Nu we hier toch in de buurt zijn nemen we nog een stop in het fascinerend middeleeuws stadje Nördlingen. Het ligt tevens aan de beroemde toeristische route, die bekend staat om zijn schilderachtige stadjes. Het middeleeuwse centrum is waarschijnlijk uniek in de wereld en heeft een fascinerende geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen.  Ze werd voor het eerst genoemd in 898 als "Nordilinga".

De stad ligt in de Nördlinger Ries, een enorme inslagkrater die 15 miljoen jaar geleden werd gevormd door een meteoriet. Vele gebouwen hier zijn gemaakt van gesteente dat kleine diamanten bevat, gevormd door de inslag.  Het Rieskrater Museum biedt inzicht in de geologie en de geschiedenis van de meteorietinslag.

Een perfecte stop en al dikwijls bezocht maar waarschijnlijk nog niet alles gezien…en dat gaan we nu ontdekken.

Eerst installeren we ons op de camperplaats "Kaiserwiese" aan de Innerer Ring (7,5€ + sani en stroom)

Opgepast dat je niet aan de achterzijde van de CP (winkelcentrum) rijdt want daar kun je met de camper niet onder het tunneltje door, dus je moet de Innerring even door rijden en dan links de parking op.

Straat oversteken, nog enkele passen en we wandelen de stad binnen via de Baldinger Tor. Tijdens de Dertigjarige Oorlog werd ze zwaar beschadigd zodat ze, ondanks diverse herstelwerkzaamheden, in 1703 instortte. In 1705 werd het resterende deel van het poortcomplex gerenoveerd en kreeg het zijn huidige uiterlijk. Ze is wel de minst opvallende van de andere stadspoorten.

Net als in de geschiedenis kun je de stad alleen binnenkomen via één van de vijf stadspoorten. 

Je kan de bordjes van de historische stadwandeling volgen of op eigen houtje ronddwalen. Als we de stad niet kennen gaan we langs het toeristenbureau voor een stadsplan.

Nördlingen heeft, zoals Dinkelsbühl, nog een volledig intacte stadsmuur en een zoveelste wandeling over de stadsmuur mag deze keer weer niet ontbreken.

De muur, die er vandaag de dag nog steeds staat, dateert uit het jaar 1327 en bestaat uit vijf poorten, twaalf torens en een bastion.

In de loop van de jaren werd de stadsmuur voortdurend aangepast. Stap voor stap ontstond er een verdedigingssysteem met muren, grachten, wallen, poorten en torens. 

Ik kan hier een beschrijving geven van elke poort en toren maar dan wordt mijn verhaal te lang.

In het kort : de stadspoorten zijn vernoemd naar plaatsen buiten de stad. De steden Baldingen, Löpsingen, Deiningen en Reimlingen hebben hun naam aan vier poorten gegeven. Alleen de vijfde, de Berger Tor is vernoemd naar een berg, de Friedhofsberg.

De indeling van de wandelpaden langs de gracht rondom de muur laat nog duidelijk de ligging van de stervormige vestingwerken.

Het Oude Bastion diende als een machtig bolwerk om het meest kwetsbare deel van de stad te beschermen. Het gebouw dat er vandaag de dag nog steeds staat, werd halverwege de 16e eeuw gebouwd. Tegenwoordig is het een romantisch openluchtpodium. 

De oude binnenstad met kleine en grote steegjes wordt gekenmerkt door honderden historische monumenten, prachtige patriciërs- en burgerhuizen, kerken, torens, poorten en nog veel meer.

Het "Steinhaus zu Nördlingen" is al meer dan 600 jaar het stadhuis. Het oorspronkelijk twee verdiepingen tellende gebouw werd vergroot met een 3de verdieping en een erker aan de voorgevel.

Onder de trap bevinden zich de voormalige gevangeniscellen en onder het platform een ruimte, het zogenaamde "Narrenhäuslein" (kleine dwazenhuis). Kleine vergrijpen werden hier bestraft en tentoongesteld. Het opschrift " Nun sind unser Zwey” herdenkt de voormalige gevangenis.

De St. Georg Dom, gebouwd tussen 1427 en 1505, met zijn duidelijk zichtbare toren is het herkenningspunt van de stad.

De kirchturm ”Daniel” (gekozen uit een bijbelpassage) is een iconische toren en perfect voor een panoramisch uitzicht. De bouw van de circa 90 meter hoge toren begon in 1454 en bijna een halve eeuw later werd de toren voltooid. Toen het dak in 1537 door de bliksem werd verwoest, ontstond kort daarna de huidige torentop.       

De toren was van groot belang voor de stad. Twee bewakers hielden hier dag en nacht de wacht en zorgden ervoor dat de bewoners veilig waren tegen vuur en vijanden. Om er zeker van te zijn dat alle bewakers op hun post waren, moesten de wachters op de "Daniel", de poortwachters en de bewakers in de stad 's nachts "So, G'sell, so!" (Zo, maat, zo !) roepen.

Er wordt verteld dat in 1440 een vrouw 's avonds een kan bier voor haar man wilde halen. Bij de Löpsingerpoort zag ze een weggelopen zeug met haar achterste tegen een poort schuren. Ze ontdekte dat het hek niet goed gesloten was. Haar verontwaardigde kreet: “Zo, maat, zo!” was gericht op de bewakers.  Deze bekenden dat zij waren omgekocht om 's nachts de poort op een kier te laten staan, zodat een gewapende bende de stad kon veroveren.  Zo redde een varken Nördlingen. Niemand weet of dat zo was. Wat wel waar is, is dat in 1440 twee poortwachters werden geëxecuteerd wegens verraad.

