Vriendschap omvat véle kleuren... Van vurig rood naar héél diep blauw MAAR Bij diepe oprechte vriendschap... zegt men ongedwongen,
IK HOU VAN JOU!
Dit is ikke... Lisette in België... Lisa in Indië... Geboren in Antwerpen op... 7 december 1951
Foto's van de maand... APRIL 2009 Paasbrunch bij oma en opa... en naar "De Schorre"... Mariekes paradijs
Beoordeel dit blog
De paashaas is geweest... das dus weeral een... geweldig... Van Ael feest!
"Marieke" maakt pettie... met oma... leuk... lekker... een echte kok!
Alai Osai
Het geluid van de golven
25-01-2007
Lol... met water... ellnde met water...
In ons tweede huis "Alai Osai" (waar ik later nog op terug kom) hadden we gelukkig zelf een zwembad... geloof me als witte in Indië erg nodig om eens af te koelen en daarenboven konden we ons afreageren na moeilijke dagen... Onze zoon Peter kwam verschillende keren per jaar op bezoek en was dikke maatjes met Ramesh die dezelfde leeftijd heeft... Ik heb er voor gezorgd dat Ramesh en zijn zoontje Bharath zwemlessen konden volgen, omdat ik "kunnen zwemmen" even belangrijk vind dan lezen en schrijven... misschien wist ik toen al in mijn onderbewustzijn iets af van de komende tsunami... die onze Ramesh zijn huisje helemaal blank zette een paar jaar later... Ook ons tweede huis stond met de tsunami onder water evenals de verschillende hotels langs de kustlijn van Chennai... een ravage waar je minder van hoorde in Europa... daar zitten immers véél minder of géén toeristen... maar geloof me ook daar was het ellende troef... ik kan mij de schrik van de lokale bevolking best voorstellen... een jaar voordien hadden wij daar een aardbeving meegemaakt... we zaten in een restaurant voor een business-diner toen het zwembad begon te dansen... zonder dat ik 1 druppel alcohol binnen had... de ellende op straat wanneer we die avond naar huis reden en de schrik in ons hart omdat onze dochter alleen thuis was in het beach-house... dat wil ik liefst niet meer mee maken. De tsunami gebeurde toen wij al terug in België waren en ik was blij op dat moment hier te zijn maar... ben van hieruit beginnen zoeken naar Ramesh en zijn familie en véle andere Indische vrienden... ik was pas echt opgelucht toen ik ze allemaal levend en wel terug gevonden had! Blijf het daarenboven verschrikkelijk vinden dat Indië door de media zo stiefmoederlijk behandeld werd... daar hebben ze echt de klus zelf moeten klaren...
Op de foto na een partijtje zwemmen en spelen met water: Ramesh - Paul (een neef van mijn echtgenoot) - onze Peter en Chacra....
Om naar een goed schooltje te gaan moeten sommige kinderen kilometers door het slijk ploeteren... anderen worden gebracht met deze mooie leuke kindertaxi...
Na mijn aankomst in Chennai werd ik al vlug lid van OWC (Overseas Womens Club) ondanks dat het er daar soms (naar mijn gevoel dan... ) dikkenekkerig aan toe ging. Alles hing daar soms af van wat je man doet, en met welke auto je rijdt... en dat beste vrienden is aan mij niet besteed! Mijn man is mijn man... en ik ben ik... te nemen of te laten! Gelukkig kwam ik daar ook gelijkgestelde zielen tegen, die vriendschap hoog in het vaandel dragen... Zo gebeurde het dat ik op een gegeven moment naar een voordracht ging over "Canstop" een voor mij onbekende maar social-minded dus interessante organistatie. Canstop werd in het leven geroepen en geleid door "Dhr.Vijaya Bharathi Rangarajan" ter nagedachtenis van haar in 1997 overleden (aan kanker) echtgenoot "Dhr.S.Rangarajan". Canstop staat voor: Cancer support therapy to overcome pain. Deze organisatie heeft véle uiteenlopende prachtige projecten... die ze bekostigen met sponsorgelden allerlei, waaronder de opbrengst van "Rose day"... elk jaar op 22 september... de verjaardag van mijn dochter Evi. Die dag verkopen vrijwilligers duizenden roosjes met een boodschap, je mag er voor geven wat je wil... het belangrijkste is dat je de roosjes die dag draagt... op je kleedje of op je das al naargelang! Andere rozen worden dan weer voor dag en dauw door diezelfde vrijwilligers gratis en voor niks naar de kankerhomes en patienten gebracht in mooi versierde manden... zodat bij het ontwaken van de zon "Rose day" kan beginnen... zodat héél Chennai en ver daarbuiten iedereen eensgezind een roosje opgespeld heeft... als teken van samenhorigheid... een seintje naar de patienten "Je staat er niet alleen voor". Die dag vroeg Dhr.Vijeya vrijwilligers om de roosjes te maken... we hadden nog... 2 dagen tijd! Naast haar stond een vriendelijke, rijzige "Madam"... Sandra Haymon... bij haar kon je je naam op geven... zij en haar echtgenoot Melvin werkten ook als vrijwilligers bij Canstop... en dit in naam van hun Amerikaanse kerkgemeenschap waar het de gewoonte is dat iedereen... klein, groot, hoog, laag... in zijn leven minstens 1 jaar en een half ergens in de wereld vrijwilligerswerk doet... dat is pas een goed idee, niet?! Sandra een gerenomeerde doktor in de psygologie en schrijfster stelde die dag haar nieuwste boek voor... een boek over... workaholics... (dat ze later toen we haar beter kende al lachend en voor de gein opdroeg aan mijn echtgenoot... die tegen beter weten in en in alle toonaarde ontkende dat dit boek op hem van toepassing was... natuurlijk... ) In elk geval om een lang verhaal kort te maken... ik ging roosjes maken, verkopen, uitdelen, en begon naarstig aan Sandra's zijde als vrijwilliger voor Canstop.
