Boven het wiegende koren,

door een lauwe landwind gepaaid,

trilt de zinderende kasteeltoren,

in deemsterend zomerlicht gebaad

Aan de rand van het bos tokkelt een specht

Twee piepels vlinderen vederlicht rond

’t Gekwaak van de kikker treedt in gevecht

met’t gestrijk van de krekel in d’avondstond

Wijl de tuimelaar duikt op levensgevaar

uit de hoge kruin van een ranke berk

genieten we van dit schouwspel tegaar

dromend van een nestje in dit groenige perk


www.gedichtegedachten.be

waar de Maas nog Meuse heet

en zich met Ardeens water mengt,

waar Albert I een kanaal afsneed

dat zich naar Antwerpen verlengt,

waar men al eeuwen wapens smeedt

en staal tot zware juffers walst

waar dakpan zich met schalie meet

en rots zich tot klei heeft vermalst

waar men suiker over wafels smelt

en pintjes met péket aanvult

waar voetbal de waalse eer herstelt

en de Doyenne zich om Bastogne krult

waar prins en bisschop zich verbroederden

en men het Perron vereert

maar gerecht en politiek verloederden

zodat de mafia er mee regeert

daar raakt de oud-latijnse cultuur

verstrengeld met zijn germaanse buur


www.gedichtegedachten.be

Hoog boven de vallei van ardeense schaliedaken

cirkelt een buizerd glijdend op eeuwige stilte.

De ondergaande zon kleurt de einder scharlaken

en ontlokt de vleermuis aan het houten gebinte.

De burcht op de rots krijgt een dreigende allure

wanneer in het dal de lantaarns rood aangloeien.

Verkillend vocht maakt zich los van zijn muren

en zakt neer  in damp over de beboste glooiing.

Boven het watervlak dat de meander poliert

en dat zich gedwee omheen de vestingsrots slaat

vernevelt de lucht zich tot een dompige sliert

die zich versmelt met de neerijlende waas .


www.gedichtegedachten.be

In de snerpende, snijdende winterkou,

die over de vlakke weilanden schuurt

en egels verkleumd naar hun legers stuurt,

knettert stil mijn hartvuur voor jou.

Onverstoord vervolg ik mijn mars

- hoewel de vorst mijn adem snijdt

en de vallende nacht mijn zicht misleidt -

gegidst door jouw onfeilbaar kompas.

Sinds ik je geest en ziel heb verkend

liep ik nooit ofte nimmer verloren

en raakte mijn alhidade bevroren

op die ster aan jouw poëtisch firmament.

Mijn ogen wennen aan het duistere diep

en versterken het licht van je hemellichaam.

Zijn gloed weerspiegelt je heerlijke naam

en verwarmt de muze die je in mij opriep ..

www.gedichtegedachten.be

traag drijft de zon de nevels lang
en langzaam uit de kruinen
nog kwinkeleert een gaal in zang
en tracht zijn nacht te ruilen

bij 't neerhof hoont een haan hooghees
de luiheid van het vee
swijlst pimpelen speels mus en mees
door de vroege matinee

diep in het riet ritselt de gors
in de zomp onder de dijk
en spijkert spits een specht de schors
van een oude zomereik

daar wielt en waalt nu wervelend
de tjif tjaf met de sijs
en krijst de kauw luid schaterend
vaarwel aan 't winterijs


www.gedichtegedachten.be

De Vlaamse Stad



over rui en rei

door steegjes en straten

langs vest en lei

vol tralievenstergaten

door stadsparken en dreven

bij stadhuizen met fries

in volkshuizen vol leven

waar men belot en wiest

onder belfort en beiaard

over brug en kassei

tot bij de oude vaart

het begijnhof nabij

daar geniet ik goddank

bij een fleurig prieel

vanop een rustige bank

van ons rijk Vlaams erfdeel.

