't Is een tijdje geleden dat ik nog iets aan dit blog heb toegevoegd, maar dat komt omdat het veel te druk was op het werk. Algemeen wordt aangenomen dat deze periode van het jaar staat voor 'peis en vree', maar zelf vind ik het eerder dagen waarin ik meer dan ooit geconfronteerd word met de jacht en de snelheid van het leven. Het is meer een race tegen de klok om op tijd dingen klaar te krijgen die klaar moeten zijn, dan dat men tijd kan maken voor degenen die je dierbaar zijn.
Enfin, genoeg daarover. Update over Arkan dan maar.
Met Arkje is alles nog tip top in orde.
Hoewel, de laatste tijd maak ik me toch steeds meer en meer de bedenking dat hij een hond van tegenstellingen is. Hij is geboren op 17 juni en astrologisch gezien is hij dus een tweeling. Niet dat ik daar echt in geloof, maar als ik zo zijn gedrag bekijk, moet ik dat misschien eens herzien.
Mijn sloefen en schoenen slingeren hier in het rond. Idem dito voor de matten, de kussens in de zetel en mijn kleren die over de stoel hangen. Daar moet ik me allemaal geen zorgen over maken, zelfs niet wanneer ik hem daarmee een hele dag alleen gelaten heb. Wanneer ik terug thuis kom is alles nog onaangeroerd en piekfijn in orde. Fijn zo'n hond, niet? Maar, o wee, mijn muren..... Da's andere koek. Dat ene plekje, waar ik het in een vorig bericht over had, is ondertussen al meer dan verdubbeld en in de tussentijd heb ik nog een 3de plek ontdekt waar ie met veel overgave het pleisterwerk van wil afhalen.
Misschien heeft ie honger, wie weet ? Want ook qua eetlust is hij niet zoals algemeen van Golden Retrievers aangenomen word. Ik blijf moeite hebben om hem zijn brokjes te doen eten, maar ondertussen haal ik wel om de haveklap aanstekers en stukjes gebroken glas, karton of plastiek uit zijn muil. Ik mag dan misschien wel denken dat ik alle gevaarlijke sporen heb uitgewist, maar dat is dan wel buiten waard Arkan gerekend. Hartstilstanden bezorgt ie me zo nog eens. Vooral dat gebroken glas. Daar kon ik niet mee lachen. Ik dacht nochtans dat ik alles tot het piepfijnste stukje had teruggevonden, maar hoe groot was mijn verbijstering toen ik een dag later nog zo'n stukje in zijn muil aantrof !?!
Gelukkig is alles goed afgelopen, maar ook zijn reactie wanneer hij met mij mee mag stelt me vaak voor vraagtekens. Van zodra ik me klaar maak om weg te gaan, reageert hij zeer geïnteresseerd omdat hij graag mee wil. En zodra ik hem zijn halsband omdoe en hij beseft dat hij inderdaad mee mag, is hij overenthousiast. Hij loopt en springt met zijn leiband dat het een lieve lust is. Tot het moment suprëme van vertrek. Dan gaat meneer in zijn mand zitten en is hij er met geen stokken uit te krijgen. Idem dito wanneer we bij mijn vader en broer op bezoek gaan. Hij is daar wel graag en wanneer ik terug huiswaarts wil rijden, dan wil hij wel gaag mee, maar zijn reactie is er één van 'ik ga liggen en trek me hier maar weg'. Niet simpel hoor met een hond die ondertussen al 33,2 kg weegt.
Maar weet je wat ik denk ? Hij is jong en moet nog veel leren. Ik ben niet meer zo jong maar al lang zonder hond, en moet veel (her)leren. En samen zullen we er wel uitkomen. We zijn gewoon 2 zielen op wegen die elkaar kruisen. We zullen wel een gemeenschappelijke richting vinden...
Vandaag hadden we een nieuwjaarsfeestje van het werk. Ik was eerst niet van plan om te gaan omdat ik me de laatste dagen een beetje 'under the weather' voel, maar uiteindelijk ben ik toch gegaan en daar heb ik geen spijt van. Het was leuk en gezellig, gerust een herhaling waard.
