Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
14-11-2011
Waar naartoe met dit land?
Het lijkt wel of onze politici hun tijd verdaan hebben met de ellelange besprekingen over de nieuwe staatshervorming. Op wereldniveau is men met heel wat anders bezig dan het splitsen van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. We hebben allesbehalve reden om te juichen. Sinds de Tweede Wereldoorlog waren de problemen in dit land nooit zo groot. En mocht Nederland in hetzelfde schoentje zitten dan zou ik zeggen dat we er niet kunnen aan doen. Dat de oorzaken van politiek-geologische aard zijn. Maar niets is minder waar. Onze buurlanden Nederland, Duitsland en zelfs Frankrijk doen het beter.
Nochtans hebben wij het meeste politici per inwoner van alle Westerse democratieën. Gaat er dan nergens een belletje rinkelen? Zou het niet kunnen dat net het groot aantal politiekers in de land mede-oorzaak is van de economische malaise? Hebben wij nu werkelijk pakweg 600 parlementariërs en 60 ministers nodig? Neen, absoluut niet. Nochtans durft geen enkel politicus aan zijn eigen soortgenoten te raken. Er zal wellicht een revolutie nodig zijn, een eigen "Arabische lente" om deze politieke structuren te hervormen. Maar dat maakt een hervorming van onze politieke instellingen niet minder noodzakelijk.
De bevolking kreunt nu al onder de economische crisis en dan zijn de nieuwe maatregelen van Elio Di Rupo nog niet eens van kracht. En er hangt ons wel wat boven het hoofd: Belastingen op alles wat volgens de Waalse socialist luxe betekent: Mooie auto's, dividenden, roerende voorheffing, meerwaardebelastingen...Eigenlijk hangt onze volledige welvaart aan een zijden draadje. Onder het motto van de rijken te belasten, viseert de toekomstige premier de werkende Belg in het algemeen, en de Vlaming in het bijzonder. Natuurlijk dat de Waalse socialist zijn eigen kiespubliek veilig wil stellen. Hij ziet het helemaal niet zitten om iets te ondernemen tegen de hangmatsolidariteit. Het is te leuk om van de sociale zekerheid te profiteren. Ook aan de migratietoeloop wordt er niet geraakt. Totaal onbegrijpelijk. Een land in problemen tracht terug te plooien op haar eigen dynamiek. Bij ons dweilt men met de kraan open. Men pakt de werkende mensen aan, terwijl men het profitariaat laat voortbestaan.
In feite is deze economische malaise te wijten aan het falen van onze politieke klasse. En eerlijk gezegd, ik heb nog het minste vertrouwen in onze politieke leiders. Net zoals men in Italië nu een regering van technocraten aan het vormen is, zou men dat beter ook bij ons doen. Over alle partijgrenzen heen heeft dit land nood aan een uitzonderingsregering die is samengesteld uit de intelligensia van dit land: professoren economie, filosofen, wetenschappers e.d. Pas dan krijgt men ministers die "dienaars" zijn van het volk en niet carrièrejagers die vooral begaan zijn met hun eigen status en geld.
Stijgende rente zet domper op beurs
Euronext Brussel ging vandaag na een vrij positieve start alsnog in de min. De Bel20 zakte met 1,57 procent tot 2.089,04 punten. Een stijgende rente was de oorzaak.
De Europese beleggers reageerden vanochtend gematigd positief op de nieuwe regeringen van technocraten in Griekenland en Italië. In Italië begon Mario Monti, een gewezen eurocommissaris met een ijzersterke reputatie bij zowel vriend als vijand, vanochtend aan de vorming van een overgangsregering. En in Griekenland stelt de nieuwe premier Lucas Papademos vanavond zijn plannen voor aan het parlement.
Rond de middag keerde het tij toen de Italiaanse overheid bij een veiling van staatspapier de hoogste rente in zowat 14 jaar moest betalen. Meteen was het optimisme verdwenen. De beleggers namen daarbij ook België op de korrel, wat leidde tot een nieuw record van het Belgische renteverschil met Duitsland.
De financiële waarden toonden een gemengd beeld. KBC leverde 2,28 procent in op 13,53 euro, maar Dexia klom 1,03 procent hoger tot 0,39 euro. Ageas steeg met 0,74 procent tot 1,37 euro.
Op de brede markt bleef Punch International stabiel op 3 euro. De holding zag in het derde kwartaal haar omzet nochtans met 21 procent terugvallen tot 27,1 miljoen euro.
Het was te verwachten. De voorgestelde maatregelen van Elio Di Ripo viseren de werkende Belgen en spaart de profiteurs. Het is een regelrechte schande, welke maatregelen de Waalse socialist door onze strot wil jagen. En hetgeen mij nog het meest stoort, is het feit dat hij NIETS doet aan de OCMW-politiek van onze overheid. Heel de wereld mag nog steeds op onze kosten komen leven. Nergens enige maatregel tot verstrenging van de asielprocedure. Alle landen van Europa blijven welkom om hier duizenden euros per maand te komen opstrijken! Zijn ze nu werkelijk zot geworden? De mensen die werken hun geld afpakken en het uitdelen aan vreemde luizen? Men zegt dat men enkel de rijken hun geld gaat afpakken. Wie is er rijk? Wie is er arm? Volgens Elio Di Rupo zijn het mensen met meer dan 1 miljoen euro. Men vergeet dat deze mensen al vele duizenden euros belastingen betaald hebben om te geraken waar ze nu zijn. Nu gaat men dus succesvolle en hardwerkende ondernemers aanvallen om luieriken te sparen. Men maakt zijn eigen economie kapot. Men jaagt ondernemende mensen weg!
Dit alles doet mij denken aan de Sovjetpolitiek de eerste jaren na de revolutie. Op enkele decennia tijd vernietigde men de ondernemende klasse. Het land stond uiteindelijk op instorten. Niets functioneerde nog. De Russen waren maar al te blij toen ze het socialisme konden afschaffen. Elio Di Rupo is niet slimmer. Hij denkt alleen maar aan zijn kiespubliek. Zolang die maar op hem blijven stemmen is er geen vuiltje aan de lucht.
Bovendien boeten de politici zelf weinig in. Buiten de afschaffing van de senaat gebeurt er niets. De torenhoge premies blijven. Men kan gemakkelijk een half miljard euro besparen bij de politieke klasse. Maar daarover zwijgt men nu als vermoord. De schandalige partijfinanciering blijft onaangeroerd. Neen, de werkende Belg zal de crisis mogen betalen, terwijl de heren politici in hun dure salons verder vergaderen. Echte smeerlappen zijn het!
Ik hou niet van Italianen. Ze hebben een nek als die van een olifant, maar betekenen amper iets. Indertijd in de Britse serie "Allo Allo" was de kapitein degene met de meeste decoraties, maar zonder twijfel ook de domste. Toen ik als student ging skiën in Süd-Tirol (geannexeerd door Italië na WOI) kwam ik ooit een Italiaanse blaaskaak tegen die met mij wou vechten wegens een verkeerd gegooide sneuwbal. Hij kwam stoer op mij afgestapt in de hoop dat ik zou gaan lopen. Ik bleef gewoon staan en stelde vast dat hij zo'n typische kleine Italiaan was. Rondom hem verzamelden direct een paar andere Italiaanse onnozelaars, echt belachelijk. Toen hij uiteindelijk in mijn buurt kwam, zag hij de hopeloze situatie in, begon te gesticuleren terwijl hij Italiaans ratelde en koos natuurlijk het hazepad. Echt zielig. Als Italianen uitgaan, zien ze eruit alsof ze filmsterren zijn, terwijl ze met een oude Vespa rijden en in een vuil oud huis wonen. Als je van Zuid-Frankrijk naar Italië rijdt, heb je geen grensborden nodig om te zien dat je in Italië terecht bent gekomen. Het lijkt wel of je in de 19e eeuw terecht bent gekomen. Vuile oude gebouwen met doorhangende waslijnen...Ik geloof zelfs dat er hier en daar nog Italiaanse toiletten zijn in cafés. Je weet wel, gewoon een put in de grond...Italië is een derdewereldland dat zich wil voordoen als een grootmacht. Het enige waar ze goed in zijn is: kitcherige mode en opvallende auto's (die overigens niet goed rijden).
