15) gelijk Mij de Vader kent en Ik de Vader ken, en Ik zet mijn leven in voor de schapen.
16) Nog andere schapen heb Ik die niet van deze stal zijn; ook die moet Ik leiden en zij zullen naar mijn stem luisteren en het zal worden één kudde, één herder.
17) Hierom heeft Mij de Vader lief, omdat Ik mijn leven afleg, om het weder te nemen.
18) Niemand ontneemt het Mij, maar Ik leg het uit Mijzelf af.
Ik heb macht het af te leggen en macht het weder te nemen;
"Lieve kinderen, ik nodig je uit missionarissen te worden van mijn boodschappen, die ik hier via deze plaats - die mij lief is - geef.
God heeft mij toegestaan zolang bij jullie te blijven.
Daarom, mijn lieve kinderen, nodig ik je uit de boodschappen die ik je geef, met liefde te beleven en ze door te geven aan de hele wereld, zodat een stroom van liefde vloeit naar de mensen, die vol haat en onvrede zijn.
Mijn lieve kinderen,
ik nodig je uit vrede te worden waar onvrede is, licht waar duisternis is, zodat ieder hart het licht en de weg van het heil aanneemt.
Dank dat je aan mijn oproep gehoor hebt gegeven. "
Onze Lieve Vrouw Onbevlekt Ontvangen, zoals Zij zich kenbaar maakte aan Bernadette te Lourdes
O Maria zonder zonden ontvangen, bid voor ons die onze toevlucht tot U nemen.
Zoeken in blog
abc_van_louise
Je kunt op twee manieren tegen het leven aankijken; ofwel geloof je niet in wonderen, ofwel geloof je dat alles een wonder is. Albert Einstein Mijn Heer en mijn God, mijn Jezus Barmhartigheid.
14-03-2009
2e. en laatste deel - Een wonder van genezing en bekering.
2e. en laatste deel:
Dr. Gloria Polo's terugkeer deel 18 - Na mijn test over de tien geboden werd mij het Boek des Levens getoond. Ik wou dat ik woorden had om het te beschrijven. Mijn Boek des Levens begon bij de ontvangenis, toen de cellen van mijn ouders zich verenigden. Bijna onmiddellijk ontstond er een mooie vonk, een mooie explosie waarbij een ziel ontstond, mij ziel, gemaakt door de hand van God de Vader, zon waarachtig mooie God. Zo prachtig! Een God die 24 uur per dag naar mij omkeek. Wat ik als een straf aanzag was in feite niets anders dan Zijn liefde, omdat Hij niet naar het uiterlijke keek, maar naar de ziel en hoe Hij aanschouwde hoe ik afdwaalde van het pad van de redding.
Nu moet ik u een voorbeeld geven over de schoonheid van het Boek des Levens. Ik was heel schijnheilig. Ik zei tegen iemand: O, wat ziet u er mooi uit in dat kleed, het staat u echt goed, maar binnen in mijzelf dacht ik, wat een afschuwelijke kledij en zij denkt dan nog van haar zelf dat ze een koningin is! In het Boek des Levens staat precies genoteerd hoe ik daarover dacht: naast mijn woorden die ik had gezegd stond immers ook de uitstraling van mijn ziel en de manier hoe ik er over dacht. Al mijn leugens werden onthuld zodat men ze kon zien. Hoe dikwijls heb ik niet gespijbeld omdat mijn moeder me niet zo maar overal heen liet gaan. Ik loog tegen haar dat ik met vrienden naar de bibliotheek ging om er aan een opdracht voor de school te werken en mijn moeder liep hier in. In werkelijkheid gingen we tezamen naar een seksfilm gaan kijken of naar een café om te gaan drinken. Maar mijn moeder zag mijn leven en niets werd haar verzwegen.