Het enige probleem was dat Arkan vandaag ongeveer 13u alleen zou zijn en daar had ik een beetje angst voor. Maar, hoera hoera, bij mijn thuiskomst viel er niks te bespeuren en had het manneke zich meer dan behoorlijk gedragen. Geen plasje, geen drupje, geen drolletje, niks, noppes te bekennen. Ik kan niet echt geloven dat ie heel die tijd niks gedaan heeft. Waarschijnlijk heeft hij in de loop van de dag wel een plas gemaakt of zo, maar zindelijk als ie is, heeft ie het waarschijnlijk opgelikt om alle sporen uit te wissen. De zindelijkheid van honden is trouwens iets waar ik het één van de komende dagen over wil hebben, want ze zijn heus wel zindelijker dan ik aanvankelijk dacht.
Enfin, terwijl het vrouwtje op stap was, is Arkanneke dus heel braaf geweest vandaag. Tot in de loop van de avond tenminste. Want op een gegeven moment was ie aan het knabbelen, terwijl hij tevoren toch niks exra gekregen had. Rara dus. Op wat is dat ventje nu aan het knabbelen ? Ik er naar toe, muiltje open, knabbelding eruit geplukt en gemerkt dat : het een stuk pleister van de muur is. Ja, dezelfde plek aan de muur die ik een paar dagen eerder beschreef, wordt ondertussen met de dag groter. Blijkbaar heeft Arkan er zijn ding in gevonden.
Man, man, wat een rare smaak heeft die hond van mij ! En ik dan maar verbaasd staan dat zijn eetlust af en toe wat minder is !
Wanneer ik ga werken, loopt Arkan gewoon vrij rond in huis. Velen hebben me al gevraagd of hij in de tussentijd dan niets kapotmaakt.
Want zijn jonge honden geen synoniem voor 'destructie' ?
Dat heb ik ook altijd gedacht, maar met Arkan bof ik.
Dat ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand terzijde gelaten, maakt hij niets kapot en hij heeft me al vaak verbaasd doen staan hoe braaf hij eigenlijk wel is. Als ik thuiskom staan mijn sloefen nog steeds op hun plaats. Zelfs mijn wandelschoenen zijn nog vrij van bijtsporen. En ook de zetel en de dekens erop zien er nog netjes uit, enz... 't is totnogtoe dus gebleven bij dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand':
Wat hij er leuk aan vond om in de muur te knabbelen, was en is mij een raadsel. Maar 't was een klein plekje en dus heb ik er niet van wakker gelegen.
Wat ik echter vond bij mijn thuiskomst vandaag was andere koek. Ziehier een stukje van de muur uit de keuken :
Nochthans, bij mijn vertrek deze ochtend, was dat deel van de muur nog piekfijn in orde. Even heb ik gedacht dat het pleisterwerk er vanzelf afgevallen was, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij, want alles is er af tot op de naakte steen. En gezien dat 'ene kleine pietsie dingetje aan de muur aan zijn mand', denk ik dat ik wel weet wie de dader is. Bovendien lag de plaats van misdaad bezaaid met zijn speelgoed. Blijkbaar heeft ie zich vandaag goed geamuseerd.
Ah ja, men zegt dat elke Vlaming geboren is met een baksteen in zijn maag. Waarschijnlijk heeft Arkan dat ergens gelezen en neemt ie dat nu letterlijk op.
Nadat Arkan een tijdje een mindere eetlust heeft gehad, is die nu terug op peil. Gisteren hebben we hem nog eens gewogen en hij weegt al een mooie 31,4 kg. Ik schat dat er nog zo'n 5 kg zullen bijkomen tot hij zijn maximum gewicht heeft bereikt.
Op dit moment is het vooral zijn vacht die zich aan het ontwikkelen is. Zij staart komt los en begint geleidelijk aan een pluim te vormen (zal waarschijnlijk wel komen van al dat gekwispel ) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
Volgende week wordt Arkan 6 maand en dan zal het officieel zijn : Arkan is een cryptorchide reu.
Cryptorchidie is een moeilijk woord om te zeggen dat de teelballen niet zijn afgedaald in de balzak. Normaal gezien gebeurt dit bij pups op de leeftijd van 8 weken, maar soms kan het ook langer duren. Pas als de reu 6 maand is en de teelballen dan nog niet ingedaald zijn, kan men met zekerheid zeggen dat dit niet meer zal gebeuren. Is er ééntje afgedaald dan spreekt men van een monorchide reu, is er geen enkele afgedaald dan gebruikt men de term cryptorchidie.
Cryptorchidie is eigenlijk een vrij regelmatig voorkomend probleem bij honden, maar meestal treft het kleinere rassen. Golden Retrievers zijn er - zover ik weet - niet echt om bekend.
