Jammer dan,"er is er maar een jammer en dat is de weduwe Jammer."tja.tja" mag ik het a.u.b jammer vinden geen enkele aanleg voor tekenen of schilderen te hebben,ik kan amper een goed gelijkende boom op papier zetten."groei als een boom is de wens van je oom" zei oom Doeke tegen me en het was niet zo erg dat hij dat zei, maar wel dat hij dat ook in mijn poezie-album schreef en er zelf een boom bij tekende en oom Doeke verdiende best veel geld als uitgever en al mijn hoop was gevestigd op een prachtig poezie-plaatje voor mijn album.Mijn moeder en ik logeerden bij haar broer en zijn vrouw, mijn oom Doeke en tante Anneke Oom Sim was op visite om mijn moeder te begroeten en riep meteen "Wees slim als oom Sim". Ik zag de bui al hangen, zou hij dat in mijn album schrijven?Gelukkig had tante Anneke medelijden met haar achtjarig nichtje. kom maar even met mij mee naar de boekhandel hier vlakbij, dan gaan we mooie plaatjes uitzoeken. Het werd een prachtig zijden plaatje van een boom en twee vergeet-me-niet plaatjes Het boomplaatje kwam bij de tekst van oom Doeke en werd over zijn getekende boom geplakt, tante Anneke schreef"doe me geen verdriet, vergeet me niet" en het overblijvende vergeet-me-niet plaatje mocht ik mee naar huis nemen om in een poesie-albumvan een vriendinnetje bij een versje te plakken. En zo was het nog allemaal goed gekomen!
Jeugd is verspild aan jonge mensen, ouderen vinden dat jeugd te onbesuisd omgaat met de kostbare jeugdjaren, te weinig doordrongen zijn van het feit, dat het bij goede gezondheid een voorrecht is om jong te zijn, op fysiek gebied nog weinig belemmeringen te kennen en er nog niets aan de hand is met het geheugen,maar de meeste jongeren willen graag ouder zijn. Het duurt zo lang voordat je eindelijk 15 bent en dan nog een hele tijd tot 18 en 21, je wilt graag op kamers wonen inplaats van thuis bij je ouders, je wilt je vrij kunnen bewegen en niet steeds horen "En waar ga je nu weer naar toe?Hoe laat kom je thuis?Het is hier geen hotel, je kan niet zomaar lang wegblijven, dan worden wij ongerust, even een telefoontje dan weten we tenminste waar je uithangt". Ja in deze tijd is een telefoonje met al die mobiels gemakkelijk, maar in mijn jonge jaren was dat veel moeilijker als je niet bij het vriendinnetje zat, zoals je gezegd had, maar met een vriendje langs de Amstel fietste en na afloop een kopje koffie was wezen drinken. Ik zie nog mijn ongeruste vader het vriendje en mij tegemoet fietsen,het was winter en koud en het was best een heel eind van ons huis eer hij ons in de gaten kreeg.Omdat ons huis dichterbij lag dan het huis van mijn vriendje , fietsten we met ons drieen naar ons huis, want "jullie zijn toe aan een kop hete chcolademelk" Na de chocolademelk met speculaas, zette mijn vader het schaakbord op tafel, want het vriendje kon schaken. Het werd een heel gezellige avond.
