|
In ons tweede huis "Alai Osai" (waar ik later nog op terug kom) hadden we gelukkig zelf een zwembad... geloof me als witte in Indië erg nodig om eens af te koelen en daarenboven konden we ons afreageren na moeilijke dagen... Onze zoon Peter kwam verschillende keren per jaar op bezoek en was dikke maatjes met Ramesh die dezelfde leeftijd heeft... Ik heb er voor gezorgd dat Ramesh en zijn zoontje Bharath zwemlessen konden volgen, omdat ik "kunnen zwemmen" even belangrijk vind dan lezen en schrijven... misschien wist ik toen al in mijn onderbewustzijn iets af van de komende tsunami... die onze Ramesh zijn huisje helemaal blank zette een paar jaar later... Ook ons tweede huis stond met de tsunami onder water evenals de verschillende hotels langs de kustlijn van Chennai... een ravage waar je minder van hoorde in Europa... daar zitten immers véél minder of géén toeristen... maar geloof me ook daar was het ellende troef... ik kan mij de schrik van de lokale bevolking best voorstellen... een jaar voordien hadden wij daar een aardbeving meegemaakt... we zaten in een restaurant voor een business-diner toen het zwembad begon te dansen... zonder dat ik 1 druppel alcohol binnen had... de ellende op straat wanneer we die avond naar huis reden en de schrik in ons hart omdat onze dochter alleen thuis was in het beach-house... dat wil ik liefst niet meer mee maken. De tsunami gebeurde toen wij al terug in België waren en ik was blij op dat moment hier te zijn maar... ben van hieruit beginnen zoeken naar Ramesh en zijn familie en véle andere Indische vrienden... ik was pas echt opgelucht toen ik ze allemaal levend en wel terug gevonden had! Blijf het daarenboven verschrikkelijk vinden dat Indië door de media zo stiefmoederlijk behandeld werd... daar hebben ze echt de klus zelf moeten klaren...
Op de foto na een partijtje zwemmen en spelen met water: Ramesh - Paul (een neef van mijn echtgenoot) - onze Peter en Chacra....
|