Wat zijn de nadelen als één of twee teelballen in de buik of de lies blijven zitten ? Een reu met één of geen ingedaalde testikels kan niet mee naar de show en mag niet voor de fok ingezet worden. Dat is geen probleem, want ik wil toch geen van beide doen.
De honden zelf hebben er weinig of geen last van. Probleem is wel dat algemeen aangenomen wordt dat niet ingedaalde teelballen kanker kunnen veroorzaken. Normaal heeft een hond 1/1000 kans om teelbalkanker te ontwikkelen, maar bij cryptorchide reuen zou dit zelfs 1/50 zijn en da's wel een serieus risico, vind ik. Vroeger ging men daarom over tot systematische castratie, maar aangezien het toch een vrij ingrijpende operatie is, komt men daar hoe langer hoe meer op terug, omdat - zo zegt men - anders 49/50 reuen een onnodige tamelijke zware operatie moeten ondergaan.
Ja, ik weet het, het is maar één kans op 50 dat Arkan teelbalkanker krijgt, maar het hangt toch een beetje als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
Een ander probleem is dat cryptorchide reuen door de verhoogde zaadproductie wat agressiever of nerveuzer kunnen zijn. Van agressie is bij Arkan geen sprake, van zenuwachtigheid eigenlijk wel. Nu weet ik niet of dit aan de cryptorchidie is te wijten of aan zijn leeftijd. Hij is immers nog een zeer jonge hond en ietwat extra levendigheid zal daar wel bijhoren veronderstel ik.
Hoe dan ook, ik ben niet van plan hem zomaar te laten opereren. Ik heb ondertussen trouwens al vernomen dat het ook mogelijk is dat er helemaal geen teelballen in de buik zitten. Ik zal de komende maanden nog veel van Mr. Google's diensten gebruik maken voor ik hieromtrent een besluit neem.
Toch heb ik geen spijt dat ik Arkan gekozen heb, al wist ik op het moment van aanschaf al dat de kans op cryptorchidie bestond. Het klikte nu eenmaal tussen ons en moest ik opnieuw voor de keuze staan, dan zou ik nog steeds hem kiezen. We komen er samen wel door, stapje voor stapje.
Kwak is Arkan's nieuwste vriendje. Je zou kunnen zeggen dat ie hem gekregen heeft voor zijn Sinterklaas, maar eigenlijk heb ik hem gegeven om zelf wat rust te hebben.
Het zit namelijk zo: Arkan is gek van die plastiek speeltjes die piepen wanneer je er op bijt. En eens hij begint, is hij niet meer te stoppen. Totnogtoe had ie er echter maar ééntje, een varkentje, laten we hem Piggy noemen.
Het probleem is echter dat Piggy een verschrikkelijk piepgeluid maakt. Het lijkt wel alsof er een varken gekeeld wordt. Niet dat dat voor Arkan een probleem is. Integendeel, die bijt en knijpt er maar op los zodat dat beest de hele buurt bij elkaar piept dat het een niet meer zo lieve rust is.
Niet echt gezellig wanneer je 's avonds na een drukke werkdag eens rustig in de zetel wil zitten.
Vandaar dus Kwak. Het lieve eendje heeft niet dat ergerlijke piepgekrijs, maar heeft een lage, zachte kwak-toon. Absoluut niet storend en voor Arkan maakt het niet uit. Als hij maar in iets kan bijten en er komt geluid uit, dan is hij al gelukkig.
En zo komt het dus dat hij zich voortaan met Kwak kan amuseren, terwijl ik van wat rust kan genieten. Goed toch ?
Vandaag met Arkan naar mijn pa en broer geweest. Ik keek vooral uit naar de gewichtscontrole want vorige week was deze niet kunnen doorgaan en ondertussen begin ik me wel een beetje zorgen te maken over Arkan's eetlust, of tenminste het gebrek daaraan.
Niet dat hij slecht eet, maar hij eet alleen als ie echt honger heeft. Ze zeggen nochtans dat je een Golden Retriever kan plezieren met eten alleen, maar daar heb ik serieus mijn twijfels bij. Ik schotel hem 2 maal per dag zijn maaltijd - bestaande uit brokjes - toe, maar echt enthousiast maak ik hem daar niet mee. Nochtans, als ik hem een compleet uitgedroogde sandwich toesteek, dan reageert ie daarop alsof het de maaltijd van zijn leven is. Misschien zit het hem dus in het merk van korrels dat ik geef. Totnogtoe was dat Royal Canin, maar gezien zijn gebrekkige eetlust ben ik een tijdje geleden overgeschakeld op Pedigree. Aanvankelijk leek dat te helpen, maar op dit moment reageert hij ookk daar even apatisch op.
