Uit vroeger jaren herinner ik me een liedje van Rudi Carrel dat ging over het uitlaten van zijn hond en eindigde met de zin "wie laat wie nu uit" Ik denk aan dat liedje omdat ik op het zonnige strand een jongetje van een jaar of acht zie met een weerbarstig hondje dat hoegenaamd geen zin heeft om het jongetje te volgen . Ik kan vanaf het balcon ook niet zien waar het jongetje naar toe wil, ik neem maar aan naar de paseo waar zijn ouders op hem staan te wachten, ik kan dat zeker weten als ik de balcondeuren open schuif en even op het balcon ga staan, maar daar ontbreekt me volkomen alle lust toe.Het is vandaag een dia de fiesta "Los Reijes", gisteravond was de optocht van de drie Koningen en daar is mijn familie naar toe geweest, die optocht is altijd heel mooi en gezellig met alle kinderen die de Drie Koningen toe juichen, Yasmin zal het allemaal wel heel mooi gevonden hebben. Yasmin heeft de laatste tijd niet veel meer aan haar hier wonende abuela, want als grootmoeder stel ik de laatste tijd niets meet voor.Het is nog maar zo kort geleden dat we elkaar zachte speelgoedbeestjes toegooiden, dat we verstoppertje speelden. Heel vroeger zei Sergio van Maria "ouwelita " als hij abuela wilde zeggen en nu voel ik me echt een "ouwe".Uit vroeger jaren wellen meer herinneringen op, bv. aan de hond die we hadden toen we aan de Kaag woonden en die hond de schapen van de boer het water in joeg. En wat hadden de jongens een moeite om die kletsnatte hond weer aan wal te krijgen en wat was die boer boos, daarover misschien weer eens een andere keer medebloggers, het mooie weer lokt me uit tot wandelen
Het strand baadt in de zon, er waait een miniem briesje, je kan beter van windstil praten, de strandstoelen zijn al bijna allemaal bezet, kortom deze tweede januari 2007 is een fantastische dag aan deze Costa., een unieke dag. Een fijne ochtend om boodschppen te gaan doen, want dat is wel nodig na al die feestdagen, van mijn naaste familie heeft een zoon in een Amsterdamse wijk met vele vrienden de jaarwisseling zoals het hoort doorgebracht,met vuurwerk afsteken etc..Hier aan de kust is de jaarwisseling heel rustig verlopen, dit jaar geen groot vuurwerk van de gemeente, ook weinig vuurwerk van particulieren, tenminste niet aan dit rustige gedeelte van de boulevard, in het stadje zal het wel geknald hebben dat het een lieve lust was, maar mijn slaap is er bepaald niet door gestoord.
gezondheid is een groot voorrecht en daarom wens ik al mijn medebloggers in de allereerste plaats gezondheid toe en daarnaast alles wat wenselijk is voor 2007 . PLUK DE DAG EN ALLE VOLGENDE DAGEN dat is mijn welgemeend advies. vele hartelijke groeten van medeblogger Aukje.
Vroeger zei ze, had je twee paar schoenen, een paar voor door de week, en een paar Zondagse
"Nu heb je al den duvel skunen "
Als ik in Sneek bij haar logeerde, klom zij moeilijk twee trappen op om mij in het logeer zolderkamertje een kopje thee op bed te brengen,
In Sneek had ik een nichtje Aukje wonen van ongeveer mijn leeftijd, maar grootmoeke vond het niet goed dat ik daar logeerde, ik moest bij haar logeren. zij had immers van die prachtige platenboeken die ik zo mooi vond.
Strakjes komt Rodika voor de wekelijkse schoonmaak beurt van mijn appartement.
