Het is een tijdje geleden dat ik nog wat aan dit blog heb toegevoegd maar het is me dan ook een drukke maand geweest zeg. Ik die dacht dat ik met het ophalen van Rosco eindelijk aan een wat rustiger periode kon beginnen, wist op dat moment nog niet wat me de komende weken te wachten stond.
Maar laten we beginnen bij het begin.
Op 21 januari ben ik dus Rosco gaan ophalen. In de wagen heeft ie zich echt rustig gedragen. Thuisgekomen heeft hij even de hond gezien. Die was nogal enthousiast, maar van Rosco's kant kwam alleen maar een bang geblaas. In het begin liep hij altijd weg van mij. Hij was wel rustig maar bang, hetgeen niet meer dan logisch is. Na een paar uur was dat gelukkig al heel wat beter en ontpopte hij zich tot een vriendelijk katje dat enorm graag gestreeld en geknuffeld wordt. Als ik hem aai, dan wil hij niet dat daar een einde aan komt. Hij laat het zich allemaal welgevallen en spint er maar op los.
Rosco
De dag nadat ik Rosco ben gaan ophalen, kreeg ik telefoon van Christel van de Arca Noah organisatie. In Rotterdam was er een mevrouw die naar een appartement verhuisd was, maar haar 2 rosse katers daar niet mee naartoe mocht nemen (blijkbaar had ze het contract niet goed gelezen...?). Dus werden de katten - 2 broertjes van 9 maand oud - in allerijl bij een vriendin gedropt. Maar die laatste woonde zelf op een appartement met 2 honden en 4 katten en die zag dat absoluut niet meer zitten. Christel van Arca Noah heeft toen de 2 katten meegenomen om er een oplossing voor te zoeken, maar ze vroeg zich meteen af waar ze nu aan begonnen was. Ze zou de katten immers een paar dagen in een bench moeten houden tot ze naar Spanje terugkeerden. En eens de katten dan geadopteerd werden zouden ze terug naar België of Nederland moeten vliegen. En dat terwijl de katten eigenlijk hier al zijn. Belachelijk niet ? Toen dacht ze aan ons gesprek dat ik er naast Rosco zeker nog een ros katje bij wil - ik ben een absolute MEGA-fan van rosse katers - en belde ze mij of ik ze eventueel kon opvangen.
Ik heb ja gezegd en ben de katten - Tijger en Bikkel - de volgende dag gaan ophalen. Ze zijn gecastreerd en heel groot, zeker voor hun leeftijd ( ik denk dat ze zo'n 5 à 6 kg wegen). Ze zijn volledig tam maar ze zijn wel niet veel 'manipulaties 'gewend. Persoonlijk noem ik ze goed verzorgde, maar slecht opgevoede katten. Je kan ze wel opnemen, maar dat hebben ze liever niet. En wanneer je hun oogjes wil uitkuisen of hun oren wil nakijken, slaan ze in paniek. Ze zijn het niet gewend dat ze af en toe eens van top tot teen gecontrolleerd worden, maar verder zijn het twee rustige en lieve katten, die liever op zichzelf zijn dan dat ze contact met anderen zoeken. En hoewel ze hem niet kenden, kwamen ze zeer snel goed met Rosco overeen. Dat was ook geen probleem : Rosco - hoewel maar half zo groot als elk van hen - heeft ze beurtelings eens een paar ferme tikken verkocht en toen begrepen ze al gauw dat ze met dat kleine baasje zeker rekening moesten houden, hahaha.
Rosco
Hoewel de katten bij mij in opvang kwamen, had Christel me gezegd dat ik ze ook mocht houden. Aanvankelijk dacht ik daar niet aan omdat ik ze iets te afstandelijk vind en het niet echt klikt tussen hen en mij. Ze zijn héél anders dan Rosco die een echte kroelkat is. Hem kan ik wel gemakkelijk opnemen en hij komt ook vaak op schoot zittten. Hij zoekt mij altijd kirrend op en dat vind ik zóóó lief. Ik noem hem ondertussen ook al regelmatig "rossibolli", want hij is een schat van een beestje.
