te leven. Geef Heer, dat wij, ieder op onze manier, LICHT mogen zijn voor hen. Dat wij uw Licht uitdragen, daar waar Gij ons zendt, daar waar mensen beroep op ons doen. Maak ons vindingrijk en creatief om uw Liefde uit te dragen. Vooral aan hen, die zoveel warmte en liefde moeten ontberen. Heer, ga met ons mee op weg. Wijs ons Uw weg Amen
Laat heb ik Jou bemind, Schoonheid zo oud en zo nieuw, laat heb ik Jou bemind.
Jij was binnen, ik zocht Jou buiten. Daar zocht ik dan en begreep de zin niet van de mooie dingen die Jij hebt gemaakt. Jij was bij mij, ik was niet bij Jou. Al die dingen die er niet eens zouden zijn als ze niet in Jou waren, hielden mij ver van Jou weg.
Jij hebt geroepen met luide stem, Jij bent door mijn doofheid gebroken. Jouw glans en Jouw schittering hebben mijn blindheid verjaagd. Ik heb Je ingeademd als een zoete geur. Ik loop verlangend achter Je aan. Ik mocht Je proeven en nu honger en dorst ik naar Jou. Jij hebt me geraakt en ik verlang naar Jouw vrede.
Mijn Heer, U en die U omringen spreken wij aan. Luister naar het geloof in onze schamele woorden, en schenk ons hoop en nieuwe vrede. Tot U en tot U allen bidden wij:
Gij die helden zijt en omwille van uw geloof gestorven zijt voor de Heer, hoor ons
Gij die heilig zijt en door uw geloof voor zovelen geluk hebt gebracht, hoor ons
Zalig die als graankorrel sterft want die draagt veel vruchten
Gij die rusten moogt na jarenlang hard werken en uw taak vervulde onder ons, hoor ons
Gij die plots zijt heengegaan als een dief in de nacht en bij ons levensvragen wekte, hoor ons..
Zalig die als graankorrel sterft want die draagt veel vruchten
Gij die mooie plannen maakte maar van ons werd weggerukt, een wereld vol herinneringen schiep, hoor ons
Gij die vroom waart, heel uw leven God aanbad en met ons zo zijn liefde deelde, hoor ons
Zalig die als graankorrel sterft want die draagt veel vruchten
Gij die eenzaam waart, gesloten omdat wij u vergaten, of achtergelaten door misprijzen, hoor ons
Gij die recht deed, die streed voor rechtvaardigheid en werkte aan een mooie wereld voor velen, hoor ons
Zalig die als graankorrel sterft want die draagt veel vruchten
Gij die stil waart eenvoudig en aandachtig bleef, die ons hart vaak heeft ontroerd, hoor ons
Gij die ons voorbeeld waart die Jezus in ons leven bracht, die ons leerde voluit te leven, hoor ons
Zalig die als graankorrel sterft want die draagt veel vruchten
Want door hen blijven wij U kennen, zal Uw naam tussen ons blijven leven, Heer God, Vader van alle levenden, van gisteren tot in eeuwigheid. Amen
Spreek tot ons Heer, en laat ons niet enkel leegte. Kom in ons leven en ook al zien wij U niet toon ons door kleine dingen uw bestaan en uw steun die wij nu zo hard nodig hebben.
Spreek tot ons als wij spreken met onze doden, lach ons toe als wij hen ervaren in onze herinnering en omarm ons als wij elkaar in de armen vallen.
Gij deed de belofte dat de liefde ons deel zal zijn, vervul die belofte aan onze doden. Laat hen met U verrijzen en geef hen een nieuwe taak in het Vaderhuis.
Missionaris zijn en missionaris worden is kwetsbaar dagelijks je ja herhalen op de aanspraak van Jezus, alles riskeren zoals Abraham, doorheen de woestijn mee de weg zoeken naar het beloofde land zoals Mozes, is blij geloven zoals Maria, om de gerechtigheid
Er het hoofd bij verliezen zoals Johan, de doper.
Missionaris worden is één hartstocht hebben : de Vader van Jezus, Liefde, is met eerbiedige ontvankelijkheid voor de eigen aardigheid van mensen hen het unieke van Jezus evangelie niet verzwijgen, is om het even welke mens helpen zichzelf te overstijgen in de kracht van Jezus Geest.
Missionaris zijn is geroepen en gezonden, voorlopig hier, tijdelijk daar, anderen samenroepen en zenden, het graan malend avontuur van Jezus ingaan, van woestijnbekoring tot Getshemani, van Kana tot Golgotha, van Thabor en Bergrede tot Pasen.
Missionaris zijn en missionaris worden is jezelf bekeren elke ochtend en elke avond ontledigd weggegeven zijn, is de Vadernaam van God voortverhalen en kerk opbouwen in dienst van alle mensen, allemaal broers en zusters, is profeet zijn en stotteren met de bevrijdende boodschap, is met het evangelie uitdagen en bemoedigen, is aan de armen verrijzenishoop schenken en door rijken gekruisigd worden, is uitgestoten worden ginder en uitgelachen hier, is moeder genoemd worden door de melaatse, en vader door de vertrapte.
Missionaris zijn en missionaris worden is vreemdeling zijn bij een ander volk en nooit meer thuis zijn in je eigen ras, is lachen om de mogelijkheden en wenen om je onmacht, is gekraakt en versleten - gelukkig zijn om een nieuwe jonge kerk na u !
Missionaris zijn en missionaris worden is bedelen om te delen en zelf gedeeld worden, is gemist kunnen worden en onmisbaar zijn, is gissen en missen, vergissen en mislukken, en telkens opnieuw beginnen, is gist mengen in een vreemde deeg en voor de graankorrel de grond omploegen, is hart en ziel zijn van elk bevrijdings en ontwikkelingswerk, is doen ervaren dat de verrezen Jezus Christus geen blanke is en de Kerk universeel.
Missionaris zijn is anderen in je hart en vlees laten proeven van God, zelf uitgespuwd worden en vergeten sterven, maar alleluia neuriën omdat zij nooit meer de smaak van God van Jezus zullen kwijt geraken.
Zonne, als k in mijn groene blaren en vol waterpeerlen sta en dat gij komt uitgevaren, schouwt mijn bloeiend herte u na. Throonend op den throon gezeten van den rooden dageraad, wilt het blomke niet vergeten, dat naar u te wachten staat.
Langs die hooge hemelpaden, zonne, nimmer klemmens moe, volge ik u, van zoo k mijn bladen met den morgen opendoe: komt en zoekt mijn herte en vindt het, u behoort het, te alder tijd, u verwacht het, u bemint het, die mijn hemelminnaar zijt.
s Avonds, als het wordt te donkeren, als ge in t gloeiend westen daalt, schouw ik naar uw laatste vonkelen zinkend met u nederwaard. Hangende op mijn staal gebogen, weene ik toen den nacht rondom, van u niet te aanschouwen mogen: kom toch weêre, o zonne, kom!
Ik heb deze tekst overgenomen en hem hier geplaatst omdat ik er ook zo over denk. Het gaat alleen maar van kwaad naar erger. Hebben we niet allemaal een verantwoordelijkheid hieromtrent, vrede scheppen in onze eigen omgeving. Omdat de tekst komt uit het tijdschrift: ' De Stem van de Hoop ' heb ik hem durven overnemen. Ik wil geen zwartkijker zijn, maar wel een realist. En ik wil ook de hoop niet verliezen. We staan er niet alleen voor, we hebben elkaar en we hebben GOD.
Het recept staat hierboven afgedrukt!!!
IK WENS ALLE BEZOEKERS EEN VREDEVOL WEEKEND, Louise
Als duinzand glijden de dagen door onze vingers. Te slordig gaan we meestal om met wat we meemaken, dag na dag. We kijken maar zien niet, horen maar luisteren niet.
