Sommigen onder U zullen misschien denken dat gelovig zijn synoniem is van veel bidden en naar de kerk gaan. OK, dat komt er ook bij. Maar dat is niet het doel op zichzelf, dat zijn middelen die ter beschikking staan. Geloven is op de eerste plaats:              leven in God's Aanwezigheid. Weten en aanvaarden dat ik niets ben, dat ik uit mezelf niets kan zonder Zijn genaden. Natuurlijk heb ik mijn mogelijkheden en mijn talenten, maar ik " geloof " dat ik die aan Hem te danken heb, vermits Hij mij geschapen heeft. Mijn opvoeding, mijn studies, de vele kontakten uit mijn jeugd en ook nu nog hebben mij verder gevormd. Dikwijls waren daar echte genade-momenten bij. En die waren dan nog niet persé vanuit het geloof geinspireerd. Als ik iets zie of meemaak, waarin de liefde de hoofdrol speelt vraag ik mij niet af, is die persoon wel gelovig. Neen, dan zie ik in die persoon God aan het werk, ook al weet hij of zij dat zelf niet. Dat is nu juist het wonderbare in het leven: Alle LIEFDE komt uit GOD, of men dat nu wil of niet. Zonder God's Liefde zouden wij niet in staat zijn om oprecht te beminnen, zonder zelfzucht of egoisme. Helaas, velen geloven dit niet en wijzen Hem ook af. Maar God is trouw en Hij heeft geduld. En iedere daad van edelmoedige liefde brengt ons dichter bij Hem. Maar hoeveel (h)eerlijker is het om met Hem om te gaan, als men beseft waar het eigenlijk om gaat. Als ik bemind word, bv. door mijn ouders en ik wijs die liefde af, zal ik er zelf door gekwetst geraken, maar erger nog ik zal mijn ouders heel erg pijn doen. Het Geloof is een gave, zegt men. En ik denk dat dit waar is. Waarom heeft de ene mens het zoveel moeilijker om te geloven dan een andere? Maar men kan God vragen om het Geloof te mogen ontvangen, de enige voorwaarde is dat men er zich wil voor opemenstellen. En, op een dag zal die grote stralende zon door-breken in het leven van die mens.             Maar voor dit alles is ook eenvoud nodig. Het geloof geeft niet op alles een antwoord en God leren kennen, daar komt men in een heel leven niet mee rond. Daarom ook heeft Hij ons zijn Zoon gezonden, mens zoals wij. Ik kan mijn hart openstellen voor Jezus en met mijn moeilijkheden naar Hem toegaan. Ik mag Hem oprecht beminnen. Voor mij is dit evident, omdat Hij ook voor de vergeving van mijn zonden geleden heeft en gestorven is Zei Jezus niet: " Niemand kent de Vader tenzij de Zoon en niemand komt tot de Vader, tenzij door de Zoon." Jezus is dus de Weg naar de Vader en naar de Geest. Moeilijk? Niet moeilijker dan we zelf willen. De liefde is de sleutel en als we proberen te groeien naar een oprechte liefde, groeit die genade van ontdekking van God in ons mee. God is een realiteit in mijn leven van elke dag. Maar dat dit niet altijd zo is of was vertel ik een volgende keer. U mag mij emailen als U vragen hebt. Wees gerust, ook ik ben maar een heel gewone vrouw, echtgenote, moeder en oma. Louise