muizenissen en ander ongedierte en... alsof het leven, mijn leven, opnieuw moet 'opgestart' worden... .
02-03-2017
hachelijk
Valkuilen, ratelslangen, schorpioenen.. waar zitten ze... hoe ze te vermijden?
En die kooi... die plots over je kan vallen.
Altijd op je hoede voor die giftige pijlen die je onverwacht kunnen treffen.
In woorden... alles in woorden... scherp, wreed, uiterst venijnig... .
Hoe kan je blijven geloven dat ze niet bedoeld zijn om je dodelijk te treffen?
Wat een haat, wat een onvrede over zowat alles en iedereen?
Een voortzetting... van het verleden. Opvolging verzekerd. Blijkbaar.
Vluchten heeft geen zin. En het begrijpen, die talloze pogingen... uitgeput, opgesoupeerd, vermorzeld.
Perplex, geschokt. In het kleinste hoekje kan het monster zich verschuilen, het monster van haat en moordzucht. Het spert de muil open en lijkt er een duivels genoegen in te scheppen om je te verscheuren.
En toch blijf je voelen hoe degene achter al deze fraaie beelden zich allesbehalve goed voelt. Van zich afbijt op een bijzonder wraakzuchtige en op een immense haatspuiende wijze.
Voortdurend voelt zij zich bedreigd, aangevallen, belaagd... . Depressief wordt ze er niet van... blijkbaar... de haat keert zich niet tegen zichzelf maar treft al degene waarvan ze meent dat ze haar belagen. Clusterbommen.
Ze gaan een ontmoeting met haar mijden, ze vluchten of blijven weg, of ze bewegen zich eerder angstig rond haar als het niet anders kan... doen er het zwijgen toe... . Wat ze ook doen of laten... de haat en vijandigheid blijft.
Een vorm van psychische terreur... . Waarvan ik de indruk heb dat die niet vermindert maar integendeel verergert.
Meerdere keren wil ik er de brui aan geven. Want het put me uit, ik lijk wel uit een versnipperaar te komen, of van onder een pletwals, uit elkaar gereten door een roofdier.
Ik wil eraan ontsnappen. Voel een enorme rust en opluchting als dat me lukt... ontmoetingen te mijden, contact uit de weg te gaan.
Die zeldzame rustige momenten, als ik de mens opnieuw kan zien en voelen omdat de stekels, giftige pijlen, moordzucht en haat achterwege bleven... . Die momenten zouden zich moeten kunnen vermeerderen, dan wordt het leefbaar voor iedereen, haarzelf inbegrepen.
Geen idee of ik het kan volhouden, niet op een dag wil ophouden me tussen de haat en moordzucht een weg te banen... .
De macht die ze hanteert... en die wil iedereen te onderwerpen... controle over ... en de dreiging met emotionele wapens... maakt het alleen nog hachelijker.
Er komt een moment dat de uitputting, de verslagenheid zulke vormen aannam, murw, en moedeloos geworden, dat je opgeeft.
Of er is een moment van helderheid, na dat gevoel dat ze je opnieuw de grond intrapte... waarin je haarscherp de leugen zag, de giftige pijlen eruit trok en ze op je knie breekt en voor haar neus op de grond gooit.
Je spreekt woorden waarvan je meent ze nooit eerder gebruikt te hebben.
Ze vertolken wat het is wat ze over jou en zoveel anderen giet.
En ook dat andere... dat de maat vol is.
Overvol.
(De vertwijfeling in me werd enigszins weggenomen door het eerder de week te hebben kunnen delen met iemand. Er kwam opnieuw kracht en geloof in mezelf wat nodig is, broodnodig om je tegen zulke brandende smurrie te kunnen beschermen. En 'k volgde nog een raad op.)
Zo handig zou het zijn om maar een knopje hoeven om te draaien om je gedachten te stoppen. Je duwt ze weg, iedere keer opnieuw. Toch blijven ze als een ondergeduwde bal volle kracht telkens terug op te duiken.
Die smalende reactie van die ene, zo onverwacht. Het was een schok. Ik begreep die niet.
Of het uitblijven van een antwoord van die ander.
Ik moet er niet om malen en dat wil ik ook niet, maar ondertussen 'blijft' het wel 'malen' in dat vervloekte brein van me.
Zoveel dat me angst aanjaagt. Het voelt of ik minder dan ooit begrijp van wat ik waarneem.
Er niemand meer is die ik kan raadplegen, waarmee ik die immense vertwijfeling kan delen (waardoor ze afgezwakt werd/wordt?).
Waarom voel ik me opnieuw belaagd, bedreigd? Met dit verschil dat ik anders dan vroeger helemaal verdwijn, vervaag. Door het wegduwen?
Ik wil liever kunnen 'loslaten' dan 'wegduwen'. Omdat wegduwen, vermijden, ontkennen vermoedelijk net dit resultaat van vervreemding aanzwengelt.
Onzichtbaar, een vreemdelinge, een volslagen onbekende werd ik... voor mezelf. En misschien ook voor anderen?
