Vandaag verlaten we de Main en Beieren en rijden ongeveer 100 km noordwaarts en volgen een andere rivier, de Fulda naar de gelijknamige stad in de deelstaat Hessen. 

Parking aan de Weimarer Straße, een mixparking met afzonderlijk deel voor campers. (8,00 € + sani + stroom) in de nabijheid van de stad en tegenover de bakker en supermarkt Norma.

Fulda werd gesticht in 744 rond een benedictijnenklooster. De stad was ooit een prinsbisdom en had zelfs een universiteit tot 1805. Het speelde een strategische rol tijdens de Koude Oorlog vanwege de nabijheid van het IJzeren Gordijn.

Op onze ontdekkingstocht komen we bij de Sint-Michaëlkerk, gebouwd op de Michaëlsberg tussen 820 en 822 naar een voorbeeld van de Heilig Grafkerk in Jeruzalem en wordt beschouwd als één van de oudste nog bestaande kerken in Duitsland.

De kerk diende als grafkapel voor de benedictijnenabdij en heeft een crypte die dateert uit de oorspronkelijke bouw. ​​In de loop der eeuwen heeft ze verschillende wijzigingen ondergaan, waaronder de toevoeging van een westelijke toren in de 10e eeuw en een kegelvormig dak in 1618. In het begin van de 18^de eeuw werd de Rochuskapel toegevoegd.

Bonifatius gaf één van zijn leerlingen de opdracht om bij een doorwaadbare plaats aan de Fulda een klooster te bouwen, dat ook zijn begraafplaats zou worden. De historische benedictijnenabdij van Fulda werd gesticht in 744 en werd één van de meest invloedrijke kloostercentra in Europa tijdens de middeleeuwen.

Bonifatius, een Angelsaksische monnik, bisschop en missionaris, die in de 8e eeuw leefde, speelde een belangrijke rol bij de verspreiding van het christendom in de Germaanse gebieden. Hij verbleef vaak in Fulda en gebruikte het klooster als uitvalsbasis voor zijn missionaire activiteiten. Van hier uit ondernam hij talrijke reizen door Duitsland, waar hij predikte, doopte en nog meer kloosters stichtte. 

Het klooster groeide uit tot een belangrijk religieus en cultureel centrum. Het huisvestte een bibliotheek en één van de oudste complete Latijnse versies van het Nieuwe Testament. De eerste kloosterkerk moest al snel plaatsmaken voor een veel groter vervolggebouw: de Ratgar-basiliek, die tot in de 11e eeuw gold als het grootste kerkgebouw ten noorden van de Alpen en geïnspireerd op de oude Sint-Pietersbasiliek in Rome. 

Het klooster groeide later uit tot een belangrijke pelgrimsbestemming, door de aanwezigheid van het graf van de heilige Bonifatius, die in de crypte van de basilliek lag begraven.

De oorspronkelijke abdij-basilliek werd afgebroken en vervangen door de bouw van de indrukwekkende barokke Dom, ook bekend als de Sint-Salvatorkathedraal.

De Dom, gebouwd tussen 1704 en 1712, is de meest prominente bezienswaardigheid van de stad. Ze is gewijd aan Christus de Verlosser en dient als de kathedraal van het Bisdom Fulda. De relikwieën worden nog steeds bewaard in de crypte van de voormalige abdijkerk.

Door de bouw van de Dom en relikwieën van de heilige Bonifatius, ook de "Apostel van Duitsland" genoemd, wordt ze nu ook beschouwd als een belangrijke bedevaartplaats.

Het Domplein, ook bekend als Eduard-Schick-Platz, is een historisch en cultureel belangrijk plein en is omgeven door de Sint-Michaëlkerk, het Dommuseum, en de voormalige abdijgebouwen.

De barokke Paulustor, op de Pauluspromenade is vernoemd naar de apostel Paulus, wiens standbeeld in het midden boven het portaal staat en wordt geflankeerd door de twee stadsheiligen Simplicius en Faustinus.

Net als veel andere gebouwen in Fulda, tussen 1709 en 1711 in barokstijl gebouwd volgens de plannen van de kathedraalbouwer.

De poort bevond zich oorspronkelijk tussen het stadspaleis en het hoofdwachtstation en scheidde de toenmalige kloosterwijk van de stad. Pas in 1771 werd ze verplaatst naar de huidige locatie en voorzien van zij-aanbouwen. De verhuizing was bedoeld om de kathedraal, die iets buiten het stadscentrum ligt, beter te integreren in het stadsbeeld en als een symbool van de verbinding tussen de stad en het geloof.

Na grote schade te hebben geleden in de Dertigjarige Oorlog beleefde de stad in de 18e eeuw een nieuwe bloeiperiode, wat resulteerde in prachtige barokke gebouwen zoals het Schloss en de Schlossgarten.

Tegenover de Dom bevindt zich de ingang van de Schlossgarten. Via het hek in de zijmuur komen we in de mooie uitgestrekte aangelegde kasteeltuin.

De geschiedenis van de kasteeltuin gaat terug tot het begin van de 18e eeuw. In 1715 werd een oude dierentuin, die zich op dezelfde plek bevond, met de grond gelijk gemaakt om een ​​barokke tuin aan te leggen die paste bij de nieuwe residentie. De Waidesbach, die door het park stroomde, werd via een ondergronds kanaal naar de rivier geleid. De tuin werd aangelegd met assen tussen het kasteel en de oranjerie en een traliehek aan de zijmuur. Er werden fonteinen, grotten en waterbekkens aangelegd en stenen tuinbeelden op het terras van het paleis, maakten de barokke tuinruimte compleet.

De uitgestrekte paleistuin, omgeven door muren en hekken, bestaat uit verschillende delen: het paleis, de oranjerie, de parterre ertussen met de grote fontein en de voormalige bostuin.

Ze is zowel populair bij bezoekers als bij de lokale bevolking en vormt een groene oase in het hart van de stad.

Achteraan staat de Orangerie, gebouwd in 1721 en diende als locatie voor de zomerfeesten van de prins-abten. In de wintermaanden werd het gebruikt als opslagplaats voor populaire sierbomen zoals citroenen en sinaasappelen. De gouden dakversiering, de ananas, is van veraf te zien. Op de grote trap voor de Orangerie staat een 6,8 m hoge stenen beeld van Flora, de godin van de tuinbouw.
Tegenwoordig biedt het prachtige gebouw, met zijn barokke zalen, een feestelijk decor voor evenementen. Vooral de Apollohal met een plafondfresco met spiegelgewelf en in het midden de zonnegod Apollo met zijn zonnewagen.

Via een trap kom je aan de zijkant van het Stadtschloss, een prachtig barok paleis met een rijke geschiedenis. Oorspronkelijk gebouwd tussen 1706 en 1714, diende het als residentie voor de prins-abten en later de prins-bisschoppen van Fulda. De wortels gaan echter nog verder terug: het was aanvankelijk een versterkt abdijkasteel in de 14e eeuw, dat later werd omgebouwd tot het paleis in renaissancestijl met vier vleugels, waarvan twee zijvleugels een binnenplaats omsluiten. 

De ingang van het kasteel is rijk aan symboliek, die zowel religieuze als politieke thema's weerspiegelt, met beelden van heiligen en engelen, die passen bij de invloed van de katholieke kerk en wapenschilden, die verbonden zijn met de adellijke families die het kasteel door de eeuwen heen hebben bewoond.

Begin 18e eeuw onderging het een aanzienlijke herinrichting, die de grandeur en macht van zijn bewoners weerspiegelde en in de 19e eeuw werden delen van het paleis verbouwd toen het een residentie werd voor de keurvorsten van Hessen. Tegenwoordig is het grootste deel van het kasteel de zetel van het stadsbestuur. Delen van het paleis zijn ingericht als museum en gereconstrueerd als historische ruimtes.

Op de binnenplaats staat een bijna levensgroot bronzen paard. De zogenaamde Spätlesereiter, een eerbetoon aan een legende uit de 18e eeuw.

De binnenplaats van het barokke paleis kwam uit op een plein dat voorheen gedomineerd werd door middeleeuwse gebouwen. Eind jaren dertig van de 18e eeuw werden talrijke gebouwen, naast de bestaande adellijke residenties, gesloopt en werden barokke paleizen gebouwd, die bij de vorstelijke residentie hoorden.

Zoals onder andere de Hauptwache, het Palais von der Tann, het huidige Hotel Haus Kurfürst en het Palais Buttlar waar nu het VVV kantoor is gevestigd. In deze gebouwen woonden destijds hoge ambtenaren van de abdij van Fulda.

Het monument, ter hoogte van het VVV kantoor, maakt deel uit van een reeks standbeelden ter ere van bekende Duitse persoonlijkheden in de 19e eeuw. Het monument toont Bonifatius in de vorm van een oude filosoof, met een kruis in zijn rechterhand en een open Bijbel in zijn linkerhand.

De Friedrichstrasse leidt ons naar het marktplein met de stadskerk St Blasius.  Het is al de derde kerk die op deze plaats is gebouwd. Van de vorige bebouwing bleef slechts één toren behouden. Indrukwekkend is de veelkleurige westgevel van de kerk.  De Pestzuil op het plein is een monument ter herinnering aan de verwoestende impact van de pest op de regio. De Marktplatz, bekend als "Unterm Heilig Kreuz", is een van de oudste pleinen van de stad. Eeuwenlang was de plaats het hart van het stadsleven van Fulda, strategisch gelegen, ver weg van de dom en de invloed van de bisschop. Het plein wordt nog steeds omringd door belangrijke historische gebouwen die het erfgoed van Fulda weerspiegelen.

Het meeste opvallende gebouw is het Oude Stadhuis, met zijn vakwerkgevels en hoektoren en is een geliefd historisch monument. Het statige hoekgebouw met drie verdiepingen dateert van voor 1500. De begane grond, oorspronkelijk ontworpen als open hal met zijn oude arcaden, werd voornamelijk gebruikt voor handel. Op de eerste verdieping bevonden zich de raadzaal en het wapenhuis en was de stadsartillerie hier gehuisvest. 

Ook Winkelen is vakantie en een gezellig tijdverdrijf. Zo komen we terecht op de Universitätsplatz. Het plein ontleent zijn naam aan het barokke gebouw in het oosten aan het plein, de voormalige Universiteit van Fulda (1734-1805), waar er nu een basisschool herbergt. Hier kunnen we even tot rust komen op de zitbanken bij de waterfontein. We wandelen nog even door de Bahnhofstrasse, de fussgangerzone met vele winkels tot aan het winkelcentrum Centhof. 

Dan is het tijd om terug te keren. Het warme weer zijn we al enkele dagen kwijt en hoe later in de namiddag, hoe frisser het wordt. 

Na een laatste groet aan Bonifacius komen we in de Kanalstraße nog een deel van de middeleeuwse stadsmuur en de Heksentoren tegen. De 14 meter hoge ronde toren is de best bewaarde verdedigingstoren van de binnenste middeleeuwse stadsversterkingen en maakte deel uit van de noordelijke poort. Het diende ter beveiliging van het voormalige Frauentörlein, een historische toegangspoort die de stad scheidde van de kloosterwijk.Het Frauentörlein werd later geassocieerd met de Hexenturm, die als wachttoren en later als vrouwengevangenis werd gebruikt.

Via het Domplein komen we uiteindelijk aan de parking. Een leuke en leerrijke dag maar ook wel een vermoeiende.

Vandaag gaan we nog eens een bezoek brengen aan de geboorteplaats van Sneeuwwitje. Lohr am Main, bekend om zijn pittoreske oude stad, historische locaties en connectie met het sprookje Sneeuwwitje. In 2025 is het de 300^ste verjaardag van Sneeuwwitje. (1725 – 2025)

Via de oude Mainbrug van 1875 komen we op de camperplaats, gelegen op de Mainlande aan de oever van de rivier P3, een mix parking met een officieel gedeelte voor campers. (10 € + sani + stroom)

De stad heeft zijn oorsprong in de vroege middeleeuwen en heeft door de eeuwen heen verschillende conflicten en veranderingen doorgemaakt, maar heeft zijn historische uitstraling goed weten te behouden.

Via de Fischergasse en de Fischerbrunnen komen we voorbij de eerste stadstoren, de Bayersturm, vernoemd naar de torenwachters familie Bayer. Het is de hoofdtoren van de stadsversterkingen uit de 13e eeuw. Het 40 m hoge gebouw heeft zes verdiepingen en een torenwachters woning.

De stadsmuur is een overblijfsel van de middeleeuwse geschiedenis van de stad. Delen van de muur zijn nog steeds zichtbaar, met name in het Fischerviertel, een pittoresk gebied dat volledig onder monumentenzorg valt.

Een opmerkelijke plek om de stadsmuur te bekijken is bij Steinmühlplatz. Het gebied rond de muur, inclusief de Fischergasse en Muschelgasse, staan bekend om zijn charmante geplaveide straten en historische huizen.

Op de kerkplaats, ooit een versterkt kerkhof, staat de Katholieke parochiekerk, St. Michael, een zuilenbasiliek uit de 13e-15e eeuw met een 61m hoge kerktoren. Het werd gebouwd op verschillende eerdere gebouwen met een oorsprong die teruggaat tot de 7e of 8e eeuw, wat het één van de oudste bouwwerken in de omgeving maakt.

Het gebied rond de kerk heeft nog overblijfselen van het middeleeuwse verleden die nog steeds zichtbaar zijn.

Het oorspronkelijke kasteel van de Graven van Rieneck, met een hoge middeleeuwse woontoren werd tussen 1651–1664 omgebouwd tot het kapucijnenklooster met de kloosterkerk van Sint-Jozef.

De voormalige Marienkapelle met beenhuis op de kirchplatz, ook wel bekend als de Onze-Lieve-Vrouwekapel, werd oorspronkelijk in 1416 gebouwd als een kerkhofkapel en diende als begraafplaats voor de burgers van Lohr. Het gebouw werd later de locatie van de Latijnse school in 1544. Hoewel de kapel er niet meer staat, leeft de erfenis ervan voort via het zandstenen kruisbeeld dat de voormalige begraafplaats markeert.  

We wandelen verder de hauptstrasse in. Op de gevel van Apotheek Marien kan men het bewijs lezen, dat volgens hun legende, Sneeuwwitje een echte Lohrerin was en dat het zelfs duidelijk is dat ze over de zeven Spessart bergen naar de zeven dwergen vluchtte.

In 1986 ontdekte de Lohr-apotheker en historicus dat er in het sprookje "Sneeuwwitje en de zeven dwergen" enkele parallellen zijn met Lohr en zijn stadsgeschiedenis. Na intensief onderzoek kwam hij vervolgens met de stelling dat als er een historisch model voor Sneeuwwitje was, zij een Lohrerin moet zijn geweest. De gebroeders Grimm woonden lange tijd in de buurt van Hanau (ongeveer 50 km verderop). De kans is dus groot dat de twee hadden gehoord van de gebeurtenissen in Lohr. In een wijk die grenst aan de voormalige heerschappij rond Lohr, werd vroeger mijnbouw bedreven. De arbeiders waren gebocheld van het harde werk in de smalle tunnel. Om bij deze mijnen te komen, moeten zeven bergen worden overgestoken.