Mochten we in alles aanwezig zijn, dan wordt onze aandacht verwondering over een glimlach, ontroering voor een hartelijke attentie en dankbaarheid voor de kleine dingen die ons leven verdiepen.
Deel 1: Hebt U misschien ook naar Braambos gekeken, op Canvas - vrt 2. Braambos is de katholieke tv.uitzending die om de 4 weken plaats vindt. Er was een overzicht van gesprekken die langer geleden gevoerd werden met Henri Nouwen, een geleerde, een Nederlander, een professor aan de Harvard universiteit, maar bovenal een Godzoeker. Hij heeft ook ontzettend veel gepubliceerd en diverse talen. Zijn verhaal heeft ons (mijn man en ikzelf) zo getroffen dat ik op zoek ga naar een korte inhoud van zijn verhaal. Hij is inmiddels 10 jaar overleden. En de essentie van zijn levensverhaal is dat hij, vooral de laatste jaren, wanneer hij samenwerkte in de Ark gemeen- schap - met zwaar mentaal gehandicapten, het dichtst God ervaren heeft in zijn leven. Bijzonder ontroerend.
VERVOLG Wat opmerkelijk is geweest in het leven van Henri Nouwen, was zijn zoektocht naar God. Hij was katholiek priester, maar ook een geleerde, een professor, een groot schrijver. In al die levensperioden, in al die verschillende domeinen was hij steeds op zoek naar God, hielp hij mensen in hun zoektocht naar God. Maar vooral in de laatste jaren van zijn leven, toen hij zich engageerde in de Ark, ontstaan in Frankrijk, maar reeds uitgebreid in vele landen, heeft hij zich het meest verbonden gevoeld met God. Hij vond God in de lijdende mensen, in de kleinsten, die hij probeerde te helpen in hun dagelijkse noden, zoals wassen, aankleden, voeden, strelen, kortom nabij zijn en beminnen. Ieder mens, heeft hij daar ontdekt, is een kind van God. Ieder mens heeft dezelfde waardigheid en wordt door God bemind met een onnoemelijke liefde. Henri Nouwen zegde van zichzelf dat hij een heel onhandige persoon was. Het koste hem dan ook veel moeite om die handelingen te stellen. Maar als je hem bezig zag, bv.met een zwaar mentaal en lichamelijk gehandicapte jonge man, zag je ook de vreugde en de liefde waarmee hij die dingen deed. Het geluk stond in zijn ogen te lezen en heel zijn gelaat straalde, omdat hij God ervaarde in deze jonge man. Persoonlijk denk ik, dat dit de enige manier is, om er je leven aan te wijden en toch gelukkig te zijn.
Ik zou willen eindigen met een lied dat door de mensen, gehandicapten en gezonde in de Ark gezongen werd. Het werd uit het Engels vertaald.
Vader, we vragen U, zegen ons en blijf van ons houden.
Maak de Arkgemeenschap tot een thuis waar de armen van
Geest leven vinden.
Een huis van troost en vrede voor hen die lijden.
Heer geef ons een ontvankelijk hart, een nederig en vriendelijk
hart, zodat wij hen die Gij zendt kunnen ontvangen met
tederheid en medeleven.
Geef ons een mild hart om lief te hebben en te dienen.
Waar tweedracht is, laat ons verzoening en vrede brengen.
Toon uw levende Zoon in het gelaat van de lijdende mens.
Zegen ons door de handen van uw kleinen.
Lach ons toe door de ogen van de verstotenen.
Heer, breng vrijheid, vriendschap en eenheid in de wereld.
Verwelkom alle mensen in uw koninkrijk.
De kleinen der wereld zijn groot in de ogen van God.
De klaproos en de korenbloem de gouden aar en de lupine de lelie en de leeuwenbek de ridderspoor, de akelei het kruidgewas, het halmgras
Een bloemenkrans gevlochten rondomheen het mensenkind dat dromend in Gods liefde nog geloven mag
in hem en haar, in mensenras met hart met ziel bij aardegrond vanwaar de bloemen zijn geplukt alwaar het leven is ontstaan en waar haar voeten stappen gaan over wegen en die weg van hoop en grenzeloos verlangen
Zonder angst en onbevangen zo droomt zij weg en wiegend klemt zij zich in ene krans en houden bloemen haar gevangen
Theresia Van Lisieux vlak voor haar intrede
Droom, ja droom maar mensenkind en laat je wiegen door jouw God die jou omarmd heeft met zijn krans; spring op en dans en neem je krans en tooi je hoofd voor hem; en maak je mooi voor hem; jij kleine bruid van God
je zult je wegen gaan en eenmaal zal een laatste krans van bloemen met je gaan; voortgegaan je weg gegaan; dan zal jij voor jouw Gode staan slaapdromend opgetild uit dood bevrijd naar hemellicht
Ik zal die zondagmiddag met mijn vader op wandel door het land niet licht vergeten al is het vijftig jaar en méér geleden, zo dicht bij hem als bijna nooit meer later.
Wij kwamen bij een akkerstuk, door bossen die aan vier kanten stonden, ingesloten, door varens een verwoestend spoor gestoten dan verend verder over vedermossen.
Wij vonden er een hof. Het hoge koren met ritselingen rijpgestookt van boven stond in de palle juli onbewogen tegen mijn open ogen en mijn oren.
Ik zág niets anders, hóórde niets dan droge verdorde zoemgeluiden van insecten onzichtbaar kevertjes en rode plekken papavers door veel bijen aangevlogen.
Een wereld die bestond en aan den lijve ervaarbaar vaderlijk, een nieuwe aarde met ademing en aanvangen van klaarte waarin ik wilde blijven en verblijven.
Anton van Wilderode Uit: Daar is maar één land dat mijn land kan zijn Tielt Lannoo 1983
Het is een beetje stil geweest, hier op mijn blog. Er zijn verscheidene redenen voor, maar vooral omdat ik, zoals velen onder U, genoten hebt van de zomerse dagen, al gingen die wel eens hun boekje te buiten.
Daar wou ik het nu juist over hebben. De MENS, die zichzelf zou graag tot middelpunt maakt, waant zich meester over het leven en sinds kort ook over de dood.
De wetenschap heeft vele terreinen ontdekt en is, dikwijls ten goede, maar vaak ook ten kwade, meester geworden over ons leven.
Een echte wetenschapper is een bescheiden mens, die weet, dat hij of zij maar heel weinig kennis bezit. Dat er nog zoveel onbekend is, hier op aarde en in dat uitgestrekte heelal. Dat hij maar een radertje is in dat grote geheel.
Hij of zij gebruiken de talenten die hen gegeven zijn en waarvan het evangelie zegt, dat ze die niet mogen begraven, maar dat ze hondervoud moeten opbrengen.
Voor iemand, die in dit perspectief zijn taak als vorser, als wetenschapper vervult heb ik groot respect.
Maar er zijn er ook anderen, die inderdaad medisch en wetenschappelijk gezien echt succes boeken, maar die ronduit bekennen dat God met dit alles niets te maken heeft. Zij geloven niet in God, zij loochenen zijn bestaan.
Wat een ijdelheid, wat een pretentie! Hen komt alle eer toe! Niet die grote God, Schepper van het heelal die alles geschapen heeft en het ook in stand houdt.
De zoekende mens, de zoekende wetenschapper, die het moeilijk heeft met het bestaan van God, maar dit niet uitsluit, laat een deur op een kier.
Ik bid God, dat Hij, op een dag, deze mensen echt verlichting zou brengen. Niet alleen kennis, maar de eenvoud en de bescheidenheid om te ervaren dat NIETS zou kunnen bestaan, zonder God's creatieve, scheppende Liefde.
Bij het begin van dit schrijven sprak ik over de zomer, die wel eens zijn boekje te buiten ging.
Niemand is in staat om daar iets aan te doen. We moeten het weer nemen zoals het komt. Zo ook met aardbevingen, tsunami's, overstromingen, grote droogte, veranderingen van de seizoenen. We kunnen preventief proberen de schade zoveel mogelijk te beperken, maar verder staat de wetenschap machteloos.
