Vriendschap omvat véle kleuren... Van vurig rood naar héél diep blauw MAAR Bij diepe oprechte vriendschap... zegt men ongedwongen,
IK HOU VAN JOU!
Dit is ikke... Lisette in België... Lisa in Indië... Geboren in Antwerpen op... 7 december 1951
Foto's van de maand... APRIL 2009 Paasbrunch bij oma en opa... en naar "De Schorre"... Mariekes paradijs
Beoordeel dit blog
De paashaas is geweest... das dus weeral een... geweldig... Van Ael feest!
"Marieke" maakt pettie... met oma... leuk... lekker... een echte kok!
Alai Osai
Het geluid van de golven
13-01-2007
Kakkum Karangal...
Ondertussen had ik ook een 4e project waar ik mijn schouders had ondergezet. "Kakkum Karangal" was een weeshuis cum bejaardentehuis in Neelankaria, niet zo ver van ons. Daar begon ik mijn dag met een praatje en een "goodie" voor de bejaarden die daar bijeengepakt op ijzeren bedden de ganse dag doorbrachten... liggend... wachtend... op... Pietje met de zijs! Ik herinner mij daar een mooi slanke dame waaraan je duidelijk kon zien dat zij lange tijd geleden één van de gegoede was... bleek dat ze een beroemde zangeres van Hindi songs geweest was... en zij zong steevast een prachtig lied voor mij... het kippevleesmoment van de dag! Daarna ging ik naar boven waar de zwaar gehandicapte kindjes op de grond lagen... onder duizenden vliegen... De meeste lagen er echt maar te liggen... zonder armen... zonder benen... steeds weer was het ongelooflijk slikken geblazen... slikken voor mij vanwege de onnoemelijke miserie... slikken voor de babytjes want dat was alles wat ze konden... Ik voedde de frele lichaampjes bananen en knuffelde ze... de meeste waren verlamd en lieten alles lopen... en hoe blonken hun oogjes bij het zien van "aunty". Ik word er nog stil van als ik eraan denk... dit... kan je niet na vertellen...
Rond 4 uur kwamen dan de weesjes van school die beter af waren... ik keek de rapporten na, hielp bij het schoolwerk en gaf 1 uurtje Engelse les. Daar ook heb ik mij willen inzetten voor de adoptie van een 13 jarig meisje "Laksmi"... half Indisch... half ?... een mooi en verstandig kind... ik had al naar onze zoon Peter geschreven... je krijgt er een zusje bij... toen brak er sprijtig genoeg een adoptierel uit in Chennai waardoor het enorm moeilijk en gevaarlijk werd om kinderen te adopteren... ook daar gluurt corruptie immers achter de deur...
Ik koos Kakkum ook uit voor een highschool project, en ging regelmatig op bezoek met alle kids... zelfs de pubers werden week bij het zien van al dit leed... en het hoogte punt was steevast ons kerstfeest dat we daar ieder jaar organiseerden... met highschool. Wij vroegen dan aan alle kinderen van American International school om een cadeautje mee te brengen... net als hier met kerst werden er namen getrokken en natuurlijk werd de leeftijd er bij geschreven... alles werd mooi ingepakt... er werd gezongen en gedanst... Dat waren pas kerstfeesten!
Eens terug in België heb ik nog regelmatig in samenwerking met mijn huisdokter medische apparatuur opgestuurd naar Kakkum Karangal, want ze hebben reeds enige tijd een vaste dokter die elke dag een aantal uren naar de zieke kindjes komt kijken.... alhoewel ik géén voorstander ben van het geven van geld heb ik daar wel een paar donaties gedaan, in samenwerking met de kids van Highschool en hun families en in samenwerking met mijn prachtige collega's van "De Beers", in België en London.... Ondertussen heeft Kakkum kunnen bijbouwen en hebben ze een wagen met watertank, waar ze mee naar de sloppenwijken rijden om de kindjes te wassen en hygiene bij te brengen...
De aanpassing... niet makkelijk... ! corruptie alom...
