Nog een stadje dat we al dikwijls voorbij reden is Markbreit, een kleine maar prachtige stad gelegen aan de Main en in het dal van de Breitbach staat bekend om zijn historische charme, met schilderachtige vakwerkhuizen en middeleeuwse architectuur.

Daarnaast heeft Marktbreit een bijzondere betekenis in de medische wereld want het is de geboorteplaats van Alois Alzheimer (1864), een neuropatholoog en psychiater. Hij is vooral beroemd door de ziekte die in 1906 voor het eerst door hem beschreven werd en naar hem genoemd is, de ziekte van Alzheimer. Aan de Ochsenfurter Straße is het Alois Alzheimer Memorial and Conference Center gevestigd. Zoals op de gedenkplaat staat vermeld, werd Alois Alzheimer op 14 juni 1864 in dit huis geboren. 

We installeren ons op de mooie aangelegde camperplaats "An den Mainwiesen" aan de Marktstefter Straße. (€ 12,00 + sani + stroom) De plaats is gelegen met zicht op de rivier de Main voorzien van een kleine baai met gazon en waar kinderen zich kunnen uitleven in een ruime speeltuin. Bij mooi weer is het, volgens ons, één van de mooiste aangelegde camperplaatsen.

De vorige dagen stralende zon en heel warm en vandaag grijs en miezerig.

De stad binnen de 16 eeuwse ommuring en de Bachgasse, buiten de muren, zijn beschermd en in zijn geheel een archeologisch monument.

We laten het niet aan ons hart komen en vertrekken op ontdekkingstocht naar het stadje via een aangelegd pad langs de rivier. Een trap aan de brug leidt ons naar boven en nog een 400 m verder staan we voor de historische stadspoort, die deel uitmaakt van de oude stadsmuur. Een prachtig voorbeeld van middeleeuwse architectuur. Ze diende vroeger als toegang tot Marktbreit en als verdedigingsstructuur.

Vroeger waren er vier poorten, waarvan de Hoofdpoort nog steeds bewaard is gebleven. Het werd in 1945 tijdens de oorlog verwoest en in 1946/47 herbouwd. 

Naast de stadspoort staat een prachtig voorbeeld van renaissance-architectuur en al één van de opvallendste bezienswaardigheden van de stad, het Stadhuis.

De kern van de stad ontwikkelde zich links en rechts van de Breitbach.

We vervolgen onze route via de Bachstrasse. Het mooiste en meest gefotografeerde plaatsje is het hoekje in de Bachstraat waar het Malerwinkelhaus uit de 17^de eeuw staat. Het wordt vermeld als het schilderachtig icoon van de stad.

De geschiedenis van de "Hauses am Maintor auf der Bachmauer" (Huizen bij de Hoofdpoort aan de Bachmuur), die vroeger uit drie huizen bestond, gaat terug tot de economische bloeiperiode van de marktstad aan het begin van de 18e eeuw. Het pand kreeg zijn huidige vorm na een renovatie in 1774.

Sinds de uitgebreide restauratie in 1991 fungeert de Malerwinkel als museum, dat de geschiedenis en cultuur van Marktbreit belicht.

Na de nodige (en te veel) foto’s genomen te hebben, van het pittoresk hoekje en de Breitbach die onder de hoofdpoort doorvloeit, blijven we het riviertje in de Bachgasse volgen tot het eerste bruggetje en de Weißer Turm, één van de vele torens die de stad ooit beschermden als onderdeel van de verdedigingsstructuur.  De stadsmuur dateert uit de 16^de eeuw en is gedeeltelijk bebouwd met woongebouwen. Er zijn nog steeds veel ronde verdedigingstorens bewaard gebleven, waarvan sommige tot het midden van de 20e eeuw werden gebruikt of bewoond.

Via de Schustergasse komen we in de Marktstrasse met zicht op het Rathuis en de Stadspoort binnen de muren.

Het Stadhuis, uit 1579 heeft een indrukwekkende oostgevel, een gotische wenteltrap en een historische trouwzaal. Bovenop de puntgevel staat een beeld van Sint-Joris dat als  juridisch symbool diende om de passerende schippers op de Main duidelijk te maken dat er in Marktbreit tol betaald moest worden. Als pronkzijde fungeert de oostelijke gevel aan de smalle Marktstraße die nu samen met de Hoofdpoort een architectonisch ensemble vormt.

De geschiedenis van het stadhuis is nauw verbonden met die van de stad Marktbreit. In de Hoge en Late Middeleeuwen werd de nederzetting “Niedernbreit” een belangrijke handelspost. De kern van de huidige stad lag aan de zuidkant van de zijrivier de Breitbach, op een veilige plaats die geen jaarlijkse overstromingen ondervond van de Main. Rond 1550 werd het opkomende dorp Niedernbreit ommuurd en kregen de inwoners in 1557 marktrechten, zodat de plaats voortaan Marktbreit heette. 

De geschiedenis van het Hotel “Löwen”, een voormalige herberg, gaat terug tot de 15^de eeuw.  Het vakwerk dateert uit de 18e eeuw.

Koning Lodewijk I van Beieren was één van de gasten van wat nu de op één na oudste herberg van Beieren is.

De Marktplatz is een historische plek met charmante vakwerkhuizen. De meeste gebouwen zijn gebouwd tijdens de wederopbouw na de Dertigjarige Oorlog, waardoor een groot deel dateert uit de 18^de eeuw.

Op het kasteelplein pronkt het statische “Kasteel Seinsheim”, een voormalige adellijke residentie. De geschiedenis er van begint in 1580. Het werd oorspronkelijk gebouwd als residentie voor de vrouw van de baron, later huisvestigde er de rechtbank van Marktbreit en tijdens de nazitijd diende het als werkkamp.

Na de oorlog werd het complex gebruikt als schoolgebouw en stadsbibliotheek. Op het einde van de 20^ste eeuw werd het volledig gerenoveerd. Tegenwoordig worden delen van de begane grond en de kelder verhuurd aan een restaurant en op de eerste verdieping is de stadsbibliotheek en het archief. 

De Evangelische kerk is gewijd aan St. Nicolai, een laat gotisch gebouw uit de 14^de eeuw met uitbreidingen in de 15^de eeuw. Een bijzonderheid zijn de vijf Seinsheim-grafschriften. Op de plaats van de huidige kerk stond destijds al een voorgangerkerk. Het was gewijd aan Sint Nicolaas. In 1712 werd een stenen torengalerij toegevoegd, waarboven zich het achthoekige appartement van de torenwachter bevond.

Zoals op veel plaatsen in Duitsland moet je de Katholieke kerk ergens gaan zoeken. Dit zijn over het algemeen kleinere gebouwen. De St. Ludwig kerk, gelegen aan de rand vann de oude binnenstad, werd gebouwd tussen 1846 en 1849 en heeft een opvallende architectuur, met een westportaal versierd in een romaniserende stijl en een achtzijdige toren op het dak.

De stad biedt mogelijkheden voor ontspannende wandelingen langs de rivier en het ontdekken van de rijke geschiedenis en cultuur.

Aan de oever van de Main staat de Alter Kranen, een overblijfsel uit de oude haven en gebouwd volgens het principe van een tredkraan. Er bestond al een voorloper van de huidige Hoofdkraan, die in hout en vakwerkbouw was gebouwd maar volledig werd weggevaagd door een verwoestende overstroming. De huidige is gemaakt van steen en hout. Het cilindervormige kraanhuis heeft een diameter van ongeveer 9,25 meter en een hoogte van 6 meter. Binnenin zijn nog de originele dubbele tredwielen van eikenhout, die werden gebruikt om goederen te laden en lossen. De kraan speelde een belangrijke rol in de handel, waarbij producten zoals koffie en koloniale waren werden overgeslagen van schepen naar karren. Vandaag de dag is de Alter Kranen een industrieel erfgoed en een van de iconen van Marktbreit.

Door het volgende te lezen : … deze Segnitz lijdt, om zo te zeggen, onder de ‘concurrentie’ van zijn buurman, het stadje Marktbreit, gelegen aan de andere oever. Niet in handel en commerce, maar op het gebied van toerisme…Wie rondkijkt in Segnitz, met open ogen en door deze romantische plek wandelt, kan allerlei moois uit lang vervlogen tijd ontdekken.

Dus ! We gaan ook nog een kijkje nemen aan de overkant van de Main. Via de brug komen we in Segnitz, een klein charmant dorpje en tevens bekend om zijn wijnbouw.

Voor de wijnliefhebbers : Er zijn in totaal twee wijngaarden rond het dorp en de wijn wordt op de markt gebracht onder de namen Segnitzer Pfaffensteig en Segnitzer Zobelsberg.