Historisch gezien heeft de roep van de wachter vermoedelijk een meer praktische achtergrond: de roep, die elk uur in het donker door alle wachters tegelijk werd geroepen, moest ervoor zorgen dat alle wachters op hun post waren en niet sliepen.

De torenkamer, gelegen op de 8e verdieping op een hoogte van 66,40 meter, wordt nu nog steeds permanent bewoond door een bewaker.  Nog steeds doet de dienstdoende wachter elk half uur vanaf 22.00 uur tot middernacht vanuit de torenkamer de oproep.

Voor de cultuurliefhebbers zijn hier ook vele musea zoals o.a. het eerder genoemde Ries Crater Museum, het Stadt- en Stadtmauermuseum… en het Bayerisches Eisenbahnmuseum.

Het Beierse Spoorwegmuseum is gevestigd in de oude locomotiefloodsen. Het herbergt meer dan 100 originele spoorvoertuigen waaronder alleen al 25 stoomlocomotieven – van kleine rangeerbokken tot elegante sneltreinlocomotieven.

Parking op de parkeerplaats “Deininger Tor” (P5) (geschikt voor campers). Het Beierse Spoorwegmuseum bereikt u in ongeveer tien minuten via de tunnel in Wemding.

Vandaag rijden we verder. Een afstand van ongeveer 80 km.  Na iets meer dan een uurtje komen we toe in Ingolstadt gelegen aan de Donau.

We nemen een ticket op de Alter Volksfestplatz (P5) aan de Jahnstrasse en achteraan op de parking placeren we ons op de officiële camperplaats (6€/24u + gratis stroom) te betalen bij het buitenrijden aan de kassa vooraan aan de slagbomen. We kennen deze plaats en hebben hier al eens overnacht. De plaatsen zijn wel klein en je staat er deur aan deur maar de korte afstand naar de binnenstad maakt dit dan weer goed.

Tijdens de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) was het een belangrijke vestingstad. Ze weerstond belegeringen en speelde een strategische rol in de verdediging van Beieren.

Het was de thuisbasis van de eerste universiteit in Beieren, opgericht in 1472.

In de 19e en 20e eeuw werd Ingolstadt een industrieel centrum, met name door de vestiging van Audi en andere bedrijven. Het is ook bekend om zijn bijdrage aan de medische wetenschap en technologie.

Via de Taschenturm, aan de overkant van de Jahnstrasse zetten we onze eerste passen in de binnenstad en na 400m staan we op het marktplein. Hier bevindt zich het Alte Rathaus, een prachtig voorbeeld van gotische architectuur en een van de meest beeldbepalende gebouwen in Ingolstadt.

De 63m hoge toren achter het oude stadhuis is de Pfeifturm uit de 14^e eeuw en diende oorspronkelijk als een stadstoren en uitkijkpost. De naam "Pfeifturm" komt van de torenwachter die met een fluit (Pfiff) waarschuwde voor branden of andere gevaren en wordt nog steeds gebruikt door de "Pfeifturmbläser," een blazersgroep die regelmatig optreedt vanaf de toren.

Het is één van de meest herkenbare bouwwerken in de stad. De toren is toegankelijk voor bezoekers maar de 201 treden naar het uitkijkplatform laten we voorbijgaan.

De Pfarrkirche St. Moritz in Ingolstadt is een van de oudste en meest historische kerken in de stad.  De kerk dateert uit de 9e eeuw en is gewijd aan de heilige Mauritius. Het huidige gebouw, een gotische basiliek met romaanse elementen, stamt uit 1234 en is daarmee het oudste bewaard gebleven bouwwerk in Ingolstadt.

Tot de voltooiing van het Katholieke “Liebfrauenmünster”,  ook wel bekend als het “Münster Zur Schönen Unserer Lieben Frau”, was St. Moritz de enige kerk in Ingolstadt.  De bouw begon in 1425 en werd voltooid in 1525. Het is een mix van een hallenkerk en een pseudobasiliek. De torens, oorspronkelijk gepland met spitsen, bleven onvoltooid en hebben nu een hoogte van 62 en 69 meter.  Het diende als universiteitskerk en speelt nog steeds een belangrijke rol in de katholieke gemeenschap van Ingolstadt.

We keren terug op onze stappen en wandelen langsheen de winkelwandelstraat, een mix van cafés, restaurants en winkels van bekende merken tot lokale boetieks en genieten van de charmante historische gebouwen die de sfeer van de oude stad behouden.

Ingolstadt heeft een rijke en fascinerende geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen. Bewijs hiervan zien we in het prachtige middeleeuws stadscentrum met oude gebouwen.

Aangekomen op het Paradeplein verschijnt voor ons het indrukwekkende “Schloss Lagerhaus” en het “Neues Schloss” (Nieuwe Kasteel).

Het Schloss Lagerhaus, ook wel bekend als de Herzogskasten, dateert uit de 13e eeuw en werd oorspronkelijk gebouwd als onderdeel van de burcht van de stad. Het diende als opslagplaats voor graan en andere goederen, wat de naam "Lagerhaus" verklaart.  Het heeft dikke muren en een robuuste structuur, typisch voor de middeleeuwse opslagplaatsen.  Tegenwoordig doet het dienst voor tentoonstellingen en evenementen.

Het andere Neues Schloss, ook wel bekend als de "Nieuwe Veste" werd gebouwd in de 15e eeuw en diende als residentie en verdedigingswerk. Het kasteel heeft een imposante façade, een indrukwekkend portaal, vier torens en een binnenplaats en is omgeven door een gracht. Het herbergt het Bayerisches Armeemuseum.

Voor de liefhebbers van lange wandelingen kan je via de Donaustieg (voetgangersbrug) naar het Klenzepark, een prachtig stadspark aan de zuidelijke oever van de Donau. Het park werd aangelegd in 1992 tijdens de Beierse Landesgartenschau met waterpartijen, een rozentuin en een brede promenade langs de Donau.