Hey lieve lezers... na een tijdje out door griep en aanverwanten terug in... heb wat tijd gehad om rond te duinen in mijn origineel dagboek en moet zeggen dat daaruit blijkt dat het inderdaad vóór mijn klik niet allemaal rozengeur en maneschijn was... maar harde realiteit! Ik lees het volgende ergens in de zomer nadat ons huisje af was... Het is nu middag, maandagmiddag 3 uur... buiten is het prachtig weer, binnen snikhéééééét, en wat eigenlijk een rustige dag moest worden... werd een hectische zware Indische dag... net zoals de afgelopen zaterdag en zondag! Ik loop wat langer rond in mijn "huiskleed" niet gewassen of opgeblonken... moe en niet mezelf. Oeps... daar zijn de mannen van de telefoon... 3 stuks... stinkend naar zweet en alcohol, waggelend van de éne naar de andere kant, Baboo mee binnen voor security, Ramesh mee binnen voor de vertaling... want mijn Tamil is nog niet dat... Na véél gehakkel en getakkel een telefoontoestel dat half uit de muur hangt want ze hebben niet de juiste plug bij! De rest komen ze maken binnen 2 dagen onze nummer krijgen we binnen 6 dagen. Allez wij komen voor de rest wel terug krijgen we nu ons drinkgeld, drink... pfpfpfpf letterlijk en figuurlijk! Ja mannen... natuurlijk! Ja maar minstens 50 rupees per persoon hé... als ge ons terug wilt zien... anders zult ge lang mogen wachten op uw nummerke zéne!... O.k... 50 rupees X 6... Alcatel betaald niet terug maar ik wil dringend mijn fax kunnen installeren en met België kunnen communiceren... (maar ik ga hier wel in bijleren hoor... ze moeten niet denken dat ik mij ga laten blijven pluimen!)... Ondertussen... yoepie... de kinderen gaan naar Deezee, dus de rest van de dag voor mezelf! hhhhhhhhhhhhh heerlijk... zalig... rusten...! Ik had beter moeten weten... Ten eerste was ik danig ongerust omdat de meisjes (Evi en een vriendinnetje) alleen weg zijn, en bang omdat ik de verantwoordelijkheid weeral eens op Ramesh zijn schouder(kes) leg. Twee meisjes alléén in een land vol geile kikkers! Maar ja ik moet een meisje van 14 toch wat vrijheid kunnen geven... ze mag niet opgesloten worden in een gouden kooi... Dus ja aan Ramesh gezegd: ge brengt ze naar de poort en als ze binnen zijn gaat ge pas uw auto parkeren. Hier is een Gsm, die werkt zo en zo... Dit knopje is mama... dit knopje is papa enz... enz... Een verbanddoos gemaakt voor de auto, en een proper witte handdoek meegegeven voor Ramesh... wachten in de blakende zon ocharme! Om vier uur gaat ge ze afhalen aan de poort, en hier is geld voor jouw lunch, want dat is daar ontegensprekelijk duurder! Dus dat is dat... ik zet mij en neem de krant "de Hindu" van 2 weken geleden... ring... ring... mijn gsm Anou aan de lijn... Lisette kan ik nu komen voor de Engelse les van Evi, want ik sta nu op het vliegveld, kom terug van Bangalore! Neen Anou! Neen en nog eens neen! denkend bij mezelf dit is géén kiekekot hé! Net als de rest houd dat kind zich niet aan uren dagen noch afspraken. Ze komt erdoor wanneer ze wil, commandeert mijn personeel, en wil er nog schoon geld voor betaald worden ook... (500 rupees per uur notabene...) Zondag had ik héél de dag gewassen want vorige week... hahaha... zaten we ondanks de 2 motoren van de waterpomp toch nog dagen zonder water en de loodgieter kwam niet opdagen... enfin nadat de girls vertrokken waren en ik afhaakte met Anou sta ik ondanks mijn goed voornemen om eerst de krant te lezen toch weer een was in te steken. Plots... een invasie van marsmannekes... oh sorry... t'is iets anders... Indiërs! Mijn echtgenoot komt binnen gestapt met de Indische Marc Hul (mijn collega bij de Beers), genaamd "Warren"... veel blablabla maar werkt alleen voor degene waar hij beter van wordt. Hij is trouwens de man van de oh zo arrogante secretarresse "Maria". De twee loodgieters zijn er, en 2 a 3 mannen om te kijken waar ze de airco gaan plaatsen... want na 6 maanden weten ze dat nog niet. Er zijn ook een paar slimme(") hoofden bij om de vliegenramen op te meten voor de deuren. Op een nik en een flik staat het huis hier op mijn rustige dag kompleet op zijn kop! Véél getater en gekwetter, precies een vismarkt. Het eindresultaat was intriest... de aircomannen gaan waarschijnlijk terug komen binnen 2 dagen... en misschien... misschien??? beginnen ze dan aan de airco... De mannen van de vliegenramen gaan een prijs maken en binnengooien, maar het maakt me een beetje bang dat ze niet van tommorow spreken. Nu kan het evengoed volgend jaar zijn... Tommorrow betekent in elk geval nog dit jaar! De loodgieters waren daarjuist rustig met zijn tweetjes aan hun moto aan het werken... en eerlijk gezegd durf ik niet goed vragen achter de motors van de waterpomp... zie dat ze zeggen... tomorrow...! Ondertussen had ik ook nog een gesprek met 2 studenten marketing van de univ. die normaal gezien vorige week gingen komen... maar blijkbaar ook al goed ingeburgerd zijn in de indische cultuur... en toch maar één weekje te laat op een afspraak kwamen.... Nu ga ik koken... want Wimela heeft haar period en geraakt niet vooruit! Princessen met spek uit Bangalore... En ja mijn dag is meer dan om... en dan vragen ze mij wat doet gij daar zo de héle dag? Gij hebt hier nogal een leven hé...