Het heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 12e eeuw en staat bekend om enkele historische bezienswaardigheden en prachtige natuur. Rond 1900 begon een toestroom van tuindersfamilie en maakten Segnitz bekend als eentuiniersgemeenschap, een reputatie die tot op de dag van vandaag voortduurt.

De oorspronkelijke oversteek over de Main was een veerpont tussen Segnitz en het tegenoverliggende Marktbreit. Met de bouw van de Mainbrug in 1893 werd de veerpont afgeschaft. Na verschillende scheepsongevallen, die herhaaldelijk de pier van de brug beschadigden werd de huidige brug gebouwd.

Het biedt ook een verblijfplaats voor campers aan en de mogelijkheden voor ontspanning, zoals wandelingen langs de Main of in de omliggende wijngaarden.

Een bankje aan de rand van de Main gunt ons even rust na onze lange wandeling doorheen Marktbreit.

De verdedigingstoren aan de rand van deze rivier wordt, samen met het aangrenzende voormalige “Brussels Educational and Commercial Institute,” beschouwd als het herkenningspunt van Segnitz. Het is niet bekend wanneer de toren gebouwd werd. Het is wel geweten, dat ze, in ten minste twee fasen is gebouwd. Het kreeg zijn huidige vorm in 1597 met een achthoekige structuur op de bovenverdieping en een dak van Italiaanse leisteen.

In de loop der jaren heeft het naast zijn verdedigende functie nog diverse andere functies gehad zoals een troepenkazerne, opslagruimte, appartement voor de nachtwaker, het armenhuis en een jeugdherberg. De twee bovenste verdiepingen worden nu gebruikt als vakantieappartement.

Het Brussels Instituut genoot in de 19e eeuw een zeer goede reputatie, omdat het voornamelijk Joodse studenten van over de hele wereld naar dit internaat bracht. Het werd gesticht door een Israëlitische leraar, Julius Brussels, als een handelsschool met internaat. Zijn opvolger breidde de school en het internaat aanzienlijk uit en ook christelijke studenten waren toen welkom. Tot 172 leerlingen uit bijna heel Europa en zelfs Amerika woonden rond 1870 in het Segnitz-internaat. De school en het internaat sloot zijn deuren 1881.

De plattegrond van de oude binnenstad duidt duidelijk de centrale ligging van het Rathaus aan. Gelegen aan de kruising van vier straten. Oorspronkelijk was er op de plaats van het huidige stadhuis een plein waar de dorpsrechtbank bijeenkwam. Het werd gebouwd in 1587 en werd in de loop der eeuwen meerdere keren gerenoveerd. In zijn meer dan 430-jarige geschiedenis is het stadhuis van Segnitz altijd het dorpscentrum geweest voor alle burgers en dit niet alleen tijdens raadsvergaderingen en rechtszaken. Er was een keuken, een verwarmde hal en twee winkels, die te bereiken waren via kleine poortjes. Een andere kamer diende als een " Narrenhäusle" (Gekkenhuis). Onder het stadhuis bevindt zich de kerkkelder, waarin ooit de oogst van de kerkwijngaarden werden opgeslagen.

Het ooit nieuwe stadhuis, dat inmiddels al lang oud is geworden, is na een renovatie in 1924 een prachtig vakwerkgebouw. Met zijn indrukwekkende gevels staat het op een waardige manier naast soortgelijke gebouwen. 

Het Segeum Museum in Segnitz is een archeologisch museum dat een fascinerend inzicht biedt in de begrafeniscultuur van de prehistorie tot de vroege middeleeuwen en toont vondsten uit verschillende tijdperken. De tentoonstellingen omvatten grafgiften, keramiek en reconstructies van grafheuvels alsmede de lokale geschiedenis en een buitengewoon rijk gemeentearchief met veel middeleeuwse documenten.

Verder in het dorpje staat de Evangelisch-Lutherse Segnitz kerk, oorspronkelijk ontstaan uit een kapel en gewijd aan St. Martin, een historisch gebouw dat dateert uit de 13e eeuw. Het heeft een rijke geschiedenis en architectuur, waaronder een toren met een spitshelm. Het oudste deel van de kerk is de toren, waarvan de oorsprong kan worden gedateerd in de laat-romaanse periode rond 1250.

Kennelijk moesten de mensen in Segnitz in tijden van onrust ook voor bescherming tegen plunderingen zorgen. Het dorp werd destijds omgeven door een muur met een gracht en een dichte heg.

Een bijzonder kenmerk was ook de versterkte kerk (vestingwerken rond een kerkhof) die onder andere de verdedigingswapens herbergde. Een stevig verdedigingssysteem in de vorm van een muur, torens, kantelen en schietgaten bestond aanvankelijk alleen rond het kerkhof.

Door verbouwingen in 1970 werd het visuele effect sterk beperkt. Van dit complex zijn vandaag de dag nog de muren aan drie zijden, de gevangenistoren en enkele opvallende fundamenten van de voormalige gebouwen bewaard gebleven. Na de renovatie in 2005 is de omgeving van de versterkte kerk niet alleen een toeristische plek, maar wordt ook als park gebruikt voor culturele evenementen. Onder de bestrating rusten nu de doden die tot 1607 op het kerkhof werden begraven.

Door een groot aantal sterfgevallen in 1607 door de pest, was de begraafplaats rond de Sint-Martinuskerk niet meer voldoende. Er werd een nieuwe begraafplaats buiten het dorp voorzien. Eén van de beroemdste Frankische architectonische monumenten is het portaal, waarop de wapenschilden van de toenmalige dorpsheren, de markgraven evenals de kerkbeschermer St. Martin te zien zijn. De arcade achter het portaal bevat waardevolle grafschriften en fresco's uit de 16e en 17e eeuw.

Een klein dorpje maar wel veel te zien en te ontdekken.

Blij dat het toch nog droog gebleven is, maar wel veel frisser als de dagen ervoor, stappen we over de brug, trapje af, op weg naar onze staanplaats.

Vandaag trekken we naar de grote stad, Würzburg. Ook al eens bezocht maar nu gaan we iets meer bezoeken dan de vorige keer.

Na ons geïnstalleerd te hebben op de camperplaats, een apart gedeelte van de mixparking Friedensbrücke (15,00 € + sani + stroom) aan de Dreikronenstraße vertrekken we via de Mainoever naar de stad.

Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis, indrukwekkende architectuur en wijncultuur. De stad kende, net als veel andere Duitse steden, bijna totale vernietiging en verwoesting tijdens de tweede Wereldoorlog maar werd grotendeels terug heropgebouwd.

Via het mooie aangelegde pad naast de rivier komen we aan de “Alte Mainbrück”, een historische oude brug en één van de meest iconische bezienswaardigheden van de stad. De bouw begon in de 15e eeuw en de brug werd voltooid in 1703. Het is een prachtige stenen boogbrug die de Altstadt verbindt met de Festung Marienberg aan de overkant van de rivier.

Wat de brug extra bijzonder maakt, zijn de 12 barokke standbeelden van heiligen en historische figuren die in de 18e eeuw werden toegevoegd. Tegenwoordig is de Alte Mainbrücke een populaire plek voor zowel toeristen als inwoners. Het biedt een prachtig uitzicht op de stad en de omliggende wijngaarden. Achter ons torent de historische “Festung Marienberg” uit.

Veel mensen genieten hier van een glas lokale Frankenwijn, een traditie die bekend staat als "Brückenschoppen" maar voor het aperitief is het voor ons nog wat te vroeg, dus we stappen verder de stad in.

Würzburg is ook een universiteitsstad met een levendige en drukke sfeer. En die drukte kom je hier al tegen.

Aan de rechterkant bevindt zich het stadhuis, een groep van gebouwen met verschillende doeleinden uit verschillende tijden waaronder het oudste deel dateert uit de 13e eeuw. Het was oorspronkelijk de zetel van een bisschoppelijke ambtenaar. In de daarop volgende jaren werd het verder uitgebreid. De Grafeneckart, die bij het stadhuis hoort, is een romaanse toren. (Het ontleent zijn naam aan de bisschoppelijke vice-burggraaf Eckart de Foro). In 1316 werd het gebouw door de burgers van Würzburg gekocht en gebruikt als stadhuis. Het torenuurwerk werd later in 1456 geïnstalleerd. Net als veel andere historische gebouwen werd het stadhuis tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoest. Begin jaren vijftig werd het herbouwd. De Grafeneckart bleef vrijwel onbeschadigd. Op de begane grond bevindt zich een ruimte die toegankelijk is voor publiek en waar de totale verwoesting van Würzburg op een model is afgebeeld.

Op het plein, voor het stadhuis, staat een barokke fontein (de Vierröhrenbrunnen) uit 1765 met vier waterstralen, die worden gesymboliseerd door dolfijnen die water spuwen. Boven de dolfijnen staan figuren die de vier kardinale deugden vertegenwoordigen: wijsheid (Prudentia), moed (Fortitudo), rechtvaardigheid (Justitia) en matigheid (Temperantia) en wordt bekroond door een obelisk met daarop de figuur van Frankonia, een personificatie van Franken, met het wapen van de regio.