Berlusconi is rijk geworden door manipulaties: Eerst als vastgoedpromotor (met geld van anderen) en later als mediamagnaat. Als politicus deed hij niets anders dan het systeem manipuleren.
Berslusconi durft uitlatingen te doen waardoor iedereen geschandaliseerd is. Maar blijkbaar slikken de Italianen dat. Nu vergelijkt hij zichzelf met de fascistische Mussolini. Nu, eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat Mussolini een tragische figuur was. Grootheidswaanzin, mislukte koloniale aspiraties en een tragische ondergang. De manier waarop hij werd afgemaakt, publiekelijk gelyncht en nadien opgeknoopt is het mensdom onwaardig. Het toont aan dat niet alleen Lybiërs (met Khadaffi) zich beestachtig kunnen gedragen, maar ook Europeanen. Ach, als je de mensen loslaat, weet je niet waaraan je je kunt verwachten. Mussolini ligt momenteel begraven in een Mausoleum. Er zijn toeristische winkeltjes waar je portretten van Mussolini kan aankopen. Mussolini wordt in Italië niet beschouwd als een oorlogscrimineel. Zijn kleindochter was zelfs een tijd burgemeester.
Berlusconi vergelijkt zichzelf met Benito Mussolini
De flamboyante Italiaanse premier Silvio Berlusconi heeft zichzelf vergeleken met Benito Mussolini, de dictator die in de Tweede Wereldoorlog collaboreerde met de Nazi's. Die verklaring deed hij in de Italiaanse krant La Stampa.
Benito Mussolini
"Ik ben momenteel een boek met brieven van Mussolini en zijn minnares aan het lezen. Op een bepaald moment zegt Mussolini dat hij voor niets dient, want hij kan geen beslissingen nemen, maar enkel suggesties geven. Wel, ik heb altijd hetzelfde gevoel gehad. Hoewel jullie het al veel geschreven hebben, ben ik natuurlijk geen dictator, maar er zijn veel gelijkenissen tussen ons."
Uitvoerende macht Berlusconi heeft gisteren aangekondigd dat hij zal aftreden als premier, van zodra de economische hervormingen zijn goedgekeurd. Zelf zegt Berlusconi dat hij opgelucht is om zijn functie van eerste minister achter zich te laten. "Ik voel me vrijer als een gewone burger. De geestelijke vaders van onze grondwet hebben, uit vrees dat de geschiedenis zich zou herhalen, de uitvoerende macht van deze functie enorm verzwakt."
Vakantie Het is trouwens niet de eerste keer dat 'Il Cavaliere' over Mussolini praat. Ook in september 2004 had hij een straffe uitspraak over de dictator klaar: "Mussolini heeft nooit iemand vermoord. Mussolini stuurde mensen gedwongen op vakantie".
Meester Riet Vandeputte, de advocate die de belangen van de ex-Sabeniens verdedigt, is gechoqueerd door de uitlatingen van Rik Daems in Terzake. In het duidingsprogramma op Canvas zei de voormalige minister van Overheidsbedrijven afgelopen vrijdag dat hij zich "zielsverwant" voelt met de ex-Sabeniens omdat hij ook zijn job van minister verloor door het faillissement.
De advocate nam maandagmiddag het woord tijdens het herdenkingsmoment voor het tienjarig faillissement van Sabena op Brussels Airport.
"We hebben aangetoond dat minister Daems niets heeft gedaan om het faillissement te vermijden. De onderzoeksrechter heeft die bewijzen in handen", aldus Vandeputte. "Ik ben ervan overtuigd dat minister Daems allesbehalve een zielsverwant is. Hij was op de hoogte van wat er misliep bij Sabena en had wel degelijk inspanningen kunnen leveren. Moest Daems een gewone werknemer zijn geweest, kreeg hij een ontslag om dringende redenen."
Nu donderdag beslist de Brusselse raadkamer wie er wordt doorverwezen naar de correctionele rechtbank voor het Sabena-proces.
Ik keek zonet naar het nieuwe TV-programma "De Rechtbank". In dit TV1-programma volgt men voornamelijk strafrechtelijke zaken. We krijgen er vooral arm Vlaanderen te zien, de onderkant van de maatschappij: Kleptomanen, messenfetisjisten, postbodes die vechten met streekkrantbedelers...Langs de ene kant vind ik het goed dat men aan de maatschappij toont dat er nog delen zijn van het Gerecht die functioneren. Langs de andere kant vind ik vele figuren die in beeld verschijnen eerder karikaturen van zichzelf. Mensen die zoveel piercings hebben dat ze erg gewoon belachelijk uitzien. Sommige rechters doen mij denken aan leerkrachten, zekere de vrouwelijke elementen in de serie. Ik vind hun houding soms iets te gespeeld, een beetje overacting. Bij de aftiteling zag ik dat dit programma gedraaid wordt door Woestijnvis. De meeste programma's van dit productiehuis hebben een humoristische inslag en dat is nu ook niet anders. Men kan bij dit productiehuis geen serieuze reportages à la Terzake of Panorama maken. Alles wordt zodanig in beeld gebracht, dat het op de lachspieren begint te werken.
Wat de sukkelaars zelf betreft. Ik vind dat vele mensen eerder in de psychiatrie thuishoren dan in de gevangenis. Neem nu de messenfetisjist. De man was zo verslaafd aan zijn messen dat hij ze zelf in de rechtbank meebracht!!! Zo iemand dient gewoon worden behandeld in een gespecialiseerde instelling, maar ons gerechtelijk apparaat kent hoofdzakelijk gevangenisstraffen. Steek zo'n halve gare een paar maand in de gevangenis en hij zal nog steeds deze manie hebben. Dat heeft geen enkele zin. Of mensen die ziekelijk stelen. Iemand die iets van 2 euro steelt, die doet niet omdat hij dat niet kan betalen, maar omdat hij daarop kickt. Dat is een ziekelijke afwijking waar de gevangenis niets zal aan verhelpen. Neen, we moeten onze gevangenissen vullen met écht gevaarlijk crapuul. Mensen die andere mensen verwonden. Echte gangsters, roversbendes en dergelijke. Maar ik heb zo het gevoel dat dit soort criminelen in verhouding lichter gestraft worden. Neen, men richt zich blijkbaar tot de sukkelaars van de maatschappij.
Een koppeltje uit Arizona zal wellicht met gemengde gevoelens terugkijken op de 'mooiste dag van hun leven'.
Natuurlijk, ze zijn getrouwd, de ringen zijn uitgewisseld en de deal werd bezegeld met een kus. Alles volgens het boekje.
Alleen als een huwelijk al zó stormachtig begint als voor deze echtelieden, kunnen ze hun borst maar beter natmaken voor wat de toekomst voor ze in petto heeft...
"Doe je mond maar open", klinkt het standaard bij een bezoek aan de tandarts. Voor een vrouw uit Shanghai pakte een bezoekje wel heel vervelend uit. De patiënte lag met gesloten ogen in de tandartsstoel en opende haar mond. De tandarts zag zijn kans en in plaats van een spiegeltje stak hij zijn penis in haar mond, schrijft AD.nl.
Het lijkt eerder een verhaal van een goedkope pornofilm, maar helaas voor het slachtoffer is het wel degelijk echt gebeurd. De tandarts is opgepakt.