Wij keren terug met onze inkopen en besluiten na de middag met de fiets het Klenzepark te bezoeken.

Aan de achterzijde van de parking en via een voetgangersbruggetje rijden we door het bosrijke padje langsheen de Schutter (zijriviertje v.d. Donau) tot aan de Donau. Verder langsheen de Uferpromenade en de Konrad-Adenauer-Brücke komen we aan de overkant in het Klenzepark.

We fietsen het hele park door met af en toe een stop aan de waterpartijen om even op te frissen. Het is nog steeds rond de 30°.

Rond het park bevinden zich diverse historische gebouwen zoals het “Reduit Tilly”, een museum over de 2^de WO maar oorspronkelijk bedoeld als verdedigingswerk en opslagplaats voor wapens en troepen, de “Turm Triva”, een ovale toren die dienst deed als kazerne en waar nu het Bayerische Polizeimuseum herbergt en het Exerzierhaus, militair gebouw dat diende voor militaire oefeningen en opslag.

Via de Donaustieg gaan we terug naar de overkant. We nemen nog even de tijd voor een laatste blik op het paradeplein met de Ludwigsbrunnen en vervolgen onze terugkeer via hetzelfde pad als voorheen. 

Aangekomen aan de motorhome, stoeltjes buiten, drankje erbij en rust …  

Bijlagen:
Ingolstadt stadsplan .pdf (396.9 KB)   

Vanaf hier gaan we terug noordwaarts maar blijven nog even in Beieren rondtoeren. Onze volgende stopplaats is Weissenburg een pittoresk stadje en ligt aan de rand van het natuurpark Altmühltal.

Een officiële camperplaats vinden we aan het Limesbad in de Badstrasse (gratis + sani + stroom betalend)

Eerst op zoek naar de bakker.

Na 600m komen we aan de Schanzmauer, de grotendeels bewaard gebleven stadsvestingwerken met 38 torens.  De oude muren van de stad zijn een indrukwekkende bezienswaardigheid op zich en heeft het karakter van een voormalige keizerlijke stad behouden. In 1802 verloor ze haar keizerlijke vrijheid, ging eerst over naar het keurvorstendom, vervolgens naar Pruisen en uiteindelijk in 1806 naar het Koninkrijk Beieren. 

De bakker was vlug gevonden in de Bahnhofstrasse. Een volledige tour rond en in het stadje volgt na de middag.

Daarvoor nemen we de fiets en starten onze rondrit in oostelijke richting langsheen de stadsmuur. Ter hoogte van de Obere Stadtmühlgasse ("Knebberlesbuck"), is de met water ondergelopen vestinggracht nog steeds te zien. Oude kaarten laten zien dat in het verleden andere slootgebieden in het westen constant gevuld waren met water, de rest alleen in geval van verdediging. Verscheidene torens komen we onderweg tegen. Te veel om deze allemaal te beschrijven.

En zo komen we in de binnenstad via de Middeleeuwse Ellinger Tor, de enige nog overgebleven stadspoort. Ze maakte oorspronkelijk deel uit van de stadsmuur die rond 1200 gebouwd werd.  Ze is versierd met drie wapenschilden: het eerste stadswapen uit 1241, het huidige stadswapen uit 1481, en het Rijkswapen.  De poort heeft een toren die boven de poort uitsteekt. Deze diende oorspronkelijk als een uitkijkpost, van waaruit wachters het omliggende gebied konden observeren om mogelijke vijanden te detecteren maar het diende ook als toegangspunt voor handelaren en reizigers. Het is niet alleen een historisch monument, maar ook een charmant symbool van de rijke geschiedenis van de stad.

Bij de Ellingerpoort is een stukje stadsgeschiedenis te lezen: het eerste stadswapen (1241) is een tweekoppige adelaar tussen twee kleine witte torentjes. Het verwijst zowel naar de stad (half wit kasteel) als naar de koning (half keizerlijke adelaar).

De Ellinger Tor herbergt nu de historische raadsbibliotheek van de stad.

De St. Andreas Kerk, met een toren van 65 m, wat het tot hoogste gebouw maakt van Weissenburg is een voorbeeld van gotische architectuur en is één van de meest prominente historische gebouwen in de stad. De kerk werd gebouwd tussen 1294 en 1327.

Het bijzonderste kenmerk van de stad is het oude stadhuis, met een indrukwekkende gotische architectuur.  Het diende vroeger als administratief centrum van de stad maar  tegenwoordig is het een populaire toeristische attractie.

Een andere kerk in de oude binnenstad is de Spitalkirche zum Heiligen Geist uit de 15^e eeuw, een onderdeel van een burgerlijk ziekenhuis, het zogenaamde Bürgerspital. Op de zuidmuur van het schip bevindt zich een "Bijbel van de Armen" uit 1480 met scènes uit het leven van Maria en Jezus.

Het marktplein is het historische hart van de stad en wordt omringd door indrukwekkende gebouwen, waaronder het Altes Rathaus, één van de meest opvallende historische gebouwen het “Lebküchnerhaus” (Lebküchnerei is peperkoekbakkerij) en de “Schweppermannsbrunnen”, een achthoekige fontein van zandsteen met een centrale zuil die vier waterstralen heeft, afkomstig uit maskers met groteske gezichten met bovenop de zuil staat een ridderfiguur.

Het plein biedt een gezellige sfeer met winkels, cafés en restaurants. Een terrasje aan het marktplein is nu welgekomen.  Er hangt een warme drukte over de stad. En nog maar pas een eerste slok en de zon verdwijnt achter donkere wolken. Tijd om terug te keren naar onze staanplaats.