Het Boek des Levens is erg mooi. Mijn ouders gaven mij bananen, guavepasta en melk mee naar school omdat ze erg arm waren toen ik klein was. Ik schonk er nooit aandacht aan, maar toen ik de bananen opat, gooide ik de schil telkens zo maar weg, zonder er bij stil te staan dat dit iemand pijn kon doen. De Heer toonde mij dit ook wie het was die viel over die bananenschil en hoe dat deze persoon kon hebben gedood en dit omwille van mijn tekortkoming aan barmhartigheid. De enkele keer dat ik een goede biecht deed, met spijt en berouw, was toen een vrouw me teveel wisselgeld had teruggegeven in een kruidenierswinkel te Bogota. De kassierster had me 4.500 pesos te veel weergegeven Mijn vader had ons geleerd om altijd eerlijk te zijn en nooit iemands geld te stelen. Ik merkte haar vergissing op toen ik naar mijn praktijk ging.
Die stomme koe heeft mij 4.500 pesos te veel weergegeven en nu moet ik terugkeren! Er was een hele verkeersopstopping en daarom besloot ik om niet terug te gaan. Hoe kon ik, achteraf gezien, zo stom zijn! Maar het schuldgevoel achtervolgde mij omdat mijn vader het zaad van de eerlijkheid zo nadrukkelijk bij mij had ingebracht. Ik ging s zondags te biechten en ik beschuldigde mezelf ervan dat ik 4.500 pesos gestolen had en ik het niet had teruggegeven. Ik sloeg zelfs geen echt op de woorden van de priester. De duivel kon mij niet echt beschuldigen van stelen, maar weet u wat de Heer mij vertelde: U hebt dit gebrek aan liefdadigheid niet goed gemaakt. Voor u was dit wisselgeld, maar voor haar was het drie dagen werken voor voedsel. Het pijnlijkste was toen Hij mij toonde hoe deze vrouw hierdoor een aantal dagen honger had geleden. Omwille van mijn hebzucht, hadden ook haar twee kinderen honger geleden. Zo toonde de Heer mij de zaken: hoe anderen lijden door onze daden. . Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 19) Toen vroeg de Heer: Welke geestelijke waarden hebt u bijgebracht? Spirituele waarden? Mijn handen waren leeg! Toen zei hij: waarom diende u te beschikken over twee flats, huizen en kantoren? U dacht dat u een dat u een succesvol beroep had. Wat hebt u met de talenten gedaan die Ik u geschonken heb? U kan mij zelf het stof van de stenen van uw bezit niet tonen! Talenten? dacht ik. U had een opdracht, de opdracht om het koninkrijk der liefde te verdedigen, Gods koninkrijk!
Gods koninkrijk? Ik was vergeten dat ik een ziel had en mij amper bewust was van mijn talenten die uit Gods genadevolle handen voortkwamen. De Heer bleef mij aanspreken over mijn gebrek aan liefdadigheid. Toen sprak Hij mij over mijn geestelijke dood. Ik was in leven, maar tegelijkertijd dood, of wat u kunt noemen spiritueel dood. Ik was als een hatende ziel. Als een vreselijk norse en kieskeurige ziel die elkeen kwetst, vol met zonden. Aan de buitenkant zag mijn ziel er mooi uit, netjes gekleed en goed ruikend, maar aan de binnenzijde was het één grote stank, levend in de duisternis en aan de rand van de afgrond. Geen wonder dat ik neerslachtig en pessimistisch was! En hij vertelde mij:
Uw geestelijke dood begon toen uw gevoelens voor uw medemens stopten! Ik waarschuwde u elke keer opnieuw door u telkens hun ellende te tonen. U zag berichtgeving over moorden, ontvoeringen, vluchtelingenkampen en met uw tong zei u enkel uiterlijk : arme mensen, hoe erg, maar u voelde niets met hen mee. U voelde niets in uw hart. De zonde maakte uw hart van steen. . Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 20) U kan zich mijn diep verdriet voorstellen toen mijn boek werd gesloten. Ik voelde een diep berouw voor God, mijn Vader, omdat ik mij zo slecht had gedragen en omdat Hij, ondanks al mijn zonden, vuiligheid, onverschilligheid en al mij vreselijke gevoelens, tot op het laatste ogenblik steeds op zoek was naar mij. Hij stuurde mij altijd tekens, mensen, sprak tot mij, riep mij zelfs schreeuwend toe. Hij nam dingen weg van mij zodat ik naar Hem zou op zoek gaan. Hij wachtte op mij tot op het allerlaatste moment. God smeekt altijd tot iedereen om zich te bekeren.