De collega's van de 28-jarige man, die al twee jaar werkte in het Zhongshan ziekenhuis in het district Qingpu, reageerden geschokt op het nieuws. Volgens de Shanghai Daily zou de man op het punt staan om te trouwen. Of zijn verloofde dat nu nog steeds ziet zitten, is een andere vraag.
Er moet iets structureel veranderen in West-Europa. Anders gaan we met zijn allen ten onder aan onze welvaart. Eerst was de huizenmarkt in Spanje die ineenstortte. Dan waren het de grootbenken die tenonder gingen. De voorbije weken was Griekenland aan de beurt en sinds enkele dagen volgt Italië. Sommige analisten durven bijna geen enkel Westers land meer uitsluiten van de neerwaartse spiraal. We leven met zijn allen boven onze stand. Nooit was de welvaart groter in West-Europa dan de voorbije decennia. Bijna iedereen die wilt werken, verdient rijkelijk zijn brood. Natuurlijk, voor de vakbonden en socialisten zal het nooit genoeg zijn. Maar dat deze tafelspringers eens een vliegtuig nemen naar om het even welke bestemming. 90% van de wereldbevolking is er slechter aan toe dan wij. Nochtans zijn niet zo bijzonder om het grootste stuk van de taart voor onze rekening te nemen. Dat deze niet kan blijven duren weet mijn kat ook. De vraag is hoe we best met deze realiteit omgaan.
De meeste politici horen zichzelf graag praten. Nadat alles ontploft is, komen ze met de meest luciede analyses. Alleen, deze zijn altijd vijgen na Pasen. Men zou beter anticiperen in plaats van "de problemen oplossen als ze zich stellen". Om de ondertussen cynisch klinkende woorden van Dexiabestuurder Jean-Luc Dehaene te gebruiken...Onze poliekers lijken wel in een praatbarak te zitten. Neem nu de regeringsonderhandelaars. Reeds meer dan 500 dagen zijn ze bezig oplossingen aan het zoeken voor dit piepkleine landje. Laten we eerlijk zijn. Ze zitten op een dood spoor omdat 40 jaar staatshervormingen zoveel politieke organen in het leven heeft geroepen dat het niet meer werkbaar is. Zowel de Vlaamse als de Nationale regering worden tot het heden geleid door een CD&V-er. En toch kunnen beide heren het op politiek vlak niet met elkaar vinden. Immers, beiden kibbelen om een groter stuk van de koek. Ooit werd Gaston Eyskens als een vernuftig persoon beschouwd. Eerlijk gezegd, ik ben er niet zo zeker meer van. Eyskens heeft iets in gang gezet waar niemand goed het einde van kent. Men heeft organen bijgeschapen zonder er anderen af te schaffen. Nu moeten we ons verheugen met het einde van de Senaat. De Senaat was al halfdood. Het is een pyhrusoverwinning, maar betekent niets fundamenteel. Maar hoe zit het met de schandalige partijfinaciering? Hoe zit het met de overbodige provincies en vooral met hun politieke organen. Als we consequent zijn kunnen we gemakkelijk 50% van alle politieke organen afbouwen. We kunnen zonder problemen komaf maken met de peperdure partijfinancieringen, overbodige hofhoudingen en voordelen in natura. We kunnen miljoenen euro's besparen op kosten van de politieke klasse, zonder dat we er iets zouden van merken. Om terug te keren tot Gaston Eyskens. Hij heeft de politieke hervormingen halfslachtig doorgevoerd. Na hem kwamen andere premiers die het ook eens zouden proberen. Iedere vernieuwing bracht opnieuw nieuwe problemen en zelfs na deze laatste staatshervorming zijn we nog niet van onze staatkundige problemen verlost.
Uiteindelijk vrees ik dat we zullen worden ingehaald door de malaise in de wereldeconomie. Terwijl we onder elkaar zitten te kibbelen is ons schip langzaamaan aan het zinken. Dit land heeft nood aan een sterke man, een leider, een ziener met macht. Sommigen, zoals een Guy Verhofstadt, hebben zich in een recent verleden opgeworpen als een verlicht regeringsleider. Het bleek een grote ontgoocheling. Van de voorspelde burgerdemocratie is er niet veel terecht gekomen. En als Verhofstadt dan publiekelijk in de clinch ging met zijn partijgenoten sprak men plots over de "open debatcultuur". Het kind moest natuurlijk een naam hebben. Het probleem van onze politieke leiders is dat men door en door slecht moet zijn om aan de top te geraken. Men zit immers in een systeem dat geen idealisten tolereert. Van het onnozelste gemeenteraadslid tot de eerste minister. Iedereen heeft wel een verborgen agenda, ergens een persoonlijk voordeel. Al was het maar een zitje in een intercommunale. De politieke structuur maakt het voor idealisten onmogelijk om te overleven. Als zij niet in de eigen rangen ten onder gaan, zal het systeem hen wel afremmen. Het zijn enkel de palingen of de kazakkendraaiers die kunnen overleven. Zij die omkoopbaar zijn, zij die toneel kunnen spelen geraken hogerop. Om dan uiteindelijk door de vakbond of de partij te worden voorgedragen als toekomstig regeringsleider. Het fenomeen Bart De Wever is een uitzondering, maar hij zal het ook niet kunnen waarmaken. Ook hij botst op de contouren van onze politieke structuur. Op alle vlakken oogst hij tegenwind. Het Koninklijk paleis wil overleven. En de agenda van het NVA druist radicaal in tegen het staatshoofd en zijn entourage. Natuurlijk dat hij daar subtiele of regelrechte tegenwerking heeft ondervonden. En dan onze Waalse buren. Door de opeenvolgende staatshervormingen hebben zij zoveel macht gekregen dat zij ieder Vlaams initiatief kunnen boycotten. Wij kunnen in dit land niet verder zonder de Waalse steun. Dat is natuurlijk intriest, maar het is de harde realiteit. Bart De Wever zal nooit een faire kans krijgen in België. Inderdaad, misschien moet hij zich verzoenen met het burgemeesterschap van Antwerpen. Maar het is spijtig dat de populairste Vlaamse politicus door het Belgisch politiek systeem zodanig gedwarsboomd wordt dat hij zich tevreden moet stellen met een burgemeestersjerp. En terwijl wij intern vastzitten in ons klein landje, lijkt de aarde onder onze voeten weg te zakken. Niets is nog zeker in deze economische context. De Generale, het Gemeentekrediet, de Kredietbank. Het waren monumenten in het Oude België. Blijkbaar hebben ze zich allemaal vergaloppeerd. Banken sneuvelen, ganse staten dreigen failliet te gaan. En ondertussen staan onze staatsgrenzen open voor alle sukkelaars uit de derde wereld. Wij kunnen dit niet meer betalen. Wij moeten zoveel mogelijk mensen aan het werk houden en zo weinig mogelijk uitgaven te betalen. Onze begroting ontspoort en de regeringsonderhandelaars zullen straks tegen nieuwjaar nog geen regering hebben. Of we het nu graag horen of niet, wij gaan onze welvaart niet kunnen behouden. We hebben geen grondstoffen, we hebben teveel uitgaven, we hebben een te grote ecologische afdruk en we produceren zelf nog te weinig. We moeten het hier hebben van ideeën, van studies, van diensten, van commercie. De primaire en de secundaire sector verdwijnt stelselmatig. Maar dit restant is onvoldoende om onze welvaart te dragen. Hoe kan men de welvaart vrijwaren? Ten eerste moet men onze bevolking afschermen voor nieuwe immigratiegolven. Trop is teveel zei Vandenboeynants en dat is juist. We hebben veel te veel economische vluchtelingen toegelaten en dragen daar nu de gevolgen van. Ten tweede moeten we dringend op zoek naar nieuwe markten. De groeiende markten in Azie en Latijns-Amerika moeten we zeker bewerken. Maar ik begrijp nog altijd niet waarom wij niet meer actief zijn in centraal en zuid-Afrika. Wij hebben er nog steeds een zekere expertise. Waarom hebben wij deze regio aan vreemde mogendheden overgelaten? China en de VS zijn nu meer dan ooit actief in centraal Afrika. Ik ben ervan overtuigd dat er een modus vivendi moet bestaan om een win-win situatie te creëren in dit deel van de wereld.