Juist toegekomen aan de motorhome borst een onweer los en 10 min. Later klaart de hemel weer op en komt de zon terug tevoorschijn. Omdat we het weer niet vertrouwen blijven we voor de rest van de avond ter plaatse.

Het plan was er om morgen nog een bezoek te brengen aan de Vesting Hohenzollern Wülzburg waar sinds de 11e eeuw een benedictijnenklooster gevestigd was maar dat laten we voor een volgende keer. Het is een indrukwekkende vesting gelegen op de Wülzburger Berg, ongeveer 200 meter boven het stadscentrum van Weissenburg en is één van de best bewaarde renaissanceforten in Duitsland. Het heeft een unieke vijfhoekige vorm, met 5 bastions. Je kan het met de wagen bezoeken want er is parking voorzien (ook voor bussen en campers)

Na de nodige verzorging van ons rijdend huisje vertrekken we richting Ansbach en ligt aan de historische Burgenstraße. Hier zijn we nog niet geweest.

Even zoeken naar de camperplaats “Am Stadion” op een afzonderlijk deel van de parking aan het zwembad Aquella. (8€) Er is ruimte voor ruim 27 campers met stroomaansluiting en een modern aan- en afvoerstation. Het stadscentrum is op ongeveer 10 min wandelen.

Maar wij gaan met de fiets. Toegekomen op de Martin-Luther-Platz  laten we de fietsen daar achter en beginnen aan onze wandeling door het centrum.

De stad werd oorspronkelijk in de 8e eeuw gesticht als een benedictijnenklooster en groeide later uit tot de residentie van de markgraven. In de barokke periode bloeide Ansbach open en werden indrukwekkende gebouwen gebouwd.  Het heeft veel van zijn historische uitstraling behouden aangezien het nauwelijks werd beschadigd tijdens de wereldoorlogen.

Als we de oude stad inloopt, kun je zowel de middeleeuwen als de barok voelen. Het eerste dat we zien op het plein is de St. Johannis, een historische Lutherse kerk. Ze dateert uit de 12e eeuw en staat bekend om zijn gotische architectuur, waaronder zijn kenmerkende torens van ongelijke hoogte. De kerk heeft een rijke geschiedenis en diende als parochiekerk.

St. Gumbertus kerk, in rococostijl, met drie torens domineert het beeld van de stad en werd oorspronkelijk gebouwd rond 750 als een kloosterkerk door St. Gumbert, de patroonheilige van de stad. Ze heeft, door de eeuwen heen, verschillende transformaties ondergaan en is daardoor een combinatie van verschillende bouwstijlen. De eerste stenen kerk werd rond 1040 gebouwd, waarvan de romaanse crypte onder de Gumbertuskerk nog steeds bestaat. Onder de kapel bevinden zich de romaanse crypte (rond 1040) en de vorstelijke crypte van de markgraven van Ansbach uit de 17e en 18e eeuw.

Tussen Sint-Gumbertus en Sint-Johannis staat het bijna 500 jaar oude stadhuis en wordt vaak gebruikt voor culturele evenementen en tentoonstellingen. Hier bevindt zich ook het toeristenbureau.

 Langsheen de gezellige fussgangerzone, met diverse winkels, komen we toe aan de Ansbacher Residenz, ontstaan ​​uit een middeleeuws complex. De gotische zaal werd in de tweede helft van de 16e eeuw gebouwd en het middeleeuwse gebouw werd tussen 1705 en 1730 omgebouwd tot een modern woongebouw.  Het gelijkvloers van de Residentie bestaat uit drie kamers die afzonderlijk werden gebruikt voor officiële ceremonies: het appartement van de markgraaf, het appartement van de markgravin en het gastenverblijf.  De uitstekende staat van het interieur heeft een bijzondere reden. Door de troonsafstand van de laatste markgraaf in 1791 was het Residenzschloss niet langer de zetel van de vorst en was er nauwelijks nog reden om de staatsvertrekken te moderniseren.

De residentie is alleen te bezoeken met een gids. De Hofgarten, aan de overkant is vrij te betreden.

Als eerste komen we in de Leonhart-Fuchs-Garten. Een prachtige botanische tuin, aangelegd in 2001 als een barokke kasteeltuin met de nadruk op "kruiden". Alles heeft een naamplaatje, dus je kunt iets leren door ernaar te kijken. Het maakt deel uit van de Hofgarten.

Bij de Residentie Ansbach hoort een binnentuin met oranjerie.Het historische, monumentale tuinpaleis werd van 1726 tot 1731 gebouwd en is een van de weinige historische evenementenlocaties in Franken. De verschillende zalen zijn beschikbaar voor culturele evenementen. Op het terras in de Hoftuin en in het café in de Oranjerie kan je genieten van ijs, koffie en zelfgebakken taarten en gebak. De prachtige barokke tuin werd oorspronkelijk aangelegd in de 16e eeuw en werd uitgebreid in de 18e eeuw met een verscheidenheid aan zeldzame planten en oude bomen. Voor ons een ideale plek om even uit te rusten. 

Ons bezoek aan de stad sluiten we af in het shoppingcenter “Brücken-Center”, langs het kleine Zümach-Gärtchen, een charmant baroktuintje, genoemd naar een voormalige burgemeester van Ansbach en via de voetgangersbrug over de B14.

Genoeg gezien en bezocht zoeken we de fietsen terug op en keren terug naar onze staanplaats.

Na een rustige nacht is het weer tijd om verder te trekken.

Een charmant stadje, gelegen in het Aischtal, dat bekend staat om zijn pittoreske straten, historische bezienswaardigheden.