*Mensen die geintresseerd zijn in psygologie kunnen op Yahoo en google kennismaken met Sandra's werk. Geloof me het is een dame om U tegen te zeggen! Het hart, en verstand op de juiste plaats... altijd nederig en gewoon!*
Met plezier draag ik onderstaand gedicht op aan de geweldige Sandra Haymon:
Strenght in the nature... Wisdom in the mind... love in the heart... Compleet, the trinity of glorius manhood.
één onru twee irandu drie munru vier nalu vijf aindu zes aru zeven eru acht ettu negen onbadu tien pattu
Ja zeggen : Amma en lichtjes schudden met het hoofd van links naar rechts... Neen zeggen : illai en lichtjes schudden met het hoofd van links naar rechts...
Tasje/kopje = Koppai Koffie = Kappi
Dus 1 tasje koffie = Onru Koppai Kappi en... lichtjes schudden met het hoofd van links naar rechts.....................
Ons eerste huis had 2 badkamers met douche en kranen... maar soms... dagenlang géén water (hoera voor de water dispenser...) Overal lampen en een generator... maar soms... urenlang géén electriciteit... toch moest Evi 's morgens fris gewassen naar school... toch moest mijn echtgenoot 's morgens fris gewassen en in maatpak naar "den bureau"... toch moest er 's avonds warm eten op tafel staan, en huiswerk gemaakt worden! Mensen lief op z'on moment besef je echt hoe goed (op dat vlak althans...) wij het in Europa hebben! Wij draaien de kraan open en oeps... we hebben water... we drukken op de switch en we hebben licht! Ik romantische ziel leerde toen dat... hm... eten bij kaarslicht niet altijd romantisch... maar soms héél bangelijk kan zijn en zeker als je... onbekend, in het pikkendonker bij het gesis van de véle "gekkoos" (soort hagedis) op de muur en het gepiep van de eekhoorns in de living... achter de lucifers moet gaan zoeken... goh, zoveel dat we moesten leren op korte tijd! Zweten, zwoegen en leren... bij 47° in de schaduw is... hard werken... dus we kunnen een verzetje gebruiken en worden lid van " The first Country club"... daar is ook een zwembad... als je weet wat ik bedoel? We kunnen er ons eens wassen en afreageren...wat een luxe! Een luxe die even relatief is als een mooi wit huis...
't Is eender hoe je het draait of keert als Europees luxe-beest je streken afleren is géén makkie!
Foto: Onze straat... ons eerste huis (links) met plein zoals beschreven in vorige episode... Nog maar eens het bewijs... de dingen zijn niet altijd wat ze lijken... Wat ben je met uiterlijke luxe en schijn als de "basics" er niet zijn... en dat gaat niet alleen op voor een huis!!!!!!!!!!!!!!!!
Hey lieve geintresseerden... toch eventjes meegeven dat... de middenste foto's met een simpele klik vergroot kunnen worden... en dat is natuurlijker mooier en duidelijker! Prettig weekend... Sweet dreams x x x x x x x x x x x x x x x
Prachtig gedicht gelezen op het net... een gedicht dat ook mijn warme gevoelens voor dat land "Mijn Indië" perfect weergeeft... een gedicht dat ik dikwijls zal herlezen...
Het zijn niet alle dagen... die aan mijn herinneringen knagen. En ook niet alle nachten... die naar weleer doen smachten. Het zijn gevoelens, momenten van verstillen... soms gedachten die niet meer willen. Als ook de zon niet meer wil schijnen... en de levensvreugde dreigt te verdwijnen. Dan denk ik terug aan die voorbije dagen... in het land dat ik heb meegedragen.
Ik zal je blijven missen en wel tot aan mijn dood... je geurende aarde en je prachtig avondrood. Geluiden vol van leven verdampend in de zon... in dat verre moederland waar mijn leven eens begon. Dan zijn het van die dagen dat ik leegte voel... aan niemand kan vertellen hoe ik dat nou bedoel. Een diep gemis van binnen, verstilde onrust, vragen... waarom het leven gaat zoals op andere dagen. Hier koesteren we bezit en leven naar verstand... maar dat haalt het niet bij ons leven daar in mijn tropenland.
Proficiat aan de schrijver! Proficiat Wouter! en bedankt voor dit moois...