Als we niets ondernemen zullen we natuurlijk enorm aan welvaart inboeten. We moeten niet denken dat onze kinderen of kleinkinderen nog over een eigen wagen zullen kunnen beschikken als ze 18 jaar oud zijn. Maar ook landen als de Verenigde Staten staan aan de vooravond van hun verval. Wat ze in Azië en de Arabische wereld uitsteken, kost enorm veel geld. En dat feitelijk alleen om aan bodemrijkdommen te geraken...
Poetsvrouw schrobt deel van kunstwerk van 800.000 euro weg
In een museum in het Duitse Dortmund heeft een poetsvrouw een deel van een kunstwerk weggeschrobd. Volgens een restaurateur van het museum is het werk onherstelbaar beschadigd en is de zaak nu een geval voor de verzekering.
Het werk van kunstenaar Martin Kippenberger (1953-1997) bestaat uit een menshoge toren uit houten platen. In het midden onderaan bevindt zich een rubberen bak met een witte kalkvlek, die door de 'gründliche' kuisvrouw dus deels weggepoetst werd.
"Dat was de bedoeling van de kunstenaar niet", zegt Dagmar Papajewski, woordvoerster voor de stad Dortmund. De poetsdienst zou zelfs de strikte aanwijzing gekregen hebben om de werken te beschermen. "Dat is net zoals thuis, daar zegt men ook: 'alles schoonmaken, maar van de schrijftafel blijf je af.' In een museum zijn dergelijke orders natuurlijk strenger".
In 1986 werd de installatie Fettecke (Vethoek) van de kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986) vernietigd door overijverig reinigingspersoneel. De Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen moest toen 40.000 Duitse marken aan schadevergoeding neertellen. Het werk van Kippenberger heeft een geschatte waarde van 800.000 euro.
Deze namiddag zag ik de 3D versie van deze nieuwe film van Steven Spielberg. Spielberg was in de jaren 80 van vorige eeuw een echte vernieuwer. Iedereen herinnert zich zijn prachtige en intrigerende sciencefiction films en natuurlijk ook het monument E.T. Na bijna 40 jaar Spielberg hebben we het ver gehad. Het vernieuwende heeft plaats gemaakt voor het kunstmatige bijna experimentele. In Spielberg's nieuwste Kuifjefilm weet je niet of je echte mensen ziet of computersimulaties en dat werkt storend bij de volwassenen onder ons. Het lijken wel echte lichamen met plastieke hoofden op. Ik vroeg mij af: Wat is deze film nu eigenlijk? Is dit nu een kinderfilm of een familiefilm. Het scenario is vrij onderhoudend maar soms ook totaal irrealistisch. Soms is het leuk voor kinderen, maar soms is het ook te moeilijk. De beelden schokken en flitsen en met een 3D billetje op was het niet vol te houden. De meeste toeschouwers zetten hun bril dan ook na een half uur gewoon af. Dat was dan weer storend omdat zo'n 3D film zijn figuren vervormt om perspectief te creëren. Er zit een beetje humor in de prent, maar die is niet zo goed als in de originele Kuifje-albums. Het geheel heeft iets van een Indiana Jones film, maar slechter. De rare vervormde hoofden kunnen absoluut niet concurreren met de betere Amerikaanse acteur. Actie en spektakel zijn altijd aanwezig bij Spielberg, maar een camera voor de fun heen en weer laten slingeren maakt mij alleen maar zeeziek. Qua financiële middelen en special effects is een Belgische film niet opgewassen tegen Hollywood. Maar de intrinsieke kwaliteit van een Belgische productie ligt dikwijls veel hoger. Ik miste dus vooral "België" en heb teveel "Amerika" te zien gekregen. Bovendien is Steven Spielberg over zijn toppunt en dat voel je in deze productie.
"Mannen van 40 schatten sexappeal veel te hoog in"
Mannen van middelbare leeftijd worden door zoveel vrijgezelle vrouwen achterna gezeten dat ze een verkeerd beeld krijgen van hun sexappeal. Dat beweert althans een Australische demograaf.
Er zijn minder vrijgezelle mannen van 40 in vergelijking met dames van dezelfde leeftijd, waardoor ze erg begeerd zijn. Hierdoor denken ze dat ze aantrekkelijker zijn dan de werkelijkheid. De Australische demograaf Bernard Salt, auteur van 'The Big Tilt: What Happens When Boomers Bust and Xers and Ys Inherit the Earth' zegt dat dit verstoorde evenwicht een 'monster' heeft gecreëerd dat kampt met wat hij het 'hotness delusion syndroom' noemt. "Een beschikbare man van veertig krijgt veel aandacht bij gebrek aan keuze. Hij mag kalend zijn en een bierbuikje hebben, maar dat is niet wat hij in de spiegel ziet. Hij krijgt het idee dat hij geweldig is ", aldus Salt.
Kalend en bierbuikje De demograaf gelooft dat dit gebrek aan vrijgezelle veertigers zal resulteren in zelfzekere, hoogopgeleide vrouwen die op zoek gaan naar jongere partners, de zogenaamde 'cougars' dus. Op 44 zijn er 15 procent minder beschikbare heren dan dames, daarom voorspelt Salt dat meer vrouwen een jongere partner zullen zoeken om de kloof te dichten. De generatie voor hen hadden minder kans om uit te gaan en ze hadden niet zo veel kansen op de arbeidsmarkt.
Voor twintigers geldt echter het omgekeerde, bij mensen van 25 zijn er 23 procent meer single mannen dan dames omdat ze moeten concurreren met oudere heren.
Vrouwen hebben het (qua uiterlijk) gehad met de metroseksuele man en zijn uren in de badkamer. Wat ze willen is een behaarde, ruige man.
85 procent van de 3.000 ondervraagde Britse vrouwen zei een behaarde man te prefereren boven een onthaard exemplaar. 8 procent heeft een voorkeur voor een perfect onthaarde man, terwijl 7 procent voor 'evenveel beharing als een weerwolf' valt.
Vergeet dus het ontharen van de rug, borst en benen, vergeet het plukken aan de wenkbrauwen en de neusharen, zelfs dagelijks scheren is niet nodig.
Veel beharing wijst op een hoog niveau aan het mannelijk hormoon testosteron. Een man met veel haar is als het ware 'extra mannelijk', en terug extra aantrekkelijk in de ogen van vrouwen.
Mannen met bruine ogen krijgen meer vrouwen in bed
Het gelaat van een man met bruine ogen komt dominanter over dan dat van iemand met blauwe ogen, dat blijkt uit recent onderzoek. Uit eerder onderzoek bleek al dat vrouwen iemand met een dominant gelaat als sekspartner verkiezen.
Jeugd Onderzoekers in Praag ontdekten dat bruine ogen strenger overkomen dan blauwe, dat geldt echter alleen voor mannen en dus niet voor vrouwen. Volgens wetenschapper Karel Klienser kan dit komen doordat kinderen behandeld worden op basis hun oogkleur, deze andere aanpak zou een blijvende impact op hen hebben. Uit voorgaande studies blijkt dat jongens met blauwe ogen zich geremder voelen dan degenen met bruine ogen. Dit effect lijkt met de jaren te verdwijnen, toch kan de sociale status je hormoonevenwicht veranderen. Wat een blijvend effect kan hebben op de vorm van het gezicht, aldus Kleisner.