Daar waar de mens te kort schiet aan kennis, aan middelen, daar is en blijft God. Als de mensheid zich opnieuw tot God zou bekeren. Als we opnieuw mensen werden die durven bidden, die God een plaats geven in hun leven, in hun gezin, in de maatschappij, zou het aanschijn van de aarde vernieuwen.
Wij moeten maar één stap zetten in Zijn richting, Hij zet alle andere stappen naar ons toe.
Probeer het eens, samen met de apostelen - toen bij de storm op het meer - die zeiden: " Heer, red ons, wij vergaan."
Wij hier, jullie ginds slachtoffers en daders daders en slachtoffers. Waarin bestaat het onderscheid?
Wat heeft jullie daartoe bewogen? Wij zijn hevig ontsteld, wij zijn radeloos en wij willen begrijpen.
Hij heeft ons gezegd: heb je vijanden lief. En wij geven toe hoe moeilijk we het daarmee hebben en daarom richten wij ons tot onze God.
Gij, Heiland van de wereld, sta ons bij en geef ons kracht om onze woede onze onmacht onze angst toe te laten het uit te houden en ons door uw liefde te laten veranderen.
Gij, Heiland van de wereld, schenk ons en onze wereld uw vrede opdat uw Rijk kome.
Heer, U hebt van ons het meest zinvolle wezen op deze aarde gemaakt omdat U ons een ziel hebt ingeschapen. Wij kunnen haar niet aanwijzen zoals we onze ledematen aanwijzen en onze hersenen waarmee we denken. Maar door Uw genade voelen wij dat wij vanuit de Ziel leven en dat de kracht van haar onstoffelijkheid die van het stof verre overtreft.
zullen we ruilen jouw onrust voor mijn vrede zullen we ruilen mijn toekomst voor jouw verleden , zullen we ruilen mijn liefde voor jouw angst, en weet je mijn liefde duurt het langst.
zullen we ruilen mijn troost voor jouw verdriet zullen we ruilen dan geef ik je hart een lied , zullen we ruilen en wat vind jij daar van zullen we ruilen zodat jij weer zingen kan
zullen we ruilen al zit je nog zo in de knoop zullen we ruilen dan geef ik jou weer nieuwe hoop zullen we ruilen dan maken wij een nieuwe start zullen we ruilen geef me dan je hart
zullen we ruilen jouw mislukking voor nieuwe kansen zullen we ruilen en zullen we samen dansen samen dansen tot diep in de nacht samen dansen net zo lang tot jij weer lacht
Er is groen en er is gras, er is rood en er zijn rozen, geel schittert fel. Het blauw is heel discreet, en af en toe zie je mij blozen
Het is zo heerlijk om te zien en aan te raken; te vertroetelen alsof men nog een baby was; spelend in dat groene gras.
Vogels in concert, hoog en zuiver, geen enkele valse noot; het is alsof ik huiver! En zie, gans onverwacht een bloeiende roos, knalrood! Geluk, dat doet mij blozen!
Ik zit op het puntje van mijn stoel, geniet in alle talen, " Mijn God, ik weet U hier, al kom ik U ook tegen in elk mensenhart. Ik wil U danken, en blijvend over U verhalen."
Zolang er nog ergens iemand bestaat met wie ik als mens kan spreken, vind ik ook wel de stilte midden op straat, een stilte die niemand kan breken.
Een kostbare stilte van zuiver glas, dat ik zelf met mijn stem heb geslepen. Als ik er niet was, had niemand die stilte begrepen.
Maar als Hij er niet was en Zijn stem was er niet, dan was er van stilte geen sprake. Alleen maar zwijgen, hard als graniet die je doodeenzaam kan maken.
Maar de stilte dat is een tweestemmig lied, waarin God en mens elkaar raken.
Aanvaard elke nieuwe dag als een geschenk, als een gave en zo mogelijk als een feest ! Sta 's morgens niet te laat op ! Kijk in de spiegel en lach tegen jezelf en zeg 'goede morgen' tegen jezelf, dan ben je een beetje geoefend om het ook tegen anderen te zeggen !
Het gebeurde in een klein dorpje in Duitsland na de oorlog...... De bewoners kwamen terug en zagen dat de oorlog alles verwoest had: huizen, school, kerk. Geen enkele steen was op de andere blijven liggen.
Tussen al de brokstukken en puin lag ook een kapot kruisbeeld, dat vroeger midden op het marktplein stond. De bewoners van het dorp wilden het kruisbeeld herstellen en aan elkaar plakken; doch de handen waren niet meer terug te vinden.
In het dorp was nog een groep Engelse soldaten gekazerneerd. Een van hen maakte een bordje en hing het onder het kruisbeeld. Op dat bordje schreef hij de volgende woorden:
Op onze wandelingen tijdens onze vakantie kwamen wij vele van soortgelijke kapel-kruisen tegen.
In ieder dorp, aan ieder kruispunt van de landelijke wegen stonden deze mooi bewaarde kruisen, goed onderhouden. Bovendien waren ze allemaal verschillend.
Toen wij nog kinderen waren leerden wij een schietgebedje zeggen: bv. Weesgegroet Maria, of Geloofd zij Jezus Christus.
Ik vind dit een mooi gebruik, en als ik het niet vergeet doe ik dat nu opnieuw.
Nostalgie? Neen, gewoon, de waarde van het gebed erkennen en waarderen.
De dag ging als een bloem verslensen haar laatste blad verbrandt. De vrede nevelt over 't land, de rust dauwt op de mensen.
Uit stilte en uit sterrenlicht wordt dan een altaar opgericht. En luister nu, hoe alle dingen zingen en alles zingend in elkaar vervliedt de mensen en de dingen, de vreugd', het kwaad en het verdriet, lijk duizend schoon accoorden van een en hetzelfde lied!
O zalig uur, waarop de ziel gerijpt van zangen, zonder beeld of woorden Gods wil begrijpt!
Lucas vertelt hoe de Kerk begonnen is. Na Jezus' terechtstelling hadden de eerste christenen zich diep ontmoedigd teruggetrokken. Ze waren vol angst voor de joden. Plots traden ze vol durf naar buiten, omdat ze "begeesterd" werden door Gods Geest. Hun geestdrift was zo overweldigend dat de vele aanwezigen de verkondiging van Gods grote daden hoorden in hun eigen taal.
Eerste lezing - Uit de Handelingen van de Apostelen
1.Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren allen bijeen op dezelfde plaats. 2.Plotseling kwam uit de hemel een gedruis alsof er een hevige wind opstak en heel het huis waar zij gezeten waren, was er vol van. 3.Er verscheen hun iets dat op vuur geleek en dat zich, in tongen verdeeld, op ieder van hen neerzette. 4.Zij werden allen vervuld van de Heilige Geest en zij begonnen te spreken in vreemde talen naargelang de Geest hun te vertolken gaf.
Uit de tweede lezing Brief van de apostel Paulus aan de Galaten
16. Leeft naar de Geest, dan zult ge niet uitvoeren wat de zelfzucht dicteert 17. Wat de zelfzucht wil, strijdt met de Geest, en omgekeerd, het verlangen van de Geest komt in botsing met het egoisme. 19. De uitingen van de zelfzucht zijn bekend genoeg: ontucht, onreinheid en losbandigheid, 20. afgoderij en toverij, haat, tweespalt, afgunst, driftbuien en intriges, ruzies, partijschappen en jaloersheden, 21. drinkgelagen, uitspattingen en zo meer. Ik waarschuw U zoals ik U al eerder gewaarschuwd heb: wie zich zo misdragen, zullen het koninkrijk van God nooit erven.
22. De vrucht van de Geest, daarentegen is liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtheid en ingetogenheid. 25. Daar wij leven door de Geest, willen wij ook leven volgens de Geest.