En ik kon het God niet kwalijk nemen dat Hij mij veroordeeld. Uiteraard niet. Ik had namelijk zelf, uit vrije wil, mijn vader gekozen, maar deze vader was God niet: ik had voor satan gekozen. En God de Vader? Hij is het die genade schenkt aan ieder van ons die zich bekeert. Toen het boek zich sloot merkte ik op dat ik in een diep had viel, met helemaal onderaan een luik. Tijdens mijn val, aanriep ik alle heiligen om mij te redden. U hebt er geen idee van hoeveel heiligen ik mij plots herinnerde, terwijl ik zon slechte katholiek was geweest. In aanriep de Heilige Isidorius en Franciscus van Assisi. Toen mijn lijst van heiligen was afgelopen, bleef er dezelfde stilte. Ik voelde een grote leegte en pijn.
Ik dacht dat iedereen op aarde nu allicht zou denken dat ik geleefd had als een heilige, misschien zelfs geduldig wachtend op mij te kunnen aanroepen. En zie waar ik was terechtgekomen. Ik richtte mij ogen op en zag de ogen van mijn moeder. In diepe pijn schreeuwde ik Mama, hoe beschaamd voel ik mij! Ik ben veroordeeld, mama! Waar ik heen ga, zal ik u nooit meer zien! Maar op dat ogenblik verleende zij haar een mooie genade. Zij was stil, maar haar vingers bewogen en wezen naar boven. Twee pijnlijke schellen vielen van mijn ogen, de schellen van de geestelijke blindheid. . Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 21) Toen brak er voor mij een mooi moment aan, als één van mijn vroegere patiënten mij vertelde: Dokter, u bent erg materialistisch en op een zekere dag zult u dit nodig hebben. Als u zich in dreigend gevaar bevindt, vraag dan aan Jezus om u te bedekken men Zijn Bloed, omdat Hij u nooit zal verlaten. Hij betaalde de prijs van het bloed voor u.
Met deze onmetelijke schaamte en pijn begon ik het uit te schreeuwen: Jezus Christus, Heer, heb medelijden met mij! Vergeef mij, Heer, geef mij een tweede kans! En dan kwam het mooiste moment er aan, waarvoor ik geen woorden heb om dit te beschrijven. Hij kwam en lichtte mij op uit de vreselijke diepte. Tegelijkertijd wierpen alle vreemde schepselen zich op de grond. Het nam me op en zette mij neer op een platform en vertelde mij me geheel Zijn liefde:
U zult nu terugkeren en u zult een tweede kans krijgen [ ], maar niet omwille van het gebed van uw familie. Het is normaal dat zij bidden en het voor u uitschreeuwen. Neen, het is omwille van de gebeden van al diegenen die u vreemd zijn die hebben geweend, hebben gebeden en hun harten hebben verheven uit immense liefde voor u.
En toen zag ik vele kleine lichtjes, als kleine vlammetjes van liefde oplichten. Ik zag de mensen die voor mij hadden gebeden. Maar er was ook een grote vlam, de vlam die het meeste licht gaf en ook deze die de meeste liefde schonk. Ik probeerde te zien wie deze persoon was. De Heer vertelde mij: Deze persoon die zielsveel van u houdt, kent u niet eens. Hij toonde mij hoe deze man de krant van de vorige dag had gezien, een arme boer wie leefde aan de voet van het Sierra Nevada de Santa Marta-gebergte [Noord Colombia]. Hij had nog amper te eten wan de guerilla had zijn boerderijtje geplunderd en zelfs de kippen meegenomen. Ook dreigden ze zijn oudste zoon mee te nemen. Hij was nu naar het dorp gegaan om de Heilige Mis bij te wonen. Tijdens de Heilige Mis dankte hij de Heer voor zijn gezondheid, voor het behoud van zijn kinderen en voor alles wat de Heer hem gaf.