Sekspartner De wetenschapper suggereert ook dat vrouwen een voorkeur hebben voor dominante sekspartners en minder dominante mannen als huwelijkspartner. Mannen met een neutraal gelaat blijken uit de boot te vallen. Psychologe Benedict Jones vindt de resultaten verrassend en had dit niet verwacht.
Een van de meest bizarre gevolgen van seks is toch wel geheugenverlies. Een 54-jarige Amerikaanse wandelde onlangs de spoedafdeling van een ziekenhuis in Washington DC binnen met de mededeling dat ze zich niets herinnerde van de voorbije 24 uur. De diagnose: geheugenverlies veroorzaakt door seks met haar echtgenoot. Gelukkig was de nare bijwerking van korte duur.
"Mensen geraken ervan in paniek", legt een neuroloog uit, "maar het veroorzaakt geen schade aan de hersenen. Het overkomt vooral vijftig- en zestigjarigen en kan ook door andere intense activiteiten dan seks veroorzaakt worden."
Een Indiase dorpeling is op de gezegende leeftijd van 120 jaar voor de tweede maal gehuwd. Zijn kinderen hadden eerder zes jaar naar een geschikte bruid gezocht. Dat schrijft de Indiase krant 'The Times of India'.
Kort nadat zijn eerste vrouw in 2005 overleed, droeg eeuweling Hazi Abdul Noor zijn kinderen op een vrouw voor hem te zoeken die voor hem kon zorgen. Volgens zijn zoon Hazi Asir Uddin was dat echter geen eenvoudige opgave. "We hebben eindelijk een nieuwe moeder gevonden, ook al is ze maar half zo oud als onze vader", aldus Uddin.
Noor trouwde zondag met de 60-jarige Samoi Bibi. Minstens 500 gasten waren aanwezig op de plechtigheid in Satghari, een afgelegen dorpje in de noordoostelijke provincie Assam. Bibi is een kinderloze weduwe, maar door het huwelijksverbond met Noor heeft ze nu twee stiefzonen en vier stiefdochters. Pittig detail: sommigen ervan zijn ouder dan haarzelf.
Karel De Gucht gaat Dexiavergoeding niet terugbetalen
De Gucht over Dexia: "Vergoeding terugstorten is voor populisten"
Karel De Gucht is goede maatjes met de media. Dat blijkt onder andere uit de verzwegen berichtgeving over de Dexiavergoeding van het liberale kopstuk. Collegaliberaal Sven Gatz werd recent nog door de pers zwaar op de korrel genomen toen hij in het parlement een dikke afscheidsbonus opstreek, maar De Gucht komt er goedkoop vanaf. Zelfs oud-premier Jean-Luc Dehaene verklaarde in de media zijn Dexiavergoeding te zullen terugstorten. Een zeer nobel gebaar van de voormalige eerste minister. Karel De Gucht heeft nu verklaard niet mee te doen aan dit "populisme". Hij heeft zijn geld van Dexia ontvangen en denkt er gewoon niet aan om het terug te storten. Normaal gezien zou dergelijke arrogantie gemakkelijk de nieuwsstudio van Terzake bereiken, maar nu horen we onze reporters niet. Bizar...Iemand als een Karel De Gucht heeft doorheen zijn carrière een netwerk van vertrouwelingen opgebouwd die hem nu blijkbaar moeten ontzien. En natuurlijke zal zijn loge-invloed ook wel een rol spelen.
Het levensverhaal van Karel De Gucht lijkt wel het scenario van de amerikaanse politieke Thriller. Geboren uit een bescheiden Denderbels gezin, klom De Gucht dankzij vele manipulaties en intriges op in de nationale politiek. Zijn eerste zitje had hij te danken aan zijn schoonvader die zijn plaats aan zijn schoonzoon afstond. Maar ook een aantal lokale politici kwamen eraan te pas om alles "fair" te verdelen tussen de rivalen senator Frans Verberckmoes, volksvertegenwoordiger Marc Verwilghen en Karel De Gucht. Tussen Verwilghen en De Gucht boterde het nooit. En ook te Dendermonde kreeg Verwilghen de wind van voor. De familie Verberckmoes kon het niet verkroppen dat Verwilghen veel meer talent bezat dan de matig begaafde erfgenaam van de clan. Op een bepaald ogenblik beslisten de Dendermondse liberalen om harakiri te plegen enkel en alleen om Verwilghen uit te schakelen. Ze werden hierbij geholpen door meester-strateeg Karel De Gucht. Het draaide uit op een grandioze politieke nederlaag voor de Dendermondse liberalen. Op enkele jaren verloren zij hun minister, hun volksvertegenwoordiger, hun senator en zelfs hun twee schepenen. Dat allemaal had De Gucht en Verberckmoes over om Marc Verwilghen te elimineren. Uiteindelijk pestten ze hun rivaal weg naar de Belgische kust. Marc Verwilghen is momenteel een politiek verbitterd man. De Gucht daarentegen heeft in de regio momenteel politiek vrij spel. Hij beslist wie waar terecht komt. Het gaat zelf zodanig ver dat hij zijn ongeschikte zoon gedropt heeft als kandidaat-burgemeester voor Aalst. Het is een zuivere vorm van politiek machtsmisbruik. Ook financieel wou Karel De Gucht steeds hogerop in het leven. Op een slinkse manier slaagde hij erin vele lucratieve postjes bijeen te rijven. Nu van hem verwachten dat hij een deel zou terugstorten, is wel heel naïef. Hij noemt de terugstorters "populisten", maar wellicht vindt hij ze vooral losers of zwakkelingen. Veel ethiek moet je van hem niet verwachten.
Artikel uit FET 2003:
"Bel20-bestuurder ontvangt meer dan 170.000 euro per jaar
Niet-uitvoerend mandaat levert gemiddeld 69.278 euro op
Een bestuurder bij een bedrijf uit de Bel20-index strijkt per jaar gemiddeld meer dan 170.000 euro op. In dat gemiddelde zitten ook de vergoedingen voor de bestuursleden die een directiefunctie uitoefenen. Een niet-uitvoerend bestuursmandaat is bij de 11 bedrijven die daarover informatie geven, goed voor gemiddeld 69.278 euro. Sommige ondernemingen voegen daar nog opties of persoonlijke leningen aan toe.
De raad van bestuur bepaalt de langetermijnstrategie van een onderneming en oefent het toezicht uit op de werking van het bedrijf. Het dagelijkse management laat het bestuur over aan de directie. In bijna alle gevallen vaardigt de raad een of meerdere leden af als gedelegeerd bestuurder in de directie. De tijden waar de raad van bestuur enkel bestond uit familieleden en vrienden van de hoofdaandeelhouder zijn gelukkig voorbij. In het kader van meer deugdelijk bestuur, moet minstens één onafhankelijk bestuurder worden aangesteld. De meeste ondernemingen gaan nog een stap verder, en richten comités op die advies verstrekken over de audit, de benoeming, en de vergoedingen voor de bedrijfstop.
Toch blijft het een voorrecht van de algemene vergadering van aandeelhouders om de bestuurders te benoemen. Maar omdat bij heel wat Belgische ondernemingen de hoofdaandeelhouder meer dan 50 procent van het kapitaal controleert, is de inspraak van de gewone beleggers beperkt. Zo zijn er bij de warenhuisketen Colruyt 10 bestuurszitjes, maar 6 ervan worden ingepalmd door leden van de familie Colruyt.
De bezoldiging van bestuurders was jarenlang in geheimzinnigheid gehuld, maar steeds meer ondernemingen geven nu inzage in de verdiensten van de bedrijfstop. Toch blijven de cijfers in de bijgevoegde tabel louter indicatief. Slechts 11 bedrijven uit de Bel20 vermelden expliciet de vergoeding van de bestuurders zonder een directiemandaat. Andere ondernemingen geven alleen de door de wet voorgeschreven totale uitkering aan het bestuur. In het jaarverslag van Mobistar vinden we zelfs die informatie niet terug. En bij sommige vennootschappen zit de extra bezoldiging voor de gedelegeerd bestuurders niet in het totaalpakket. Bij Dexia vinden we bijvoorbeeld een gedetailleerde uitsplitsing van de vergoeding per bestuurder, maar over de som die voorzitter François Narmon opstrijkt blijven we in het ongewisse.