EVANGELIE volgens Johannes
In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:
26. Wanneer de Helper komt die ik u van de Vader zal zenden, de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat, zal Hij over mij getuigenis afleggen. 27. Maar ook gij moet getuigen, want vanaf het begin zijt gij bij Mij. 12. Nog veel heb ik u te zeggen, maar gij kunt het nu nog niet dragen. 13. Wanneer Hij echter komt, de Geest der waarheid, zal Hij u tot de volle waarheid brengen. Hij zal niet uit zichzelf spreken, maar spreken al wat Hij hoort en u de komende dingen aankondigen. 14. Hij zal Mij verheerlijken omdat Hij aan u zal verkondigen wat Hij van Mij ontvangen heeft. 15. Ik zei dat Hij aan U zal verkondigen wat Hij van Mij ontvangen heeft. " Al wat de Vader heeft, is het mijne."
Tot zover de lezingen van Pinksteren, misschien hebt U er iets aan. Zalig Pinksterfeest !
Moge de weg jou tegemoet komen. Moge de wind altijd in je rug blazen. Moge de zon je gezicht warm strelen. Moge een zachte regen op je velden vallen. En moge God jou bewaren in de palm van zijn hand tot wij mekaar opnieuw ontmoeten.
Gij badt op enen berg alleen, en Jesu ik vind er geen waar 'k hoog genoeg kan klimmen om U alleen te vinden: de wereld wil mij achterna, alwaar ik ga of sta, of ooit mijn ogen sla; en arm als ik en is er geen, geen een, die nood hebbe en niet klagen kan; die honger en niet vragen kan; die pijne en niet gewagen kan hoe zeer het doet! O leer mij, armen dwaas, hoe dat ik bidden moet!
Reik mij uw handen, God. Ik ben te klein om met mijn hart alleen te zijn, om met mijn vreugde en met mijn pijn alleen te zijn, om met het harde leven van strijden en streven alleen te zijn
Ik ben te klein, reik mij uw handen, sterk en trouw in mannelijke kracht en toch zo zacht en teder als van een vrouw die moeder is en van haar kindje niets verwacht dan dat het lacht.
Reik mij uw handen, God. Dan zal ik immer, al ben ik klein, erin geborgen zijn. Dan wordt mijn leven blij geluk.
En wat is vol liefde arbeiden? Het is het kleed weven met draden gewikkeld van ons hart, alsof de geliefde dat kleed zou dragen. Het is vol aanhankelijkheid een huis bouwen, alsof je geliefde daarin wonen zou. Het is met tederheid het zaad zaaien en vol vreugde de oogst binnenhalen, alsof je geliefde eten zou van de vrucht. Het is alle dingen die je maakt de adem inblazen van je eigen geest. En weten dat alle geliefde doden om je heen staan en toezien.
Voor iedere dag, die mij geschonken wordt, voor alle schoonheid die ik mag ervaren, voor de liefde die ik zomaar belangloos ontvang, voor de mensen die ik ontmoet op mijn weg en voor de kansen die ik krijg, steeds opnieuw Heer, zeg ik U dank, Louise
Dank je Eveline, voor het uitlenen van deze mooie foto
Als in de vroege voorjaarsnachten nog laat de dwaze merel fluit: tot niets dan poëzie bij machte stort hij zijn ziel in fuga's uit, want aan de witte berkebomen heeft zich het eerste groen gezet; - dan gaan ook wij teloor in dromen dan zoekt de ziel haar bruiloftsbed.
En toch, van alle gouden reizen keert men terug, arm en ontdaan; het nieuwste van de paradijzen blijkt morgen weer de jongste waan; geschud, bespeeld door alle winden, een voorjaarsberk gelijkt ons lot, en daar is nimmer rust te vinden totdat gij rust, o hart, in God
God, Gij hebt Uw Zoon de wereld ingezonden met geen andere zekerheid dan dat Hij moest leven, lijden en sterven.
Hij heeft zijn zending volbracht ten einde toe. Gij hebt Hem niet laten vallen in het niets.
Met deze lijdende mens voor ogen en in verbondenheid met zoveel lijdende mensen in de wereld, durven wij bidden:
' Neem Uw Hand niet van ons weg, geef ons moed en kracht om in tijden van beproeving en dood elkaar te dragen en lief te hebben. Dat wij zo op het spoor komen van de liefde, die sterker is dan alle dood. Dat vragen wij U omwille van Jezus Christus, Uw Zoon en onze Broeder, Amen.
Een diep-menselijk verhaal, een GOEDE VRIJDAG verhaal
Getuigenis over zijn gevangenschap in een Duits concentratiekamp.
door Bert Aerts
Ik vertel U het genademoment uit mijn leven.
Het is tevens het dieptepunt van tragiek en mijn Taborg - berg.
In de winter van 1944 op de weg tussen het station van Melk aan
de Donau en het concentratiekamp buiten dezelfde stad.
Bij het afstappen van het speciale verhoog het beruchte embar- cadère - had ik een uitgemergeld en naar ontbinding en uitwerpselen stinkend stuk mens ( was het een Joegoslaaf of een Roemeen?) opgeraapt en op de rug geladen. Zwaar woog het niet. Maar zoveel verstand of kracht schoot er in dit stervend wrak niet over, dat hij wat kon meehelpen om zich behoorlijk vast te houden.
Hij had de armen om mijn nek geslagen, zakte telkens naar beneden
en snoerde me de strot toe. Als ik hem voor de zoveelste maal weer
wat hoger op mijn rug hielp heb ik zeker gevloekt tegen deze man.
De termen hebben geen belang. Ze hadden ook geen zin, ik was zelf
een wrak en fluimde bloed na iedere hoestbui.
We laveerden verder tegen de wind en de sneeuw.
De stank van verbrande mensenbeenderen, de rook van het crematorium sloegen om ons heen. Toen heb ik het meest tragische woord gehoord dat een mens op deze wereld kan vernemen.
Uit het bewusteloze stuk miserie op mijn rug kwam één woord:
crematorium gut warm
En dan is het teken gekomen. Ik stond midden in de warme golf- stroom tussen de Vader en de Zoon. Ik dacht: Waarom doe je nu wat je doet? Het is een mengeling van hondse Godsvrees en egoïsme. Waarom durf je dit stuk mens niet laten vallen, het weet niet eens wat het betekent?
Maar je durft niet. Je weet heel goed dat je nooit meer tot God zal durven gaan als je Zijn Zoon in de sneeuw laat vallen, dat je nooit meer om iets moet aankomen bij Hem. Ik sukkelde verder
Vlak voor mijn gezicht wuifde de paarse vuile hand van het wrak op en neer op de cadans van elke stap, en Plots trof mij het licht. Uw Zoon, ik draag Uw Zoon.
Het was geen identificatie. Ik voelde het aan als een transsub- stantiatie. Ik heb die ijskoude, blauwe, vuile hand gekust. Zeker, zeker, we waren meer dan half krankzinnig. Maar dit is ergens de hoogste geloofsdaad en de Tabor van liefde in mijn leven geweest. Ik heb tot de Vader gebeden in een verhouding die ik niemand ooit zal kunnen meedelen.
Mijn ontzag en eerbied zijn nooit verminderd, maar als ik Onze Vader zeg, weet ik wat dit tussen God en mij betekent. Ik maak het verhaal niet mooier dan het is. Op het laatste stuk weg naar het kamp heb ik ook gebeden: Vader, nu ik hier ook zeul met Uw Zoon op mijn schouder, vraag ik U: laat me als het U belieft mijn land en vooral mijn moeder nog eens levend terugzien? Mijn land heb ik teruggezien. Op de ontmoeting met mijn moeder zal ik nog moeten wachten. Toen ik zo bad stond ze reeds naast de Vader.
En als ik eens even nadenk, zit achter dit hele verhaal misschien een beetje chantage van mijn moeder. Want zoals ik haar ken, weet ik dat zij, denkend aan mij, in die laatste dagen van haar twintig jaar lange lijdensweg, gebeden heeft: Neem mij, Heer, maar laat mijn jongen thuiskomen. Zo zien we nooit klaar in het wondere spel van God.