Omdat ik met de kerstdagen nogal uithuizig was,vroeg ik me gisteren af wat er eigenlijk schoongemaakt moest worden, want een alleen wonende oudere vrouw maakt weinig vuil, is gewend om doordacht alle kleine huishoudelijke bezigheden die voor haar overblijven met overleg aan te pakken, zodat ik gisteren nog wat wasgoed in de wasmachine stopte en opgehangen had -uit het zicht- op het balcon, door de forse wind was die was vanmorgen droog en kan Rodika straks beginnen te strijken, ook de ramen van het balcon kunnen wel schoongemaakt worden, spons en zeem zijn nooit geliefde attributen van me geweest. Alle foto's van mijn overleden zoon die op de glazen eettafel uitgespreid lagen heb ik even opgeborgen. In ieder geval kan Rodika strakjes zinnig aan de slag gaan. Als ik uit het raam kijk zie ik buiten een woelige zee en een zeer doods strand. Er zijn nog wel enkele boodschapjes te doen, strakjes met de rollator toch maar even tegen de wind in optornen, ik heb wel geen zin, maar kop op "Uit goed voor me"
Gelukkig de kersttijd zit er bijna op, vroeger vond ik dat ook niet zoveel, want wij vierden uitbundig Sinterklaas en och die Kerstman kreeg in mijn jonge jaren in protestants gedeelte van Nederland zogezegd geen voet aan de grond. Voor mijn vader waren het mooie knutseldagen, hij heeft eens een heel bureau gemaakt tijdens de feestdagen in December, reizen werd in mijn kindertijd alleen maar door de superrijken gedaan, wie had er nu helemaal een auto , practisch alleen zakenmensen zoals zaadtelers, bloemenkwekers en natuurlijk doktoren, vliegreizen bestonden nog niet, een enkeling ging met bus of trein naar de sneeuw, skien was nog niet populair, schaatsenrijden wel. Nederland was nog vnl.een agrarisch land
Altijd als ik in een tube tandpasta knijp herinner ik me een klein huisje op Brakkeput in Curacao, waar mensen wel eens een "get together" hielden, inplaats van thuis iedereen te moeten ontvangen, zo'n get together was ontspannender, omdat bij thuis uitnodigen sommige belangrijke mensen niet uitgesloten konden worden. Op een dergelijke get together kwam een van de vrienden uit het huisje met een tube tandpasta waarin ondeskundig geknepen was, niet netjes vanaf beneden, maar lukraak. Hij veroorzaakte de vereiste ontspanning, want de get together liep voor geen meter, er waren onbewuste spanningen die plotseling bewust waren geworden, er kwamen onderlinge jaloerse relaties naar buiten, er werd elkaar de wacht aangezegd, kortom het "gezelligheid kent geen tijd" werd vervangen door toekomstige echtscheidings procedures en om zo te horen werd het tafelzilver al verdeeld. Een vriendin riep:"Aukje I love you" hetgeen geen Lesbische verklaring was, maar een kreet van opluchting, omdat ze nu kon gaan scheiden. Nu wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij opgediend wordt, zij bleek later de enige te zijn die een scheiding had doorgezet, de anderen schikten zich in hun lot, dat bij nader inzien toch niet zo'n verdrietig lot bleek te zijn en het leven ging weer gewoon door met alle aktiviteiten die het in een tropisch klimaat zo goed doen zwemmen, tennissen, golfen, de "cubalibre"- rum en coca cola-spoelde weer langs het keelgat. En natuurlijk met werken, want bij de Bataafse Petroleum Maatschappij later omgedoopt tot Shell werd heel hard gewerkt .Er werd in die tijd ook aan praktische liefdadigheid gedaan, bv. curacaose begaafde kinderen die in hun koenoekoe huisje thuis weinig rustige studieruimte hadden, konden bij sommige employe's thuis komen studeren,om zonder afleiding van de buurt waarin zij woonden
zich op het HBS eindexamen te kunnen voorbereiden.
Ik lust wel snoepjes zei laatst mijn kleindochter van bijna zeven jaar tegen me , maar als daddy erbij is zeg ik altijd nee ,snoepjes lust ik niet,want dan moet ik na het snoepje opgegeten te hebben altijd direkt daarna mijn tanden poetsen en daar heb ik nooit zin in.M.a.w. de nadelen van snoep eten wegen sterker dan het opeten daarvan. Zeer diplomatiek antwoord op anoep van mijn zoon!