Voor ons verschijnt de machtige Dom gewijd aan St. Kilian. Met zijn dubbele torenfaçade en een lengte van 105 meter is het een meesterwerk van Duitse architectuur en de vierde grootste romaanse kerk in Duitsland. De bouw begon rond 1040, de oostelijke torens werden in 1237 voltooid.

De kerk heeft door de eeuwen heen verschillende renovaties ondergaan, vooral na de zware schade tijdens de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. In 1945 brandde de Dom volledig af. De inhuldiging na de wederopbouw vond plaats in 1967. De buitenkant werd in zijn oude vorm herbouwd. In 2006 kreeg de kerk, als onderdeel van de renovatiewerkzaamheden, een nieuwe verfbeurt die gebaseerd was op de oorspronkelijke kleurstelling.

De koepel van de Neumünsterkerk verrijst midden in het stadscentrum in de directe omgeving van de St. Kilian-kathedraal, een historische en religieuze plek met een rijke geschiedenis. De kerk werd gebouwd in de 11^de eeuw, als een romaanse basiliek met twee dwarsbeuken, op de locatie waar de Franken-apostelen Kilian, Kolonat en Totnan in 689 de marteldood stierven. Als de "Apostelen van de Franken" worden zij hier en in de naburige kathedraal nog steeds op een bijzondere manier vereerd en zijn zij de patroonheiligen van het bisdom Würzburg. In de vroege 18e eeuw werd ze opnieuw ontworpen in barokstijl en voorzien van een hoog koepelgebouw en een prachtige barokke gevel. Een bijzonder onderdeel van de kerk is de Kiliansgruft, een crypte waar de relieken van de Frankenapostelen worden bewaard.

Verder komen we op de Marktplaats. Rechts op het plein, het Falkenhaus, ook wel bekend als het "Huis van Falken". Het is beroemd om zijn gevel in rococostijl, die wordt beschouwd als een van de mooiste in Zuid-Duitsland. Oorspronkelijk werd het gebouwd in de 14e eeuw als residentie voor de priester van de kathedraal maar werd later omgebouwd tot een pension en uiteindelijk versierd met zijn iconische gevel in 1751. Tijdens de 2^de W.O. brandde het volledig af en stortten delen van de gevel in. Vanwege de prominente ligging kreeg het een wederopbouw in het begin van de jaren 1950 en werd het heropgebouwd aan de hand van bestaande oude foto's. De reconstructie van de gevel werd als voorbeeldig beschouwd maar binnenin werd het aangepast aan het hedendaagse gebruik. Het gebouw verkeert sinds 1952 in de huidige staat.

Tegenwoordig dient het Falkenhaus als toeristisch informatiecentrum en herbergt het de openbare bibliotheek van de stad. Even een plannetje halen van de stad en dan kunnen we verder.

Voor ons pronkt de mooie statige (rood-witte) Marienkapelle uit de 14^de eeuw, een prachtige gotische kerk. Ondanks de indrukwekkende omvang wordt het officieel geclassificeerd als een kapel omdat het werd gebouwd door de burgers van Würzburg en geen parochiekerkrechten kreeg.

Aanvankelijk werd er in 1349, door de burgers, een houten kapel ter ere van de Maagd Maria gebouwd als boetedoening voor het vermoorden van de Joden in de stad tijdens de Pestjaren. Met geldelijke en materiële donaties van de burgers begon daarna, in 1377,  de bouw van de huidige Marienkapelle.

De 70m hoge toren, die blijkbaar in de originele plannen niet was voorzien, werd gebouwd in 1441 als een grotendeels zelfstandig gebouw.

Tijdens een bombardement in 1945 werd de kapel zwaar beschadigd en brandde volledig uit en gingen talrijke kunstwerken verloren. De wederopbouw vond plaats in de jaren 1948 tot 1961. Daarbij werden de pilaren en het gewelf herbouwd, deels met gebruikmaking van bruikbare restanten. De architectuur van de rood-witte Marienkapelle is een vorm tussen basiliek en hallenkerk. Opvallende kenmerken zijn de Adam en Eva-beelden bij het zuidelijke portaal en de prachtige Madonna-figuur bij het westelijke portaal.

We wandelen nog even verder en komen, volgens ons plannetje, aan het Franciscanerklooster met zijn eenvoudige, vroeggotische Franciscanerkerk. Het klooster kreeg na de Wereldoorlog een wederopbouw maar bleef zijn oorspronkelijk karakter behouden. De sfeervolle en ingetogen kloostergang is toegankelijk voor het publiek. Zoals we regelmatig doen tijdens onze reizen wordt er hier ook een kaarsje aangestoken voor een behouden reis.

Het plan om de stad verder te verkennen is, met het toeristentreintje, een rondrit te maken. Een 40 min. durende rit met vertrek aan de residentie. De tour wordt aangeboden met een audiosysteem met de taalkeuze in het Duits, Engels, Frans, Italiaans, Spaans en zelfs Russisch. De rondrit viel wel mee maar het treintje reed langs de door ons gekende plaatsen en die we reeds te voet al hadden afgelegd. We hadden er meer van verwacht.   

Na 40 minuten staan we terug aan de Residentie, één van de Unesco-werelderfgoedlocaties van Beieren.

Op 30 oktober 1981, kreeg de Prins-bisschoppelijke Residentie in Würzburg de felbegeerde titel “Werelderfgoed”. Het eerste werelderfgoed in Beieren en terecht. Vanaf het leggen van de eerste steen in 1720, meer dan 300 jaar geleden, tot aan de voltooiing halverwege de 18e eeuw, concurreerden belangrijke bouwers en kunstenaars om iets unieks te creëren in dit barokke wooncomplex.

De Residentie, het woonpaleis van de bisschoppen dat opgericht werd in het begin van de 18e eeuw in barokstijl, gaan we niet bezoeken maar wel de grote tuin die zich uitstrekt van het paleis tot de oude vestingwerken. Het paleis is beroemd om zijn prachtige fresco's en indrukwekkende trappenhuis. Delen van de residentie worden heden gebruikt door de universiteit en het Martin von Wagner Museum.

De binnentuin van de Residentie werd herhaaldelijk heringericht en herbouwd. De tuin kreeg zijn huidige uiterlijk in 1779 en werd ontworpen in een rijke Rococo-stijl, met barokke bastions, talrijke tuinbeelden en smeedijzeren hekken.

Omdat de bouwlocatie zich echter binnen de vestingmuren bevond, hetgeen passend was voor een stadsresidentie, en er geen plannen waren om de wallen te doorbreken, beperkten de stadsversterkingen de ruimtelijke omvang van de hoftuin tot een totale oppervlakte van ongeveer 9 hectare. Omdat het terrein tot aan de bastionmuren steil opliep, was een uitgekiende terras- entrappenplanning vereist. De karakteristieke kenmerken zijn de lanen, prieeltjes, heggen en leibomen. Een ontwerptruc voor een formele tuin was het promenadepad op de bastionmuren met balustrades als leuningen. Hierdoor ontstond er zicht op zowel de oostelijke tuin als op het omliggende cultuurlandschap.

Door de jaren heen en door de opvolgers van de Residentie werd de tuin herhaaldelijk verder aangelegd. Een beschrijving van wat hier allemaal te zien is gaat mijn verhaal te lang maken. Ik raad een bezoek aan op een zonnige dag zodat je alles in zijn glorie kan bekijken.

Na weer teveel foto’s gemaakt te hebben, van elk hoekje, verlaten we het complex.

Nu rest er ons alleen nog een hongerig gevoel te stillen. Een lekker frietje met de traditionele currywurst sluit ons bezoek aan de binnenstad van Würtzburg af.

Op de Alte Mainbrug is het nu de populaire plek om te Brückenschoppen en te genieten van een glas Frankische wijn.

Nog een laatste blik op de historische Marienberg Festung die boven de stad uittorent. Deze reis zijn we weer niet tot daarboven geraakt. Dus, wie weet, bij een volgend bezoek aan Würtzburg ?

Na een welverdiende nachtrust, betalen aan de kassa en langs de slagbomen rijden we buiten. Op weg naar …

We blijven voorlopig de Main volgen en komen toe in Karlstadt, een charmante stad met een rijke geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen, wat te zien is aan de goed bewaarde historische gebouwen en de schilderachtige straatjes.

De camperplaats is sinds ons vorige bezoek, jaren geleden, verplaatst naar de overkant van de Main aan de Karlburger Strasse op het grondgebied Mühlbach. (10 € + sani + stroom) Aan de voet van de, op een rotspunt gelegen, ruïne van de Karlsburg. Deze kan je te voet bereiken… na een stevige klim.