We weten maar één ding met zekerheid: God is Liefde. Deze liefde legt hij in een mensenhart en elke vorm van liefde, ook als ze ligt in het hart van iemand die Hem niet kent of niet in Hem gelooft is meegedeelde Godsliefde.
Haat komt nooit van Hem. De liefde kan vele vormen aannemen, ook die van honger en dorst naar gerechtheid. Maar harteloosheid, wrok, gebrek aan vergevingsgezindheid zijn nooit tekens van grootmenselijkheid en wie deze tekens draagt, kan allerminst Zijn leerling zijn.
En daarmee is alles gezegd!
Bert Aerts is reeds in het Vaderhuis opgenomen. Hij zal zijn moeder teruggezien hebben, de Vader en de Zoon, die hij reeds ontmoette tijdens zijn leven. Louise
Wie zijn zij? Het zijn onze broeders en zusters die leven waar Jezus geleefd heeft. Zij wonen in en rond de heilige plaatsen en worden beschouwd als de opvolgers van de eerste christenen, waaruit al de christelijke kerken gegroeid zijn. Wij zijn hun daarom veel verschuldigd
Het christelijk geloof vindt zijn oorsprong in historisch Palestina. Sinds het ontstaan van het christendom, is er een aanwezigheid geweest in Palestina van christenen. Over de eeuwen is die aanwezigheid echter gedaald, voornamelijk door politieke redenen die het Palestina van Jezus tijd meermaals verdeeld heeft.
Dit duidelijk stellen is moeilijk in korte bewoordingen.
Vóór de oprichting van de staat Israël in 1948 woonde
er nog een groot aantal christenen inPalestina.
Maar tijdens de oorlog van 1948 werden meer dan 750.000 Palestijnen verdreven en sinds de bezetting van de Palestijnse gebieden in 1967 vluchtten heel wat Palestijnse christenen, net als moslims.
Vanaf het begin tot op heden ijveren christenen mee voor de vrede en de rechten van het volk.
Toch emigreren nog steeds meer christenen dan moslims, daar zij meer mogelijkheden hebben voor emigratie naar christelijke gemeenschappen in het Westen. Het is vanuit de schrijnende situatie die veroorzaakt wordt door de bezetting en de bouw van de Muur dat emigratie in de hand gewerkt wordt.
Gevolg is: in wat nu Palestina heet zijn er nog 2% christenen; in wat nu Israël is leven er 20% Palestijnse burgers van Israël waaronder nog naar schatting 145.000 christenen. De meerderheid behoort tot de Grieks-katholieke of Grieks-orthodoxe kerk.Er is nu volgens de christelijke burgemeester van Betlehem een reële vrees dat de christelijke gemeenschap in het Heilig land zal uitsterven, daar mensen op zoek zijn naar een betere toekomst voor hun kinderen.
Zo is het niet verwonderlijk dat je in Betlehem een christelijk huwelijksfeest kan meemaken waar bruid en bruidegom afwezig zijn omdat hun huwelijk die dag wordt ingezegend in het westen na emigratie en de familie toch het gebeuren wil vieren.Toch hebben christenen altijd een belangrijke rol gespeeld in het economische, politieke en sociale leven. Zij zijn nog steeds actief in de maatschappij, vooral in onderwijs en gezondheidszorg. Op deze manier getuigen zij van hun christen zijn. Door hun noodzakelijke aanwezigheid blijven zij de levende stenen van het christendom in het land van Jezus. Priester Herman Boon zaliger, luchthaven-aalmoezenier, nodigde steeds mensen uit om die levende stenen van het Heilig land te bezoeken en hen alzo te bemoedigen en te steunen. Hen aldus daadwerkelijk leren kennen is een goede manier om hen te tonen dat wij christen- en hen niet in de steek laten. Hierdoor ontstaan vriendschappen en contacten (o.a. geregelde correspondentie langs internet geeft hen ruimte) Maar hen nabij zijn in hun voortdurende inspanningen om te overleven als christenen in een land dat hen niet de nodige ruimte en mogelijkheden biedt, door te delen van onze overvloed is een opdracht voor iedere christen. Door onze solidariteit kunnen wij de noden lenigen van de christenen in het Heilig land, zodat zij in hun ge- liefde steden en dorpen kunnen blijven waar zij dag na dag in Jezus voetstappen treden.
Het Latijns Patriarchaat in Jeruzalem dat verantwoorde- lijk is voor de christenen in het Heilig land zorgt voor de kerken en christelijke gemeenschappen en ondersteunt vele projecten. Veelal is deze steun gericht naar scholen, parochies, ziekenhuizen, tehuizen voor vondelingen, verlaten en gehandicapte kinderen, gezinnen in grote nood en bejaarden. De projecten zijn verspreid over heel het Heilig land, want ook in Galilea (Nazareth en de dorpen rond het meer van Galilea) zijn christenen tweederangsburgers en is de kerk met de heilige plaatsen in nood. In Bethlehem en om-streken is er ook nood aan geven van onderdak en directe voedselhulp door de veel- vuldige vernielingen door de bezetting en de grote werkloosheid die het bouwen van de muur veroorzaakt. Heel veel olijfgaarden werden afgescheiden en bijna elk Palestijnse stad of dorp is één grote gevangenis. Je kunt er slechts weg met de uitdrukkelijke toelating van de Israëlische overheid. Deze geslotenheid dwarsboomt elke sociaal-economische ontwikkeling, waardoor de werkloosheid alsmaar groter wordt. Ook het wegblijven van pelgrims en toeristen heeft de hele sector zo goed als platgelegd. Heel veel inkomst- en zijn tot bijna nul herleid en werkt de armoede van veel gezinnen in de hand, waardoor de meest primaire noodzakelijke levensmiddelen ontbreken. Zelfs de toevoer van water wordt door de Israëlische regering tot het minimum herleidt, wat voor vele moeilijkheden zorgt.
Enkele projecten die het Latijns patriarchaat financieel ondersteunt en controleert tonen ons dat ze wel degelijk een aanmoediging zijn voor de christenen om in het Heilig land te blijven wonen. Pontifical Mission zorgt voor werkgelegenheid door o.a. het bouwen van appartementen op grond van het Latijns Patriarchaat, die nadien als sociale woning verhuurd worden die na enkele jaren kan aangekocht worden. De arbeiders en de bewoners zeggen nu dat ze blij zijn om de rust en het vertrouwen dat zij hierdoor krijgen. Zij bemoedigen ook de kunstambachtelijke be-drijfjes (o.a. olijfhouten beeldjes handwerk allerhande) door hen kansen te bieden tot goede verkoop doorheen verschillende projecten naar kerken, wereldwinkels, enz Langs deze organisatie werden de sandalen geleverd die gedragen worden door de figuranten van de Hans- wijkprocessie, die elk jaar in mei (dit jaar 21 mei) het leven van Jezus uitbeeldt doorheen de straten van in Mechelen.Een gewaardeerd project voor en door de christenen van Betlehem.
St.Joseph ziekenhuis is het enige katholieke zieken-huisin Jeruzalem, gerund door de zusters van Sint Jozef. Christenen zijn heel blij hier terecht te kunnen op non- profit basis. Bethlehem, kinderkribbe v.d Heilige Familie: opvang van vondelingen en babys van ongehuwde moeders en tevens van een honderdtal kleuters uit sociaal zwakke gezinnen. Ook hebben de zusters een sociaal centrum dat behoeftige families voorziet van eten, medische hulp en kleding. De jongerenkerk van Scherpenheuvel heeft al meer- maals driekoningen gezongen ten voordele van deze kinderkribbe. Prachtig toch! Driekoningen zingen voor de kribbe in Bethlehem. De opbrengst zorgde al voor nieuwe bedjes en verzorgingsmaterialen.