En dus zat ik ineens met 3 katten en een hond. Katten die elkaar onderling al niet kenden, maar zelfs al laten we dat buiten beschouwing : 3 katten die geen van allen een hond gewend waren. En een hond die geen katten gewend is en die er nu opeens met drie te maken kreeg. Een jonge, overenthousiaste Golden Retriever in toom houden wanneer hij één kat in het oog krijgt, dat gaat nog wel. Maar wanneer er dan nog op andere plaatsen ineens katten uit het niets opduiken.... dan wordt het wel serieus moeilijk, dat kan ik u verzekeren.
Ondertussen zijn we echter een drietal weken verder. Niet dat het mijn gedroomde katten zijn, maar ik ben in de afgelopen weken wel wat gehecht geraakt aan Tijger en Bikkel en de kans is groot dat ze hier zullen blijven. Ze zijn ondertussen herdoopt naar Tigo en Biki want met hun oorspronkelijke namen kon ik absoluut niet leven. Ze laten zich ondertussen al wat meer 'onder handen' nemen, zij het met mondjesmaat, maar daar heb ik geen problemen mee. Geduld is een schone deugd, dat is mijn moto. Met ééntje, nl. Tigo zou ik er geen problemen mee hebben om die te houden maar dat betekent dan dat ik de broers moet scheiden en daar wil ik niet aan beginnnen.
Tigo
Biki
Het feit dat Tigo en Biki ondertussen wel al min of meer met Arkan overweg kunnen, speelt waarschijnlijk ook mee waarom ze zullen blijven. Want hoewel Rosco een zalig, fantastisch, superlief, enz... droomkatje is, tussen hem en Arkan wil het nog steeds niet lukken en is het meer oorlog dan vrede. Of beter gezegd : het is eigenlijk alleen maar oorlog. Arkan wil wel, aan hem zal het niet liggen, maar hij wil eigenlijk teveel ineens. Hij vindt Rosco supperschattig en wil er graag nader mee kennismaken, maar de kat blijft afstand bewaren. Dus kan Arkan zijn ogen niet van Rosco afhouden (kattentaal =dreigend) en kwispelt hij steeds als hij Rosco ziet (kattentaal =dreigend). En als Rosco dan toch eens dichter durft komen, dan springt Arkan op en neer met speeltjes om hem te charmeren (kattentaal =dreigend), zodat de kat weer hervalt in een verdedigend geblaas. 't Is een beetje een vicieuze cirkel, maar ook hier zit traag maar gestaag wat verbetering in en ik denk dat Rosco's angst grotendeels wordt weggenomen door het feit dat hij ziet dat de andere twee wel al bij de hond durven komen zonder dat ze echt in paniek slaan.
Voila, tot zover de update over de katten. Ondertussen hebben ze ook mijn wagen volledig in de prak gereden, ben ik hersteld van een kleine whiplash, heb ik een lichte hernia opgelopen om de hond in te tomen in zijn samengaan met katten, heb ik een nieuwe wagen en is mijn boiler in brand gevlogen. Ik ben al blij dat ik dit blog weer up-to-date gekregen heb en zal van nu af aan weer wat regelmatiger posten.
Ik ben hem deze namiddag in Stekene gaan halen. Hij is een rustig maar - logisch - nog bang katje en ik zie het helemaal zitten met hem. Het verslag van zijn aankomst zal ik morgen doen, maar ik wilde alvast deze foto's met jullie delen.
En ondertussen gaat deze 'nachtuil' eindelijk terug eens vroeg onder de wol al was het alleen maar om bij Rosco te kunnen zijn.
Nog een paar daagjes wachten en dat zal Rosco er eindelijk zijn.
Ik heb vandaag bericht gekregen dat Rosco op zaterdag 21 februari naar België zou komen. Ik zou hem dan diezelfde dag in Stekene kunnen gaan ophalen. Ik kan bijna niet wachten tot het zover is. De afgelopen dagen heb ik ook nog een fotootje van hem gekregen en het zou het uitstekend met hem gaan.
