Drie hoog en eenzaam op mijn mansarde

keer ik de klok van mijn levensverhaal.

Sinds mijn moeder mij voor ’t allereerst omarmde

vergleden de lentes exact 47 maal.

Met weemoed herdenk ik mijn fijne jeugd

vol eenvoud maar eerlijk en onbedorven.

Ik compenseerde ‘t  college met sportieve deugd

en werd welwillend door ’t leger geworven.

Ik  volgde ’t patroon van de harde vlaamse werker,

trouwde op schema en bracht kinderen groot.

Ik deed wat ik moest doen en werd financieel sterker

maar miste soelaas voor mijn mentale nood.

Op het beslijkte pad van mijn onschuldige speurtocht

naar kennis, begrip en gedogen fantasie

vergleed mijn kar zich, net voorbij de bocht,

in de sporen van de carrosse van Charlottebie.

Haar poëtische inslag en tijdloze inspiratie

ontpopten in mij wat ik jaren had verhuld.

Mijn muze barstte los en vond de sensatie

mij te kunnen uiten zonder gevoel van schuld …

Ik ben nu halfweg … zo helpe mij de natuur.

Een verjaardag maant immers tot stil bezinnen …

Dit gouden zakhorloge toont me het uur

waarop ik mijn gevoelens verder mag ontginnen …. 

www.gedichtegedachten.be