Uit vroeger jaren herinner ik me een liedje van Rudi Carrel dat ging over het uitlaten van zijn hond en eindigde met de zin "wie laat wie nu uit" Ik denk aan dat liedje omdat ik op het zonnige strand een jongetje van een jaar of acht zie met een weerbarstig hondje dat hoegenaamd geen zin heeft om het jongetje te volgen . Ik kan vanaf het balcon ook niet zien waar het jongetje naar toe wil, ik neem maar aan naar de paseo waar zijn ouders op hem staan te wachten, ik kan dat zeker weten als ik de balcondeuren open schuif en even op het balcon ga staan, maar daar ontbreekt me volkomen alle lust toe.Het is vandaag een dia de fiesta "Los Reijes", gisteravond was de optocht van de drie Koningen en daar is mijn familie naar toe geweest, die optocht is altijd heel mooi en gezellig met alle kinderen die de Drie Koningen toe juichen, Yasmin zal het allemaal wel heel mooi gevonden hebben. Yasmin heeft de laatste tijd niet veel meer aan haar hier wonende abuela, want als grootmoeder stel ik de laatste tijd niets meet voor.Het is nog maar zo kort geleden dat we elkaar zachte speelgoedbeestjes toegooiden, dat we verstoppertje speelden. Heel vroeger zei Sergio van Maria "ouwelita " als hij abuela wilde zeggen en nu voel ik me echt een "ouwe".Uit vroeger jaren wellen meer herinneringen op, bv. aan de hond die we hadden toen we aan de Kaag woonden en die hond de schapen van de boer het water in joeg. En wat hadden de jongens een moeite om die kletsnatte hond weer aan wal te krijgen en wat was die boer boos, daarover misschien weer eens een andere keer medebloggers, het mooie weer lokt me uit tot wandelen
Het strand baadt in de zon, er waait een miniem briesje, je kan beter van windstil praten, de strandstoelen zijn al bijna allemaal bezet, kortom deze tweede januari 2007 is een fantastische dag aan deze Costa., een unieke dag. Een fijne ochtend om boodschppen te gaan doen, want dat is wel nodig na al die feestdagen, van mijn naaste familie heeft een zoon in een Amsterdamse wijk met vele vrienden de jaarwisseling zoals het hoort doorgebracht,met vuurwerk afsteken etc..Hier aan de kust is de jaarwisseling heel rustig verlopen, dit jaar geen groot vuurwerk van de gemeente, ook weinig vuurwerk van particulieren, tenminste niet aan dit rustige gedeelte van de boulevard, in het stadje zal het wel geknald hebben dat het een lieve lust was, maar mijn slaap is er bepaald niet door gestoord.
gezondheid is een groot voorrecht en daarom wens ik al mijn medebloggers in de allereerste plaats gezondheid toe en daarnaast alles wat wenselijk is voor 2007 . PLUK DE DAG EN ALLE VOLGENDE DAGEN dat is mijn welgemeend advies. vele hartelijke groeten van medeblogger Aukje.
Vroeger zei ze, had je twee paar schoenen, een paar voor door de week, en een paar Zondagse
"Nu heb je al den duvel skunen "
Als ik in Sneek bij haar logeerde, klom zij moeilijk twee trappen op om mij in het logeer zolderkamertje een kopje thee op bed te brengen,
In Sneek had ik een nichtje Aukje wonen van ongeveer mijn leeftijd, maar grootmoeke vond het niet goed dat ik daar logeerde, ik moest bij haar logeren. zij had immers van die prachtige platenboeken die ik zo mooi vond.
Strakjes komt Rodika voor de wekelijkse schoonmaak beurt van mijn appartement.
