Ik ben Alois Van der Veken
Ik ben een man en woon in Mol () en mijn beroep is gepensionneerd.
Ik ben geboren op 04/07/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fietsen ,wandelen in de bergen.Photoshop en films monteren.
22-06-2014
Foto's Cruz de Fer
Kort na Rabanal begint de weg pas echt te klimmen door de bloeiende heide en de vergezichten worden steeds mooier. Na ongeveer anderhalf uur bereik ik het dorp Foncebadon net onder de top, waar Shirley MacLaine zo verschrikkelijk bang was voor loslopende honden. Vroeger was dit een belangrijke etappeplaats maar nu is het dorp geheel verlaten en vrijwel alle huizen en de kerk zijn tot ruïnes vervallen. Een pand is al wel gerestaureerd en er is een gezellige bar in gevestigd. Met behulp van de meest uiteenlopende attributen heeft men geprobeerd er een Oud-Keltisch sfeertje te creëren. Het lijkt wel of ze hier de fee Morgane als binnenhuisarchitecte hebben aangetrokken. De bovenkanten van de ruwe stenen van de muur zijn overal bedekt met muntjes uit allerlei landen in de wereld, het zal wel het wisselgeld zijn dat de mensen niet terug op zak wilden steken. Dit zou volgens de kastelein geluk brengen, een verschijnsel dat we tot Santiago steeds opnieuw tgenkomen. Een en ander doet wat geforceerd aan maar de sfeer die hier hangt is fantastisch en de (uiteraard Keltische) muziek die ze er draaien is geweldig.
In het bergdorp El Acebo net na het Cruz de Fer
Levensgevaarlijke afdaling van Cruz de Fer
Bij beklimming van Cruz de Fer
Al mijn wensen op een papiertje aan het Cruz de Fer De mijne niet alleen.
Heideplanten in alle vormen en kleuren!
Refuge op Cruz de Fer En weer de afdaling prachtig maar gevaarlijk om te fietsen!
Km 75 Omweerachtig soms regen, 20 graden De rit naar O'Cebreiro Ik zit hier buiten op het terras van Pension Fernandez(foto's) mijn blog te schrijven. Deze nacht heeft het zwaar geonweerd en nu regent het pijpestelen. Maar ik zit droog. Heb de hele dag trouwens geluk gehad met regen. De rit op zich had dit weer wel nodig met 3 cols van eerste categorie, weliswaar kort na elkaar, maar de klim naar O' Cebreiro mag er zijn. Vanaf Villafranca del Bierzo begon de klim van 31 km naar O' Cebreiro. .
Weer moeilijk vertrek uit Ponferrada, daarna een stuk echte Camino slalommend tussen de voetgangers. Hierna iemand uit Zeeland ontmoet met een GPS, wat wel een stuk gemakkelijker is dan altijd de weg te moeten vragen. Die eventjes gevolgd maar na de eerste beklimming ben ik doorgereden. Het ging een beetje te traag. Dus gans de dag in de bergen met wijdse panorama's en prachtige kleuren. Alles ziet hier groen. Dit is een ander Spanje, ook een beetje kouder! Weer veel stempels opgehaald voor mijn compostelaat. Heb ondertussen al een mooie verzameling bij elkaar.
Probeer nu vóór het weekend in Compostela aan te komen om wat praktische zaken te regelen. Dan misschien nog tijd om naar Finisterre te gaan. Krijg dan ook een credential van Franciscus van Assisië. Maar zoals onze Eddy terecht opmerkte wegen de laatste loodjes wel het zwaarst.