Het moet op een héte Septemberdag geweest zijn dat ik met haar kennis maakte... het ebbenhoute meisje donker als de nacht... donker als de nacht... Zo rond kwart na 7 's morgens stond ik in mijn keuken prei te kuizen terwijl ik dromerig voor mij uit stond te staren.... We hadden aan de venster in de keuken een mooi zicht op een inmens klein zijhofje waar een wonderbaarlijke mooie plant stond... de prachtige zacht roze bloemen waren een dansvloer voor de kleinste vogel die ik ooit zag... een kolibri?? zelfs daar was hij te klein voor... Iedere morgen danste hij met een zekere flair de tango en de cha-cha-cha met dan weer de grootste bij die ik ooit zag. Beide zo zwart als pek... en even groot... geloof me ik schiet niet met spek... De steek van die bij zo werd gezegd was dodelijk... als ik mijn was ging op hangen was ik altijd op mijn hoede... maar bekeken van binnen en in een stralende ochtendzon was het een geweldig mooi spektakel! Ik kan je verzekeren de fauna en flora van Indië zijn rijk en onbekend... Plots werd ik opgeschrikt door een luid gegil aan onze poort... keek om de hoek en zag de twee mannen van security al de moeite van de wereld doen om een vrouw van de poort weg te krijgen... toen het lawaai bleef duren besliste ik om naar de poort te gaan en te vragen wat er gebeurde... een groot probleem want onze Ramesh, die ik al een beetje verstond was nog niet terug... rond deze tijd reed hij waarschijnlijk ergens tussen "Alwarpet" waar Evi naar school ging en "Guindy", waar ADCC gelegen was... Op dit ogenblik bestond het team in huis uit Chacra die Orissa sprak en Santosh die Hindi sprak... dus waarschijnlijk verstonden ze zelfs de vrouw die duidelijk Tamil sprak niet... Enfin ik naar de poort, en zag toen de vrouw die de serene ochtend stilte zo kwam verstoren... welja zo zwart als de bij en de vogel... en nog welgeteld 1 tand opzij van haar felrode mond... gekleed in een saree die héél duidelijk zijn beste tijd had gehad... Ik ging tot ieders verbazing naar haar toe en liet haar in de voortuin... ze sprak me toe... business proposal madam...business proposal... met het knikkende hoofd de Indiërs zo eigen...het duurde tot half 12 (toen Ramesh terug was) voordat we wisten dat ze een vuilmadam was... enfin zo noemden ze haar... ze stelde voor om het huisvuil te komen ophalen 2x per week en het zou mij niet véél kosten... 50 rupees per maand... vond dat een leuk idee... uiteindelijk een vuilkar bestond daar niet... en wat Kuppan met ons huisvuil deed??? Zo gezegd zo gedaan we sloten een deal... Ze kwam dus inderdaad ons huisvuil ophalen met har KK-GT (koeienkar gt)... bleek wel dat haar maand bestond uit... 5 maanden... dus uiteindelijk koste ons dit 250 rupees per maand... maar ja... Ons vuil werd tenminste opgehaald hetgeen ook weeral een spektakel op zich was... wij waren het laatste huis in de straat en naast ons was er een grote lap grond die lag te wachten op bebouwing... de vuilmadam haalde het vuil op bij alle ex-pats in de buurt en kwam dus bij ons aan met haar kar getrokken door 2 koeien... afgeladen vol met vuil allerlei... nadat ze het onze had opgehaald stopte ze aan het eind van de lap grond... en begon daar alles te sorteren... was ze FBI en wilde ze onze grote geheimen ontfutselen???... neen hoor... plastiek flessen, krantenpapier, boeken en bepaalde etensresten (géén vlees want ze was vegetarier...) hield ze bij... en ja je raad het al... al het andere vuil werd gewoon achtergelaten op de lap grond naast ons... dan reed ze in volle vaart door om aan de kleine kraampjes haar waar de te gaan verkopen...waar ze nog schoon geld voor kreeg... de plastiek flessen werden herbruikt om water in te doen en de kranten daar werden de jalabis en andere lekkernijen in ingepakt die langs de baan verkocht werden... de vuilmadam was dus een agalever avant la lettre.. en later bleek dat ze één van de rijkste mensen in de buurt was... ik werd uitgenodigd op het huwelijk van haar zoon... waar minstens 500 gasten waren!
Natuurlijk was het véle vuil naast ons huis ook weeral een héél spektakel... het was alsof de honden, buffels, grote kraaien, en koeien wisten wanneer er daar wat gedropt werd... en ze zakten dan ook in véle getallen af om... t' ja... hun buikje vol te eten aan de overschot van die rijke witten... Ik kan jullie verzekeren dat er in Indië erg weinig verloren gaat!
Na een tijdje werd het onmogelijk in het huis te blijven wonen... door de stank... die vooral voor mij als astma-patient gevaarlijk was... het duurde echter 3 jaar voordat wij van alcatel toestemming kregen om te verhuizen... Kuppan de tuinman ging daarom 1 x per week het vuil allemaal bijeen halen en verbranden in een grote ton voor ons huis...
In ons tweede huis géén vuilmadam, dat was wat ver... daar moesten we ons vuil over de muur gooien en ook regelmatig opstoken... toen wij vertrokken uit Indië had Chennai 2 kleine vuilkarren aangekocht zoals wij ze hier kennen... van een Franse firma gevestigd in Singapore... dus gelukkig bestaat de vooruitgang ook daar!