We placeren ons op de Festplatz met een officiële camperplaats achteraan, aan de Riedfelder Ortsstraße. (5€ + sani en stroom)

Het stadje, dat we eigenlijk nog niet kennen, gaan we nu bezoeken. In de middeleeuwse oude stad zijn door de eeuwen heen tal van historische gebouwen gebouwd. Herenhuizen, een goed bewaard gebleven stadsmuur en de oude en nieuwe kastelen van de Hohenzollerns. Al deze gebouwen en monumenten hebben hun eigen verhalen over de stad en haar inwoners.

Natuurlijk ontbreekt het geheime heraldische dier van de Neustadt niet maar daar over meer later.

Vanop het voetgangersbruggetje over de Aisch, gelegen achteraan aan de parking, heb je al een pittoresk zicht op het stadje.

Een oude locomotief van de Deutsche Bundesbahn verwelkomt ons in het stadje.

Als eerste komen we toe aan het “Museen im Alten Schloss" dat gevestigd is in de voormalige residentie van de markgraven.Het bestaat uit drie verschillende soorten musea.

Het "Aischgründer Karpfenmuseum" dat informatie geeft over meer dan 1250 culturen van de karperteelt in het gebied.

Het "Markgrafenmuseum" over de invloed van de Hohenzollern-familie op de ontwikkeling van de stad en de taken van de Feldgeschworenen (het zevenkoppige of veldjurysysteem) die verantwoordelijk zijn voor het vaststellen en beschermen van de landgrensmarkeringen in de middeleeuwen en tot op de dag van vandaag. Ze bekleden één van de oudste erefuncties in Beieren. Ze houden toezicht op de naleving van grenzen, stellen grenzen en oriëntatiepunten vast en werken nauw samen met de landmeetkundige bureaus.

Meer dan zes eeuwen lang hebben de Frankische Hohenzollerns het leven in de stad gevormd. Ze breidden de voormalige marktstad Riedfeld uit tot een nieuwe stad – vandaar de naam "Neustadt".

Het 3^de museum "Kinderspielwelten" is een tentoonstelling met verschillende soorten speelgoed, waarmee kinderen in de laatste twee eeuwen speelden.

Het Neues Schloss, in renaissancestijl, werd aanvankelijk gebouwd tussen 1575 en 1626.

In tegenstelling tot het versterkte Altes Schloss, was het Neues Schloss puur ontworpen als residentie. Het werd gebouwd op een fundering van 643 eikenhouten palen om het te beschermen tegen de vochtige omstandigheden van de Aischgrund. De grote gevel kijkt uit op de stad en is gedeeltelijk geïntegreerd in de stadsmuur.

Een unieke wenteltrap in de toren werd ontworpen zodat de markgravin op haar paard naar haar vertrekken kon rijden - een zeldzaam architectonisch kenmerk in die tijd!

De bouw van het nieuwe markgravenpaleis begon in 1575 en werd in 1626 voltooid. In 1887 werd het kasteel verkocht aan de stad Neustadt en vervolgens gebruikt als kleuterschool, ijkkantoor en brandblusstation.

Helaas verwoestte een brand in 1906 een groot deel van het kasteel, waarbij alleen de achthoekige trappentoren intact bleef. Het gebouw werd later herbouwd en herbergt nu een school.

De Marktplatz, het levendige hart van de stad, met een prachtige fontein de “Neptunbrunnen”, wordt omringd door historische gebouwen, waaronder het indrukwekkende Rathaus (stadhuis), met de beroemde houten Geißbock die dagelijks om 12.00 uur al mekkerend verschijnt en aansluit bij de legendarische Geißbocksage van de stad :

De boklegende is een fascinerende legende uit Neustadt an der Aisch die uitleg geeft over het geheime heraldische dier van de stad, de bok. In 1461 werd de stad belegerd door hertog Lodewijk de Rijke. De voorraden van de Neustädter raakten op en de situatie leek hopeloos. Maar een kleermaker had een briljant idee: hij liet zich in de huid van de laatste bok naaien en sprong rond op de stadsmuur om de belegeraars voor de gek te houden door te geloven dat de stad nog steeds genoeg voedsel had.

De list was zo overtuigend dat de belegeraars zich ontmoedigd terugtrokken. Hoewel de stad uiteindelijk viel, wordt de ‘held in de geitenhuid’ gevierd als redder.

Na een verfrissend ijsje en een wandeling langsheen de prachtige vakwerkgevels en de middeleeuwse stadsmuur komen we aan de Neurenberger Tor (Oberes Tor). Ze dateert uit de 14e of 15e eeuw en maakte deel uit van de middeleeuwse vestingwerken van de stad.

Het is de enige overgebleven stadspoort, van de oorspronkelijke vier stadspoorten, die als cruciaal toegangspunt diende en voor de controle wie de stad in en uit ging in turbulente tijden.

Is niet alleen een architectonisch hoogtepunt, maar sluit ook aan bij de lokale legende van de Geißbocksage. In de loop der jaren is ze aangepast om tegemoet te komen aan moderne behoeften, zoals het heropenen van de doorgang onder de toren voor toegenomen verkeer. De kelders onder de poort zijn al eeuwenlang niet alleen een opslagplaats maar waren vaak ook een toevluchtsoord.

Vanaf hier keren we terug naar de marktplaats en nog een laatste blik binnen de poorten van het Neues Schloss nu dat de schooluren voorbij zijn.

Via kleine Gassen en Graben komen we aan een graslabyrinth en een prachtige evenementenlocatie: de NeuStadtHalle. Het prachtige gebouw combineert traditie met moderniteit en biedt onderdak aan een breed scala aan evenementen.

Een bezoek aan de Bleichanlage, een serene groene ruimte met vijver, houden we voor een volgend bezoek. Het is perfect voor een ontspannen wandelingen of om van de natuur te genieten. Het gebied organiseert ook verschillende evenementen, zoals de Kunst um die Bleich, een ambachtelijke markt met lokale ambachtslieden en hun creaties. Daarnaast brengen regelmatig Promenade concerten livemuziek naar het park.