Toen Rodika gisteren wegging zei ze :Gelukkig kerstfeest en ik verwonderd "Is het dan al zo gauw Kerstmis?" Ja, a.s. Maandag, want aan Kerstmis had ik nog helemaal niet gedacht, feest kwam nog helemaal niet in mijn vocabulaire voor en ineens bedacht ik, dat het wel fijn was dat ik dan 'smiddags bij mijn familie zou zijn en eindelijk ook eens mijn pas geboren kleinzoon in mijn armen zou kunnen houden. Eergisteren toen mijn kleindochter van bijna zeven jaar oud hier bij mij in de grote stoel zat en haar broertje vast mocht houden onder toezicht van bezorgde vader, had ik dat tafereeltje ontroerd zitten bekijken en ze waren weer weg voor ik er goed en wel erg in had, dat gaat zo als je ouder wordt en tevens een groot verlies moet verwerken.Mijn medebloggers wens ik natuurlijk gelukkige feestdagen:
EEN FIJNE KERSTMIS EN EVENEENS OUD-EN NIEUW EN ALLE GOEDS VOOR 2007.
er is niemand op het strand, het strand is verlaten , zelfs geen kinderen die na de lunch nog even gaan spelen, want bij dit zonnige windstille weer is zo'n leeg strand ook al is het min of meer siesta tijd iets ongewoons.Zelf laat ik de siesta ook maar even zitten, ik slaap de laatste tijd 'snachts beter, natuurlijk wel dankszij zwakke slaappillen en staar zo nu en dan doelloos naar buiten .Zelfs geen mevrouw die haar hondje uitlaat, wel enkele strandhulpen die de matrassen al op gaan stapelen en op zoek zijn naar ongerechtigheden op het strand, zoals papiertjes en misschien zal er ook nog wel eens een nat jongens zwembroekje gevonden worden.Dit kilometers lange strand wordt heel goed bijgehouden,de badplaats waar ik woon is een echte familie badplaats. Een moeder met 3 kleine kinderen is toch maar even naar het strand gekomen, gaat niet in een leunstoel zitten in de zon, kinderen en moeder zijn dik aangekleed , per slot is het bijna kerstmis en ook op dit heerlijke plekje wordt het in de namiddag nu behoorlijk fris. Eigenlijk zou ik de rollator moeten pakken en even langs de boulevard gaan lopen, maar eigenlijk heb ik nog steeds nergens echt zin in, gisteren wel met een zoon weggeweest, gisteren hebben wij beiden nog wel heerlijk in het zonnetje wat gedronken en veel gepraat over de zoon en broer die er niet meer is. Het zal wel slijten zeggen de mensen, verdriet slijt . Nou dat zal dan wel maar onze hele familie beseft zeer en zeer goed, dat het nooit meer wordt zoals het vroeger was. ik doe echt mijn best om mijn oude dagindeling zoveel als mogelijk is bij te houden, alleen mijn levensglas is niet meer half vol, maar half leeg.
Zouist een langdurend telefoongesprek met een van mijn oudste vriendinnen gevoerd, nl. Lucie. Zij belde op om naar mijn gemoedstoestand te informeren en te proberen vat te krijgen op mijn steeds maar rondcirkelenden verdrietige gedachten. Is wel wat gelukt , zelf kon ik ook weer belangstelling krijgen voor haar familie en gelukkig de dag gaat weer verder voorbij. ik zag dat er vanavond een programma op de TV is waar ik altijd met interesse naar gekeken heb, "The Practice "en ik hoop, dat me dat vanavond ook lukt, want een boek lezen is er nog niet bij, daar kan ik me nog steeds niet op concentreren.En "blogger seniorennet.be/lana", proficiat met je mooie blog.Je kunt mijn blog als volgt bereiken "seniorennet.be/aukje"
Och natuurlijk heb ik nergens zin in en dringen dingen uit de buitenwereld niet ECHT tot me door, geen wonder na de geestelijke klap die ik nog moet proberen te gaan verwerken en dat duurt natuurlijk op mijn oudere leeftijd een hele tijd, ik leer natuurlijk niet meer om "daar mee te kunnen leven".Ik probeer wel om zo goed als het gaat mijn oude dagindeling te kunnen aanhouden, dus voor het middagmaal een glaasje sherry te blijven drinken,kipfilet te braden of een stukje vis te bakken meestal met rijst en diepvries groente, veel water te drinken ,veel fruit eten en opbeurend voor mij is altijd een klein kopje zwarte koffie.