Omdat ik met de kerstdagen nogal uithuizig was,vroeg ik me gisteren af wat er eigenlijk schoongemaakt moest worden, want een alleen wonende oudere vrouw maakt weinig vuil, is gewend om doordacht alle kleine huishoudelijke bezigheden die voor haar overblijven met overleg aan te pakken, zodat ik gisteren nog wat wasgoed in de wasmachine stopte en opgehangen had -uit het zicht- op het balcon, door de forse wind was die was vanmorgen droog en kan Rodika straks beginnen te strijken, ook de ramen van het balcon kunnen wel schoongemaakt worden, spons en zeem zijn nooit geliefde attributen van me geweest. Alle foto's van mijn overleden zoon die op de glazen eettafel uitgespreid lagen heb ik even opgeborgen. In ieder geval kan Rodika strakjes zinnig aan de slag gaan. Als ik uit het raam kijk zie ik buiten een woelige zee en een zeer doods strand. Er zijn nog wel enkele boodschapjes te doen, strakjes met de rollator toch maar even tegen de wind in optornen, ik heb wel geen zin, maar kop op "Uit goed voor me"
Gelukkig de kersttijd zit er bijna op, vroeger vond ik dat ook niet zoveel, want wij vierden uitbundig Sinterklaas en och die Kerstman kreeg in mijn jonge jaren in protestants gedeelte van Nederland zogezegd geen voet aan de grond. Voor mijn vader waren het mooie knutseldagen, hij heeft eens een heel bureau gemaakt tijdens de feestdagen in December, reizen werd in mijn kindertijd alleen maar door de superrijken gedaan, wie had er nu helemaal een auto , practisch alleen zakenmensen zoals zaadtelers, bloemenkwekers en natuurlijk doktoren, vliegreizen bestonden nog niet, een enkeling ging met bus of trein naar de sneeuw, skien was nog niet populair, schaatsenrijden wel. Nederland was nog vnl.een agrarisch land
Altijd als ik in een tube tandpasta knijp herinner ik me een klein huisje op Brakkeput in Curacao, waar mensen wel eens een "get together" hielden, inplaats van thuis iedereen te moeten ontvangen, zo'n get together was ontspannender, omdat bij thuis uitnodigen sommige belangrijke mensen niet uitgesloten konden worden. Op een dergelijke get together kwam een van de vrienden uit het huisje met een tube tandpasta waarin ondeskundig geknepen was, niet netjes vanaf beneden, maar lukraak. Hij veroorzaakte de vereiste ontspanning, want de get together liep voor geen meter, er waren onbewuste spanningen die plotseling bewust waren geworden, er kwamen onderlinge jaloerse relaties naar buiten, er werd elkaar de wacht aangezegd, kortom het "gezelligheid kent geen tijd" werd vervangen door toekomstige echtscheidings procedures en om zo te horen werd het tafelzilver al verdeeld. Een vriendin riep:"Aukje I love you" hetgeen geen Lesbische verklaring was, maar een kreet van opluchting, omdat ze nu kon gaan scheiden. Nu wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij opgediend wordt, zij bleek later de enige te zijn die een scheiding had doorgezet, de anderen schikten zich in hun lot, dat bij nader inzien toch niet zo'n verdrietig lot bleek te zijn en het leven ging weer gewoon door met alle aktiviteiten die het in een tropisch klimaat zo goed doen zwemmen, tennissen, golfen, de "cubalibre"- rum en coca cola-spoelde weer langs het keelgat. En natuurlijk met werken, want bij de Bataafse Petroleum Maatschappij later omgedoopt tot Shell werd heel hard gewerkt .Er werd in die tijd ook aan praktische liefdadigheid gedaan, bv. curacaose begaafde kinderen die in hun koenoekoe huisje thuis weinig rustige studieruimte hadden, konden bij sommige employe's thuis komen studeren,om zonder afleiding van de buurt waarin zij woonden
zich op het HBS eindexamen te kunnen voorbereiden.
Ik lust wel snoepjes zei laatst mijn kleindochter van bijna zeven jaar tegen me , maar als daddy erbij is zeg ik altijd nee ,snoepjes lust ik niet,want dan moet ik na het snoepje opgegeten te hebben altijd direkt daarna mijn tanden poetsen en daar heb ik nooit zin in.M.a.w. de nadelen van snoep eten wegen sterker dan het opeten daarvan. Zeer diplomatiek antwoord op anoep van mijn zoon!