Ik ben dus een beetje aan het zoeken wat ik hem het best kan voeren. Was ie ouder, dan zou ik zonder problemen zijn overgeschakeld op een mengeling van vlees, rijst en wortelen (het oude recept van mijn moeder), maar gezien zijn jonge leeftijd en gezien de raseigen risico's zoals HD, ben ik bang om dat nu al te doen omdat ik vrees dat hij dan niet de nodige vitaminen binnenkrijgt. En ik heb al problemen met zijn ballen, ik wil er liefst niet nog meer.
Enfin, hoe dan ook, vandaag bleek ie 28,6 kg te wegen. Da's 2 kg meer dan twee weken geleden en gezien het feit dat hij toch het einde van zijn groei nadert, vond ik dat al bij al toch nog meevallen. Hij is niet dik, maar ook niet mager. Hij kan gerust wat vet gebruiken, want hij heeft dan ook zoveel energie dat hij het toch kwijtspeelt. Hoe dan ook, bij een volgend controlebezoek aan de veearts ga ik zijn gewicht en eetlust toch eens op tafel gooien.
Arkan zit in een periode waarin ie alles en nog wat wil uitproberen en ik vrees dat ik eindelijk geconfronteerd wordt met zijn pubertijd. Dingen die hij vroeger nooit deed, behoren nu tot de dagelijkse orde van de dag : met mijn sloefen op stap gaan, een wie-zoekt-die-vindt-spelletje spelen met mijn sokken, de mat van de ene naar de andere kant van de living verplaatsen. Noem maar op, maar hij is volop aan het ontdekken.
Zo was ik deze week aan het opruimen en één van de weg te gooien dingen betrof een kartonnen krabplank voor katten. Nu kan je zo'n ding niet in één keer in de vuilniszak steken, maar moet je dat eerst in stukken breken en daar had ik op dat moment geen zin in. Het ding dus maar aan de kant gelegd met het idee 'dat doe ik morgen wel'. En warempel, toe het 'morgen' was, moest ik het zelfs niet meer in stukken breken, maar gewoon bijeenvegen want Arkan had het werk goed gedaan. Best handig toch, zo'n hond ?
Sinds Arkan er is heb ik een half oog dat - bewust of onbewust - altijd en overal op hem geconcentreerd is. Van zodra ik hem niet meer zie of hoor, begin ik al onraad te ruiken. Zo ook vandaag toen hij tijdens zijn uitje in de tuin opeens iets te lang uit mijn gezichtsveld bleef. Ik zag hem niet, ik hoorde hem niet. Ik dus naar buiten en roepen "waar zit je ?" Meestal komt er dan zo'n wit gedrocht half bedekt met modder afgestormd, maar vanmiddag kreeg ik enkel een simpel "WOEF" te horen.
Wat was er gebeurd ? Wel, zo'n twee derden ver is de tuin opnieuw afgespannen omdat ik niet wil dat Arkan alleen in het achterste deel loopt. Dat deel grenst immers aan een bos, maar de afrastering daar is van heel slechte kwaliteit, bijna onbereikbaar en bovendien gaat het pal daarachter zo'n 20m naar beneden. Geen plaats voor een hond alleen dus. Nu was hij er toch in geslaagd om aan de andere kant van de draad te geraken zeker ? Hoe, het is mij een raadsel. Enfin, ik dus mijn klompen aangetrokken om de hond uit zijnen hof te 'bevrijden'.
En passant heb ik ook opgemerkt dat de grasmat er venijnig glibberig bijligt en dat daar de komende lente zeker iets aan gedaan moet worden. Het gecross van Arkan zal er ook wel voor iets tussenzitten, maar zo is het echt niet te doen. En, en passant ook gemerkt waarom ie eerder deze week met een bruine muil terug is binnengekomen. Ik had het me al afgevraagd maar met het koude en natte weer van de laatste dagen had ik er geen zin in om uit te pluizen wat hij in de tuin soms aan het uitsteken is.