Ondertussen heb ik ook contact met de baasjes van 2 van zijn broertjes, nl. Nozem en Sylke. Van het baasje van zijn andere broertje, Bondo, heb ik nog niets gehoord. Nozem is ondertussen al in zijn nieuwe mandje. En ook Sylke vertrekt binnenkort huiswaarts.
Bizar, maar Arkan is echt gek van.....ROZIJNENBROOD !
Hij kickt erop, hij flipt ervan, hij wordt helemaal wild om toch maar een stukje rozijnenbrood te krijgen. Hij heeft ondertussen geleerd dat ie dingen zachtjes in zijn muil moet aannemen, maar met rozijnenbrood lukt dat niet. 't Is hap van hier en hap van daar. Knabbelen doet ie er niet echt op, als 't maar binnen is en er liefst nog meer komt...
Zelfs gedroogde varkensoren - waar ie ook zo gek op is - moeten het onderspit delven tegen het rozijnenbrood.
Ik heb de proef eens op de som genomen. Met in de ene hand een varkensoor en in de andere hand een boterham rozijnenbrood, gaf ik hem de keuze. Wie denkt dat een hond in dergelijke omstandigheden zomaar het eerste het beste neemt, heeft het mis. Hij snuffelde aan allebei en je zag duidelijk dat hij twijfelde. Lekker boterhammetje, dacht ie. Hoewel, dat varkensoor rook ook aantrekkelijk. Uiteindelijk koos hij en nam hij ... jawel, het rozijnenbrood !
Deze namiddag kreeg ik onverwacht telefoon van Arca Noah uit Spanje. Blijkbaar komen zij morgen met het vliegtuig maar België en zouden zij op de luchthaven een extra bench gereserveerd gekregen hebben. Echt zeker is het nog niet, maar als het doorgaat, dan kunnen zij 3 extra katten naar België meenemen. En dat zouden dan Rosco en zijn 2 broertjes (Nozem en Bondo) worden.
De kans is dus groot dat ik Rosco morgenavond al kan gaan ophalen. Ik hoop dat het doorgaat want ik kijk echt al uit naar de komst van het katertje.
Ik moet wel nog vlug wat dingen in orde brengen : een kleine bench van de zolder halen, een mandje klaarzetten, de kattenbakken uit de kelder halen enz... Gelukkig heb ik alles in huis en is het maar klaar te zetten. Alleen junior katteneten moet ik nog gaan kopen.
Morgenmiddag krijg ik telefoon en weet ik of het doorgaat of dat ik moet wachten tot 1 februari. Tot dan hou ik alleszins mijn vingertjes gekruist.
Totnogtoe slaapt Arkan 's nachts steevast in zijn bench. Ik weet dat er voor- en tegenstanders van de bench zijn, maar ik heb er al veel voordelen van ondervonden.
Toch denk ik dat ik hem deze nacht voor het eerst niet in zijn bench ga opsluiten, maar hem de vrijheid geven om beneden te slapen waar ie wil. Ik had aanvankelijk gepland de bench te gebruiken tot hij één jaar oud is, maar de komst van Rosco zorgt er waarschijnlijk voor dat de dingen een beetje versneld worden.
Het is immers goed mogelijk dat ik de bench nog goed kan gebruiken om Arkan en Rosco aan elkaar te laten wennen. In dat geval moet Rosco er regelmatig in zodat ie op zijn gemak kan wennen aan de aanwezigheid en de levendigheid van een jonge Golden Retriever, en zodat de geuren van beide dieren zich met elkaar kunnen vermengen. Maar dat kan ik alleen maar indien Arkan de bench op dat moment niet meer als zijn persoonlijk territorium beschouwt. En om dat te verwezenlijken moet hij zich 's nachts dus andere plekjes eigen maken.