Concentreren op lezen gaat moeilijk, trouwens alles waarop ik me echt moet concentreren laat ik achterwege. Elke dag wat in mijn blog schrijven is er voorlopig nog niet bij, vandaag wel weer een prachtige schuimende zee, hier kan ik nog blij mee zijn, nl. dat ik zo ideaal woon. Gisteren was een minder moeizame dag, ben bij mijn hier wonende familie geweest , uit was inderdaad goed voor me.
Uitgaan aan de costa bestaat vnl. uit eten gaan in een restaurant of een enkele maal naar Puerto Banus waar wel eens films in het Engels zonder nasynchronisatie in Spaans worden vertoond, films in engels met spaans onderschrift zijn niet zo in trek.Vroeger, toen ik nog in Curacao woonde kregen we daar in de Openluchtbioscoop wel engelse films met Spaans onderschrift, voor mij fijn, want ik had van de L.O.I. ( Leidse onderwijs instellingen) spaanse lessen naar Curacao laten sturen ,omdat ik 'smorgens wat zinnigers wilde doen, dan alleen koffie drinken en roddelen en ik kon onder die films met Spaans onderschrift mijn Spaans wat bij spijkeren.
Op 16 November is een van mijn zonen overleden, dat is voor mij zeer moeilijk te verwerken en ik schrijf vanaf nu maar te hooi en te gras in mijn blog, beste groeten, ommekiek
To all my blogger friends,I'm sorry I have not been able to write something in my blog, because I am in deep grieve over the death of one of my sons, a blow too difficult to handle and to accept. Warm greetings, ommekiek
Daar was ineens de zon en dat na de hevige regens van gisteren en de bewolkte donkere luchten tot ver na middernacht en vroege ochtend. Maarten had me gisteren boodschappen gebracht, mijn voorraad kleine EEN persoons wijnflesjes is weer aangevuld, alsmede de vetvrije kwark . Ook luchtige lectuur, hoewel ik daar niet om gevraagd had, bracht hij mee. Hij heeft toch begrepen, dat ik niet altijd beleerd wilde worden in de vorm van zeer interessante biografieen. Mijn overvloed aan tijd kan ik dus weer prachtig vullen, hoef voor luchtige lectuur niet terug te vallen op het type keukenmeiden romans in het Spaans waar de kantoor-en andere artikelen- zaak, gelegen beneden mijn flat, vol van staat. Door mijn frisse lucht manie laat ik 's nachts de flat doorwaaien,zodat het meer dan tamelijk fris was toen ik opstond.
Nu is het schitterend Costa del Sol weer, in huis wijst de thermometer 21 graden aan. Het wordt langzamerhand tijd voor een ontbijt met "een ei hoort er bij".
Geweldig toch dacht ik, die leergierige grootmoeder Aukje Posthuma-Zijlstra waarvan de buren indertijd zeiden"Die heeft het hoog in haar bol", omdat al haar zonen -in die tijd, zij werd 93 jaar-naar de hbs moesten en haar dochters een vak moesten leren EN al haar kinderen pianoles kregen. Beurtschipper grootvader Posthuma las zijn kinderen voor, ik herinner me nog de prachtige platenboeken ,die onder in een kast bij hun thuis lagen.De musicaliteit zat de Zijlstra's in het bloed,mijn moeder had een absoluut gehoor, kon echter niet goed uit het hoofd leren later heb ik tijdens mijn studie begrepen, dat zij dyslectisch geweest was. En die dyslexie hebben enkele achter kleinkinderen geerfd in de vorm van kort geheugen problemen bij taaltaken.
Bovenstaande kwam in mijn herinnering terug bij een televisie programma over muzikaal begaafde kinderen.