Nog een laatste groet aan het locomotiefje en dan rest er ons nog alleen het bruggetje te bewandelen om terug op de parking te komen.

Alhoewel het een mix parking is blijft het in de nacht toch heel rustig.

Het pittoresk stadje, dat bekendstaat om zijn wijncultuur en goed bewaarde middeleeuwse architectuur zijn we tijdens voorbije reizen, al verscheidene keren, voorbij gereden. Tijd om het nu eens een bezoek te brengen.

De stad wordt omringd door wijngaarden en biedt een verscheidenheid aan wijnproeverijen, waardoor het een paradijs is voor wijnliefhebbers. Met zijn schilderachtige wandelpaden is Iphofen ook een geweldige bestemming voor wandelaars.

De mooie gratis camperplaats, met uitzicht op de historische stadsmuur, is gelegen aan de Einersheimerstrasse (Sani + stroom)

Het is zaterdag, dus eerst opzoek naar de bakker. Onze zoektocht begint langsheen het padje van de stadsmuur.

De Eulen Turm (Uilentoren), één van de meest opvallende torens in de middeleeuwse stadsmuur is de eerste toren die we tegenkomen. Deze diende als uitkijktoren en bood een panoramisch uitzicht over de stad en het omliggende platteland. De toren heeft ook een grimmige geschiedenis, aangezien de kerker werd gebruikt om zware overtreders gevangen te zetten. Het is de hoogste en meest prominente toren in de vestingwerken van Iphofen.

De ingang van het stadje bevindt zich langsheen de Einersheimer Tor, één van de historische stadspoorten. Het dateert uit de middeleeuwen en maakte deel uit van de vestingwerken van de stad.

Ze speelde een belangrijke rol in de verdediging van Iphofen. Met zijn puntige boog en met elementen zoals een Wehrerker (een kleine naar voren uitstekende voorbouw aan de muren dat gebruikt werd om kokende pek of water over aanvallers te gieten) behoudt het zijn middeleeuwse charme. Aan de binnenkant van de poort markeert een stenen kruis de plek waar een burger van Iphofen in 1632 tragisch gedood werd door Zweedse troepen.

De bakker hebben we hier al heel vlug gevonden en we nemen ook onze voorzorgen voor morgen door de sluitingsdag op zondag. 

Ondanks de vele wijnhuizen ondervinden we dat Iphofen veel meer te bieden heeft dan "Wijn & Genot".

Een wandeling doorheen de historische binnenstad, met zijn kronkelende straatjes, trotse herenhuizen uit voorbije eeuwen en prachtige kerken is al een bezienswaardigheid op zich.  

Het Knaufmuseum, met een buitengewone collectie reliëfs van oude beschavingen, is gehuisvest in een prachtig barok gebouw. In de jaren 1960 begon de gipsfabrikant en beschermheer van de kunsten, Dr. Alfons N. Knauf, met de verbouwing van een prachtig barokgebouw uit 1688 tot een privémuseum. Hij, die zijn hele leven gefascineerd was door het onderzoek naar gips, bezocht samen met zijn broer jarenlang de belangrijkste musea ter wereld en verzamelde belangrijke gipsen afgietsels in reliëfvorm. Tegenwoordig presenteert het Knauf Museum meer dan 200 replica's van de meest indrukwekkende museumstukken van over de hele wereld waarvan uitzonderlijke objecten teruggaan tot 3500 voor Christus.

Aangekomen op het marktplein staat de Marienbrunnen (fontein) met het beeld van de Maagd Maria in het midden, wat bescherming en gratie symboliseert. Historisch gezien was de fontein een gemeenschappelijke ontmoetingsplek waar de lokale bevolking water haalde, hun dieren liet drinken en het nieuws uitwisselde.

Daarachter verschijnt voor ons het mooie Rathaus (stadhuis), een prachtig voorbeeld van barokke architectuur. Het dient zowel als historisch monument en als administratief centrum van de stad. De elegante façade met indrukwekkende dubbele trap,het prachtige portaal met het wapen van de prins-bisschop, de daktorentjes en de artistieke waterspuwers zijn het symbool van het culturele erfgoed van de stad. Het heeft een rijke geschiedenis, die teruggaat tot het begin van de 18e eeuw toen het werd gebouwd ter vervanging van een ouder, verslechterend stadhuis.

Achter het stadhuis torent de toren van de parochiekerk van St. Veit, een mengeling van laatgotiek, renaissance en vroegbarok in overeenstemming met zijn lange bouwperiode. Op de plaats van de huidige kerk was er al een kapel gewijd aan St. Vitus. De burgers van Iphofen bouwden aan deze kerk 200 jaar lang (van 1414 – 1612).

De hoge en massieve toren naast de kerk is de Middagsturm en diende als bewaarplaats voor diegenen die betrokken waren bij criminele activiteiten of in conflict was gekomen met de rechter. De poortpassage vertoont nog steeds de sporen van een voormalige valhek en de apparaten.

Tevens aan het kerkplein bevindt zich de gotische Sint-Michielskapel, het oudste nog bestaande heilige gebouw in Iphofen. Het diende als grafkapel zolang de begraafplaats hier lag. Aan de oostelijke muur zijn restanten van schilderijen uit de tijd van de bouw rond 1380 bewaard gebleven. In de kelder van de kapel bevindt zich het enige bewaard gebleven ossuarium (knekelhuis) in Neder-Franken. De botten die daar opgestapeld liggen, dateren uit de late middeleeuwen.