Geslapen in pension Fernandez in Triacastella maar moest met fiets en al door het poortje de trappen opwant er was geen enkele andere mogelijkheid om hem veilig te stellen
Verstuurd met smartphone en sms Alois Van der Veken
Winkeltje tegenover de Tempeliersburcht met San Roque in Ponferrada Tempeliersburcht om bedevaarders te beschermen in Ponferrada Stadspoort met Tempeliersvlaggen in de straat Villafranca del Bierzo Villafranca de Bierzo met brug over de Rio Burbia Weer San Roque op begin van de brug op Rio Burbia
Begin van de klim naar O' Cebreiro Begin van de echte klim naar O' Cebreiro
Tijdens de klim was het mistig weer Op de top
Panorama vanaf O' Cebreiro O'Cebreiro De afdaling Boven op de San Roque. Tweede col van de dag , de San Roque
afdaling naar Triacastela
Portomarin met het verzonken dorp Zilverwortel In de Picos de Europa
Deze morgen mijne helm kwijtgespeeld en niet meer teruggevonden. Half het dorp ondervraagd, niks. Dan maar zonder helm vertrokken. Eigenlijk is de helm verplicht in Spanje.
Eerst meer omlaag dan omhoog tot Sarria. Daar stempel gehaald. Dan Portomarin, de verzonken stad. Hoog water dus pech voor mij. Zou mooie foto's geweest zijn met die torenspits in het midden van het meer. Zware en eindeloze klim hierna. Pelgrims met reservefietsen op volgwagen gezien. Die doen enkel de laatste 300 km. Zo mag het ook. Iets later de man met de GPS weer tegengekomen, nog iemand erbij aangesloten en we reden met drie samen tot Melide, eindpunt van de dag. Direkt iets gevonden om te slapen,. Nog wat rondgelopen in het stadje waar ik een Tshirt kocht en bedtijd.
Morgen hoop ik Santiago de Compostela te bereiken en dan resten mij nog een paar dagen om alles af te werken. Ik heb geleerd dat afzien ook gelukkig maakt en paniek een slechte raadgever is. Mensen kunnen mooi zijn in alle eenvoud. Eerlijk, bewonderend en behulpzaam. Ik ben altijd geholpen geweest, altijd met dat ietsje meer dan ik vroeg. Water vragen en er zaten ijsblokjes in. Een jonge gast moest nog 200m lopen naar huis om mijn drinkbus te vullen. Een jong meisje hoorde vanwaar ik kwam en sprak bewonderend "you must be very strong". Het spontaan applaus in Brives. Die cafegasten uit Dom-le-Menil die mij naar het eind van de wereld stuurden waar gene camping was. Dick Walravens die me met zijn tips blijft volgen. Lieve die in haar enthousiasme een grote steun was. En last but not least mijn vrouw die gezorgd heeft dat dit allemaal mogelijk werd. Ook al de volgers die met hun reacties en emails een stimulants waren als het efkes moeilijk ging. En dat was dikwijlser dan je denkt.
Morgen dus de laatste rit. Het zal weer een hele zware zijn met tientallen beklimmingen en met de bekroning op het plein voor St Jacob. Misschien ga ik ergens stillekes staan huilen omdat het allemaal voorbij is.
Vertrek op mijn eentje was weer moeilijk. Heb mijn route beetje aangepast om snel in Santiago te geraken. Snel Arzua bereikt voor koffie. Kwam ik daar onze trage Hollander tegen. Zijn stuur stond los en hij was op zoek naar een fietsenmaker. Beetje later was hij daar terug. Het stuur bleek blijkbaar toch normaal. Dan met z'n twee verder. Met gezelschap wordt klimmen minder zwaar. Zijn route week wel wat af van de mijne, maar we gingen toch samen blijven na wat te hebben gepicknickt verderop. Na 2km paniek, hij was zijn helm vergeten. Dus hij terug en ik ging wachten op het volgende terras. Dat er natuurlijk niet was. Dan maar doorgereden op zoek naar een terras. Eindelijk één gevonden en daar gewacht. Lang gewacht. Uiteindelijk toch opgegeven en doorgereden op advies van de plaatselijke bevolking. Ik was letterlijk van de kaart want het was zijn route en die stond niet in mijn boekje. Na "op kompas" rijden eindelijk bij bord "Santiago 20 km" aangekomen. Dat was ik een uur geleden ook al eens tegengekomen! Kwaad op mezelf en naar Santiago gevlogen.
