Hoogingenomen beklimt de haan
de mesthoop op het dorpse plein.
Broedkuikentjes, van schrik ontdaan,
maken zich bang en need'rig klein.

De hennen kakelen, uitgelaten :
"Zie toch die knapperd! Zie zijn kam !"
"Ssst ! Onze lieverd gaat nu praten"
klokt bazig de kloek : "Silence, mesdames !"

Hij schraapt zich luid zijn schorre pijp
en spuit zijn dogma's gutturaal.
Geen kip die zijn woordenbrij begrijpt
maar hij hanteert vast Godse Taal !

Geen haan duldt hij meer op het erf,
dat hoort de hele kroost te weten !
En wie zijn regeltjes bederft
moet maar het rotte graan gaan eten !

Parmantig stapt hij van zijn troon
en blinkt de kloek zijn aaltige bot.
Heel waardig wisselt hij zijn kroon,
op naar het buurhok... want hij is God !

www.gedichtegedachten.be

hoog platanisch zomen eiken

dreven, wouddiep eind’loos lang

drijvend mijn rede gedachten

temperend mijn stierse drang

stuivend meel wekt roes, zo rustig

stilte dempt mijn zielekwaal

in ruis deemsteren de sporen

van mijn wereld, hard, brutaal

mag magnolia mij redden

met schoonheid, geur, in glundertaal

ach, ‘k veracht beurzige vrienden

hoogschoud’righeid is zo banaal

diep platonisch vult mijn leven

zich zielsgewijs; het geld neemt wiik

niets kan mij beurs noch baksteen geven  
ik sterf 't liefst arm, maar leefde rijk

www.gedichtegedachten.be

wilde lasso's vol ontladende kracht

- bliksems die zich in verten kruisen -

drijven dreundondersalvo's tot druisen

voortrollend in de ijldiepe nacht

rukwinden wreken zich op iedere kruin

bladerloof juttend over veld en wegel

over land gutst nu de hevigste regen

 beken zwellen tot wildkolkend bruin

uit krakend en bonkend hemelgeweld

wordt ijsloden hagel gemitrailleerd

door knallende zwepen gedirigeerd

naar ’t oppervlak van het maaiende veld

einders, luchtzuiverend gespoeld,

gangmaken weergoden in hun schrikbewind

over mens of dier, verdoofd en verblind,

die tenslotte onderdanig zijn nietigheid voelt