Eventjes buiten Chennai ligt het prachtige "Pondichery"... waar alle Indiërs Frans spreken... en Charles Aznavour zijn tweede thuis heeft... en Auroville... t'ja daar is de tijd blijven steken... Ongelooflijk Prachtig! De thuis van alternatievelingen uit de héle wereld... ongeveer 123 verschillende nationaliteiten leven daar samen. Het is daar zo proper en ongewoon dat je je in een andere wereld waant... De mensen die er wonen "bedruipen zichzelf"... eigen bakkers... eigen breiwerk... eigen kaas... noem maar op... ze hebben zelfs hun eigen universiteit... de meeste wonen daar zonder visum kunnen of willen niet meer terug naar hun eigen land... velen kwamen naar Indië met hun partner... werden verliefd op een lokaal en veelal jonger iemand en bleven daar plakken... omdat het zowat de enige plaats is waar het voor hen mogenlijk was om met hun geliefde samen te wonen en blijven... Ze kleden zich als echte hippies en spenderen een halve dag per... dag met mediteren in de goud gekleurde glazen "Matrimandir", de grootste meditatiekoepel ter wereld! Boven in de koepel staat ook de grootste meditatie crystal ter wereld... Het is onmogenlijk te beschrijven wat je voelt als je inderdaad boven in de koepel staat! Een ervaring die al het wezenlijke te buiten gaat! 's Avonds zit iedereen er nog rond het kampvuur waar bij gitaar gezongen word tot de zon ondergaat...
Als toerist kan je al dit moois meemaken. Je kan er logeren bij de mensen zelf voor een appel en een ei... in hun veelal hoogst ongewone huizen... je kan mee appelsienen plukken of brood bakken... en na uren blootsvoets en muisstil aanschuiven kan de koepel en zijn crystal bezoeken. Dit moet je minstens eenmaal in je leven meemaken!
The charter of Auroville leest:
1) Auroville belongs to nobody in particular. Auroville belongs to humanity as a whole. But to live in Auroville one must be willing servitor of the divine consciousness. 2) Auroville will be the place of an unending education, of constant progress, and youth that never ages. 2) Auroville wants to be the bridge between the past and the future. Taking advantage of all discoveries from without and from within, Auroville will boldly spring toward realizations. 3) Auroville will be a site of material and spiritual researches for a living embodiment of a actual human unity...
Daar waar de tijd stille staat... en... toch... verder gaat...
Benodigheden voor 4 personen 5 eieren 450gr mager rundergehakt 2 eetlepels gember puree 2 eetlepels knoflookpuree 6 verse groene pepers, fijngehakt 2 kleine uien, gesnipperd halve theelepel kurkuma 50gr verse koriander, fijngehakt 175gr aardappelen, geraspt zout naar smaak slabladeren citroenschijfje als garnering...
1) Verwarm de oven voor op 180° Klop 2 eieren schuimig en schenk ze in een ingevette bakvorm. 2) Kneed gember, knoflook, 4 groene pepers, 1 ui, kurkuma, koriander, aardappel en zout door het gehakt. Druk het mengsel in de bakvorm, strijk de bovenkant glad en zet 45 minuten in de oven. 3) Klop de resterende eieren los en schep de resterende groene pepers en ui erdoor. Neem de bakvorm uit de oven en schenk het mengsel over het vlees. Zet het gehaktbrood terug in de oven tot de eieren gestold zijn. Serveer het warm, op een bedje van slabladeren, gegarneerd met een schijfje citroen.
Ondertussen had ik ook een 4e project waar ik mijn schouders had ondergezet. "Kakkum Karangal" was een weeshuis cum bejaardentehuis in Neelankaria, niet zo ver van ons. Daar begon ik mijn dag met een praatje en een "goodie" voor de bejaarden die daar bijeengepakt op ijzeren bedden de ganse dag doorbrachten... liggend... wachtend... op... Pietje met de zijs! Ik herinner mij daar een mooi slanke dame waaraan je duidelijk kon zien dat zij lange tijd geleden één van de gegoede was... bleek dat ze een beroemde zangeres van Hindi songs geweest was... en zij zong steevast een prachtig lied voor mij... het kippevleesmoment van de dag! Daarna ging ik naar boven waar de zwaar gehandicapte kindjes op de grond lagen... onder duizenden vliegen... De meeste lagen er echt maar te liggen... zonder armen... zonder benen... steeds weer was het ongelooflijk slikken geblazen... slikken voor mij vanwege de onnoemelijke miserie... slikken voor de babytjes want dat was alles wat ze konden... Ik voedde de frele lichaampjes bananen en knuffelde ze... de meeste waren verlamd en lieten alles lopen... en hoe blonken hun oogjes bij het zien van "aunty". Ik word er nog stil van als ik eraan denk... dit... kan je niet na vertellen...
Rond 4 uur kwamen dan de weesjes van school die beter af waren... ik keek de rapporten na, hielp bij het schoolwerk en gaf 1 uurtje Engelse les. Daar ook heb ik mij willen inzetten voor de adoptie van een 13 jarig meisje "Laksmi"... half Indisch... half ?... een mooi en verstandig kind... ik had al naar onze zoon Peter geschreven... je krijgt er een zusje bij... toen brak er sprijtig genoeg een adoptierel uit in Chennai waardoor het enorm moeilijk en gevaarlijk werd om kinderen te adopteren... ook daar gluurt corruptie immers achter de deur...