Maar we trekken het stadje in. De enige klim vandaag is de brug, dan trapje naar beneden en langsheen de stadsmuur komen we aan de Maintor, één van de historische poorten van Karlstadt.

De stadsmuur van Karlstadt is een indrukwekkend overblijfsel uit de middeleeuwen. De muur werd oorspronkelijk gebouwd in de 13e eeuw om de stad te beschermen tegen invallen en om de strategische ligging aan de Main-rivier te versterken.

Via de Maingasse bereiken we het marktplein. Zoals bijna elke morgen, in een nieuwe stad, op zoek naar een bakker.

Hetgeen we nog herinneren van vroeger zijn de prachtige vakwerkhuizen en de verscheiden poorten in de oude stadskern.

De Marktplatz, het hart van de stad, is omringd door historische gebouwen, waaronder prachtige vakwerkhuizen en het historische Rathaus. Het is een indrukwekkend bouwwerk uit 1422 en heeft een rijke en interessante geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen. Het is de blikvanger op het plein. Het huidige Stadhuis dateert uit de 16e eeuw en is gebouwd in een typische renaissance-stijl. Door de eeuwen heen heeft het verschillende renovaties en uitbreidingen ondergaan, waarbij elementen van verschillende stijlen zijn toegevoegd. Een opvallend kenmerk is de opvallende trapgevel die versierd is met ornamenten en beelden die de geschiedenis en cultuur van de stad uitbeelden. 

De Haupstrasse is de belangrijkste straat in het centrum met winkels, cafe’s en restaurantjes. Het toeristenbureau bevindt zich in het gebouw van het Karlstadtmuseum. De plaatselijke bakker en het toeristenbureau krijgen deze voormiddag ons bezoek.

Met het stadsplan gaan we na de middag de stad verkennen.

Terug op het marktplein gaan we opzoek naar wat er onder de toren achter het stadhuis te zien is. Het is de prominente kerk St. Andreas, een rooms-katholieke parochiekerk, bekend om haar indrukwekkende architectuur. Ze werd in de 14^de eeuw gebouwd op de fundamenten van een laat-romaanse basiliek en heeft in de loop der eeuwen verschillende renovaties ondergaan, waarbij verschillende stijlen werden gecombineerd.

Het oudste nog bestaande deel is de romaanse westtoren die in de 16^de eeuw werd verbouwd met een spits. Onderaan is de toren aan drie zijden open. De kleurrijke glas-in-loodramen zijn tussen 1876 en 1885 bijgevoegd.

Een andere toren die zich bevindt op het einde van de Hauptstrasse, is de 31 m hoge Oberer Torturm, die ze volgens een plaatselijke legende ook Katzenturm noemen. Het is een onderdeel van de oude stadsmuur die als zuidelijke toegangspoort diende tot de stad. Tot het begin van de 20e eeuw was het de verblijfplaats van de stadstorenwachter.

De naam "Katzenturm" komt voort uit een legende. De laatste torenwachter zou een val uit de voorlaatste verdieping op een grote stapel takken ongeschonden hebben overleefd, net zoals een kat.

De huidige stadsbibliotheek bevindt zich in een middeleeuwse woontoren de “Hohe Kemenate”. De naam "Kemenate" verwijst naar een verwarmde kamer, wat destijds een luxe was.

Het werd gebouwd in de 13e eeuw en is één van de oudste gebouwen in de stad. Het was aanvankelijk de zetel van een militaire commandant die, indien nodig, het bevel over een deel van de stadsversterkingen op zich nam. In de loop der eeuwen werd het verbouwd door verschillende ambachtslieden, waaronder bakkers, slagers en smeden.

Tegenover de woontoren bevindt zich de Spitalkirche St. Jakobus uit de 15e eeuw. De kerk was oorspronkelijk verbonden aan een ziekenhuis en is heden een beschermd monument.

We keren terug naar de Marktplaats en wandelen naar de oostelijke zijde van de Altstadt. Op het einde van de Hauptstrasse komen we, via het linkse boomrijke pad, aan een gezellig paviljoentje tussen de stadsmuren met de Roter Turm, één van de zes overgebleven torens van de stadsmuur. Hier kunnen we even rust nemen.

Een opening in de stadsmuur leidt ons terug naar de Mainoever.

Vanop de brug heb je een mooi zicht op de overblijfselen van de voormalige Karlsburg. Deze voormalige burcht dateert uit de vroege middeleeuwen en werd in 1525 verwoest tijdens de Duitse Boerenoorlog. Ze speelde een belangrijke rol in de regio door zijn ligging op een strategische plek. Hoewel, veel van de oorspronkelijke structuur verloren is gegaan, bieden de overgebleven muren, torens en funderingen nog steeds een fascinerende kijk in het verleden .

De camperplaats staat intussen helemaal vol en ondanks de ligging aan de brug genieten we van een stille en rustige nacht.

Na de nodige voorzieningen zijn we klaar voor onze verdere trip langsheen de Main.

Bijlagen:
karlstadt-stadtrundgang.pdf (719 KB)   

Vandaag gaan we nog eens een bezoek brengen aan de geboorteplaats van Sneeuwwitje. Lohr am Main, bekend om zijn pittoreske oude stad, historische locaties en connectie met het sprookje Sneeuwwitje. In 2025 is het de 300^ste verjaardag van Sneeuwwitje. (1725 – 2025)

Via de oude Mainbrug van 1875 komen we op de camperplaats, gelegen op de Mainlande aan de oever van de rivier P3, een mix parking met een officieel gedeelte voor campers. (10 € + sani + stroom)

De stad heeft zijn oorsprong in de vroege middeleeuwen en heeft door de eeuwen heen verschillende conflicten en veranderingen doorgemaakt, maar heeft zijn historische uitstraling goed weten te behouden.

Via de Fischergasse en de Fischerbrunnen komen we voorbij de eerste stadstoren, de Bayersturm, vernoemd naar de torenwachters familie Bayer. Het is de hoofdtoren van de stadsversterkingen uit de 13e eeuw. Het 40 m hoge gebouw heeft zes verdiepingen en een torenwachters woning.

De stadsmuur is een overblijfsel van de middeleeuwse geschiedenis van de stad. Delen van de muur zijn nog steeds zichtbaar, met name in het Fischerviertel, een pittoresk gebied dat volledig onder monumentenzorg valt.

Een opmerkelijke plek om de stadsmuur te bekijken is bij Steinmühlplatz. Het gebied rond de muur, inclusief de Fischergasse en Muschelgasse, staan bekend om zijn charmante geplaveide straten en historische huizen.

Op de kerkplaats, ooit een versterkt kerkhof, staat de Katholieke parochiekerk, St. Michael, een zuilenbasiliek uit de 13e-15e eeuw met een 61m hoge kerktoren. Het werd gebouwd op verschillende eerdere gebouwen met een oorsprong die teruggaat tot de 7e of 8e eeuw, wat het één van de oudste bouwwerken in de omgeving maakt.

Het gebied rond de kerk heeft nog overblijfselen van het middeleeuwse verleden die nog steeds zichtbaar zijn.

Het oorspronkelijke kasteel van de Graven van Rieneck, met een hoge middeleeuwse woontoren werd tussen 1651–1664 omgebouwd tot het kapucijnenklooster met de kloosterkerk van Sint-Jozef.

De voormalige Marienkapelle met beenhuis op de kirchplatz, ook wel bekend als de Onze-Lieve-Vrouwekapel, werd oorspronkelijk in 1416 gebouwd als een kerkhofkapel en diende als begraafplaats voor de burgers van Lohr. Het gebouw werd later de locatie van de Latijnse school in 1544. Hoewel de kapel er niet meer staat, leeft de erfenis ervan voort via het zandstenen kruisbeeld dat de voormalige begraafplaats markeert.  

We wandelen verder de hauptstrasse in. Op de gevel van Apotheek Marien kan men het bewijs lezen, dat volgens hun legende, Sneeuwwitje een echte Lohrerin was en dat het zelfs duidelijk is dat ze over de zeven Spessart bergen naar de zeven dwergen vluchtte.

In 1986 ontdekte de Lohr-apotheker en historicus dat er in het sprookje "Sneeuwwitje en de zeven dwergen" enkele parallellen zijn met Lohr en zijn stadsgeschiedenis. Na intensief onderzoek kwam hij vervolgens met de stelling dat als er een historisch model voor Sneeuwwitje was, zij een Lohrerin moet zijn geweest. De gebroeders Grimm woonden lange tijd in de buurt van Hanau (ongeveer 50 km verderop). De kans is dus groot dat de twee hadden gehoord van de gebeurtenissen in Lohr. In een wijk die grenst aan de voormalige heerschappij rond Lohr, werd vroeger mijnbouw bedreven. De arbeiders waren gebocheld van het harde werk in de smalle tunnel. Om bij deze mijnen te komen, moeten zeven bergen worden overgestoken.