Ossuaria werden gebruikt voor de beenderen die werden gevonden bij het delven of ruimen van graven toen een graf opnieuw werd bezet. Voor het middeleeuwse kerkhof, met zijn beperkte ruimte, was de bouw ervan onvermijdelijk. Het kleine raampje in de deur geeft, volgens de traditie, zicht op de gestapelde botten.

Een verdere wandeling doorheen het stadje brengt ons bij het Zehntkeller Hotel. Op de plaats van het huidige Hotel stond ooit het Mönchshof van het Augustijnenklooster van Birklingen, dat al in 1486 werd genoemd. Na de verwoesting van het klooster in de Boerenoorlog zocht het daklozen klooster hier zijn toevlucht. De tiendewijn voor de prins-bisschop werd opgeslagen in de ruime kelders. Dit is waar de naam "Zehntkeller” vandaan komt.

Tijd voor het middageten. Na de middag gaan we de stadsmuur ontdekken.

Een wandeling langs de stadsmuur biedt niet alleen een kijkje in de geschiedenis, maar ook een prachtig uitzicht op de omliggende wijngaarden.

Iphoven heeft nog een volledig bewaard gebleven stadsmuur met torens en poorten en omringt het historische centrum van de stad. De muur heeft de stad eeuwenlang beschermd en draagt bij aan de charmante sfeer van Iphofen.

We starten onze rondweg aan de Uilentoren en volgen deze keer de linkerkant van de vestingmuur.  Na 180m komen we aan de “Pesttor” (Pest- of dodenpoort) die sinds 1596 dicht gemetseld werd. Zijn naam herinnert aan de tijd toen de “Zwarte Dood” woedde in de stad. Via deze poort werden de doden elke nacht op een kar naar de begraafplaats buiten de stad gebracht en daar in grote kuilen begraven.

De massieve vierkante toren diende in de 19e eeuw tijdelijk als een armen huis.

We blijven het pad volgen en zien in de verte de schouwpijpen van de Knauffabriek.  

Aan de indrukwekkende Mainbernheimer Tor, gebouwd in 1533 en vroeger ook de Spitaltor of buitenste poort genoemd, bevindt zich ook het huisje van de poortwachter. Tegenwoordig presenteert de poort zich als een vierkant gebouw met een vakwerkconstructie aan de stadszijde.

Een brug uit de 17e of 18e eeuw leidt over de stadsgracht naar het Vorwerk, een eenvoudige doorgang met kantelen. De Mainbernheimer Poort is een bewijs van het strategische belang ervan in de middeleeuwen. Eeuwenlang waren er herhaaldelijk geschillen met de naburige Mainbernheimers over de weg die hier samenkomt.

De volgende twee torens die we op onze weg tegenkomen zijn de Henkersturm (de Beulstoren) die ooit diende als woning van de beul. De inwoners vermeden zorgvuldig elk contact met hem. Hij had zijn speciale plaats in de herberg en in de kerk en werd uitgesloten van ere-ambten en in veel gevallen werd hem zelfs een kerkelijke begrafenis ontzegd. Als gevolg van deze uitsluiting werden de families van de beulen gedwongen onderling te trouwen. In de meeste gevallen werd het vak geërfd van vader op zoon of schoonzoon.

De andere toren is de logge Bürgerturm dan weer diende als gevangenis voor delinquente burgers. De leeuwenmonden en de schietgaten laten zien dat de hoektoren van bijzonder belang was voor de verdediging van de stad.

Het herkenningspunt van de stad is de “Rödelseer Tor”, de oudste van de drie bewaard gebleven stadspoorten en wordt beschouwd als een parel onder de beroemde gebouwen van Iphofen. De bouw gaat terug tot 1455 – 1466. Met zijn oorspronkelijke holle bakstenen toren, het nette vakwerk en het poortgebouw is het een motief voor talloze schilders en fotografen.

Het is een prachtige middeleeuwse poort en één van de meest iconische bezienswaardigheden van Iphofen door zijn unieke architectuur en historische betekenis.

En zo komen we terug aan de Einersheimer Tor en aan de parking. Die staat intussen al helemaal vol.

In de vroege avond krijgen we nog een gratis concertje van de plaatselijke brandweer aan de kazerne recht tegenover de parking. De brandweerlieden vieren waarschijnlijk een verjaardag of afscheid van één van de leden met een drankje en een muzikaal evenement.

Deze leerrijke maar vermoeiende dag is teneinde gekomen, veel gewandeld maar ook veel gezien. De moeite om een stop te overwegen.

Bijlagen:
Iphoven -stadtplan.pdf (3.1 MB)   

En we gaan verder ! Naar Kitzingen, een plaats die we ook reeds kennen van vorige reizen.

Het ligt aan de rivier de Main en maakt deel uit van de regio Franken, die beroemd is om zijn wijnproductie en wordt beschouwd als het wijnhandelscentrum van Franken!

Officiële motorhomeparking aan de Bleichwasen met zicht op de Main. (11€ + sani & stroom)

In de nabijheid van de Gartenschaugelände Kitzingen: Een prachtig parkgebied, perfect voor een ontspannende wandeling of een picknick.

“Gartenstadt am Fluss” dat was het motto van de Kleine Tuinshow in Kitzingen in 2011. Het park, dat voor dit doel langs de oevers van de Main is aangelegd, is uitgegroeid tot het blijvende groene hart van de stad, waar de tuinbouwtraditie leeft. 

Via een aangelegd wandelpad met spel en sport mogelijkheden loop je, via de Alte Mainbrücke, het mooie stadje in.

De Alte Mainbrücke is een historische stenen brug over de rivier de Main. Ze werd oorspronkelijk gebouwd in de middeleeuwen. Door de eeuwen heen onderging ze verschillende renovaties, waaronder een transformatie van een houten constructie naar een stenen brug. Ze is niet alleen een functionele oversteekplaats, maar ook een stuk geschiedenis. Het bevat elementen zoals een standbeeld van Sint-Jan van Nepomuk en een ijzeren kruis.