Ik koos Kakkum ook uit voor een highschool project, en ging regelmatig op bezoek met alle kids... zelfs de pubers werden week bij het zien van al dit leed... en het hoogte punt was steevast ons kerstfeest dat we daar ieder jaar organiseerden... met highschool. Wij vroegen dan aan alle kinderen van American International school om een cadeautje mee te brengen... net als hier met kerst werden er namen getrokken en natuurlijk werd de leeftijd er bij geschreven... alles werd mooi ingepakt... er werd gezongen en gedanst... Dat waren pas kerstfeesten!
Eens terug in België heb ik nog regelmatig in samenwerking met mijn huisdokter medische apparatuur opgestuurd naar Kakkum Karangal, want ze hebben reeds enige tijd een vaste dokter die elke dag een aantal uren naar de zieke kindjes komt kijken.... alhoewel ik géén voorstander ben van het geven van geld heb ik daar wel een paar donaties gedaan, in samenwerking met de kids van Highschool en hun families en in samenwerking met mijn prachtige collega's van "De Beers", in België en London.... Ondertussen heeft Kakkum kunnen bijbouwen en hebben ze een wagen met watertank, waar ze mee naar de sloppenwijken rijden om de kindjes te wassen en hygiene bij te brengen...
De aanpassing... niet makkelijk... ! corruptie alom...
Hey lieve lezers... na een tijdje out door griep en aanverwanten terug in... heb wat tijd gehad om rond te duinen in mijn origineel dagboek en moet zeggen dat daaruit blijkt dat het inderdaad vóór mijn klik niet allemaal rozengeur en maneschijn was... maar harde realiteit! Ik lees het volgende ergens in de zomer nadat ons huisje af was... Het is nu middag, maandagmiddag 3 uur... buiten is het prachtig weer, binnen snikhéééééét, en wat eigenlijk een rustige dag moest worden... werd een hectische zware Indische dag... net zoals de afgelopen zaterdag en zondag! Ik loop wat langer rond in mijn "huiskleed" niet gewassen of opgeblonken... moe en niet mezelf. Oeps... daar zijn de mannen van de telefoon... 3 stuks... stinkend naar zweet en alcohol, waggelend van de éne naar de andere kant, Baboo mee binnen voor security, Ramesh mee binnen voor de vertaling... want mijn Tamil is nog niet dat... Na véél gehakkel en getakkel een telefoontoestel dat half uit de muur hangt want ze hebben niet de juiste plug bij! De rest komen ze maken binnen 2 dagen onze nummer krijgen we binnen 6 dagen. Allez wij komen voor de rest wel terug krijgen we nu ons drinkgeld, drink... pfpfpfpf letterlijk en figuurlijk! Ja mannen... natuurlijk! Ja maar minstens 50 rupees per persoon hé... als ge ons terug wilt zien... anders zult ge lang mogen wachten op uw nummerke zéne!... O.k... 50 rupees X 6... Alcatel betaald niet terug maar ik wil dringend mijn fax kunnen installeren en met België kunnen communiceren... (maar ik ga hier wel in bijleren hoor... ze moeten niet denken dat ik mij ga laten blijven pluimen!)... Ondertussen... yoepie... de kinderen gaan naar Deezee, dus de rest van de dag voor mezelf! hhhhhhhhhhhhh heerlijk... zalig... rusten...! Ik had beter moeten weten... Ten eerste was ik danig ongerust omdat de meisjes (Evi en een vriendinnetje) alleen weg zijn, en bang omdat ik de verantwoordelijkheid weeral eens op Ramesh zijn schouder(kes) leg. Twee meisjes alléén in een land vol geile kikkers! Maar ja ik moet een meisje van 14 toch wat vrijheid kunnen geven... ze mag niet opgesloten worden in een gouden kooi... Dus ja aan Ramesh gezegd: ge brengt ze naar de poort en als ze binnen zijn gaat ge pas uw auto parkeren. Hier is een Gsm, die werkt zo en zo... Dit knopje is mama... dit knopje is papa enz... enz... Een verbanddoos gemaakt voor de auto, en een proper witte handdoek meegegeven voor Ramesh... wachten in de blakende zon ocharme! Om vier uur gaat ge ze afhalen aan de poort, en hier is geld voor jouw lunch, want dat is daar ontegensprekelijk duurder! Dus dat is dat... ik zet mij en neem de krant "de Hindu" van 2 weken geleden... ring... ring... mijn gsm Anou aan de lijn... Lisette kan ik nu komen voor de Engelse les van Evi, want ik sta nu op het vliegveld, kom terug van Bangalore! Neen Anou! Neen en nog eens neen! denkend bij mezelf dit is géén kiekekot hé! Net als de rest houd dat kind zich niet aan uren dagen noch afspraken. Ze komt erdoor wanneer ze wil, commandeert mijn personeel, en wil er nog schoon geld voor betaald worden ook... (500 rupees per uur notabene...) Zondag had ik héél de dag gewassen want vorige week... hahaha... zaten we ondanks de 2 motoren van de waterpomp toch nog dagen zonder water en de loodgieter kwam niet opdagen... enfin nadat de girls vertrokken waren en ik afhaakte met Anou sta ik ondanks mijn goed voornemen om eerst de krant te lezen toch weer een was in te steken. Plots... een invasie van marsmannekes... oh sorry... t'is iets anders... Indiërs! Mijn echtgenoot komt binnen gestapt met de Indische Marc Hul (mijn collega bij de Beers), genaamd "Warren"... veel blablabla maar werkt alleen voor degene waar hij beter van wordt. Hij is trouwens de man van de oh zo arrogante secretarresse "Maria". De twee loodgieters zijn er, en 2 a 3 mannen om te kijken waar ze