In Santiago direct een pension binnengestapt, 18€ per dag. Mijn geluk begint te keren. Dan op zoek naar de kathedraal en die ook nog gevonden. En hier eindigt mijn bedevaart. Spijtig genoeg staat een van de torens volledig in de steigers. Huiskamer Der lage landen binnen voor info. Dan zalige rust, geen fiets meer op. Ik was het echt zat. Moesten de laatste 2 ritten de eerste zijn, er zouden er niet veel vertrekken. Toch blij dat alles goed verlopen is. Met 2727 km op de teller is dat ook een verdienste.
Op 25 aug grote feesten in Santiago Op het plein voor de kathedraal Rechteringang aan de Rue de Villar Kathedraalmuseum met souvenirsschop Pleintje aan de Rue de Villar Hoge genodigden in de Parador na het concert De kathedraal St Jacobus 3 maal Aanschuiven voor een Compostela oorkonde. Gemiddeld 1850 pelgrims per dag. Rechterzijde kathedraal met museum.
Geluk moeten we onderweg zoeken en niet aan het eind van de weg, want dan is de reis afgelopen.
Voluit leven doen we pas als we niet onze eigen bron hoeven te zijn, niet ons terrein hoeven te verdedigen en niet het laatste woord hoeven te hebben. Als we alles achter ons kunnen laten en op tocht kunnen gaan en dan gaandeweg leren hoeveel" bezit" ballast is en hoeveel "zorg" overbodig.(Jeroen Gooskens)
Niet eindelijk, maar spijtig genoeg ben ik al in Santiago aangekomen. Iedereen met een beetje fysiek kan deze tocht maken. Alleen moet uw mentale krachtmeter op maximum staan. Niks maar dan ook niks mag u uit evenwicht brengen. Je moet altijd weten dat het goed komt en daar volledig op vertrouwen. De rest is gewoon verspilde energie. Omzien in verwondering, verwijlen in stilte, kijken waar de weg mij brengen zal is de gouden regel voor een pelgrim.
Ook heb ik me altijd voorgehouden dat ik op geen enkel moment alleen ben. Zelfs in Noord-Frankrijk waar ik gans alleen moest vaststellen dat de weg niet meer bestond en het volgende dorp 20 km verderop lag, ben ik nooit in paniek geweest. Ik had ook in mijn fantasie altijd iemand die mij hielp en raad gaf. Bij zware beklimmingen, op moeilijke momenten, de weg verloren, drinkwater op... dikwijls had ik het moeilijk. Maar er was altijd die mentale kracht die me zei, “dat komt goed”.
De weg doet uw vertrouwen in vreemde mensen alleen maar toenemen. Na al die lovende woorden van mensen onderweg, die bewondering, voelde ik me heel klein op dat immense "Plaza de Obradoiro" voor de kathedraal.
Vandaar spijtig dat ik in Santiago ben. Ik ben mijn status van" pelgrim onderweg "kwijt geraakt en dat doet pijn. Niks gevoeld van geluk dat ik mijn doel heb bereikt. Heb het al eens in mijn vorige verslagen geschreven: " Pelgrim ben je niet, dat wordt je". Niet voor niets dat zo 'n tocht in veel landen doorslaggevend is op je CV, zoals in Spanje, Italië en zelfs in Nederland. Mensen die deze tocht maakten zullen dat alleen maar beamen.
Ik voel me een beetje gedrogeerd. De les dat de weg belangrijker is dan het doel, moet iedereen in zijn leven ervaren. Alles wat gepland is moet op termijn worden bijgesteld.