Het statige oude stadhuis uit 1601, oorspronkelijk een open markthal was tot 1985 de zetel van het stadsbestuur. Na renovatie werd het een cultureel en educatief centrum en stadsbibliotheek. Het gebouw heeft grote bogen aan alle vier de zijden en versierd met hoofden in steenwerk. De open bogen waren een praktisch ontwerp waardoor ruiters de markthal konden betreden zonder af te stappen. Een opvallend kenmerk is de zeskantige dakkoepel met daarop een verguld beeld van Vrouw Justitia. De gemeenteraad verhuisde in 1985 naar het nieuwe stadhuis op Schlossplatz.

Via de Kellereigasse komen we op de Schlossplatz. Het plein wordt gedomineerd door het Lohrer Schloss (kasteel van Lohr), ooit het centrum van het hofleven van de graven van Rieneck en later de keurvorsten van Mainz. Het kasteel zou ook verbonden zijn met het sprookje Sneeuwwitje aangezien er wordt aangenomen, dat Maria Sophia von Erthal, de inspiratie was voor het sprookje.

Na de dood van haar biologische moeder trouwde haar vader met de mooie, maar zeer ijdele Claudia Elisabeth von Reichenstein. De nieuwe vrouw zou dominant zijn geweest en haar positie hebben uitgebuit ten voordele van haar kinderen uit haar eerste huwelijk. Hij gaf haar een prachtige spiegel als geschenk, die vandaag de dag nog steeds in het kasteel te bewonderen is. Het grote spiegelfabriek was eigendom de vader van Sneeuwwitje. Deze spiegel heeft een inscriptie waarmee hij tegen de toeschouwer spreekt : “Wer anders als Schneewittchen könnte das Mädchen gewesen sein?” (wie anders dan sneeuwwitje kan dat meisje zijn ?)

Het besef dat spreken ook mogelijk is door te schrijven is niet nieuw. Confucius noemde schrijven al een ‘uitdrukking van taal’.

Het Lohrer Schloss, gebouwd in 1340, met vier torens, een gracht en een goed bewaarde stadsmuur is een beschermd monument en staat ook bekend als het Kurmainzer Schloss.

Het gebouw is bereikbaar via een brug die gedeeltelijk bevestigd is aan de buitenkant van de nog steeds bestaande stadsmuur. Voor de kasteelmuur staat een stalen silhouet van Sneeuwwitje met de zeven dwergen.

Het Spessart Museum, gehuisvest in het kasteel, biedt de culturele en natuurlijke geschiedenis van de Spessart-regio.

Het huidige stadhuis, op het kasteelplein, werd gebouw op de fundamenten van de voormalige Zehnscheune, een schuur, waar landbouwproducten werden opgeslagen voor het ontvangen van de belasting in natura als onderdeel van het feodale systeem.

Een raar kunststuk bevindt zich voor het nieuwe stadhuis, genaamd "Mopper" en "Schnüdel" . Het zijn liefkozende bijnamen voor de inwoners van Lohr am Main. De termen hebben een speelse oorsprong die verband houdt met het lokale dialect en de tradities. ‘Mopper’ verwijst naar degenen die in Lohr zelf zijn geboren en ‘Schnüdel’ beschrijft de mensen die elders zijn geboren maar later naar Lohr zijn verhuisd.

De sculptuur beeldt op humoristische wijze de verbinding uit tussen de twee termen, die zijn afgeleid van de lokale bloedworst (Griebenblutwurst). De "Mopper" vertegenwoordigt de worst zelf, terwijl de "Schnüdel" de touwtjes zijn die hem bij elkaar houden en symboliseren de eenheid en integratie van de gemeenschap van Lohr.

In de voormalige kelderschuur, het “Bandhaus” uit de 14e eeuw huisvest het toeristische informatiecentrum op de begane grond.

We wandelen verder langsheen de paradeplatz en de voormalige Waldbauschule (bosbouwschool) en Forstamt (bosbouwkantoor). Het huidige gebouw werd gebouwd in 1937/38. De school werd opgericht in 1888 en was oorspronkelijk een "onderwijsinstelling voor bosbouwactiviteiten en beschermingsdiensten". Het is sindsdien een centraal knooppunt geworden voor bosbouwonderwijs in Beieren en biedt een gespecialiseerde training aan in bosbouw en duurzaam bosbeheer.

In de Isolatortoren, het voormalige Trafohaus, dat werd gebouwd en ingericht voor het eerste stroomnet in de stad, huisvest het Isolatorenmuseum, een uniek museum gewijd aan isolatoren. Het werd geopend in 2004 en is het enige museum over de evolutie van isolatoren, hun ontwerpen en hun historische betekenis in Duitsland.

De collectie omvat meer dan 600 isolatoren uit meer dan 40 landen, variërend van kleine exemplaren die worden gebruikt voor telecommunicatielijnen tot enorme isolatoren van hoogspanningsleidingen. Het wordt beschouwd als één van de kleinste musea in Duitsland. De toren zelf is een historisch juweeltje, dat dateert uit 1920 en bewaard gebleven als monument.

Nog even langs de bakker, onze voorzorgen voor morgen, en dan rust aan de oever van de Main.

Voor een volledige rondgang door de stad kan je de aangeduide wegaanduiding volgen. Voor de tweede maal hier en bij het schrijven van dit reisverhaal beseft dat we hier en in de omgeving nog niet alles gezien hebben. Dus, waarschijnlijk volgt ooit een derde bezoek !

Bijlagen:
Lohr - Altstadtrundgang_Deutsch.pdf (1.4 MB)   

We blijven voorlopig de Main volgen en komen toe in Karlstadt, een charmante stad met een rijke geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen, wat te zien is aan de goed bewaarde historische gebouwen en de schilderachtige straatjes.

De camperplaats is sinds ons vorige bezoek, jaren geleden, verplaatst naar de overkant van de Main aan de Karlburger Strasse op het grondgebied Mühlbach. (10 € + sani + stroom) Aan de voet van de, op een rotspunt gelegen, ruïne van de Karlsburg. Deze kan je te voet bereiken… na een stevige klim.

Maar we trekken het stadje in. De enige klim vandaag is de brug, dan trapje naar beneden en langsheen de stadsmuur komen we aan de Maintor, één van de historische poorten van Karlstadt.

De stadsmuur van Karlstadt is een indrukwekkend overblijfsel uit de middeleeuwen. De muur werd oorspronkelijk gebouwd in de 13e eeuw om de stad te beschermen tegen invallen en om de strategische ligging aan de Main-rivier te versterken.

Via de Maingasse bereiken we het marktplein. Zoals bijna elke morgen, in een nieuwe stad, op zoek naar een bakker.

Hetgeen we nog herinneren van vroeger zijn de prachtige vakwerkhuizen en de verscheiden poorten in de oude stadskern.

De Marktplatz, het hart van de stad, is omringd door historische gebouwen, waaronder prachtige vakwerkhuizen en het historische Rathaus. Het is een indrukwekkend bouwwerk uit 1422 en heeft een rijke en interessante geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen. Het is de blikvanger op het plein. Het huidige Stadhuis dateert uit de 16e eeuw en is gebouwd in een typische renaissance-stijl. Door de eeuwen heen heeft het verschillende renovaties en uitbreidingen ondergaan, waarbij elementen van verschillende stijlen zijn toegevoegd. Een opvallend kenmerk is de opvallende trapgevel die versierd is met ornamenten en beelden die de geschiedenis en cultuur van de stad uitbeelden. 

De Haupstrasse is de belangrijkste straat in het centrum met winkels, cafe’s en restaurantjes. Het toeristenbureau bevindt zich in het gebouw van het Karlstadtmuseum. De plaatselijke bakker en het toeristenbureau krijgen deze voormiddag ons bezoek.

Met het stadsplan gaan we na de middag de stad verkennen.

Terug op het marktplein gaan we opzoek naar wat er onder de toren achter het stadhuis te zien is. Het is de prominente kerk St. Andreas, een rooms-katholieke parochiekerk, bekend om haar indrukwekkende architectuur. Ze werd in de 14^de eeuw gebouwd op de fundamenten van een laat-romaanse basiliek en heeft in de loop der eeuwen verschillende renovaties ondergaan, waarbij verschillende stijlen werden gecombineerd.

Het oudste nog bestaande deel is de romaanse westtoren die in de 16^de eeuw werd verbouwd met een spits. Onderaan is de toren aan drie zijden open. De kleurrijke glas-in-loodramen zijn tussen 1876 en 1885 bijgevoegd.

Een andere toren die zich bevindt op het einde van de Hauptstrasse, is de 31 m hoge Oberer Torturm, die ze volgens een plaatselijke legende ook Katzenturm noemen. Het is een onderdeel van de oude stadsmuur die als zuidelijke toegangspoort diende tot de stad. Tot het begin van de 20e eeuw was het de verblijfplaats van de stadstorenwachter.

De naam "Katzenturm" komt voort uit een legende. De laatste torenwachter zou een val uit de voorlaatste verdieping op een grote stapel takken ongeschonden hebben overleefd, net zoals een kat.

De huidige stadsbibliotheek bevindt zich in een middeleeuwse woontoren de “Hohe Kemenate”. De naam "Kemenate" verwijst naar een verwarmde kamer, wat destijds een luxe was.

Het werd gebouwd in de 13e eeuw en is één van de oudste gebouwen in de stad. Het was aanvankelijk de zetel van een militaire commandant die, indien nodig, het bevel over een deel van de stadsversterkingen op zich nam. In de loop der eeuwen werd het verbouwd door verschillende ambachtslieden, waaronder bakkers, slagers en smeden.

Tegenover de woontoren bevindt zich de Spitalkirche St. Jakobus uit de 15e eeuw. De kerk was oorspronkelijk verbonden aan een ziekenhuis en is heden een beschermd monument.

We keren terug naar de Marktplaats en wandelen naar de oostelijke zijde van de Altstadt. Op het einde van de Hauptstrasse komen we, via het linkse boomrijke pad, aan een gezellig paviljoentje tussen de stadsmuren met de Roter Turm, één van de zes overgebleven torens van de stadsmuur. Hier kunnen we even rust nemen.

Een opening in de stadsmuur leidt ons terug naar de Mainoever.

Vanop de brug heb je een mooi zicht op de overblijfselen van de voormalige Karlsburg. Deze voormalige burcht dateert uit de vroege middeleeuwen en werd in 1525 verwoest tijdens de Duitse Boerenoorlog. Ze speelde een belangrijke rol in de regio door zijn ligging op een strategische plek. Hoewel, veel van de oorspronkelijke structuur verloren is gegaan, bieden de overgebleven muren, torens en funderingen nog steeds een fascinerende kijk in het verleden .

De camperplaats staat intussen helemaal vol en ondanks de ligging aan de brug genieten we van een stille en rustige nacht.

Na de nodige voorzieningen zijn we klaar voor onze verdere trip langsheen de Main.

Bijlagen:
karlstadt-stadtrundgang.pdf (719 KB)   

Vandaag trekken we naar de grote stad, Würzburg. Ook al eens bezocht maar nu gaan we iets meer bezoeken dan de vorige keer.

Na ons geïnstalleerd te hebben op de camperplaats, een apart gedeelte van de mixparking Friedensbrücke (15,00 € + sani + stroom) aan de Dreikronenstraße vertrekken we via de Mainoever naar de stad.

Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis, indrukwekkende architectuur en wijncultuur. De stad kende, net als veel andere Duitse steden, bijna totale vernietiging en verwoesting tijdens de tweede Wereldoorlog maar werd grotendeels terug heropgebouwd.

Via het mooie aangelegde pad naast de rivier komen we aan de “Alte Mainbrück”, een historische oude brug en één van de meest iconische bezienswaardigheden van de stad. De bouw begon in de 15e eeuw en de brug werd voltooid in 1703. Het is een prachtige stenen boogbrug die de Altstadt verbindt met de Festung Marienberg aan de overkant van de rivier.

Wat de brug extra bijzonder maakt, zijn de 12 barokke standbeelden van heiligen en historische figuren die in de 18e eeuw werden toegevoegd. Tegenwoordig is de Alte Mainbrücke een populaire plek voor zowel toeristen als inwoners. Het biedt een prachtig uitzicht op de stad en de omliggende wijngaarden. Achter ons torent de historische “Festung Marienberg” uit.

Veel mensen genieten hier van een glas lokale Frankenwijn, een traditie die bekend staat als "Brückenschoppen" maar voor het aperitief is het voor ons nog wat te vroeg, dus we stappen verder de stad in.

Würzburg is ook een universiteitsstad met een levendige en drukke sfeer. En die drukte kom je hier al tegen.

Aan de rechterkant bevindt zich het stadhuis, een groep van gebouwen met verschillende doeleinden uit verschillende tijden waaronder het oudste deel dateert uit de 13e eeuw. Het was oorspronkelijk de zetel van een bisschoppelijke ambtenaar. In de daarop volgende jaren werd het verder uitgebreid. De Grafeneckart, die bij het stadhuis hoort, is een romaanse toren. (Het ontleent zijn naam aan de bisschoppelijke vice-burggraaf Eckart de Foro). In 1316 werd het gebouw door de burgers van Würzburg gekocht en gebruikt als stadhuis. Het torenuurwerk werd later in 1456 geïnstalleerd. Net als veel andere historische gebouwen werd het stadhuis tijdens de Tweede Wereldoorlog verwoest. Begin jaren vijftig werd het herbouwd. De Grafeneckart bleef vrijwel onbeschadigd. Op de begane grond bevindt zich een ruimte die toegankelijk is voor publiek en waar de totale verwoesting van Würzburg op een model is afgebeeld.

Op het plein, voor het stadhuis, staat een barokke fontein (de Vierröhrenbrunnen) uit 1765 met vier waterstralen, die worden gesymboliseerd door dolfijnen die water spuwen. Boven de dolfijnen staan figuren die de vier kardinale deugden vertegenwoordigen: wijsheid (Prudentia), moed (Fortitudo), rechtvaardigheid (Justitia) en matigheid (Temperantia) en wordt bekroond door een obelisk met daarop de figuur van Frankonia, een personificatie van Franken, met het wapen van de regio.

Voor ons verschijnt de machtige Dom gewijd aan St. Kilian. Met zijn dubbele torenfaçade en een lengte van 105 meter is het een meesterwerk van Duitse architectuur en de vierde grootste romaanse kerk in Duitsland. De bouw begon rond 1040, de oostelijke torens werden in 1237 voltooid.

De kerk heeft door de eeuwen heen verschillende renovaties ondergaan, vooral na de zware schade tijdens de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. In 1945 brandde de Dom volledig af. De inhuldiging na de wederopbouw vond plaats in 1967. De buitenkant werd in zijn oude vorm herbouwd. In 2006 kreeg de kerk, als onderdeel van de renovatiewerkzaamheden, een nieuwe verfbeurt die gebaseerd was op de oorspronkelijke kleurstelling.