Tegenwoordig is de Alte Mainbrücke een voetgangersgebied met een schilderachtig uitzicht op de mooie aangelegde promenade langsheen de rivier en de historische skyline van de stad met 4 torens.

Vooraan aan de linkerkant torent de katholieke St. John’s kerk, gebouwd tussen 1402 en 1463, voorzien van een rijkelijk versierd noord- en westportaal. Het timpaanreliëf, het driehoekige gevelveld tussen de kroonlijst en de schuin oplopende daklijsten, verbeeldt het "Laatste Oordeel".

Aan de rechterkant pronkt de Evangelische Stadskerk, ingewijd in 1699. Het bijbehorende Ursulinenklooster werd in 1803 opgeheven en de kerk deed dienst als hooiopslag en militair hospitaal. Na de tweede, protestantse inwijding in 1817 werd het schip zwaar beschadigd bij een luchtaanval in 1945. In 1950 werd de kerk herbouwd en kreeg ze haar derde inwijding.De kerk is niet alleen een gebedshuis, maar er worden ook diverse culturele en muzikale evenementen georganiseerd, zoals concerten en gemeenschapsbijeenkomsten.

Het toeristenbureau, voor een plannetje van de stad, bevindt zich direct links op het einde van de brug.

De Marktstrasse leidt ons naar het Rathaus, in renaissancestijl gebouwd in 1563.

De 39 meter hoge toren naast het stadhuis is de Marktturm. Het deed vroeger dienst als uitkijktoren en gevangenis en maakte deel uit van de stadsmuur. Tegenwoordig bevindt zich hier het centrale archief van het Duitse carnaval.

Tussen de prachtige herenhuizen op het marktplein valt de onlangs gerenoveerde vakwerkgevel van het "Poganietz House" op. Het prachtige siervakwerk met de gebogen Andreaskruisen, het houtsnijwerk is een meesterwerk van Frankische vakwerkkunst. Het werd in 1556 gebouwd en is een van de oudste herenhuizen in Kitzingen. Sinds de bouw bestaat het gebouw uit twee onafhankelijke huizen. Hier huisvest het Conditorei Museum. 

Al zoekend naar de vierde toren, die we in de skyline zagen, komen we aan de Deusterturm. De oorsprong van een kasteel gaat terug tot de 16^e eeuw en diende aanvankelijk als officiële residentie van de Markgraven. De toren behoorde toe aan het kasteel en deed ooit dienst als trappenhuis en uitkijktoren. Terwijl het kasteel zwaar beschadigd raakte bij de luchtaanval op Kitzingen, bleef de toren behouden. Na verschillende eigenaars kwam het in het bezit van de familie Deuster, naar wie uiteindelijk het pand vernoemd werd. Het kasteel zelf werd vervangen door een schoolcentrum. Het ongeveer 600 jaar oude keldergewelf is bewaard gebleven.

In de brochure lezen we iets van een scheve toren. Dus die moeten we ook even vastleggen op foto. Het is eventjes zoeken, zelfs met het plannetje erbij maar uiteindelijk vinden we hem op de hoek van de Falterstrasse. De Falterturm, ook wel de "scheve toren van Kitzingen" genoemd, werd van 1469 tot 1496 als uitkijktoren in de buitenste stadsmuur van Kitzingen gebouwd. Met een hoogte van 52 meter is de scheve torenspits het herkenningspunt van de stad. 

Een aantal legendes vermelden het scheve dak. Door watertekorten tijdens de bouw zou de mortel zijn vermengd met wijn. Bij het bouwen van het blad zouden de timmerlieden te diep in het glas hebben gekeken en daarom is de kap scheef gebouwd.

Een andere legende zegt dat de rechte toren boog voor de bruid, een maagd uit Sulzfeld, op de bruiloft van de zoon van een raadsheer. Hij feliciteerde haar met haar knappe bruidegom en zei: "Als er nog een maagd naar Kitzingen komt, dan zal ik weer rechtop gaan staan." Sindsdien is er geen maagd meer naar Kitzingen gekomen...

We stappen een 300 m verder naar de Luitpoldbau, (het vroegere Prinz-Luitpold-Bad). In 1913 werd de eerste steen gelegd voor het toekomstige openbare badhuis, dat ook voor zout- en geneeskrachtige baden gebruikt zou worden na de ontdekking van een pekelbron. Direct na de Eerste Wereldoorlog kreeg het Prinz-Luitpold-Bad voorzieningen voor bubbelbaden en zuurstofbaden maar in de winter moest het steeds weer de deuren sluiten vanwege het gebrek aan kolen. Uiteindelijk werd het badhuis in de jaren zeventig definitief gesloten. In 1977 werd begonnen met de verbouwing van het historische gebouw. Het voormalige openbare badhuis is door de Beierse Rijksdienst voor Monumentenzorg als monument erkent en huisvest nu het volwassenonderwijs. 

Vanaf hier zoeken we onze weg terug naar de Main en komen voorbij de Oude Synagoge. Deze werd gebouwd in 1882 en herdenkt de eens zo belangrijke Joodse gemeenschap van de stad. Het kostbare interieur en de torenkoepels werden in 1938 het slachtoffer tijdens de Kristallnacht. Na de verbouwing wordt de synagoge nu vooral gebruikt voor culturele doeleinden. Door de Open Monumentendag is de synagoge vandaag uitzonderlijk te bezichtigen en gaan we er even een kijkje binnen nemen.

Tot slot maken we nog een wandeling langsheen de Mainpromenade, die tijdens ons vorig bezoek nog in aanmaak was, en genieten van een ijsje op een bankje met zicht op de oude brug.