Hoe ouder ik word des te meer ik mijn leven ga toetsen aan dat van mijn ouders.
Ik heb veel aan hen te danken, heel veel. Zij kregen het van hun ouders en de generaties voor hen. En wij hebben het proberen door te geven aan onze kinderen.
Is het dan opmerkelijk dat we die waarden ook terugvinden in de gezinnen van neven en nichten.
Daaruit blijkt nog maar eens hoe belangrijk een goede opvoeding wel is.
Wij hadden een warme thuis, een warm gezin, waarin ook de grootouders een plaats hadden.
De kinderen en kleinkinderen leerden rekening houden met bejaard zijn en minder goed te been, of ziek.
En de grootouders deelden in de vreugde en de blijdschap om het nieuwe leven.
Maar ook de zorgen die het soms meebracht. En ze verleenden hulp waar nodig was
Kort geleden waren we nog samen met nichten en neven langs moeders kant.
Allemaal zestigers en zeventigers, maar verbonden in die herinneringen van een heerlijke jeugd. Ook al maakten wij in onze kinderjaren de oorlog mee.
Onze opvoeding inzake moraal, geloof en menselijke waarden, waren geen last, in tegenstelling tot wat dikwijls wordt beweerd.
Integendeel, het was een soliede basis om ook in deze verwarde en verwarrende wereld, keuzes te maken en te leven als kinderen van God.
Voor en met de medemensen, dichtbij, maar ook veraf.
Voor dat alles, maar vooral voor hun grote liefde ben ik mijn ouders, maar ook mijn grootouders heel erg dankbaar.
Ik hoop dat onze kinderen later op dezelfde wijze aan ons mogen terugdenken.
Louise
|