De koepel van de Neumünsterkerk verrijst midden in het stadscentrum in de directe omgeving van de St. Kilian-kathedraal, een historische en religieuze plek met een rijke geschiedenis. De kerk werd gebouwd in de 11^de eeuw, als een romaanse basiliek met twee dwarsbeuken, op de locatie waar de Franken-apostelen Kilian, Kolonat en Totnan in 689 de marteldood stierven. Als de "Apostelen van de Franken" worden zij hier en in de naburige kathedraal nog steeds op een bijzondere manier vereerd en zijn zij de patroonheiligen van het bisdom Würzburg. In de vroege 18e eeuw werd ze opnieuw ontworpen in barokstijl en voorzien van een hoog koepelgebouw en een prachtige barokke gevel. Een bijzonder onderdeel van de kerk is de Kiliansgruft, een crypte waar de relieken van de Frankenapostelen worden bewaard.

Verder komen we op de Marktplaats. Rechts op het plein, het Falkenhaus, ook wel bekend als het "Huis van Falken". Het is beroemd om zijn gevel in rococostijl, die wordt beschouwd als een van de mooiste in Zuid-Duitsland. Oorspronkelijk werd het gebouwd in de 14e eeuw als residentie voor de priester van de kathedraal maar werd later omgebouwd tot een pension en uiteindelijk versierd met zijn iconische gevel in 1751. Tijdens de 2^de W.O. brandde het volledig af en stortten delen van de gevel in. Vanwege de prominente ligging kreeg het een wederopbouw in het begin van de jaren 1950 en werd het heropgebouwd aan de hand van bestaande oude foto's. De reconstructie van de gevel werd als voorbeeldig beschouwd maar binnenin werd het aangepast aan het hedendaagse gebruik. Het gebouw verkeert sinds 1952 in de huidige staat.

Tegenwoordig dient het Falkenhaus als toeristisch informatiecentrum en herbergt het de openbare bibliotheek van de stad. Even een plannetje halen van de stad en dan kunnen we verder.

Voor ons pronkt de mooie statige (rood-witte) Marienkapelle uit de 14^de eeuw, een prachtige gotische kerk. Ondanks de indrukwekkende omvang wordt het officieel geclassificeerd als een kapel omdat het werd gebouwd door de burgers van Würzburg en geen parochiekerkrechten kreeg.

Aanvankelijk werd er in 1349, door de burgers, een houten kapel ter ere van de Maagd Maria gebouwd als boetedoening voor het vermoorden van de Joden in de stad tijdens de Pestjaren. Met geldelijke en materiële donaties van de burgers begon daarna, in 1377,  de bouw van de huidige Marienkapelle.

De 70m hoge toren, die blijkbaar in de originele plannen niet was voorzien, werd gebouwd in 1441 als een grotendeels zelfstandig gebouw.

Tijdens een bombardement in 1945 werd de kapel zwaar beschadigd en brandde volledig uit en gingen talrijke kunstwerken verloren. De wederopbouw vond plaats in de jaren 1948 tot 1961. Daarbij werden de pilaren en het gewelf herbouwd, deels met gebruikmaking van bruikbare restanten. De architectuur van de rood-witte Marienkapelle is een vorm tussen basiliek en hallenkerk. Opvallende kenmerken zijn de Adam en Eva-beelden bij het zuidelijke portaal en de prachtige Madonna-figuur bij het westelijke portaal.

We wandelen nog even verder en komen, volgens ons plannetje, aan het Franciscanerklooster met zijn eenvoudige, vroeggotische Franciscanerkerk. Het klooster kreeg na de Wereldoorlog een wederopbouw maar bleef zijn oorspronkelijk karakter behouden. De sfeervolle en ingetogen kloostergang is toegankelijk voor het publiek. Zoals we regelmatig doen tijdens onze reizen wordt er hier ook een kaarsje aangestoken voor een behouden reis.

Het plan om de stad verder te verkennen is, met het toeristentreintje, een rondrit te maken. Een 40 min. durende rit met vertrek aan de residentie. De tour wordt aangeboden met een audiosysteem met de taalkeuze in het Duits, Engels, Frans, Italiaans, Spaans en zelfs Russisch. De rondrit viel wel mee maar het treintje reed langs de door ons gekende plaatsen en die we reeds te voet al hadden afgelegd. We hadden er meer van verwacht.   

Na 40 minuten staan we terug aan de Residentie, één van de Unesco-werelderfgoedlocaties van Beieren.

Op 30 oktober 1981, kreeg de Prins-bisschoppelijke Residentie in Würzburg de felbegeerde titel “Werelderfgoed”. Het eerste werelderfgoed in Beieren en terecht. Vanaf het leggen van de eerste steen in 1720, meer dan 300 jaar geleden, tot aan de voltooiing halverwege de 18e eeuw, concurreerden belangrijke bouwers en kunstenaars om iets unieks te creëren in dit barokke wooncomplex.

De Residentie, het woonpaleis van de bisschoppen dat opgericht werd in het begin van de 18e eeuw in barokstijl, gaan we niet bezoeken maar wel de grote tuin die zich uitstrekt van het paleis tot de oude vestingwerken. Het paleis is beroemd om zijn prachtige fresco's en indrukwekkende trappenhuis. Delen van de residentie worden heden gebruikt door de universiteit en het Martin von Wagner Museum.

De binnentuin van de Residentie werd herhaaldelijk heringericht en herbouwd. De tuin kreeg zijn huidige uiterlijk in 1779 en werd ontworpen in een rijke Rococo-stijl, met barokke bastions, talrijke tuinbeelden en smeedijzeren hekken.

Omdat de bouwlocatie zich echter binnen de vestingmuren bevond, hetgeen passend was voor een stadsresidentie, en er geen plannen waren om de wallen te doorbreken, beperkten de stadsversterkingen de ruimtelijke omvang van de hoftuin tot een totale oppervlakte van ongeveer 9 hectare. Omdat het terrein tot aan de bastionmuren steil opliep, was een uitgekiende terras- entrappenplanning vereist. De karakteristieke kenmerken zijn de lanen, prieeltjes, heggen en leibomen. Een ontwerptruc voor een formele tuin was het promenadepad op de bastionmuren met balustrades als leuningen. Hierdoor ontstond er zicht op zowel de oostelijke tuin als op het omliggende cultuurlandschap.

Door de jaren heen en door de opvolgers van de Residentie werd de tuin herhaaldelijk verder aangelegd. Een beschrijving van wat hier allemaal te zien is gaat mijn verhaal te lang maken. Ik raad een bezoek aan op een zonnige dag zodat je alles in zijn glorie kan bekijken.

Na weer teveel foto’s gemaakt te hebben, van elk hoekje, verlaten we het complex.

Nu rest er ons alleen nog een hongerig gevoel te stillen. Een lekker frietje met de traditionele currywurst sluit ons bezoek aan de binnenstad van Würtzburg af.

Op de Alte Mainbrug is het nu de populaire plek om te Brückenschoppen en te genieten van een glas Frankische wijn.

Nog een laatste blik op de historische Marienberg Festung die boven de stad uittorent. Deze reis zijn we weer niet tot daarboven geraakt. Dus, wie weet, bij een volgend bezoek aan Würtzburg ?

Na een welverdiende nachtrust, betalen aan de kassa en langs de slagbomen rijden we buiten. Op weg naar …

Door het volgende te lezen : … deze Segnitz lijdt, om zo te zeggen, onder de ‘concurrentie’ van zijn buurman, het stadje Marktbreit, gelegen aan de andere oever. Niet in handel en commerce, maar op het gebied van toerisme…Wie rondkijkt in Segnitz, met open ogen en door deze romantische plek wandelt, kan allerlei moois uit lang vervlogen tijd ontdekken.

Dus ! We gaan ook nog een kijkje nemen aan de overkant van de Main. Via de brug komen we in Segnitz, een klein charmant dorpje en tevens bekend om zijn wijnbouw.

Voor de wijnliefhebbers : Er zijn in totaal twee wijngaarden rond het dorp en de wijn wordt op de markt gebracht onder de namen Segnitzer Pfaffensteig en Segnitzer Zobelsberg.

Het heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 12e eeuw en staat bekend om enkele historische bezienswaardigheden en prachtige natuur. Rond 1900 begon een toestroom van tuindersfamilie en maakten Segnitz bekend als eentuiniersgemeenschap, een reputatie die tot op de dag van vandaag voortduurt.

De oorspronkelijke oversteek over de Main was een veerpont tussen Segnitz en het tegenoverliggende Marktbreit. Met de bouw van de Mainbrug in 1893 werd de veerpont afgeschaft. Na verschillende scheepsongevallen, die herhaaldelijk de pier van de brug beschadigden werd de huidige brug gebouwd.

Het biedt ook een verblijfplaats voor campers aan en de mogelijkheden voor ontspanning, zoals wandelingen langs de Main of in de omliggende wijngaarden.

Een bankje aan de rand van de Main gunt ons even rust na onze lange wandeling doorheen Marktbreit.

De verdedigingstoren aan de rand van deze rivier wordt, samen met het aangrenzende voormalige “Brussels Educational and Commercial Institute,” beschouwd als het herkenningspunt van Segnitz. Het is niet bekend wanneer de toren gebouwd werd. Het is wel geweten, dat ze, in ten minste twee fasen is gebouwd. Het kreeg zijn huidige vorm in 1597 met een achthoekige structuur op de bovenverdieping en een dak van Italiaanse leisteen.

In de loop der jaren heeft het naast zijn verdedigende functie nog diverse andere functies gehad zoals een troepenkazerne, opslagruimte, appartement voor de nachtwaker, het armenhuis en een jeugdherberg. De twee bovenste verdiepingen worden nu gebruikt als vakantieappartement.

Het Brussels Instituut genoot in de 19e eeuw een zeer goede reputatie, omdat het voornamelijk Joodse studenten van over de hele wereld naar dit internaat bracht. Het werd gesticht door een Israëlitische leraar, Julius Brussels, als een handelsschool met internaat. Zijn opvolger breidde de school en het internaat aanzienlijk uit en ook christelijke studenten waren toen welkom. Tot 172 leerlingen uit bijna heel Europa en zelfs Amerika woonden rond 1870 in het Segnitz-internaat. De school en het internaat sloot zijn deuren 1881.

De plattegrond van de oude binnenstad duidt duidelijk de centrale ligging van het Rathaus aan. Gelegen aan de kruising van vier straten. Oorspronkelijk was er op de plaats van het huidige stadhuis een plein waar de dorpsrechtbank bijeenkwam. Het werd gebouwd in 1587 en werd in de loop der eeuwen meerdere keren gerenoveerd. In zijn meer dan 430-jarige geschiedenis is het stadhuis van Segnitz altijd het dorpscentrum geweest voor alle burgers en dit niet alleen tijdens raadsvergaderingen en rechtszaken. Er was een keuken, een verwarmde hal en twee winkels, die te bereiken waren via kleine poortjes. Een andere kamer diende als een " Narrenhäusle" (Gekkenhuis). Onder het stadhuis bevindt zich de kerkkelder, waarin ooit de oogst van de kerkwijngaarden werden opgeslagen.

Het ooit nieuwe stadhuis, dat inmiddels al lang oud is geworden, is na een renovatie in 1924 een prachtig vakwerkgebouw. Met zijn indrukwekkende gevels staat het op een waardige manier naast soortgelijke gebouwen. 

Het Segeum Museum in Segnitz is een archeologisch museum dat een fascinerend inzicht biedt in de begrafeniscultuur van de prehistorie tot de vroege middeleeuwen en toont vondsten uit verschillende tijdperken. De tentoonstellingen omvatten grafgiften, keramiek en reconstructies van grafheuvels alsmede de lokale geschiedenis en een buitengewoon rijk gemeentearchief met veel middeleeuwse documenten.

Verder in het dorpje staat de Evangelisch-Lutherse Segnitz kerk, oorspronkelijk ontstaan uit een kapel en gewijd aan St. Martin, een historisch gebouw dat dateert uit de 13e eeuw. Het heeft een rijke geschiedenis en architectuur, waaronder een toren met een spitshelm. Het oudste deel van de kerk is de toren, waarvan de oorsprong kan worden gedateerd in de laat-romaanse periode rond 1250.

Kennelijk moesten de mensen in Segnitz in tijden van onrust ook voor bescherming tegen plunderingen zorgen. Het dorp werd destijds omgeven door een muur met een gracht en een dichte heg.

Een bijzonder kenmerk was ook de versterkte kerk (vestingwerken rond een kerkhof) die onder andere de verdedigingswapens herbergde. Een stevig verdedigingssysteem in de vorm van een muur, torens, kantelen en schietgaten bestond aanvankelijk alleen rond het kerkhof.

Door verbouwingen in 1970 werd het visuele effect sterk beperkt. Van dit complex zijn vandaag de dag nog de muren aan drie zijden, de gevangenistoren en enkele opvallende fundamenten van de voormalige gebouwen bewaard gebleven. Na de renovatie in 2005 is de omgeving van de versterkte kerk niet alleen een toeristische plek, maar wordt ook als park gebruikt voor culturele evenementen. Onder de bestrating rusten nu de doden die tot 1607 op het kerkhof werden begraven.

Door een groot aantal sterfgevallen in 1607 door de pest, was de begraafplaats rond de Sint-Martinuskerk niet meer voldoende. Er werd een nieuwe begraafplaats buiten het dorp voorzien. Eén van de beroemdste Frankische architectonische monumenten is het portaal, waarop de wapenschilden van de toenmalige dorpsheren, de markgraven evenals de kerkbeschermer St. Martin te zien zijn. De arcade achter het portaal bevat waardevolle grafschriften en fresco's uit de 16e en 17e eeuw.

Een klein dorpje maar wel veel te zien en te ontdekken.

Blij dat het toch nog droog gebleven is, maar wel veel frisser als de dagen ervoor, stappen we over de brug, trapje af, op weg naar onze staanplaats.

Nog een stadje dat we al dikwijls voorbij reden is Markbreit, een kleine maar prachtige stad gelegen aan de Main en in het dal van de Breitbach staat bekend om zijn historische charme, met schilderachtige vakwerkhuizen en middeleeuwse architectuur.

Daarnaast heeft Marktbreit een bijzondere betekenis in de medische wereld want het is de geboorteplaats van Alois Alzheimer (1864), een neuropatholoog en psychiater. Hij is vooral beroemd door de ziekte die in 1906 voor het eerst door hem beschreven werd en naar hem genoemd is, de ziekte van Alzheimer. Aan de Ochsenfurter Straße is het Alois Alzheimer Memorial and Conference Center gevestigd. Zoals op de gedenkplaat staat vermeld, werd Alois Alzheimer op 14 juni 1864 in dit huis geboren. 

We installeren ons op de mooie aangelegde camperplaats "An den Mainwiesen" aan de Marktstefter Straße. (€ 12,00 + sani + stroom) De plaats is gelegen met zicht op de rivier de Main voorzien van een kleine baai met gazon en waar kinderen zich kunnen uitleven in een ruime speeltuin. Bij mooi weer is het, volgens ons, één van de mooiste aangelegde camperplaatsen.

De vorige dagen stralende zon en heel warm en vandaag grijs en miezerig.

De stad binnen de 16 eeuwse ommuring en de Bachgasse, buiten de muren, zijn beschermd en in zijn geheel een archeologisch monument.

We laten het niet aan ons hart komen en vertrekken op ontdekkingstocht naar het stadje via een aangelegd pad langs de rivier. Een trap aan de brug leidt ons naar boven en nog een 400 m verder staan we voor de historische stadspoort, die deel uitmaakt van de oude stadsmuur. Een prachtig voorbeeld van middeleeuwse architectuur. Ze diende vroeger als toegang tot Marktbreit en als verdedigingsstructuur.