Nu werd het ineens allemaal duidelijk : meneer is een put aan het graven om van de tuin het tuinkot binnen te kunnen. Misschien om een schuilplaats te hebben in geval van regen? Wie weet? Ik heb ook lang gedacht om kippen in dat tuinkot te houden maar dan zou ik een tunnel moeten graven zodat die ook naar buiten kunnen. Misschien heeft hij mijn gedachten kunnen lezen ? Of misschien wilde hij gewoon de funderingen eens checken, want vlak ernaast lag een zak cement die hij helemaal opengereten heeft.
Maar meneer lag erbij met de meest onschuldige blik, zo van "I am from Barcelona, I know nothing".
Misschien kan ik de zak cement gebruiken om de put te vullen ? Dat bespaart me niet alleen moeite maar ook de kosten om de zak naar het containerpark te moeten brengen. Eigenlijk best wel handig, zo'n hond....
Gisteren met Arkan terug naar de puppyschool geweest.
Het was twee weken geleden en hij was dan ook meer dan een 'beetje' enthousiast. Het was springen van hier naar daar. Alle honden - en op een hondenschool zijn dat er véél - wilde hij effe allemaal persoonlijk zijn hartelijk welkom geven. En, wees gerust, hij wilde er echt geen eentje overslaan. Ze waren allemaal welkom... Leuk hoor, zo'n sociale hond, maar het viel mij wel op dat de rukjes aan de leiband ondertussen eigenlijk al 'rukken' genoemd kunnen worden en dat die grote kleine van mij serieus wat macht begint te krijgen.
Enfin, het slechte nieuws wist hij toen nog niet. Totnogtoe bestond de puppyschool alleen maar uit socializeren, dwz.: spelen, rennen, op en over iemand spurten, ravotten, of dat nu hond of mens is..., dat maakt allemaal niet uit. Als men zich maar amuseert... Volledig op Arkan's karakter geschreven dus. Maar vanaf vandaag zou dat er allemaal anders aan toegaan, want vanaf vandaag zaten we voor het eerst in de klas van de "grote puppy's". En in die klas gebeurt alles nu eenmaal aangelijnd. Sorry, Arkje, maar dat komt ervan als je beslist dat je snel wil groeien... Gelukkig zijn de oefeningen bij de 'grote pups' nog zeer elementair en beperken ze zich tot de commando's: zitten, liggen en volgen. En tussendoor - als ze gehoorzaam geweest zijn - krijgen ze gelegenheid om met het baasje zelf te spelen.
De commando's 'zitten' en 'liggen' kent Arkan al vrij goed. Thuis gaat dat zonder problemen, maar hier op de puppyschool was het toch iets anders. Arkje is nog een jonge golden. Hij is er eentje die de commando's van het baasje graag wil opvolgen maar ook eentje die eigenlijk liever gewoon wil vrij zijn en spelen. En dat was ook te merken deze avond. Bij het commando 'zit' ging hij inderdaad wel direct zitten, maar nog voor ie zijn beloning daarvoor had gekregen, was ie al druk bezig om een ander hondje van de klas bij zijn andere, meer persoonlijke (speel) plannen te betrekken. Kort samengevat : hij deed wel wat ik vroeg, maar hij was sterk afgeleid door de aanwezigheid van de andere pups/honden, door de andere geuren, door de andere manier van doen (vrij/aangelijnd), enz.... Nu moet ik er wel rekening mee houden dat hij niet alleen de nieuwste, maar ook de jongste was van de groep. En als ik daarmee rekening hou, dan heeft ie het meer dan behoorlijk gedaan. Oké, hij is een jonge hond, maar hij is bereid om alles te doen gewoon om mij te plezieren. Wat wil een mens dan nog meer ?
Arkan keek nogal raar op toen ie vanmorgen buiten zijn plasje wilde doen en alles bedekt was door een wit sneeuwtapijt.
Effe snuffelen.... Hmmm, ruikt niet verdacht. Schuchter één pootje buiten... Oeps, dat voelt koud aan ! Nog een pootje buiten... Amaai, da's glibberig ! En hup, alle pootjes maar gelijk weer binnen....
Amper aangekleed ben ik letterlijk met hem mee buiten moeten gaan voor hij het genoeg vertrouwde. Maar eens ie doorhad dat de sneeuw eigenlijk geen kwaad kon, was er geen houden meer aan en vond hij het in één woord : F A N T A S T I S C H !!