Toen Rodika gisteren wegging zei ze :Gelukkig kerstfeest en ik verwonderd "Is het dan al zo gauw Kerstmis?" Ja, a.s. Maandag, want aan Kerstmis had ik nog helemaal niet gedacht, feest kwam nog helemaal niet in mijn vocabulaire voor en ineens bedacht ik, dat het wel fijn was dat ik dan 'smiddags bij mijn familie zou zijn en eindelijk ook eens mijn pas geboren kleinzoon in mijn armen zou kunnen houden. Eergisteren toen mijn kleindochter van bijna zeven jaar oud hier bij mij in de grote stoel zat en haar broertje vast mocht houden onder toezicht van bezorgde vader, had ik dat tafereeltje ontroerd zitten bekijken en ze waren weer weg voor ik er goed en wel erg in had, dat gaat zo als je ouder wordt en tevens een groot verlies moet verwerken.Mijn medebloggers wens ik natuurlijk gelukkige feestdagen:
EEN FIJNE KERSTMIS EN EVENEENS OUD-EN NIEUW EN ALLE GOEDS VOOR 2007.
er is niemand op het strand, het strand is verlaten , zelfs geen kinderen die na de lunch nog even gaan spelen, want bij dit zonnige windstille weer is zo'n leeg strand ook al is het min of meer siesta tijd iets ongewoons.Zelf laat ik de siesta ook maar even zitten, ik slaap de laatste tijd 'snachts beter, natuurlijk wel dankszij zwakke slaappillen en staar zo nu en dan doelloos naar buiten .Zelfs geen mevrouw die haar hondje uitlaat, wel enkele strandhulpen die de matrassen al op gaan stapelen en op zoek zijn naar ongerechtigheden op het strand, zoals papiertjes en misschien zal er ook nog wel eens een nat jongens zwembroekje gevonden worden.Dit kilometers lange strand wordt heel goed bijgehouden,de badplaats waar ik woon is een echte familie badplaats. Een moeder met 3 kleine kinderen is toch maar even naar het strand gekomen, gaat niet in een leunstoel zitten in de zon, kinderen en moeder zijn dik aangekleed , per slot is het bijna kerstmis en ook op dit heerlijke plekje wordt het in de namiddag nu behoorlijk fris. Eigenlijk zou ik de rollator moeten pakken en even langs de boulevard gaan lopen, maar eigenlijk heb ik nog steeds nergens echt zin in, gisteren wel met een zoon weggeweest, gisteren hebben wij beiden nog wel heerlijk in het zonnetje wat gedronken en veel gepraat over de zoon en broer die er niet meer is. Het zal wel slijten zeggen de mensen, verdriet slijt . Nou dat zal dan wel maar onze hele familie beseft zeer en zeer goed, dat het nooit meer wordt zoals het vroeger was. ik doe echt mijn best om mijn oude dagindeling zoveel als mogelijk is bij te houden, alleen mijn levensglas is niet meer half vol, maar half leeg.
Zouist een langdurend telefoongesprek met een van mijn oudste vriendinnen gevoerd, nl. Lucie. Zij belde op om naar mijn gemoedstoestand te informeren en te proberen vat te krijgen op mijn steeds maar rondcirkelenden verdrietige gedachten. Is wel wat gelukt , zelf kon ik ook weer belangstelling krijgen voor haar familie en gelukkig de dag gaat weer verder voorbij. ik zag dat er vanavond een programma op de TV is waar ik altijd met interesse naar gekeken heb, "The Practice "en ik hoop, dat me dat vanavond ook lukt, want een boek lezen is er nog niet bij, daar kan ik me nog steeds niet op concentreren.En "blogger seniorennet.be/lana", proficiat met je mooie blog.Je kunt mijn blog als volgt bereiken "seniorennet.be/aukje"
Och natuurlijk heb ik nergens zin in en dringen dingen uit de buitenwereld niet ECHT tot me door, geen wonder na de geestelijke klap die ik nog moet proberen te gaan verwerken en dat duurt natuurlijk op mijn oudere leeftijd een hele tijd, ik leer natuurlijk niet meer om "daar mee te kunnen leven".Ik probeer wel om zo goed als het gaat mijn oude dagindeling te kunnen aanhouden, dus voor het middagmaal een glaasje sherry te blijven drinken,kipfilet te braden of een stukje vis te bakken meestal met rijst en diepvries groente, veel water te drinken ,veel fruit eten en opbeurend voor mij is altijd een klein kopje zwarte koffie.