Ik kan daar geen hoogte van krijgen. De anderen voelen net zo vreemd als ikzelf. En wanneer er 'bereik' is... dan duurt dat zolang dat ze er zijn... degene waar ik dat bereik af en toe nog kan bij voelen. Soms zindert het nog na, meestal niet.
Een waarachtig klankbord, iemand die praat, authentiek is... en mij ziet, kent.
Schrijf het neer en laat het dan los. Laat die rotangst maar los. Angst voor de wraakgodin. Deed je weer iets dat haar niet zinde?
Alsof je gewend bent het omgekeerde van haar te ervaren. De hele weg is bezaaid met mijnen en de hoop ook maar eenmaal in haar buurt te verkeren zonder veelvuldig op een of meerdere mijnen te trappen is quasi nihil. Als zijn er wel zulke momenten. 5 op duizend.
Ieder moment kan een giftige pijl je treffen. Eender wat je doet of net niet doet. Je hebt geen enkele leidraad, want hoe je ook probeert aan al die eisen, verwachtingen, tegemoet te komen, het lijkt onmogelijk.
Een uitdeinende onvrede die slaat en zwaait met een ultrascherp zwaard.
Het is een vicieuze cirkel want terwijl ze naar liefde en warmte verlangt, verjaagt ze deze.
Door dat pantser heen proberen kijken, het lijden zien in plaats van de haat en onvrede.
Ze wil de controle behouden over alles en iedereen in haar omgeving en zelfs erbuiten. Ze eist perfectie van zichzelf en van iedereen in de buurt. Waardoor?
Gelukkig voelt ze zich duidelijk niet.
Alsof iedereen haar naar het leven staat, haar leven wil verzuren, voortdurend bezig is haar leven te verpesten, opzettelijk.
Mijn hart doet pijn, erg vaak, als ik er vandaan kom. Om alles wat ik zie en voel en toch niet in staat om op welke manier haar een hand te reiken, een steun of hulp te zijn om mee te helpen eruit te geraken.
De bescherming ertegen, tegen al die haat en vijandigheid laat het afweten. 't Kan niet de bedoeling zijn dat de duisternis in mij zich hierdoor nog verdiept.
De angst of de zowat onmogelijke alertheid moet ik achter me laten, de spanning mag me niet meer in de greep krijgen, proberen te zijn en blijven hoe ik ben in die sfeer en de dodelijke pijlen negeren, rustig mezelf blijven. Noch dergelijke alertheid, noch spanning en angst zullen iets veranderen aan de toestand... integendeel. Evenmin verzet.
Er hangt een spiegel aan de wand.
De giftige pijlen zullen door me heen gaan zonder werkelijk te raken.
En harde verwijten glijden van me af.
Ik zal ze zien als witte duiven die de weg verloren, rustig blijven staan, ze laten begaan. Ze hoeven niet verward met de vleugels te slaan. Niet in paniek als een waanzinnige te keer te gaan.
Zijn als een meer, als ze erin schoppen, het deert niet, als ze het zand op de bodem doen opgaan, het komt terug neer. En vooral... al die woestheid in dat meer... doet geen zeer.
Dat beeld moet ik me voor de geest blijven halen. Ik denk dat het me kan helpen niet langer meegezogen te worden, of verwoest te voelen.
Opgesloten in een ijsklomp. Het voelt in feit niet als 'opgesloten' of gevangen zitten. Eerder als een 'toestand'. Een transformatie. Een nieuw zijn wat allesbehalve als 'zijn' voelt.
En toch is er die dag een flits van warmte gevoeld, een connectie, een draadje ultradun met één van allen die je niet meer kan voelen. Een glimpje van het warme voelen, en dankbaarheid naar die het veroorzaakte.
Verder dan dat en haar ging het niet. Andere armen die me omvatten, niet voelbaar... het ijs weer kompleet en die ermee vergroeid is.
Is het een soort geïntegreerd niet meer geloven in meevoelen, in mensen? Net als vroeger? Met dit verschil dat het ijs van nu de pijn van toen, vroeger, buitenhoudt?
Het verstand legt op die glimp te onthouden, niet te vergeten hoe het voelde, hoe er met haar 'opnieuw' bereik was.
Het is... misschien... nog steeds mijn manier... om vat te krijgen... op... de algehele verwarring... de chaos... de ijlheid... die ellendige gewaarwording alsof je niet meer leeft, alles zo vreemd lijkt, onbestaand, jezelf inbegrepen. Waar geen band meer voelbaar is. Niet met anderen, niet met jezelf.
Waar niets nog een houvast biedt, de dagen verloren lopen in je brein, de zin om wat dan ook te doen ontbreekt. Zelfs de zin om te eten en/of te drinken. En de zin van het leven, van wat om je heen gebeurt of niet gebeurt ... net zo. Maar niet altijd... . Soms barst de ontreddering los, de pijn, het ongeloof, de onzin van al die woorden die je hoort, de mensen die je ziet, of niet ziet.