Hij besloot zijn gebed met: Heer, ik hou van u. U komt lof en eer toe. Ondanks zijn armoede bestond zijn gebed enkel uit dank en lof. In zijn jas bevonden zich nog een paar muntstukken en gij stak één ervan in het offerblok. Daarna ging hij wat rietsuiker aankopen In de winkel hadden zij het in een krantenpapier [El Espectador] van de voorgaande dag gewikkeld. Er was een foto van mij te zien, volledig verbrand. Toen die man dat nieuws vernam, zelfs zonder het artikel volledig te lezen, viel hij ter aarde en begon met de diepste liefde te wenen en zei:
Vader, Heer, heb medelijden met mijn kleine zus. Heer, spaar haar. Als u haar spaart, beloof ik u dat ik op bedevaart ga na Onze Lieve Heer van Buga [zuidwest Colombia], maar alstublieft, spaar haar!
(nota: Gods tijd is niet onze wereldse tijd)
Stel u voor, een arme man die niet jammerde, noch verwenste omdat hij het hongerig had, maar hij bezat wel de gave van lief te hebben. Zon grote liefde, die zelfs bereid was het hele land te doorkruisen, voor iemand die hij zelfs niet kende.
Dat is liefde voor uw medemens [ ] en daarop zei hij: Nu zult u terug gaan, maar u zult het geen duizendmaal herhalen, maar u zult het duizendmaal duizend maal herhalen. En wee aan hen die hun levenswandel niet veranderen ondanks u te hebben gehoord, want zij zullen strenger worden geoordeeld, net als u strenger zal worden geoordeeld wanneer u terug zult komen naar hier. Hetzelfde geldt voor mijn gezalfden en de priesters, omdat er geen grotere doofheid bestaat als deze van een persoon die weigert te horen. . Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 22) Mijn lichaam bevond zich een hele tijd in coma. Mijn longen en nieren werkten niet meer en ik werd kunstmatig verder in leven gehouden. Ik was klinisch dood en de dokters, die mij opgaven en wilden laten sterven, werden tegengehouden door mijn zus, eveneens dokter, die er op stond dat de apparatuur aangesloten bleef en zei dat ze niet God waren en niet het recht hadden om te beslissen over leven en dood. En ik, ik had terwijl altijd zelf euthanasie en het recht om waardig te sterven verdedigd. Omdat ze arts was mocht zij over mij waken en bij mij blijven. Zo kon zij de euthanasie verhinderen.
Ik keerde terug in mijn lichaam terwijl ik dus lag te sterven. Toen de Heer in één ogenblik mijn longen en nieren genas, stonden de artsen helemaal sprakeloos. Ze hadden mij niet eens aan de nierdialyse gelegd, omdat ze dachten dat het toch geen zin meer had. Op een gegeven moment begon ook mij hart opnieuw te werken en had ik geen machines meer nodig om in leven te blijven. Langzaam knapte ik helemaal op.
Het enige obstakel was dat ik nog gevoelloos was van mijn middel tot aan mijn voeten. Na een maand zeiden de dokters: Gloria, de Heer verricht wonderen met u., want op de plaatsen van de brandwonden vormt er zich een nieuwe dunne, huid. Maar voor uw benen is elke hoop helaas opgegeven. Er rest ons niets anders meer over dan tot amputatie over te gaan. Dat was een enorme klap voor mij want dagelijks deed ik vier uur lichaamsoefeningen. Het bericht dat ik niet meer op mijn benen zou kunnen staan kwam dus heel hard aan.