Als ik dit terug lees denk ik bij mezelf toch goed dat ik mij op tijd realiseerde dat ik inderdaad het wiel moest omgooien... want zo negatief ingesteld had ik het géén 4 jaar volgehouden.... dan had ik zitten wenen... klagen en zagen zoals "Rachel" de vrouw van onze Jean zijn collega "Vincente"... die zich opsloot in haar kamer " je veux mourier... je veux mourier..."
Stom toch... je moet immers de schoonheid achter het vuil en de miserie zien! En... is dat niet overal?
A tribute to love, and beauty... een architecturaal wonder... een eerbewijs aan de eeuwige liefde... dat is de omschrijving die poëten geven aan de "Taj Mahal". Gebouwd in Agra door "Shah Jahan" voor de moeder van zijn 14 kinderen "Mutaz Mahal", een Perzische Moslim Prinses. De Taj Mahal werd ontworpen door Ustad Isa een Iraans architect. Begonnen in 1631 waren 1000 olifanten nodig om de prachtigste marmer tot aan de bouwwerf te brengen en 20.000 mensen om het gebouw af te werken. De bouw van de Taj duurde 22 jaar... Het verhaal wil verder dat Shah Jahan na de bouw de handen afhakte van de bouwheer om te vermijden dat dit prachtige monument, deze ode aan de liefde zou kunnen na gebouwd worden... Ik kan je verzekeren dat een bezoekje aan deze pracht héél hoog op mijn verlanglijstje staat bij mijn volgende Indië trip in 2009.
Het oude jaar vaarwel gezegd, het nieuwe jaar omarmd... Géén specifieke goede voornemens gemaakt of toch... t'is dringend tijd om wat meer te genieten en meer tijd te maken voor "ons" ... Na een emotievol en erg chaotisch 2006 hopelijk een ietsibitsie beter jaar... in elk geval een lang verwachte uitschieter van jewelste... in juni geeft onze zoon Peter eindelijk zijn jawoord aan de knappe, sympathieke Caro... Ondertussen zetten we het jaar in zoals we het vorige uitwuifden, met de nodige vreet festijnen... een nieuwjaarsreceptie hier... een worstenbrood daar... toch tussendoor al wat weight-watchen... ik wil in juni toch een beetje goed voor de dag komen hé. Natuurlijk te mager is ook niet goed, dat ondervond ik in Indië waar ik mij op een gegeven moment voor zovéél dingen tegelijkertijd gaf... tot dat ik plots besefte dat ik nog 54 kg woog en mijn lichaam erg véél gelijkenis begon te vertonen met een juist opgegraven skelet... Enfin... in elk geval zit onze agenda voor januari al pot toe! En we zetten het jaar wel erg goed in met kaarten die we wonnen via ATV voor de naar het schijnt wervelende show "Apassionata"... Naar ik hoorde prachtig en romantisch met paarden in de hoofdrol. Kijk er naar uit! Mijn dochter Evi is een beetje jaloers want zij is een fervente paardenliefhebster. In Indië gingen zowat alle ex-pats paardrijden bij "Sumi en Raj" op hun paarden ranch "Velkom". Ook mijn echtgenoot Jean en mijn dochter Evi... Ikzelf genoot ondertussen op de ranch van een frisse "Sumi-limo" of ging op fotojacht met Ramesh. Sumi en Raj waren erg vooruitstrevende Indiërs, en hun paarden ranch is gelegen te midden van de onmetelijk grote zoutmeren. De zondagmorgen héél vroeg was het de moment om te gaan paardrijden, en gewoonlijk werd er dan in kleine groep naar het strand gegaan... tot aan Fishermans-cove...(het mooiste hotel aan de kust van Chennai). De stilte van het moment en de prachtige natuur zorgde voor wel erg ongewone plaatjes. De véle vogelsoorten, de grote schildpadden op het strand en de opkomende zon... taferelen die hun weerga niet kennen! Natuurlijk was er ook regelmatig wat gevaar in de sluimer... meer dan eens werd een ruiter van het paard gegooid o/a als een paard opgeschrikt werd door één of andere reuzeslang die ook de stilte gebruikte voor haar zondagmorgen wandeling... In elk geval moederke "Sumi" en knappe vrouwenverslinder "Raj" werden toen vrienden van het eerste uur...