Je verloor je 'zicht op allerlei', je verloor je 'oude empathisch vermogen' en een gezond oordeel misschien net zo.
Gelatenheid die je net zo onbekend is... de graad ervan alleszins.
Soms comfortabel dat levend dode, registreert je verstand... maar net zo is het bij tijden beangstigend. Je vindt jezelf er nog minder door terug.
Een volslagen onbekende. En helemaal ironisch dat geen mens dat lijkt te merken. Ook niet in mijn naaste omgeving, meen ik. Misschien merken sommigen het... maar zeggen niets... wat de zaken alleen nog maar verergert... omdat het de vervreemding bevestigt, zo lijkt het... . Het maakt het vreemde nog vreemder. Alsof je meer en meer vervaagt, uiteenvalt, door een dikke mist wordt opgenomen en verdwijnt. Al verdwenen bent.
En toch altijd die cynische lach vergezeld van een snuiven. Om mezelf, om dat wat voelt zoals het voelt, of niet meer voelt, niet meer vertrouwd voelt, onbekend. Als werd ondergetekende en wat ze voelt of niet voelt, werd, is, niet meer is, de hele verzameling van onbegrijpelijke gewaarwordingen tot een immens bespottelijk iets.
Goh, wat een vrolijke blogger ben ik. Sarcasme is nog altijd beter dan niets. Een donkere vorm van humor, maar 't is toch iets dat me schijnt te bereiken.
Verwerken... wàt verwerken? Ze is er niet meer. Dood, ze is dood. Maar dàt zogenaamde feit... vat ik nog altijd niet. Ik doe mijn best. Hoe kan het dat ze dood is? We zouden samen naar een optreden gaan. Dat ging niet door... door een onderzoek. Drie maanden later was ze dood. DOOD.
En geen kat schijnt te beseffen hoeveel ze voor me betekende. In een wereld vol kilte en onverschilligheid was zij de enige... die dat niet was, nooit was. In een familiekring waar ik me zo weinig 'familie' voelde... in een gezin dat me voor de helft uitspuugde... en vrienden die me veroordeelden en/of gebruikten... . Was zij de enige... die ik kon vertrouwen... waarbij ik mezelf kon zijn, altijd... al die jaren. Zovele jaren.
De hulpverleners... de hulpverleners... de hulpverleners... 3 van ze... . Openden poorten van een ongekende hel. Zij was er. Als zij ... dat niet was geweest... was ik voor haar... en waarom was ik niet... voor haar...? Of in haar plaats?
Die je lief waren... kan je niet meer bereiken, voel je niet meer. En waar je blij om was... werd irreëel.
Je lacht. Die vreemde lach. Die koude lach. Want alles werd een misselijkmakende grap.
Je psychiater werd een vreemde man.
Want jij werd zijn compleet vervreemde cliënte, patiënte.
Dit is nochtans niet je eerste ingrijpende verlies.
Het is wel de finale klap. De laatste in het rijtje van degene waar je je bij voelde leven, als mens erkend voelde... bestaansrecht voelde.
Niet vergooid werd... niet veronachtzaamd, wel ernstig genomen, gewaardeerd, en geliefd voelde... gewaardeerd als mens, als wezen... als ... al wat je nu verloor.
Je ogen kijken verdwaasd de wereld in... het leven dat niet meer zo voelt. Leeg. Dood. Eén grote grap... als de intocht van Christus van James Ensor.
Cynisch, wat werd ik cynisch. Die eeuwige lach stierf een stille dood. En als ik lach is het stil en dood.
Ik registreer. De onzin. Van al die woorden. En lach. De cynische lach. Van de stille dood.
Gek hoe net op zulke ogenblikken de maskers vallen. Of de waarheid kil in je gelaat slaat. Je krijst. Met die stille schreeuw. Je krijst.
Wat leven wakkerde... doodt.
Je registreert. Lacht. Die stille cynische lach.
Een sprankje leven. Een sprankje hoop... een waagstuk geloof.
Word je nog 'geliefd'? Is er nog iemand op deze aarde die om je geeft? Bekommerd is om je?
Cynisch lachje... om het antwoord.
Oh zo ernstig stelde je de vraag... of tien minuten op een maand teveel was... om even te informeren, te praten, te bellen, een berichtje te schrijven... .
Het kwam zo stellig... dat antwoord... dat het inderdaad véél was.
De schreeuw werd ijzingwekkend stil.
Je bent abnormaal... . Helemaal... omdat je dit onbegrijpelijk vond... en ontzettend pijnlijk om door te laten dringen, aan te nemen als 'logisch'. Iedere dag telt 24 uren. 30 dagen betekenen dus 720 uren. 720 uren tellen 43200 minuten.
In die 43200 minuten zijn tien minuten té veel om jou te contacteren? Eender hoe dat gebeurt.
Een druppel ging over de rand. Toen dààr op die ene plek... pogingen ondernomen werden om beroep te doen... op mijn 'begrip'? Logica?
Zoveel gaf ik al op. Die dag... ook het laatste restje logica.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
