't Is een tijdje geleden dat ik nog iets aan dit blog heb toegevoegd, maar dat komt omdat het veel te druk was op het werk. Algemeen wordt aangenomen dat deze periode van het jaar staat voor 'peis en vree', maar zelf vind ik het eerder dagen waarin ik meer dan ooit geconfronteerd word met de jacht en de snelheid van het leven. Het is meer een race tegen de klok om op tijd dingen klaar te krijgen die klaar moeten zijn, dan dat men tijd kan maken voor degenen die je dierbaar zijn.
Enfin, genoeg daarover. Update over Arkan dan maar.
Met Arkje is alles nog tip top in orde.
Hoewel, de laatste tijd maak ik me toch steeds meer en meer de bedenking dat hij een hond van tegenstellingen is. Hij is geboren op 17 juni en astrologisch gezien is hij dus een tweeling. Niet dat ik daar echt in geloof, maar als ik zo zijn gedrag bekijk, moet ik dat misschien eens herzien.
Mijn sloefen en schoenen slingeren hier in het rond. Idem dito voor de matten, de kussens in de zetel en mijn kleren die over de stoel hangen. Daar moet ik me allemaal geen zorgen over maken, zelfs niet wanneer ik hem daarmee een hele dag alleen gelaten heb. Wanneer ik terug thuis kom is alles nog onaangeroerd en piekfijn in orde. Fijn zo'n hond, niet? Maar, o wee, mijn muren..... Da's andere koek. Dat ene plekje, waar ik het in een vorig bericht over had, is ondertussen al meer dan verdubbeld en in de tussentijd heb ik nog een 3de plek ontdekt waar ie met veel overgave het pleisterwerk van wil afhalen.
Misschien heeft ie honger, wie weet ? Want ook qua eetlust is hij niet zoals algemeen van Golden Retrievers aangenomen word. Ik blijf moeite hebben om hem zijn brokjes te doen eten, maar ondertussen haal ik wel om de haveklap aanstekers en stukjes gebroken glas, karton of plastiek uit zijn muil. Ik mag dan misschien wel denken dat ik alle gevaarlijke sporen heb uitgewist, maar dat is dan wel buiten waard Arkan gerekend. Hartstilstanden bezorgt ie me zo nog eens. :-o Vooral dat gebroken glas. Daar kon ik niet mee lachen. Ik dacht nochtans dat ik alles tot het piepfijnste stukje had teruggevonden, maar hoe groot was mijn verbijstering toen ik een dag later nog zo'n stukje in zijn muil aantrof !?!
Gelukkig is alles goed afgelopen, maar ook zijn reactie wanneer hij met mij mee mag stelt me vaak voor vraagtekens. Van zodra ik me klaar maak om weg te gaan, reageert hij zeer geïnteresseerd omdat hij graag mee wil. En zodra ik hem zijn halsband omdoe en hij beseft dat hij inderdaad mee mag, is hij overenthousiast. Hij loopt en springt met zijn leiband dat het een lieve lust is. Tot het moment suprëme van vertrek. Dan gaat meneer in zijn mand zitten en is hij er met geen stokken uit te krijgen. Idem dito wanneer we bij mijn vader en broer op bezoek gaan. Hij is daar wel graag en wanneer ik terug huiswaarts wil rijden, dan wil hij wel gaag mee, maar zijn reactie is er één van 'ik ga liggen en trek me hier maar weg'. Niet simpel hoor met een hond die ondertussen al 33,2 kg weegt.
Maar weet je wat ik denk ? Hij is jong en moet nog veel leren. Ik ben niet meer zo jong maar al lang zonder hond, en moet veel (her)leren. En samen zullen we er wel uitkomen. We zijn gewoon 2 zielen op wegen die elkaar kruisen. We zullen wel een gemeenschappelijke richting vinden...