www.gedichtegedachten.be

waar Limburg zuidwaarts

zachtgolvend glooit

en zijn akkers en gaarden

naar d’einders ontplooit

waar de Melsterbeek hel

door weilanden vloeit

en in ’t voorjaar welig

de bloesempracht bloeit

waar menige knaap

zich naar Trudo heet

die hier eeuwen terug

zijn godsvrucht beleed

waar fruit overvloedig

op laagstam gedijt

en de liefde zich lustig

doorheen ’t landschap snijdt

daar wandel ik gaarne

van winning naar kasteel

door diepholle paden

langs ‘t bronsgroen struweel

www.gedichtegedachten.be


 

Langs bruinbegrinde, knokige wegen,

dicht overluifeld door harsend groen,

vind ik, onder een heuvelkam gelegen,

een oudbegaaid en stoffig paviljoen.

Een roestig bord in gedeukt email,

bebaard met wolfsklauw en madelief,

vermeldt nog net het vergane detail :

"Attention ! Vorsicht ! Explosifs !"

Een kuil met uitgehakte flanken

doemt dreigend op in het voordiep.

Bij hazelaars die het hek omranken

overschouw ik hoe het wild ontsliep.

Ooit werd de stilte hier beschoten

met ladingen op 't middaguur.

De groeve werd sindsdien gesloten

ten prooi aan ongerept natuur.

Genietend van de woudse rust

bespied ik een hagedis in de zon

die zich in karstholten verlust

en versteend een bezige mier belonkt ...

www.gedichtegedachten.be

Hoogingenomen beklimt de haan
de mesthoop op het dorpse plein.
Broedkuikentjes, van schrik ontdaan,
maken zich bang en need'rig klein.

De hennen kakelen, uitgelaten :
"Zie toch die knapperd! Zie zijn kam !"
"Ssst ! Onze lieverd gaat nu praten"
klokt bazig de kloek : "Silence, mesdames !"

Hij schraapt zich luid zijn schorre pijp
en spuit zijn dogma's gutturaal.
Geen kip die zijn woordenbrij begrijpt
maar hij hanteert vast Godse Taal !

Geen haan duldt hij meer op het erf,
dat hoort de hele kroost te weten !
En wie zijn regeltjes bederft
moet maar het rotte graan gaan eten !

Parmantig stapt hij van zijn troon
en blinkt de kloek zijn aaltige bot.
Heel waardig wisselt hij zijn kroon,
op naar het buurhok... want hij is God !

www.gedichtegedachten.be

hoog platanisch zomen eiken

dreven, wouddiep eind’loos lang

drijvend mijn rede gedachten

temperend mijn stierse drang

stuivend meel wekt roes, zo rustig

stilte dempt mijn zielekwaal

in ruis deemsteren de sporen

van mijn wereld, hard, brutaal

mag magnolia mij redden

met schoonheid, geur, in glundertaal

ach, ‘k veracht beurzige vrienden

hoogschoud’righeid is zo banaal

diep platonisch vult mijn leven

zich zielsgewijs; het geld neemt wiik

niets kan mij beurs noch baksteen geven  
ik sterf 't liefst arm, maar leefde rijk

www.gedichtegedachten.be

wilde lasso's vol ontladende kracht

- bliksems die zich in verten kruisen -

drijven dreundondersalvo's tot druisen

voortrollend in de ijldiepe nacht

rukwinden wreken zich op iedere kruin

bladerloof juttend over veld en wegel

over land gutst nu de hevigste regen

 beken zwellen tot wildkolkend bruin

uit krakend en bonkend hemelgeweld

wordt ijsloden hagel gemitrailleerd

door knallende zwepen gedirigeerd

naar ’t oppervlak van het maaiende veld

einders, luchtzuiverend gespoeld,

gangmaken weergoden in hun schrikbewind

over mens of dier, verdoofd en verblind,

die tenslotte onderdanig zijn nietigheid voelt