De afgelopen maanden heeft ie - wanneer ik gaan werken ben - bewezen dat hij zich braaf gedraagt , zelfs wanneer hij een groot deel van de dag alleen is. Hoewel jong is hij toch slim en gezien zijn karakter zie ik geen enkel probleem om nu al de bench een beetje buiten beschouwing te laten.
Hopelijk denk ik daar morgenvroeg ook nog zo over...
Zondag vandaag. Dat betekent een bezoekje aan mijn vader en broer én het wegen van Arkan. Ik kan Arkan niet meer dragen, daarvoor is hij ondertussen iets te zwaar geworden. Dus is het mijn boer die de - letterlijk - zware taak op zich heeft genomen om het harige mormel te wegen.
Vandaag bleef de weegschaal op 34,4 kg staan. Vorige week was het gewicht idem als dat van de week daarvoor, maar vandaag bleek dat er toch 1,2 kg bij is.
De gewichtstoename lijkt dus iets verminderd te zijn. Er komt niet meer elke week wat bij. De ene week is het niets, de andere week is het ongeveer 1kg. Logisch ook als men bedenkt dat Arkan toch zijn nominale grootte aan het bereiken is.
Gezien de bouw van zowel zijn moeder als zijn vader, verwacht ik wel dat Arkan een grote hond zal worden en dat zijn uiteindelijke gewicht op zo'n 38 kg zal blijven steken. Nog zo'n 4kg te gaan dus. Hopelijk niet meer, want ook de rug van mijn broer is niet meer van de jongste ...
Vandaag even op de site van Arca Noah gekeken en gezien dat de status van Rosco veranderd is van "gereserveerd" naar "geadopteerd". De betaling is blijkbaar goed aangekomen.
Nu wacht ik vol spanning af op bericht van hen zodat ik iets meer weet wanneer ik de kleine rakker kan verwachten. Maar het blijkt dat ik juist nu inlogproblemen met mijn email. Voor zover is eruit wijs raak ligt het euvel aan de server van Belgacom.
Arkan weet het nog niet, maar binnenkort krijgt hij gezelschap van een nieuw huisgenootje.
Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuw katje en deze week heb ik er uiteindelijk eentje geadopteerd. Het is een ros katertje van 5 maand oud. Hij lijkt enorm veel op mijn dierbare Tahzay en zodoende kon ik hem niet weerstaan.
Zijn naam is Rosco en momenteel vertoeft hij nog in asiel Arca Noah in Spanje. Daar werd hij samen met zijn 3 broertjes gevonden toen hij 3 weken oud was en grootgebracht door een lieve fostermama. Nu zijn hij en zijn broertjes oud genoeg om geplaast te worden.
Aanvankelijk wilde ik eerst de naam veranderen, maar ik vind "Rosco" eigenlijk wel mooi zodat ik besloten heb het maar bij die naam te houden. Hopelijk kunnen we Rosco hier binnenkort een warm liefdevol mandje aanbieden.
De sneeuw.... Arkan blijft het plezant vinden. Hoe harder het vriest, des te moeilijker is ie binnen te krijgen. Gelukkig heb ik een grote tuin waar hij vrij in kan spelen terwijl ik warmpjes achter het glas sta toe te kijken.
Lastig soms, zo'n witte hond in een witte tuin. Hier is ie aan het spelen met een VHS-doosje dat hij perse van het vuilnis wilde redden.
Doosje proberen te begraven voor een later speelpartijtje ?
Hoewel ! Vrouwtje komt het toch niet afpakken want die staat lekker binnen
Zou ik dan proberen het doosje mee binnen te nemen ?
Langs de ene kant ben ik blij dat 2008 gedaan is want het zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan als het jaar waarin ik van mijn 2 liefste vriendjes heb moeten afscheid nemen. Niet alleen van Zoran, maar vooral van Tahzay, dé liefde en steun van mijn leven. Ik mis hem elke dag een beetje meer.