Latin Seminary, school in Beit Jala waar de studenten ondergebracht zijn in kleine kamertjes, waar sanitaire installaties nog ontbreken en waar moet bijgedragen omdat de studenten niet zelf hun studies kunnen betalen.
Parochies, kerken, heilige plaatsen worden gesteund door het onderhouden van personeel (zoveel mogelijk mensen worden in dienst genomen zodat zij van armoede gevrijwaard blijven), restauratie en onderhoud van gebouwen. Maar ook directe hulp aan christenen die in acute nood verkeren door het verstrekken van financiële en medische hulp en zorg voor voedsel en onderdak.
Zo zijn er nog tientallen projecten die het Latijns Patriarchaat opricht en ondersteunt naargelang de noden van de christenen en hen zo de kans geeft op een menswaardig bestaan in het Heilig land. Het zijn de levende stenen die recht hebben op onze hulp?
Hier de nood: christenen helpen christenen!
Indien de christenen in het Heilig land zouden verdwijn- en, zullen de heilige plaatsen en de heiligdommen ziel- loze monumenten worden bij gebrek aan christelijk getuigenis en inspiratie. Michel Sabbah, de Latijnse patriarch (bisschop) en voorzitter van Pax Christi Internationaal zegt hierover: Het is onze roeping om te getuigen, maar dat is heel moeilijk vanwege de politieke situatie, vanwege de muur en vanwege de controleposten en gestelde eisen. Daarom durven wij hopen op hulp van christenen over de wereld; door ons te bezoeken en ons daadwerkelijk te steunen.
Heilig Grafkerk in Jerusalem
Schrijfster van dit artikel was eind december - begin
januari 2006 nog te gast in het Heilig Land en werd er enorm gastvrij ontvangen. Het bezoek aan verschillende van deze projecten heeft heel wat vriendschappen gecreëerd. Zowel babys en kinderen ( kinderkribbe) als jongeren (scholen en vredesgroepen) en volwassenen uit de parochies en de bewegingen zijn nu een blijvende kans tot solidariteit en uitwisseling van christelijke spiritualiteit die tot grote dankbaarheid stemt. Lieve Brouwers
Dank aan onze pastoor voor het ter beschikking stellen van deze waardevolle informatie. De tekst werd in onze parochie voorgelezen. Hij geeft informatie die we anders nergens lezen of horen. Louise
We verzamelen en brengen onze dromen mee. Het land roffelt leven zo luid als de tromroffel van ons hart en roept onze dromen.
We verzamelen en brengen onze dromen mee. Uit onze dromen wordt de moed geboren die de aarde beweegt in ons zelf die ons uitdaagt.
We verzamelen en brengen onze dromen mee. En in onze dromen zijn we verenigd en sterk zoals nu.
We verzamelen en brengen onze dromen mee. Om hen te trotseren die ons en onze kinderen willen bedreigen.
We verzamelen en brengen onze dromen mee. Dromen die we weven in de vezels van ons gebeente wetend dat ze sterk genoeg zijn om ze door te geven aan onze kinderen en de kinderen van onze kinderen.
We verzamelen en brengen onze dromen mee. De dromen die ons heilig zijn, die we kerven in de tempel van onze ziel
( Uit het gedicht: " De Bijeenkomst van Farmcoop ", Filippijnen. uit de vastenkalender van Broederlijk Delen 2006
Hoe kunnen wij bij de opbouw van de mensenfamilie voorbijgaan aan het feit dat zovele volkeren de gestalte aannemen van ' de lijdende Dienaar Jezus ': veracht, verguisd, volkeren, voor wie men de ogen sluit, zij die eigenlijk onze ziekten dragen
Heer God, wij danken U voor de nieuwe dag met de vele nieuwe kansen die Gij ons geeft: het werk, dat het leven zinvol maakt, de ontspanning die ons verkwikt.
Maak ons aandachtig, Heer, voor de glimlach die vertrouwen geeft, voor de attentie die blij maakt en voor de ontmoeting die eenzaamheid breekt. Laat ons vredig zijn vandaag, bij zon en regen, bij succes en tegenspoed.
Laat niet toe, Heer, dat onze vreugde vertroebeld wordt door angst, voor alles wat gebeuren kan. Wij weten ons veilig bij U, Heer want vandaag zijt Gij " de altijd Aanwezige " in het hart van ons bestaan.
Lentestormen waaien de pannen van het dak. Het regent dat het klettert, de wolken jagen mijn venster voorbij. Het land ademt zich open na geleden winterpijn.
Dank U, verrassende God, voor de wisseling van de seizoenen. Mijn hart klopt zich vrij, mijn longen gaan open
Ik voel me als herboren.
foto: Wijnand - met dank tekst: Met Christus - Kerk en Wereld
Zolang er nog ergens iemand bestaat met wie ik als mens kan spreken, vind ik ook wel de stilte midden op straat, een stilte die niemand kan breken.
Een kostbare stilte van zuiver glas, dat ik zelf met mijn stem heb geslepen. Als ik er niet was, had niemand die stilte begrepen.
Maar als Hij er niet was en Zijn stem was er niet, dan was er van stilte geen sprake. Alleen maar zwijgen, hard als graniet die je doodeenzaam kan maken.
Maar de stilte dat is een tweestemmig lied, waarin God en mens elkaar raken.
Ik beëindigde mijn vorige tekst van 16 maart met volgende woorden:
God is een realiteit in mijn leven van elke dag. Maar dat dit niet altijd zo is of was vertel ik een volgende keer.
Deel 2.
Een aantal jaren geleden nam ik deel aan een reeks vormende gesprekken in onze parochie. We waren ingedeeld in groepjes van 6 à 8 personen, die twaalf keren samenkwamen. Op de duur leerden we elkaar beter kennen en dat was echt wel verijkend. In onze groep zat ook een dame, die ik reeds oppervlakkig kende. Ik wist dat ze zeer sociaal was, gelovig en overal waar ze kon dienstbaar was. Ze had echter geen sterke gezondheid.
Ze was niet bepaald het type dat altijd aan het woord was, maar haar woorden waren beklijvend. Op een dag ging het gesprek over GELOOF en over God ervaren in uw leven.
Plots nam deze dame het woord en zei: " God is de grote Afwezige in mijn leven." We werden er allemaal stil van en beseften beter dat deze dame niet alleen al die goede eigenschap had en beoefende, maar bovenop ook heel trouw was in haar geloof. Zelfs al had ze het daar heel moeilijk mee.
Hoe kan je zoiets uitleggen? Wel je moet het eerst zelf meemaken voor je eigenlijk begrijpt waar het om gaat.
Ik ben altijd geboeid geweest door spirituele lectuur, Zo had ik in mijn jeugdjaren ook het leven gelezen van de kleine heilige Teresia van Lisieux, die ook zo'n een periode van Afwezigheid van God heeft moeten doormaken. Dat was de donkerste periode van haar leven. Maar ook haar trouw en volharding brachten haar uiteindelijk opnieuw tot het liefdevol Licht van God. Het is een zware beproeving, die God toelaat, om de mensen te helpen op hun weg naar heiligheid. Ik kan heel goed begrijpen dat een ongelovige mens, dit als pure nonsens ervaart en er het nut niet van inziet.
Terug naar deze dame. Ze bleef wie ze was, edelmoedig, dienstbaar, en iedere week aanwezig in Gods huis. Ik weet niet hoe lang die beproeving voor haar heeft geduurd. We hebben er nooit meer over gesproken. Maar ik heb in die tijd wel bijzonder voor haar gebeden. En ik ben zeker dat er nog mensen in onze gespreksgroep hetzelfde hebben gedaan.
Wat heeft dat nu met mijn eigen geloof te maken? Een aantal jaren na dat gesprek maakte ik een moeilijke periode door. Ik ben niet iemand die heel de dag loop te bidden, maar de gedachte aan God is heel regelmatig in mijn leven aanwezig.