Variabele vergoeding
Drie op de vier van de onderzochte bedrijven kennen een variabel loon toe aan hun raadsleden. Bij de nonferrogroep Umicore bestaat het jaarlijkse honorarium uit een vaste vergoeding van 22.300 euro, een zitpenning van 2.480 euro per vergadering, en de terugbetaling van gemaakte onkosten. Indien een Umicore-bestuurder alle zes de vergaderingen in 2002 bijwoonde, kreeg hij minstens 37.180 euro op zijn rekening. Het variabele loon fluctueert het meest bij de beeldvormingsgroep Agfa-Gevaert. Voor elke 5 cent dividend per aandeel dat de 15 cent overschrijdt, krijgt elke bestuurder een premie van 2.000 euro.
De best betaalde bestuurders vinden we in de financiële sector. Fortis keerde vorig jaar 4,4 miljoen euro uit aan zijn 15 leden tellende raad van bestuur. Daarvan streek gedelegeerd bestuurder Anton van Rossum 2,1 miljoen euro op. KBC betaalde 6,55 miljoen euro voor zijn raad van bestuur, maar die som moest over 21 leden worden verdeeld. De bestuurders zonder mandaat kregen elk 122.531 euro, iets minder dan de 164.285 euro van hun collega's bij Fortis. Almanij, de moederholding van KBC, verdeelde 2,33 miljoen euro onder zijn 21 niet-uitvoerende bestuurders en 3,27 miljoen euro aan zijn 7 bestuurders met een directiemandaat. Dexia is het karigst voor de bestuursleden zonder uitvoerende functie. Zij vingen 'slechts' 30.944 euro. Bij Dexia ligt de maximumvergoeding per bestuurder statutair vast op 700.000 euro. Gedelegeerd bestuurder Pierre Richard verdiende in 2002 weliswaar 1,125 miljoen euro, maar Dexia omzeilt het statuut door te stellen dat de gedelegeerd bestuurder niets extra krijgt voor zijn functie als bestuurder, maar wel betaald wordt als directievoorzitter van de groep.
Heel wat bestuurders verdienden in 2002 minder dan het jaar voordien. Fortis schroefde de gemiddelde bestuursverloning met 21.430 euro per persoon terug. Bij de warenhuisketen Delhaize leverden de raadsleden 40 procent in.
Almanij heeft met zijn 28 bestuurders niet alleen het record van de grootste raad van bestuur, maar springt ook het gulst om met leningen en voorschotten aan zijn raadsmannen. Almanij gaf in 2002 voor 4,49 miljoen euro kredieten aan zijn bestuurders. De directieleden kregen 0,94 miljoen euro kredieten. De meeste andere bedrijven verbieden het toekennen van persoonlijke leningen aan de bedrijfstop.
Met het uitdelen van optiepakketten aan bestuurders zonder een uitvoerend mandaat zijn de Belgische bedrijven karig. Alleen Barco en Interbrew maken er melding van. Ook bij Fortis en Umicore beschikken nog enkele raadsleden zonder een mandaat over aandelenopties, maar die zijn afkomstig van hun uitgeoefende directiefuncties uit het verleden. De gedelegeerd bestuurders beschikken meestal wel over een optieverloning door hun functie als directielid. De situatie in België is alvast beter dan in Nederland. Bij 42 procent van de bedrijven uit de AEX-index beschikken de commissarissen over opties. Dat kan tot belangenvermenging leiden, want de bestuurders moeten met hun beleid het belang van alle aandeelhouders dienen.
Politici
De bestuurszitjes worden niet alleen uitgedeeld aan ervaren toplui uit het bedrijfsleven. Ook de politici zijn goed in de raden van bestuur vertegenwoordigd. Bij Dexia beslist VLD-voorzitter Karel de Gucht mee. Zijn bestuursfunctie leverde hem vorig jaar 38.000 euro op, bestaande uit een vaste vergoeding van 20.000 euro, een variabel deel van 10.000 euro voor het bijwonen van 5 vergaderingen, en twee keer 4.000 euro als lid van het strategisch comité en het comité der benoemingen. De Gentse burgemeester Frank Beke is waarnemend bestuurder bij Dexia en verdiende 30.000 euro extra. Ex-Europees commissielid Karel van Miert kreeg bij Agfa-Gevaert 46.214 euro en Marc Eyskens verdiende als voorzitter van UCB 62.000 euro."
Deze week werd de 7 miljardste mens op deze planeet geboren. Dat is enorm. Toen ik kind was waren er amper 3 miljard inwoners op de aarde. Tijdens mijn leven verdubbelde het aantal mensen op de aarde. Bij mijn ouders verdrievoudigde het aantal tijdens hun leven. Iedereen begrijpt dat we dit tempo niet lang meer kunnen volhouden. Moraalfilosoof Etienne Vermeersch pleit ervoor om zeker in derdewereldlanden vrouwen tegen betaling te laten steriliseren. Hij heeft gelijk. De laatste jaren heeft de "linkse" professor emeritus nog wel andere gedurfde uitspraken gedaan. Zo is ook tegenstander van extreem religieuze kledij van onder andere moslims. Ook hier vindt hij in mij een medestander. Ik heb respect voor de religie van elkeen, maar het is onze maatschappij dat de waarden oplegt en niet de nieuwkomers. Zij dienen zich aan ons systeem aan te passen. Tot op zekere hoogte kunnen zij hun eigen cultuur bewaren voor zover die niet in tegenstrijd is met onze democratische en christelijke waarden.
Vandaag herdachten we de Heiligen en overledenen. Als gevolg van de overbevolking voeren de gemeenten een steeds onmenselijker beleid ten opzichte van onze overledenen. In sommige gemeenten worden doden na 20 jaar in een massagraf gedumpt! Het verwondert mij dat er bij de bevolking weinig commotie over ontstaat. Ik vind niet dat een menselijk wezen als een hond in een massagraf mag worden gegooid. Het doet mij denken aan extremistische regimes onder Stalin of Hitler. Het valt mij op dat de Katholieke kerk zich weinig in dit debat moeit. Voor een Christin is een overleden persoon weinig belangrijk. Het is stof dat terug tot de aarde keert. Enkel Heiligen krijgen een speciale verering binnen de Katholieke kerk. Maar de rest mag net zo goed in een massagraf worden gegooid. Voor Christenen is enkel de ziel belangrijk en die verlaat het lichaam bij de dood. Waarom mogen wij onze doden niet in onze tuin begraven. Ik begrijp wel dat dit in een stadscentrum niet mogelijk is, maar mensen die in een plattelandsgemeente wonen, zouden toch hun familieleden op hun erf mogen begraven. Veel is momenteel mogelijk, waarom dan geen graf op een landgoed?
Een Amerikaanse heeft haar vriend neergestoken na een spelletje Monopoly. Ze verdacht hem ervan vals gespeeld te hebben en takelde hem zwaar toe. De toestand van het slachtoffer is ernstig maar stabiel.
Volgens de politie van Santa Fe stuurde Laura Chavez (60) haar kleinzoon naar bed. Daarna pakte de Amerikaanse een fles en sloeg die kapot op het hoofd van haar vriend. Ze ging daarop naar de keuken en om een mes. Chavez koelde haar woede op de weerloze man.
Volgens de politie was het geen fraai zicht. Het slachtoffer lag in een plas bloed en Chavez staarde voor zich uit aan de voordeur. Ze zat volledig onder de bloedspatten. Toen de agenten haar vroegen of het bloedspatten waren van haar vriend antwoorrde ze bevestigend. Het slachtoffer werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht.