de airco gaan plaatsen... want na 6 maanden weten ze dat nog niet. Er zijn ook een paar slimme(") hoofden bij om de vliegenramen op te meten voor de deuren. Op een nik en een flik staat het huis hier op mijn rustige dag kompleet op zijn kop! Véél getater en gekwetter, precies een vismarkt. Het eindresultaat was intriest... de aircomannen gaan waarschijnlijk terug komen binnen 2 dagen... en misschien... misschien??? beginnen ze dan aan de airco... De mannen van de vliegenramen gaan een prijs maken en binnengooien, maar het maakt me een beetje bang dat ze niet van tommorow spreken. Nu kan het evengoed volgend jaar zijn... Tommorrow betekent in elk geval nog dit jaar! De loodgieters waren daarjuist rustig met zijn tweetjes aan hun moto aan het werken... en eerlijk gezegd durf ik niet goed vragen achter de motors van de waterpomp... zie dat ze zeggen... tomorrow...! Ondertussen had ik ook nog een gesprek met 2 studenten marketing van de univ. die normaal gezien vorige week gingen komen... maar blijkbaar ook al goed ingeburgerd zijn in de indische cultuur... en toch maar één weekje te laat op een afspraak kwamen.... Nu ga ik koken... want Wimela heeft haar period en geraakt niet vooruit! Princessen met spek uit Bangalore... En ja mijn dag is meer dan om... en dan vragen ze mij wat doet gij daar zo de héle dag? Gij hebt hier nogal een leven hé...
Als ik dit terug lees denk ik bij mezelf toch goed dat ik mij op tijd realiseerde dat ik inderdaad het wiel moest omgooien... want zo negatief ingesteld had ik het géén 4 jaar volgehouden.... dan had ik zitten wenen... klagen en zagen zoals "Rachel" de vrouw van onze Jean zijn collega "Vincente"... die zich opsloot in haar kamer " je veux mourier... je veux mourier..."
Stom toch... je moet immers de schoonheid achter het vuil en de miserie zien! En... is dat niet overal?
A tribute to love, and beauty... een architecturaal wonder... een eerbewijs aan de eeuwige liefde... dat is de omschrijving die poëten geven aan de "Taj Mahal". Gebouwd in Agra door "Shah Jahan" voor de moeder van zijn 14 kinderen "Mutaz Mahal", een Perzische Moslim Prinses. De Taj Mahal werd ontworpen door Ustad Isa een Iraans architect. Begonnen in 1631 waren 1000 olifanten nodig om de prachtigste marmer tot aan de bouwwerf te brengen en 20.000 mensen om het gebouw af te werken. De bouw van de Taj duurde 22 jaar... Het verhaal wil verder dat Shah Jahan na de bouw de handen afhakte van de bouwheer om te vermijden dat dit prachtige monument, deze ode aan de liefde zou kunnen na gebouwd worden... Ik kan je verzekeren dat een bezoekje aan deze pracht héél hoog op mijn verlanglijstje staat bij mijn volgende Indië trip in 2009.
Het oude jaar vaarwel gezegd, het nieuwe jaar omarmd... Géén specifieke goede voornemens gemaakt of toch... t'is dringend tijd om wat meer te genieten en meer tijd te maken voor "ons" ... Na een emotievol en erg chaotisch 2006 hopelijk een ietsibitsie beter jaar... in elk geval een lang verwachte uitschieter van jewelste... in juni geeft onze zoon Peter eindelijk zijn jawoord aan de knappe, sympathieke Caro... Ondertussen zetten we het jaar in zoals we het vorige uitwuifden, met de nodige vreet festijnen... een nieuwjaarsreceptie hier... een worstenbrood daar... toch tussendoor al wat weight-watchen... ik wil in juni toch een beetje goed voor de dag komen hé. Natuurlijk te mager is ook niet goed, dat ondervond ik in Indië waar ik mij op een gegeven moment voor zovéél dingen tegelijkertijd gaf... tot dat ik plots besefte dat ik nog 54 kg woog en mijn lichaam erg véél gelijkenis begon te vertonen met een juist opgegraven skelet... Enfin... in elk geval zit onze agenda voor januari al pot toe! En we zetten het jaar wel erg goed in met kaarten die we wonnen via ATV voor de naar het schijnt wervelende show "Apassionata"... Naar ik hoorde prachtig en romantisch met paarden in de hoofdrol. Kijk er naar uit! Mijn dochter Evi is een beetje jaloers want zij is een fervente paardenliefhebster. In Indië gingen zowat alle ex-pats paardrijden bij "Sumi en Raj" op hun paarden ranch "Velkom". Ook mijn echtgenoot Jean en mijn dochter Evi... Ikzelf genoot ondertussen op de ranch van een frisse "Sumi-limo" of ging op fotojacht met Ramesh. Sumi en Raj waren erg vooruitstrevende Indiërs, en hun paarden ranch is gelegen te midden van de onmetelijk grote zoutmeren. De zondagmorgen héél vroeg was het de moment om te gaan paardrijden, en gewoonlijk werd er dan in kleine groep naar het strand gegaan... tot aan Fishermans-cove...(het mooiste hotel aan de kust van Chennai). De stilte van het moment en de prachtige natuur zorgde voor wel erg ongewone plaatjes. De véle vogelsoorten, de grote schildpadden op het strand en de opkomende zon... taferelen die hun weerga niet kennen! Natuurlijk was er ook regelmatig wat gevaar in de sluimer... meer dan eens werd een ruiter van het paard gegooid o/a als een paard opgeschrikt werd door één of andere reuzeslang die ook de stilte gebruikte voor haar zondagmorgen wandeling... In elk geval moederke "Sumi" en knappe vrouwenverslinder "Raj" werden toen vrienden van het eerste uur...