Langs de andere kant had ik graag in 2008 gebleven, want dat is het laatste jaar waar ik nog levendige herinneringen aan hen heb. Het is het laatste jaar waar zij deel van uitgemaakt hebben. Alle volgende jaren zullen zonder hen zijn en dat vind ik geen prettig vooruitzicht.
Maar de klok tikt ongenadig verder en misschien is dat maar goed ook.
Want al is het sinds mensenheugnis geleden dat ik een nieuw jaar start zonder katten, nu kan ik tenminste met vrij grote zekerheid het jaar zorgeloos tegemoet kijken. Het was de laatste 3 jaar geen pretje met al die oude katten. Elke nieuwjaar was er eentje van "hopelijk kan ik dit volgend jaar ook nog tegen je zeggen", maar elk jaar vielen er gestaag een paar weg. 9 ben ik er de laatste 3 jaar kwijtgeraakt, inclusief de twee katten van mijn overleden moeder. En op dit moment voelt het een beetje aan alsof alle banden met het verleden onherroepelijk doorgesneden zijn. Misschien is het de tijd van het jaar waar ieder van ons een balans opmaakt, ik weet het niet. Ik alleszins ben in deze periode van het jaar meestal gevoeliger dan anders.
Toch ben ik blij dat een nieuw jaar is aangebroken. Want het is ook het jaar waarin ik voor het eerst sinds jaren terug een hond in huis heb.
Ik had al veel eerder een hond gewild, maar ik wilde mijn oude katten die stress niet aandoen en bovendien waren mijn werkuren indertijd niet geschikt voor een hond.
Raar dus dat in 2008 een eind kwam aan een belangrijk hoofdstuk, maar meteen ook een begin gemaakt werd voor een ander. Het is het begin van een nieuwe reis. Een reis van Arkje en mij, en van mijn zoektocht naar 2 nieuwe poezelige snoezelige katten. We zullen moeten leren, maar het is een reis die we willen ondernemen en waar we gaan uitkomen.... wie weet het? Maar ik hoop dat 2009 niet in mijn annalen zal gegrift staan als een jaar van afscheid maar eerder als eentje van welkom.
Ook al zijn we op dit moment 30 december, waar heb ik het idee vandaan gehaald dat Arkan dit jaar geen streken meer zou uithalen ?
Hoewel de vuilniszakken totnogtoe Arkan-proof zijn gebleken, zijn ze dat de laatste weken eigenlijk niet meer. Ik denk dat Arkje in zijn puberfase is en van die periode profiteert om allerlei dingen uit te proberen waar hij tevoren zelf nooit aan gedacht had.
Eén van die dingen zijn dus de vuilniszakken.
Deze avond heb ik, zoals gewoonlijk, Arkje buitengelaten. En, ik heb me een poosje kunnen vergenoegen in het feit dat hij zich buiten blijkbaar wel amuseerde. Om dan later, bij zijn binnenkomst, vast te stellen dat de vuilniszak eigenlijk voor 30% gescalpeerd was. Dat ding was zodanig toegetakeld dat het onmogelijk was om het nog op te heffen zonder dat de inhoud ervan zich over het hele terras zou verspreiden. Sorry, maar daar kon ik niet mee lachen.
Ikke Arkje dus gestraft. En die straf bestond uit : "Weg ! En in uw mand !" Wow! , Dat was - zonder lachen - een imposante straf. Geen enkele hond vindt het blijkbaar leuk om uit zijn roedel weggejaagd te worden. Arkan wist niet meer waar kruipen. Ik had ondertussen wat plakband verzameld om de gehavende vuilniszak weer wat mobieler te maken. Arkan zat er heel de tijd in zijn mand bij en keek ernaar - zij het zeer deemoedig. Hij mocht er geen deel van uitmaken en dat vond hij absoluut niet leuk. Uitgestoten ! Euch !! Wat denk je wel ? Dat vind ik absoluut niet leuk ! Ik ben een roedeldier, weet je ?