Chavez is een harde tante. Ze werd in 2009 al veroordeeld voor drugsbezit, geweldpleging met een dodelijk wapen en het gebruik van geweld tegen een agent in dienst.
Een kennis van mij heeft een bedrijf in Buggenhout. Sinds enige tijd ontvangt hij nu en dan telefoons van zogezegde Hong-kongse investeringsbedrijven die hem maar liefst 70% rendement beloven!!! De oplichters spraken vloeiend Engels en het leek wel een callcenter van waaruit ze belden. Een enkele keer noteerde hij een telefoonnummer. En toen hij deze rare nummer googlede kwam hij NIET in Hong Kong uit, maar wel ergens in de buurt van Pakistan. Dat bevestigde zijn vermoeden dat het oplichters waren. Mijn kennis is wel een grapjas. De laatste keer dat ze belden speelde hij op de achtergrond dierengeluiden (apen, olifands e.d) af, alsof hij zich in een Zoo bevond. Nadien zijn de telefoongesprekken stilgevallen.
De wereld loopt vol met oplichters en mensen met slechte bedoelingen. Zelfs onze politieke klasse rooft zich rijk op onze kosten. Hoe kan men in zo'n wereld zo naïef zijn om te geloven in beleggingen die 70% rendement opleveren? Als er morgen iemand aan Uw deur staat die U 100.000 euro vraagt om mee te beleggen, jaag je hem wellicht dadelijk weg. Maar als één of andere aziatische belt dan stort je wel geld. Waar zitten sommige mensen met hun gedachten. Hetzelfde geldt met die dwaze mails dat je de lotto hebt gewonnen. Ik heb de voorbije jaren al minstens 10 keer de lotto gewonnen via mail. En dan vragen ze naar Uw bankrekening en Uw handtekening. AUB zeg hoe dom kun je zijn. En blijkt inderdaad dat er toch domme mensen rondlopen die dat allemaal geloven...
Aziatische bende licht Belgische bedrijfsleiders voor 3 miljoen op
Het gerecht van Dendermonde voert een onderzoek naar een Aziatische bende die Belgische bedrijfsleiders al voor 1 à 3 miljoen euro heeft opgelicht. Dat schrijft De Tijd.
De Aziatische bende gaat zeer professioneel te werk en kan Belgische ondernemers ervan overtuigen honderdduizenden euro's bij hen te beleggen. De bedrijfsleiders krijgen van de oplichters vervolgens toegang tot een eigen beleggingsportefeuille die er zeer professioneel uitziet.
Het geïnvesteerde geld lijkt op het eerste gezicht ook aanzienlijke winsten op te leveren, maar aan het einde van de rit is het kapitaal verdwenen. Een van de gedupeerde bedrijfsleiders is op die manier meer dan 300.000 euro kwijtgeraakt.
Zorgvuldig uitgekozen De eerste oplichting dateert van oktober 2009. Sindsdien blijven de criminelen toeslaan onder verschillende namen. Zo is vorige maand nog een nieuw geval ontdekt. Intussen zijn al een vijftiental Belgische bedrijfsleiders in de val gelopen. Die zijn zorgvuldig uitgekozen door de oplichters, die het louter op vermogende ondernemers hebben gemunt.
Onderzoek van de federale gerechtelijke politie van Dendermonde en de Federal Computer Crime Unit in Brussel heeft al uitgewezen dat de oplichters zeker tien verschillende bankrekeningen hebben gebruikt om de fondsen uit België te ontvangen. Die staan op naam van Hongkongse Limited-bedrijven.
Het heengaan van iemand is steeds een droevige zaak. Zeker voor de directe omgeving is het een verlies. Elke overledene is immers een vader of een grootvader van een familie. Op persoonlijk vlak wens ik de familie van Willy De Clercq veel sterkte.
Op politiek vlak echter was Willy De Clercq absoluut geen heilige. Hij wordt omschreven als de politieke vader van Guy Verhofstadt, maar is dat werkelijk iets om over fier te zijn? Ik herinner mij Willy De Clercq als de man die met een ongeziene vurigheid "DE SNEL BELGWET" verdedigde. Een tiental jaar geleden raasde hij minutenlang op het VLD-congres om anti-liberale standpunten in te nemen. Willy De Clercq is de man die deze Wet door onze strot heeft geduwd om zijn politieke erfgenaam Guy Verhofstadt aan zijn premierschap te helpen. Wogen de kosten écht op ten opzichte van de baten? Was het een goede zaak om onze grenzen wagewijd open te stellen enkel en alleen om de carrière van één man? NEEN, is natuurlijk het antwoord. Willy De Clercq heeft zijn blazoen hopeloos verbrand op het einde van zijn politieke carrière.
Ook de gespeelde emoties op de begrafenis van wijlen Ward Beysen vond ik niet echt overtuigend. "Goede Vriend Ward waarom hebt gij ons verlaten?" Ward Beysen was door de VLD afgestoten alsof hij bezeten was met de pest. Hij was doodgekoeieneerd door duistere figuren als Karel De Gucht. Er waren zelfs mensen die suggereerden dat Ward Beysen werd vermoord door zijn eigen VLD. Ik geloof dat niet, maar het emotioneel gedoe op zijn begrafenis was er toch ook serieus over. Ofwel zijt ge een vriend ofwel zijt ge het niet. En door te sterven ineens "een vriend" worden is vals. Maar Willy De Clercq was een goed politiek toneelspeler. En dat de camera's draaiden was daar natuurlijk niet vreemd aan. (De weduwe van Ward ontbijt nog elke ochtend met Ward's foto rechtover haar.)
Willy De Clercq wordt door veel waarnemers aanzien als een politicus van de oude stempel. Dikwijls wordt hij in één adem genoemd met Paul Vanden Boeynants. De sympathieke Brusselse politicus over wie veel duistere verhalen de ronde doen, zoals verhalen over decadente Champagnefeestjes... En nog een heleboel andere zaken die ik spijtig genoeg niet kan openbaar maken.
Moest een mens eens weten wat er allemaal achter de politieke schermen gebeurt, er ging geen kat meer stemmen. Dus nu Willy De Clercq de politieke hemel inschrijven lijkt mij toch wat teveel van het goede. Inderdaad, misschien dat met Guy Verhofstadt de "politieke" appel niet ver van de boom is gevallen.
Het gewezen liberale boegbeeld en voormalig minister Willy De Clercq is overleden. Hij was 84. Met Willy De Clercq verdwijnt één van de meest markante politici die de liberalen de voorbije halve eeuw hebben gekend.
De Clercq was onder meer staatssecretaris voor begroting in 1960-1961, vice-premier en minister van begroting in 1966-1968, vice-premier en minister van financiën in 1973-1974, minister van financiën in 1974-1977 en vice-premier in 1980.
De Clercq werd eveneens tot Minister van Staat benoemd in 1985. Tussen 1989 en januari 2007 zetelde hij in het Europees Parlement.
De Clercq wordt de politieke vader van Guy Verhofstadt genoemd. Zijn kleinzoon Mathias is schepen in Gent en federaal kamerlid.
Willy De Clercq was al geruime tijd ziek en verbleef in een verzorgingstehuis.
Met Willy De Clercq verdwijnt één van de meest markante politici die de liberalen de voorbije halve eeuw hebben gekend. Zijn charisma, retorisch talent, sociale gevoeligheid en zijn neus voor de media leverden een grote bijdrage aan de toenemende electorale aantrekkingskracht van de partij.
Hij draaide decennialang mee aan de top van de nationale en Europese politiek, maar de eerste naoorlogse liberale premier zou hij uiteindelijk niet worden. Die eer was weggelegd voor zijn politieke zoon Guy Verhofstadt.