De mooiste plekken en... meest romantische van Azië... TOP 10 Volgens de website die ik vond...
1) Taj Mahal (hoe kan het anders) 2) Bali Turtle Island 3) White beaches op de Philipijnen 4) Halong Beach in Vietnam 5) Jeyu Loveland in Zuid Korea 6) Krabi in Thailand 7) Macou Zuid Oost China met zijn.. little Europe Wijn museum 8) De stranden van de Maladieven 9) Tubbataha Reef in de Philipijnen En blijkbaar een place to be voor... young en old sweethearts... op nr. 10 Sentosa Island in Singapore...
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Op mijn reis... naar romantiek... in het wondermooie India... mag... "Goa"... absoluut niet ontbreken... Ook dit paradijsje staat hoog... op mijn lijstje!
Deze mooie bloem... "May flower"... bloeit over héél Goa... tijdens... hoe kan het anders... in mei!
"Sunrice in Pondicherry"... Pondicherry is... de fantastische hoofdstad... van 15 aparte enclaves... verdeeld over 4 districten... samen vormden ze een... Franse kolonie tot in 1954... de sfeer is er nog altijd.... overwegend Frans... Niet te verwonderen dat... "Charles Aznavour"... er kind aan huis is!
Het romantische Pondicherry... Waar ik met plezier ging joggen... in mijnen alleen... om 5 uur s'morgens!
Loved it!!
De mooiste kerk in Chennai...
"San Thome Cathedral"...
een prachtig Portugees stukje... bouwwerk...
Waar het leuk en rustig vertoeven was... de herinneringen en de geest van... de Heilige Thomas nog rond dwalen... en Historiek de scepter zwaait!
Eén van de véle mooie... romantische kerkjes op Goa
Dit mini kerkje... kan je bezoeken in... "Kerela" aan lake Vembanad. mooi... mooi... !!mooi!!
Geef me een plaats om... van te dromen... woh.. woh... "Gods own country" Kerela Wat je daar ziet... het zijn je mooieste dromen, die uit komen! Wat een pracht!
Dit moet echt... de mooiste trip zijn... die ik in India maakte!! Van paradijs naar paradijs!
En nog meer... romantiek vinden we op... de véle eilanden die India rijk is! zoals "Lakshadweep Islands" hieronder... gekend als.. Best romantic destination of India... gelegen in... de Arabische zee!
Of wat dacht je van... Andaman and Nikobar Islands... gelegen in... the bay of bengal... één van een groep van 550 eilanden... waarvan 26 bewoonde... de legende wil dat de naam... Andaman komt van... "Hanuman" de apen God... Wist ik maar tot welke God ik... mij moet richten... om te smeken voor een héél lang leven.... zodat ik dit allemaal... van dicht bij mag... gaan bekijken! man... man... Wat een droom wereld!
Er zijn natuurlijk ook... prachtige steden in India... steden die ook om hun beurt... romantiek uitstralen... zoals... "Mysore" de grootste stad van Karnatake op 470 km van Chennai... en 140 km van Bangalore... men vind er o/a... Brindavan gardens Mysore palace Christian frontiëre de Chammundeswari tempel, gebouwd door Krishnaraja in de 18e eeuw en St.Philomena's church... een kerk ontworpen... door de fransman Daly... in 1933... en opgetrokken in neo gothise styl..
En dan... dan zijn er de véle... hill stations zoal... "Ooty" of ook wel "Ootacamund" ganaamd... op 297 km van Bangalore en 570 km van Chennai... De koningin van de Hill stations... gelegen in het Nilgiris district... (Nilgiris = blue mountains) 2,240 mtr boven de zee spiegel... Wat een zicht... Alweer een droom om U tegen te zeggen!
Het hart en de ziel... van "Ooty"... zijn de botanische tuin en... roze garden... prachtige bomen en planten... tunnels vol rozen! alle rozen... deze botanische tuin... staat bekend als de beste van de eeuw... de beste en mooiste van de wereld! staat héél bekend om zijn... horticultuur... en de bijnaam is... "Lovers point"
Laat ons toch vooral... het summuum van romantiek... niet vergeten... "Agra en de Taj Mahal"... het prachtigste verhaal dat ik... ooit hoorde! Met héél dichtbij... "Relaxation park"... de eerste Persische tuin ooit... daterend van 1558!!! gelegen aan de Yamuna rivier... Ik zit hier waarachtig... te watertanden!
