|
Met September en Rose day in het verschiet is het onmogenlijk niet terug te denken aan "Canstop"... de organisatie waar ik zo hard aan mee werkte... en zo in geloofde! Ontegensprekelijk denk ik dan ook terug aan de eerste persoon die mij introduceerde in "social work"... Daniel Yoo... Dokter Daniel yoo... Ik leerde Daniel kennen in het enige Koreaans restaurant dat Chennai rijk was... Wij gingen daar regelmatig eten, het was dan ook buitengewoon lekker... om duimen en vingers af te likken... Bovendien babbelde iedereen er met iedereen... het was de ideale plaats om sociaal contact te leggen... Juist datgene waar ik eigenlijk nooit een probleem mee had... Toen ik een gesprekje begonnen was met "Daniel"... wist ik in de verste verte niet dat hij dokter was! Maar na de zoveelste babbel kwam dat natuurlijk ter sprake... evenals het feit dat ik aan sociaal werk wilde doen in mijn gastland... Hij bleek te werken in een weeshuisje in Senapati als dokter... nadat hij Korea ontvluchte... omwille van... jawel... een geangageerd huwelijk dat hij niet wilde! Wij praatte héél véél en ik leerde héél véél bij over de Indische problematiek... Voor zijn jeugdige leeftijd (27) was hij erg bij de hand en verschrikkelijk slim! Wij werden dikke vrienden en konden het goed met elkaar vinden omdat wij dezelfde intresses hadden... Social work! Spijtig genoeg nam onze vriendschap op een gegeven moment een wel erg pijnlijke wending... Hij nodigde mij uit in "The Patio"... het Franse restaurant van de Taj Coromandel voor een lunch omdat hij... mij info wilde bezorgen over zijn weeshuis... zijn levenswerk... Hetgeen ook wel gebeurde... maar... Blijkbaar speelde er meer bij Daniel... Door onze gezamelijk intresses, en véle werkbabbels... was de arme jongen... echt waar... smoorverliefd geworden op... ja... op mij!!! Goeie God wat moest ik daar mee??? Hij heeft die dag 3 uur aan één stuk verteld dat het nooit zijn bedoeling was geweest... maar dat ik z'on indruk op hem gemaakt had... dat hij zo naar mij op keek... dat dit wel echt... echte liefde moest zijn!!!! Ik was 48... en nog nooit zo wanhopig geweest... wat moest ik daar mee??? Enfin we hebben het uitgepraat nadat ik van de schok bekomen was... En zoals het in een goede moeder en zoon relatie betaamde heb ik hem terug op het juiste pad gekregen... en vertrok hij enkele weken later terug naar Korea om in het leger te gaan en met het voor hem uitgekozen meisje te trouwen... Noch het weeshuis... noch ik zagen of hoorden Daniel nog... Maar ik hoop van harte dat hij gelukkig werd!!!!
Daniel op patientenronde in het weeshuisje...
|