Het statige oude stadhuis uit 1601, oorspronkelijk een open markthal was tot 1985 de zetel van het stadsbestuur. Na renovatie werd het een cultureel en educatief centrum en stadsbibliotheek. Het gebouw heeft grote bogen aan alle vier de zijden en versierd met hoofden in steenwerk. De open bogen waren een praktisch ontwerp waardoor ruiters de markthal konden betreden zonder af te stappen. Een opvallend kenmerk is de zeskantige dakkoepel met daarop een verguld beeld van Vrouw Justitia. De gemeenteraad verhuisde in 1985 naar het nieuwe stadhuis op Schlossplatz.

Via de Kellereigasse komen we op de Schlossplatz. Het plein wordt gedomineerd door het Lohrer Schloss (kasteel van Lohr), ooit het centrum van het hofleven van de graven van Rieneck en later de keurvorsten van Mainz. Het kasteel zou ook verbonden zijn met het sprookje Sneeuwwitje aangezien er wordt aangenomen, dat Maria Sophia von Erthal, de inspiratie was voor het sprookje.

Na de dood van haar biologische moeder trouwde haar vader met de mooie, maar zeer ijdele Claudia Elisabeth von Reichenstein. De nieuwe vrouw zou dominant zijn geweest en haar positie hebben uitgebuit ten voordele van haar kinderen uit haar eerste huwelijk. Hij gaf haar een prachtige spiegel als geschenk, die vandaag de dag nog steeds in het kasteel te bewonderen is. Het grote spiegelfabriek was eigendom de vader van Sneeuwwitje. Deze spiegel heeft een inscriptie waarmee hij tegen de toeschouwer spreekt : “Wer anders als Schneewittchen könnte das Mädchen gewesen sein?” (wie anders dan sneeuwwitje kan dat meisje zijn ?)

Het besef dat spreken ook mogelijk is door te schrijven is niet nieuw. Confucius noemde schrijven al een ‘uitdrukking van taal’.

Het Lohrer Schloss, gebouwd in 1340, met vier torens, een gracht en een goed bewaarde stadsmuur is een beschermd monument en staat ook bekend als het Kurmainzer Schloss.

Het gebouw is bereikbaar via een brug die gedeeltelijk bevestigd is aan de buitenkant van de nog steeds bestaande stadsmuur. Voor de kasteelmuur staat een stalen silhouet van Sneeuwwitje met de zeven dwergen.

Het Spessart Museum, gehuisvest in het kasteel, biedt de culturele en natuurlijke geschiedenis van de Spessart-regio.

Het huidige stadhuis, op het kasteelplein, werd gebouw op de fundamenten van de voormalige Zehnscheune, een schuur, waar landbouwproducten werden opgeslagen voor het ontvangen van de belasting in natura als onderdeel van het feodale systeem.

Een raar kunststuk bevindt zich voor het nieuwe stadhuis, genaamd "Mopper" en "Schnüdel" . Het zijn liefkozende bijnamen voor de inwoners van Lohr am Main. De termen hebben een speelse oorsprong die verband houdt met het lokale dialect en de tradities. ‘Mopper’ verwijst naar degenen die in Lohr zelf zijn geboren en ‘Schnüdel’ beschrijft de mensen die elders zijn geboren maar later naar Lohr zijn verhuisd.

De sculptuur beeldt op humoristische wijze de verbinding uit tussen de twee termen, die zijn afgeleid van de lokale bloedworst (Griebenblutwurst). De "Mopper" vertegenwoordigt de worst zelf, terwijl de "Schnüdel" de touwtjes zijn die hem bij elkaar houden en symboliseren de eenheid en integratie van de gemeenschap van Lohr.

In de voormalige kelderschuur, het “Bandhaus” uit de 14e eeuw huisvest het toeristische informatiecentrum op de begane grond.

We wandelen verder langsheen de paradeplatz en de voormalige Waldbauschule (bosbouwschool) en Forstamt (bosbouwkantoor). Het huidige gebouw werd gebouwd in 1937/38. De school werd opgericht in 1888 en was oorspronkelijk een "onderwijsinstelling voor bosbouwactiviteiten en beschermingsdiensten". Het is sindsdien een centraal knooppunt geworden voor bosbouwonderwijs in Beieren en biedt een gespecialiseerde training aan in bosbouw en duurzaam bosbeheer.

In de Isolatortoren, het voormalige Trafohaus, dat werd gebouwd en ingericht voor het eerste stroomnet in de stad, huisvest het Isolatorenmuseum, een uniek museum gewijd aan isolatoren. Het werd geopend in 2004 en is het enige museum over de evolutie van isolatoren, hun ontwerpen en hun historische betekenis in Duitsland.

De collectie omvat meer dan 600 isolatoren uit meer dan 40 landen, variërend van kleine exemplaren die worden gebruikt voor telecommunicatielijnen tot enorme isolatoren van hoogspanningsleidingen. Het wordt beschouwd als één van de kleinste musea in Duitsland. De toren zelf is een historisch juweeltje, dat dateert uit 1920 en bewaard gebleven als monument.

Nog even langs de bakker, onze voorzorgen voor morgen, en dan rust aan de oever van de Main.

Voor een volledige rondgang door de stad kan je de aangeduide wegaanduiding volgen. Voor de tweede maal hier en bij het schrijven van dit reisverhaal beseft dat we hier en in de omgeving nog niet alles gezien hebben. Dus, waarschijnlijk volgt ooit een derde bezoek !

Bijlagen:
Lohr - Altstadtrundgang_Deutsch.pdf (1.4 MB)   

Vandaag verlaten we de Main en Beieren en rijden ongeveer 100 km noordwaarts en volgen een andere rivier, de Fulda naar de gelijknamige stad in de deelstaat Hessen. 

Parking aan de Weimarer Straße, een mixparking met afzonderlijk deel voor campers. (8,00 € + sani + stroom) in de nabijheid van de stad en tegenover de bakker en supermarkt Norma.

Fulda werd gesticht in 744 rond een benedictijnenklooster. De stad was ooit een prinsbisdom en had zelfs een universiteit tot 1805. Het speelde een strategische rol tijdens de Koude Oorlog vanwege de nabijheid van het IJzeren Gordijn.

Op onze ontdekkingstocht komen we bij de Sint-Michaëlkerk, gebouwd op de Michaëlsberg tussen 820 en 822 naar een voorbeeld van de Heilig Grafkerk in Jeruzalem en wordt beschouwd als één van de oudste nog bestaande kerken in Duitsland.

De kerk diende als grafkapel voor de benedictijnenabdij en heeft een crypte die dateert uit de oorspronkelijke bouw. ​​In de loop der eeuwen heeft ze verschillende wijzigingen ondergaan, waaronder de toevoeging van een westelijke toren in de 10e eeuw en een kegelvormig dak in 1618. In het begin van de 18^de eeuw werd de Rochuskapel toegevoegd.

Bonifatius gaf één van zijn leerlingen de opdracht om bij een doorwaadbare plaats aan de Fulda een klooster te bouwen, dat ook zijn begraafplaats zou worden. De historische benedictijnenabdij van Fulda werd gesticht in 744 en werd één van de meest invloedrijke kloostercentra in Europa tijdens de middeleeuwen.

Bonifatius, een Angelsaksische monnik, bisschop en missionaris, die in de 8e eeuw leefde, speelde een belangrijke rol bij de verspreiding van het christendom in de Germaanse gebieden. Hij verbleef vaak in Fulda en gebruikte het klooster als uitvalsbasis voor zijn missionaire activiteiten. Van hier uit ondernam hij talrijke reizen door Duitsland, waar hij predikte, doopte en nog meer kloosters stichtte. 

Het klooster groeide uit tot een belangrijk religieus en cultureel centrum. Het huisvestte een bibliotheek en één van de oudste complete Latijnse versies van het Nieuwe Testament. De eerste kloosterkerk moest al snel plaatsmaken voor een veel groter vervolggebouw: de Ratgar-basiliek, die tot in de 11e eeuw gold als het grootste kerkgebouw ten noorden van de Alpen en geïnspireerd op de oude Sint-Pietersbasiliek in Rome. 

Het klooster groeide later uit tot een belangrijke pelgrimsbestemming, door de aanwezigheid van het graf van de heilige Bonifatius, die in de crypte van de basilliek lag begraven.

De oorspronkelijke abdij-basilliek werd afgebroken en vervangen door de bouw van de indrukwekkende barokke Dom, ook bekend als de Sint-Salvatorkathedraal.

De Dom, gebouwd tussen 1704 en 1712, is de meest prominente bezienswaardigheid van de stad. Ze is gewijd aan Christus de Verlosser en dient als de kathedraal van het Bisdom Fulda. De relikwieën worden nog steeds bewaard in de crypte van de voormalige abdijkerk.