Vroeger waren er vier poorten, waarvan de Hoofdpoort nog steeds bewaard is gebleven. Het werd in 1945 tijdens de oorlog verwoest en in 1946/47 herbouwd. 

Naast de stadspoort staat een prachtig voorbeeld van renaissance-architectuur en al één van de opvallendste bezienswaardigheden van de stad, het Stadhuis.

De kern van de stad ontwikkelde zich links en rechts van de Breitbach.

We vervolgen onze route via de Bachstrasse. Het mooiste en meest gefotografeerde plaatsje is het hoekje in de Bachstraat waar het Malerwinkelhaus uit de 17^de eeuw staat. Het wordt vermeld als het schilderachtig icoon van de stad.

De geschiedenis van de "Hauses am Maintor auf der Bachmauer" (Huizen bij de Hoofdpoort aan de Bachmuur), die vroeger uit drie huizen bestond, gaat terug tot de economische bloeiperiode van de marktstad aan het begin van de 18e eeuw. Het pand kreeg zijn huidige vorm na een renovatie in 1774.

Sinds de uitgebreide restauratie in 1991 fungeert de Malerwinkel als museum, dat de geschiedenis en cultuur van Marktbreit belicht.

Na de nodige (en te veel) foto’s genomen te hebben, van het pittoresk hoekje en de Breitbach die onder de hoofdpoort doorvloeit, blijven we het riviertje in de Bachgasse volgen tot het eerste bruggetje en de Weißer Turm, één van de vele torens die de stad ooit beschermden als onderdeel van de verdedigingsstructuur.  De stadsmuur dateert uit de 16^de eeuw en is gedeeltelijk bebouwd met woongebouwen. Er zijn nog steeds veel ronde verdedigingstorens bewaard gebleven, waarvan sommige tot het midden van de 20e eeuw werden gebruikt of bewoond.

Via de Schustergasse komen we in de Marktstrasse met zicht op het Rathuis en de Stadspoort binnen de muren.

Het Stadhuis, uit 1579 heeft een indrukwekkende oostgevel, een gotische wenteltrap en een historische trouwzaal. Bovenop de puntgevel staat een beeld van Sint-Joris dat als  juridisch symbool diende om de passerende schippers op de Main duidelijk te maken dat er in Marktbreit tol betaald moest worden. Als pronkzijde fungeert de oostelijke gevel aan de smalle Marktstraße die nu samen met de Hoofdpoort een architectonisch ensemble vormt.

De geschiedenis van het stadhuis is nauw verbonden met die van de stad Marktbreit. In de Hoge en Late Middeleeuwen werd de nederzetting “Niedernbreit” een belangrijke handelspost. De kern van de huidige stad lag aan de zuidkant van de zijrivier de Breitbach, op een veilige plaats die geen jaarlijkse overstromingen ondervond van de Main. Rond 1550 werd het opkomende dorp Niedernbreit ommuurd en kregen de inwoners in 1557 marktrechten, zodat de plaats voortaan Marktbreit heette. 

De geschiedenis van het Hotel “Löwen”, een voormalige herberg, gaat terug tot de 15^de eeuw.  Het vakwerk dateert uit de 18e eeuw.

Koning Lodewijk I van Beieren was één van de gasten van wat nu de op één na oudste herberg van Beieren is.

De Marktplatz is een historische plek met charmante vakwerkhuizen. De meeste gebouwen zijn gebouwd tijdens de wederopbouw na de Dertigjarige Oorlog, waardoor een groot deel dateert uit de 18^de eeuw.

Op het kasteelplein pronkt het statische “Kasteel Seinsheim”, een voormalige adellijke residentie. De geschiedenis er van begint in 1580. Het werd oorspronkelijk gebouwd als residentie voor de vrouw van de baron, later huisvestigde er de rechtbank van Marktbreit en tijdens de nazitijd diende het als werkkamp.

Na de oorlog werd het complex gebruikt als schoolgebouw en stadsbibliotheek. Op het einde van de 20^ste eeuw werd het volledig gerenoveerd. Tegenwoordig worden delen van de begane grond en de kelder verhuurd aan een restaurant en op de eerste verdieping is de stadsbibliotheek en het archief. 

De Evangelische kerk is gewijd aan St. Nicolai, een laat gotisch gebouw uit de 14^de eeuw met uitbreidingen in de 15^de eeuw. Een bijzonderheid zijn de vijf Seinsheim-grafschriften. Op de plaats van de huidige kerk stond destijds al een voorgangerkerk. Het was gewijd aan Sint Nicolaas. In 1712 werd een stenen torengalerij toegevoegd, waarboven zich het achthoekige appartement van de torenwachter bevond.

Zoals op veel plaatsen in Duitsland moet je de Katholieke kerk ergens gaan zoeken. Dit zijn over het algemeen kleinere gebouwen. De St. Ludwig kerk, gelegen aan de rand vann de oude binnenstad, werd gebouwd tussen 1846 en 1849 en heeft een opvallende architectuur, met een westportaal versierd in een romaniserende stijl en een achtzijdige toren op het dak.

De stad biedt mogelijkheden voor ontspannende wandelingen langs de rivier en het ontdekken van de rijke geschiedenis en cultuur.

Aan de oever van de Main staat de Alter Kranen, een overblijfsel uit de oude haven en gebouwd volgens het principe van een tredkraan. Er bestond al een voorloper van de huidige Hoofdkraan, die in hout en vakwerkbouw was gebouwd maar volledig werd weggevaagd door een verwoestende overstroming. De huidige is gemaakt van steen en hout. Het cilindervormige kraanhuis heeft een diameter van ongeveer 9,25 meter en een hoogte van 6 meter. Binnenin zijn nog de originele dubbele tredwielen van eikenhout, die werden gebruikt om goederen te laden en lossen. De kraan speelde een belangrijke rol in de handel, waarbij producten zoals koffie en koloniale waren werden overgeslagen van schepen naar karren. Vandaag de dag is de Alter Kranen een industrieel erfgoed en een van de iconen van Marktbreit.

En we gaan verder ! Naar Kitzingen, een plaats die we ook reeds kennen van vorige reizen.

Het ligt aan de rivier de Main en maakt deel uit van de regio Franken, die beroemd is om zijn wijnproductie en wordt beschouwd als het wijnhandelscentrum van Franken!

Officiële motorhomeparking aan de Bleichwasen met zicht op de Main. (11€ + sani & stroom)

In de nabijheid van de Gartenschaugelände Kitzingen: Een prachtig parkgebied, perfect voor een ontspannende wandeling of een picknick.

“Gartenstadt am Fluss” dat was het motto van de Kleine Tuinshow in Kitzingen in 2011. Het park, dat voor dit doel langs de oevers van de Main is aangelegd, is uitgegroeid tot het blijvende groene hart van de stad, waar de tuinbouwtraditie leeft. 

Via een aangelegd wandelpad met spel en sport mogelijkheden loop je, via de Alte Mainbrücke, het mooie stadje in.

De Alte Mainbrücke is een historische stenen brug over de rivier de Main. Ze werd oorspronkelijk gebouwd in de middeleeuwen. Door de eeuwen heen onderging ze verschillende renovaties, waaronder een transformatie van een houten constructie naar een stenen brug. Ze is niet alleen een functionele oversteekplaats, maar ook een stuk geschiedenis. Het bevat elementen zoals een standbeeld van Sint-Jan van Nepomuk en een ijzeren kruis.

Tegenwoordig is de Alte Mainbrücke een voetgangersgebied met een schilderachtig uitzicht op de mooie aangelegde promenade langsheen de rivier en de historische skyline van de stad met 4 torens.

Vooraan aan de linkerkant torent de katholieke St. John’s kerk, gebouwd tussen 1402 en 1463, voorzien van een rijkelijk versierd noord- en westportaal. Het timpaanreliëf, het driehoekige gevelveld tussen de kroonlijst en de schuin oplopende daklijsten, verbeeldt het "Laatste Oordeel".

Aan de rechterkant pronkt de Evangelische Stadskerk, ingewijd in 1699. Het bijbehorende Ursulinenklooster werd in 1803 opgeheven en de kerk deed dienst als hooiopslag en militair hospitaal. Na de tweede, protestantse inwijding in 1817 werd het schip zwaar beschadigd bij een luchtaanval in 1945. In 1950 werd de kerk herbouwd en kreeg ze haar derde inwijding.De kerk is niet alleen een gebedshuis, maar er worden ook diverse culturele en muzikale evenementen georganiseerd, zoals concerten en gemeenschapsbijeenkomsten.

Het toeristenbureau, voor een plannetje van de stad, bevindt zich direct links op het einde van de brug.

De Marktstrasse leidt ons naar het Rathaus, in renaissancestijl gebouwd in 1563.

De 39 meter hoge toren naast het stadhuis is de Marktturm. Het deed vroeger dienst als uitkijktoren en gevangenis en maakte deel uit van de stadsmuur. Tegenwoordig bevindt zich hier het centrale archief van het Duitse carnaval.

Tussen de prachtige herenhuizen op het marktplein valt de onlangs gerenoveerde vakwerkgevel van het "Poganietz House" op. Het prachtige siervakwerk met de gebogen Andreaskruisen, het houtsnijwerk is een meesterwerk van Frankische vakwerkkunst. Het werd in 1556 gebouwd en is een van de oudste herenhuizen in Kitzingen. Sinds de bouw bestaat het gebouw uit twee onafhankelijke huizen. Hier huisvest het Conditorei Museum. 

Al zoekend naar de vierde toren, die we in de skyline zagen, komen we aan de Deusterturm. De oorsprong van een kasteel gaat terug tot de 16^e eeuw en diende aanvankelijk als officiële residentie van de Markgraven. De toren behoorde toe aan het kasteel en deed ooit dienst als trappenhuis en uitkijktoren. Terwijl het kasteel zwaar beschadigd raakte bij de luchtaanval op Kitzingen, bleef de toren behouden. Na verschillende eigenaars kwam het in het bezit van de familie Deuster, naar wie uiteindelijk het pand vernoemd werd. Het kasteel zelf werd vervangen door een schoolcentrum. Het ongeveer 600 jaar oude keldergewelf is bewaard gebleven.

In de brochure lezen we iets van een scheve toren. Dus die moeten we ook even vastleggen op foto. Het is eventjes zoeken, zelfs met het plannetje erbij maar uiteindelijk vinden we hem op de hoek van de Falterstrasse. De Falterturm, ook wel de "scheve toren van Kitzingen" genoemd, werd van 1469 tot 1496 als uitkijktoren in de buitenste stadsmuur van Kitzingen gebouwd. Met een hoogte van 52 meter is de scheve torenspits het herkenningspunt van de stad. 

Een aantal legendes vermelden het scheve dak. Door watertekorten tijdens de bouw zou de mortel zijn vermengd met wijn. Bij het bouwen van het blad zouden de timmerlieden te diep in het glas hebben gekeken en daarom is de kap scheef gebouwd.

Een andere legende zegt dat de rechte toren boog voor de bruid, een maagd uit Sulzfeld, op de bruiloft van de zoon van een raadsheer. Hij feliciteerde haar met haar knappe bruidegom en zei: "Als er nog een maagd naar Kitzingen komt, dan zal ik weer rechtop gaan staan." Sindsdien is er geen maagd meer naar Kitzingen gekomen...

We stappen een 300 m verder naar de Luitpoldbau, (het vroegere Prinz-Luitpold-Bad). In 1913 werd de eerste steen gelegd voor het toekomstige openbare badhuis, dat ook voor zout- en geneeskrachtige baden gebruikt zou worden na de ontdekking van een pekelbron. Direct na de Eerste Wereldoorlog kreeg het Prinz-Luitpold-Bad voorzieningen voor bubbelbaden en zuurstofbaden maar in de winter moest het steeds weer de deuren sluiten vanwege het gebrek aan kolen. Uiteindelijk werd het badhuis in de jaren zeventig definitief gesloten. In 1977 werd begonnen met de verbouwing van het historische gebouw. Het voormalige openbare badhuis is door de Beierse Rijksdienst voor Monumentenzorg als monument erkent en huisvest nu het volwassenonderwijs. 

Vanaf hier zoeken we onze weg terug naar de Main en komen voorbij de Oude Synagoge. Deze werd gebouwd in 1882 en herdenkt de eens zo belangrijke Joodse gemeenschap van de stad. Het kostbare interieur en de torenkoepels werden in 1938 het slachtoffer tijdens de Kristallnacht. Na de verbouwing wordt de synagoge nu vooral gebruikt voor culturele doeleinden. Door de Open Monumentendag is de synagoge vandaag uitzonderlijk te bezichtigen en gaan we er even een kijkje binnen nemen.

Tot slot maken we nog een wandeling langsheen de Mainpromenade, die tijdens ons vorig bezoek nog in aanmaak was, en genieten van een ijsje op een bankje met zicht op de oude brug. 

Het pittoresk stadje, dat bekendstaat om zijn wijncultuur en goed bewaarde middeleeuwse architectuur zijn we tijdens voorbije reizen, al verscheidene keren, voorbij gereden. Tijd om het nu eens een bezoek te brengen.

De stad wordt omringd door wijngaarden en biedt een verscheidenheid aan wijnproeverijen, waardoor het een paradijs is voor wijnliefhebbers. Met zijn schilderachtige wandelpaden is Iphofen ook een geweldige bestemming voor wandelaars.

De mooie gratis camperplaats, met uitzicht op de historische stadsmuur, is gelegen aan de Einersheimerstrasse (Sani + stroom)

Het is zaterdag, dus eerst opzoek naar de bakker. Onze zoektocht begint langsheen het padje van de stadsmuur.

De Eulen Turm (Uilentoren), één van de meest opvallende torens in de middeleeuwse stadsmuur is de eerste toren die we tegenkomen. Deze diende als uitkijktoren en bood een panoramisch uitzicht over de stad en het omliggende platteland. De toren heeft ook een grimmige geschiedenis, aangezien de kerker werd gebruikt om zware overtreders gevangen te zetten. Het is de hoogste en meest prominente toren in de vestingwerken van Iphofen.

De ingang van het stadje bevindt zich langsheen de Einersheimer Tor, één van de historische stadspoorten. Het dateert uit de middeleeuwen en maakte deel uit van de vestingwerken van de stad.

Ze speelde een belangrijke rol in de verdediging van Iphofen. Met zijn puntige boog en met elementen zoals een Wehrerker (een kleine naar voren uitstekende voorbouw aan de muren dat gebruikt werd om kokende pek of water over aanvallers te gieten) behoudt het zijn middeleeuwse charme. Aan de binnenkant van de poort markeert een stenen kruis de plek waar een burger van Iphofen in 1632 tragisch gedood werd door Zweedse troepen.

De bakker hebben we hier al heel vlug gevonden en we nemen ook onze voorzorgen voor morgen door de sluitingsdag op zondag. 

Ondanks de vele wijnhuizen ondervinden we dat Iphofen veel meer te bieden heeft dan "Wijn & Genot".

Een wandeling doorheen de historische binnenstad, met zijn kronkelende straatjes, trotse herenhuizen uit voorbije eeuwen en prachtige kerken is al een bezienswaardigheid op zich.  