Nog een must do... is "Munnar" en zijn... wereldbefaamde tea gardens... de thee van Munnar staat bekend... als de beste ter wereld... Munnar is dan ook niet voor niks... "Tea capital" genoemd! Er bevinden zich z'on 30... verschillende tea estates... Wij deden de trip... met trein en jeep! Mooi, romantisch en leerrijk! Een leuk hotel om te vertoeven... is de... "Mahindra club"... Opgelet!!! Hier wordt géén alcohol... geschonken!
Denk dat het géén twijfel leidt... in India is romantiek... sterk vertegenwoordigd!!! een ander fantastische plaats is... "Koidakanal" bekend om zijn... alweer "bloementuinen"... "silver falls" en het "Koida forest"... Wat een natuurpracht! Niet gezien is niet geloven! !!Opgelet!! Bij het binnenrijden... wordt je auto gecontroleerd!!! Hier mogen géén... plastiek zakken binnen!!!
Na de romantische trein... een paar leuke logeer idéetjes... wat te denken van deze... luxe-tent in het... Aman-i-klas resort.. in het Ranthambore National park... in Rajasthan...
Of deze... "Oberoi wildflower hall hotel"... in "Shimla" gelegen aan de voet van de... Himalaya in Himachal Pradesh... omringd door bossen van eik, en en... rohododendron... hm... da's watertanden hé...
Voor hopeloze romanticussen... zoals ik... zijn er DE romantische reizen... bij uitstek... Zoals... als een "Maharajah" of... "Maharanee"... de rijdende "Taj Mahal" nemen... de "Deccan Odyssey train"... deze pure luxe... brengt je van Mumbai... naar Mumbai... via alle... Hindu - Buddhist and... Cattholic holy sites... Yeah... my cup of tea... hoog op mijn verlanglijstje! Héééééééééél hoog!
Van boven een treintje... vanonder een treintje... namelijk de... "Kalka Shimla trein"... van Himachal Pradesh... aan... de Himalaya... het brengt je in pure extase... het is de hoogste... vorm van romantiek ooit... het brengt je rustig door... de "misty mountains en dennebossen..." Geniet van de prachtige... pure natuur... vanuit jouw... "Shivalik Queen compartiment"... "Where romance comes naturally" Als we de boekskes mogen geloven... en... dat geloven... doe ik maar al te graag! hm Dreeeeeeeam... dream... dream... dream... dreeeeeeeam... over you!
Of één van de... mooi "house boats"... in de backwaters van... Kerela...
Anou aan de lijn... Lisette kan ik nu komen voor de Engelse les van Evi, want ik sta nu op het vliegveld, kom terug van Bangalore! Neen Anou! Neen en nog eens neen! denkend bij mezelf dit is géén kiekekot hé! Net als de rest houd dat kind zich niet aan uren dagen noch afspraken. Ze komt erdoor wanneer ze wil, commandeert mijn personeel, en wil er nog schoon geld voor betaald worden ook... (500 rupees per uur notabene...) Zondag had ik héél de dag gewassen want vorige week... hahaha... zaten we ondanks de 2 motoren van de waterpomp toch nog dagen zonder water en de loodgieter kwam niet opdagen... enfin nadat de girls vertrokken waren en ik afhaakte met Anou sta ik ondanks mijn goed voornemen om eerst de krant te lezen toch weer een was in te steken. Plots... een invasie van marsmannekes... oh sorry... t'is iets anders... Indiërs! Mijn echtgenoot komt binnen gestapt met de Indische Marc Hul (mijn collega bij de Beers), genaamd "Warren"... veel blablabla maar werkt alleen voor degene waar hij beter van wordt. Hij is trouwens de man van de oh zo arrogante secretarresse "Maria". De twee loodgieters zijn er, en 2 a 3 mannen om te kijken waar ze de airco gaan plaatsen... want na 6 maanden weten ze dat nog niet. Er zijn ook een paar slimme(") hoofden bij om de vliegenramen op te meten voor de deuren. Op een nik en een flik staat het huis hier op mijn rustige dag kompleet op zijn kop! Véél getater en gekwetter, precies een vismarkt. Het eindresultaat was intriest... de aircomannen gaan waarschijnlijk terug komen binnen 2 dagen... en misschien... misschien??? beginnen ze dan aan de airco... De mannen van de vliegenramen gaan een prijs maken en binnengooien, maar het maakt me een beetje bang dat ze niet van tommorow spreken. Nu kan het evengoed volgend jaar zijn... Tommorrow betekent in elk geval nog dit jaar! De loodgieters waren daarjuist rustig met zijn tweetjes aan hun moto aan het werken... en eerlijk gezegd durf ik niet goed vragen achter de motors van de waterpomp... zie dat ze zeggen... tomorrow...! Ondertussen had ik ook nog een gesprek met 2 studenten marketing van de univ. die normaal gezien vorige week gingen komen... maar blijkbaar ook al goed ingeburgerd zijn in de indische cultuur... en toch maar één weekje te laat op een afspraak kwamen.... Nu ga ik koken... want Wimela heeft haar period en geraakt niet vooruit! Princessen met spek uit Bangalore... En ja mijn dag is meer dan om... en dan vragen ze mij wat doet gij daar zo de héle dag? Gij hebt hier nogal een leven hé...
