De dreef druipt t drijvend onweer na
en walmt zijn dauwen klammend uit.
Grauw harsgewelf hangt nat en zwaar
en zwanger overheen t gifkruid.
Een kruis, verweerd, arduingehouwen,
dat eeuwenoude rouw verhaalt,
biedt t nachtelijk vendel vertrouwen
dat onder donderknarsen dwaalt.
In t wild struweel, waar t pad vervaagt
en zich schofthoog door netels snijdt,
worden rag en varenvlies ontmaagd
totdat men het zompig veen bereikt.
Hun hoeven zakken diep in t kwel
onder hectaren broek en duister
tot plots een schicht het veld verhelt
en een witte veengeest de paarden kluistert ...
www.gedichtegedachten.be
|