Het Knaufmuseum, met een buitengewone collectie reliëfs van oude beschavingen, is gehuisvest in een prachtig barok gebouw. In de jaren 1960 begon de gipsfabrikant en beschermheer van de kunsten, Dr. Alfons N. Knauf, met de verbouwing van een prachtig barokgebouw uit 1688 tot een privémuseum. Hij, die zijn hele leven gefascineerd was door het onderzoek naar gips, bezocht samen met zijn broer jarenlang de belangrijkste musea ter wereld en verzamelde belangrijke gipsen afgietsels in reliëfvorm. Tegenwoordig presenteert het Knauf Museum meer dan 200 replica's van de meest indrukwekkende museumstukken van over de hele wereld waarvan uitzonderlijke objecten teruggaan tot 3500 voor Christus.

Aangekomen op het marktplein staat de Marienbrunnen (fontein) met het beeld van de Maagd Maria in het midden, wat bescherming en gratie symboliseert. Historisch gezien was de fontein een gemeenschappelijke ontmoetingsplek waar de lokale bevolking water haalde, hun dieren liet drinken en het nieuws uitwisselde.

Daarachter verschijnt voor ons het mooie Rathaus (stadhuis), een prachtig voorbeeld van barokke architectuur. Het dient zowel als historisch monument en als administratief centrum van de stad. De elegante façade met indrukwekkende dubbele trap,het prachtige portaal met het wapen van de prins-bisschop, de daktorentjes en de artistieke waterspuwers zijn het symbool van het culturele erfgoed van de stad. Het heeft een rijke geschiedenis, die teruggaat tot het begin van de 18e eeuw toen het werd gebouwd ter vervanging van een ouder, verslechterend stadhuis.

Achter het stadhuis torent de toren van de parochiekerk van St. Veit, een mengeling van laatgotiek, renaissance en vroegbarok in overeenstemming met zijn lange bouwperiode. Op de plaats van de huidige kerk was er al een kapel gewijd aan St. Vitus. De burgers van Iphofen bouwden aan deze kerk 200 jaar lang (van 1414 – 1612).

De hoge en massieve toren naast de kerk is de Middagsturm en diende als bewaarplaats voor diegenen die betrokken waren bij criminele activiteiten of in conflict was gekomen met de rechter. De poortpassage vertoont nog steeds de sporen van een voormalige valhek en de apparaten.

Tevens aan het kerkplein bevindt zich de gotische Sint-Michielskapel, het oudste nog bestaande heilige gebouw in Iphofen. Het diende als grafkapel zolang de begraafplaats hier lag. Aan de oostelijke muur zijn restanten van schilderijen uit de tijd van de bouw rond 1380 bewaard gebleven. In de kelder van de kapel bevindt zich het enige bewaard gebleven ossuarium (knekelhuis) in Neder-Franken. De botten die daar opgestapeld liggen, dateren uit de late middeleeuwen.

Ossuaria werden gebruikt voor de beenderen die werden gevonden bij het delven of ruimen van graven toen een graf opnieuw werd bezet. Voor het middeleeuwse kerkhof, met zijn beperkte ruimte, was de bouw ervan onvermijdelijk. Het kleine raampje in de deur geeft, volgens de traditie, zicht op de gestapelde botten.

Een verdere wandeling doorheen het stadje brengt ons bij het Zehntkeller Hotel. Op de plaats van het huidige Hotel stond ooit het Mönchshof van het Augustijnenklooster van Birklingen, dat al in 1486 werd genoemd. Na de verwoesting van het klooster in de Boerenoorlog zocht het daklozen klooster hier zijn toevlucht. De tiendewijn voor de prins-bisschop werd opgeslagen in de ruime kelders. Dit is waar de naam "Zehntkeller” vandaan komt.

Tijd voor het middageten. Na de middag gaan we de stadsmuur ontdekken.

Een wandeling langs de stadsmuur biedt niet alleen een kijkje in de geschiedenis, maar ook een prachtig uitzicht op de omliggende wijngaarden.

Iphoven heeft nog een volledig bewaard gebleven stadsmuur met torens en poorten en omringt het historische centrum van de stad. De muur heeft de stad eeuwenlang beschermd en draagt bij aan de charmante sfeer van Iphofen.

We starten onze rondweg aan de Uilentoren en volgen deze keer de linkerkant van de vestingmuur.  Na 180m komen we aan de “Pesttor” (Pest- of dodenpoort) die sinds 1596 dicht gemetseld werd. Zijn naam herinnert aan de tijd toen de “Zwarte Dood” woedde in de stad. Via deze poort werden de doden elke nacht op een kar naar de begraafplaats buiten de stad gebracht en daar in grote kuilen begraven.

De massieve vierkante toren diende in de 19e eeuw tijdelijk als een armen huis.

We blijven het pad volgen en zien in de verte de schouwpijpen van de Knauffabriek.  

Aan de indrukwekkende Mainbernheimer Tor, gebouwd in 1533 en vroeger ook de Spitaltor of buitenste poort genoemd, bevindt zich ook het huisje van de poortwachter. Tegenwoordig presenteert de poort zich als een vierkant gebouw met een vakwerkconstructie aan de stadszijde.

Een brug uit de 17e of 18e eeuw leidt over de stadsgracht naar het Vorwerk, een eenvoudige doorgang met kantelen. De Mainbernheimer Poort is een bewijs van het strategische belang ervan in de middeleeuwen. Eeuwenlang waren er herhaaldelijk geschillen met de naburige Mainbernheimers over de weg die hier samenkomt.

De volgende twee torens die we op onze weg tegenkomen zijn de Henkersturm (de Beulstoren) die ooit diende als woning van de beul. De inwoners vermeden zorgvuldig elk contact met hem. Hij had zijn speciale plaats in de herberg en in de kerk en werd uitgesloten van ere-ambten en in veel gevallen werd hem zelfs een kerkelijke begrafenis ontzegd. Als gevolg van deze uitsluiting werden de families van de beulen gedwongen onderling te trouwen. In de meeste gevallen werd het vak geërfd van vader op zoon of schoonzoon.

De andere toren is de logge Bürgerturm dan weer diende als gevangenis voor delinquente burgers. De leeuwenmonden en de schietgaten laten zien dat de hoektoren van bijzonder belang was voor de verdediging van de stad.

Het herkenningspunt van de stad is de “Rödelseer Tor”, de oudste van de drie bewaard gebleven stadspoorten en wordt beschouwd als een parel onder de beroemde gebouwen van Iphofen. De bouw gaat terug tot 1455 – 1466. Met zijn oorspronkelijke holle bakstenen toren, het nette vakwerk en het poortgebouw is het een motief voor talloze schilders en fotografen.

Het is een prachtige middeleeuwse poort en één van de meest iconische bezienswaardigheden van Iphofen door zijn unieke architectuur en historische betekenis.

En zo komen we terug aan de Einersheimer Tor en aan de parking. Die staat intussen al helemaal vol.

In de vroege avond krijgen we nog een gratis concertje van de plaatselijke brandweer aan de kazerne recht tegenover de parking. De brandweerlieden vieren waarschijnlijk een verjaardag of afscheid van één van de leden met een drankje en een muzikaal evenement.

Deze leerrijke maar vermoeiende dag is teneinde gekomen, veel gewandeld maar ook veel gezien. De moeite om een stop te overwegen.

Bijlagen:
Iphoven -stadtplan.pdf (3.1 MB)   

Een charmant stadje, gelegen in het Aischtal, dat bekend staat om zijn pittoreske straten, historische bezienswaardigheden.

We placeren ons op de Festplatz met een officiële camperplaats achteraan, aan de Riedfelder Ortsstraße. (5€ + sani en stroom)

Het stadje, dat we eigenlijk nog niet kennen, gaan we nu bezoeken. In de middeleeuwse oude stad zijn door de eeuwen heen tal van historische gebouwen gebouwd. Herenhuizen, een goed bewaard gebleven stadsmuur en de oude en nieuwe kastelen van de Hohenzollerns. Al deze gebouwen en monumenten hebben hun eigen verhalen over de stad en haar inwoners.

Natuurlijk ontbreekt het geheime heraldische dier van de Neustadt niet maar daar over meer later.

Vanop het voetgangersbruggetje over de Aisch, gelegen achteraan aan de parking, heb je al een pittoresk zicht op het stadje.

Een oude locomotief van de Deutsche Bundesbahn verwelkomt ons in het stadje.

Als eerste komen we toe aan het “Museen im Alten Schloss" dat gevestigd is in de voormalige residentie van de markgraven.Het bestaat uit drie verschillende soorten musea.

Het "Aischgründer Karpfenmuseum" dat informatie geeft over meer dan 1250 culturen van de karperteelt in het gebied.

Het "Markgrafenmuseum" over de invloed van de Hohenzollern-familie op de ontwikkeling van de stad en de taken van de Feldgeschworenen (het zevenkoppige of veldjurysysteem) die verantwoordelijk zijn voor het vaststellen en beschermen van de landgrensmarkeringen in de middeleeuwen en tot op de dag van vandaag. Ze bekleden één van de oudste erefuncties in Beieren. Ze houden toezicht op de naleving van grenzen, stellen grenzen en oriëntatiepunten vast en werken nauw samen met de landmeetkundige bureaus.

Meer dan zes eeuwen lang hebben de Frankische Hohenzollerns het leven in de stad gevormd. Ze breidden de voormalige marktstad Riedfeld uit tot een nieuwe stad – vandaar de naam "Neustadt".

Het 3^de museum "Kinderspielwelten" is een tentoonstelling met verschillende soorten speelgoed, waarmee kinderen in de laatste twee eeuwen speelden.

Het Neues Schloss, in renaissancestijl, werd aanvankelijk gebouwd tussen 1575 en 1626.

In tegenstelling tot het versterkte Altes Schloss, was het Neues Schloss puur ontworpen als residentie. Het werd gebouwd op een fundering van 643 eikenhouten palen om het te beschermen tegen de vochtige omstandigheden van de Aischgrund. De grote gevel kijkt uit op de stad en is gedeeltelijk geïntegreerd in de stadsmuur.

Een unieke wenteltrap in de toren werd ontworpen zodat de markgravin op haar paard naar haar vertrekken kon rijden - een zeldzaam architectonisch kenmerk in die tijd!

De bouw van het nieuwe markgravenpaleis begon in 1575 en werd in 1626 voltooid. In 1887 werd het kasteel verkocht aan de stad Neustadt en vervolgens gebruikt als kleuterschool, ijkkantoor en brandblusstation.

Helaas verwoestte een brand in 1906 een groot deel van het kasteel, waarbij alleen de achthoekige trappentoren intact bleef. Het gebouw werd later herbouwd en herbergt nu een school.

De Marktplatz, het levendige hart van de stad, met een prachtige fontein de “Neptunbrunnen”, wordt omringd door historische gebouwen, waaronder het indrukwekkende Rathaus (stadhuis), met de beroemde houten Geißbock die dagelijks om 12.00 uur al mekkerend verschijnt en aansluit bij de legendarische Geißbocksage van de stad :

De boklegende is een fascinerende legende uit Neustadt an der Aisch die uitleg geeft over het geheime heraldische dier van de stad, de bok. In 1461 werd de stad belegerd door hertog Lodewijk de Rijke. De voorraden van de Neustädter raakten op en de situatie leek hopeloos. Maar een kleermaker had een briljant idee: hij liet zich in de huid van de laatste bok naaien en sprong rond op de stadsmuur om de belegeraars voor de gek te houden door te geloven dat de stad nog steeds genoeg voedsel had.

De list was zo overtuigend dat de belegeraars zich ontmoedigd terugtrokken. Hoewel de stad uiteindelijk viel, wordt de ‘held in de geitenhuid’ gevierd als redder.

Na een verfrissend ijsje en een wandeling langsheen de prachtige vakwerkgevels en de middeleeuwse stadsmuur komen we aan de Neurenberger Tor (Oberes Tor). Ze dateert uit de 14e of 15e eeuw en maakte deel uit van de middeleeuwse vestingwerken van de stad.

Het is de enige overgebleven stadspoort, van de oorspronkelijke vier stadspoorten, die als cruciaal toegangspunt diende en voor de controle wie de stad in en uit ging in turbulente tijden.

Is niet alleen een architectonisch hoogtepunt, maar sluit ook aan bij de lokale legende van de Geißbocksage. In de loop der jaren is ze aangepast om tegemoet te komen aan moderne behoeften, zoals het heropenen van de doorgang onder de toren voor toegenomen verkeer. De kelders onder de poort zijn al eeuwenlang niet alleen een opslagplaats maar waren vaak ook een toevluchtsoord.

Vanaf hier keren we terug naar de marktplaats en nog een laatste blik binnen de poorten van het Neues Schloss nu dat de schooluren voorbij zijn.

Via kleine Gassen en Graben komen we aan een graslabyrinth en een prachtige evenementenlocatie: de NeuStadtHalle. Het prachtige gebouw combineert traditie met moderniteit en biedt onderdak aan een breed scala aan evenementen.

Een bezoek aan de Bleichanlage, een serene groene ruimte met vijver, houden we voor een volgend bezoek. Het is perfect voor een ontspannen wandelingen of om van de natuur te genieten. Het gebied organiseert ook verschillende evenementen, zoals de Kunst um die Bleich, een ambachtelijke markt met lokale ambachtslieden en hun creaties. Daarnaast brengen regelmatig Promenade concerten livemuziek naar het park.

Nog een laatste groet aan het locomotiefje en dan rest er ons nog alleen het bruggetje te bewandelen om terug op de parking te komen.

Alhoewel het een mix parking is blijft het in de nacht toch heel rustig.

Na de nodige verzorging van ons rijdend huisje vertrekken we richting Ansbach en ligt aan de historische Burgenstraße. Hier zijn we nog niet geweest.

Even zoeken naar de camperplaats “Am Stadion” op een afzonderlijk deel van de parking aan het zwembad Aquella. (8€) Er is ruimte voor ruim 27 campers met stroomaansluiting en een modern aan- en afvoerstation. Het stadscentrum is op ongeveer 10 min wandelen.

Maar wij gaan met de fiets. Toegekomen op de Martin-Luther-Platz  laten we de fietsen daar achter en beginnen aan onze wandeling door het centrum.

De stad werd oorspronkelijk in de 8e eeuw gesticht als een benedictijnenklooster en groeide later uit tot de residentie van de markgraven. In de barokke periode bloeide Ansbach open en werden indrukwekkende gebouwen gebouwd.  Het heeft veel van zijn historische uitstraling behouden aangezien het nauwelijks werd beschadigd tijdens de wereldoorlogen.

Als we de oude stad inloopt, kun je zowel de middeleeuwen als de barok voelen. Het eerste dat we zien op het plein is de St. Johannis, een historische Lutherse kerk. Ze dateert uit de 12e eeuw en staat bekend om zijn gotische architectuur, waaronder zijn kenmerkende torens van ongelijke hoogte. De kerk heeft een rijke geschiedenis en diende als parochiekerk.

St. Gumbertus kerk, in rococostijl, met drie torens domineert het beeld van de stad en werd oorspronkelijk gebouwd rond 750 als een kloosterkerk door St. Gumbert, de patroonheilige van de stad. Ze heeft, door de eeuwen heen, verschillende transformaties ondergaan en is daardoor een combinatie van verschillende bouwstijlen. De eerste stenen kerk werd rond 1040 gebouwd, waarvan de romaanse crypte onder de Gumbertuskerk nog steeds bestaat. Onder de kapel bevinden zich de romaanse crypte (rond 1040) en de vorstelijke crypte van de markgraven van Ansbach uit de 17e en 18e eeuw.