Door de bouw van de Dom en relikwieën van de heilige Bonifatius, ook de "Apostel van Duitsland" genoemd, wordt ze nu ook beschouwd als een belangrijke bedevaartplaats.

Het Domplein, ook bekend als Eduard-Schick-Platz, is een historisch en cultureel belangrijk plein en is omgeven door de Sint-Michaëlkerk, het Dommuseum, en de voormalige abdijgebouwen.

De barokke Paulustor, op de Pauluspromenade is vernoemd naar de apostel Paulus, wiens standbeeld in het midden boven het portaal staat en wordt geflankeerd door de twee stadsheiligen Simplicius en Faustinus.

Net als veel andere gebouwen in Fulda, tussen 1709 en 1711 in barokstijl gebouwd volgens de plannen van de kathedraalbouwer.

De poort bevond zich oorspronkelijk tussen het stadspaleis en het hoofdwachtstation en scheidde de toenmalige kloosterwijk van de stad. Pas in 1771 werd ze verplaatst naar de huidige locatie en voorzien van zij-aanbouwen. De verhuizing was bedoeld om de kathedraal, die iets buiten het stadscentrum ligt, beter te integreren in het stadsbeeld en als een symbool van de verbinding tussen de stad en het geloof.

Na grote schade te hebben geleden in de Dertigjarige Oorlog beleefde de stad in de 18e eeuw een nieuwe bloeiperiode, wat resulteerde in prachtige barokke gebouwen zoals het Schloss en de Schlossgarten.

Tegenover de Dom bevindt zich de ingang van de Schlossgarten. Via het hek in de zijmuur komen we in de mooie uitgestrekte aangelegde kasteeltuin.

De geschiedenis van de kasteeltuin gaat terug tot het begin van de 18e eeuw. In 1715 werd een oude dierentuin, die zich op dezelfde plek bevond, met de grond gelijk gemaakt om een ​​barokke tuin aan te leggen die paste bij de nieuwe residentie. De Waidesbach, die door het park stroomde, werd via een ondergronds kanaal naar de rivier geleid. De tuin werd aangelegd met assen tussen het kasteel en de oranjerie en een traliehek aan de zijmuur. Er werden fonteinen, grotten en waterbekkens aangelegd en stenen tuinbeelden op het terras van het paleis, maakten de barokke tuinruimte compleet.

De uitgestrekte paleistuin, omgeven door muren en hekken, bestaat uit verschillende delen: het paleis, de oranjerie, de parterre ertussen met de grote fontein en de voormalige bostuin.

Ze is zowel populair bij bezoekers als bij de lokale bevolking en vormt een groene oase in het hart van de stad.

Achteraan staat de Orangerie, gebouwd in 1721 en diende als locatie voor de zomerfeesten van de prins-abten. In de wintermaanden werd het gebruikt als opslagplaats voor populaire sierbomen zoals citroenen en sinaasappelen. De gouden dakversiering, de ananas, is van veraf te zien. Op de grote trap voor de Orangerie staat een 6,8 m hoge stenen beeld van Flora, de godin van de tuinbouw.
Tegenwoordig biedt het prachtige gebouw, met zijn barokke zalen, een feestelijk decor voor evenementen. Vooral de Apollohal met een plafondfresco met spiegelgewelf en in het midden de zonnegod Apollo met zijn zonnewagen.

Via een trap kom je aan de zijkant van het Stadtschloss, een prachtig barok paleis met een rijke geschiedenis. Oorspronkelijk gebouwd tussen 1706 en 1714, diende het als residentie voor de prins-abten en later de prins-bisschoppen van Fulda. De wortels gaan echter nog verder terug: het was aanvankelijk een versterkt abdijkasteel in de 14e eeuw, dat later werd omgebouwd tot het paleis in renaissancestijl met vier vleugels, waarvan twee zijvleugels een binnenplaats omsluiten. 

De ingang van het kasteel is rijk aan symboliek, die zowel religieuze als politieke thema's weerspiegelt, met beelden van heiligen en engelen, die passen bij de invloed van de katholieke kerk en wapenschilden, die verbonden zijn met de adellijke families die het kasteel door de eeuwen heen hebben bewoond.

Begin 18e eeuw onderging het een aanzienlijke herinrichting, die de grandeur en macht van zijn bewoners weerspiegelde en in de 19e eeuw werden delen van het paleis verbouwd toen het een residentie werd voor de keurvorsten van Hessen. Tegenwoordig is het grootste deel van het kasteel de zetel van het stadsbestuur. Delen van het paleis zijn ingericht als museum en gereconstrueerd als historische ruimtes.

Op de binnenplaats staat een bijna levensgroot bronzen paard. De zogenaamde Spätlesereiter, een eerbetoon aan een legende uit de 18e eeuw.

De binnenplaats van het barokke paleis kwam uit op een plein dat voorheen gedomineerd werd door middeleeuwse gebouwen. Eind jaren dertig van de 18e eeuw werden talrijke gebouwen, naast de bestaande adellijke residenties, gesloopt en werden barokke paleizen gebouwd, die bij de vorstelijke residentie hoorden.

Zoals onder andere de Hauptwache, het Palais von der Tann, het huidige Hotel Haus Kurfürst en het Palais Buttlar waar nu het VVV kantoor is gevestigd. In deze gebouwen woonden destijds hoge ambtenaren van de abdij van Fulda.

Het monument, ter hoogte van het VVV kantoor, maakt deel uit van een reeks standbeelden ter ere van bekende Duitse persoonlijkheden in de 19e eeuw. Het monument toont Bonifatius in de vorm van een oude filosoof, met een kruis in zijn rechterhand en een open Bijbel in zijn linkerhand.

De Friedrichstrasse leidt ons naar het marktplein met de stadskerk St Blasius.  Het is al de derde kerk die op deze plaats is gebouwd. Van de vorige bebouwing bleef slechts één toren behouden. Indrukwekkend is de veelkleurige westgevel van de kerk.  De Pestzuil op het plein is een monument ter herinnering aan de verwoestende impact van de pest op de regio. De Marktplatz, bekend als "Unterm Heilig Kreuz", is een van de oudste pleinen van de stad. Eeuwenlang was de plaats het hart van het stadsleven van Fulda, strategisch gelegen, ver weg van de dom en de invloed van de bisschop. Het plein wordt nog steeds omringd door belangrijke historische gebouwen die het erfgoed van Fulda weerspiegelen.

Het meeste opvallende gebouw is het Oude Stadhuis, met zijn vakwerkgevels en hoektoren en is een geliefd historisch monument. Het statige hoekgebouw met drie verdiepingen dateert van voor 1500. De begane grond, oorspronkelijk ontworpen als open hal met zijn oude arcaden, werd voornamelijk gebruikt voor handel. Op de eerste verdieping bevonden zich de raadzaal en het wapenhuis en was de stadsartillerie hier gehuisvest. 

Ook Winkelen is vakantie en een gezellig tijdverdrijf. Zo komen we terecht op de Universitätsplatz. Het plein ontleent zijn naam aan het barokke gebouw in het oosten aan het plein, de voormalige Universiteit van Fulda (1734-1805), waar er nu een basisschool herbergt. Hier kunnen we even tot rust komen op de zitbanken bij de waterfontein. We wandelen nog even door de Bahnhofstrasse, de fussgangerzone met vele winkels tot aan het winkelcentrum Centhof. 

Dan is het tijd om terug te keren. Het warme weer zijn we al enkele dagen kwijt en hoe later in de namiddag, hoe frisser het wordt. 

Na een laatste groet aan Bonifacius komen we in de Kanalstraße nog een deel van de middeleeuwse stadsmuur en de Heksentoren tegen. De 14 meter hoge ronde toren is de best bewaarde verdedigingstoren van de binnenste middeleeuwse stadsversterkingen en maakte deel uit van de noordelijke poort. Het diende ter beveiliging van het voormalige Frauentörlein, een historische toegangspoort die de stad scheidde van de kloosterwijk.Het Frauentörlein werd later geassocieerd met de Hexenturm, die als wachttoren en later als vrouwengevangenis werd gebruikt.

Via het Domplein komen we uiteindelijk aan de parking. Een leuke en leerrijke dag maar ook wel een vermoeiende.

We blijven nog even in Hessen rondtoeren en komen aan in de kuuroordstad, Bad Hersfeld. Vanaf 1949 heette de stad Bad Hersfeld en kreeg de status van een kuuroord vanaf 1963.

We herinneren ons, van een vorig bezoek, dat de pittoreske straatjes en de historische bezienswaardigheden het tot een gezellige plek maakt voor een bezoek. Waar ooit de stadsgracht om de stad heen liep, ligt nu een ringweg die het verkeer eromheen leidt. 