Echter, in die moeilijke sociale en lichamelijke periode, gebeurde het dat de "zon" in mijn leven plots uitdoofde. U zult misschien denken "een depressie" neen, dat was het niet, want voor de rest functioneerde ik normaal en waren er geen symptonen die daar op wezen.
Vroeger had ik altijd een gevoel van vrede en vreugde gehad, wat er ook gebeurde in mijn leven. Nu was ik "ijs" van binnen. Het gebeurde van het ene moment op het andere. De warmte, God, was uit mijn leven verdwenen.
EN IN EEN MOMENT BESEFTE IK: als ik een ongelovige zou zijn dan zou ik zeggen: Er is geen God.
Maar ik was geen ongelovige. Meer nog dan anders was ik een zoekende gelovige, die opnieuw de weg naar haar God moest vinden.
Ik heb gebeden, meer nog dan anders. Ik heb gezegd " God, help mij om trouw te zijn in mijn geloof aan U," Ik weet dat Gij er zijt en mij niet alleen laat, ook al voel ik Uw aanwezigheid niet meer. Geef mij de kracht en de trouw om te volharden en mijn God, geef mij opnieuw die vreugde U te mogen ervaren in mijn leven van elke dag.
Er was een mist over mijn leven getrokken, maar ik was er zeker van dat op een dag de zon weer zou doorbreken.
EN ZO GEBEURDE. Dit keer niet van het ene moment op het andere, maar langzaam. God heeft mij niet lang in het ongewisse gelaten. Hij weet dat ik maar een zwakke mens ben en niet tenvolle mens kan zijn zonder zijn hulp en aanwezigheid.
Sindsdien mag ik elke dag aan zijn Hand door het leven gaan.
De dame waar ik over schreef, heeft Hij reeds aan Zijn Hand zijn Koninkrijk binnengeleid.
Ik hoop en bid, dat dit mij ook zo zal vergaan en de vele mensen die ik op mijn levensweg mocht ontmoeten.
19 maart is in de katholieke kerk het feest van de Heilige Jozef, bruidegom van Maria en voedstervader van Jezus.
Vroeger werd dit feest ook in de gezinnen gevierd, als Vaderdag. In sommige streken van ons land gebeurt dit nog sporadisch. In ons gezin krijgt het beeldje van Sint Jozef op 19 maart een ereplaats. Ook vader wordt die dag niet vergeten door onze kinderen.
In Kapellen bij Antwerpen is er een kapel, waar de Heilige Jozef wordt vereerd. Het is een bedevaartsplaats, temidden van een kleine woonwijk. Er komen bedevaarten naartoe van uit heel het land, maar ook individueel gaan mensen er bidden en de hulp van Sint Jozef vragen.
Is Sint Jozef van het toneel verdwenen? Zeker niet, maar wij, de moderne mens vergeet wel eens aan hem te denken of zijn voorspraak te vragen.
Hierna citeer ik enkele gedachten van Teresa van Avila en het belang dat zij hechtte aan Sint Jozef:
'In die tijd nam ik de heilige Jozef als bemiddelaar en meester. Tot op de dag van vandaag herinner ik mij niet hem wat dan ook, zonder resultaat gevraagd te hebben. Bij ondervinding weet ik dat God aan deze glorievolle heilige verleent in alles te voorzien. Heel wat anderen aan wie ik de raad gaf tot hem te gaan, ondervonden hetzelfde.' Leven 6, 6.
Ook ik mag getuigen dat ons gebed tot Sint Jozef om hulp en bijstand, nooit zonder gevolg is gebleven.
Kerkliederen zijn dikwijls een inspiratie tot gebed. Misschien klinken voor velen de teksten oudbollig, alhoewel er ook op dit vlak veel vernieuwing is.
De tekst hierboven vind ik heel mooi, omdat God sinds mijn kinderjaren mijn blijdschap is. Ik heb daar persoonlijk geen enkele verdienste aan. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat deze genade mij overkomt.
Ik wil een beetje van die blijheid delen, met iedereen die er voor openstaat.
Heb ik dan geen problemen, geen lijden gekend? Toch wel, maar met Gods hulp zijn die omgebogen tot nieuwe kansen.
Bij God is niets onmogelijk.
Ik wens ieder van U een zonnige dag en een heerlijk weekend, Louise
Sommigen onder U zullen misschien denken dat gelovig zijn synoniem is van veel bidden en naar de kerk gaan. OK, dat komt er ook bij. Maar dat is niet het doel op zichzelf, dat zijn middelen die ter beschikking staan.
Geloven is op de eerste plaats: leven in God's Aanwezigheid. Weten en aanvaarden dat ik niets ben, dat ik uit mezelf niets kan zonder Zijn genaden. Natuurlijk heb ik mijn mogelijkheden en mijn talenten, maar ik " geloof " dat ik die aan Hem te danken heb, vermits Hij mij geschapen heeft. Mijn opvoeding, mijn studies, de vele kontakten uit mijn jeugd en ook nu nog hebben mij verder gevormd. Dikwijls waren daar echte genade-momenten bij. En die waren dan nog niet persé vanuit het geloof geinspireerd. Als ik iets zie of meemaak, waarin de liefde de hoofdrol speelt vraag ik mij niet af, is die persoon wel gelovig. Neen, dan zie ik in die persoon God aan het werk, ook al weet hij of zij dat zelf niet. Dat is nu juist het wonderbare in het leven: Alle LIEFDE komt uit GOD, of men dat nu wil of niet. Zonder God's Liefde zouden wij niet in staat zijn om oprecht te beminnen, zonder zelfzucht of egoisme.
Helaas, velen geloven dit niet en wijzen Hem ook af. Maar God is trouw en Hij heeft geduld. En iedere daad van edelmoedige liefde brengt ons dichter bij Hem.
Maar hoeveel (h)eerlijker is het om met Hem om te gaan, als men beseft waar het eigenlijk om gaat. Als ik bemind word, bv. door mijn ouders en ik wijs die liefde af, zal ik er zelf door gekwetst geraken, maar erger nog ik zal mijn ouders heel erg pijn doen.
Het Geloof is een gave, zegt men. En ik denk dat dit waar is. Waarom heeft de ene mens het zoveel moeilijker om te geloven dan een andere? Maar men kan God vragen om het Geloof te mogen ontvangen, de enige voorwaarde is dat men er zich wil voor opemenstellen. En, op een dag zal die grote stralende zon door-breken in het leven van die mens. Maar voor dit alles is ook eenvoud nodig.
Het geloof geeft niet op alles een antwoord en God leren kennen, daar komt men in een heel leven niet mee rond. Daarom ook heeft Hij ons zijn Zoon gezonden, mens zoals wij. Ik kan mijn hart openstellen voor Jezus en met mijn moeilijkheden naar Hem toegaan. Ik mag Hem oprecht beminnen. Voor mij is dit evident, omdat Hij ook voor de vergeving van mijn zonden geleden heeft en gestorven is Zei Jezus niet: " Niemand kent de Vader tenzij de Zoon en niemand komt tot de Vader, tenzij door de Zoon." Jezus is dus de Weg naar de Vader en naar de Geest.
Moeilijk? Niet moeilijker dan we zelf willen. De liefde is de sleutel en als we proberen te groeien naar een oprechte liefde, groeit die genade van ontdekking van God in ons mee.
God is een realiteit in mijn leven van elke dag. Maar dat dit niet altijd zo is of was vertel ik een volgende keer.
U mag mij emailen als U vragen hebt. Wees gerust, ook ik ben maar een heel gewone vrouw, echtgenote, moeder en oma. Louise
Heer, maak van mij een werktuig van uw vrede. Laat me liefde brengen waar haat heerst. Laat me vergeving brengen waar beledigd werd. Laat me eendracht brengen waar tweedracht heerst. Laat me waarheid brengen waar mensen dwalen. Laat me geloof brengen waar getwijfeld wordt. Laat me hoop brengen waar gewanhoopt wordt. Laat me licht brengen waar het duister daalt. Laat me vreugde brengen waar droefheid is.