Concentreren op lezen gaat moeilijk, trouwens alles waarop ik me echt moet concentreren laat ik achterwege. Elke dag wat in mijn blog schrijven is er voorlopig nog niet bij, vandaag wel weer een prachtige schuimende zee, hier kan ik nog blij mee zijn, nl. dat ik zo ideaal woon. Gisteren was een minder moeizame dag, ben bij mijn hier wonende familie geweest , uit was inderdaad goed voor me.
Uitgaan aan de costa bestaat vnl. uit eten gaan in een restaurant of een enkele maal naar Puerto Banus waar wel eens films in het Engels zonder nasynchronisatie in Spaans worden vertoond, films in engels met spaans onderschrift zijn niet zo in trek.Vroeger, toen ik nog in Curacao woonde kregen we daar in de Openluchtbioscoop wel engelse films met Spaans onderschrift, voor mij fijn, want ik had van de L.O.I. ( Leidse onderwijs instellingen) spaanse lessen naar Curacao laten sturen ,omdat ik 'smorgens wat zinnigers wilde doen, dan alleen koffie drinken en roddelen en ik kon onder die films met Spaans onderschrift mijn Spaans wat bij spijkeren.
Op 16 November is een van mijn zonen overleden, dat is voor mij zeer moeilijk te verwerken en ik schrijf vanaf nu maar te hooi en te gras in mijn blog, beste groeten, ommekiek
To all my blogger friends,I'm sorry I have not been able to write something in my blog, because I am in deep grieve over the death of one of my sons, a blow too difficult to handle and to accept. Warm greetings, ommekiek
Daar was ineens de zon en dat na de hevige regens van gisteren en de bewolkte donkere luchten tot ver na middernacht en vroege ochtend. Maarten had me gisteren boodschappen gebracht, mijn voorraad kleine EEN persoons wijnflesjes is weer aangevuld, alsmede de vetvrije kwark . Ook luchtige lectuur, hoewel ik daar niet om gevraagd had, bracht hij mee. Hij heeft toch begrepen, dat ik niet altijd beleerd wilde worden in de vorm van zeer interessante biografieen. Mijn overvloed aan tijd kan ik dus weer prachtig vullen, hoef voor luchtige lectuur niet terug te vallen op het type keukenmeiden romans in het Spaans waar de kantoor-en andere artikelen- zaak, gelegen beneden mijn flat, vol van staat. Door mijn frisse lucht manie laat ik 's nachts de flat doorwaaien,zodat het meer dan tamelijk fris was toen ik opstond.
Nu is het schitterend Costa del Sol weer, in huis wijst de thermometer 21 graden aan. Het wordt langzamerhand tijd voor een ontbijt met "een ei hoort er bij".
Geweldig toch dacht ik, die leergierige grootmoeder Aukje Posthuma-Zijlstra waarvan de buren indertijd zeiden"Die heeft het hoog in haar bol", omdat al haar zonen -in die tijd, zij werd 93 jaar-naar de hbs moesten en haar dochters een vak moesten leren EN al haar kinderen pianoles kregen. Beurtschipper grootvader Posthuma las zijn kinderen voor, ik herinner me nog de prachtige platenboeken ,die onder in een kast bij hun thuis lagen.De musicaliteit zat de Zijlstra's in het bloed,mijn moeder had een absoluut gehoor, kon echter niet goed uit het hoofd leren later heb ik tijdens mijn studie begrepen, dat zij dyslectisch geweest was. En die dyslexie hebben enkele achter kleinkinderen geerfd in de vorm van kort geheugen problemen bij taaltaken.
Bovenstaande kwam in mijn herinnering terug bij een televisie programma over muzikaal begaafde kinderen.
zonnig bericht uit Spanje