Een plaats voor de motorhome vinden we Am Geistalbad (Am Schwimmbad) – (€ 6,25 + sani + stroom) Betalen doe je in de kiosk in het Jahnpark achter het voetbalveld. Er zijn nog andere gratis plaatsen maar die zijn zonder service.

Langs het Jahnpark, het bruggetje over de Geis en langsheen de brandweerkazerne komen we in de Oberene Frauwenstrasse die ons verder leidt tot op het marktplein.

Hier heb je de keuze om het oude- of het nieuwe gedeelte te bezoeken. Wij verkiezen het linkse, het oude gedeelte met de ruïne.

De geschreven geschiedenis van Bad Hersfeld begint hier ook, zoals in Fulda, met een monnik, die een kloosternederzetting stichtte, en met Lullus, die in 769 de benedictijnen abdij van Hersfeld herstichtte. Beiden waren tevens discipelen van Bonifatius. Er werd een grotere kerk gebouwd op de plaats van de oudere kapel. Het klooster zelf werd uitgebreid tussen 831 en 850. De stoffelijke resten van Lullus werden overgebracht naar de nieuwe basiliek. Hersfeld werd voor het eerst vermeld als stad in 1170. In die tijd bereikte de abdij van Hersfeld ook haar grootste betekenis maar in de eeuwen die volgden, nam de macht van de abdij af. Na de secularisatie in de 16e eeuw raakte de kerk in verval.

Tijdens de Zevenjarige Oorlog in 1761 bezetten Franse troepen Hersfeld. De terreinen van de kloostergebouwen en de kerk, die niet meer in gebruik waren, werden gebruikt als opslag- en bevoorradingsopslagplaats. Tijdens de terugtocht van de Fransen en om te voorkomen dat de voorraden in handen van de vijand zouden vallen, werden ze in brand gestoken. Op 19 februari 1761 brandden de kerk en de omliggende abdijgebouwen af. Eén van de grootste sacrale gebouwen van Duitsland ging in vlammen op en werd bijna volledig verwoest. Alleen de oostelijke vleugel van het romaanse kloosterplein is bewaard gebleven. Vanaf 1828 werden de eerste maatregelen getroffen om de kloosterruïnes te behouden. Geld dat eigenlijk bedoeld was voor de sloop gebruikte men voor het herstel van het metselwerk en het blootleggen van de crypte. Later werd de ingestorte klokkentoren, de Katharinenturm, van het voormalige klooster herbouwd. In deze vrijstaande toren hangt de Lullus-klok, de oudste gedateerde klok in Duitsland.

De kerk was 102,8 m lang en besloeg een oppervlakte van meer dan 3000^m2  met aan weerszijden twee klokkentorens, waarvan alleen de zuidelijke nog over is. Het was één van de grootste romaanse basilieken ten noorden van de Alpen en is nu de grootste romaanse kerkruïne ter wereld.

Het graf en de botten van Lullus zijn verloren gegaan maar sinds 852 wordt het Lullusfest, het oudste volksfeest in Duitsland, gevierd in de week van 16 oktober (zijn sterfdag).

Het is niet alleen de plaats waar de stad ontstaan is maar het is ook de locatie voor het jaarlijkse theater en opera festival, de Bad Hersfelder Festspiele.Het Stadsmuseum is gevestigd in de enige nog bewaarde vleugel van het voormalige kloostercomplex. Naast de stads- en kloostergeschiedenis is er ook een afdeling stadsambachten.

De Stiftsruine is een belangrijk symbool gebleven en is één van de historische bezienswaardigheden van de stad.

Aan de andere kant van het marktplein bevindt zich de moderne fussgangerzone met zijn vele winkels, restaurants en terrassen.

In het centrum van de binnenstad staat de gotische Stadskerk, waarvan de 14e-eeuwse toren het symbool van de stad is. Een voorganger van rond de tweede helft van de 11e eeuw stond op dezelfde plaats, die na verschillende uitbreidingen en verbouwingen vanaf het midden van de 16e eeuw zijn huidige afmetingen bereikte met de voltooiing van de kerktoren. De toren verloor zijn oorspronkelijke gotische torenspits bij een brand in 1760, maar is met zijn karakteristieke barokke geïmproviseerde dak al lang het handelsmerk van de stad geworden. Op het kerkplein is een aaneengesloten rij van vakwerkhuizen, waaronder het voormalige Küsterhaus (kostershuis), het oudste vakwerkhuis van de stad, gebouwd in 1452.

Direct daarnaast staat het stadhuis. Oorspronkelijk stond op deze plek een veel kleiner stadhuis in gotische stijl uit 1371 die bij een verbouwing, in 1612, volledig werd geïntegreerd en verhoogd tot vier bouwlagen met een gevel Weserrenaissance-stijl. Het stadhuis is sinds de 14e eeuw de zetel van het stadsbestuur en doet nog steeds dienst als administratief gebouw van het stadsbestuur.

Op het plein aan het stadhuis staat het standbeeld van Lullus, de oprichter van de abdij van Hersfeld. Het graf van Lullus is door de eeuwen heen niet bewaard gebleven maar in een boek uit de 15e eeuw is een bewaard gebleven grafsteeninscriptie, die uit die tijd zou kunnen zijn en misschien van Lullus zelf zou kunnen komen.

Lul was mijn naam, in Engeland, de glorieuze, werd ik geboren, Die mij als pelgrim naar Rome zond naar de vaderen. Hierna nam Bonifatius, de heilige leraar, mij tot zich, en hij legde het kleed van de bisschop op mijn schouders. Toen hij door het martelaarschap de vesting van de hemel besteeg, werd ik, zoals hij wilde, heerser over de kerk in Mainz.
Hier mag ik rusten, totdat de verheven stem klinkt: "Stof, jij die slaapt, sta op, want het is God die je roept!" (vertaling uit het latijn)

Getuigen van een lange geschiedenis zijn de vele vakwerkhuizen die het stadscentrum sieren. In de historische oude stad staan meer dan 200 monumentale gebouwen.

Nog even een wandeling tot op het einde van de winkelstraat en met een laatste glimp op de Klausturm, één van weinige overgebleven torens van de middeleeuwse stadsversterkingen. Het is een overblijfsel van de voormalige stadsmuur en diende als uitkijktoren en gevangenistoren.  

Naast de ruïne en de historische stad heeft, Bad Hersfeld, een prachtig park met de "Magische Quelle".

Dus rest er ons nog een bezoek aan het grootste park in de stad, het kuurpark (ca. 6,5 hectare) met het Kurhaus, de pompruimte en het bronpaviljoen. Het in 1906 opgerichte kuurpark is een prachtig aangelegd park en werd in 2008 uitgeroepen tot het op één na mooiste park van Duitsland.

Bij aankomst in het park stappen we binnen in het bronpaviljoen. Hier stromen de twee geneeskrachtige wateren Lullus en Vitalis. Alhoewel het als kuur kan gedronken worden vinden wij het water niet zo lekker.

-          De Lullusbrunnen is een historische bron die bekend staat om zijn helende mineraalwater. Het water is geclassificeerd als ijzer- en fluoriderijk natrium-calciumsulfaatwater en wordt traditioneel gebruikt voor de behandeling van spijsverteringsproblemen, osteoporose en mineraaltekorten.

-          De Vitalisbron in Bad Hersfeld is een heilzame mineraalbron met fluoridhoudend natrium-chloride-sulfaat-thermaalwater en wordt gebruikt bij spijsverteringsproblemen, gal- en leveraandoeningen, en lage bloeddruk.

Door het mooie aangelegde park, dat bekend staat als het "Park der Jahreszeiten", komen we bij het Kurhaus waarvan de linkervleugel bestemd is voor cultuur. Hier worden regelmatig kuurconcerten gehouden. De concertzaal is tevens een voorpost van het bureau van de burgerlijke stand, dat in de rechtervleugel is gevestigd. In het midden van de Wandelhalle stromen, uit een indrukwekkende granieten fontein, de twee geneeskrachtige wateren. Met haar twee vleugels biedt het bovendien wisselende tentoonstellingen en ruimte voor evenementen.

Genoeg gewandeld keren we terug naar de parking. Er rest ons nog een gezonde (na het drinken van de bronnen) en hopelijk een rustige nacht na het zien van de weersvoorspelling in het oosten en zuiden van Europa. 

In het weekend van 14 september 2024 heeft noodweer in Midden- en Oost-Europa tot dramatische gevolgen geleid. Dammen zijn doorgebroken, dorpen staan onder water en de weersomstandigheden hebben al verschillende levens geëist. Als klap op de vuurpijl raast storm Boris ook nog door hetzelfde gebied. Bovendien is het extreme weer hiermee nog niet geweken. De grootste problemen zijn momenteel in Tsjechië, Polen, Oostenrijk, Roemenië en Duitsland. Maar dit zijn niet de enige landen die last hebben of krijgen. De zware regenval heeft ertoe geleid dat het waterpeil van sommige rivieren enorm is gestegen.