Tussen Sint-Gumbertus en Sint-Johannis staat het bijna 500 jaar oude stadhuis en wordt vaak gebruikt voor culturele evenementen en tentoonstellingen. Hier bevindt zich ook het toeristenbureau.

 Langsheen de gezellige fussgangerzone, met diverse winkels, komen we toe aan de Ansbacher Residenz, ontstaan ​​uit een middeleeuws complex. De gotische zaal werd in de tweede helft van de 16e eeuw gebouwd en het middeleeuwse gebouw werd tussen 1705 en 1730 omgebouwd tot een modern woongebouw.  Het gelijkvloers van de Residentie bestaat uit drie kamers die afzonderlijk werden gebruikt voor officiële ceremonies: het appartement van de markgraaf, het appartement van de markgravin en het gastenverblijf.  De uitstekende staat van het interieur heeft een bijzondere reden. Door de troonsafstand van de laatste markgraaf in 1791 was het Residenzschloss niet langer de zetel van de vorst en was er nauwelijks nog reden om de staatsvertrekken te moderniseren.

De residentie is alleen te bezoeken met een gids. De Hofgarten, aan de overkant is vrij te betreden.

Als eerste komen we in de Leonhart-Fuchs-Garten. Een prachtige botanische tuin, aangelegd in 2001 als een barokke kasteeltuin met de nadruk op "kruiden". Alles heeft een naamplaatje, dus je kunt iets leren door ernaar te kijken. Het maakt deel uit van de Hofgarten.

Bij de Residentie Ansbach hoort een binnentuin met oranjerie.Het historische, monumentale tuinpaleis werd van 1726 tot 1731 gebouwd en is een van de weinige historische evenementenlocaties in Franken. De verschillende zalen zijn beschikbaar voor culturele evenementen. Op het terras in de Hoftuin en in het café in de Oranjerie kan je genieten van ijs, koffie en zelfgebakken taarten en gebak. De prachtige barokke tuin werd oorspronkelijk aangelegd in de 16e eeuw en werd uitgebreid in de 18e eeuw met een verscheidenheid aan zeldzame planten en oude bomen. Voor ons een ideale plek om even uit te rusten. 

Ons bezoek aan de stad sluiten we af in het shoppingcenter “Brücken-Center”, langs het kleine Zümach-Gärtchen, een charmant baroktuintje, genoemd naar een voormalige burgemeester van Ansbach en via de voetgangersbrug over de B14.

Genoeg gezien en bezocht zoeken we de fietsen terug op en keren terug naar onze staanplaats.

Na een rustige nacht is het weer tijd om verder te trekken.

Vanaf hier gaan we terug noordwaarts maar blijven nog even in Beieren rondtoeren. Onze volgende stopplaats is Weissenburg een pittoresk stadje en ligt aan de rand van het natuurpark Altmühltal.

Een officiële camperplaats vinden we aan het Limesbad in de Badstrasse (gratis + sani + stroom betalend)

Eerst op zoek naar de bakker.

Na 600m komen we aan de Schanzmauer, de grotendeels bewaard gebleven stadsvestingwerken met 38 torens.  De oude muren van de stad zijn een indrukwekkende bezienswaardigheid op zich en heeft het karakter van een voormalige keizerlijke stad behouden. In 1802 verloor ze haar keizerlijke vrijheid, ging eerst over naar het keurvorstendom, vervolgens naar Pruisen en uiteindelijk in 1806 naar het Koninkrijk Beieren. 

De bakker was vlug gevonden in de Bahnhofstrasse. Een volledige tour rond en in het stadje volgt na de middag.

Daarvoor nemen we de fiets en starten onze rondrit in oostelijke richting langsheen de stadsmuur. Ter hoogte van de Obere Stadtmühlgasse ("Knebberlesbuck"), is de met water ondergelopen vestinggracht nog steeds te zien. Oude kaarten laten zien dat in het verleden andere slootgebieden in het westen constant gevuld waren met water, de rest alleen in geval van verdediging. Verscheidene torens komen we onderweg tegen. Te veel om deze allemaal te beschrijven.

En zo komen we in de binnenstad via de Middeleeuwse Ellinger Tor, de enige nog overgebleven stadspoort. Ze maakte oorspronkelijk deel uit van de stadsmuur die rond 1200 gebouwd werd.  Ze is versierd met drie wapenschilden: het eerste stadswapen uit 1241, het huidige stadswapen uit 1481, en het Rijkswapen.  De poort heeft een toren die boven de poort uitsteekt. Deze diende oorspronkelijk als een uitkijkpost, van waaruit wachters het omliggende gebied konden observeren om mogelijke vijanden te detecteren maar het diende ook als toegangspunt voor handelaren en reizigers. Het is niet alleen een historisch monument, maar ook een charmant symbool van de rijke geschiedenis van de stad.

Bij de Ellingerpoort is een stukje stadsgeschiedenis te lezen: het eerste stadswapen (1241) is een tweekoppige adelaar tussen twee kleine witte torentjes. Het verwijst zowel naar de stad (half wit kasteel) als naar de koning (half keizerlijke adelaar).

De Ellinger Tor herbergt nu de historische raadsbibliotheek van de stad.

De St. Andreas Kerk, met een toren van 65 m, wat het tot hoogste gebouw maakt van Weissenburg is een voorbeeld van gotische architectuur en is één van de meest prominente historische gebouwen in de stad. De kerk werd gebouwd tussen 1294 en 1327.

Het bijzonderste kenmerk van de stad is het oude stadhuis, met een indrukwekkende gotische architectuur.  Het diende vroeger als administratief centrum van de stad maar  tegenwoordig is het een populaire toeristische attractie.

Een andere kerk in de oude binnenstad is de Spitalkirche zum Heiligen Geist uit de 15^e eeuw, een onderdeel van een burgerlijk ziekenhuis, het zogenaamde Bürgerspital. Op de zuidmuur van het schip bevindt zich een "Bijbel van de Armen" uit 1480 met scènes uit het leven van Maria en Jezus.

Het marktplein is het historische hart van de stad en wordt omringd door indrukwekkende gebouwen, waaronder het Altes Rathaus, één van de meest opvallende historische gebouwen het “Lebküchnerhaus” (Lebküchnerei is peperkoekbakkerij) en de “Schweppermannsbrunnen”, een achthoekige fontein van zandsteen met een centrale zuil die vier waterstralen heeft, afkomstig uit maskers met groteske gezichten met bovenop de zuil staat een ridderfiguur.

Het plein biedt een gezellige sfeer met winkels, cafés en restaurants. Een terrasje aan het marktplein is nu welgekomen.  Er hangt een warme drukte over de stad. En nog maar pas een eerste slok en de zon verdwijnt achter donkere wolken. Tijd om terug te keren naar onze staanplaats.

Juist toegekomen aan de motorhome borst een onweer los en 10 min. Later klaart de hemel weer op en komt de zon terug tevoorschijn. Omdat we het weer niet vertrouwen blijven we voor de rest van de avond ter plaatse.

Het plan was er om morgen nog een bezoek te brengen aan de Vesting Hohenzollern Wülzburg waar sinds de 11e eeuw een benedictijnenklooster gevestigd was maar dat laten we voor een volgende keer. Het is een indrukwekkende vesting gelegen op de Wülzburger Berg, ongeveer 200 meter boven het stadscentrum van Weissenburg en is één van de best bewaarde renaissanceforten in Duitsland. Het heeft een unieke vijfhoekige vorm, met 5 bastions. Je kan het met de wagen bezoeken want er is parking voorzien (ook voor bussen en campers)

Vandaag rijden we verder. Een afstand van ongeveer 80 km.  Na iets meer dan een uurtje komen we toe in Ingolstadt gelegen aan de Donau.

We nemen een ticket op de Alter Volksfestplatz (P5) aan de Jahnstrasse en achteraan op de parking placeren we ons op de officiële camperplaats (6€/24u + gratis stroom) te betalen bij het buitenrijden aan de kassa vooraan aan de slagbomen. We kennen deze plaats en hebben hier al eens overnacht. De plaatsen zijn wel klein en je staat er deur aan deur maar de korte afstand naar de binnenstad maakt dit dan weer goed.

Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) was het een belangrijke vestingstad. Ze weerstond belegeringen en speelde een strategische rol in de verdediging van Beieren.

Het was de thuisbasis van de eerste universiteit in Beieren, opgericht in 1472.

In de 19e en 20e eeuw werd Ingolstadt een industrieel centrum, met name door de vestiging van Audi en andere bedrijven. Het is ook bekend om zijn bijdrage aan de medische wetenschap en technologie.

Via de Taschenturm, aan de overkant van de Jahnstrasse zetten we onze eerste passen in de binnenstad en na 400m staan we op het marktplein. Hier bevindt zich het Alte Rathaus, een prachtig voorbeeld van gotische architectuur en een van de meest beeldbepalende gebouwen in Ingolstadt.

De 63m hoge toren achter het oude stadhuis is de Pfeifturm uit de 14^e eeuw en diende oorspronkelijk als een stadstoren en uitkijkpost. De naam "Pfeifturm" komt van de torenwachter die met een fluit (Pfiff) waarschuwde voor branden of andere gevaren en wordt nog steeds gebruikt door de "Pfeifturmbläser," een blazersgroep die regelmatig optreedt vanaf de toren.

Het is één van de meest herkenbare bouwwerken in de stad. De toren is toegankelijk voor bezoekers maar de 201 treden naar het uitkijkplatform laten we voorbijgaan.

De Pfarrkirche St. Moritz in Ingolstadt is een van de oudste en meest historische kerken in de stad.  De kerk dateert uit de 9e eeuw en is gewijd aan de heilige Mauritius. Het huidige gebouw, een gotische basiliek met romaanse elementen, stamt uit 1234 en is daarmee het oudste bewaard gebleven bouwwerk in Ingolstadt.

Tot de voltooiing van het Katholieke “Liebfrauenmünster”,  ook wel bekend als het “Münster Zur Schönen Unserer Lieben Frau”, was St. Moritz de enige kerk in Ingolstadt.  De bouw begon in 1425 en werd voltooid in 1525. Het is een mix van een hallenkerk en een pseudobasiliek. De torens, oorspronkelijk gepland met spitsen, bleven onvoltooid en hebben nu een hoogte van 62 en 69 meter.  Het diende als universiteitskerk en speelt nog steeds een belangrijke rol in de katholieke gemeenschap van Ingolstadt.

We keren terug op onze stappen en wandelen langsheen de winkelwandelstraat, een mix van cafés, restaurants en winkels van bekende merken tot lokale boetieks en genieten van de charmante historische gebouwen die de sfeer van de oude stad behouden.

Ingolstadt heeft een rijke en fascinerende geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen. Bewijs hiervan zien we in het prachtige middeleeuws stadscentrum met oude gebouwen.

Aangekomen op het Paradeplein verschijnt voor ons het indrukwekkende “Schloss Lagerhaus” en het “Neues Schloss” (Nieuwe Kasteel).

Het Schloss Lagerhaus, ook wel bekend als de Herzogskasten, dateert uit de 13e eeuw en werd oorspronkelijk gebouwd als onderdeel van de burcht van de stad. Het diende als opslagplaats voor graan en andere goederen, wat de naam "Lagerhaus" verklaart.  Het heeft dikke muren en een robuuste structuur, typisch voor de middeleeuwse opslagplaatsen.  Tegenwoordig doet het dienst voor tentoonstellingen en evenementen.

Het andere Neues Schloss, ook wel bekend als de "Nieuwe Veste" werd gebouwd in de 15e eeuw en diende als residentie en verdedigingswerk. Het kasteel heeft een imposante façade, een indrukwekkend portaal, vier torens en een binnenplaats en is omgeven door een gracht. Het herbergt het Bayerisches Armeemuseum.

Voor de liefhebbers van lange wandelingen kan je via de Donaustieg (voetgangersbrug) naar het Klenzepark, een prachtig stadspark aan de zuidelijke oever van de Donau. Het park werd aangelegd in 1992 tijdens de Beierse Landesgartenschau met waterpartijen, een rozentuin en een brede promenade langs de Donau.

Wij keren terug met onze inkopen en besluiten na de middag met de fiets het Klenzepark te bezoeken.

Aan de achterzijde van de parking en via een voetgangersbruggetje rijden we door het bosrijke padje langsheen de Schutter (zijriviertje v.d. Donau) tot aan de Donau. Verder langsheen de Uferpromenade en de Konrad-Adenauer-Brücke komen we aan de overkant in het Klenzepark.

We fietsen het hele park door met af en toe een stop aan de waterpartijen om even op te frissen. Het is nog steeds rond de 30°.

Rond het park bevinden zich diverse historische gebouwen zoals het “Reduit Tilly”, een museum over de 2^de WO maar oorspronkelijk bedoeld als verdedigingswerk en opslagplaats voor wapens en troepen, de “Turm Triva”, een ovale toren die dienst deed als kazerne en waar nu het Bayerische Polizeimuseum herbergt en het Exerzierhaus, militair gebouw dat diende voor militaire oefeningen en opslag.

Via de Donaustieg gaan we terug naar de overkant. We nemen nog even de tijd voor een laatste blik op het paradeplein met de Ludwigsbrunnen en vervolgen onze terugkeer via hetzelfde pad als voorheen. 

Aangekomen aan de motorhome, stoeltjes buiten, drankje erbij en rust …  

Bijlagen:
Ingolstadt stadsplan .pdf (396.9 KB)   

Nu we hier toch in de buurt zijn nemen we nog een stop in het fascinerend middeleeuws stadje Nördlingen. Het ligt tevens aan de beroemde toeristische route, die bekend staat om zijn schilderachtige stadjes. Het middeleeuwse centrum is waarschijnlijk uniek in de wereld en heeft een fascinerende geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen.  Ze werd voor het eerst genoemd in 898 als "Nordilinga".

De stad ligt in de Nördlinger Ries, een enorme inslagkrater die 15 miljoen jaar geleden werd gevormd door een meteoriet. Vele gebouwen hier zijn gemaakt van gesteente dat kleine diamanten bevat, gevormd door de inslag.  Het Rieskrater Museum biedt inzicht in de geologie en de geschiedenis van de meteorietinslag.

Een perfecte stop en al dikwijls bezocht maar waarschijnlijk nog niet alles gezien…en dat gaan we nu ontdekken.

Eerst installeren we ons op de camperplaats "Kaiserwiese" aan de Innerer Ring (7,5€ + sani en stroom)

Opgepast dat je niet aan de achterzijde van de CP (winkelcentrum) rijdt want daar kun je met de camper niet onder het tunneltje door, dus je moet de Innerring even door rijden en dan links de parking op.

Straat oversteken, nog enkele passen en we wandelen de stad binnen via de Baldinger Tor. Tijdens de Dertigjarige Oorlog werd ze zwaar beschadigd zodat ze, ondanks diverse herstelwerkzaamheden, in 1703 instortte. In 1705 werd het resterende deel van het poortcomplex gerenoveerd en kreeg het zijn huidige uiterlijk. Ze is wel de minst opvallende van de andere stadspoorten.