Het was één geren over en weer en binnen de kortste keren zag het ongerepte sneeuwtapijt eruit alsof alle mensen van het dorp er door getrokken waren. En maar happen naar de ijle sneeuwvlokken. Het speelgoed viel als het ware gewoon uit de hemel. Zalig vond ie het.
Nog meer van die pret kon ik hem niet ontzeggen en we zijn dan maar een half uurtje gaan wandelen. Mooi was het, alle straten wit bedekt, auto's die met moeite stapvoets hun weg zoeken en een jonge Golden die dé dag van zijn leven heeft. De wind was snijdend en ik vond het meer dan behoorlijk koud, maar daar had Arkan met zijn dikke vacht absoluut geen last van.
Zonder hond zou ik heel de dag binnen gebleven zijn, maar nu ben ik blij dat ik toch eens een frisse neus ben gaan halen. Na de wandeling heb ik me binnen lekker opgewarmd tewijl Arkan, ja, je raadt het al, nog wat verder is gaan spelen in de tuin.
Houden van.... Het wordt vaak gebruikt, het wordt vaak misbruikt. Maar wat betekent 'houden van' eigenlijk ? Ik hou van mijn kat, ik hou van mijn hond, ik hou van jou, jij houdt van mij ... Is het echt allemaal zo simpel ? Ik wou dat het zo was, maar ik vrees van niet. Ik hou van jou.... Wat betekent dat ...? Gedachten die door mijn hoofd spelen... Of je nu hond bent, of kat of mens... ik hou van jou om datgene wat je me geeft om datgene wat ik jou kan geven, maar bovenal geef ik om jou om datgene wat we samen zijn. Want samen hebben we iets wat niemand en nooit ons ooit kan ontnemen. Daarom hou ik van jou.
Gisteren verjaard en dus krijg ik morgen bezoek van pa, broer, zus, schoonbroer en nicht Wendy. Reden te meer om vandaag aan een grondige poetsbeurt te beginnen. Alles ging vlot, al had ik wel wat schrik voor het dweilgedeelte ervan. De laatste tijd is dweilen immers niet zo simpel als weleer omdat Arkan zich er constant meer mee bemoeit dan mij lief is : blaffen op de veger - door het water crossen - uitglijden - dweil proberen stelen - weglopen - uitglijden - blaffen - met de dweil rondlopen - blaffen - uitglijden... Het is niet evident om te dweilen met een jonge Golden Retriever in huis, neem dat maar van me aan. De afgelopen weken had ik hem al een paar keer in zijn bench gestoken, maar vandaag had ik daar geen zin in en besloot ik de confrontatie desnoods maar aan te gaan. Aanvankelijk ging het als vanouds : blaffen - dweil willen nemen - wegrennen en .... Nee, uitglijden deed hij niet meer. Daar had ie eindelijk blijkbaar zijn bekomst van en zolang er overal water lag, besloot hij om maar braaf in zijn mandje te gaan liggen. Wat een verandering zeg, en zo plots. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven en tijdens het dweilen moest ik er regelmatig aan denken hoe braaf die hond wel is. Men zegt dat een Golden retriever geassociëerd wordt met 'the will to please' en in alle eerlijkheid moet ik toegeven dat daar - tenminste wat Arkan betreft - veel waarheid in zit. Ik moet maar "hé!" zeggen en hij laat datgene wat ie niet mocht nemen vallen om braaf en vooral schuldig in zijn mand te gaan zitten. Zo schuldig voelt hij zich dan, dat ik hem als het ware bijna moet smeken om er terug uit te komen. Of ik moet maar 1 snoepje nemen en ik krijg gelijk een choreografie te zien van liggen, zitten en pootjes geven, zelfs nog voor ik ook maar iets gezegd heb. Ook vandaag was geen uitzondering op zijn algemeen gedrag en is hij de hele tijd braaf in zijn mand blijven liggen.
Zalig was het dweilen zo, en het was in een wip gedaan waarna ik nog wat tijd had om met Arkan zelf te spelen.
Er stond vandaag vrij veel op het programma en dus hebben we er maar een mini-uitstapje van gemaakt. Eerst naar de fokker om eens goedendag te zeggen en eten op te halen. Arkan's ma hebben we niet gezien, maar er liep wel een pupje rond van het nest van Fientje. De fokker bevestigde mijn vermoeden dat Arkan inderdaad aan de grote kant is en zei dat hij snel, misschien wel iets te snel groeit. Als dat maar geen problemen oplevert met zijn gewrichten later...