29 december 2006, half 1 s'nachts... terug thuis na een gezellig samen zijn voor de 34e verjaardag van onze zoon Peter... jawel... brbrbrbrbrbrbrbr... wat word ik oud! ATV nieuws opgezet... Sandra Deakin in Mumbai voor het huwelijk van de jongste Mehta telg, zoon van Dilip Mehta van de diamant firma "Rosy Blue". Ja watte!!!!!!!! Ik ken Dilip Mehta, uit hoofde van van mijn vroegere job. Ik verzorgde gedurende 20 jaar namelijk receptie en onthaal van het diamant concern "De Beers" waar Rosy Blue zichthouder (bevoorecht klant...) was... Voor ik naar Indië vertrok ging er géén dag voorbij of ik sprak met Dilip Mehta... en Indische trouw partijen... ja dit is voor mij niet echt de ver van mijn bed show! Ik maakte het allemaal mee. Een Indisch trouwfeest is ongelooflijk fenomenaal... daar zijn géén woorden voor! Van de armen der armsten tot de rijksten der rijken het zijn één voor één sprookjes! Het begint met de uitnodigingen... chique en origineel... de kleding... Keizerin Sissy waardig... het eten kleurrijk en leeeeeeeeeeeeeeekker... de muziek en dans hemels! Het vervoer... oh my God... zou Eddy Wally zeggen... dat gaat van majestueuze gouden koetsen met 6 tot 8 hagelwitte prachtig getooide paarden tot 's werelds grootste limousines... En inderdaad elke genodigde moet Indische kleding dragen en krijgt bij afloop van het feest een mooi cadeautje mee naar huis. Dat gaat van gegraveerde kokosnoten tot de prachtigste koperen en zilveren dienbladen... Je kan dit allemaal wel beleven maar héél moeilijk na vertellen! Zo onwezenlijk is het... steeds weer een sprookje uit 1001 nacht... Mij resten ook daar de ontelbare herinneringen en... een paar kledingstukken... Ik ben in 2001 van Chennai terug gekomen met een kist vol speciale kledingstukken die ik later uitleende aan mensen die uitgenodigd waren voor het grote Indische trouwfeest van de Familie Shah (Vijaydimon) in de Nekkerhallen ... en later verkocht ik de meeste voor een abekratz... aan een familie van Marokkaanse origine voor het trouwfeest van hun dochter... Van de mooiste stukken kon ik géén afscheid nemen... die hangen veilig en wel in mijn kast (een safe is immers te klein...) uitgezonderd een met echte gouddraad geborduurde sarree die mijn Indische ouwe trap-naai machiene siert in de living... wat ben ik gelukkig dat ik als kleine garnaal dat allemaal mocht meemaken... en wat ben ik benieuwd wat Sandra Deakin ervan vond?
(Saree = 5,5 meter stof die met 5 tot 7 plooien op de buik, rond het lichaam van de vrouw gedrappeerd word... voor vrouwen ouder dan 50 jaar bedraagt de lengte 10 meter!naargelang de gelegenheid verschilt de kleur van de saree en de afwerking...)
Hier ook alvast een fotootje van het trouwfeest van onze Ramesh zijn jongste broer...