Pech dus Arkje, dat zal je leren de vuilniszakken nog eens onder handen (poten) te nemen. Nadat ik de gerepareerde vuiliszak op de stoep had gezet, heb ik het wel goed gemaakt met Arkan. Ik geloof dat hij ondertussen wel weet dat ik hem graag zie - wat ook - maar dat ik sommige gedragingen van hem niet echt kan apprecieren.
Enfin, alles wijst ernaar dat ie zijn lesje wel geleerd heeft.
't Is een tijdje geleden dat ik nog iets aan dit blog heb toegevoegd, maar dat komt omdat het veel te druk was op het werk. Algemeen wordt aangenomen dat deze periode van het jaar staat voor 'peis en vree', maar zelf vind ik het eerder dagen waarin ik meer dan ooit geconfronteerd word met de jacht en de snelheid van het leven. Het is meer een race tegen de klok om op tijd dingen klaar te krijgen die klaar moeten zijn, dan dat men tijd kan maken voor degenen die je dierbaar zijn.
Enfin, genoeg daarover. Update over Arkan dan maar.
Met Arkje is alles nog tip top in orde.
Hoewel, de laatste tijd maak ik me toch steeds meer en meer de bedenking dat hij een hond van tegenstellingen is. Hij is geboren op 17 juni en astrologisch gezien is hij dus een tweeling. Niet dat ik daar echt in geloof, maar als ik zo zijn gedrag bekijk, moet ik dat misschien eens herzien.
Mijn sloefen en schoenen slingeren hier in het rond. Idem dito voor de matten, de kussens in de zetel en mijn kleren die over de stoel hangen. Daar moet ik me allemaal geen zorgen over maken, zelfs niet wanneer ik hem daarmee een hele dag alleen gelaten heb. Wanneer ik terug thuis kom is alles nog onaangeroerd en piekfijn in orde. Fijn zo'n hond, niet? Maar, o wee, mijn muren..... Da's andere koek. Dat ene plekje, waar ik het in een vorig bericht over had, is ondertussen al meer dan verdubbeld en in de tussentijd heb ik nog een 3de plek ontdekt waar ie met veel overgave het pleisterwerk van wil afhalen.
Misschien heeft ie honger, wie weet ? Want ook qua eetlust is hij niet zoals algemeen van Golden Retrievers aangenomen word. Ik blijf moeite hebben om hem zijn brokjes te doen eten, maar ondertussen haal ik wel om de haveklap aanstekers en stukjes gebroken glas, karton of plastiek uit zijn muil. Ik mag dan misschien wel denken dat ik alle gevaarlijke sporen heb uitgewist, maar dat is dan wel buiten waard Arkan gerekend. Hartstilstanden bezorgt ie me zo nog eens. Vooral dat gebroken glas. Daar kon ik niet mee lachen. Ik dacht nochtans dat ik alles tot het piepfijnste stukje had teruggevonden, maar hoe groot was mijn verbijstering toen ik een dag later nog zo'n stukje in zijn muil aantrof !?!
Gelukkig is alles goed afgelopen, maar ook zijn reactie wanneer hij met mij mee mag stelt me vaak voor vraagtekens. Van zodra ik me klaar maak om weg te gaan, reageert hij zeer geïnteresseerd omdat hij graag mee wil. En zodra ik hem zijn halsband omdoe en hij beseft dat hij inderdaad mee mag, is hij overenthousiast. Hij loopt en springt met zijn leiband dat het een lieve lust is. Tot het moment suprëme van vertrek. Dan gaat meneer in zijn mand zitten en is hij er met geen stokken uit te krijgen. Idem dito wanneer we bij mijn vader en broer op bezoek gaan. Hij is daar wel graag en wanneer ik terug huiswaarts wil rijden, dan wil hij wel gaag mee, maar zijn reactie is er één van 'ik ga liggen en trek me hier maar weg'. Niet simpel hoor met een hond die ondertussen al 33,2 kg weegt.