Zo brachten ze mij naar de zevende verdieping, klaar voor de operatie. Naast mij lag er een vrouw wiens benen reeds waren geamputeerd. De operatie moest worden overgedaan. Men had haar benen niet ver genoeg geamputeerd. Toen ik haar verhaal aanhoorde, maakte dit mij diep bedroefd. Nog nooit had ik de Heer bedankt voor mijn voeten, integendeel: ik, die aanleg had om te verdikken, hongerde en deed oefeningen als een gek en gaf een vermogen uit om er elegant uit te zien zie nu mijn benen: roetzwart, verbrand, zonder vlees, maar het is wel de eerste keer dat ik God bedank dat ik ze nog heb!
Toen begon ik te bidden: Heer, ik dank u voor mijn voeten en ik smeek u dat ik ze mag behouden; zodat ik weer kan lopen. Alstublieft, laat mij mijn benen behouden!. Op datzelfde ogenblik kreeg ik weer gevoel in mijn benen, er ontstond weer bloedcirculatie. . Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 23) Toen de maandag daarop de chirurgen kwamen om mij te opereren, stonden ze andermaal voor een raadsel. Mijn benen hadden een normale kleur en alles was weer goed. Ze stonden opnieuw perplex, betasten mijn voeten en konden het niet geloven! Ik zei tot een van hen: Dokter, mijn voeten doen vreselijke pijn, maak nog nooit was er iemand zo gelukkig omdat zijn voeten zon pijn deden, dan ik op dit moment! De dokter antwoordde: Nooit heb ik dit in mijn lange loopbaan meegemaakt.
Enkele tijd later verrichte de Heer een nieuw mirakel. Nadat ik van de artsen had vernomen dat ik nooit meer zwanger zou worden, omdat mijn eierstokken waren verbrand, werd ik anderhalf jaar later zwanger. Ook de weggebrande borst herstelde zich. De Heer schonk mij een dochtertje, Maria Jozefa, een wonder!! Volgens de dokters was het onmogelijk, maar voor God is niets onmogelijk!
En dit, mijn broers en zussen, is helemaal geen bedreiging. De Heer heeft het niet nodig om ons te bedreigen. Dit is een tweede kans die we krijgen en dat dankzij God. Ik heb de kans gekregen om te mogen zien wat ik misdaan had. Wanneer ieder van u zijn Boek des Levens voor de ogen zal krijgen, wanneer ieder van u komt te sterven, zult u hetzelfde meemaken wat ik heb meegemaakt. En we zullen elkaar zien zoals wij zijn met dit verschil dat God in onze aanwezigheid zal zijn.
Daarom, laat ons vergiffenis vragen en ons bekeren. Dat is wat de Heer van ons verlangt zodat we zowaar een nieuw schepsel worden van Hem, omdat wij het zonder Hem niet kunnen maken.
Dat de Heer u rijkelijk mag zegenen; Laat alle eer toekomen aan God en aan Jezus Christus, Zijn Zoon. Gloria Polo
Ik wens ieder een zinvolle vastentijd toe, op weg naar Pasen. Louise
Reacties op bericht (0)
Medjugorje is het spirituele centrum van de wereld.
Zalige PausJoh.Paulus II
Christen-vervolging
'En, terwijl ik de slaap niet kon vatten, wist ik, ineengedoken tegen een ijskoude muur: iemand denkt op dit moment aan mij en pleit voor me bij de Heer.'
Irina Ratoesjinskaja (zeven jaar in Russisch werkkamp)
Dit zijn de martelaren van deze tijd. Vergeten wij hen niet in ons gebed
U wil ik loven Heer met heel mijn hart, ik zal verhalen van Uw grote daden, Uw Naam wil ik bezingen .
U wil ik loven Heer, met heel mijn hart, U bent voor mij de oorzaak van mijn vreugde, Alleluia.
Ik ben Louise
Ik ben een vrouw en woon in Vlaanderen (België ) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 31/01/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ZOEK eerst het RIJK GODS en Zijn Gerechtigheid en de rest zal U geschonken worden. (Bijbel).