Een gezellige... en warme thuis... ver weg van huis
Met de warme en gezellige sfeer van Kerst is het natuurlijk onmogelijk niet aan Indië te denken... waar ik het klaarspeelde om op relatief korte termijn voor een warm nestje te zorgen op ons adres in Raja street... een warm nest voor iedereen... en dat kan je niet alleen... dus moest ik beginnen met iedereen mee te krijgen... dat loste ik spelenderwijs op, beginnend met iedereen engels te leren en mezelf het Tamil op te leggen. Waardoor ik al vlug een slechte naam had bij de andere ex-pats... want... ge verlaagt u toch niet door met personeel op te trekken en daarenboven betaalde ik iedereen te veel... pfpfpfpf... Bull-shit! Mensen zijn mensen en net zoals in België doe ik wat ik wil... degene die daar een probleem mee heeft... 't ja die doet maar! Dus ook in Indië werd ik voor een tijdje het geliefkoosde onderwerp van onbenullige, stomme roddelpraatjes gebouwd op de wortels van jaloezie! We speelden met zijn allen, vier op een rij, monopolie, kaarten, enz... enz ... We gingen samen naar het strand om te vissen, en om badminton en base-ball te spelen... en 's morgens om 6 uur gingen we joggen... Met Ramesh zat ik uren aan de computer, leerde hem e-mailen, surfen enz... hetgeen zijn vruchten afwierp bij ons vertrek, hij kreeg een betere job bij het Brits consulaat... haha... dat hebben we toch goed gedaan! Iedereen was thuis in ons huis, we lachten, hadden plezier en om 10 en 4 uur was er thee met koekjes... Toen een lid van ons security team (de 20 jarige Roja) zwaar ziek werd liet ik hem in de logeer kamer leggen en debte hem de héle nacht met koud water om de koorts te laten zakken... Voor mij niet meer dan normaal... voor degenen met een "kronkel" een extra reden voor kwaadsprekerij... want zoiets doet natuurlijk de ronde! In elk geval kon niemand zijn personeel zo lang houden als wij... en we werden inderdaad één gelukkige familie, tot spijt van wie het benijd! Na een tijdje begon onze oh zo serieuse Ramesh zelfs mee te zingen in de auto met Evi en mij come on Barbie, lets go party hahahaha... en kauwt op bubble gum.... Hij snapt... er is niks mis met zingen... dat doet niks af aan je geloof of overtuiging... Hij gaat ook mee naar Deezee world waar ik de héle ploeg tracteer op een heus "sneeuwfestijn"... jawel... sneeuw bij + 48°... De baas van Deezee had voor sneeuwkannonnen gezorgd in het pretpark. Jongens dat was een evenement!
Anou aan de lijn... Lisette kan ik nu komen voor de Engelse les van Evi, want ik sta nu op het vliegveld, kom terug van Bangalore! Neen Anou! Neen en nog eens neen! denkend bij mezelf dit is géén kiekekot hé! Net als de rest houd dat kind zich niet aan uren dagen noch afspraken. Ze komt erdoor wanneer ze wil, commandeert mijn personeel, en wil er nog schoon geld voor betaald worden ook... (500 rupees per uur notabene...) Zondag had ik héél de dag gewassen want vorige week... hahaha... zaten we ondanks de 2 motoren van de waterpomp toch nog dagen zonder water en de loodgieter kwam niet opdagen... enfin nadat de girls vertrokken waren en ik afhaakte met Anou sta ik ondanks mijn goed voornemen om eerst de krant te lezen toch weer een was in te steken. Plots... een invasie van marsmannekes... oh sorry... t'is iets anders... Indiërs! Mijn echtgenoot komt binnen gestapt met de Indische Marc Hul (mijn collega bij de Beers), genaamd "Warren"... veel blablabla maar werkt alleen voor degene waar hij beter van wordt. Hij is trouwens de man van de oh zo arrogante secretarresse "Maria". De twee loodgieters zijn er, en 2 a 3 mannen om te kijken waar ze de airco gaan plaatsen... want na 6 maanden weten ze dat nog niet. Er zijn ook een paar slimme(") hoofden bij om de vliegenramen op te meten voor de deuren. Op een nik en een flik staat het huis hier op mijn rustige dag kompleet op zijn kop! Véél getater en gekwetter, precies een vismarkt. Het eindresultaat was intriest... de aircomannen gaan waarschijnlijk terug komen binnen 2 dagen... en misschien... misschien??? beginnen ze dan aan de airco... De mannen van de vliegenramen gaan een prijs maken en binnengooien, maar het maakt me een beetje bang dat ze niet van tommorow spreken. Nu kan het evengoed volgend jaar zijn... Tommorrow betekent in elk geval nog dit jaar! De loodgieters waren daarjuist rustig met zijn tweetjes aan hun moto aan het werken... en eerlijk gezegd durf ik niet goed vragen achter de motors van de waterpomp... zie dat ze zeggen... tomorrow...! Ondertussen had ik ook nog een gesprek met 2 studenten marketing van de univ. die normaal gezien vorige week gingen komen... maar blijkbaar ook al goed ingeburgerd zijn in de indische cultuur... en toch maar één weekje te laat op een afspraak kwamen.... Nu ga ik koken... want Wimela heeft haar period en geraakt niet vooruit! Princessen met spek uit Bangalore... En ja mijn dag is meer dan om... en dan vragen ze mij wat doet gij daar zo de héle dag? Gij hebt hier nogal een leven hé...
