|
Misschien toch wel tijd om mijn tweede wekelijkse project voor te stellen waar ik mij toch wel 150% voor in zette... Het was zo een twee en een half uur rijden van ons huis... en rijden in Indië... oei... oei... dat moet ge meegemaakt hebben! Het gaat hier over een home voor terminale kanker patienten gelegen in de milc colony, met de naam "Jevodaya". Ik vertoefde er elke week een volle dag... eigenlijk niet genoeg... maar spijtig genoeg heeft een dag maar 24 uur... 's Morgens voor vertrek wapende ik mij met waspoeder voor het wassen van het beddengoed (dat van sommige patienten 3 a 4 keer per dag moest gewassen worden!), snoepgoed, een bloemetje of kleine attentie voor elke patient, bloemen voor de kapel, en een grote dosis moed! Trouw deed ik daar mijn ronde, overal een verhaaltje, praten met de familie, wat voorlezen... een lach... de zusters vonden dat ik een speciale gave had... en de patienten vergeleken mij daar met lady Di... mooi... tof... maar eigenlijk voelde ik mij daar géén prinses ... maar een héél klein en machteloos wezentje. Meer dan eens moest Ramesh onderweg naar huis stoppen zodat ik eens goed kon wenen. Ik herinner de mij honderden kankers die ik daar zag... mensen zonder tong, een half gezicht, of een vrouwenborst zo groot als een voetbal van de kanker en vol maden... bij een vrouw die ze gevonden hadden in haar hutje in het dorp achtergelaten door man en familie... Er was ook de kleine Vashi 9 jaar oud, binnen gebracht met een vergevorderde kanker in haar beentje... Na de beenamputatie en voordat ik de kans had haar terug te zien stierf ze... Zij heeft weinig kunnen genieten van de mooie, warme Indische zon! Gelukkig kon ik in véle gevallen de familie overhalen nog eens op bezoek te gaan... in Indië wordt immers nog te vaak gedacht dat kankerpatienten bezeten zijn door de duivel... de meeste kankerpatienten worden dan ook aan hun lot overgelaten... al is het maar een druppel op een hete plaat... ik heb toch geprobeerd een itsibitsi licht in de duisternis te brengen...
If I can stop one heart from breaking...
I shall not live in vain.
If I can ease one life to aching...
I shall not live in vain.
Spreuk in de brochure van Jevodaya - auteur onbekend
De meeste kankers in Indië komen echt wel van de véle insecticiden die ze gebruiken, de luchtvervuiling, en het kauwen op "beatel", bladeren van een welbepaalde boom. Van deze bladeren krijgen ze een felrode mond en tanden. Ze worden er ook high van en het verjaagd de honger... vandaar héél populair... vooral bij de armste der armen!...........
In Indië dus een schrijnend groot aantal!
|