Maar weet je wat ik denk ? Hij is jong en moet nog veel leren. Ik ben niet meer zo jong maar al lang zonder hond, en moet veel (her)leren. En samen zullen we er wel uitkomen. We zijn gewoon 2 zielen op wegen die elkaar kruisen. We zullen wel een gemeenschappelijke richting vinden...
Vandaag hadden we een nieuwjaarsfeestje van het werk. Ik was eerst niet van plan om te gaan omdat ik me de laatste dagen een beetje 'under the weather' voel, maar uiteindelijk ben ik toch gegaan en daar heb ik geen spijt van. Het was leuk en gezellig, gerust een herhaling waard.
Het enige probleem was dat Arkan vandaag ongeveer 13u alleen zou zijn en daar had ik een beetje angst voor. Maar, hoera hoera, bij mijn thuiskomst viel er niks te bespeuren en had het manneke zich meer dan behoorlijk gedragen. Geen plasje, geen drupje, geen drolletje, niks, noppes te bekennen. Ik kan niet echt geloven dat ie heel die tijd niks gedaan heeft. Waarschijnlijk heeft hij in de loop van de dag wel een plas gemaakt of zo, maar zindelijk als ie is, heeft ie het waarschijnlijk opgelikt om alle sporen uit te wissen. De zindelijkheid van honden is trouwens iets waar ik het één van de komende dagen over wil hebben, want ze zijn heus wel zindelijker dan ik aanvankelijk dacht.
Enfin, terwijl het vrouwtje op stap was, is Arkanneke dus heel braaf geweest vandaag. Tot in de loop van de avond tenminste. Want op een gegeven moment was ie aan het knabbelen, terwijl hij tevoren toch niks exra gekregen had. Rara dus. Op wat is dat ventje nu aan het knabbelen ? Ik er naar toe, muiltje open, knabbelding eruit geplukt en gemerkt dat : het een stuk pleister van de muur is. Ja, dezelfde plek aan de muur die ik een paar dagen eerder beschreef, wordt ondertussen met de dag groter. Blijkbaar heeft Arkan er zijn ding in gevonden.
Man, man, wat een rare smaak heeft die hond van mij ! En ik dan maar verbaasd staan dat zijn eetlust af en toe wat minder is !
Wanneer ik ga werken, loopt Arkan gewoon vrij rond in huis. Velen hebben me al gevraagd of hij in de tussentijd dan niets kapotmaakt.
Want zijn jonge honden geen synoniem voor 'destructie' ?
Dat heb ik ook altijd gedacht, maar met Arkan bof ik.
Dat ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand terzijde gelaten, maakt hij niets kapot en hij heeft me al vaak verbaasd doen staan hoe braaf hij eigenlijk wel is. Als ik thuiskom staan mijn sloefen nog steeds op hun plaats. Zelfs mijn wandelschoenen zijn nog vrij van bijtsporen. En ook de zetel en de dekens erop zien er nog netjes uit, enz... 't is totnogtoe dus gebleven bij dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand':
Wat hij er leuk aan vond om in de muur te knabbelen, was en is mij een raadsel. Maar 't was een klein plekje en dus heb ik er niet van wakker gelegen.
Wat ik echter vond bij mijn thuiskomst vandaag was andere koek. Ziehier een stukje van de muur uit de keuken :
Nochthans, bij mijn vertrek deze ochtend, was dat deel van de muur nog piekfijn in orde. Even heb ik gedacht dat het pleisterwerk er vanzelf afgevallen was, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij, want alles is er af tot op de naakte steen. En gezien dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand', denk ik dat ik wel weet wie de dader is. Bovendien lag de plaats van misdaad bezaaid met zijn speelgoed. Blijkbaar heeft ie zich vandaag goed geamuseerd.
Ah ja, men zegt dat elke Vlaming geboren is met een baksteen in zijn maag. Waarschijnlijk heeft Arkan dat ergens gelezen en neemt ie dat nu letterlijk op.
, Dat was - zonder lachen - een imposante straf. Geen enkele hond vindt het blijkbaar leuk om uit zijn roedel weggejaagd te worden. 