Net als in de geschiedenis kun je de stad alleen binnenkomen via één van de vijf stadspoorten. 

Je kan de bordjes van de historische stadwandeling volgen of op eigen houtje ronddwalen. Als we de stad niet kennen gaan we langs het toeristenbureau voor een stadsplan.

Nördlingen heeft, zoals Dinkelsbühl, nog een volledig intacte stadsmuur en een zoveelste wandeling over de stadsmuur mag deze keer weer niet ontbreken.

De muur, die er vandaag de dag nog steeds staat, dateert uit het jaar 1327 en bestaat uit vijf poorten, twaalf torens en een bastion.

In de loop van de jaren werd de stadsmuur voortdurend aangepast. Stap voor stap ontstond er een verdedigingssysteem met muren, grachten, wallen, poorten en torens. 

Ik kan hier een beschrijving geven van elke poort en toren maar dan wordt mijn verhaal te lang.

In het kort : de stadspoorten zijn vernoemd naar plaatsen buiten de stad. De steden Baldingen, Löpsingen, Deiningen en Reimlingen hebben hun naam aan vier poorten gegeven. Alleen de vijfde, de Berger Tor is vernoemd naar een berg, de Friedhofsberg.

De indeling van de wandelpaden langs de gracht rondom de muur laat nog duidelijk de ligging van de stervormige vestingwerken.

Het Oude Bastion diende als een machtig bolwerk om het meest kwetsbare deel van de stad te beschermen. Het gebouw dat er vandaag de dag nog steeds staat, werd halverwege de 16e eeuw gebouwd. Tegenwoordig is het een romantisch openluchtpodium. 

De oude binnenstad met kleine en grote steegjes wordt gekenmerkt door honderden historische monumenten, prachtige patriciërs- en burgerhuizen, kerken, torens, poorten en nog veel meer.

Het "Steinhaus zu Nördlingen" is al meer dan 600 jaar het stadhuis. Het oorspronkelijk twee verdiepingen tellende gebouw werd vergroot met een 3de verdieping en een erker aan de voorgevel.

Onder de trap bevinden zich de voormalige gevangeniscellen en onder het platform een ruimte, het zogenaamde "Narrenhäuslein" (kleine dwazenhuis). Kleine vergrijpen werden hier bestraft en tentoongesteld. Het opschrift " Nun sind unser Zwey” herdenkt de voormalige gevangenis.

De St. Georg Dom, gebouwd tussen 1427 en 1505, met zijn duidelijk zichtbare toren is het herkenningspunt van de stad.

De kirchturm ”Daniel” (gekozen uit een bijbelpassage) is een iconische toren en perfect voor een panoramisch uitzicht. De bouw van de circa 90 meter hoge toren begon in 1454 en bijna een halve eeuw later werd de toren voltooid. Toen het dak in 1537 door de bliksem werd verwoest, ontstond kort daarna de huidige torentop.       

De toren was van groot belang voor de stad. Twee bewakers hielden hier dag en nacht de wacht en zorgden ervoor dat de bewoners veilig waren tegen vuur en vijanden. Om er zeker van te zijn dat alle bewakers op hun post waren, moesten de wachters op de "Daniel", de poortwachters en de bewakers in de stad 's nachts "So, G'sell, so!" (Zo, maat, zo !) roepen.

Er wordt verteld dat in 1440 een vrouw 's avonds een kan bier voor haar man wilde halen. Bij de Löpsingerpoort zag ze een weggelopen zeug met haar achterste tegen een poort schuren. Ze ontdekte dat het hek niet goed gesloten was. Haar verontwaardigde kreet: “Zo, maat, zo!” was gericht op de bewakers.  Deze bekenden dat zij waren omgekocht om 's nachts de poort op een kier te laten staan, zodat een gewapende bende de stad kon veroveren.  Zo redde een varken Nördlingen. Niemand weet of dat zo was. Wat wel waar is, is dat in 1440 twee poortwachters werden geëxecuteerd wegens verraad.

Historisch gezien heeft de roep van de wachter vermoedelijk een meer praktische achtergrond: de roep, die elk uur in het donker door alle wachters tegelijk werd geroepen, moest ervoor zorgen dat alle wachters op hun post waren en niet sliepen.

De torenkamer, gelegen op de 8e verdieping op een hoogte van 66,40 meter, wordt nu nog steeds permanent bewoond door een bewaker.  Nog steeds doet de dienstdoende wachter elk half uur vanaf 22.00 uur tot middernacht vanuit de torenkamer de oproep.

Voor de cultuurliefhebbers zijn hier ook vele musea zoals o.a. het eerder genoemde Ries Crater Museum, het Stadt- en Stadtmauermuseum… en het Bayerisches Eisenbahnmuseum.

Het Beierse Spoorwegmuseum is gevestigd in de oude locomotiefloodsen. Het herbergt meer dan 100 originele spoorvoertuigen waaronder alleen al 25 stoomlocomotieven – van kleine rangeerbokken tot elegante sneltreinlocomotieven.

Parking op de parkeerplaats “Deininger Tor” (P5) (geschikt voor campers). Het Beierse Spoorwegmuseum bereikt u in ongeveer tien minuten via de tunnel in Wemding.

We blijven nog even de Romantische Strasse volgen en rijden de camperplaats op in Dinkelsbühl gelegen aan de Mönchsrother Straße (parking 2Pa - € 8,00 + sani en stroom)

Er is ook een 2^de camperpark, gelegen aan de Larrieder Straße (parking P5 - - € 8,00 + sani en stroom)

Dinkelsbühl is een prachtig middeleeuws stadje in Duitsland, gelegen in de deelstaat Beieren die bekend is om zijn goed bewaarde historische binnenstad met prachtige vakwerkhuizen en indrukwekkende gebouwen. De straten hebben een unieke trechtervorm, wat een gevolg is van de historische handelsactiviteiten. De stad is nog steeds volledig ommuurd met diverse poorten die toegang geven tot de binnenstad.

De oude stadsmuur met 14 torens is nog grotendeels intact en door 4 stadspoorten kan je Dinkelsbühl binnen komen. Het is een van de best bewaarde middeleeuwse verdedigingswerken in Duitsland. 

Vanaf de parking ben je na 300 m aan de Nördlingerpoort. Deze werd rond 1400 gebouwd en heeft een sierlijke trapgevel.  Het vestingachtige gebouw (14e eeuw) met gracht, kantelen en schietgaten voor de poort is de Stadtmühle.  Het beschermde de stad tegen aanvallers. Hier is nu het “3D Museum” gevestigd.

Omdat we de stad al meermaals hebben bezocht verkiezen we de rondweg langsheen de oude verdedigingsmuur (Oberer Mauerweg), met de bijhorende torens en stadspoorten, over een lengte van ongeveer 2,5 kilometer. De route is goed begaanbaar en is vandaag, door de warme temperaturen, ideaal voor een ontspannen wandeling.

Vanaf sommige delen van de muur heb je een prachtig uitzicht over de stad en het omliggende landschap en het  is een leuke manier om de stad te verkennen.We bewandelen het hele pad opzoek naar de verschillende torens en de stadspoorten : de Seringer Tor, Rothenburger Tor en de Wörnitzer Tor.

Uiteindelijk komen in de binnenstad. Het Marktplein vormt het kloppende hart van Dinkelsbühl. Het imposante Oude Raadhuis getuigt van de vroegere welvaart en het zelfbestuur van de stad. Hier is het “Haus der Geschichte” gevestigd. Je komt hier alles te weten over de stadsgeschiedenis en je krijgt er duidelijkheid waarom Dinkelsbühl is zoals het is. Rondom het plein zijn mooie vakwerkhuizen die elk een eigen verhaal vertellen over de rijke families die hier ooit de lakens uitdeelden.

De St.Georg Münster wordt tot één van de mooiste hallenkerken van Zuid-Duitsland gerekend, gebouwd tussen 1448 en 1499 in laatgotische stijl.

Naast de kerk zijn er ook andere opmerkelijke gebouwen, zoals het barokke Karmelietenklooster en de Lutherse Sint Pauluskerk.  Sinds 1500 heeft de bouwkundige vorm van Dinkelsbühl zich nauwelijks veranderd.

Op de Weinmarkt staat het Deutsche Haus, met rijk versierde vakwerkgevel en zijn kunstzinnige houtsnijwerk. Het is één van de belangrijkste stadshuizen uit de Duitse renaissance en onderscheidt zich van de andere woongebouwen in Dinkelsbühl. Ook de prachtige trapgevel van de even verderop gelegen Schranne, de vroegere graanschuur en graanbeurs van de stad, springt eruit.

Uren kan je hier rond lopen. Zelfs na verscheidene bezoeken hebben we alle plekjes hier nog niet gezien.

Bijlagen:
Dinkelsbuhl stadsplan .pdf (238.2 KB)   

Vandaag is het zaterdag. Nog vlug de nodige inkopen doen voor het weekend en dan verder naar het pittoreske stadje Feuchtwangen, gelegen aan de Romantische Strasse in de deelstaat Beieren.

We blijven de al eens bezochte plaatsen bezoeken. Nostalgie ? of waarschijnlijk omdat het leuke plaatsjes zijn.

De mooie, verzorgde en gratis camperplaats is gelegen aan de B25 - Dinkelsbühler Straße.

Langsheen de B25, op weg naar het centrum, zijn vele grote ketens gevestigd en div. supermarkten o.a. Kaufland, Lidl, Netto, Edeka… Via de Unter Torstrasse komen we op het marktplein.

Het bekendste verhaal uit de regio Feuchtwangen is de legende van de stichting van Feuchtwangen. Er wordt gezegd dat keizer Karel de Grote en zijn gevolg in dit gebied jaagden. Hij raakte verdwaald in het bos en werd gekweld door dorst. Toen zag hij een duif opvliegen en snelde in de richting van die plek. Hij kwam bij een bron. Al snel vond hij zijn jachtgezelschap weer.  Uit dankbaarheid aan God bouwde hij een kerk en een klooster bij de bron. Zo werd hij de stichter van de stad Feuchtwangen.

Het barokke stadhuis van Feuchtwangen is een van de meest opvallende gebouwen. Het is niet alleen een administratief gebouw, maar ook een symbool van de stad. Het plein zelf, met de Röhrenbrunnen (fontein) wordt omringd door vakwerkhuizen en andere historische gebouwen, wat het een schilderachtige en authentieke sfeer geeft.

Van het marktplein leidt een trap naar de Romeinse Kloostergang (Kreuzgang) uit de 12e eeuw waar elke zomer beroemde Kloosterspelen worden gehouden. Het is een restant van een benedictijnenklooster dat al in de jaar 819 in documenten werd vernoemd. Het huidige kloostergebouw dateert uit de 12de eeuw.  

Eén van de karakteristieke bouwwerken van de stad is de Stiftskerk St. Johannis, de voormalige kloosterkerk, daterend uit de 12e eeuw. In 1623 werd het de parochiekerk van Feuchtwangen. 

Naast de stiftskerk bevindt zich de Sint-Johanniskirche, de voormalige parochiekerk. De toren, die meerdere keren hoger werd gebouwd, herbergt vier klokken uit oude en nieuwe tijden. 

De enige overgebleven stadspoort, die nog bewaard is van de oorspronkelijke drie stadspoorten, is de Ober Tor. Het diende als de noordelijke ingang van het voormalige klooster en maakte deel uit van de verdedigingswerken van de stad. Het werd in de jaren dertig aangepast aan het toenemende verkeer. Deze historische poort is een bewijs van het rijke verleden van Feuchtwangen en geeft een inkijk in de architectonische evolutie.

Achter deze poort loopt een wandelpad langs de stadsmuur naar het Taubenbrünnlein. De fontein herdenkt de oprichting van het klooster en de geschiedenis ervan. Op de fonteinzuil is de legende van de jacht van Karel de Grote en de stichting van het klooster te lezen.

De Kasten, een langwerpig vakwerkgebouw, was vroeger de Petrus en Pauluskapel die als opslagplaats diende voor de botten van de overledenen. Het gebouw werd vanaf 1565 gebruikt voor betalingen in natura, vooral graan en was ondergeschikt aan de Kastner, de eerste ambtenaar van de stad. Het werd in 1982 omgevormd tot gemeentehuis. Tegenwoordig dient het als evenementenhal en in de zomer als alternatief podium voor de kloostervoorstellingen bij slecht weer.    

De Schranne, in de Untere Torstrasse, was in de late middeleeuwen de graanschuur van de stad. In bijna alle middeleeuwse plaatsen is er nu nog steeds een Schranne. Toen de graanhandel in particuliere handen kwam, verloor de Schranne zijn oorspronkelijk belang. Op de begane grond bevindt zich nu een tentoonstelling van historisch brandweermateriaal.  

Al hoewel camperplaats gelegen is naast de drukke B25 is de nacht heel rustig.

Bijlagen:
Feuchtwangen stadsplan .pdf (153.9 KB)   

We blijven nog even in de deelstaat Baden-Württemberg en onze volgende stopplaats isSchwäbisch Hall. Een voormalige keizerstad stad gelegen in het dal van de rivier de Kocher. Jaren geleden ook al eens bezocht. Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis, schilderachtige architectuur en culturele evenementen.

De gratis motorhomeplaats is nu iets verder van het centrum gelegen tegenover vroeger maar toch een tamelijk gezellige plaats in de buurt van een supermarkt (Rewe) aan de Spitalmühlenstraße.

Een pad langsheen de Kocher, aan de achterkant van de staanplaats, brengt ons naar het historisch centrum met vakwerkhuizen, smalle straatjes en de indrukwekkende Sint-Michaëlskerk. 

De oude stad vormt samen met de gedeeltelijk bewaard gebleven stadsmuren, de talrijke torens, overdekte houten bruggen, de talrijke trappen en "Stäffele" (treden) en de vrijwel onveranderde middeleeuwse steegjes een indrukwekkend stadsbeeld. Het marktplein, omgeven door prachtige vakwerkhuizen, renaissance- en barokgebouwen, is een architectonisch pareltje. Het historische marktplein, met zijn vele verschillende bouwstijlen, is het een pareltje in het hart van de stad.

Tot een grote stadsbrand in 1728 stond het stadhuis, dat vermoedelijk in de late middeleeuwen is gebouwd, aan de havenmarkt. De gekozen locatie voor het nieuwe gebouw werd het marktplein. Het nieuwe stadhuis, versierd met fresco's, wordt beschouwd als een van de mooiste barokke stadhuizen van Duitsland. In 1945 brandde het gebouw af nadat het was getroffen door brandbommen. Het herbouwde stadhuis werd in 1955 heropend. De in goud gedompelde stralende schijf vormt de top van de toren met zijn vier wijzerplaten en zijn smeedijzeren kroon.

Een document van 1156, over de wijding van Sint-Michaëlkerk, is de oudste betrouwbare vermelding van de stad Schwäbisch Hall. Het oorspronkelijke kerkgebouw werd rond deze tijd gebouwd, waarvan de romaanse toren bewaard is gebleven. In de volgende jaren gebeurden diverse verbouwingen.  De 70 meter brede trap met 53 treden doet nu jaarlijks dienst voor openlucht-toneelvoorstellingen.