En geef dat ik bij dit alles veeleer zoek te troosten dan getroost te worden, te begrijpen dan begrepen te worden, te beminnen dan bemind te worden.
Want het is door te geven dat men krijgt, door zichzelf te verliezen dat men vindt, door te vergeven dat men vergeven wordt en door te sterven dat men verrijst tot eeuwig leven.
Spreek tot mijn hart, Heer, terwijl ik het even stil maak en mijn geest tot rust laat komen. Ook nu weer zegt U: " Ik ben er voor jou". En ik, ik wil er ook weer zijn voor U.
uit Bezinningsblad van maart 06 - van Kerk en Wereld
Heer God, alles wat ik heb, alles wat ik ben, alles wat ik doe, bied ik U aan. Kom en vervul mijn dag. Schenk mij uw Geest, dat in mijn denken, spreken en handelen, iets van uw stille aanwezigheid mag doorbreken. Laat me niet enkel voor mezelf leven, maar zoals Jezus, verbonden met U en gegeven aan mensen. Amen.
uit " Met Christus " uitgave van Kerk en Wereld Mechelen
In het dialect van een mus hoor ik mijn moeder roepen: verdwaald tussen de bloemen moet ik haar zoeken. Purper valt haar mantel op het koningskruid.
Zij is mijn moeder: hoe bedrijvig waren de mieren in het handwerk van haar vreugde.
Ik heb mij vaak in haar huis betrapt.
In niets werd zij misleid: aan de wijnkleur van de daken was de liefde te herkennen.
Nog wiedt zij een hemel van kers en radijs, op zachte knieën maakt zij onderscheid tussen waarheid en leugen. En waar zij van loutere goedheid spreekt, wordt haar tong met laurier belegd.
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind- want, o de mateloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie' in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder de wind in hulpeloos verdriet.
Wij zijn maar als de blaren in de wind ritselend langs de zoom van oude wonden, en alles is onzeker en hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet, kind.
En laten wij omdat wij eenzaam zijn nu onze hoofden bij elkander neigen, en wijl wij same'in 't oude waaien zwijgen binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.
Veel liefde ging verloren in de wind, en wat de wind wil zullen wij nooit vergeten; en daarom - voor we elkaar vergeten - laten wij zacht zijn voor elkander, kind.
Adriaan Roland Holst uit " Alle dagen van ons leven " - Averbode
Houdt U van sport? Zoveel zelfs dat U daarvoor uit uw zetel komt en LIVE gaat kijken, naar wielrennen bv, of houdt U meer van voetbal of tennis? In ieder geval U loopt er warm voor enU gaat er voor. U staat tussen die massa, een heerlijk gevoel! U hebt een goede plaats kunnen bemachtigen, was wel niet simpel. Iedereen kijkt in dezelfde richting, hoofden gaan van links naar rechts, U weet wat er gebeurt, U kent de regels van het spel. U gaat er zo in op dat U mee roept, zingt en danst. En als uw favoriete spelers dan ook nog punten scoren is het hek helemaal van de dam. U mag zich gelukkig prijzen en U gaat dan ook vol vertrouwen en gesterkt naar uw dagelijkse bezigheden. De sleur even doorbroken.
Ik hou ook van sport, vooral van wielrennen en als mijn klein- zoon in de goal staat en mijn kleindochter een flinke goal maakt ( niet in dat doel van haar broer ) ga ik er ook mee in op.
WEL, U zult het misschien niet geloven. Maar zo voel ik mij ook een beetje als ik deelneem aan de zondagmis. Ik ken de regels. Ik ga er mee in op. We zijn er samen met vele mensen die er ook zo over denken. Onze hoofden staan in dezelfde richting. We bidden samen, zingen samen en soms wordt er geaplaudisseerd. Deze morgen bv. om 11u in onze parochiekerk, zat de kerk af- geladen vol. Meer dan 60 aanstaande vormelingen, nog enkele weken verwijderd van dat grote moment in hun leven. Zij gaan vrijwillig (tegenwoordig dwingen ouders hun kinderen niet meer) hun ja-woord geven op de vraag van de Vormheer, om te behoren tot die groep van jonge christen-katholieken, die de toekomst van de Kerk zullen uitmaken. Ik zei, de kerk zat afgeladen vol en inderdaad dat was zo, alle plaatsen bezet - ongeveer 300 - met jonge mensen, maar ook met ouderen en gezinnen met kleine kinderen.
Hier voel ik mij thuis. Dit is al veertig jaar mijn parochiekerk. Ik zie er dikwijls dezelfde mensen, maar er komen ook regel-matig jonge gezinnen bij. En vooral, daar kan ik God, Jezus ontmoeten, samen met die andere gelovige zusters en broeders. Ik voel me ermee ver- bonden. Ik kan er luisteren naar Zijn Woord. Regelmatig word ik getroffen door een tekst, een lied ,of zo maar door de innig- heid die Jezus in mijn hart legt, vooral tijdens de Consecratie en de Communie, waarin Hij zichzelf schenkt aan ons in de vorm van Brood en Wijn. Ik voel mij dan heel klein en onwaardig, maar o zo dankbaar, omdat Hij zijn Liefde zo maar gratis aan ons ( aan mij )geeft.
" Verbeelding " denkt U. Absoluut niet. Maar het heeft vele jaren geduurd, ik heb hard moeten "trainen", maar vooral; "ik heb me moeten openstellen" om God " tenvolle " toe te laten in mijn leven.
Als men jong is, is men zo vol van zichzelf, heeft men zoveel aan zijn hoofd. Als men ouder wordt moet men wel leren dingen los te laten. Zo komt er meer ruimte vrij in een mensenhart. Ruimte die God kan vullen met zijn Liefde en Barmhartigheid, als wij er ons voor openstellen. Sommigen leren dit al heel jong. Anderen doen er een heel leven over.
De parochiekerken lopen leeg, zegt men, en dat is voor een deel ook waar. Maar anderzijds blijven de vieringen en dan vooral de Eucharistie een bron van vreugde voor vele mensen. Wij hebben ook een Mariakapel, waarin mensen een kaarsje kunnen branden en een intentie opschrijven. Als je moest horen, waarvoor er allemaal gebeden wordt, zou je beseffen dat heel de wereld daar vertegenwoordigd is. Bij sommige vieringen gebeurt het dat er niet genoeg zitplaatsen zijn en dat er stoelen moeten bijgeplaatst worden. Dan voel ik de warmte (letterlijk en figuurlijk) die daar aanwezig is en met elkaar wordt gedeeld. Zoals die sportfanaat na die sportmatch, mag ik dan vertrouwvol en gesterkt huiswaarts keren. De sleur van alle wereldse dingen werd hier doorbroken. Met Jezus in mijn hart kan ik er weer tegen. Louise
Medjugorje is het spirituele centrum van de wereld.
Zalige PausJoh.Paulus II
Christen-vervolging
'En, terwijl ik de slaap niet kon vatten, wist ik, ineengedoken tegen een ijskoude muur: iemand denkt op dit moment aan mij en pleit voor me bij de Heer.'
Irina Ratoesjinskaja (zeven jaar in Russisch werkkamp)
Dit zijn de martelaren van deze tijd. Vergeten wij hen niet in ons gebed
U wil ik loven Heer met heel mijn hart, ik zal verhalen van Uw grote daden, Uw Naam wil ik bezingen .
U wil ik loven Heer, met heel mijn hart, U bent voor mij de oorzaak van mijn vreugde, Alleluia.
Ik ben Louise
Ik ben een vrouw en woon in Vlaanderen (België ) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 31/01/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ZOEK eerst het RIJK GODS en Zijn Gerechtigheid en de rest zal U geschonken worden. (Bijbel).
Heilig Grafkerk in Jerusalem