Daarna ging de trip naar Meise om het pension voor Mikado te betalen. De paarden stonden nog op de weide maar zouden zo meteen binnengehaald worden. Arkan en ik gingen mee om de paarden terug binnen te halen. Het was de eerste keer dat Arkan een paard zou zien en dan nog van heel dichtbij en ik vroeg me af hoe hij zou reageren Je zou verwachten dat zo'n jonge hond op zijn minst enige behoedzaamheid aan de dag zou leggen tegenover zo'n groot paard. Maar neen hoor, zo zit Arkan niet in elkaar. Voor hem bestaat de wereld alleen maar uit lieve wezens en is er dan ook geen reden om bang te zijn. En met zijn gedrag zorgt hij er voor dat iedereen hem inderdaad ook lief bejegent. Hmmmm, misschien wil ik later wel terugkomen als Golden Retriever. Het leven lijkt in ieder geval gemakkelijker te zijn. Ik zal dan wel een goed baasje moeten zien te vinden.
Dus gesnuffel hier en daar aan het paard. Mikado is van vroeger honden gewend en bleef er zelf rustig bij, maar zo'n natte snuit tegen haar hoofd vond ze toch wel een ietsie pietsie te veel. Foei Arkan, Mikado is een echte dame en die ga je toch niet zomaar ineens helemaal oversnuffelen ? Mikado negeerde hem straal en ging gedwee mee naar de box. Dat ze gevolgd werd door een vrolijke pup leek haar absoluut niet te deren. Het was toch maar een snotaap ipv een heer. "Ikke, een snotaap ?", dacht Arkan. "Wacht maar, als je me de kans geeft zal ik je wel overtuigen" en hij ging er weer dartel achteraan. Tot ze begon te hinikken. Toen was het enthousiasme bij Arkan er een beetje af, want zo'n geluid... dat kon ie absoluut niet plaatsen. Hmm, mischien besefte ie dat hij misschien toch maar een snotaap is.
Laatste halte van de dag was even binnenspringen op het werk, want Daan, een collega, wilde al een tijdje Arkan zien en dat kon ik niet afslaan. Arkan ging van de ene persoon naar de andere en wou iedereen persoonlijk ontmoeten en pootjes geven. Ook Saartje was er met haar hond Fiji, een 3jarig border collie teefje. Toen Arkan haar in het oog kreeg, liep hij op haar af met de bedoeling haar eens hartelijk te begroeten, maar dat zag zij niet zo zitten. 'Hap', zei ze en Arkan deinsde achteruit. Eventjes toch. Dan een tweede poging, nu iets bedeesder, maar het was weer alleen maar : 'hap'.
Arkan besloot dat mensen toch iets gemakkelijker waren en ging weer van persoon naar persoon op knuffelronde. Af en toe wierp ie wel een oogje op Fiji, die ondertussen veilig onder Saartjes bureau was gaan liggen. En zo heel af en toe besloot ie toch nog eens een toenadering te wagen. Dan ging ie heel stilletjes en behoedzaam naar haar toe met een blik van "zie je mij nu iets liever graag ?" Jammer voor hem, het was altijd : 'hap'. Saartje vond het niet echt leuk dat haar hond zo reageerde, tot ze zag dat er tussen Arkans poten, daar aan zijn buik, iets klein, hard en rozigs te voorschijn kwam. Ja Arkan, hoe wil je dat de dames reageren als jij bij de eerste ontmoeting in vol ornaat staat ? Was ik in Fiji's plaats geweest, dan had ik gegarandeerd ook 'hap' gezegd. Je zal nog één en ander moeten leren voor je een echte gentleman bent.
) en ook in zijn nek en op zijn borst begint het langer te worden.
Je zou verwachten dat zo'n jonge hond op zijn minst enige behoedzaamheid aan de dag zou leggen tegenover zo'n groot paard. Maar neen hoor, zo zit Arkan niet in elkaar. Voor hem bestaat de wereld alleen maar uit lieve wezens en is er dan ook geen reden om bang te zijn. En met zijn gedrag zorgt hij er voor dat iedereen hem inderdaad ook lief bejegent. Hmmmm, misschien wil ik later wel terugkomen als Golden Retriever. Het leven lijkt in ieder geval gemakkelijker te zijn. Ik zal dan wel een goed baasje moeten zien te vinden. 