He, He, dacht ik toen ik om half twee vanmiddag uit de taxi stapte nadat een en ander die ochtend anders gegaan was dan gedacht, soms is ietsonverwachts wel leuk, maar deze keer beslist niet. Taxista Manuel hadme op tijd -voor elf uur- afgeleverd bij hospitaal USP voor een bloedprik.Dat was vlot gebeurd, ik wilde nog even bij cardiologie langs om de uitslag te vragen van de onlangs afgenomen revisie, waarbij ik 20 uur electroden omgehangen had gekregen, maar noch dr.Said noch zijn secretaresse was in zijn kamer aanwezig.Ga maar even koffie drinken kreeg ik als advies en probeer het iets laterNu moest ik toch op Maarten wachten, die me ergens hier wel zou vinden, ik bedacht ineens, dat die afspraak al enige tijd terug gemaakt was, het was mooi weer om te golfen vlotte kans dat hij er niet meer aan had gedacht , gewoon afwachten, ik moest toch eerst Said treffen voor uitslag en nieuwe afspraak. Ik heb in de loop der tijd heel wat afgewacht .Koffie gedronken, revision uitslag was OK, nieuwe afspraak gemaakt, geen Maarten, hij had er niet meer aan gedacht en was gaan golfen.
"No hay" zei een van de drie ruziende meisjes achter de toonbank toen ik om een fles fino Cobos vroeg, mijn geliefd sherry merk. Nu was me dat al eens eerder overkomen en ook toen had ik er geen genoegen mee genomen."Si hay, seguro, seguro" en zowaar ook dit keer was er een vierde wel belangstellend winkelmeisje , dat in aktie kwam en mij een fles sherry van het door mij gevraagde merk aanreikte.Het leek ineens even op Curacao vlak nadat we daar woonden, je zag het artikel dat je wilde hebben zelf liggen,alleen het lag op de bovenste plank en daar moest een ladder bij komen,daar moest iemand opklimmen om het desbetreffende artikel te pakken en dat was allemaal veel te lastig. "Hebben we niet" zei dan het winkelmeisje in het hollands niet in het papiaments,die taal begrepen die vervelende macamba's niet.Maar macamba's geven niet gauw op, dus de mevrouw die dat artikel wilde bleef maar wijzen en roepen dat het op de bovenste plank lag. Zuchtend rolde dan het winkelmeisje de ladder naar de goede plaats, klom erop, pakte het artikel, rekende af zonder verder boe of bah te zeggen en och eigenlijk kon ik me haar houding wel een beetje voorstellen, ze verdiende een schijntje en voor een schijntje ga je als Curacaose geen ladder op. In het hedendaagse welvarende Spanje verdienen winkelmeisjes wel meer dan een schijntje,behoren echter tot de laagst betaalde klasse en veel moeite doen is er zeker niet bij als je daarvoor een ruzie met twee andere meisjes moet onderbreken,want die ruzie is belangrijk, die klant niet, die is maar lastig, het is immers niet hun eigen zaak. Een eigen zaak hebben is voor velen een droom die zelden uitkomt. In de mercado kan een eigen ruimte gehuurd worden,vele fruit-en groente telers doen dat om zo hun produkten te verkopen,'n enkeling zoals Maria,heeft buiten de mercado-hal om ,een eigen zaak opgezet,haar zaak ligt echter wat hoger dan de straat en ik hoop, dat ze nog geld genoeg heeft om een loopplank te laten aanbrengen,zodat de boodschappen wagentjes makkelijker haar winkel in kunnen. Huisvrouwen moeten nu die wagentjes de winkel in tillen en als ze vol zijn ook weer uit tillen. Je krijgt gauw de neiging om een makkelijker te bereiken fruteria op te gaan zoeken. "Als U mij opbelt en zegt wat U nodig heeft wil ik die boodschappen best bij U thuis brengen "zei Alfonso van super Torreblanca enkele dagen geleden. Die doet aan klantenbinding,als hij ziet dat ik loop te zoeken vraagt hiij waar ik naar zoek en legt de door mij gewenste artikelen op de toonbank, door deze klant vriendelijke houding zal hij nog wel eens chef worden, althans dat hoop ik voor hem.
zonnig bericht uit Spanje