Het was ooit een vrije rijksstad en speelde een belangrijke rol in de zoutproductie, wat nog steeds terug te zien is in de stad.  Waarschijnlijk dankt de middeleeuwse stad zijn bestaan ​​aan de zoutbron. 

Een Keltische zoutziederij dateert uit de 5e tot 1e eeuw voor Christus. Het koken van zout was zwaar werk. Tot in de 19e eeuw vormde de zoutwinning de economische basis van de stad, niet alleen voor de zoutzieders zelf, maar ook voor talloze ambachtslieden, dagloners, karren en handelaren. De pekel (het zoute water) werd in ijzeren pannen verhit tot het water verdampt was en het zout overbleef. Tot in de 19e eeuw vormde de zoutwinning de economische basis van de stad. In 1924 sloot de deelstaat Württemberg de zoutziederij om economische redenen. De gebouwen werden vervolgens grotendeels gesloopt.

Het gebruik van het zoutwater voor bad doeleinden is echter bewaard gebleven, wat in 1827 begon met de aanleg van het eerste 'zoutbad' op de Unterwöhrd. Er werd gezegd dat het zoute water een helende werking had, vooral tegen huidziekten en reumatische aandoeningen. In 1880 werd een uitgebreid nieuw gebouw van het zoutbad in historistische stijl geopend.  De ontwikkeling van de stad tot kuuroord werd echter onderbroken door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Een blijvende opleving van de kuuroordactiviteiten was niet meer mogelijk. Daarom werd het zoutbad in 1967 gesloten en het jaar daarop afgebroken.Ook vandaag de dag herinnert de tweekoppige adelaar, boven aan het stadhuis, nog aan de geschiedenis van de zoutwinningsstad.

Architectuur en monumentenzorg zijn van groot belang in Schwäbisch Hall, vooral in de unieke historische binnenstad.

Het historische stadsbeeld wordt aangevuld met hoogwaardige nieuwbouwarchitectuur, zoals de Blendstatthalle, het glazen huis aan de Milchmarkt, de Kunsthalle Würth en het veelgeprezen Haller Globe Theater. 

Moderne winkels in vrijwel alle branches, internationale ketens en individuele boetiekjes worden omgeven door middeleeuwse flair, kunst en cultuur, smalle steegjes, historische gebouwen en een gevarieerd aanbod aan restaurants. Even tijd maken om te winkelen kan er altijd nog bij.

Nog een laatste wandeling langsheen de Kocher brengt ons terug naar de standplaats.  

De temperatuur blijft hier nog steeds boven de 30° maar de nachten zijn gelukkig iets koeler.

Bijlagen:
Schabisch Hall - stadsplan.pdf (173.3 KB)   

Tijd om ons in te dompelen in een kuuroord in de deelstaat Baden-Württemberg te midden van het prachtige Taubertal en direct aan de Romantische Strasse.

“Op elke hoek van het traditionele kuuroord Bad Mergentheim vindt u een vleugje geschiedenis. Wandel door het stadscentrum en ontdek belangrijke gebouwen, historische monumenten en charmante steegjes waar u verliefd op zult worden” lezen we in de brochure.

Een plaats voor de motorhome vinden we op de “Festplatz” aan de Erlenbachweg (€ 11,00 + sani & stroom)

Een afstand van 1,6 km met de fiets brengt ons tot aan de ingang van het Residenzschloss.

Vanaf de Hoge Middeleeuwen gaf de Duitse Orde vorm aan Mergentheim.  Het middeleeuws waterslot werd omgevormd tot een representatief renaissancepaleiscomplex. In de 18e eeuw werden barokke uitbreidingen en het kasteelpark toegevoegd. In de loop der eeuwen werden in de omgeving van het kasteel steeds weer tuinen aangelegd. Begin van de 19e eeuw werd een tuin in Engelse stijl aangelegd met een indrukwekkende laan met platanen. 

We wandelen even door het indrukwekkende poortgebouw en komen vervolgens in het prachtige paleispark met zijn kunstmatig aangelegde waterwegen, bruggen en tuinhuisjes.

De twee torens van de slotkerk, bepalen al eeuwenlang het stadsbeeld van Bad Mergentheim.  In 1730 werd besloten de oude kerk te vervangen door een eigentijds nieuw gebouw. De kerk werd gewijd aan de drie beschermheiligen van de orde: de Moeder Gods, Sint Elisabeth en Sint Joris en fungeerde als representatief gebouw voor bezoekers van het hof van de Duitse Orde.

Het stadscentrum combineert de charme van een historische binnenstad met een breed scala aan winkelmogelijkheden.

In 1564 werd het Oude Stadhuis in renaissancestijl gebouwd. Het middelpunt van het gebouw met zijn opvallende trapgevel is de prachtige raadzaal. In 1838 kocht de stad het stadhuis. Het gebouw heeft zijn bijzondere architectonische charme behouden gedurende zijn bijna 450-jarige geschiedenis. Tot 2007 fungeerde het als gemeentehuis. Tegenwoordig is hier het VVV-kantoor gevestigd.

De Milchlingfontein op het marktplein geldt als een symbool van de stad en werd in 1926 op deze plek gebouwd ter gelegenheid van de 100e verjaardag van de ontdekking van de geneeskrachtige bronnen en de erkenning van de stad als kuuroord. Het veronderstelde Milchlingsfiguurtje lijkt een voorstelling te zijn van Roland, die regelmatig wordt afgebeeld als ridder met een zwaard. 

De tweelinghuizen van 1780 in de vroeg-klassieke stijl weerspiegelen de hoge normen op het gebied van ontwerp en stedenbouw die destijds in de stad golden.

Nog even langs de levendige voetgangerszone met aantrekkelijke winkels en gezellige cafés. Shopping mag zeker niet ontbreken.

De parking is intussen al goed vol gelopen. De nacht is rustig en warm.

Vooraleer we hier weer vertrekken is een bezoek aan het kuurpark nog aan de orde. Het is een van de mooiste parken in Duitsland en biedt een oase van rust en ontspanning. Met een oppervlakte van meer dan 134.000 vierkante meter is het een plek waar natuur, gezondheid en cultuur samenkomen.  Het biedt Kneipp-faciliteiten en een Gradierpaviljoen dat een verfrissende "zeebries" creëert met zoutwaterdamp. Het park heeft prachtig aangelegde bloembedden, een Japans tuinontwerp en een geurige rozentuin.

Bijlagen:
Bad Mergentheim stadsplan.pdf (267.9 KB)   

Onze uitvalbasis bevindt zich in Erbach.  Een stadje die we vroeger al eens bezochten.

Op het voor campers gereserveerde deel van een parkeerterrein aan de Wiessenstrasse (gratis en vrijwillige donatie voor stroom) placeren we ons tot morgen.

Tijdens een wandeling langs de Mümling en in de oude binnenstad zien we dat het zijn historische charme heeft behouden.

Het indrukwekkende kasteel “Schloss Erbach “ is het middelpunt van de stad en was ooit de residentie van de graven van Erbach. Het herbergt nu een museum met een uitgebreide collectie kunst en antiek.  Oorspronkelijk een middeleeuws kasteel met gracht, werd het door de eeuwen heen getransformeerd tot een elegante gebouw.  Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis en culturele schatten.  De architectuur weerspiegelt de evolutie van een middeleeuws fort naar een barokke residentie, met een prachtig bewaard gebleven interieur en een grote ridderzaal. 

Het oudste deel van het kasteel is de indrukwekkende donjon. Het maakt deel uit van een waterburcht die in de 12e eeuw werd gebouwd op een eiland in de Mümling. Net als de rest van het kasteel is de toren gefundeerd op eikenhouten palen en bestaat uit gebogen blokken, waarvan sommige meerdere tonnen wegen. 

Tot het ensemble behoort ook de laat-barokke oranjerie met de paleistuin, de zogenaamde lusttuin, die zorgvuldig wordt onderhouden.

De geschiedenis van de stad is nauw verbonden met het gravenhuis van Erbach. De belangrijkste vertegenwoordiger van de familie is graaf Frans I van Erbach, die het ivoorsnijwerk in het Odenwald introduceerde. De stad wordt vaak de "Elfenbeinstadt" genoemd vanwege zijn lange traditie van ivoorsnijkunst. Het Duitse Ivoormuseum met de Erbacher Roos getuigt nog altijd van de indrukwekkende kunstwerken die ivoorsnijders hier nog steeds creëren.

Graaf Frans I van Erbach-Erbach verzamelde, tijdens zijn vele reizen, antieke voorwerpen, wapens en geweien in het kasteel. Een standbeeld van hem in een Romeinse toga siert nog steeds het marktplein, ook al is het in de zomer van 2005 van zijn voetstuk gevallen en gebroken.

In de middeleeuwen vestigden kasteelwachters van de lagere adel zich ten noorden van kasteel Erbach, in een bocht van de Mümling. In het "Städtel" bevinden zich naast de protestantse stadskerk talrijke oudere vakwerkhuizen. 

Water speelt een grote rol in Erbach. Niet alleen omdat de Mümling, de centrale rivier van het Odenwald, door het stadscentrum stroomt. Het gaf de stad ook haar naam. Dit komt omdat het afkomstig is van het kleine beekje de “Erdbach” die in de Mümling uitmondt. 

En zo is deze dag weer ten einde.

Een stadje, waar we op één van onze vorige trips niet op de staanplaats konden door een evenement, is vandaag aan de beurt. Vandaag gaan we over de 30° en de parking ligt in volle zon.

We instaleren ons op de mixparking “Festplatz” aan de Wiesenstrasse (parking en sani gratis, stroom betalend)

Michelstadt is een charmant stadje in de deelstaat Hessen en gelegen in het hart van het Odenwald. Het staat bekend om zijn historische sfeer, schilderachtige straatjes en prachtige vakwerkhuizen.

Het kleine stadje is een sprookjesachtig decor met goed bewaarde vakwerkhuizen en geplaveide straten. Het combineert geschiedenis, cultuur en natuur die zowel rustgevend als inspirerend is. Elk hoekje is een bezienswaardigheid. Een plek waar het verleden tot leven komt.

Het historische stadhuis van Michelstadt is een van de meest iconische vakwerkgebouwen in Duitsland en het symbool van de stad. Gebouwd in 1484 met een open begane grond, ondersteund door massieve eikenhouten pilaren en een indrukwekkende bovenverdieping.  Het heeft door de eeuwen heen verschillende functies gehad, waaronder als vergaderzaal, feestzaal en zelfs als school.

De Diebsturm (Dieventoren), gebouwd rond 950 na Christus, is nu ruim 1000 jaar oud. Sinds ongeveer 1312 deed het dienst als gevangenis. Vandaar de naam. Deze was aan de onderkant volledig gesloten, zodat de gevangenen uit de wachtkamer op de eerste verdieping met een touw door het luik naar beneden moesten worden gelaten in de kerker.

De Kellerei (Wijnmakerij) : De naam Kellerei zou vandaag de dag het gemakkelijkst vertaald kunnen worden als “belastingkantoor”, omdat de royalty’s die in natura aan de graven werden betaald, in de kelder werden opgeslagen. Het gebouw dateert uit de Hoge Middeleeuwen. Na renovatie en de wederopbouw na een verwoesting in 1307 werd het sinds 1532 een wijnmakerij genoemd en diende het als residentie van de graven van Erbach en later ook als administratief hoofdkwartier. In 1970 werd het eigendom van de stad en zijn er uitgebreide renovatiewerkzaamheden uitgevoerd. De belangrijkste maatregel was de oprichting van het stadsmuseum.  Het museum toont de geschiedenis van dit stadje, dat terecht als een middeleeuwse stad van nationaal belang werd beschouwd alsook een beeld van hoe het leven van die burgers er honderden jaren geleden uitzag.

Na een verfrissend drankje op het marktplein begeven we ons terug naar de parking.

Door de warme temperatuur en de open vlakte zijn we genoodzaakt om ons rijdend huisje te verplaatsen naar het naburige stadje.

Een plaats die we al dikwijls kruisten, zonder te stoppen is Worms, een historische stad in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts, gelegen aan de Rijn. Het is een van de oudste steden van Duitsland en heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Romeinse tijd.

Dus zoeken we de camperplaats op om deze te ontdekken. Bij aankomst op de camperplaats, gelegen op de Kastanienallee (€ 6,00 +stroom + sani) ontdekken we dat het deze week het traditionele Backfischfest is. Een enorme kermis staat opgesteld tegenover de omheinde parking.  Het is nog redelijk kalm hier aan de overkant. 

Het is mooi weer en we maken een wandeling langsheen de Rijn aan de achterkant van onze staanplaats. Een mooi aangelegd park met dito aangelegde promenade brengt ons tot bij de onderkant van de Nibelungenbrücke. 

Worms heeft een aantal interessante bruggen, waarvan de Nibelungenbrücke de bekendste is. De brug overspant de Rijn en verbindt Worms met de Hessische stad Lampertheim.  Een opvallend kenmerk is de Nibelungenturm, een toren die deel uitmaakt van de brug en een iconisch symbool van Worms is.

Worms, de Nibelungenstad, speelt een belangrijke rol in het middeleeuwse epos "Nibelungenlied," en de stad heeft verschillende bezienswaardigheden die aan dit verhaal zijn gewijd, zoals het Nibelungenmuseum. 

De Nibelungen zijn een centraal thema in deze middeleeuwse Duitse epos.  Het is één van de belangrijkste literaire werken uit de Duitse cultuur. Het verhaal, dat zijn oorsprong vindt in de vroege middeleeuwen, combineert elementen van mythologie, heldendaden, liefde en tragedie.  Het vertelt het verhaal van de held Siegfried, die de schat van de Nibelungen (een magische goudschat) verovert en later tragisch wordt verraden en gedood. Dit epos heeft een blijvende impact gehad op de Europese literatuur, kunst en muziek. Geïnspireerd door deze verhalen componeerde Richard Wagner zijn beroemde operacyclus "Der Ring des Nibelungen".

In de stad ontdekken we de Dom, een indrukwekkende romaanse kathedraal, gewijd aan Sint-Pieter en is één van de drie keizerlijke kathedralen in de regio en een architectonisch meesterwerk. Gebouwd tussen de 12e en 13e eeuw, heeft ze een imposante uitstraling met zijn zware torens, ronde bogen en indrukwekkende westwerk.  Het is niet alleen een religieus gebouw, maar ook een symbool van de rijke geschiedenis en cultuur van de stad.

Worms was tevens een belangrijk centrum van het Joodse leven in de middeleeuwen. De synagoge en de Joodse begraafplaats "Heiliger Sand" zijn belangrijke historische plekken.

Na een gezellig bezoek aan de stad nemen we ook nog een kijkje op het plein met de kermis. Door de verschillende gebeurtenissen in Duitsland hanteren ze een strenge bewaking aan de ingang en verscheidenen politieagenten houden de boel in het oog op het parcour. Het geeft wel een veilig gevoel maar het is toch raar om er rond te lopen. Na een lekker frietje aan een kraampje sluiten we onze dag af met nog wat TV.

Een rustige nacht volgt want na 11u is er wel nog wat activiteit maar de muziek is gestopt.

Bijlagen:
Worms stadsplan.pdf (281.1 KB)   
Worms stadsplan.pdf (281.1 KB)