HIERMEDE SLUIT IK MIJN BLOG AF. BEDANKT ALLEMAAL VOOR DE REACTIES, IK HEB ZE GRAAG GELEZEN EN TOT ZIENS.Later, thuis, zal alles nog wel wat bijgewerkt worden
Bij mijn compostela kreeg ik nog een attestje met een beschrijving van vertrek en aankomstdatum met ook het afgelegde aantal km en de gevolgde route. Hier onder de foto ook nog wat statistieken van het jaar 2014. Met een goeie 237.000 pelgrims is Belgie met 0,77% maar een kleine minderheid. Dus 1800 belgen zijn ook effectief in Compostela aangekomen waarvan 317 vanuit Belgie zelf.Slecht 10% van alle pelgrims is met de fiets gegaan .De overgrootte meerderheid vertrekt vanuit Sarria, de laatste 100 km voor Compostela, of uit St Jean Pied de Port het begin van de Camino Frances.Pelgrims moeten zich onderweg als zodanig kunnen legitimeren. De huidige Credencial del Peregrino is een officiële vouwkaart die je o.a. toegang verschaft tot refugio’s (herbergen) om te overnachten. De kaart kan in elke plaats worden afgestempeld en dient in Santiago de Compostela als uiteindelijk bewijs dat je daadwerkelijk de Camino, de weg, hebt afgelegd. Zowel wandelaars, als fietsers en paardrijders dienen over een Credencial te beschikken. Voor elke groep afzonderlijk geldt een minimum af te leggen afstand. Zo moeten wandelaars tenminste 100 kilometer hebben afgelegd en fietsers 200. In 'la Oficina de Agogida de Peregrinos' ontvangen we op vertoon van de gestempelde 'credential' ons Compostelaat.Dus het begrip "pelgrim " is wel heel rekbaar als je de minimumafstand (100km te voet of 200km per fiets) neemt of je vertrekt 2500 km eerder vanaf de achterdeur van je huis.
El número total de peregrinos llegados en el año 2014 es:
WAT ONS BITTERE BEPROEVINGEN TOESCHIJNEN ZIJN SOMS VERMOMDE ZEGENINGEN.
Nu ik thuis ben , het weer slecht is en wat tijd om alles af te werken, ga ik alle ontbrekende dagen bijvullen met de nodige foto's en denoods filmpjes. Dus zullen er nog een aantal berichten bijkomen die wel in mijn dagboek staan maar niet op de blog. Nog 7 dagen in Santiago gebleven omwille van mijn vlucht die pas op 3 juli gepland was. Veel rondgelopen om cadeautjes te zoeken. Vooral de pelgrimsmis met het zwaaien van het wierrookvat, de Botafumeiro ( zie film), is spectaculair.Oorspronkelijk bedoeld om de stank uit de kerk te halen met al die pelgrims die zich soms in maanden niet kunnen verzorgen hebben. Mijn bezoek aan de orde van Franciskanen en de St Franciscus van Assisiëkerk was een mooie ervaring en zeer aangenaam. Hier ook de kaarsen met al mijn mogelijke wensen aangestoken. Gezellige terrassen met steeds weer bekenden die ik dagen terug ergens onderweg onmoet had . Altijd weer nieuwe verhalen werden verteld de ene nog straffer dan andere. Het uitstekend restaurantje Tarara was wel mijn lievelingsplek om te vertoeven. Later nog samen met de restauranthouder, een Venezolaan, samen naar de wedstrijd België- VS gekeken. Mijn dank ook aan Carmen Ramos die mij zoveel bijstond in Santiago en de" huiskamer der lage landen" voor de ontvangst en de raad die ze mij gaven. Alle mensen onderweg Erik, Peter, Jos , Jaques, het koppel uit Poederlee, mensen die hopelijk nog eens iets van zich laten horen. Dick Walraven die ik ontmoette op het aquaduct in Nevers voor zijn tips. De mensen van de camping in Lagrauliére en vele anderen . Telkens opnieuw een bewijs van hoe mensen met elkaar kunnen omgaan in een ongedwongen en stressloze omgeving zonder ook maar enige vorm van compensatie of verwachtingen.
Ik ben Alois Van der Veken
Verstuurd met smartphone en sms