Vandaag is het zondag en hebben we maar een korte afstand te rijden naar ons volgende punt. Een 22 km verder, over de B27 en de B83, komen we toe in Rotenburg a.d. Fulda nog steeds in de deelstaat Hesssen.

Via de Braacherstrasse komen we op de camperplaats, Am Wittich gelegen aan de rivier, de Fulda (inrit naast supermarkt Te Gut) € 6,5 + sani + stroom.

Voor een bezoek aan de stad nemen we de fiets. Een pad langsheen de rivier (waarvan het waterpeil normaal is) brengt ons ter plaatse. De stad ontstond door de bouw van een kasteel en een nederzetting op de linkeroever. De huidige oude stad, werd voor het eerst genoemd als stad in 1248. Sinds de stichting van de stad wordt de oude stad van de nieuwe stad gescheiden door de rivier de Fulda en verbonden door de oude Fulda-brug. Rotenburg kenmerkt zich door een oud stadscentrum met vakwerkhuizen, gelegen aan beide zijden van de rivier.

Bij de ingang van de Nieuwe Stad, vlak bij de brug, staat een enorm gebouw van drie verdiepingen, het zogenaamde “stenen huis”. Waarschijnlijk was het oorspronkelijk een versterkt bouwwerk om de oversteek van Fulda te beveiligen. In 1381 werd het gebouw al vermeld als residentie van de kanunniken van de abdij van Rotenburg (gebouwd in 1357). Onder de prachtige gevelbalken op de hoek van het huis hurkt een kleine stenen monnik en kijkt stroomopwaarts, alsof hij de rivier in de gaten houdt. Boven het huisportaal bevindt zich een dubbel wapen.

We stallen onze fietsen op het kerkplein met de Stiftskerk (voormalige Kapittelkerk). De bouw van de kerk van St. Maria en Elisabeth voor het kapittel van Rotenburg begon in 1370. De uiteindelijke voltooiing duurde echter ruim 100 jaar en heeft door de eeuwen heen verschillende renovaties ondergaan. In de jaren 1990 werden nog een buitenkant-renovatie, een toevoeging van vier nieuwe klokken en een interieur-renovatie gedaan.

Het wit en rode huis op de hoek van de Kirchplatz en de Steinweg is de Neustadtschool, een voormalig schoolgebouw, behorend bij de abdij Rotenburg en in 1837 aan de stad geschonken. De stad nam het onderhoud van het gebouw en de betaling van de leraar op zich. Het balkon is van eind 19e eeuw.

Op de andere hoek staat het bronzen beeld van de Schleichwächter (de sluwe bewaker). Het waren nachtwakers die zich zo stil mogelijk door de straten bewogen. Ze waren bewapend met oude spiesen en moesten de stad bewaken zonder opgemerkt te worden. Ze voerden hun taken zo ‘zorgvuldig’ uit dat ze niet werden gezien en ze vaak zelf niet doorhadden wat er in de nacht gebeurde. Hierdoor werden ze al snel bespot door de bevolking, en uiteindelijk werd hun functie afgeschaft.

Voor veel huizen in Rotenburg liggen ​​zogenaamde ‘struikelblokken’, ter nagedachtenis aan de Joden die hier hun laatste thuis hadden en die onder de nazidictatuur hun leven lieten. Op de kleine gedenkplaten in het trottoir staan ​​de namen, het geboortejaar, de datum van deportatie en informatie over het lot van de getroffenen.

De Oude Fuldabrug is een historische brug die het oude- en het nieuwe deel verbindt. Op de hoek van de brug staat een bronzen beeld van Die Zwei Knapen (de Twee jongens) als herinnering aan de kindertijd van jongeren na de oorlog. Gekleed in enkel een leren of linnen broek, met de oude pet van hun vader op.

Vanop de brug hebben we een prachtig uitzicht op de vakwerkhuizen langsheen de rivier en de energiecentrale, de Herren-Mühle. Gebouwd in 1612 aan de oever van de Fulda, in 1923 afgebrand en in 1939 herbouwd als elektriciteitscentrale. Ook nu nog wordt elektriciteit opgewekt met behulp van turbines

De Schlosstor, een historische toegangspoort, leidt ons naar de binnenkoer van het Landgrafenschloss.

Op het voorplein van het kasteel staat het ‘Weisse Haus’, het zogenaamde Witte Huis, dat tegenwoordig het lokale historisch museum, het Kreisheimatmuseum, herbergt.

Tevens op het plein bevindt zich de Marstall, een eenvoudig renaissancegebouw met twee verdiepingen en drie ronde boogvormige zandstenen poorten. Het maakte deel uit van het paleiscomplex en fungeerde als paardenstal, vorstelijke kanselarij en onderkomen voor het personeel. De zuidelijke en centrale vleugels zijn stenen gebouwen, de noordelijke of Fulda-vleugel is een vakwerkgebouw op een stenen vloer.

De term Marstall komt uit het Oudhoogduits en is samengesteld uit “marah” voor merrie/paard en “stal”. Als onderdeel van een vorstelijk hof huisvestte het paarden, rijtuigen, koetsen, tuig, enz.

Het kasteel in zijn huidige vorm – nu zetel van de Financiële School van de deelstaat Hessen – dateert uit verschillende tijdperken. De vier vleugels van het landgravenkasteel stonden ooit rondom een ​​vierkante binnenplaats, direct aan de oever van de Fulda. Door de eeuwen heen werd het nog verscheidene keren geplunderd, delen gesloopt en verbouwd.  Van het oorspronkelijke complex met vier vleugels en vier karakteristieke trappenhuizen in de hoeken van de binnenplaats zijn nu nog maar drie vleugels over. De binnenplaats opent zich in het oosten naar het kasteelpark.

Via de ingangspoort van het kasteel komen we in het kasteelpark, aangelegd met zeldzame bomen, struiken en fruitbomen afkomstig uit de hele wereld. De tuin heeft verschillende stijlen ondergaan, van baroktuin tot een Engelse tuin. Het was enkel toegankelijk voor de koninklijke familie en hun gasten.

De hele week zijn er feestelijkheden in de stad ter gelegenheid van ‘Die Interkulturelle Woche’ en de fanfare verwelkomt ons in het park met een leuk deuntje.

Op een steen in het midden van het complex bevindt zich een bijzonder motief. Het toont een man met zijn broek op zijn enkels bij een fontein. Deze steen is bedoeld als herinnering aan de bijnaam die de inwoners van Rotenburg kregen: de “Bornschisser”.

De Rotenburger Bornschissern is een bijnaam die de inwoners hebben gekregen vanwege een oude legende. Volgens de overlevering werd de stad ooit geteisterd door plunderaars die zich verschansten in de nabijgelegen burcht op de Alter Turm. De Rotenburgers bedachten een ongewone strategie om hen te verdrijven: ze verontreinigden de waterbronnen – ook met hun eigen uitwerpselen – van de burcht, waardoor de indringers gedwongen werden te vertrekken. een legendarische naam die vandaag de dag nog steeds voorkomt.

In het midden van de ronde vijver in het park staat een bronzen kikker, ontstaan ​​als toespeling op het sprookje “De Kikkerkoning”

We verlaten het park en via de Brückengasse komen we aan de St Jacobskerk aan het marktplein. De voorganger van deze hallenkerk, waarvan afzonderlijke fundamenten bewaard zijn gebleven, werd vermoedelijk kort voor 1200 gebouwd maar de eerste vermelding van de Sint-Jacobskerk dateert uit 1495.

Het middelpunt van de historische binnenstad is het marktplein met het stadhuis in renaissancestijl uit 1598, dat in zijn oorspronkelijke vorm bewaard is gebleven.

De feestelijkheden, met als thema „Tänze der Welt” spelen zich hier verder af op het marktplein. Een bont gezelschap in middeleeuwse klederdracht geeft een optreden van typische historische dansen.

De bronzen figuren, ’Tratsch der Marktweiber‘ op de markt stellen het geroddel voor tussen plattelandsvrouwen en vrouwen in traditionele klederdracht. De term “Tracht” komt van de betekenis “wat men draagt” of “heeft gedragen”. Zelfs in de 19e eeuw werden mensen op basis van traditionele klederdracht ingedeeld op basis van verschillende criteria, zoals geslacht, afkomst, burgerlijke staat.

In de stad staan veel bronzen beelden die allemaal een betekenis hebben maat teveel om die allemaal op te noemen.

Als afsluiting nog een rondje door de gezellige straatjes aan het marktplein langsheen de Hexenturm en de Bürgerturm en dan keren we terug, via de oevers van de Fulda, naar onze standplaats. Intussen zijn het de laatste minuten van een voetbalwedstrijd naast de parking en wordt het nog een rustige late namiddag in het zonnetje.