Willy De Clercq werd op 8 juli 1927 in Gent geboren als zoon van een kleine industrieel en een huisvrouw. Na zijn klassieke humaniora promoveerde hij in 1950 met grote onderscheiding tot doctor in de rechten aan de Gentse Rijksuniversiteit. Het jaar daarop werd hij licentiaat notariaat.
Na een passage aan de Amerikaanse Syracuse University startte hij in 1951 een advocatenpraktijk. Een jaar later trok hij echter opnieuw naar de Verenigde Staten, ditmaal voor een stage op het secretariaat-generaal van de Verenigde Naties in New York.
Een carrière als advocaat of diplomaat lag in het verschiet, maar de politieke roeping bleek te sterk. Als voorzitter van het Liberaal Vlaams Studentenverbond had De Clercq in 1950 reeds naam gemaakt met een opgemerkt betoog tegen de terugkeer van koning Leopold III en in 1952 zou hij voor het eerst verkozen worden als Gents gemeenteraadslid.
Met 11 tot 12 procent van de stemmen was de toen nog unitaire liberale partij geen electorale hoogvlieger in de jaren 50 en De Clercq maakte snel opgang. Zo schopte hij het in 1957 tot adjunct-secretaris-generaal van de partij. Vier jaar later werd hij nationaal ondervoorzitter. In 1958 was De Clercq ook in de Kamer beland, waar hij zich ontpopte tot specialist in financiële en budgettaire zaken.
Dankzij een naamswijziging en een interne hervormingsoperatie schoten de liberalen (PVV/PLP) bij de verkiezingen van 1965 plots boven de grens van 20 procent. Een jaar later nam Paul Vanden Boeynants de liberalen aan boord van de regering en De Clercq kreeg het vicepremierschap en de portefeuille van Begroting toebedeeld.
In 1968 viel de regering over de vernederlandsing van de Leuvense katholieke universiteit. Ondanks zijn uitstekende persoonlijke score kon De Clercq niet verhinderen dat de partij wat terrein verloor. Het versterkte de communautaire spanningen bij de liberalen en leidde uiteindelijk in 1971 tot de oprichting van de autonome PVV. De Clercq werd voorzitter.
Na een oppositiekuur belandden de liberalen in 1973 opnieuw in de regering, de tripartiete van Edmond Leburton. Naast het vicepremierschap behartigde De Clercq de portefeuille van Financiën, een functie die hem steeds meer in het vaarwater van de Europese en internationale politiek bracht.
Toen de PVV in 1977 een verkiezingsnederlaag moest slikken, kwam De Clercq opnieuw aan het roer van de partij. De Europese politiek bleef echter aan hem trekken. Hij werd in 1979 verkozen bij de eerste rechtstreekse verkiezingen van het Europees Parlement en datzelfde jaar ging hij ook de federatie van de Europese liberalen leiden.
Intussen was hij erin geslaagd zijn politieke erfgenaam Guy Verhofstadt te lanceren als de nieuwe grote man binnen de liberale partij. Eind 1981 gaf De Clercq al zijn Europese en partijfuncties op om in de regering-Martens opnieuw vice-premier en minister van Financiën en Buitenlandse Handel te worden. Verhofstadt kreeg zijn kans als de nieuwe partijvoorzitter.
Het waren economisch en politiek woelige jaren. Zo was De Clercq als minister van Financiën nauw betrokken bij de devaluatie van de Belgische frank in 1982. Aan het einde van 1984 trok hij de deur van de nationale politiek definitief achter zich dicht om lid te worden van de Europese Commissie van Jacques Delors. Vier jaar beheerde hij er de belangrijke portefeuille Buitenlandse Betrekkingen en Handel.
Na zijn passage aan het Berlaymontgebouw ging De Clercq in 1989 opnieuw zetelen in het Europees Parlement. De Gentenaar zou uiteindelijk tot 2004 in het Europese halfrond blijven.
Zijn politieke epiloog, en laatste proeve van zijn retorische kracht, reserveerde hij evenwel voor de nationale politiek. Tegen de achtergrond van een intern conflict over het migrantenstemrecht hield hij in 2004 op een Vld-congres een vlammend betoog voor het voortbestaan van de regering-Verhofstadt.
De Clercq mag gerust beschouwd worden als één van de grondleggers van de hedendaagse (Open) Vld. De man met de vlinderdas en vurig supporter van La Gantoise was zich zeer bewust van het belang van imago en media-impact en pakte vaak uit met moderne en opvallende verkiezingscampagnes. Zijn sociale en progressieve kijk op het liberalisme droegen bij tot de evolutie van de liberale partij tot een toegankelijke volkspartij die niet alleen de hogere klassen kon charmeren.
Na zijn politieke carrière ging de gezondheidssituatie van De Clercq steeds meer achteruit. Sinds 2007, na een val van de trap, verblijft hij in een verzorgingstehuis. Een jaar eerder zette zijn kleinzoon Matthias onder de hoede van Verhofstadt zijn eerste stappen in de politiek. Hij werd verkozen tot Gents schepen en schopte het als 26-jarige tot federaal volksvertegenwoordiger.
Het stond deze week in de roddelboekskes: De Kock en Slaets zijn opnieuw uit elkaar. Het lijkt wel een dwaze aflevering van "The Bold and The Beautiful". Een echte jojo-relatie: dan aan, dan weer af...Natuurlijk dat ze deze zomer nog samen in roddelbladjes stonden te pronken als ideaal gezin. (Wellicht was hun reis betaald door het bladje).
Toen ik vandaag Veronique De Kock in google intypte, moest ik gans haar naam typen om artikels over haar te krijgen. Zo weinig interessant vinden de Vlamingen haar nog. Dat is dan weer wat anders dan de Aalsterse burgemeester Ilse Uyttersprot. Als je slechts twee letters :"Il" intypt in google, krijg je al haar volledige naam. Ik denk dat Veronique De Kock vooral zichzelf interessant vindt. Objectief gezien is ze niet lelijk. Al vond ik haar -toen ik haar eens persoonlijk ontmoette- bijna een kindfiguurtje met mini-afmetingen in de breedte. Bijna een wespentaille. Bovendien heeft dat mens zo'n dédain dat je haar terstond zou laten vallen. De mannen die toch achter haar aanlopen, zien haar eerder als een troffee. Als haar schoonheid zal verdwenen zijn -binnen een tiental jaar- zal ze hopelijk kunnen terugvallen tot een hobby ofzo. Anders vrees ik voor een zoveelste vergane schoonheid die in eenzaamheid wegkwijnt.
Heeft Véronique De Kock al een nieuw lief?
Véronique De Kock leeft pas drie maanden gescheiden van haar man Frank Slaets, maar het 34-jarige VT4-gezicht zou al een nieuwe liefde gevonden hebben. Weekblad Dag Allemaal zag De Kock de afgelopen tijd op meerdere romantische diners met de zakenman Fabien Gribaudo.
Het nieuws over de breuk tussen Véronique De Kock en Frank Slaets (46) raakte pas afgelopen week bekend, maar de twee zouden al drie maanden gescheiden leven. In die drie maanden werd De Kock dus samen gezien met de Franstalige zakenman Fabien Gribaudo, een gescheiden vader van twee en tevens de hoofdsponsor van de Miss België-verkiezing. 'Ik ben heel gelukkig', zegt De Kock in Het Laatste Nieuws. 'Preciezer. Ik ben al drie maanden heel gelukkig.'
De Huizenjacht-presentatrice ontkende de relatie niet, maar wilde er ook niet veel over kwijt. 'Ik ken Fabien al acht jaar. Als je vrijgezel bent, is het toch normaal dat je met andere mensen omgaat. We kunnen het zeer goed vinden samen, maar meer zeg ik er niet over. We zullen wel zien, ik sluit niets uit.'
